สองวันหลังจากออกจากหมู่บ้าน

ในตอนบ่ายแก่ๆ  พวกเราก็มาถึงบาร์เล็ตต้า…

ภายในรถม้า มีเกล็ดขนาดใหญ่ที่ถูกห่อด้วยผ้าวางอยู่บนเรือยาง

พวกเราผ่านประตูเมืองเข้าไปและมุ่งหน้าตรงไปที่กิลด์นักผจญภัยทันที

“ฉันต้องการเข้าพบกิลด์มาสเตอร์ ช่วยไปจัดการให้ฉันได้เข้าพบเขาที”

“มีเหตุฉุกเฉินอะไรหรือเปล่าครับ?”

“ไม่มี แต่เรื่องนี้สำคัญมากดังนั้นฉันจึงพูดตรงนี้ไม่ได้”

อลิเซียซังจะดูจริงจังขึ้นทุกครั้งที่มาที่กิลด์นักผจญภัย เธอจะดูจริงจังกว่าปกติซัก 20% ได้

“งั้นเราไปคุยกันที่ห้องอื่นดีไหมครับ? เพราะถ้ามันไม่ใช่เรื่องฉุกเฉิน ผมก็อยากทราบว่ามันคือเรื่องอะไร”

“ถ้าข้อมูลนี้หลุดไปมันจะต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ เพราะฉะนั้นยิ่งมีคนรู้น้อยเท่าไหร่ยิ่งดี

ถ้าคุณจัดการให้ฉันไม่ได้ ฉันก็จะไปที่กิลด์การค้าหรือไม่ก็ที่มหาวิหารแทน

ดังนั้นจงตัดสินใจมาว่าจะไปแจ้งกิลด์มาสเตอร์ให้ฉันหรือว่าจะให้ฉันไปที่อื่น”

“เข้าใจแล้วครับ ผมจะไปแจ้งกิลด์มาสเตอร์ให้ กรุณารอสักครู่”

“อลิเซียซัง แจ้งเรื่องนี้กับเจ้าหน้าที่กิลด์ไม่ได้เหรอครับ?”

“ไม่ได้ค่ะ เพราะเจ้าหน้าที่ของกิลด์ต้องมีปฏิสัมพันธ์กับนักผจญภัยคนอื่นๆ

และมีบางครั้งที่เจ้าหน้าที่กิลด์ทำข้อมูลหลุดออกไปด้วยค่ะ เราจะเสี่ยงให้ข้อมูลนี้รั่วไหลออกไปไม่ได้”

“งั้นเหรอครับ? เรื่องนี้ยุ่งยากกว่าที่ผมคิดเยอะเลยนะครับ!”

“ค่ะ ถึงเจ้าหน้าที่กิลด์ส่วนใหญ่จะให้ความสำคัญกับการเก็บรักษาความลับก็ตาม

แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าข้อมูลที่หลุดออกมาหลายครั้งนั้นเกิดจากเจ้าหน้าที่ของกิลด์”

“ดังนั้นพวกเราจึงต้องระมัดระวังในเรื่องนี้ค่ะ”

ขณะที่พวกเราคุยกัน พนักงานต้อนรับคนนั้นก็เดินกลับมา

“กิลด์มาสเตอร์บอกให้คุณเข้าไปพบได้ครับ เชิญตามมาทางนี้”

พนักงานต้อนรับคนนั้นนำทางพวกเราไปยังห้องกิลด์มาสเตอร์

เมื่อเข้าไปในห้องพวกเราก็พบกับชายสูงอายุที่มีหน้าตาดุดันคนหนึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะ…

เขาคนนี้คือกิลด์มาสเตอร์อย่างงั้นเหรอ? ยังกับหัวหน้าแก๊งยากูซ่าเลย!

“ได้ยินว่ามีเรื่องสำคัญขนาดที่คุยกับเจ้าหน้าที่กิลด์ไม่ได้?

นี่เจ้าหน้าที่ของฉันดูไม่น่าไว้วางใจขนาดนั้นเลย? ถ้ามันเป็นเรื่องไร้สาระล่ะก็เจอดีแน่!”

