“ปล่อยเฟลิเซียเดี๋ยวนี้!”

โรมาโน่ตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

โดยไม่สนใจสายตาและความอึดอัดของคนที่อยู่รอบข้างเขาเลย

มันช่างเจ็บปวดจริงๆ ที่ต้องมาทนดูเหตุการณ์อะไรแบบนี้

แม้แต่ พ่อแม่ของโรมาโน่เองก็มองมาที่เขาอย่างกับเขาเป็นตัวประหลาด

ทำไมเขาถึงไม่สังเกตสายตาของคนที่อยู่รอบข้างเขาบ้างเลยนะ

ว่าสิ่งที่เข้ากำลังทำอยู่มันน่าอับอายขนาดไหน เมื่อหวนนึกย้อนกลับมา

“เอ่อ คุณหัวหน้าหมู่บ้านครับ ผมควรทำยังไงดี?”

“ผมต้องขอโทษจริงๆ ครับ วาตารุซัง”

“ผมขังเขาไว้แล้ว แต่ดูเหมือนเขาจะหลุดออกมาได้”

“และพวกเราก็พยายามตามหาตัวเขาอยู่…”

อ่อ เหตุผลที่คุณหัวหน้าหมู่บ้านถูกเรียกตัวออกไปก่อนหน้านี้

เพราะโรมาโน่ซัง หลุดออกมาได้สินะ

ชาวบ้านเริ่มมารวมตัวกันมากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว

เพราะที่นี่เป็นหมู่บ้านเล็กๆ ผู้คนเลยมารวมตัวกันได้อย่างง่ายดาย

แล้วโรมาโน่ซังจะทำอะไรต่อไปกันล่ะเนี่ย?

“ใจเย็นๆ โรมาโน่”

“หมายความว่ายังไงที่บอกว่าเราถูกหลอก”

“ในความเป็นจริง เราได้มาตั้งถิ่นฐานที่เกาะที่ดีมากๆ เลยนะ”

“พ่อไม่เข้าใจหรือไง?”

“เราไม่ได้ย้ายมาที่นี่ เราถูกจับตัวมาอยู่ที่นี้ต่างหาก”

“จากนี้ไปพวกเราจะกลายเป็นเหมือนสัตว์เลี้ยงที่ถูกเขาเลี้ยงไว้!”

…นี่z,เป็นตัวร้ายขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย?

ผมไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเขามาสรุปออกมาเป็นแบบนั้นได้ยังไง

“เอ่อ…จะพูดยังไงดีล่ะ?”

“คือ ผมไม่เข้าใจที่เขาพูดเลยครับ คุณหัวหน้าหมู่บ้าน”

“ครับ พวกเราก็พยายามพูดกับเขาไปหลายครั้งแล้ว”

“แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ยอมเข้าใจอะไรเลย”

“ผมเองก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้วเหมือนกัน…”

คุณหัวหน้าหมู่บ้านคงลำบากมามากสินะ

ผมรู้ว่าเขาไม่อยากเจอปัญหาแบบนี้หรอก…

“วาตารุ เป็นอะไรไป?”

“รับความจริงไม่ได้เหรอ ห๊ะ?”

“ถ้ารู้แล้วก็รีบปล่อยเฟลิเซียไป แล้วไสหัสออกไปจากเกาะซะ”

“แล้วฉันจะให้อภัยนาย”

“ผมคงทำแบบนั้นไม่ได้หรอก”

“เพราะผมไม่อยากปล่อยเฟลิเซียไป”

“ได้ยินไหมทุกคน?”

“เขากำลังบังคับให้เฟลิเซียอยู่กับเขา”

“ฉันจะช่วยเธอออกมาเอง เฟลิเซีย”

หือ…พ่อของโรมาโน่ซังกำลังเดินเข้ามาจากข้างหลัง

อ่า เขาฟาดลูกชายตัวเองที่หลังหัวอย่างเต็มแรงเลย

เกิดเสียงดังสนั่น จากนั้นโรมาโน่ก็นิ่งไป

เขายังมีชีวิตอยู่ไหมเนี่ย?

