เบื้องหน้าของผมตอนนี้คือป่าต้องห้ามสุดอันตรายจนถูกขนานนามว่า ป่าปีศาจ

ซึ่งเป็นสถานที่ที่พวกเรากำลังจะเข้าไปสำรวจ แต่จากเท่าที่ดู

ผมก็ไม่เห็นว่ามันจะต่างอะไรกับป่าธรรมดาที่ผมเคยเข้าไปสำรวจตอนที่อยู่ที่เมืองทางตะวันตกเลยสักนิด

แต่จากที่ได้ยินมาป่านี้เป็นสถานที่ที่แม้แต่นักผจญภัยระดับสูงก็ยังอยากที่จะหลีกเลี่ยง…ผมชักเริ่มอยากกลับบ้านแล้วสิ

“วาตารุซัง ใกล้ได้เวลาออกเดินทางแล้วนะคะ”

อลิเซียเดินเข้ามาหาผมพร้อมกับรอยยิ้ม ทำไมเธอถึงได้มีความสุขขนาดนั้นล่ะ?

พวกเรากำลังจะเข้าไปในป่าที่แม้แต่นักผจญภัยแรงค์ A ยังแทบจะเอาตัวไม่รอดกันนะ

ผมสงสัยว่าเธอไม่รู้สึกประหม่าเลยเหรอ ถึงแม้ผมจะสามารถอัญเชิญเรือได้ก็เถอะ แต่แบบนี้…

“อลิเซียซัง ป่าปีศาจก็เป็นสถานที่ที่อันตรายสำหรับจิราโซเล่เหมือนกันไม่ใช่เหรอครับ?

นี่คุณไม่รู้สึกประหม่าอะไรบ้างเลยเหรอ หรือเพราะรู้ว่ามีบาเรียอยู่ก็เลยไม่เป็นไร?”

“ก็คงใช่ค่ะ ฉันรู้ว่ามันเป็นป่าปีศาลเป็นสถานที่ที่อันตราย แต่พวกเรามีบาเรียของวาตารุซังอยู่

ดังนั้นฉันคิดว่าพวกเราไม่น่าจะเป็นอะไร กลับกันแทนที่จะรู้สึกกังวลฉันกลับรู้สึกตื่นเต้นมากกว่าค่ะ

เพราะพวกเราอาจจะเข้าไปถึงจุดที่ยังไม่เคยมีใครไปสำรวจมาก่อนก็ได้

แล้วก็ไม่ต้องกังวลไปนะคะ พวกเราจะเป็นคนคุ้มกันวาตารุซังเองค่ะ”

อลิเซียซัง นี่เป็นนักผจญภัยตัวจริงเสียงจริงเลยสินะ การได้ไปสำรวจสถานที่ที่ไม่เคยมีใครไปมาก่อน

คงจะทำให้เธอรู้สึกตื่นเต้นมากๆ เลยสินะ…แต่ผมกลับไม่เข้าใจความรู้สึกนี้เลยสักนิด…

“ครับ งั้นผมจะอัญเชิญเรือยางออกมานะครับ”

“รบกวนด้วยนะคะ”

ผมอัญเชิญเรือยางออกมา 3 ลำ จากนั้นก็พลิกมันกลับด้าน

โดยพวกเราจะแบ่งออกเป็น 3 กลุ่ม คือ อลิเซียซัง มารีน่าซัง อัลม่าซัง และฟูจัง อยู่ในเรือลำแรก

ผม ไอเนส เฟลิเซีย และริมุ อยู่ตรงกลาง โดโรธีซัง คาร์ล่าซัง และคลอเร็ตต้าอยู่ลำท้าย

โดยพวกเราจะเดินเรียงแถวกันในรูปแบบของแถวตอนเรียงหนึ่ง

เพื่อมุ่งหน้าเข้าไปสู่ใจกลางของป่าปีศาจ…แต่แล้วไม่นานทุกอย่างก็พังไม่เป็นท่า

ไม่ใช่ว่าเราโดนมอนสเตอร์โจมตีทันทีหลังจากเข้าไปในป่าหรอกนะ

แต่พอพวกเราเดินลึกเข้าไปก็ต้องพบกับอุปสรรคมากมาย ไม่ว่าจะเป็นพุ่มไม้หรือกิ่งไม้ที่ขวางทางอยู่

