หลังจากการช้อปปิ้งที่ยาวนาน

เราก็ไปทานอาหารเย็นและกลับมาไปที่โรงแรม

แต่การช๊อปปิ้งที่หมดเงินไป 15 เหรียญทองนี่

ถือว่าเยอะมาก แม้ว่าผมจะซื้ออุปกรณ์บางอย่างด้วยก็ตาม

เมื่อกลับมาที่ห้อง ผมพักผ่อนเล็กน้อย แต่ก็ค่อนข้างยากที่จะผ่อนคลาย

เมื่อมีสาวสวยสองคนอยู่ในห้องด้วยแบบนี้ ผมเลยคิดว่าจะไปเล่นกับริมุดีกว่า

“ริมุ หลังมื้อเย็น ผมมีผลไม้ตากแห้งอยู่ด้วย อยากลองดูหน่อยไหม?”

“…กิน…”

ผมยื่นผลไม้แห้งให้ริมุ แล้วมันก็ขยายตัวจากนั้นก็คลุมผลไม้ชิ้นนั้นเอาไว้

มันชอบสินะ? ริมุพองตัวเล็กน้อยแล้วจากนั้นก็ปีนขึ้นมาบนไหล่ของผม ก่อนจะเลื้อยขึ้นมาที่หัว

“…ชอบ…”

ผมเริ่มเลือดกำเดาเกือบไหล แต่ เอ๋! ริมุ นี่หมายความว่าเธอชอบผมอย่างงั้นเหรอ? หรือแค่ชอบผลไม้แห้งกัน?

“นี่ นายท่าน ทำไมถึงได้แข็งค้างไปแบบนั้นล่ะ?”

“อ๋อ ไม่มีอะไรหรอก”

“ผมแค่คิดว่าจะเริ่มรวบรวมเสบียงไว้สำหรับการเดินทางค้าพริกไทยสักสองเดือนน่ะ”

“ผมจะเรียกเรือลำเล็กๆ ออกมาในห้องนะ”

“ฉันเข้าใจเรื่องการตุนเสบียงนะคะ แต่เรือมันเกี่ยวอะไรด้วยเหรอ?”

“เกี่ยวสิ เพราะพอผมเอาอะไรขึ้นไปบนเรือแล้วเรียกมันกลับไป เวลาจะถูกหยุด”

“นั่นคือเหตุผลว่าทำไมเราถึงสามารถเก็บเสบียงไว้ได้เยอะ”

“สุดยอดไปเลยค่ะ”

“ใช่ มันสะดวกมากเลย เพราะงั้น ผมเลยอยากเก็บอาหารและวัตถุดิบสำหรับทำอาหารไว้ให้ได้มากที่สุดในระหว่างที่อยู่ที่นี่”

“พรุ่งนี้ผมอยากให้พวกเธอทั้งสองคนไปซื้ออาหารรอบๆ เมืองมา แล้วผมจะจัดการกับพวกมันเอง”

“เข้าใจแล้วค่ะ”

“แล้วเฟลิเซียซังล่ะ?”

“ค่ะ ได้ค่ะ เอ่อ… นายท่านคะ ขอถามอะไรสักอย่างได้ไหมคะ?”

“ได้สิ อะไรเหรอ?”

“ที่ไอเนสพูดคุยกับนายท่านแบบนี้ มันโอเคเหรอคะ?”

“เอ๋? อืม ผมคิดว่ามันไม่น่าจะมีปัญหานะ เพราะผมไม่ได้ใส่ใจเรื่องอะไรแบบนี้เป็นพิเศษอยู่แล้ว”

“โอ้ แต่ผมชอบเวลาที่พวกเธอเรียกผมว่านายท่านนะ”

“จากมุมมองของคนอื่น ฉันคิดว่าพวกเขาอาจจะมองไม่ดีที่นายท่านปล่อยให้ทาสทำตามใจตัวเองได้แบบนี้นะคะ”

“ผมไม่เห็นว่ามันจะเป็นปัญหาตรงไหนเลย…”

“แต่คิดไปคิดมา ผมแทบไม่รู้จักใครเลยนี่นา งั้นปกติเราคุยกันแบบธรรมดาก็ได้”

“แต่เวลาอยู่กับคนที่ดูสำคัญหรือพวกมีตำแหน่งสูงๆ ค่อยพูดแบบเป็นทางการแล้วกัน”

“เข้าใจแล้วค่ะ แต่นายท่าน ฉันคิดว่าคุณก็ควรจะเรียกพวกเราด้วยชื่อโดยไม่ต้องใส่คำลงท้ายด้วยเหมือนกันนะคะ”

“อย่างนั้นเหรอ?”

