“นี่ เทพแห่งแสงช่วงนี้วาตารุคุง ทำได้ดีเลยไม่ใช่เหรอ?”

“ค่ะ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้สู้ด้วยตัวเอง แต่การจัดการเรื่องการอพยพของดาร์กเอลฟ์และการค้าพริกไทยก็ถือว่าประสบความสำเร็จ

ดังนั้น จึงถือว่าเขาทำได้ดีเลยทีเดียว”

“นั่นไง! เห็นไหมบอกแล้วว่าข้าคิดถูก เทพแห่งสงครามกับพวกที่เคยบ่นเรื่องสกิลที่ข้ามอบให้กับวาตารุคุง ต้องไปทบทวนตัวเองใหม่แล้วล่ะ

จริงๆ พวกเขาควรมาคุกเข่าขอขมาที่บังอาจมาลบหลู่การตัดสินใจของเทพแห่งการสร้างอย่างข้าด้วยซ้ำ”

“เฮ้อ…เทพแห่งสงครามกับเทพองค์อื่นๆ ต่างยอมรับความพยายามของวาตารุคุงค่ะ

แต่ดูเหมือนพวกเขาจะไม่ยอมรับท่านค่ะ ท่านเทพแห่งการสร้าง”

“หา? ทำไมถึงไม่ยอมรับข้าล่ะ? หมายความว่ายังไง? ข้าคือเทพแห่งการสร้างเลยนะ

เป็นเทพที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่สร้างโลกใบนี้ขึ้นมาเลยนะ จะเป็นแบบนั้นไปได้ยังไง?”

“ก็…ทั้งหมดมันน่าจะเกิดจากการกระทำในอดีตของท่านค่ะ”

“จากการกระทำในอดีตของท่าน มันได้ทำให้พวกเขาหมดเคารพในตัวท่านไปแล้วค่ะ

ดังนั้น ที่เรื่องมันออกมาเป็นแบบนี้ก็ไม่น่าแปลกอะไร”

“หา?! หมดความเคารพ? ต่อข้า ข้าผู้เป็นเทพแห่งการสร้างที่สร้างพวกเขาขึ้นมาเนี่ยนะ?”

“ค่ะ และถ้าจะให้พูดตรงๆ ฉันเองก็ไม่ได้เคารพท่านเหมือนกัน”

“หา!? ทำไมล่ะ?”

“ถ้าจะถามว่าทำไม…ฉันก็คงตอบได้แค่ว่าฉันหาเหตุผลที่จะเคารพท่านไม่เจอเลยซักข้อค่ะ”

“ฮ่าๆๆ เทพแห่งแสงนี่ล่ะก็เล่นมุกเก่งขึ้นเยอะน้า…”

“คิดว่าที่ฉันพูดมาเป็นมุกงั้นเหรอคะ?”

“ใช่แล้ว ไม่มีเทพองค์ไหนที่ไม่เคารพข้าหรอกนะ ฮ่าๆๆ แต่…ก็มีบางครั้งเหมือนกันนะ ที่ข้ารู้สึกว่ามันมีอะไรแปลกๆ”

“ฉันคิดว่าไม่มีใครมาสนใจเรื่องการเคารพท่านกันหรอกนะคะ…ถ้าท่านไม่เชื่อให้ฉันไปลองทำแบบสำรวจมาให้ดูดีไหมคะ?”

“ข-ข้าไม่สนใจหรอก แล้วก็ไม่จำเป็นจะต้องไปทำแบบสำรวจมาด้วย เพราะมันชัดเจนอยู่แล้วว่าข้าน่ะได้รับการเคารพ

ไม่มีอะไรให้ต้องกังวลเลย ที่สำคัญคือเทพแห่งสงครามกับพวก ควรจะมาขอโทษเรื่องที่เคยดูถูกเรื่อง สกิล อัญเชิญเรือ มากกว่า

เทพแห่งแสง ไปเรียกพวกเขามาหน่อย”

“ฉันก็ไม่ขัดข้องที่จะไปเรียกพวกเขามาให้หรอกค่ะ แต่…ท่านเอาจริงเหรอ?”

