“นี่ ช่วงนี้เจ้าคนจากต่างโลกดูดีขึ้นนะ ว่าไหม?”

“หือ อยู่ดีๆ พูดเรื่องอะไรขึ้นมาเนี่ย เทพแห่งความบันเทิง?”

“ข้าก็แค่จะบอกว่าเจ้าคนจากต่างโลกช่วงนี้ดูดีขึ้นก็เท่านั้นเอง”

“เหรอ? มีอะไรเปลี่ยนไปงั้นเหรอ? นี่ เทพแห่งเวทมนตร์ เจ้ารู้อะไรบ้างไหม?”

“อ่อ ที่เทพแห่งความบันเทิงหมายถึงก็คงเป็นเรื่อง โอเทลโล่ กับ เจงก้า แน่ๆ เลย”

“อ้อ อย่างนี้นี่เอง ข้าก็นึกว่าเจ้าชาวต่างโลกนั้นจะคลั่งการต่อสู้ขึ้นมาซะอีก”

“ใช่แล้ว โอเทลโล่ กับ เจงก้า น่ะ แม้จะเป็นเกมง่ายๆ แต่ก็สนุกมาก

ข้ามั่นใจว่ามันจะต้องแพร่หลายไปทั่วโลกแน่ๆ แต่เพราะเจ้าคนจากต่างโลกนั่นจากไปแทบจะในทันทีหลังจากที่สอนเกมพวกนั้น…

ทำให้เจ้าช่างต่อเรือนั่นไม่กล้าขายมันจนกว่าจะได้รับอนุญาตจากเขา ข้าล่ะหวังว่ามันจะแพร่หลายไปเร็วๆ”

“ก็คงต้องใช้เวลาหน่อยล่ะนะ แต่จะว่าไป เจ้าคนจากต่างโลกนั่นก็ไม่เห็นออกไปสู้เลย ทั้งๆ ที่เลเวลของเขาก็เพิ่มขึ้นตั้งขนาดนั้นแล้ว”

“อืม พลังเวทของเขาก็เพิ่มขึ้นมากเลย ตอนนี้เขาก็น่าจะเรียนรู้เวทมนตร์ระดับสูงได้แล้ว…

แต่มันอาจจะเป็นเพราะเขาเลือกที่จะเป็นพ่อค้าล่ะมั้ง?”

“ก็เป็นไปได้ เขาพบหนทางในหาเงินที่ไม่ต้องพึ่งพาการต่อสู้แล้ว”

“ใช่ แต่ถึงอย่างงั้นข้าก็จะดีใจมาก ที่เขานำของอย่าง โอเทลโล่ และ เจงก้า เข้ามา

ถ้าเขาเผยแพร่ความบันเทิงมากกว่านี้มันจะดีมาก

อ๊ะ อีกเรื่องดูเหมือนเทพแห่งอาหารจะพอใจกับ พิซซ่า พุดดิ้ง แล้วก็ไอศกรีมมากเลยนะ เขาบอกว่าในที่สุดนมกับชีสก็ได้รับความสนใจซะที”

“คนจากต่างโลกคราวนี้ดูธรรมดาจังน้า…”

“เอาน่า…รอดูกันไปก่อน เพราะตั้งแต่ที่ชาวต่างโลกคนนั้นเริ่มไปพัวพันกับพวกผู้หญิง

การกระทำของเขาก็ดูเริ่มดูดีมากขึ้นเรื่อยๆ บางทีพวกเราอาจจะได้เห็นอะไรสนุกๆ จากเขาก็ได้ในอนาคต”

“หวังว่ามันจะเป็นอย่างนั้นนะ”

“โอ๊ะ! ดูเหมือนเทพผู้สร้างจะเรียกชาวต่างโลกคนนั้นมาอีกแล้วนะ ไปแอบดูกันไหม?”

“เอาสิ ข้าว่าเทพผู้สร้างต้องพูดอะไรบ้าๆ ออกไปอีกแน่ เราไปดูกันเถอะ”

“น่าสนุกนิ งั้นข้าไปด้วย”

“หืม? นั่นมันท่านเทพแห่งแสงนิ”

“เทพแห่งแสงๆ เทพผู้สร้างเรียกชาวต่างโลกมามีเรื่องอะไรเหรอ?”