หวาย น่ากลัวแฮะ! กิลด์มาสเตอร์ปกติมันเป็นแบบนี้เหรอเนี่ย?

“แล้วเจ้าเด็กนั่นล่ะ? เขาดูไม่เหมือนคนที่อยู่ในปาร์ตี้แรงค์ A เลยนะ”

“เขาเป็นพ่อค้า แล้วก็กรุณาให้ทุกคนออกไปก่อนที่เราจะคุยกันเรื่องนี้กันด้วย

แต่ถ้าคุณไม่อยากฟัง ฉันก็จะไปที่กิลด์การค้า พวกฉันไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว”

“หมอนี่คือคนที่ฉันไว้ใจที่สุด นี่กำลังบอกจะบอกว่าไม่ไว้ใจหมอนี่ด้วยงั้นเหรอ?”

“ฉันบอกกับพนักงานของคุณไปแล้วว่ายิ่งมีคนรู้น้อยเท่าไหร่ยิ่งดี

อีกอย่างฉันไม่รู้จักเขาเป็นการส่วนตัว ฉันต้องการคุยเรื่องนี้กับกิลด์มาสเตอร์เท่านั้น

ถ้าคุณอยากฟังเรื่องนี้ก็ให้เขาออกไป ถ้าไม่ฉันก็จะไปที่อื่น นี่คือทางเลือกของคุณ”

“ชิ ก็ได้ แกออกไปก่อน”

วันนี้อลิเซียซังดูน่ากลัวเป็นพิเศษเลยแฮะ เรื่องนี้มันใหญ่ถึงขนาดนั้นเลยเหรอ?

ไม่สิๆ ผมได้ยินมาว่าแม้แต่ราชวงศ์และขุนนางจากประเทศอื่นๆ ก็ยังสนใจเรื่องนี้ เพราะงั้นมันต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ

“เอาล่ะ ฉันไล่เขาออกไปแล้ว ถ้าพูดเรื่องไร้สาระออกมาล่ะก็ พวกแกเจอดีจริงๆ แน่”

“ขู่ไปก็เท่านั้นล่ะ เพราะอีกเดี๋ยวคุณก็จะยุ่งจนไม่มีเวลานอนเลยล่ะ”

“เหอะ ฉันจะรอดู ไหนว่ามา…”

ทำไมกิลด์มาสเตอร์ถึงต้องทำตัวก้าวร้าวแบบนั้นด้วยนะ?

“พวกเราไปพบสมุนไพรล้ำค่ามา คลอเร็ตตา เอาพวกมันออกมาหน่อย”

คลอเร็ตตาซังนำสมุนไพรที่เธอเก็บมาออกมาวางไว้ตรงหน้าของกิลด์มาสเตอร์

เมื่อสมุนไพรทั้งหมดถูกนำมาเรียงอยู่บนโต๊ะ สีหน้าของกิลด์มาสเตอร์ก็เปลี่ยนไปเป็นตกตะลึง…ดูเหมือนมันจะเป็นสมุนไพรที่ล้ำค่าจริงๆ สินะ

“เฮ้ยๆ เอาจริงเหรอเนี่ย? สมุนไพรพวกนี้อยู่ในที่เดียวกันจริงดิ?

เอาพวกมันมาจากไหน? นี่มันเรื่องใหญ่เลยนะไปแจ้งที่กิลด์นักปรุงยามาหรือยัง?

เราต้องรีบไปปกป้องมัน บอกสถานที่ตั้งของที่ที่พบมันมาเดี๋ยวนี้”

“เดี๋ยวฉันยังพูดไม่จบ รอฟังให้จบก่อน”

“หา! มีอะไรอีก?”

ผมไม่รู้จะอธิบายยังไง ถึงเขาจะหน้าตาเหมือนหัวหน้าแก๊งยากูซ่า แต่ท่าทางกับการพูดจาของเขา

มันเหมือนกับพวกกุ้ยข้างถนนเลยอ่า นี่เขาเป็นกิลด์มาสเตอร์จริงดิ?