“แน่นอน มันเป็นความผิดของเทพแห่งสงครามกับพวกนั่นล่ะที่มาดูถูกข้า พวกเขาจะต้องกำลังเสียใจอยู่แน่ๆ

ดังนั้นการให้พวกเขามาขอโทษก็ไม่ใช่เรื่องยาก…”

“และ…นั่นคือสิ่งที่เทพแห่งการสร้างพูดค่ะ”

“ท่านเทพแห่งแสง ท่านคิดว่าเทพแห่งการสร้างเสียสติไปแล้วหรือเปล่า?”

“ฉันเข้าใจที่คุณพูดค่ะ เทพแห่งเวทมนตร์ แต่ต้องขอโทษด้วย ที่เขายังสติดีอยู่ค่ะ”

“งั้นเหรอ… เทพแห่งสงคราม เจ้าพอทำอะไรกับเขาได้ไหม?”

“น่าเสียดายที่ทำไม่ได้ ถ้าทำได้ ข้าคงทำไปนานแล้ว ปัญหาคือแม้แต่ในหมู่เทพแห่งการสร้างด้วยกัน เขาก็ถือว่าเป็นผู้ที่แข็งแกร่งมาก

ต่อให้พวกเราทุกคนรวมพลังกันก็คงจะเอาชนะเขาไม่ได้”

“อย่างงั้นเหรอ…แย่จัง”

“ข้าก็ยอมรับนะว่าเจ้าคนจากต่างโลกนั้นทำได้ดี แต่ข้าก็ยังคิดว่าสกิลที่เทพแห่งการสร้างมอบให้เขายังไงมันก็ไม่ถูกต้องอยู่ดี

ดังนั้นข้าไม่มีอะไรที่ต้องไปขอโทษ”

“ในฐานะเทพแห่งความบันเทิง ข้าก็คาดหวังกับเรือสำราญอยู่หรอก แต่สกิลที่ชาวต่างโลกควรจะได้แล้วมันจะทำให้สนุกกว่านี้มีอีกตั้งเยอะแยะ

อย่างสกิลที่ชาวต่างโลกคนนั้นอยากได้จริงๆ เช่น สกิลญาณทิพย์ หรือ สกิลแบ่งปันประสาทสัมผัสกับสไลม์ตัวนั้น

น่าเสียดายที่ทั้งๆ ที่เขาเป็นคนลามกแท้ๆ ถ้าเขาได้สกิลพวกนั้นไปจะต้องสนุกแน่ๆ เลย”

“จะทำไงได้ล่ะ สกิลของเขามันเหมาะกับการใช้ชีวิตแบบเก็บตัวนี่ แค่เรื่องที่เขาเคยเอาชนะกระต่ายมีเขากับก็อบลินได้ก็ถือว่าเป็นปาฎิหาริย์แล้ว”

“ใช่ แค่มีข่าวความเป็นไปได้ที่จะเกิดสงครามกลางเมืองในประเทศที่เขาไป เขาก็คิดจะถอนตัวในทันทีแล้ว

ข้าก็ไม่ได้คาดหวังให้เขาไปหยุดสงครามหรอก แต่เขาน่าจะถือโอกาสนี้ในการสร้างชื่อเสียงบ้าง”

“ทุกคน นี่มันเริ่มจะกลายเป็นการบ่นเรื่องของวาตารุคุงกันแล้วนะ”

“ไม่หรอก ท่านเทพแห่งแสง เพราะต้นเหตุจริงๆ ของความไม่พอใจต่อชาวต่างโลกคนนั้น ล้วนมาจากสกิลที่เทพแห่งสร้างมอบให้เข้าทั้งสิ้น

จะให้สกิลที่เหมาะกับการเก็บตัวอยู่เงียบๆ กับคนขี้ขลาดอย่างเขาไปทำไมจริงไหม?”

