หลังจากได้แช่น้ำและเพลิดเพลินไปกับภาพของสาวๆ ในชุดอาบน้ำจนพอใจแล้ว

ผมก็มาจัดการแปลงโฉมเรือไม่ว่าจะเป็น ลูโตะ หรือ ไฮด์อเวย์

ผมได้ทำการเปลี่ยนพวกมันให้เหมือนกับเรือของโลกใบนี้

ไม่ว่าจะข้างนอกหรือข้างใน เท่านี้ทุกอยากก็เตรียมการเสร็จเรียบร้อยแล้ว

เพื่อเหลือก็รอแค่เวลาออกเดินทาง ผมเปลี่ยนมาที่เรือแบบญี่ปุ่น

จากนั้นพวกเราก็มุ่งหน้ากลับไปที่หมู่บ้านของดาร์กเอลฟ์อีกครั้ง

งานของพวกเราในวันนี้คือช่วยพวกเขาในการขนย้าย และออกตั๋วสำหรับคน 25 คน

ถ้าคิดเผื่อเวลาในการเดินทางของทุกคน พวกเราก็น่าจะใช่เวลาประมาณ  3 เดือน ในการออกจากป่า

หลังจากจัดการเรื่องจิปาถะระหว่างทางเสร็จแล้ว ไม่นานผมก็มาถึงหมู่บ้าน

เกลซังที่มารับบอกกับพวกเราว่าตอนนี้พวกเราได้รับความไว้วางใจจากคนในหมู่บ้านแล้ว

จึงสามารถเอาเรือเข้าไปจอดที่หมู่บ้านได้เลย

ดูเหมือนทุกคนในหมู่บ้านจะมารวมตัวกันอยู่ที่นี่หมดแล้วสินะ…

ว่าแต่ไปยืนรวมกันอยู่บนแพแค่สองอันแบบนั้นมันจะไม่เป็นไรเหรอ?

เพราะแค่เห็นผมก็แอบกังวลแล้วว่ามันจะจมน่ะ แต่ก็เป็นภาพที่ดูดีใช้ได้…

เพราะการเอาชายหญิงหน้าตาดีมายืนเรียงกันอยู่แบบนี้เป็นภาพที่น่าดูไม่น้อยเลยล่ะ

แต่มันก็อดคิดไม่ได้ว่านี่แหละความไม่ยุติธรรมของโลกนี้

มีเด็กตัวเล็กๆ อยู่ในกลุ่มของพวกเขาด้วย 2 คน

ดูเหมือนการเพิ่มจำนวนประชากรจะเป็นเรื่องที่ลำบากจริงๆ สินะ

ให้ตายสิ ทำไมดาร์กเอลฟ์ถึงมีแต่คนหน้าตาดีๆ นะ

ผู้หญิงสวยผมก็ไม่ว่าอะไรหรอก แต่ทำไมผู้ชายถึงหล่อไปซะหมดทุกคนเลยล่ะ นั่นทำให้ผมรู้สึกอิจฉามาก

หลังจากทักทายกับหัวหน้าหมู่บ้าน ผมก็แจกตั๋ให้กับทุกคน

และขอให้ทุกคนสัญญาว่าจะเก็บเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นนี้เอาไว้เป็นความลับ

จากนั้นผมก็อัญเชิญ ไฮด์อเวย์ ออกมา ที่ตรงหน้าของพวกเขา พร้อมกับสาธิตวิธีการกระโดดเข้าไปในวงเวทให้

ในตอนแรกๆ พวกเขาก็ดูจะกลัวกันหน่อยๆ แต่พอลองไปสักพักทุกคนก็เริ่มชิน และสามารถทำกันได้อย่างคล่องแคล่ว

จากนั้นเมื่อพวกเขาได้ลองทดลองขึ้นเรือกันดูสัก 2-3 เที่ยวแล้ว

ผมก็ขอให้พวกเขาลองโจมตีไปที่ไฮด์อเวย์ดูเพื่อยืนยันถึงความปลอดภัยของมัน

จากที่ผมสังเกตดูเหมือนพวกเขาจะแทบไม่ส่งเสียงดังกันเลย

ไม่ว่าจะตอนที่เรียกเรือออกมาหรือตอนที่กระโดดขึ้นไปบนวงเวท

จะมีก็แค่เสียงอุทานเบาๆ เท่านั้นทั้งดังออกมา หรือแม้แต่กับเด็กน้อยตัวเล็กๆ ก็ไม่มีเสียงร้องดังออกมาเลยสักแอะ…