“อ๋อ ก็แค่เรื่องไร้สาระน่ะคะ ไม่ได้มีปัญหาอะไรหรอก”

“ชิ พูดเรื่องไร้สาระจริงๆ เหรอเนี่ย…”

“ว่าแต่ พวกเขาคุยอะไรกันบ้างอย่างงั้นเหรอ ท่านเทพแห่งแสง?”

“ชาวต่างโลก ถามท่านเทพผู้สร้างเกี่ยวกับเรื่องรูปปั้นในมหาวิหารน่ะค่ะ”

“อ่อ แล้วเขาตอบไปว่ายังไงเหรอ?”

“เขาบอกว่ามันเป็นเรื่องของ ภาพลักษณ์ และ มันเท่กว่า ค่ะ แล้วก็เกือบจะหลุดเรื่องนั้นออกไป…”

“เห๊อะ ใครมันจะแคร์กันล่ะว่าภาพลักษณ์ของเทพผู้สร้างจะเป็นยังไงน่ะ?”

“ฮ่าๆ ก็ช่วยไม่ได้นิ ข้าเข้าใจความรู้สึกของเจ้าชาวต่างโลกนั่นนะ”

“อืม ก็จริง เทพผู้สร้างคงอยากปรับปรุงภาพลักษณ์ของตัวเองในฐานะเทพเจ้าให้ดูดีขึ้นล่ะนะ”

“เป็นข้าก็เหวอเหมือนกันล่ะ ถ้าได้คำตอบแค่วัน ‘มันดูเท่กว่า’ น่ะ ฮ่าๆๆๆ “

“ว่าแต่เขาตอบไปแบบนั้นจริงๆ น่ะเหรอ”

“นี่ ท่านเทพแห่งแสง เทพผู้สร้างเขา…”

“อ้าว! ไปซะแล้ว เป็นเธอก็ลำบากเหมือนกันนะ”

“ใช่ ว่าแต่เขาปล่อยข้อมูลหลุดออกไปแบบนั้นมันจะดีจริงๆ เหรอ…?”

“เฮ้อ น่าอับอายจริงๆ”

“ฮ่าๆ มันก็ต้องไม่อยู่แล้วสิ คืนนี้เขาต้องโดนเทศน์ยาวจนไม่ได้นอนแน่ๆ!”

“…ท่านเทพผู้สร้าง ท่านมีอะไรที่อยากจะพูดหรือเปล่าคะ?”

“เอ่อ คือ… ข-ข้าไม่ได้ตั้งใจ แค่เผลอหลุดปากไปเท่านั้น…”

“ท่านเทพผู้สร้างคะ กรุณานั่งลงด้วย”

“เอ๊ะ? อะ-อืม”

“ท่านนั่งผิดท่าอยู่นะคะ ในกรณีนี้ ท่านควรจะต้องนั่งคุกเข่าไม่ใช่หรือ?”

“อย่าบอกนะคะ ว่าท่านไม่รู้เรื่องนี้ ท่านเทพผู้สร้าง?”

“ข-ข้ารู้…”

“งั้นก็ช่วยอธิบายมาตั้งแต่ต้นเลยว่าทำไมพวกเราถึงไม่ควรแทรกแซงโลกเบื้องล่าง”

“เอ๊ะ? คือเรื่องมันยาวนะ แล้วอีกอย่าง วาตารุคุงก็อยู่ที่นี่ด้วย ไว้ค่อยคุยกันทีหลังได้ไหม…”

“ไม่ค่ะ ฉันจะเป็นคนส่งวาตารุคุงกลับไปเอง…”

“ส่วนท่านก็นั่งคุกเข่ารออยู่ตรงนี้ ถ้าขยับล่ะก็…”

“ข-ข้าเข้าใจแล้ว ข้าขอโทษ ข้าจะไม่ขยับไปไหนทั้งนั้น”

“ค่ะ เดี๋ยวกลับมานะคะ….”

“ข-เข้าใจแล้ว…”

“เอาล่ะคะ ท่านเทพผู้สร้าง ตอนที่ฉันก็ส่งวาตารุคุงกลับไปเรียบร้อยแล้ว

ก่อนไปเขาถามว่าถ้าเขาเปลี่ยนแปลงการกระทำของตัวเองในอนาคตตามข้อมูลที่ท่านหลุดปากออกไป

มันจะส่งผลอย่างไร แล้วฉันก็ตอบเขาไปว่า มันแทบไม่ต่างกันไม่ว่าเขาจะเปลี่ยนหรือไม่เปลี่ยนการกระทำของตัวเอง แบบนี้ท่านคิดว่ายังไงคะ?”