“ต้องขอโทษจริงๆ ครับ ท่านวาตารุ”

“ที่เจ้าลูกชายโง่ของผมทำให้คุณเดือดร้อน”

“ผมจะเป็นคนรับผิดชอบทุกอย่าเอง และจะชดใช้ให้จนกว่าคุณจะพอใจครับ”

“เพราะงั้นได้โปรดช่วยสนับสนุนหมู่บ้านของเราต่อไปด้วยเถอะครับ”

การชดใช้อะไรนั่นไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอก

แต่ผมกลัวว่าคนอย่างโรมาโน่จะทำอะไรแย่ๆ กับผม

ถ้าเขาถูกปล่อยให้เป็นอิสระแต่ถ้าหมู่บ้านเล็กๆ นี้

ต้องเสียแรงงานผู้ชายไปสองคนล่ะก็ มันต้องเป็นปัญหาใหญ่แน่

ผมคงต้องให้ไอเนสและเฟลิเซียช่วยปกป้องผมให้เต็มที่แล้วล่ะ

“ไม่จำเป็นต้องชดใช้อะไรมากมายหรอกครับ”

“ผมขอแค่ให้คุณไปพูดคุยกับเขา ให้เขาหายเข้าใจผิดก็พอแล้ว”

ผมคิดว่าสิ่งที่ยากที่สุดคือการทำให้โรมาโน่หายเข้าใจผิด

“ครับ ขอบคุณมาก”

“ผมจะกลับไปอบรมลูกชายของผมใหม่”

“เพื่อที่เขาจะได้ไม่ทำให้ท่านวาตารุลำบากอีก”

“ผมต้องขอโทษจริงๆ นะครับ”

ผมสงสัยจังว่าเขาจะใช้วิธีแบบไหนกันนะ

ครั้งหน้าเมื่อเจอเขา เขาอาจกลายเป็นพ่อหนุ่มที่ยิ้มแย้มก็ได้

“ครับ แค่นี้ก็หมดปัญหาแล้ว”

“เพราะงั้นไม่ต้องกังวลนะครับ”

เราแยกย้ายกัน และผมก็เดินไปยังเต็นท์ของหัวหน้าหมู่บ้าน

“วาตารุซัง ผมต้องขอโทษจริงๆ นะครับ”

“สำหรับความวุ่นวายที่เกิดขึ้น”

“ไม่มีใครเป็นอะไร เพราะงั้นไม่ต้องกังวลนะครับ”

“ว่าแต่ทำไม โรมาโน่ซัง ถึงคิดแบบนั้นล่ะครับ?”

“ตอนที่ผมเสนอแผนการย้ายถิ่นฐาน”

“เขาเริ่มคัดค้านอย่างรุนแรงในที่ประชุมครับ”

“ไม่ว่าเราจะอธิบายกับเขายังไง”

“เขาก็ยืนกรานว่าเฟลิเซียถูกจับตัวไป”

“และหมู่บ้านกำลังตกอยู่ในอันตราย”

“ผมอธิบายเรื่องการเซ็นสัญญาอย่างถูกต้องแล้ว”

“แต่เขาก็ยังไม่เชื่อ”

“เป็นแบบนั้นเหรอครับ?”

บางทีเขาอาจจะหลงรักเฟลิเซีย

แล้วปล่อยให้จินตนาการของตัวเองนำพาเขาไป

จนคิดไปไกลถึงขั้นเอาความจริงกับเรื่องในจินตนาการมาปนกัน

ผมเองก็ต้องระวังเรื่องนี้ไว้เหมือนกัน

ตอนที่ผมเริ่มทำงานบนเกาะ ผมก็เคยแอบจินตนาการว่า

เหล่าสมาชิกของจิราโซเล่เป็นแฟนสาวของผมทั้งหมดเหมือนกัน…

อ๊ะ แบบนี้ผมก็ไม่ต่างอะไรกับเขาเลยนิ…

“เอาล่ะ เลิกสนใจในสิ่งที่ไม่เข้าใจกันดีกว่า”

“ผมเอาของฝากมาฝากทุกคนด้วยครับ”

“ขอบคุณมากครับ สำหรับน้ำใจและของฝาก”

“ไม่เป็นไรครับ อย่ากังวลไปเลย”

“เพราะผมเป็นผู้เกี่ยวข้องของหมู่บ้านนี้”

“ถ้าทุกคนไม่มีความสุข มันจะทำให้ผมรู้สึกไม่ดี”

ผมนำเหล้า เครื่องเทศ และผ้าจากกอเทนเบิร์กมาให้พวกเขา

“คุณหัวหน้าหมู่บ้านครับ มีอะไรที่คุณต้องการอีกไหมครับ?”