อืม…ชีวิตประจำวันในหมู่บ้านแห่งนี้คงจะโหดร้ายมากลยสินะ

แต่สุดท้ายสกิลอัญเชิญเรือของผมก็ถูกเปิดเผยไปจนได้

ตอนนี้ผมล่ะอดกังวลไม่ได้เลยจริงๆ ว่าถ้าเกิดมีใครสักคนในที่นี้

เผลอหลุดปากพูดเรื่องสกิลของผมออกไป ตอนที่ไปอยู่บนเกาะแล้วมันจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง?

…ตอนนี้ผมล่ะอยากได้วงเวทสัญญาจริงๆ แต่ถ้าต้องการจะติดตั้งมันผมก็คงต้องใช้ผู้เชี่ยวชาญ

แต่ผมไม่สามารถพาใครไปที่เกาะมั่วๆ ได้…แล้วแบบนี้จะทำยังไงดีล่ะเนี่ย?

หลังจากสอนกฎการใช้เรือจนเสร็จ ก็ให้ทุกคนเริ่มขนสัมภาระขึ้นดาดฟ้า ไฮด์อะเวย์ เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการอพยพ

“คณหัวหน้าหมู่บ้าน พรุ่งนี้เราจะออกเดินทาได้กันได้เลยไหมครับ? หรือถ้ายังไม่พร้อมจะเลื่อนออกอีกก็ได้…”

“ไม่เป็นไรครับ วาตารุซัง พวกเรามีของไม่มาก ผมคิดว่าพรุ่งนี้ก็น่าจะเตรียมตัวกันเสร็จ

แล้วก็ต้องขอขอบคุณจริงๆ นะครับ วาตารุซัง เพราะพลังคุณแท้ๆ ที่ทำให้เราสามารถขนของที่เคยคิดว่าเป็นไปไม่ได้ได้ด้วย”

“ฮ่าๆ ไม่เป็นไรครับ  เรือที่พวกเราจะใช้เดินทางออกจากป่าจะเป็นที่พักชั่วคราวไปในตัวด้วยนะครับ

ดังนั้นช่วยไปบอกให้ทุกคนเตรียมผ้าห่มและเครื่องนอนมาด้วยนะครับ เพราะคิดว่าห้องพักน่าจะไม่พอสำหรับทุกคน”

“ครับ ผมจะไปบอกพวกเขาให้”

“อ่อ แล้วก็เก็บเรื่องทั้งหมดนี้ไว้เป็นความลับด้วยนะครับ

เพราะถ้าเรื่องนี้หลุดไปมีหวังได้ยุ่งยากกันแน่”

“ครับ ผมจะไปกำชับกับทุกคนอีกครั้ง”

คุณหัวหน้าหมู่บ้านดูสดใสขึ้นมาก เหมือนกับว่าการตัดสินใจอพยพในครั้งนี้

ได้ช่วยปลดปล่อยเขาจากภาระบางอย่างที่เขาแบกไว้มานานยังไงยังงั้น

ทุกอย่างเป็นไปได้อย่างราบรื่น และการเตรียมการก็เสร็จสิ้นก่อนจะถึงวันออกเดินทาง

เราจัดงานเลี้ยงเฉลิมฉลองกันเล็กน้อย เพื่อเป็นที่ระลึกในการเริ่มต้นการออกเดินทาง

ผมเอาอาหารและเครื่องดื่มออกมาและจัดงานอยู่ที่บนดาดฟ้า…

แต่ด้วยความที่ตอนนี้เราอยู่ที่ใจกลางของป่าปีศาจ เลยต้องระมัดระวังเรื่องเสียงกันนิดนึง

ด้วยความที่หมู่บ้านขาดแคลนเครื่องปรุงอย่างหนัก จึงทำให้พวกเขาประหลาดใจกับรสชาติอันหลากหลาย