“ข-ข้าเผลอพูดออกไปโดยไม่ได้ตั้งใจ จนมันเกือบจะเป็นปัญหาแต่โชคดีที่ผลลัพธ์มันยังคงใกล้เคียงเดิม”

“(แทบไม่ต่างกัน…) นั่นก็หมายความว่ามันต้องมีบางอย่างเปลี่ยนแปลงไปอย่างแน่นอนค่ะ”

“เอาล่ะค่ะ ก่อนอื่นเริ่มจากการท่องกฏว่าทำไมพวกเราถึงไม่ควรเข้าไปแทรกแซงโลกเบื้องล่างมาค่ะ

ท่องไปจนกว่าจนกว่ามันจะฝังลึกลงไปในหัวของท่าน”

“เอ๊ะ? ทำไมข้าต้องทำอะไรแบบนั้นด้วยล่ะ?”

“หรือจะให้ฉันสลักมันลงบนร่างกายของท่านดีคะ?”

“ม-ไม่เป็นไร! ข้าจะท่องมันจนกว่ามันจะฝังเข้าไปในหัวเอง!”

“อืมม เทพแห่งสงคราม เจ้าคิดว่าเขาจะมีสติขึ้นมาหน่อยไหม ถ้ามันถูกฝังเข้าไปในหัวของเขา?”

“เทพแห่งเวทมนตร์ เจ้าอย่าถามในสิ่งที่เจ้าเองก็รู้คำตอบอยู่แล้วสิ”

“ฮ่าๆ ข้าว่าไม่มีทางเป็นไปได้หรอก”

“โอ๊ะ! ดูเหมือนเขาจะซื้อเรือเฟอร์รี่มานะ”

“จริงเหรอ! เป็นความคิดที่ไม่เลวแฮะ…”

“ว่าแต่ก่อนหน้านี้เขาเจอเกล็ดของริวด้วยใช่ไหม?”

“ใช่ ข้าเองก็แปลกใจเหมือนกัน ไม่คิดเลยว่าสกิลอัญเชิญเรือจะมีประโยชน์ขนาดนั้นในถ้ำ”

“ใช่ เพราะไม่เคยมีใครไปสำรวจถึงตรงนั่นเลย ที่นั่นไม่เคยมีใครไปถึงมาหลายร้อยปีแล้ว

ข้ายังนึกเสียดายอยู่เลยว่าวัตถุดิบจากริวพวกนั้นคงจะไม่ได้ใช้ประโยชน์ซะแล้ว

แต่ไม่คิดเลยว่าสกิลอัญเชิญเรือจะมีประโยชน์ในสถานการณ์แบบนี้ด้วย”

“ก็จริง ว่าแต่เขาอุตส่าซื้อธนูใหม่มาแท้ๆ แต่สุดท้ายก็ฆ่าได้แค่ก็อบลินตัวเดียว แบบนี้จะดีเหรอ?”

“โอ้ย อย่าไปกังวลเรื่องนั้นเลย แค่มีความเปลี่ยนแปลงบ้างก็น่ายินดีจะตายแล้ว”

“นั่นสิ เห็นว่าเทพแห่งอาหารเองก็อยากมอบสกิลหรือพรอะไรสักอย่างให้เขาเหมือนกัน

เขาชื่นชมเรื่อง ลาซานญ่า และ ชีสฟองดูว์ มาก

เขาดีใจมากเลยที่ชาวต่างโลกคนนั้นมอบสูตรอาหารให้ร้านอาหาร อีกย่างเขาก็สนใจอาหารบนเรือเฟอร์รี่ด้วย”

“เห้อ…จนถึงตอนนี้ อิทธิพลของเจ้าชาวต่างโลกนั้นมีแค่เรื่องอาหารกับความบันเทิงเอง ข้าอยากให้เขาทำอย่างอื่นด้วย”

“ก็นะ ข้าเองก็อย่างเห็นด้านอื่นๆ ด้วยเหมือนกัน”

“งั้นพวกเราก็คงต้องรอดูกันต่อไป”

“อ๊ะ พูดถึงเรื่องนี้แล้ว วันนี้เทพผู้สร้างเป็นอะไรไปน่ะ?”

“หือ?”