“เฮ้อ…เสียงดังชะมัดอยู่เงียบๆ แล้วฟังให้มันจบไม่เป็นหรือไง”

อลิเซียซังเริ่มอารมณ์เสียแล้วสินะเนี่ย แต่พูดแบบนั้นกับกิลด์มาสเตอร์ได้ด้วยเหรอ?

“เฮ้ยๆ นั้นมันคำพูดที่ควรพูดกับกิลด์มาสเตอร์หรือไง?”

“ชิ! เสียเวลาชะมัด”

“เราไปที่กิลด์การค้ากันเถอะค่ะ วาตารุซัง”

“เอ๊ะ? จะให้ผมเป็นคนไปแจ้งเหรอครับ? ผมเป็นแค่พ่อค้าแรงค์ F เองนะ?”

“ก็ดีกว่าต้องมาคุยกับคนแบบนี้ ฉันไม่อยากคุยกับคนที่ไม่เข้าใจว่าเรื่องนี้มันสำคัญขนาดไหนค่ะ”

พูดจบเธอก็เดินออกจากห้องไปเลย อ่าว! แล้วผมจะทำยังไงกับบรรยากาศตอนนี้ดีล่ะ? กิลด์มาสเตอร์เองก็เหวอไปแล้วเหมือนกัน

“อุฟุฟุ นายท่าน ไปกันเถอะค่ะ”

“เอ๊ะ? อ-อืม”

ขณะที่ผมเดินออกจากห้อง ผมได้ยินเสียงตะโกนกับเสียงของบางอย่างถูกทุบแตก

แบบนี่มันจะโอเคจริงๆ เหรอ? เราไปเป็นศัตรูกับกิลด์นักผจญภัยแบบนี้จะดีจริงๆ เหรอ?

เมื่อออกมาจากกิลด์นักผจญภัยพวกเราก็มาขึ้นรถม้าแล้วก็มุ่งหน้าไปที่กิลด์การค้า

“โดโรธีซัง ไปที่กิลด์การค้าทั้งๆ แบบนี้เลยจะดีเหรอครับ? เราจะไม่กลายเป็นศัตรูกับกิลด์นักผจญภัยใช่มั้ย?”

“มันก็ไม่ดีหรอกค่ะ แต่กิลด์มาสเตอร์คนนั้นนิสัยแย่มาก แถมการพูดการจายังไม่ดีอีก อลิเซียคงทนไม่ไหวแล้วล่ะค่ะ”

“อย่างงั้นเหรอครับ แต่แบบนี้พวกเขาจะไม่ตามมารังควานพวกเราเหรอครับ?”

“ช่างมันเถอะค่ะ แค่เรากลับไปที่เมืองทางใต้ก็ไม่เป็นไรแล้ว”

“วาตารุซัง จากนี้ไปก็ฝากเรื่องการเจรจาด้วยนะคะ!”

“เอ๊ะ! ก็พึ่งบอกไปไม่ใช่เหรอครับว่าผมเป็นแค่พ่อค้าแรงค์ F น่ะ…”

เอ้า พูดจบก็ทิ้งกันแบบนี้เลยเหรอครับ แล้วทำไมผมต้องไปเป็นคนเจรจาด้วยเนี่ย!

ผมไม่อยากเข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องสำคัญขนาดนี้นะครับ นี่ พูดอะไรหน่อยสิครับ

“ฟุฟุฟุ พยายามเข้านะคะ เพราะถ้าล้มเหลวเราจะไปที่มหาวิหารกันต่อค่ะ”

แย่ล่ะ ถ้าไปที่มหาวิหารก็หมายความว่าจะไปที่จุดศูนย์กลางของประเทศนี่ ผมไม่อยากไปที่นั่น!

ผมต้องจบเรื่องทุกอย่างเอาไว้ที่กิลด์การค้าให้ได้

หลังจากเข้าไปด้านในผมก็เข้าไปคุยกับคุณพี่สาวที่แผนกต้อนรับ ลืมบอกไปเธอเป็นคุณพี่สาวที่มีหูจิ้งจอกล่ะ

“ขอโทษนะครับ ผมมีเรื่องสำคัญจะมาแจ้ง ขอพบกิลด์มาสเตอร์หน่อยได้ไหมครับ?”