“ไม่เลยครับ จนถึงตอนนี้ยังไม่มีอะไรที่ต้องการเป็นพิเศษ”

“พวกเรามีเหล้า เครื่องเทศ และผ้าเพียงพอแล้วครับ”

“เข้าใจแล้วครับ แต่ผมจะทิ้งเสบียงอาหารไว้เผื่อสักหน่อยนะครับ”

“เพราะผมกำลังวางแผนจะเดินทางไปยังประเทศอื่นๆ ในทวีปนี้”

“อาจจะไม่ได้กลับมาอีกหลายเดือน”

“แบบนั้นจะเป็นอะไรไหมครับครับ?”

“แต่เดิมพวกเราก็อาศัยอยู่ในป่าอย่างโดดเดี่ยวอยู่แล้วครับ”

“การที่พวกเราได้รับการสนับสนุนขนาดนี้”

“ก็ทำให้พวกเราอยู่ได้อย่างสบายแล้วครับ”

“ไม่มีอะไรต้องกังวลนะครับ”

“งั้นผมขอกลับไปที่เรือก่อนนะครับ”

ผมมอบเสบียงให้กับหัวหน้าหมู่บ้านและคนอื่นๆ ที่มาส่งเราที่เรือ

ก่อนที่เราจะออกเดินทางไปยังเมืองทางใต้

“นายท่าน ฉันขอโทษจริงๆ นะคะ”

“สำหรับความวุ่นวายที่โรมาโน่เป็นคนก่อ”

“เฟลิเซียไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อย…”

“ไม่ต้องคิดมากก็ได้”

“เอาล่ะ มาคิดถึงสิ่งที่เราต้องทำเมื่อกลับไปถึงเมืองทางใต้กันก่อนดีกว่า”

“อย่างแรกเราต้องวางแผนการขายพริกไทย”

“จากนั้นก็ไปซื้อเสบียง แล้สก็ไปหาข้อมูลที่กิลด์การค้า”

“เมื่อเราทำทั้งสามอย่างเสร็จ เราจะออกเรืออีกครั้ง”

“นายท่านแล้วของฝากล่ะคะ?”

“จริงสิ!”

“งั้นเราค่อยแวะเอาของฝากไปให้ หลังจากเราขนพริกไทยลงจากเรือเสร็จแล้ว”

เราเดินทางมาถึงเมืองทางใต้ ในสามวันโดยไม่มีเหตุการณ์อะไรผิดปกติ

ผมส่งคนไปตามคามิลล์ซังให้มาที่ท่าเรือ

ขณะที่พวกเราขนพริกไทยลงจากเรือ คามิลล์ซังก็มาพร้อมกับรถเข็น

“อรุณสวัสดิ์ครับ คามิลล์ซัง”

“ขอโทษที่ต้องรบกวนแต่เช้านะครับ”

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ วาตารุซัง”

“ฉันดีใจที่เห็นคุณกลับมาอย่างปลอดภัยนะคะ”

“ครั้งนี้ คุณก็จะขายส่งพริกไทยให้กับทางกิลด์ใช่ไหมคะ?”

“ใช่ครับ จำนวนเท่ากันกับครั้งที่แล้ว”

“คุณช่วยจัดการให้ผมหน่อยได้ไหมครับ?”

หลังจากขนพริกไทยเสร็จ เราก็มุ่งหน้าไปยังกิลด์การค้า

แล้วก็ถูกพาไปยังอีกห้องหนึ่งทันที

“โปรดรอสักครู่ ระหว่างที่เราตรวจสอบพริกไทยนะคะ”

“ครับ”

ขณะที่ผมกำลังนั่งดื่มชาและเล่นกับริมุ คามิลล์ซังก็กลับเข้ามา

“วาตารุซัง พริกไทยยังคงมีคุณภาพที่ยอดเยี่ยมเหมือนเดิมค่ะ”

“คุณจะขายส่งให้กับทางเราในราคา 72 เหรียญแพลตินั่มไหมคะ?”