“ใช่ ข้าก็คิดว่าที่ชาวต่างโลกคนนั้นต้องมาใช่ชีวิตอย่างขี้ขนาดอยู่แบบนี้เป็นเพราะ สกิลที่เทพแห่งการสร้างให้เขาไปนั่นล่ะ

ถ้าให้สกิลที่ช่วยเพิ่มความมั่นใจให้เขามากกว่านี้ล่ะก็ปัญหาแบบนี้ก็คงไม่เกิด”

“ใช่ เทพแห่งเวทมนตร์พูดถูก ถ้าให้สกิลเรียกเรือไปพร้อมกับสกิลที่สามารถทำให้เขาปกป้องตัวได้ในขณะที่อยู่บนบกไปล่ะ

เขาอาจจะทำอะไรได้มากกว่านี้ก็ได้ แต่…แบบนั้นมันจะเป็นการช่วยเขามากเกินไปหรือเปล่า?”

“ข้าไม่คิดว่ามันเกินไปหรอก ถ้าเป็นข้า ข้าคงให้สกิลที่มันแข็งแกร่งและมีประโยชน์มากกว่าสกิลอัญเชิญเรือไปด้วยซ้ำ

ต่อให้ต้องลดพลังลงนิดหน่อยก็เถอะ”

“แต่ข้าเห็นด้วยกับเทพแห่งการสร้างนะ สกิลอัญเชิญเรือ เป็นสกิลที่ออกดอกออกผลช้าก็จริง

แต่การซื้อและสามารถใช้สิ่งของจากต่างโลกได้ ถือว่าเป็นข้อได้เปรียบที่ใหญ่มากๆ เลย”

“ข้ารู้ นั่นแหละที่ทำให้ข้าบอกว่าจะรอดูไปจนกว่าเขาจะเรือสำราญมาได้ แต่แล้วเทพแห่งการสร้างกลับพูดเรื่องให้เราไปขอโทษซะงั้น

ดังนั้นเราจึงต้องมาตัดสินจากสถานการณ์ปัจจุบันของชาวต่างโลกกัน สกิลที่เขาได้ไปนั้นยังไม่ผลิบานเต็มที่

และข้าคิดว่าเทพแห่งเวทมนตร์ก็น่าจะพูดจากมุมมองนี้”

“เทพแห่งสงครามพูดถูก เพราะสกิลที่ออกดอกออกผลช้าเช่นนี้เลยทำให้ตอนนี้ยังวัดอะไรไม่ได้ว่าสกิลนี้เป็นสกิลที่ดีหรือไม่

ถ้าพูดถึงพลังเขาชาวต่างคุงในปัจจุบัน ท่านเทพแห่งแสงไม่คิดว่าสกิลนี้มันให้อะไรกับเขาน้อยเกินไปหรือ?”

“ฉันเองก็เห็นด้วยกับที่ทุกท่านพูดค่ะ แต่ฉันมั่นใจว่าวาตารุคุงจะต้องได้เรือสำราญมาแน่นอน ดังนั้นถ้าเราให้พลังเขาเพิ่มไปตอนนี้

มันอาจจะมากเกินไปในภายหลังได้ค่ะ ฉันเลยคิดว่าเราควรรอดูไปก่อน แต่ในความคิดของเทพแห่งการสร้าง เขาคงเห็นว่าสกิลอัญเชิญเรือแสดงประโยชน์

มากเพียงพอแล้วในตอนนี้ค่ะ”

“ข้าไม่รู้จริงๆ ว่าเทพแห่งการสร้างคิดอะไรอยู่ สิ่งที่ชาวต่างโลกทำก็มีแค่การค้าพริกไทยกับช่วยในการอพยพของดาร์กเอลฟ์

ส่วนเรื่องทำอาหาร? คนที่ไม่มีสกิลอะไรพิเศษก็ทำได้ ข้าไม่คิดว่ามันจะพิสูจน์ความเหมาะสมของสกิลอัญเรือได้หรอกนะ”

“ทำไมจะต้องให้สกิลที่ออกดอกออกผลช้าไปตั้งแต่แรกด้วย? ปกติมันต้องให้สกิลที่สามารถเอาไปใช้ได้เลยไม่ใช่เหรอ?