“ขอทราบได้ไหมคะ ว่ามันเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับอะไร?”

“ขอโทษครับ มันเป็นเรื่องที่สำคัญมากๆ ดังนั้นผมจึงต้องแจ้งกับกิลด์มาสเตอร์เท่านั้นครับ”

“ขออภัยด้วยค่ะ ถ้าดิฉันไม่ทราบว่ามันเป็นเรื่องเกี่ยวกับอะไร ดิฉันก็ช่วยอะไรคุณไม่ได้ค่ะ

เพราะถ้าคุณไม่ไว้ใจพวกเรา เราก็ไม่สามารถแนะนำคุณให้กับกิลด์มาสเตอร์ได้”

“นั่นมันก็จริง…งั้นช่วยไปบอกกิลด์มาสเตอร์ว่าเรื่องนี้มันเกี่ยวข้องกับทั้งประเทศและอาจก่อให้เกิดความวุ่นวายครั้งใหญ่ได้ไหมครับ?”

รู้สึกเหมือนผมกำลังทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่เลยแฮะ ทั้งๆ ที่แค่บอกเธอไปว่าจะเอาเกล็ดของริวมาให้กิลด์มาสเตอร์ดูแค่นั้นก็น่าจะจบเรื่องแล้วแท้ๆ

“ถ้าอย่างนั้น ฉันจะไปแจ้งกิลด์มาสเตอร์ให้ค่ะ”

“หวังว่ามันจะไม่ใช่เรื่องโกหกนะคะ ว่าแต่…ทุกอย่างโอเคใช่ไหมคะ?”

“ฮ่าฮ่า ครับ จริงๆ ตอนนี้ผมก็อยากรีบๆ หนีไปเหมือนกันแต่โชคร้ายที่เรื่องนี้มันเป็นเรื่องใหญ่จริง ๆ ช่วยไปแจ้งกิลด์มาสเตอร์ให้หน่อยนะครับ”

“เข้าใจแล้วค่ะ กรุณารอสักครู่”

โอ้ย อยากกลับบ้านแล้วอ่ะ ผมอยากกลับไปที่เรือ อยากกลับไปนอนกลิ้งบนเตียงแล้วกอดริมุเอาไว้แน่นๆ เพื่อคลายเครียดจังเลย

“กิลด์มาสเตอร์เชิญคุณเข้าไปพบค่ะ กรุณาตามดิฉันมาทางนี้”

ผมเดินตามพี่สาวหูจิ้งจอกเข้าไปในห้องของกิลด์มาสเตอร์

“สวัสดี ได้ยินมาว่ามีเรื่องที่จะก่อให้เกิดความวุ่นวายไปทั้งประเทศมาแจ้งใช่ไหม ไหนลองว่ามาซิ”

“เอ่อ  ก่อนหน้านั้น ผมขอรบกวนให้คนอื่นๆ ออกไปก่อนได้ไหมครับ?”

“หืม? เขาเป็นรองหัวหน้ากิลด์การค้าและเป็นคนที่ไว้ใจได้นะ”

เอ๊ะ? จะให้ผมไล่คนที่มีตำแหน่งสูงขนาดนี้ออกไปจริงๆ เหรอ? ผมจะทำยังไงดีล่ะ?

“เอ่อ… ผมไม่รู้มาก่อนว่าเขาเป็นบุคคลที่มีความสำคัญถึงขนาดนั้น

แต่ผมได้รับแจ้งมาว่ายิ่งมีคนรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้น้อยเท่าไหร่ยิ่งดีครับ เพราะฉะนั้นผมขอคุยกับกิลด์มาสเตอร์แค่คนเดียวจะได้ไหมครับ?”