“ได้ครับ รบกวนขอเป็นเงินสดจำนวน 30 เหรียญ ด้วยนะครับ”

“ส่วนที่เหลือก็ฝากเข้าบัญชีกิลด์ของผมเหมือนเดิม”

“คุณจะกลับไปค้าพริกไทยอีกเหรอคะ?”

“ไม่ครับ ผมแค่อยากลองไปเที่ยวประเทศอื่นๆ ในทวีปนี้เฉยๆ”

“เลยจำเป็นต้องมีเงินสดติดตัวเอาไว้บ้าง”

“เข้าใจแล้วค่ะ รบกวนขอบัตรกิลด์ของคุณด้วย”

“ส่วนเหรียญแพลตินั่ม ฉันต้องของเวลาประมาณสามวันในการรวบรวมค่ะ?”

“ครับ ขอบคุณมาก”

“อ้อ วาตารุซัง บัตรสมาชิกของกิลด์นักผจญภัยของคุณหมดอายุแล้วหรือเปล่าคะ?”

“บัตรสมาชิกกิลด์นักผจญภัยหมดอายุ? …อ่า!”

“จริงสิ ผมลืมไปเลยว่าต้องรับคำขอทุกๆ สามเดือน”

“การปล่อยให้บัตรหมดอายุไม่ใช่เรื่องที่ดีเลยนะคะ”

“คุณควรไปต่ออายุหรือไม่ก็ต้องไปยกเลิกการลงทะเบียนค่ะ”

“เข้าใจแล้วครับ ผมจะไปที่กิลด์นักผจญภัยทีหลัง”

ว้าว ผมลืมไปซะสนิทเลย…

สามเดือนนี่มันผ่านไปเร็วจริงๆ เมื่ออยู่บนเรือ

ผมคิดว่าตอนนี้ ผมอาจจะไม่จำเป็นต้องสถานะของนักผจญภัยแล้วหรือเปล่า?

แต่เมื่อพูดถึงโลกแฟนตาซี มันก็ต้อง นักผจญภัย

…แต่ถ้าผมไปลงทะเบียนใหม่ มันก็คงหมดอายุอีก

ดังนั้นผมไปขอให้พวกเขายกเลิกการลงทะเบียนไปก่อนแล้วกัน

แล้วเมื่อคราวจำเป็นค่อยไปลงทะเบียนใหม่

“เอ่อ คามิลล์ซัง”

“ผมมีเรื่องอยากปรึกษาเรื่อง เกี่ยวกับประเทศอื่นๆ ในทวีปนี้หน่อยครับ”

“มีอะไรอยากปรึกษางั้นเหรอคะ?”

“คือ ที่ทวีปทางใต้ เนื่องจากผลของสงครามกลางเมือง”

“เลยทำให้ผมซื้อพริกไทยมาได้ในราคาถูก”

“ดังนั้นครั้งนี้ ผมเลยได้พริกไทยมาเพิ่มจากครั้งที่แล้วพอสมควร”

“ผมเลยอยากลองเอาส่วนที่เกินมาพวกนั้นไปขายที่ประเทศอื่น”

“พร้อมกับท่องเที่ยวไปด้วย”

“ดังนั้นผมเลยอยากถาม คุณว่าพอมีประเทศไหนที่ดีๆ แนะนำบ้างไหมครับ?”

“ประเทศอื่นเหรอคะ?”

“แต่ยังมีความต้องการพริกไทยในประเทศนี้อีกมากนะคะ”

“หรือเป้าหมายจริงๆ ของคุณ”

“คือการท่องเที่ยวมากกว่า การขายพริกไทยให้ได้ในราคาสูงใช่ไหมคะ?”