หรือไม่ก็ต้องเป็นสกิลที่สามรถแสดงพลังได้ในระดับหนึ่ง แบบนั่นมันถึงจะทำให้เขาพอจะอยู่รอดในโลกที่ไม่คุ้นเคยได้

แล้วนี่อะไรแค่เจอก๊อบลินเขาก็ต้องวิ่งป่าราบแล้ว…”

“ข้าเห็นด้วยกับทั้งเทพแห่งสงครามและเทพแห่งเวทมนตร์ แต่มันก็ตลกดีนะ ตอนที่เขาวิ่งหนีก๊อบลินทั้งๆ

ที่มีบาเรียที่ป้องกันได้กระทั่งลมหายใจของมังกรได้ ดังนั้นสำหรับข้าก็น่าจะถือว่ามันโอเค แต่จะให้เราไปขอโทษเขาเนี่ยนะ?

ถ้าเราไม่ไปบ่นเรื่องที่ชาวต่างโลกตอนนั้น เทพแห่งการสร้างก็คงไม่ยอมไปเรียกชาวต่างโลกมาคุยแน่ๆ

แล้วบางที่เขาอาจจะใช้ชีวิตอยู่แบบนั้นไปตลอดชีวิตเลยก็ได้ แล้วตอนนี้กลับจะให้เราไปขอโทษเนี่ยนะ?”

“เฮ้อ ฉันเข้าใจสิ่งที่ทุกท่านพยายามจะบอกนะคะ และฉันก็เห็นด้วยกับความคิดของทุกท่าน

แต่เทพแห่งการสร้างจะทำตัวน่าปวดหัวมากๆ เลยเวลาที่เขาโกรธ เพราะฉะนั้น ฉันขอร้องล่ะค่ พอจะช่วยไปขอโทษเขาหน่อยได้ไหม?”

“ข้าเข้าใจถึงความยากลำบากของท่านนนะ ท่านเทพแห่งแสง แต่ถ้าเราไปขอโทษ เทพแห่งการสร้างก็จะได้ใจน่ะสิ

ข้าคงไปขอโทษแบบส่งๆ ไม่ได้หรอก แค่คิดถึงสีหน้าของเขาตอนที่ชาวต่างโลกคุงได้เรือสำราญสุดหรูมาก็ทำให้ข้าขนลุกแล้ว”

“เห้อ…ฉันมั่นใจว่าถ้าวาตารุคุงได้เรือสำราญสุดหรูมาและทำผลงานได้ดีมากกว่านี้ เขาจะต้องเอาเรื่องพวกนี้มาโม้กับพวกท่านแน่นอนค่ะ”

“มันจะต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ…ดังนั้น ขอโทษทีนะ ท่านเทพแห่งแสง แต่ช่วยไปบอกเทพแห่งการสร้างด้วยว่าเขาต่างหากล่ะที่ต้องมาคุกเข่าขอบคุณพวกเรา”

“ฉันไม่ใช่ผู้ส่งสารนะคะ เห้อ…ดูท่าจะช่วยไม่ได้จริงๆ สินะคะเนี่ย”

“หา!? ทำไมข้าต้องไปเป็นฝ่ายไปคุกเข่าด้วยล่ะ? เจ้าบอกว่าพวกเขายอมรับเรื่องความสำเร็จของข้าไปแล้วไม่ใช่เหรอ?”