ผมไม่รู้จะพูดยังไงดี ถึงแม้ว่าผมจะบอกแค่กิลด์มาสเตอร์ สุดท้ายแล้วคนนี่ก็ต้องดำเนินการก็ต้องเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาอยู่ดี

ผมคิดว่ามันไม่น่ามีปัญหาถ้าพวกเขาจะรู้เรื่องนี้ เราจำเป็นต้องปิดบังกันขนาดนั้นจริงๆ เหรอ?

“อืม เข้าใจแล้ว ขอโทษนะ แต่ช่วยออกกันไปก่อนเถอะ”

“ครับ”

“ตอนนี้ คุณบอกฉันมาได้หรือยังว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น?”

“ครับ ฉันมีสองเรื่องที่ต้องบอกคุณ เรื่องแรก คลอเร็ตตาซัง…”

“น-นี่มัน… สมุนไพรหายากทั้งนั้นเลยนิ? แม้แต่ที่กิลด์การค้าก็แทบจะไม่เคยเห็นพวกมัน…แล้วมันมีอะไรผิดปกติอย่างงั้นเหรอ?”

“พวกเราเป็นคนที่ค้นพบแหล่งที่อยู่ของสมุนไพรพวกนี้ครับ”

“ว่าไงนะ? นั่นเป็นเรื่องจริงเหรอ? คุณค่าของสมุนไพรพวกนี้มันไม่สามารถประเมินราคาได้เลยนะ”

“ใช่ครับ พวกมันถูกค้นพบโดยปาร์ตี้นักผจญภัยจิราโซเล่ พวกเธอเป็นปาร์ตี้นักผจญภัยแรงก์ A จึงไม่มีทางเป็นเรื่องผิดพลาดแน่นอนครับ”

“หืม? มันแปลกๆ นะ ถ้านักผจญภัยแรงก์ A เป็นคนค้นพบ พวกเธอก็ควรไปแจ้งที่กิลด์นักผจญภัยสิ

ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมพวกเธอถึงต้องมาแจ้งผ่านนาย ซึ่งเป็นพ่อค้าแรงก์ F “

“นั่นเป็นเพราะพวกเราไปที่กิลด์นักผจญภัยมากันก่อนแล้วครับ

แต่กิลด์มาสเตอร์ที่นั่นเขาออกจะหยาบคายแล้วก็แสดงความก้าวร้าวออกมามากเกิดไปนิด

พวกเราเลยออกมาก่อนที่จะได้คุยกันครับ”

“หือ…หมอนั่นมันก็เป็นคนแบบนั้นล่ะ แต่ฉันไม่คิดว่าเขาจะแสดงความก้าวร้าวออกมาหรอกนะ?”

“ไม่ครับ เขาแสดงความก้าวร้าวออกมาตั้งแต่ตอนที่เราพบกันเลยครับ

เขาดูจะไม่พอใจมากที่เราบอกว่าไม่สามารถพูดเรื่องนี้กับพนักงานต้อนรับของเขาได้ จากนั้นพอเราขอให้เขาไล่คนของเขาออกไป เขาก็ยิ่งอารมณ์เสียเข้าไปใหญ่”

“อ่า ก็หมอนั่นให้ความสำคัญกับลูกน้องของตัวเองมาก ดังนั้นเขาคงจะอารมณ์เสียเพราะคิดว่าลูกน้องที่เขาไว้ใจถูกมองว่าน่าสงสัย

แต่โดยปกติแล้ว การไม่พูดเรื่องสำคัญกับพนักงานต้อนรับก็เป็นเรื่องปกติ… แบบนี้ก็น่าเป็นห่วงอยู่นะ”

“งั้น ขอเข้าเรื่องต่อเลยก็แล้วกันนะครับ”

“หืม? มีเรื่องที่สำคัญยิ่งกว่าสมุนไพรล้ำค่าพวกนี้อีกเหรอ?”

“ครับ และ…ผมขอไปเอาของที่รถม้าเข้ามาได้ไหมครับ?”

“หืม ได้สิ จะให้ฉันส่งคนไปช่วยไหม?”