“ค่ะ มันดูเด่นเกินไปเวลาที่คุณเรียกทาสด้วยคำว่า ‘ซัง’”

“โอ้ อย่างนั้นเหรอ? อืม เข้าใจแล้ว”

“จะได้ไม่ดูเด่นเกินไป ต่อไปนี้ผมจะเรียกพวกเธอด้วยชื่อโดยไม่ใส่คำลงท้ายก็แล้วกันนะ”

“”ค่ะ””

อืม… การเรียกผู้หญิงสวยๆ ด้วยชื่อตรงๆ แบบนี้ โดยไม่มีคำลงท้ายเนี่ย… ถือเป็นความสำเร็จก้าวใหญ่ของผมจริงๆ

“คงได้เวลาเข้านอนแล้วล่ะ ไว้พรุ่งนี้เจอกันนะ”

“อุฟุฟุ นายท่าน อยากทำอะไรซนๆ ก่อนนอน หน่อยไหมคะ?”

“เอ๋ อยากสิ อยากมากเลยล่ะ แต่… ไอเนสซัง ถ้าลองคิดดูดีๆ  ถ้าซนเกินไปผมจะโดนลงโทษหรือเปล่าอ่ะ?”

“ไม่รู้สิคะ แล้วคุณคิดว่ายังไงล่ะ?”

“ว่าแต่นายท่าน คุณยังใช้คำลงท้ายอยู่เลยนะคะ”

“แล้วก็อีกอย่างเงื่อนไขของฉันคือ โอเคตราบใดที่ไม่ไปถึง ‘ตอนจบ’ ”

“ดังนั้น คุณอยากให้ฉันรับใช้คุณซักนิด หน่อยไหมล่ะคะ?”

“อ๋อ จริงด้วย ผมคงจะระวังตัวมากเกินไปหน่อยสินะ”

“ว่าแต่พวกเธออยากจะรับใช้ผมในสภาพนี้จริงๆ เหรอ?”

“แล้วพวกเธอสองคนยอมทำอะไรแบบนี้ง่ายๆ เลย อย่างงั้นเหรอ?”

“ฉันสัญญาว่าจะรับใช้นายท่านอย่างสุดความสามารถค่ะ ฉันจะรับใช้คุณ ‘จนถึงที่สุด’ ”

“หลังจากที่หาเกาะเจอและการอพยพเสร็จสิ้นแล้วเท่านั้นค่ะ ส่วนตอนนี้ฉันจะรับใช้เท่าที่ฉันสามารถทำได้ค่ะ”

“ฉันคิดไว้แล้วว่ามันคงเป็นสิ่งที่ฉันต้องทำเมื่อตัดสินใจไปเป็นทาส เพราะงั้นทำไมจะไม่ได้ล่ะ? มันน่าจะสนุกดีออก”

ผมจะทำยังไงดี? ผมควรจะทำยังไงดี? ควรทำตัวเท่แล้วบอกให้พวกเธอรักษาตัวเองให้ดีไว้

หรือจะลุยไปทั้งแบบนี้ดี? แต่พูดตรงๆ เลย ผมอยากทำอะไรแบบนั้นมากเลย

อีกอย่างถ้าผมคาแต่เล่นตัว ผมคงเสียใจกับเรื่องนี้ไปตลอดชีวิตแน่

โอเค งั้นมาซื่อสัตย์ต่อความต้องการตัวเองกันดีกว่า

“เอ่อ…อย่าทำอะไรรุนแรงเกินไปเลยนะครับ”

“ดีโน่ซังกับเอ็นริเก้ซังอยู่ห้องข้างๆ ด้วย”

“เอาไว้ค่อยไปทำกันตอนไปค้าขายพริกไทยกันดีกว่า วันนี้แค่นอนกอดกันเบาๆ ก็พอแล้วครับ”

“อุฟุฟุ เข้าใจแล้วค่ะ”

“ค่ะ ฉันจะทำให้ดีที่สุด”