“ใช่ค่ะ พวกเขาพูดแบบนั้น… แต่ขอบอกตามตรงว่าฉันเองก็เห็นด้วยกับพวกเขาค่ะ”

“ถ-ถึงพวกเขาจะไม่พูดอะไน ข-ข้าก็คิดจะเรียกวาตารุคุงขขึ้นมาคุยอยู่แล้ว แต่พวกนั้นกลับโวยวายไปซะก่อน”

“มาพูดตอนนี้ก็คงพิสูจน์ไม่ได้แล้วล่ะคะ ว่าเป็นความตั้งใจแต่เดิมของท่านหรือเปล่า และที่สำคัญถ้าท่านมอบสกิลที่เหมาะสมให้กับเขาไปตั้งแต่แรก

ท่านก็คงไม่จำเป็นต้องเรียกเขามาคุย และเรื่องทั้งหมดนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น พอท่านเรียกเขาขึ้นมาคุยหลังจากที่พวกนั้นพูด

มันก็เหมือนกับท่านยอมรับในสิ่งที่พวกเขาพูด ท่านอยากจะไปคุกเข่าตอนนี้เลยไหมคะ?”

“ม-ไม่มีทางที่ข้าจะไปคุกเข่า… หนอย…ข้าจะต้องไปหาวิธีต้อนเจ้าพวกนั้นให้จนมุมให้ได้”

“ถ้าอย่างงั้นก็คงต้องรอดูกันไปก่อนนะคะ ว่าวาตารุคุงจะประสบความสำเร็จและสามารถสร้างผลกระทบในทางที่ดีต่อโลกนี้ได้หรือไม่

ถ้าเขาทำได้ ฉันคิดว่าพวกเขาจะต้องยอมรับอย่างแน่นอนค่ะ”

“จริงเหรอ! ล-แล้วพวกเขาจะคุกเข่าขอโทษข้าไหม?”

“ฉันคิดว่าไม่นะคะ”

“แบบนั้นไม่ได้นะ พวกเขามาพูดจาหยาบคายใส่เทพแห่งการสร้างอย่างข้า

อย่างน้อยก็ต้องมาคุกเข่าขอโทษสิ ไม่งั้นมันจะมีความหมายอะไร”

“อืม ถึงท่านจะพูดแบบนั้นก็เถอะ แต่สถานการณ์ตอนนี้มันยากเกินกว่าที่จะยอนกลับแล้ว…ฉันเองก็นึกไม่ออกเหมือนกันว่าจะทำยังไง…

ฉันว่า ท่านเทพแห่งการสร้างคงต้องไปจัดการเอาเองแล้วล่ะค่ะ แต่ว่าอย่าได้ไปทำผิดอะไรที่มันกฎล่ะ”

“หา? ข้าต้องทำเองหมดเลยเหรอ? หมายความว่าเจ้าจะไม่ช่วยอะไรข้าเลยเหรอ เทพแห่งแสง?”

“ใช่แล้วค่ะ”

“ถ=ถึงแม้มันจะเป็นคำสั่งจากเทพแห่งการสร้างอย่างข้าน่ะเหรอ?”

“ก็ฉันคิดอะไรไม่ออกเลยจริงๆ นี่คะ ถึงต่อให้เป็นคำสั่งฉันก็คงช่วยอะไรไม่ได้”

“เข้าใจละ งั้นก็ได้แต่รอว่าให้วาตารุคุงประสบความสำเร็จเท่านั้นสินะ ถึงจะช่วยแก้ไขสถานการณ์ตอนนี้ได้

บางทีหลังจากผ่านไปสักพัก ข้าอาจคิดอะไรดีๆ ออกก็ได้ ถ้าเทพแห่งแสงมีความคิดอะไรดีๆ ก็บอกข้านะ”

“ค่ะ มารอจนกว่าท่านจะคิดไอเดียอะไรดีๆ ออกอันเถอะค่ะ”

“อืม”

คุยไปเรื่อยหลังจบตอน

แหม๋ แดนเทพก็โบ๊ะบ๊ะกันใช่เล่นเลยนิเนี่ย