ของอาหารที่ผมเอาออกมาจนกินกันไม่หยุดเลยล่ะ…รู้สึกดีจริงๆ ที่ทุกคนกินอาหารที่ผมทำด้วยความเอร็ดอร่อย

ผมนึกถึงคลอเร็ตต้าซังที่มักมาช่วยผมทำอาหารอยู่เสมอ

จากนั้นผมก็มองไปที่เธอเราสองคนยิ้มให้กันด้วยความรู้สึกเข้าใจ

แบบนี้เขาเรียกว่าใจตรงกันหรือเปล่านะ? แล้วคาร์ล่าซังล่ะ อ่อ ยังกินได้เยอะที่สุดเหมือนเดิมสินะ…

ริมุกับฟูจังเองก็กำลังเล่นกับเด็กๆ ทั้ง 2 คน อยู่ช่างเป็นภาพที่น่ารักจนใจแทบละลายเลยล่ะ

หลังจากงานเลี้ยง ทุกคนก็นอนกลิ้งกันอยู่บนพื้น

…ชายหญิงหน้าตาดีมานอนเกลื่อนเพราะเมาแบบนี้ ช่างเป็นภาพที่แปลกตาดีจริงๆ

พรุ่งนี้เราจะออกจากป่าปีศาจกันแล้ว ผมก็ควรไปพักผ่อนให้เต็ม…

คืนนี้สวีทกับไอเนสและเฟลิเซียนิดหน่อยพอแล้วกัน จากนั้นจะรีบเข้านอน…

3 เดือนผ่านไป ในที่สุดผมก็สามารถมองเห็นทะเลได้จากแนวต้นไม้แล้ว แค่นี้ก็สบายใจได้แล้วสินะ…

ที่พวกเราต้องใช้เวลาในการเดินทางกว่า 3 เดือน

ก็เพราะมีคนร่วมทางมาเป็นจำนวนมากเลยต้องใช้เวลาในการเดินทางมากกว่าที่คิด

ผมประเมินระยะเวลาในการเดินทางของคนกลุ่มใหญ่ๆ ต่ำปจริง ๆ

ช่วงแรกๆ ของการเดินทางมันลำบากมากๆ เลยล่ะ

เพราะผู้หญิงในหมู่บ้านแทบจะไม่เคยออกไปเผชิญกับอันตรายอะไรภายในป่าเลย

เพราะงั้นทั้งเลเวลและความแข็งแรงทางร่างกายของพวกเธอเลยไม่มากเท่าไหร่

แถมยังมีเด็กเล็กๆ เดินทางมาด้วย ทำให้ความเร็วในการเดินทางช้ามากๆ เลยล่ะ

แถมต้องให้ จิราโซเล่ ไปเดินล้อมชาวบ้านที่ปกป้องตัวเองไม่ได้ไว้อีก

ส่วนเด็กๆ 2 คนก็ผลัดกันไปขึ้นหลังของพวกผู้ใหญ่ที่แข็งแกร่ง พวกเราเลยต้องค่อยๆ ไปกันอย่างระมัดระวัง

ช่วงที่เกิดการ ทริกเกอร์ ของมอนสเตอร์ขึ้นครั้งแรก

ก็มีช่วงที่ลำบากอยู่บ้าง แต่ทุกคนก็สามารถหนีขึ้นไปบน ไฮด์อเวย์ ได้โดยไม่มีปัญหาอะไร

เพราะการเดินที่ช้าลงเลยทำให้ต้องอยู่ในป่านานขึ้น ส่งผลให้เจอมอนสเตอร์เยอะขึ้นตามไปด้วย นี่มันวงจรอุบาทว์ชัดๆ