ผมกล่าวราตรีสวัสดิ์ริมุ แล้วก็เข้านอน

ผมกอด จูบและลูบคลำส่วนต่างๆ ของพวกเธออย่างช้าๆ

หน้าอกของพวกเธอช่างยอดเยี่ยม ขอบคุณท่านเทพแห่งการสร้างที่สร้างโลกที่แสนวิเศษนี้ขึ้นมา

จากนั้น ผมก็หลับไปโดยที่มีสาวงานทั้งสองคนอยู่ในมือทั้งสองข้าง…

ในตอนเช้า ผมตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าไอเนสกำลังเข้ามาจูบเพื่อปลุกผม

“ฟุฟุ อรุณสวัสดิ์ค่ะ นายท่าน”

หลังจากจูบกับไอเนส เฟลิเซียก็เข้ามาจูบผมเป็นคนต่อไป…

นี่มันอะไรกันเนี่ย? ผมไม่เคยมีความสุขขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิตเลย

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ นายท่าน”

การเริ่มต้นวันใหม่แบบนี้มันสุดยอดไปเลย

“อรุณสวัสดิ์ทั้งสองคน”

“ฟุฟุ เป็นยังไงบ้างคะสำรับ จูบรับอรุณในตอนเช้า?”

“มันดีมากเลย ผมอยากได้แบบนี้ทุกวันเลย ถ้าทำได้”

“ได้เลยค่ะ”

“เข้าใจแล้วค่ะ”

ผมมองไปที่ริมุ เห็นว่ามันยังคงหลับอยู่

เมื่อพวกเราทุกคนเตรียมตัวเสร็จเรียบร้อย จากนั้นพวกเราก็มุ่งหน้าไปที่ห้องอาหาร

เมื่อมาถึงห้องอาหาร ริมุก็กระโดดออกมาจากกระเป๋า

“ริมุ อรุณสวัสดิ์ ได้เวลากินข้าวแล้วนะ”

“…อาหาร…”

หลังอาหารเช้า ผมให้เงินกับไอเนสและเฟลิเซียคนละ 10 เหรียญเงิน

และขอให้พวกเธอไปซื้ออาหารมาให้ ผมจะจัดการกับอาหารเหล่านั้นตอนพวกเธอกลับมา

ในขณะที่ผมเล่นและฝึกกับริมุในห้องไปซักพัก พวกเธอก็กลับมาจากการช้อปปิ้งในช่วงเช้า

จากนั้นเรือยางลำหนึ่งก็เต็มไปด้วยอาหารที่ซื้อด้วยเงิน 20 เหรียญเงิน

ถ้าซื้ออีกสองลำในวันหยุดถัดไป ก็น่าจะเพียงพอสำหรับการเดินทาง

พวกเราทานอาหารเที่ยงและพักผ่อนในห้อง พร้อมกับจิบชาไปด้วย

“ว่าแต่ การที่ผมซื้อทาสมาแบบนี้ ผมต้องไปรายงานกับกิลด์การค้าด้วยหรือเปล่า?”

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ บางทีควรลองไปถามดูเพื่อความแน่ใจ”

“งั้นไปถามที่กิลด์การค้าดูกันเถอะ”

เมื่อสอบถามที่กิลด์การค้า พวกเขาบอกว่าหากเราลงทะเบียนชื่อทาสในบัตรกิลด์

มันจะเป็นหลักฐานยืนยันและลดปัญหาที่อาจเกิดขึ้นในภายหลังได้

หลังจากลงทะเบียนทั้งสองคนและยืนยันเรื่องงานสำหรับวันพรุ่งนี้

ผมก็กลับมาที่โรงแรมพร้อมของที่ไปซื้อมาเพิ่ม

เมื่อกลับมาถึง อ่างอาบน้ำที่ผมสั่งไว้ก็มาส่งพอดี

ผมให้พวกเขายกมันขึ้นไปที่ห้องให้ แล้วจัดการในมันลงในเรือยางจากนั้นก็ส่งมันกลับ

“ตั้งแต่พรุ่งนี้เช้า ผมจะไปที่เกาะเป็นเวลา 5 วัน”

“ระหว่างนั้น ผมได้ขอให้ดีโนและเอ็นริเก้ซังฝึกพวกเธอเกี่ยวกับหน้าที่คุ้มกัน”

“เพราะงั้นตั้งใจเรียนให้เต็มที่นะครับ”