ที่ก่อนหน้านี้พวกเราไม่เจออะไรก็เพราะบริเวณรอบนอกของป่า

ได้มีการเคลียร์ทางบ้างไปบางส่วนแล้วเพราะเหตุผลในการพัฒนาพื้นที่

แต่พอลึกเข้าไปแม้พวกเราจะเลือกเส้นทางที่ดูง่ายที่สุดแล้ว ก็ยังคงติดอุปสรรคไปตลอดทางอยู่ดี

ถ้ามีแค่เรือของผมลำเดียวมันก็ไม่ยากเท่าไหร่เรื่องการอนุญาต

แต่พอเป็นเรือหลายลำ แถมลำข้างหน้าผมยังมองไม่เห็นทางอีก

จึงทำให้การอนุญาตแต่ละครั้งยากลำบากมาก

ตอนแรกอลิเซียซังกับคนอื่นๆ พยายามตัดทางเพื่อหลบเลี่ยงพวกต้นไม้หรือไม่ก็พุ่มไม้ต่างๆ

แต่สุดท้ายไม่ว่าพวกเธอจะพยายามตัดทางเลี่ยงขนาดไหนมันก็ไม่ได้ผลอยู่ดี

ดังนั้นพวกเราเลยตัดสินใจว่าจะกลับออกมาเพื่อวางแผนกันใหม่

หลังจากถกเถียงกันมาเป็นเวลานาน ในที่สุดพวกเราก็ตัดสินใจว่าจะไม่ใช้เรือยาง

นั่นทำให้ผมรู้สึกเสียใจไม่น้อยเลยล่ะ เพราะความพบพยายามทั้งหมดของผมมันสูญเปล่า

เรากลับมาใช้แผนง่ายๆ อยากการให้จิราโซเล่ ไอเนส และเฟลิเซีย

ยืนคุ้มกันโดยที่มีผมอยู่ตรงกลางในขณะที่เดินสำรวจป่า

โดยที่ผมมีหน้าที่อัญเชิญเรือออกมาเพื่อเป็นที่หลบ ในกรณีที่มอนสเตอร์ถูกกระตุ้นและรุมกันเข้ามาโจมตีพวกเรา

พวกเราจัดเรียงรูปขบวนกันใหม่แล้วเข้าไปสำรวจป่าอีกครั้ง

คราวนี้พวกเราเข้าไปได้ลึกกว่าเดิมโดยไม่มีปัญหาอะไร แต่ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่านี่เป็นแผนที่ดีไหม

การถูกล้อมด้วยไปด้วยทุกคนมันก็ดีอยู่หรอก แต่พอไม่มีบาเรียแบบนี้

ผมก็เริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมา เพราะแม้แต่ตอนที่แมลงตัวเล็กๆ บินผ่านผมก็รู้สึกสะตุ้ง

ผมรู้ตัวขึ้นมาในทันทีเลยว่า ตัวเองในตอนนี้ติดการพึ่งพาบาเรียจนติดเป็นนิสัยไปแล้ว

ตอนที่ผมมาที่โลกนี้ใหม่ๆ ยังไม่ถึงขนาดนี้เลย เพราะผมเคยเข้าไปสำรวจป่าด้วยตัวคนเดียวมาแล้ว

แต่พอใช้ชีวิตสบายๆ จนเคยตัว มันกลับทำให้จิตใจของผมอ่อนแอลงเรื่อยๆ ซะงั้น

“ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้ค่ะ วาตารุซัง พวกเราจะปกป้องคุณเอง”

“ขอบคุณมากครับ คลอเร็ตต้าซัง แต่ถึงจะพูดอย่างงั้นผมก็อดไม่ได้”

“ฟุฟุ นั่นอาจจะเป็นเพราะยังไม่ชินก็ได้นะคะ ฉันคิดว่าเดินทางไปอีกหน่อยคุณจะปรับตัวได้เองค่ะ

เพราะถ้ายังเอาแต่เกร็งอยู่แบบนั้นคุณจะเหนื่อยไปซะก่อน ดังนั้นมาพยายามผ่อนคลายกันเถอะค่ะ”

“ค-ครับ”

อืม…ก็ถูกของคลอเร็ตต้าซัง เพราะตั้งแต่ที่ผมไม่ได้อยู่ในเขตของบาเรีย ผมก็รู้สึกประหม่าขึ้นมาทันทีเลย