แม้ผมจะอึดอัดที่ต้องอยู่ร่วมกันถึง 34 คน บนเรือ

แต่ชาวบ้านกลับบอกว่านี่มันเหมือนกับอยู่บนสวรรค์เลย

เมื่อเทียบกับการต้องหลบอยู่ในโพรงหินแคบๆ ที่เคยเป็นที่หลบภัยกันมาก่อน

ผมไม่อยากจินตนาการเลยว่าพวกเขาต้องผ่านเรื่องอะไรกันมาบ้าง

ส่วนตอนที่มีการต่อสู้กับมอนสเตอร์ในระหว่างที่ไม่มีทริกเกอร์เกิดขึ้น

พวกผู้ชายในหมู่บ้านก็สามารถจัดการกับมอนสเตอร์ได้อย่างไม่มีปัญหา

แต่ถ้าเกิดทริกเกอร์ขึ้นเวลาที่พวกเขาออกไปล่าไกลๆ หมู่บ้าน

พวกเขาก็มักจะหนีไม่ทัน ทำให้จำนวนประชากรของหมู่บ้านลดลงเรื่อยๆ

ในเรื่องของอาหาร เพราะมีอาหารอร่อยๆ ให้กินเลยทำให้ทุกคนพอจะผ่อนคลายจากการเดินทางกันได้บ้าง

จนกระทั้งการเดินทางมาถึงทะเลได้อย่างราบรื่นเลยล่ะ อาหารนี่สำคัญจริงๆ สินะ

ระหว่างที่อยู่ในป่าปีศาจ สิ่งที่ทำให้ผมกังวลที่สุดก็คือเรื่องของการซื้อเรือลำใหม่

เพราะแม้จะสามารถใช้  ลูโตะ ลาก ไฮด์อเวย์ ไปได้ แต่มันต้องใช้เวลามากเกินไป

แถมตอนนี้กำหนดการของพวกเราก็ล่าช้าออกไปมากแล้ว ผมเลยไม่อยากเสียเวลาไปมากกว่านี้

ผมเคยคิดจะใช้เรือเฟอร์รี่ในการเดินทางที่ทะเลเปิด แล้วค่อยใช้ ลูโตะ ลาก ไฮด์อเวย์ ไปเมื่อถึงใกล้ๆ เกาะ

แต่ก็ต้องเปลี่ยนใจ เพราะถ้าใช้เรือเฟอร์รี่มันจะไปเชื่อมโยงกันได้กับเรื่องของจอมเวท

เกิดมีข้อมูลหลุดออกไปพวกเราได้เดือดร้อนกันแน่

ดังนั้นผมเลยจะหาซื้อเรือลำใหม่ ที่ผมสนใจก็เป็นเรือจำพวกเรือท่องเที่ยว

เพราะมีเรือให้เลือกเยอะมากๆ เลย มีลำที่ทำเป็นรูปปราสาทด้วย

รูปหงส์ก็มี แถมบางลำยังมีหน้าต่างที่อยู่ใต้น้ำอีก หรือแม้แต่ลำที่ทำเป็นเรือโจรสลัดก็มี

แต่…มันดูเด่นเกินไป ต้องมานั่งดัดแปลงเรือเยอะขนาดนั้นไม่เอาดีกว่า

ตอนนี้เรือที่ผมสนใจที่สุดคือ Sunseeker 155 Yacht แต่ราคาของมันตั้ง 25 เหรียญทองคำขาว…

ตอนนี้ผมยิ่งอยากได้เรือสำราญเร็วๆ อยู่ เลยลังเลว่าจะซื้อมันมาดีไหม

แต่เรือลำนี้มันเท่มากๆ เลยนะ แถมภายในยังตกแต่งซะหรูหราอีก

ตัดสินใจแล้ว ผมจะซื้อมัน! ถึงราคาจะแพงไปหน่อยก็เถอะ

แต่ดีไซน์ของมันถูกใจผม แถมยังมีตั้ง 4 ชั้น แล้วก็มีอ่างจากุซซี่ที่บนดาดฟ้าเรือด้วย

อีกอย่างมันมีอะไรหมุนๆ อยู่ตรงที่ยอดเสาด้วย ผมรู้สึกสนใจมันมากๆ เลยล่ะ

ไอ้เจ้าหมุนๆ ที่อยู่บนยอดเสาเนี่ย ถึงจะไม่รู้ว่าเอาไว้ใช้ทำอะไร แต่แค่มีก็ทำให้รู้สึกว่ามันเท่แล้ว