“ผมจะทิ้งเงินไว้ให้คนล่ะ 10 เหรียญเงิน ไว้สำหรับใช้ซื้ออาหารหรือสิ่งของที่จำเป็นนะครับ”

อืม มันยากจริงๆ ที่จะไม่พูดคำลงท้าย

ผมคุยกับทุกคนโดยใช้คำลงท้ายมาตลอด ยกเว้นกับริมุ

มันเลยติดเป็นนิสัยไปแล้ว คงต้องใช้เวลาอีกสักหน่อยถึงจะชิน

“”เข้าใจแล้วค่ะ””

“เอาล่ะ มาราตีสวัสดิ์ริมุแล้วเข้านอนกันดีกว่า”

“คืนนี้ก็ขออ้อนอีกนะครับ ผมแทบจะอดใจรอไม่ไหวแล้ว”

“งั้น ราตรีสวัสดิ์นะ ริมุ”

“…นอน…”

ริมุกลับเข้าไปนอนอยู่ในกระเป๋า

“งั้นพวกเราไปที่เตียงกันดีกว่าครับ”

ผมเล่นสนุกกับทั้งสองคนจนกระทั่งหลับไป…

ผ่านมาสองสัปดาห์แล้วตั้งแต่ที่ผมซื้อทาสสาวทั้งสองคนมา

ถึงแม้ผมจะสนุกกับการไปเกาะทั้งสองครั้งมากขึ้น เพราะมีริมุอยู่ด้วย

แต่ก็รู้สึกเหงาอย่างบอกไม่ถูก เมื่อไม่มีไอเนสกับเฟลิเซียอยู่ข้างๆ ผมรู้สึกเหงามากเลย

ในช่วงเวลานั้น กุยโดซังและคนอื่นๆ

ขอให้ผมขนแพไม้ให้อีกสามลำ พวกเขากำลังสร้างแพไม้ติดเต็นท์เพื่อทำให้ชีวิตของพวกเขาสะดวกสบายยิ่งขึ้น

ไอเนสและเฟลิเซียเคยเป็นนักผจญภัยและนักล่ามาก่อน

พวกเธอสามารถรับมือกับอันตรายส่วนใหญ่ได้ตราบใดที่มีบาเรียของเฟลิเซีย

ในระหว่างที่ผมอยู่ในเมือง ผมได้รวบรวมอาหารจนเรือยางสามลำเต็มไปด้วยอาหาร

วันนี้ผมจะไปที่กิลด์และถอนเงินทั้งหมดออกมา

ผมจะไปหาคามิลล์ซัง และขอให้เธอขายผ้าไหมแมงมุมให้ผม

มากที่สุดเท่าที่สุดเท่าที่จะหาได้ และให้นำไปส่งที่ท่าเรือ

ไอเนสและเฟลิเซียจะรวบรวมอาหารเพิ่มเติมในวันนี้จนถึงพรุ่งนี้ตอนเช้า และนำไปที่ท่าเรือเช่นกัน

หลังจากนั้น ผมจะออกทะเลด้วยเรือสไตล์ญี่ปุ่น

เพื่อไปซื้อ EXULT 45 จากนั้นก็พักค้างคืนที่นั่น

แล้วกลับมาที่ท่าเรือในตอนเช้าเพื่อบรรทุกของและออกเริ่มออกเดินทาง

งั้นเราก็ไปที่กิลด์การค้ากันเลยดีกว่า

“อรุณสวัสดิ์ครับครับ คามิลล์ซัง ผมมีเรื่องอยากจะปรึกษาหน่อย ขอเวลาสักครู่ได้ไหมครับ?“”

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ วาตารุซัง ได้สิค่ะ งั้นเดี๋ยวฉันพาไปที่ห้องเดิมนะคะ”

“ขอบคุณมากครับ”

เมื่อเรามาถึงห้อง คามิลล์ซังก็ชงชามาให้พวกเรา

“เชิญดื่มได้เลยค่ะ”

“ เอ๊ะ? ริมุจังดูเหมือนจะตัวใหญ่ขึ้นนิดหน่อยหรือเปล่าคะ?”

“อย่างนั้นเหรอครับ?”

“แต่คิดไปคิดมาก็เหมือนจะหนักขึ้นนิดหน่อยนะครับ”

ผมยกริมุขึ้นมาจากบนหัวด้วยสองมือแล้วลองวัดขนาดดู

“จริงด้วย มันใหญ่ขึ้นกว่าตอนที่ผมจับมันมานิดหน่อย”

“ริมุ นายโตขึ้นแล้วสินะ เยี่ยมมากเลย ริมุ”

“…เยี่ยม…?”

ดูเหมือนมันจะไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่

“แต่คามิลล์ซัง รู้ได้ยังไงครับ ว่ามันตัวใหญ่ขึ้น?”

“ผมแทบจะไม่รู้ตัวเลยนะครับ”

“อืม สำหรับฉัน ฉันสังเกตได้เพราะไม่ได้เจอริมุจังนานนะค่ะ”

“ถ้าเห็นทุกวันเหมือนวาตารุซัง ฉันก็คงไม่สังเกตเห็นเหมือนกันค่ะ”

“แล้ววาตารุซัง มีเรื่องอะไรอยากปรึกษากับฉันอย่างงั้นเหรอคะ?”

“อ้อ ขอโทษทีครับ พอดีผมคิดว่าจะออกเดินทางเพื่อค้าพริกไทยในวันพรุ่งนี้”

“ผมเลยอยากรู้ว่า ผมสามารถถอนเงินสดจากบัญชีทั้งหมดเลยได้ไหมครับ”

“แล้วผมก็อยากทราบว่าผ้าไหมแมงมุมสามารถหาได้มากแค่ไหน และควรทำอะไรต่อไป เมื่อกลับมาจากการค้าพริกไทยครับ”

“คุณจะออกเดินทางจริงๆ สินะคะ”

“ได้ค่ะ ฉันจะไปนำเงินสดที่คุณต้องการถอนมาให้ ส่วนผ้าไหมแมงมุม ผมสามารถจัดหามาให้ได้ค่ะ”

“คุณต้องการเท่าไหร่เหรอคะ?”

“เอ่อ…ช่วยแนะนำหน่อยได้ไหมครับ ว่าผมควรเอาไปมากเท่าไหร่ถึงจะดี?”

“ได้ค่ะ ฉันมั่นใจว่าผ้าไหมแมงมุมจะขายได้ในราคาที่ดีมากในทวีปนั้น”

“แต่ก็มีความเป็นไปได้ที่จะเกิดปัญหาในพื้นที่ที่สินค้าราคาแพงขายไม่ค่อยได้ หรือในสถานที่ที่ไม่มีความมั่นคงทางการเมือง”

“อาจทำให้การจัดการสินค้าล่าช้าหรือยากลำบาก”

“ถ้าคุณต้องการความปลอดภัย ฉันคิดว่าน่าจะเป็นการดีกว่าที่จะเก็บเงินสดไว้กับตัวสำหรับการซื้อพริกไทยด้วย”

“เข้าใจแล้วครับ ถ้าอย่างนั้น ผมขอซื้อผ้าไหมแมงมุมมูลค่าหนึ่งเหรียญแพลตินัมครับ”

“เข้าใจแล้วค่ะ ผ้าไหมแมงมุมราคา 2 เหรียญทองต่อม้วน ฉันจะเตรียมไว้ให้ 50 ม้วนนะคะ”

“ช่วยส่งไปที่ท่าเรือหมายเลข 115 ในตอนเช้าพรุ่งนี้ได้ไหมครับ?”

“ได้เลยค่ะ ต่อจากนี้ก็คงเหลือแค่เรื่องจัดการกับพริกไทยที่คุณนำกลับมาสินะคะ”

“มีพ่อค้าคนไหนวางแผนจะซื้อพริกไทยเหล่านั้น แบบขายส่งบ่างไหมคะ?”

“และถ้าคุณนำมาขายให้กิลด์การค้า ราคาอาจจะต่ำลงนิดหน่อย”

“ผมอยากฝากให้กิลด์การค้าจัดการทุกอย่างไปเลยจะได้ไหมครับ?”