เอาเถอะ ทนๆ ไปก่อนก็แล้วยังอีกหน่อยก็น่าจะชินอย่างที่คลอเร็ตต้าซังบอกนั่นล่ะ

อีกอย่างผมยังได้ยินมาว่ามอนสเตอร์ส่วนใหญ่ที่อยู่ในป่าพวกเธอสามารถจัดการมันได้สบาย

ดังนั้นรูปแบบขบวนในปัจจุบันจึงถือว่ามีประสิทธิภาพที่สุดแล้ว

เพราะยิ่งสำรวจได้เร็วเท่าไหร่ ก็ยิ่งได่ออกจากป่าปีศาจเร็วเท่านั้น

ผมพยายามไม่มองพวกมอนสเตอร์แมลงที่โผล่มาโจมตีเป็นระยะๆ

ยังโชคดีที่พวกมันโดนกำจัดได้ในพริบตา เลยไม่ถึงกับฝังใจ

แต่ผมก็อยากให้พวกมันไม่โผล่มากวนใจผมได้แล้ว

“วาตารุซัง นั่นลิงคลั่งค่ะ”

ผมหันไปตามทิศที่คลอเร็ตต้าซังบอก ก็เห็นลิงที่มีขนสีน้ำตาลอ่อน…

ขนาดตัวประมาณเด็กอนุบาลเกาะอยู่บนกิ่งไม้ที่อยู่ไม่ไกลออกไปนัก พวกมันมีหอยู่ลายตัวเลยทีเดียว

“…มันดูน่ารักกว่าที่คิดนะครับ”

“ค่ะ แต่ถึงจะดูน่ารักยังไง สุดท้ายพวกมันก็เป็นมอนสเตอร์อยู่ดีค่ะ ดังนั้นห้ามประมาทนะคะ”

“ครับ ผมจะระวัง”

ไม่ว่าผมจะพูดยังไง ผมก็ไม่มีทางประมาทแค่เพราะมันดูน่ารักหรอก

ชื่อมันก็บอกอยู่แล้วว่าลิงคลั่ง ดังนั้นผมไม่มีวันประมาทมันเด็ดขาด

“แล้วพวกเราจะทำยังไงกับมันครับ จะกำจัดเลยไหม?”

“ไม่ค่ะ ถ้ามันไม่เข้ามาโจมตีพวกเรา เราก็จะไม่ไปยุ่งกับมันค่ะ

เพราะเราไม่รู้ว่าการโจมตีจะไปกระตุ้นพวกมันหรือเปล่า”

อ่อ แบบนี้นี่เองเพราะแบบนี้ทุกคนถึงทำตัวสบายๆ กันสินะ

แต่ถึงจะทำอย่างนั้นพวกเธอก็ระมัดระวังกันอยู่ตลอด สมกับเป็นนักผจญภัยแรงค์ A

พวกเราเดินลึกเข้าไปในป่าเรื่อยๆ โดยหลีกเลี่ยงกลุ่มของเจ้าพวกลิงคลั่ง

แต่พวกมันกลับกระโดดตามหลังพวกเรามาเรื่อยๆ มันกระโดดจากต้นไม้ต้นหนึ่งไปยังอีกต้นหนึ่งโดนที่เว้นระยะห่างเอาไว้

พวกมันไม่ได้เข้ามาโจมตี แต่คอยจับตาดูพวกเราอยู่เฉยๆ

ซึ่งผมไม่ชอบอะไรแบบนี้เอาซะเลย พวกเรายังคงเดินทางแต่ไป

โดยที่เวลาได้ผ่านไปสักพักหนึ่งแล้ว แต่พวกมันก็ยังตามติดเราอยู่ห่างๆ เหมือนเดิม…

“มันตามพวกเรามาตลอดทางเลย พวกมันมัแผนอะไรอยู่หรือเปล่าครับ?”

ผมหันไปถามคลอเร็ตต้าซังที่เดินอยู่ข้างๆ

“แผนเหรอคะ? อืม…อาจจะรอจังหวะตอนที่เราถูกมอนสเตอร์ตัวอื่นโจมตีอยู่ก็ได้นะคะ”

“เอ่อ…แบบนั้นมันจะไม่เป็นอันตรายเหรอครับ?”