ไฮด์อเวย์ ไว้ใช้เวลาที่อยู่บนบก ส่วน Sunseeker 155 ไว้ใช้ในทะเล

เอาล่ะ แค่นี้ก็มีเหตุผลประกอบการตัดสินใจแล้ว

แค่นี้ก็ไม่ใช่การใช้เงินสิ้นเปลืองโดยใช่เหตุแล้ว… ใช่ มันมีประโยชน์มากๆ เลย คุ้มเงินสุดๆ ไปเลยล่ะ

ผมต้องคิดแบบนี้ไว้เพื่อไม่ให้ตัวเองรู้สึกผิดไปมากกว่านี้

แต่ก็มีเสียดายอยู่อย่างนึงคือ การซื้อเรือลำนี้มันไม่ช่วยเพิ่มเลเวลของสกิลอัญเชิญเรือน่ะสิ

สงสัยต้องซื้อเรือสำราญจริงๆ สินะ เลเวลถึงจะอัพได้

ต่อไปก็ตั้งชื่อเรือ…เอาชื่ออะไรดีนะ? คิดไม่ออกแฮะ

เพราะถึงจะพยายามนึกชื่อจากรูปลักษณ์ภายนอกของมันแล้ว แต่ก็ยังนึกไม่ออกอยู่ดี

เพราะถ้ายังไม่ได้เห็นของจริง… มันก็ไม่ค่อยมีแรงบัลดาลใจล่ะนะ…

งั้นเอาเป็นชื่อ ซีกเกอร์ ก็แล้วกัน ความหมายก็แปลว่าผู้แสวงหาด้วย

แบบนี้ก็เข้ากับธีมการออกสำรวจพอดี ถึงแม้จะมาตั้งหลังจากที่ผมเจอดาร์กเอลฟ์แล้วก็เถอะ

ผมเดินไปพลางย้อนนึกถึงช่วงเวลาตลอด 3 เดือนที่ผ่านมา

ไม่นานทะเลที่เคยเห็นลิบๆ ก็ปรากฏที่ตรงหน้าของพวกเรา ในที่สุดพวกเราก็ออกมาจากป่าปีศาขกันได้แล้ว

แต่ถ้าตอนนี้เกิด ทริกเกอร์ ขึ้นมาคงจะวุ่นวายกันสุดๆ เลยล่ะ

ดังนั้นพวกเราต้องพยายามออกจากป่ากันให้เงียบที่สุด

ผมไม่รู้ว่าพวกเขาอาศัยกันอยู่ที่นี่มากี่รุ่นแล้ว

แต่จากที่เห็นดูเหมือนชาวบ้านทุกคนจะไม่เคยเห็นทะเลกันมาก่อนสินะ

เพราะทุกคนต่างพากันมองไปที่ทะเลด้วยความตกตะลึง

แต่ถึงแม้พวกเขาจะรู้สึกตกตะลึงกันขนาดไหน ก็ไม่มีเสียงอุทานอะไรหลุดลอดออกมาเลย

เมื่อมาถึงทะเลผมก็อัญเชิญ กาเล็ตต์ ออกมาและ ชวนไอเนสกับเฟลิเซียออกไปด้วย

เมื่อมาถึงบริเวณที่แน่ใจแล้วว่าจะไม่มีใครเห็น ผมก็ทำการอัญเชิญ ซีกเกอร์ ออกมา

“ว้าว! มันเท่มากเลยนะ ว่ามั้ย?”

“ใช่ค่ะ เรือจากโลกของนายท่านมีเสน่ห์ทีน่าดึงดูดมากเลย ครั้งนี้เป็นเรือขนาดกลางสินะคะ”

“อืม”

“ฉันคิดว่ามันดูดีมากๆ เลยค่ะ นายท่าน ขนาดเองก็พอเหมาะด้วย

นายท่านคิดว่าเรือขนาดนี้สามารถเอาเข้าไปจอดที่ท่าเรือตามปกติได้ไหมคะ?”