“ถ้าเป็นแบบนั้นได้จะดีมากค่ะ ทางกิลด์ยินดีอย่างยิ่ง”

“แต่ถ้าคุณขายสินค้าเองโดยตรง คุณจะได้ราคาที่ดีกว่านี้นะคะ”

“กิลด์ช่วยเหลือผมมามากแล้ว และผมเองก็เป็นมือใหม่ในเรื่องธุรกิจ”

“ผมคิดว่าการเจรจากับร้านค้าโดยตรงอาจเสี่ยงไปนิด”

“งั้นผมขอฝากให้กิลด์จัดการด้วยนะครับ”

“ถ้าอย่างนั้น เมื่อคุณกลับมา โปรดส่งคนมาที่กิลด์ แล้วฉันจะจัดการให้เองค่ะ”

“ขอบคุณมากครับ”

“ตอนนี้ช่วยส่งบัตรกิลด์ของคุณมาเพื่อถอนเงินจากบัญชีด้วยค่ะ”

“ครับ ช่วยเหลือเงินไว้ 2 เหรียญทองสำหรับจ่ายให้คนคุ้มกันทั้งสองคนของผม ที่ยังไม่ได้รับเงินด้วยนะครับ”

“เข้าใจแล้วค่ะ”

ระหว่างรอคามิลล์ซังกลับมา ผมก็เล่นกับริมุ

“ขอโทษที่ให้รอนะคะ หลังจากหัก 2 เหรียญทองสำหรับคนคุ้มกัน และเหรียญแพลตินัมสำหรับผ้าไหมแมงมุมแล้ว”

“เหลือเงินในบัญชี 36 เหรียญทองกับ 50 เหรียญเงินค่ะ กรุณาตรวจสอบด้วย”

“ตรวจสอบเรียบร้อยแล้วครับ ขอบคุณมากครับ”

“ดูแลตัวเองดีๆ นะคะ ขอให้การค้าพริกไทยของคุณประสบความสำเร็จค่ะ”

“ครับ ผมจะทำให้ดีที่สุด”

ผมกลับไปที่ท่าเรือ ที่เหลือก็มีแค่การขอบคุณการทำงานหนักตลอดมาของผู้คุ้มกันทั้งสอง

“ดีโน่ซัง เอ็นริเก้ซัง ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งที่ผ่านมาที่พวกคุณทำเพื่อผมนะครับ”

“ไม่เป็นไรเลยครับ งานนี้ถือว่าเป็นงานที่ดีสำหรับพวกเราเลยครับ”

“ถ้าคุณต้องการความช่วยเหลืออีก เรียกใช้พวกเราได้เลยนะครับ”

“ใช่ครับ งานง่ายแถมได้เงินดี โปรดอย่าลืมเรียกใช้พวกเราอีกนะครับ”

ถึงแม้ผมจะถูกโจมตีอยู่บ่อยพอสมควร แต่ดูเหมือนงานนี้จะง่ายและได้เงินดีมากเลยสินะ ในสายตาของพวกเขา

งานที่ทั้งสองคนคิดว่ายาก จะเป็นงานแบบไหนกันนะ แต่ติดก็หนาวแล้ว

“ผมเองก็อยากหลีกเลี่ยงสถานการณ์ที่ต้องการคนคุ้มกันเหมือนกันนะครับ”

“แต่ถ้าผมต้องการความช่วยเหลืออีก ผมจะเรียกพวกคุณอีกแน่นอนครับ”

“งั้นผมขอตัวไปก่อนนะครับ”

ผมขึ้นเรือแบบญี่ปุ่นและออกเรือไปยังทะเลเปิด

เนื่องจากไม่อยากให้ใครตามมา ผมจึงขับเรือด้วยความเร็วสูงสุด และเปลี่ยนทิศทางไปเรื่อยๆ

ถึงเวลาหรือยังนะ? หลังจากขับเรือไปประมาณ 3 ชั่วโมง

ผมก็ยืนยันได้ว่าไม่มีใครตามมาแล้วแน่นอน จากนั้นผมจึงตัดสินใจซื้อเรือใหม่ทันที

ผมเลือก “EXULT 45” จากหน้าจอการซื้อ จากนั้นก็ใส่เงินลงไป เพื่อทำการซื้อเรือ

สกิลอัญเชิญเรือ

สามารถเรียกเรือที่ซื้อมาแล้วออกมาใช้ได้ จำนวนเรือที่เรียกได้พร้อมกัน 3 ลำ (ใหม่)

เรือที่ซื้อไว้จะถูกดูแลให้อยู่ในสภาพที่ดีที่สุดตลอดเวลา และคุณสามารถควบคุมมันได้ตามต้องการ