“ไม่เป็นไรครับ ไอเนส เฟลิเซีย ฝากด้วยนะ”

“ค่ะ”

“ฉันไม่คิดเลยว่าเรื่องนี่มันจะเป็นเรื่องที่เกี่ยวพันกับทั้งประเทศจริงๆ ฉันจะติดต่อกิลด์นักปรุงยาและรัฐบาลให้

และสัญญาว่าจะส่งหน่วยรักษาความปลอดภัยไปดูแลพวกมัน กิลด์นักผจญภัยจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องในครั้งนี้”

“ขอบคุณมากครับ”

เป้าหมายของพวกเราสำเร็จไปเกือบหมดแล้ว กิลด์มาสเตอร์ของกิลด์นักผจญภัยจะหัวเสียขนาดไหนกันนะเมื่อได้ยินเรื่องนี้ทีหลัง

ไอเนสและเฟลิเซียกลับมาพร้อมกับเกล็ดของริว พวกเธอค่อยๆ แกะผ้าที่ห่อออกต่อหน้ากิลด์มาสเตอร์

“เอ๊ะ… นี่มัน… เกล็ดของมังกรอย่างงั้นเหรอ?”

“ไม่ใช่ครับ พวกมันเป็นเกล็ดของริว เราเจอมันถูกฝังอยู่ใกล้ๆ กับแหล่งที่พบสมุนไพรพวกนี้ครับ มีทั้งหมดสองชิ้น”

“ร-ร-ร ริว อย่างนั้นเหรอ! ม-ไม่อยากจะเชื่อ…หลังฐาน พวกคุณมีหลักฐานอะไรบ้าง?

ถ้ามันเป็นเกล็ดของริวจริง ไม่ใช่แค่ในประเทศนี้ แต่ทั้งทวีปจะต้องตกอยู่ในความโกลาหลขึ้นแน่ๆ”

โห เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ขนาดนั้นเลยเหรอ…? เขาพูดจริงหรือเปล่าเนี่ย?

ไม่สิ ดูจากสีหน้าของเขาแล้ว เขาจะต้องพูดจริงแน่ๆ … แง ผมอยากกลับบ้านแล้วอ่า…

“หลักฐานเหรอครับ? เอ่อ…อัลม่าซัง…”

“ผู้ที่สามารถสัมผัสพลังเวทจากเกล็ดเหล่านี้ได้ จะสามารถรับรู้ได้ทันทีว่ามันมีพลังศักดิ์สิทธิ์ปะปนอยู่ด้วยค่ะ”

“หืม…ดูจากปฏิกิริยาที่ดูเครียดๆ ของพวกคุณ ฉันก็เชื่อแล้วล่ะ แล้วพวกคุณจะทำยังไงกับของเหล่านี้?”

“เราจะบริจาคชิ้นหนึ่งให้กับทางมหาวิหาร และอีกชิ้นหนึ่งจะถูกนำออกไปประมูลค่ะ”

“เข้าใจแล้ว ว่าแต่พวกคุณจะไม่เอามันไปทำเป็นอุปกรณ์ของตัวเองเหรอ?”

“อุปกรณ์ที่ทำจากวัตถุดิบของริวเป็นของที่อยู่ในระดับสมบัติของชาติ ดังนั้นพวกเราคิดว่ามันอาจเป็นอันตรายหากเราสวมใส่ของแบบนั้น”

“เป็นการตัดสินใจที่ดี เข้าใจแล้ว ก่อนอื่น ฉันจะไปเรียกหัวหน้ากิลด์นักปรุงยากับพระคาร์ดินัลที่สามารถรับรู้ถึงพลังเวทได้มาที่นี่

ฉันเองก็ตัดสินใจไม่ได้ว่ามันเป็นเกล็ดของมังกรหรือว่าของริว แต่ต่อให้เป็นแค่มังกรก็นับเป็นเรื่องใหญ่มากพออยู่แล้ว

ฉันจะบอกเรื่องนี้กับรองหัวกิลด์แค่คนเดียว และจะให้เขาไปจัดการส่วนที่เหลือ พวกคุณโอเคกับเรื่องนี้ไหม?”