ไอเนสกับเฟลิเซียก็ดูจะชอบเรือลำนี้เหมือนกันสินะ

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน เพราะถ้าอ้างไปว่าซื้อเรือลำนี้มาจากจอมเวทอีกล่ะก็ คงได้เจอกับปัญหาตามมาอย่างแน่นอน”

“นั่นสินะคะ”

“จริงๆ ผมก็อยากสำรวจเรือลำนี้ให้ทั่วๆ ก่อนเหมือนกัน แต่นี้มีคนอื่นอยู่ด้วยไว้ค่อยมาสำรวจกันที่หลังก็แล้วกัน

ตอนนี้ผมจะแปลงโฉมให้มันดูเป็นเรือธรรมดาแล้วจะรับกลับไปรับคนอื่นๆ ก่อน”

“”ค่ะ””

เราขึ้นเรือ แล้วรีบพรางรูปร่างภายนอกและภายในของเรือให้ดูเข้ากับมาตรฐานของโลกนี้

ก่อนจะมุ่งหน้ากลับไปที่ฝั่ง เพราะถ้าโดนสุ่มตรวจตอนนี้ได้เดือดร้อนกันแน่ๆ

ถึงภายนอกของเรือตอนนี้จะดูอวบๆ หน่อย แต่ก็ดูเป็นเรือขนาดกลางปกติในโลกนี้แล้ว

แต่ด้านในมันถูกแบ่งเป็น 4 ชั้นนี่สิ…รู้สึกแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้ เรือเวทขนาดกลางในโลกนี้จะมีแบบแบ่งออกเป็น 4 ชั้นด้วยเหรอ?

หลังจากออกสู่ทะเลเปิดได้อย่างปลอดภัย ผมก็ตั้งจุดหมายปลายทางไปที่เกาะของดาร์กเอลฟ์

แล้วก็ไปรวมตัวกับทุกคนที่ห้องนั่งเล่นเพื่อพักหายใจหายคอกันหน่อย

“คุณหัวหน้าหมู่บ้าน ตอนนี้พวกเราปลอดภัยแล้วนะครับ

ที่เหลือก็แค่นั่งเรือลำนี้ไปเรื่อยๆ จนกว่าจะถึงที่หมายเท่านั้น

ส่วนเรื่องห้องพักผมคิดว่าน่าจะไม่เพียงพอสำหรับทุกคน

ดังนั้นผมจะให้คุณหัวหน้าหมู่บ้านเป็นคนจัดการแบ่งห้องพักกันเองนะครับ

เหมือนกับที่เคยทำบน ไฮด์อเวย์ ส่วนห้องสำหรับพวกผมเดี๋ยวผมจะมาจัดการกันทีหลัง”

หืม? ทำไมคุณหน้าหมู่บ้านถึงดูตกใจแบบนั้นล่ะ? มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า?

“…..”

เอ๋? ทำไมเงียบแบบนั้นล่ะ…

“คุณหัวหน้าหมู่บ้าน มีอะไรหรือเปล่าครับ?”

“เอ๊ะ? อ๋อ เรื่องการแบ่งห้องพักไม่มีปัญหาอะไรครับ แต่…มันจะไม่เป็นอะไรจริงๆ เหรอครับ

ที่จะให้พวกเรารออยู่เฉยๆ บนเรือจนกว่าจะถึงสถานที่ปลอดภัยน่ะครับ?”

“ไม่มีปัญหาครับ หรือคุณมีอะไรที่ต้องกังวลเหรอครับ?”

อยู่ๆ สีหน้าของคุณหัวหน้าหมู่บ้านก็ดูไม่ดีขึ้นมา

“คือ ในความคิดของผมสถานที่ปลอดภัยมันต้องมีอุปสรรคอันตรายมากมายกว่าจะไปถึงที่นั่นได้ใช่มั้ยล่ะครับ

ผมเลยอดกังวลเรื่องที่คุณบอกไม่ได้ ว่าพวกเราสามารถไปถึงที่นั่นกันได้อย่างสบาย…”

อ้อ อย่างงี้นี่เอง ถ้ามันดูง่ายเกินไปก็เลยรู้สึกไม่สบายใจสินะ

“ไม่ต้องห่วงครับ ระยะทางจากเกาะไปถึงแผ่นดินต้องใช้เวลาอย่างน้อย 5 วัน ในการเดินทาง

อีกทั้งยังไม่ได้อยู่ในเส้นทางที่มีการเดินเรือตามปกติ และยังมีมอนสเตอร์ทะเลที่อันตรายอยู่เป็นจำนวนมาก