“ก็ปกติทุกครั้งที่เจ้าชาวต่างโลกนั่นทำอะไร เขาก็จะมาคุยโวไม่หยุดจนรำคาญเลยไม่ใช่เหรอ?”

“ฮ่าๆ ตอนนี้เขาก็น่าจะยังท่องกฎซ้ำๆ อยู่ละมั้ง ว่าทำไมพวกเราถึงไม่ควรแทรกแซงโลกเบื้องล่าง”

“จริงดิ! ข้าชักอยากไปดูใบหน้าอันแสนว่างเปล่าของเขาขึ้นมาแล้วสิ”

“โอ้ ฟังดูเป็นความคิดที่ดีนิ เทพแห่งเวทมนตร์ ข้าขอไปด้วย”

“นี่ ข้าว่าพวกเราเอาของไปฝากท่านเทพแห่งแสงเพื่อให้กำลังใจเธอกันดีมั้ย?”

“โอ้ เป็นความคิดที่ดีนี่…ว่าแต่ทำไมเธอถึงไม่ฆ่าเขาไปเลยให้มันจบๆ กันนะ?”

“ข้าว่าข้าเอาเจ้านี่ไปให้เธอดีกว่า ข้าอยากหาอะไรไปให้เธอเติมพลังซักหน่อย”

“เป็นความคิดที่ดี….”

“สวัสดี ท่านเทพแห่งแสง พวกเรามาให้กำลังใจท่านแล้ว กินนี่เข้าไปก่อนสิจะได้มีพลัง แล้วก็ สู้ๆ”

“โอ้ ดูเหมือนเขาจะพังไปอย่างสวยงามเลยนะ ทำดีต่อไปนะ ท่านเทพแห่งแสง”

“ว้าว เขาพังไปแล้วจริงๆ ด้วย เขาดูยับเยินยิ่งกว่าครั้งก่อนอีกนะ ฮ่าฮ่าฮ่า”

“ขอบใจนะ เทพแห่งสงคราม เทพแห่งเวทมนตร์ แล้วก็เทพแห่งความบันเทิง

แต่ดูจากปฏิกิริยาของเขาฉันว่าน่าจะพอได้แล้ว…”

“อ๊ะ! จากคำพูดของท่านทำให้แววตาของเขากลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้งแล้ว

แปลว่าเขายังไหวอยู่จัดการต่อได้เลย ท่านเทพแห่งแสง”

“เอ๊ะ! อย่างนั้นเหรอคะ? ก็ได้ค่ะ เอาล่ะท่านเทพผู้สร้าง เรามาเริ่มใหม่กันอีกรอบดีกว่านะคะ…”

“ฮะ…ฮะ ฮะ…ฮะ ฮะ ฮะ….วะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

“โอ้ เขาพังไปแล้วจริงๆ ด้วย”

“อืมม จากที่เห็นตอนนี้จิตใจของเขาน่าจะแตกสลายจากการที่

ตัวเขากำลังจะหลุดพ้นจากสภาพนี้เพราะการเทศนาใกล้จะจบแล้ว แต่จู่ๆ การเทศน์ก็เริ่มใหม่ซะงั้นสินะ…ข้าว่าเขาพังไปแล้วล่ะ

เพราะงั้นตอนนี้ล่ะ เทพแห่งสงคราม รีบฆ่าเขาเลย!”

“ไม่ได้ ยิ่งเขาพังหนักมากเท่าไหร่ มันยิ่งอันตรายเพราะเราไม่รู้เลยว่าเขาจะทำอะไรลงไปบ้าง

เกิดบ้าขึ้นมาจริงๆ เขาอาจถึงขั้นระเบิดโลกนี้ทิ้งไปเลยก็ได้”

“ชิ อย่างงั้นเหรอ”

“ใช่…”

“เอ๊ะ! แต่ถ้าเราให้ท่านเทพแห่งแสงเทศนนาเขาต่อไปเรื่อยๆ แบบนี้บ้างทีเขาอาจจะฆ่าตัวตายไปเองก็ได้นะ”

“โอ้ เป็นความคิดที่ดีนี่…ท่านเทพแห่งแสงลุยเลย”

“นี่อย่าพูดอะไรกันตามใจชอบแบบนั้นสิคะ ถ้าเกิดท่านเทพผู้สร้างหายไป พวกเราจะเดือดร้อนกันหมดนะคะ

ทุกคนมั่นใจแล้วเหรอว่าจะให้ฉันทำแบบนั้น?”

“”มั่นใจ!””