“ฝากด้วยนะครับ”

พระคาร์ดินัลอะไรนั่นกำลังจะมาเหรอ…ผมไม่แน่ใจเกี่ยวกับตำแหน่งของเขาเลย

แต่ดูเหมือนเขาจะเป็นบุคคลที่มีความสำคัญมากๆ …ผมควรทำยังไงดี?

“เอ่อ คุณช่วยเล่ารายละเอียดทั้งหมดให้ฟังหน่อยได้ไหมครับ?”

“ได้ครับ คุณรู้จักถ้ำที่อยู่ห่างจากที่นี่ไปประมาณสองวันไหมครับ ที่ๆ มีลมพัดแรงอยู่ตลอดเวลาน่ะ?”

“คุณหมายถึงถ้ำที่อยู่ใกล้ๆ กับหมู่บ้านเล็กๆ ของพวกพ่อค้าขายไม้ใช่ไหมครับ?”

สมกับเป็นกิลด์มาสเตอร์ของกิลด์การค้า เขารู้จักแม้กระทั่งหมู่บ้านเล็กๆ แบบนั้นด้วย

นับว่าน่าประทับใจเลยทีเดียว…แต่ก็น่ากลัวอยู่หน่อยๆ เหมือนกัน

“ใช่ครับ หลังจากสำรวจถ้ำและพื้นที่โดยรอบ มาริน่าซัง หน่วยสอดแนมของจิราโซเล่

ก็ได้ยินเสียงลมแรงดังมาจากทางหน้าผา เมื่อเธอไปตรวจสอบก็พบว่ามีโพรงขนาดใหญ่อยู่

และเมื่อเธอปีนลงไปสำรวจ เธอก็พบแหล่งของสมุนไพรเหล่านี้และเกล็ดครับ

แต่ตัวผมไม่สามารถลงไปได้เลยต้องรออยู่ข้างนอก รายละเอียดต่อจากนี้คุณต้องไปถามจากอลิสเซียซัง ที่เป็นหัวหน้าของปาร์ตี้จิราโซเล่ครับ”

“เข้าใจแล้วครับ แต่ก่อนอื่น ฉันมีคำถาม พื้นที่นั้นไม่ใช่สถานที่ที่นักผจญภัยแรงก์ A ควรเข้าไปสำรวจ ทำไมพวกคุณถึงได้ไปสำรวจที่นั่น?”

“อ่อ พวกเราไปเพื่อตามหาสไลม์ที่สามารถใช้เวทมนตร์ได้ครับ

มีคำกล่าวว่าสไลม์ที่มีคุณสมบัติทางเวทมนตร์มักอาศัยอยู่ในสถานที่ที่มีปรากฏการณ์ธรรมชาติที่รุนแรงครับ

ดังนั้นพวกเราจึงลองไปค้นหาถ้ำที่มีลมแรงและพื้นที่โดยรอบดูครับ”

“อย่างนี้นี่เอง ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าทำไมพวกเธอถึงต้องการฝึกสไลม์

ว่าแต่สไลม์ที่ผู้หญิงคนนั้นถืออยู่ก็คือสไลม์ที่เธอฝึกไว้ใช่ไหม?”

“ใช่ค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้น คุณคืออลิเซียซังใช่ไหมครับ? คุณช่วยให้ข้อมูลเกี่ยวกับภายในถ้ำหน่อยได้ไหม?”

เฮ้อ…จบหน้าที่ของผมซักที ที่เหลืออลิเซียซังคงจะจัดการเองได้

พวกกิลด์มาสเตอร์ที่บาร์เล็ตตานี่คุยด้วยแล้วเหนื่อยจริงๆ กิลด์มาสเตอร์ที่เมืองทางใต้ยังคุยด้วยง่ายกว่านี้อีก

หลังจากที่อลิเซียซังพูดคุยจบ พวกเราก็ถูกบอกให้ไปรออยู่ในอีกห้องหนึ่งและยังออกไปไหนไม่ได้ตอนนี้

“งั้นดิฉันจะพาพวกคุณไปพักที่อีกห้องค่ะ กรุณาตามมาทางนี้ มันอาจต้องใช้เวลาสักหน่อย แต่ฉันมั่นใจว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยภายในวันนี้ค่ะ”

“ขอบคุณครับ”

พวกเราเดินตามพี่สาวหูจิ้งจอกไปยังอีกหน่อยหนึ่ง ในที่สุดผมก็ได้พักซักที ว้าว เธอเอาชามาเสิร์ฟให้ด้วยล่ะ

“อลิเซียซัง แน่ใจเหรอครับ ว่าสิ่งที่พวกเราทำไปมันถูกต้องแล้ว?”