ดังนั้นตลอดเส้นทางจะมีมอนสเตอร์ทะเลเข้ามาโจมตีอยู่ตลอดเลยล่ะ

ดังนั้นคุณไม่ต้องกังวลนะครับ การไปถึงที่นั่นได้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลย”

“งั้นเหรอครับ ผมเข้าใจแล้ว”

แบบนี้ก็ดี ความกังวลทำให้การอธิบายง่ายขึ้นเยอะ เพราะถ้าบอกแค่ว่า ปลอดภัยแน่นอน คนฟังก็คงจะรู้สึกไม่สบายใจ

“แล้วผมต้องทำอะไรต่อไปครับ วาตารุซัง?”

โอ๊ะ เกือบลืมเลย ผมยังไม่ได้พาพวกเขาชมรอบเรือเลยนี่นา

“ผมจะพาไปชมเรือนะครับ เริ่มจากชั้นหนึ่งกันก่อนนะครับ เชิญมาทางนี้ได้เลยคุณหัวหน้าหมู่บ้าน”

ผมนำทางทุกคนไปยังหน้าห้องพัก

“มีห้องเตียงคู่อยู่ 4 ห้อง กับห้องเตียงเดี่ยวอีก 5 ห้อง

งั้น…ให้จิราโซเล่เอาห้องเตียงคู่ไป 3 ห้อง ส่วนที่เหลือให้คุณหัวหน้าหมู่บ้านเป็นคนจัดการนะครับ ที่เหลือก็ให้ไปพักตามพื้นที่ว่างๆ ได้เลย”

จริงๆ แล้วยังมีอีกห้องบนชั้นสาม แต่มันเชื่อมต่อกับห้องบังคับเรือ ผมเลยตั้งใจจะปิดไว้ไม่ให้ใช้ เผื่อเอาไว้ก่อน

“วาตารุซัง พวกเราไม่ต้องใช้ห้องก็ได้ค่ะ ขอแค่มีหลังคาคลุมหัวพวกเราก็อยู่ได้แล้ว เพราะพวกเราเป็นนักผจญภัย”

“ไม่เป็นไรครับ พวกเราคุ้นเคยกับการนอนรวมกันอยู่แล้ว

ดังนั้นห้องเท่านี้ก็มากเกินพอแล้วครับ อีกอย่างผมคิดว่าถ้าให้พวกคุณให้ห้องไปจะสะดวกกว่านะครับ”

“อา จริงด้วย ถ้าให้จิร่าโซเล่ใช้ห้องไปก็จะสะดวกกว่าที่พวกดาร์คเอลฟ์จะต้องมาแชร์ห้องกัน”

“ถ้าอย่างนั้นก็ได้ค่ะ แล้ววาตารุซังจะไปพักที่ห้องไหนเหรอคะ?”

“ผมจะไปพักที่ห้องบนชั้นสองครับ”

หลังจากตกลงเรื่องการแบ่งห้องเรียบร้อย คุณหัวหน้าหมู่บ้านก็กลับไปที่ห้องนั่งเล่น

เพื่อไปคุยกับชาวบ้านเรื่องการจัดสรรห้อง

“ทุกคน ไปจิบชาที่ห้องด้านบนกันไหมครับ?

เดี๋ยวผมจะปลดการพรางตัวของเรือออกให้ได้เห็นว่าจริงๆ แล้วเรือลำนี้เป็นยังไง”

“ฟุฟุ น่าสนุกจังเลยคะ”

พวกเราจึงขึ้นไปที่ห้องและนั่งดื่มชากัน

พลางอวดความหรูหราของห้องบนเรือยอชท์สุดหรูที่มีการตกแต่งอย่างสวยงาม

หลังจากส่งเหล่าดาร์คเอลฟ์ลงที่เกาะแล้ว ผมจะเปลี่นทุกอย่างให้กลับมาเหมือนเดิมแล้วจะสนุกกับเรือลำนี้เต็มที่เลย…

เงินสดในมือ: 50 เหรียญทอง 21 เหรียญเงิน 38 เหรียญทองแดงบัญชีกิลด์:  70 เหรียญทองเงินเก็บบนเรือ: 920 เหรียญทองคำขาวเรือพริกไทย: 425 ลำ