“เห้อ…พอๆ ทุกคนกลับกันไปได้แล้ว ขืนยังอยู่กันมีหวังท่านเทพผู้สร้างได้ไปแล้วไปรับไม่กลับมาแน่ๆ”

“โอ้ ดูท่ามันจะง่ายกว่าที่คิดนะเนี่ย!”

“ใช่ๆ ดูน่าจะง่ายกว่าที่คิดจริงๆ ด้วย”

“…ม่ายยยยยยยยยยยยยย”

“โอ้ ตอนนี้เขาเริ่มอาการหนักแล้ว”

“ใช่ๆ”

“นี่ พวกเจ้าทำแบบนั้น ท่านเทพแห่งแสงลำบากใจนะกลับกันได้แล้ว

เราควรจะต้องขอบคุณเธอสิถึงจะถูกที่คอบยับยั้งเทพผู้สร้างไว้ให้น่ะ”

“โอ้ จริงด้วย ข้าต้องขอโทษด้วย ท่านเทพแห่งแสง พยายามต่อไปนะ”

“เทพแห่งความบันเทิงพูดถูก ข้าต้องขอโทษด้วยจริงๆ แต่ว่าท่านช่วยพยายามๆ หน่อยนะ”

“เห้อ ฉันคงทำแบบที่เทพแห่งเวทมนตร์กับเทพแห่งสงครามพูดไม่ได้หรอกค่ะ

แต่ต้องขอขอบคุณเทพแห่งความบันเทิงนะคะ คำพูดของคุณทำให้ฉันมีกำลังใจขึ้นมากเลยค่ะ”

“หุหุๆ งั้นไว้เจอกันใหม่น้า พยายามเข้าล่ะ ท่านเทพแห่งแสง”

“ค่ะ”

เหตุการณ์ทางด้านกิลด์มาสเตอร์ของกิลด์นักผจญภัย

“กิลด์มาสเตอร์ มีนักผจญภัยแรงก์ A ค้นพบเกล็ดของริวและแหล่งของสมุนไพรล้ำค่า

แต่ทางเราไม่มีข้อมูลหรือคำร้องขอใดๆ ถูกส่งเข้ามาเลย ตอนนี้มีเสียงวิพากษ์วิจารณ์อย่างหนักว่ามันเกิดอะไรขึ้น”

“เห้อ…ข้าไม่คิดเลยว่ามันจะเป็นเกล็ดของริว เรื่องทั้งหมดย้อนกลับมาเล่นงานพวกเราซะแล้ว”

“แล้วทำไมตอนนั้นท่านถึงต้องไปก่อเรื่องวุ่นวายแบบนี้ขึ้นมาด้วย?”

“ข้าคิดว่าพวกแค่เขาพูดเกินจริงน่ะ พวกเขาทำอย่างกับว่ามันเป็นเรื่องใหญ่จนแม้แต่พนักงานต้อนรับก็ไม่อาจพูดคุยด้วยได้

พวกเขาถึงกับให้ข้าไล่คนของข้าออกไปทั้งหมดด้วยซ้ำ นั้นทำให้ข้ารู้สึกหงุดหงิดมาก ข้าก็เลยมีปากเสียงกับพวกเขา”

“อ้อ สุดท้ายแล้วท่านก็ไปทะเลาะกับพวกเขาว่างั้น…

ท่านไม่รู้หรือไงว่าข้อมูลสำคัญบางอย่างไม่สามารถพูดคุยกับพนักงานต้อนรับหรือคนอื่นๆ ได้น่ะ?”

“ข้ารู้ แต่ทุกข้อมูลที่ข้าเคยได้ยินจากพวกคนที่พูดแบบนี้ มักจะถูกเติมแต่งให้มันเกินความจริงเพื่อให้พวกเขาได้ค่าตอบแทนมากขึ้น

ข้าเบื่อที่จะต้องรับมือกับเรื่องพวกนี้เต็มทีแล้ว”

“แต่นี่เป็นข้อมูลจากนักผจญภัยแรงก์ A น่ะ ท่านควรจะอดทนฟังพวกเขาบ้างไม่ใช่เหรอ?”