“ครับ แต่ถ้าได้ราคาสูงก็ดี…”

“ผมอยากลองไปดูสิ่งต่างๆ ที่น่าสนใจน่ะครับ”

“ทั้งของหายาก หรือแม้ แต่อาหารแปลกๆ”

“เข้าใจแล้วค่ะ”

“ฉันคิดว่าคุณจะสามารถขายพริกไทยได้แทบจะในทุกที่ ที่คุณไปเลยค่ะ”

“แต่ถ้าหากคุณสนใจเรื่องการท่องเที่ยว”

“ฉันขอแนะนำเป็นมหาวิหารใน ปาแลร์โม่ ค่ะ”

“ที่นั่นเป็นรัฐศาสนา ที่อยู่ทางทิศตะวันออกของทวีปนี้”

“ที่นั่นถือเป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่โด่งดังที่สุดเลยค่ะ”

“ฉันเองก็ยังไม่เคยไปเหมือนกัน แต่ได้ยินมาว่าที่นั่นยอดเยี่ยมมาก”

รัฐศาสนาเหรอ…? ในภาพจำจากนิยายหรืออะไรพวกนั้น

มันฟังดูเป็นประเทศที่น่าจะวุ่นวาย…

“ผมไม่ค่อยรู้เรื่องศาสนาเท่าไหร่…แต่ที่นั่นปลอดภัยใช่ไหมครับ?”

“ฉันคิดว่าไม่น่ามีปัญหาอะไรนะคะ”

“ที่นั่นเป็นประเทศที่มีความมั่นคงมากค่ะ”

“แทบไม่เคยเกิดเหตุการณ์รุนแรงอะไรเลย”

“อ๊ะ เว้นแต่คุณจะไปลบหลู่เทพในมหาวิหาร…”

อ๊ะ! ดูเหมือนว่าประเทศนี้จะไม่ใช่ปรเทศที่ชอบทำสงครามศักดิ์สิทธิ์

ที่ชอบใช้นามของพระเจ้าหรืออะไรแบบนั้นไปเป็นข้ออ้างสินะ…

ว่าแต่ช่วงนี้ผมไม่ได้แวะไปที่โบสถ์เลย หรือว่าบางทีผมควรแวะไปที่ปาแลร์โม่?

“เข้าใจแล้วครับ… ผมจะลองไปที่นั่นดู”

“แล้วถ้าเป็นเรื่องการขายพริกไทยล่ะครับ”

“สามารถไปขายได้ในทุกประเทศเลยไหมครับ?”

“แล้วจะเป็นอะไรไหม ถ้าผมแวะไปขายที่ร้านค้าเลย?”

“ได้ค่ะ พริกไทยเป็นของที่หายากในทวีปนี้”

“ดังนั้นพวกเขาจะยินดีรับซื้อพวกมันอย่างแน่นอน”

“ขอบคุณมากครับ ผมจะลองดู”

“แล้วก็นี่ครับ ของฝากที่”

“เลือกอันที่คุณชอบได้เลยนะครับ”

“ขอบคุณมากค่ะ วาตารุซัง”

“แต่…ของฝากรอบนี่ดูแพงมากเลยนะคะ”

“แล้วอีกอย่างการให้เครื่องประดับกับผู้หญิงแบบนี้มันจะดีจริงๆ เหรอคะ?”

“ฮ่าฮ่า มันไม่ได้แพงขนาดนั้นหรอกครับ”

“อีกอย่างที่ผมเลือกมาเยอะแยะขนาดนี้ เพราะผมรู้ว่าผมไม่ค่อยมีรสนิยมในเรื่องนี้ซักเท่าไหร่”

“ดังนั้นผมเลยซื้อมาเยอะๆ แล้วค่อยให้พวกคุณเลือกอันที่ชอบกันเอาเองครับ”

“เข้าใจแล้วค่ะ”

“งั้น… ฉันขอเลือกต่างหูสีชมพูคู่นี้นะคะ”

“ขอบคุณมากนะคะ วาตารุซัง”

“ไม่เป็นไรเลยครับ”

“เพราะผมรบกวนคุณอยู่เสมอเลย คามิลล์ซัง”

“แล้วก็นี่ รบกวนช่วยเอาของพวกนี้ไปให้กิลด์มาสเตอร์ด้วยนะครับ”

“ผมได้ยินมาว่ามันจะอร่อยขึ้น เมื่อนำไปผสมกับน้ำผลไม้”

อ๊ะ ผมลืมถามเรื่องเหล้าพวกนี้ไปซะสนิทเลย

ครั้งหน้าที่เจอกิลด์มาสเตอร์ ผมจะลองถามเขาดูเกี่ยวกับวิสกี้

“ได้ค่ะ เขาชอบเหล่าที่คุณเอามาฝากครั้งที่แล้วมากเลยค่ะ วาตารุซัง”

“ขอบคุณจริงๆ นะคะ”

“อ้อ ผมขอพบดีโน่ซังแล้วก็เอนริเก้ซังหน่อยได้ไหมครับ?”