“ไม่เป็นไรค่ะ พวกเราจัดการพวกมันได้สบายอยู่แล้ว”

ช่างเป็นคำพูดที่ฟังแล้วอุ่นใจจริงๆ สมแล้วที่เป็นนักผจญภัยแรงค์ A

ถึงเธอเป็นนักบวชสาวอกใหญ่ที่ดูใจดี…และตอนโกรธจะดูน่ากลัวนิดๆ แต่สุดท้ายเธอก็เป็นนักผจญภัยตัวจริงสินะ…

“ฝากด้วยนะครับ”

“ฟุฟุ ไว้ใจได้เลยค่ะ”

หลังจากนั้นพวกเราก็เดินต่อไปเรื่อยๆ มีการหยุดพักบ้างเป็นระยะๆ

เราถูกโจมตีโดยหมาป่าพยาบาทและมอนสเตอร์แมลงอยู่หลายครั้ง แต่ทุกคนก็จัดการกับพวกมันได้อย่างง่ายดาย

แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ยังอดกังวลไม่ได้ว่าเมื่อไหร่พวกมอนสเตอร์จะเกิดคลั่งขึ้นมา

แต่ดูเหมือนจะโชคดีที่วันนี้พวกเราไม่ต้องมาเจอกับอะไรแบบนั้น

หลังอาหารเย็น ผมอัญเชิญเรือกระท่อมออกมา 3 ลำ กับเรือยางสำหรับเฝ้ายามอีก 1 ลำ

พวกเราจัดเวรยามกันและแยกย้ายกันไปพักผ่อน โดยมีลิงคลั่งคอยจ้องเราอยู่ห่างๆ

แต่พอผมจะเข้านอนก็ได้ยินเสียงเอะอะดังมาจากข้างนอก

พอเปิดประตูออกไป ก็เห็นลิงคลั่งกำลังพุ่งเข้าโจมตีเรือยางอยู่

พวกมันแยกเขี้ยวและร้องเสียงแหลมจากนั้นก็กระโดดใส่เรือยาง

แต่สุดท้ายก็โดยบาเรียดีดจนกระเด็นออกไป มารีน่าซังกับคาร์ล่าซังที่เฝ้ายามอยู่จึงสามารถจัดการกับพวกมันได้อย่างง่ายดาย

ไม่กี่นาทีหลังจากที่มันเข้ามาโจมตีลิงคลั่งทั้งหมดก็ถูกจัดการด…

โชคดีที่การโจมตีครั้งนี้พวกมันไม่ถูกกระตุ้น พวกเราเลยสามารถนอนกันต่อได้อย่างสบายใจ

เช้าวันรุ่งเขึ้น…หลังจากได้รับจูบอรุณสวัสด์จากไอเนสและเฟลิเซียแล้ว

ผมก็ลุกขึ้นไปเตรียมตัวอุ้มริมุขึ้นมาวางไว้ที่บนหัวจากนั้นก็ออกจากเรือกระท่อม

ผมทักทายทุกคนจากนั้นพวกเราก็ทานข้าวเช้าพร่อมกัน

พวกเธอบอกว่าลิงคลั่งได้เข้ามาโจมตีพวกเราอยู่หลายครั้งเกือบตลอดทั้งคืน…

แต่โชคดีที่พวกมันไม่ถูกกระตุ้น ไม่งั้นเมื่อคืนพวกเราได้เจอกับฝูงมอนสเตอร์แน่

จากที่ได้เคยยินบางทีแม้แต่การเหยียบเข้ามาในป่าก็ทำให้พวกมันถูกกระตุ้นแล้ว

แต่จนถึงตอนนี้ยังไม่มีอะไรแบบนั้นเกิดขึ้นซึ่ง ถือว่าพวกเราโชคดีมาก

เพราะตั้งแต่ที่พวกเราเข้ามาในป่าจำนวนสูงสุดของมอนสเตอร์ที่เข้ามาโจมตีพวกเรามีเพียงแค่ 15 เท่านั้นเอง

…แต่ผมไม่คิดว่าเราจะโชคดีแบบนี้ตลอดไปหรอกนะ ดังนั้นต้องรีบสำรวจป่าให้มันจบๆ

เรายังคงมุ่งหน้าเข้าไปยังใจกลางของป่าปีศาจ

ตอนนี้ผมเองก็เริ่มชินกับบรรยากาศภายในป่าบ้างแล้ว

ผมเเดินไปพลางกอดริมุเอาไว้ในอ้อมแขนไปพลางเพื่อความสบายใจ

พวกมอนสเตอร์ที่เข้าส่วนใหญ่สามารถถูกจัดการได้อย่างง่ายดาย ทำให้ตอนนี้ผมรู้สึกสบายขึ้นเยอะ

แต่แล้ว…เมื่อทุกคนจัดการกับหมาป่าพยายาทตัวหนึ่ง

จู่ๆ ก็มีเสียงหอนของหมาป่าดังระงมสั่นสะท้านไปไปทั่วทั้งป่า…

“วาตารุซัง รีบอัญเชิญเรือยางออกมาด่วนเลยค่ะ”

“ค-ครับ!”