สามารถซื้อเรือลำใหม่จากหน้าจอการซื้อ

ความสามารถ ใหม่

ระบบนำทางอัตโนมัติ

เชื่อมโยงกับระบบ แผนที่ หากเคยไปยังสถานที่นั้นแล้ว

ระบบสามารถพาเรือไปถึงนังจุดหมายปลายทางได้โดยอัตโนมัติ เพียงแค่ตั้งค่าเป้าหมาย

ใช้ได้เฉพาะในน้ำ

ความสามารถที่มีอยู่แล้ว:

แผนที่: สถานที่ที่เคยไปจะถูกบันทึกลงแผนที่โดยอัตโนมัติ

แปลงโฉมเรือ: สามารถเปลี่ยนรูปลักษณ์ของเรือเพื่อเลียนแบบพื้นผิวและวัสดุได้โดยไม่ส่งผลกระทบต่อประสิทธิภาพ

รายการเรือที่ครอบครอง

เรือพายไม้ ผู้โดยสารสูงสุด: 2 คน

คุณสมบัติ: ไม่จม ไม่พัง ปฏิเสธการขึ้นเรือโดยไม่ได้รับอนุญาต

เรือยาง(น้ำเงิน): ผู้โดยสารสูงสุด: 2 คน (เรืออ่างอาบน้ำ)

คุณสมบัติ: ไม่จม ไม่พัง ปฏิเสธการขึ้นเรือโดยไม่ได้รับอนุญาต

เรือยาง(เขียว): ผู้โดยสารสูงสุด: 2 คน (เรือเก็บอาหาร)

คุณสมบัติ: ไม่จม ไม่พัง ปฏิเสธการขึ้นเรือโดยไม่ได้รับอนุญาต

เรือยาง(แดง): ผู้โดยสารสูงสุด: 2 คน (เรือเก็บอาหาร)

คุณสมบัติ: ไม่จม ไม่พัง ปฏิเสธการขึ้นเรือโดยไม่ได้รับอนุญาต

เรือยาง(ดำ): ผู้โดยสารสูงสุด: 2 คน (เรือเก็บอาหาร)

คุณสมบัติ: ไม่จม ไม่พัง ปฏิเสธการขึ้นเรือโดยไม่ได้รับอนุญาต

เรือยางตกปลา (เขียวเข้ม): ผู้โดยสารสูงสุด: 4-5 คน (เรือกระท่อม)

คุณสมบัติ: ไม่จม ไม่พัง ปฏิเสธการขึ้นเรือโดยไม่ได้รับอนุญาต

เรือยางตกปลา (น้ำเงิน): ผู้โดยสารสูงสุด: 4-5 คน (เรือคลังสินค้า)

คุณสมบัติ: ไม่จม ไม่พัง ปฏิเสธการขึ้นเรือโดยไม่ได้รับอนุญาต

เรือยนต์สไตล์ญึ่ปุ่น: ผู้โดยสารสูงสุด: 12 คน

คุณสมบัติ: ไม่จม ไม่พัง ปฏิเสธการขึ้นเรือโดยไม่ได้รับอนุญาต

Exult 45 (ใหม่): ผู้โดยสารสูงสุด: 15 คน

คุณสมบัติ: ไม่จม ไม่พัง ปฏิเสธการขึ้นเรือโดยไม่ได้รับอนุญาต

มีการพัฒนาของสกิลอย่างเห็นได้ชัดหลังการการอัพเลเวล

ตอนนี้จำนวนเรือที่ ผมสามารถเรียกพร้อมกันเพิ่มขึ้นเป็น 3 ลำแล้ว

ระบบนำทางอัตโนมัติ ช่วยให้เดินทางระยะไกลได้สะดวกสบายยิ่งขึ้น

เพียงตั้งค่าจุดหมายที่เคยไปแล้ว เรือจะเดินทางเองแม้ในขณะที่เรากำลังนอนได้

เหมาะสำหรับการเดินทางระยะไกลในอนาคต แม้ครั้งนี้ผมจะต้องขับเรือเองก็เถอะ แต่ครั้งต่อไปมันจะง่ายขึ้นมาก

ยอดเงินคงเหลือ: 2 เหรียญแพลตินัม 2 เหรียญทอง 15 เหรียญเงิน 10 เหรียญทองแดง

บ่นไปเรื่อยหลังจบตอน

เอาล่ะครับ เริ่มออกเดินทางกันแล้ว

ตอนนี้เริ่มมีกอด จูบกันแล้วนะครับ วาตารุของเรา มารอดูกันดีกว่าว่าสุดท้ายจะไปถึงขั้นไหนกัน