“ทั้งสองคนไปรับภารกิจคุ้มกันที่เมืองหลวงค่ะ”

“คงอีกสักพักกว่าพวกเขาจะกลับมา”

“งั้นเหรอครับ”

“น่าเสียดาย…ถ้างั้นรบกวนฝากของพวกนี้ไปให้พวกเขาหน่อยได้มั้ยครับ?”

“ได้ค่ะ ฉันจะมอบของพวกนี้ให้กับพวกเขาเมื่อพวกเขากลับมาค่ะ”

“ขอบคุณมากครับ”

“ผมจะกลับมาในอีกสามวันนะครับ”

“ค่ะ”

ผมออกจากิลด์การค้ามา แล้วมุ่งหน้าไปยังโรงแรมนางแอ่นเพื่อหาที่พัก

“ขอโทษด้วยค่ะ วาตารุซัง”

“ตอนนี้โรงแรมของเราเต็มหมดแล้วค่ะ”

“งั้นเหรอครับ? เสียดายจัง”

“ค่ะ ต้องขอโทษจริงๆ นะคะ”

“ตั้งแต่วาตารุซังพา กลุ่มจิราโซเล่ มาพักที่นี่”

“แขกของเราก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เลยค่ะ”

“พวกเราดีใจกันมากๆ เลย ขอบคุณจริงๆ นะคะ วาตารุซัง”

“อย่างงั้นเหรอครับ…แล้วสมาชิกจิราโซเล่อยู่ที่นี่กันไหมครับ ตอนนี้?”

“ไม่ค่ะ พวกเธอออกไปรับภารกิจข้างนอก”

“ฉันจะแจ้งพวกเธอ ให้เมื่อพวกเธอกลับมา”

“ครับ ไว้ผมจะมาอีกนะครับ“”

เหล่าจิราโซเล่พักอยู่ที่โรงแรมนี้อย่างนั้นเหรอ?

แค่นี้ก็ทำให้โรงแรมเต็มแล้วสินะ

พวกเธอนี่ ดังกันจริงๆ… อีกอย่างผมเข้าใจความรู้สึกพวกนี้นะ…

“ไอเนส เฟลิเซีย เนื่องจากโรงแรมนางแอ่นเต็ม”

“และผมก็ไม่อยากไปพักที่อื่น”

“งั้นพวกเรากลับไปพักที่เรือกันดีกว่าไหม?”

“ค่ะ ฉันชอบอยู่ที่เรือมากกว่าอยุ่แล้ว”

“ดังนั้นไม่มีปัญหาค่ะ”

“ฉันก็เหมือนกันค่ะ”

“งั้นเราไปที่กิลด์นักผจญภัย และไปยกเลิกการลงทะเบียน”

“จากนั้นก็ไปแจกของฝาก แล้วไปซื้อของกัน”

“ค่ะ/ค่ะ”

ทุกครั้งที่ฉันก้าวเข้าไปในกิลด์นักผจญภัย

ผมมักคิดกับตัวเองว่า “ไม่เหมาะกับการเป็นนักผจญภัยเลย”

แม้ว่าเลเวลของผม จะเพิ่มขึ้นมากแล้ว จากการฟาร์มเลเวล

และก็น่าจะเก่งพอๆ กับคนอื่นๆ แล้ว

แต่ผมกลับรู้สึกว่าแม้แต่นักผจญภัยมือใหม่ ผมก็คงไม่น่าจะสามารถเอาชนะได้

น่าเศร้าจริงๆ ที่มาอยู่ในโลกแฟนตาซี แล้วยังมีนิสัยแบบนี้อยู่

ผมเดินไปที่เคาน์เตอร์ เพื่อขอยกเลิกการลงทะเบียน

เผื่อจะสงสัย ผมได้ยินมาว่าหากเรายกเลิกการลงทะเบียน

เมื่อเรากลับมาลงทะเบียนใหม่ เราจะกลับมาอยู่ที่ระดับ F

แต่ถ้าเคยอยู่ในระดับสูงๆ มาก่อน ก็สามารถขอเข้ารับการทดสอบเพื่อกลับไปที่ระดับเดิมได้