“ข้ารู้ว่ามันเป็นสำคัญตั้งแต่ที่ได้ยินเรื่องสมุนไพร แต่ข้าก็อดไม่ไหวอยู่ดี”

“เห้อ…ไม่แปลกเลยที่พวกเธอจะโกรธ”

“พวกเธออุตส่ามาที่นี่เพื่อรายงานเรื่องสำคัญอย่างการค้นพบเกล็ดของริว แต่สุดท้ายกลับต้องมาทะเลาะกับกิลด์มาสเตอร์”

“เจ้าพูดถูกทุกอย่าง”

“งั้นท่านจะทำยังไงต่อไป?”

“ก็… ตอนนี้ทั้งกิลด์การค้า กิลด์นักปรุงยา รวมถึงพระคาร์ดินัลเองก็พากันตีตัวออกห่างจากกิลด์นักผจญภัยหลังจากที่ได้ยินเรื่องที่เกิดขึ้น”

“เฮ้อ หนักเลยแบบนี้ ถ้าเราสามารถไปเก็บสมุนไพรล้ำค่าที่ถ้ำนั่นได้

กิลด์ของเราก็จะมีงานคุ้มกันและขนส่งมากขึ้น รวมถึงคำร้องขออื่นๆ ด้วย เราต้องรีบไปปรับความเขาใจกับพวกเธอและดึงความสัมพันธ์กลับมาให้ได้”

“ข้ารู้ ข้ารู้ ข้าเองก็รู้สึกผิดอยู่เหมือนกัน… แต่พวกเขาก็ควรจะมาขอโทษข้าด้วยไม่ใช่เหรอ?”

“ไม่ ไม่ใช่เลย คราวนี้มันเป็นความผิดของกิลด์มาสเตอร์เต็มๆ

พวกเขาไม่ได้ทำอะไรที่มันเกินเหตุไปหรือพยายามที่จะขอเพิ่มค่าตอบแทน

มันเป็นฝ่ายกิลด์มาสเตอร์ต่างหากที่ทำให้ข้อมูลสำคัญของนักผจญภัยที่ซื่อสัตย์ต้องเสียเปล่าเพราะหาเรื่องทะเลาะ”

“ถึงอย่างนั้น พวกเขาก็ไม่น่าพูดแบบว่า ‘ถ้างั้นเราก็คุยกันไม่ได้’ แล้วเดินออกไปเลยใช่ไหมล่ะ?”

“ไม่ จากที่ข้าได้ยินมา จิราโซเล่ อดทนกับพฤติกรรมของท่านมามากพอแล้ว

พวกเธอถึงกับยอมให้ข้อมูลเกี่ยวกับแหล่งของสมุนไพรมาด้วย แต่นี่มันเหลือเชื่อจริงๆ ว่ากิลด์มาสเตอร์จะยังมีท่าทีแย่ใส่พวกเธออยู่อีก…”

“เฮ้อ เข้าใจแล้วๆ พรุ่งนี้ข้าจะไปขอโทษพวกเธอ”

“กรุณาทำเช่นนั้น อีกอย่างท่านต้องไปที่กิลด์การค้า กิลด์นักปรุงยา รวมถึงไปที่มหาวิหารเพื่อขอพบพระคาร์ดินัลเพื่อขอโทษด้วย”

“เฮ้อ เข้าใจแล้ว ข้าจะไปขอโทษพวกเขาทุกคน”

เช้าวันรุ่งขึ้น ณ โรงแรมของโซเลน

“ห๊ะ! ว่ายังไงนะจิราโซเล่ออกเดินทางกันไปแล้วอย่างงั้นเหรอ?”

“ใช่”

“ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”

“ทางโรงแรมบอกว่า พวกเธอพึ่งออกกันไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน”

“อะไรนะ!? เป็นไปได้ยังไงขบวนพาเหรดเพิ่งจะจบไปเมื่อวานเองไม่ใช่หรือ?”

“ใช่ แต่พวกเธอบอกว่าการอยู่ในเมืองหลวงมันเด่นสะดุดตามากเกินไป

และอาจจะก่อให้เกิดปัญหาได้ พวกเธอจึงรีบออกเดินทาง”

“ง-งั้นเหรอ เข้าใจแล้ว… ข้าขอโทษจริงๆ นะ”

ไม่ดีเลย… ไม่ดีแล้วแบบนี้ พวกเราจะทำยังไงกันดีล่ะเนี่ย?

ตอนนี้เป็น Side story หลังจบบทนะครับ

จะมีแบบนี้อีก 3 ตอน ก่อนจะขึ้นบทต่อไปที่เป็น บทของเรือเฟอร์รี่ และ สงคราม