“เรื่องการเจรจาที่เพิ่งผ่านมาเหรอคะ?”

“ครับ”

“ฉันคิดว่าแค่นี้ก็น่าจะเพียงพอแล้วนะคะ ไว้กิลด์มาสเตอร์ของกิลด์นักปรุงยากับพระคาร์ดินัลมาถึง การเจรจาก็น่าจะเสร็จแล้วค่ะ”

“เข้าใจแล้วครับ ผมดีใจที่ได้ยินแบบนั้น ผมขอฝากเรื่องการเจรจาไว้กับอลิเซียซังด้วยนะครับ”

“ในเมื่อคุณเป็นคนเริ่มการเจรจานี้ ฉันคิดว่ามันคงจะดีกว่าถ้าวาตารุซังเป็นคนดำเนินการต่อนะคะ”

“วาตารุซัง ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกันค่ะ กิลด์มาสเตอร์ของกิลด์การค้าเองก็คงจะคุยกับฝ่ายตรงข้ามโดยตั้งอยู่บนพื้นฐานว่าคุณเป็นคนเจรจาไปแล้ว

ดังนั้นถ้าอยู่ๆ เปลี่ยนตัวคนเจรจา อาจทำให้เกิดปัญหาได้ค่ะ”

“อึก… เข้าใจแล้วครับ ผมจะพยายามให้ดีที่สุด งั้น…ก่อนอื่นเลย พระคาร์ดินัลนี่สำคัญขนาดไหนเหรอครับ?”

“ในประเทศนี้ ลำดับตำแหน่งก็ พระสันตะปาปา พระคาร์ดินัล อาร์คบิชอป บิชอป แล้วก็นักบวช กับมัคนายก ถูกหรือเปล่า? คลอเร็ตตา”

“ถูกแล้วล่ะ อลิเซีบในศาสนจักรจะมีการแบ่งออกเป็นย่อยๆ อีกเล็กน้อย แต่ลำดับโดยรวมก็ประมาณนี้”

“งั้นหมายความว่าบุคคลสำคัญขนาดนั้นกำลังถูกเรียกมาที่กิลด์การค้าในวันนี้เหรอครับ? แล้วถ้ามองในสายตาของประชาชนทั่วไป มันจะไม่เป็นปัญหาเหรอ?”

“เพราะเกล็ดของริวมันมีค่าขนาดนั้นเลยยังไงล่ะคะ ดีแล้วที่พวกเราไม่ได้เอาไปทำเป็นอุปกรณ์

นอกจากนี้ ฉันแน่ใจว่าเขาจะมาที่นี่แบบไม่เปิดเผยตัวตนคงไม่ได้มาแบบแต่งตัวเป็นพระคาร์ดินัลมาแบบเต็มยศหรอกมั้ง?”

กิลด์มาสเตอร์ของกิลด์การค้า กิลด์มาสเตอร์ของกิลด์นักปรุงยา แล้วก็พระคาร์ดินัล…

ทำไมผมต้องมาเจอกับคนใหญ่คนโตขนาดนี้ด้วยล่ะเนี่ย?

เอาล่ะในเมื่อหลีกเลี่ยงไม่ได้แล้ว…ผมต้องโยนความสำเร็จทั้งหมดไปให้กับสมาชิกจิราโซเล่ในการเจรจาครั้งนี้ให้ได้

ตอนนี้น่าจะเป็นอีกตอนที่ถูกตัดไปในเวอร์ชั่นมังงะสินะ