ผมส่งเหล้าให้กุยโดซัง และคนอื่นๆ

จากนั้นก็นำเหล้าไปส่งให้ดอนนิโน่ซัง

แค่นี้ก็ น่าจะครบหมดแล้วหรือเปล่านะ?

ที่เหลือก็ของฝากให้สมาชิกจิราโซเล่

เรากลับมาที่เรือหลังจากซื้อเสบียงอาหารสำหรับการเดินทางไปปาแลร์โม่เสร็จ

“เอ่อ…ผมกำลังคิดว่าจะไปที่ปาแลร์โม่”

“พวกเธอสองคนคิดว่าไง?”

“ถ้ามีที่ไหนที่อยากไป บอกผมมาได้เลยนะ”

“เดี๋ยวผมจะพาไปที่นั่นเอง”

“อุฟุฟุ ฉันเองก็อยากลองไปเห็นมหาวิหารเหมือนกันค่ะ”

“เพราะงั้นฉัน ไม่มีปัญหา”

“ฉันเองก็เหมือนกันค่ะ”

“งั้นจุดหมายต่อไปของเราคือปาแลร์โม่…”

“ว่าแต่…เราเดินทางไปที่ปาแลร์โม่ด้วยเรือได้ไหม?”

“พอพูดถึงเรื่องนี้แล้ว…ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”

“ฉันเองก็ไม่รู้ค่ะ”

“อืม งั้นครั้งหน้าเราลองไปถามที่กิลด์การค้าดูแล้วกัน”

“แล้วถ้าเราไปที่นั่นด้วยเรือไม่ได้ล่ะ นายท่าน?”

“ถ้าไปด้วยเรือไม่ได้ เราก็ต้องเดินทางบนบกเหรอ?”

“แบบนั้น คงจะลำบากน่าดู”

“ฉันชินกับชีวิตสบายๆ แบบตอนนี้แล้ว”

“ไม่อยากกลับไปเดินทางทางบกเลย”

“ฉันเองก็…ไม่ชอบเหมือนกันค่ะ”

พอมาคิดดูดีๆ แล้ว ผมว่าฉันเริ่มขาดความกระตือรือร้นเหมือนกับตอนที่ล่ากระต่ายมีเขาไปแล้วสินะ…

หลังจากสุขสบายมานาน…บางทีผมอาจเริ่มหลงระเริงกับการหาเงินง่ายๆ แบบนี้ไปแล้วก็ได้

ส่วนใหญ่พอ อะไรๆ มันดีเกินไปก็มักจะเกิดปัญหา…

งั้นคงต้องระวังตัวกันหน่อยแล้ว

“เอาล่ะ เราไปลองหาข้อมูลเกี่ยวกับที่นั่นกันดูก่อน”

“แล้วค่อยมาตัดสินใจกันอีกทีแล้วกัน”

“ค่ะ/ค่ะ”

“ถ้างั้น ไปกินข้าวเย็นแล้วไปพักผ่อนกันดีกว่า”

คุยไปเรื่อยหลังจบตอน

ตอนนี้ก็มีเรื่องจะมาถามอีกเช่นเคย

เนื่องจากมีหลังไมค์ทักเข้ามาแนะนำเรื่องการใช้คำ

เลยอยากลองมาถามในนี้ดูบ้าง

ระหว่าง คำว่ากิลด์การค้า กับ สมาคมการค้า

และ เหรียญทองคำขาว กับ เหรียญแพตตินั่ม อย่างไหนดีกว่ากัน

แล้วถ้ามีคำไหนอยากจะแนะนำอีกก็แนะนำกันเข้ามาได้เลยนะครับ

บางทีนั่ พิมพ์อยู่คนเดียวไอเดียมันก็ตันเหมือนกัน

อยากให้มันออกมาอ่านแล้วลืนหูที่สุด