ตามคำพูดของอลิเซียซัง ผมรีบอัญเชิญเรือยางออกมาในทันที

“ทุกคนขึ้นเรือได้เลยครับ”

เมื่อได้ยินเสียงของผม ทุกคนก็แยกย้ายกันไปขึ้นเรือตามที่ได้วางแผนกันไว้

เสียงเห่าหอนของหมาป่าพยาบาทเริ่มดังใกล้เข้ามาทุกทีและในที่สุดก็มีพวกมันตัวหนึ่งโผล่ออกมา

จากนั้นพริบตาเดียวบริเวณรอบๆ ก็เต็มไปด้วยหมาป่าพยาบาท

“นี่มันทริกเกอร์แล้วใช่ไหม?”

ผมถามไอเนสกับเฟลิเซียขณะที่มองดูพวกหมาป่าที่กำลังบุกเข้ามาโจมตีแบบไม่หยุดยั้ง

“น่าจะใช่ค่ะ แต่ฉันคิดว่านี่คงจะยังไม่ใช่แบบเต็มรูปแบบ

เพราะตอนนี้มีแค่หมาป่าพยาบาทเพียงชนิดเดียวที่เข้ามาโจมตีพวกเราค่”

…ที่ไอเนสพูดมาก็ดูมีเหตุผล ถ้าขนาดนี้ยังไม่เต็มรูปแบบ แล้วทริกเกอร์ของจริงมันจะขนาดไหนกันนะ?

“ก็นั่นสินะ…”

“เราจะเอายังไงกันต่อดีคะ นายท่าน?”

“อืม…ลองปรึกษากับทุกคนดูก่อนแล้วกันค่อยตัดสินใจ”

ผมหันไปเรียกจิราโซเล่ที่อยู่ในเรือลำข้างๆ

“ทุกคน มาวางแผนกันก่อนดีกว่าครับ ว่าเราจะทำยังไงกันต่อไปดี?”

“ค่ะ…เพราะถึงรีบกำจัดมันไปตอนนี้ก็ไม่มีอะไรดีขึ้นอยู่ดี”

ทุกคนหยุดการโจมตีและชั้นหน้ามาที่เรือยางของผม จากนั้นอลิเซียซังก็กระโดดมาที่เรือยางของผม

เพราะเรือยางมันแคบ เลยมีแค่อลิเซียซังเท่านั้นที่มา แต่ถึงคนอื่นๆ จะไม่มา

แต่พวกเราก็สามารถคุยกันได้เพราะเรือทั้ง 3 ลำอยู่ใกล้กันมากๆ

“เฮ้อ…ถึงจะได้ยินมาแล้วก็เถอะว่าพวกมันมีเยอะ แต่ก็ไม่คิดเลยว่ามันจะมีกันเยอะขนาดนี้

ขนาดนี่ยังไม่รวมพวกแมลงกับลิงคลั่งเข้าไปนะคะ ฉันไม่อยากคิดเลยว่าถ้าเราไม่มีบาเรียของวาตารุซังมันจะเป็นยังไง…”

“ใช่ค่ะ แค่หมาป่าพยาบาทก็เยอะถึงขนาดนี้แล้ว ถ้ามีพวกแมลงกับลิงคลั่งเข้ามาร่วมด้วยอีกล่ะก็…

พวกเราคงได้แต่หนีหัวซุกหัวซุน หรือไม่ก็ถูกฆ่าไปแล้วแน่ๆ ค่ะ ถ้าไม่มีบาเรียของวาตารุซัง”

ผมฟังความคิดเห็นของอลิเซียซังกับโดโรธีซัง แล้วลองจินตนาการภาพตามดู…

อึ๋ย! แค่คิดก็สยองแล้ว ตอนนี้รอบๆ ก็เต็มไปด้วยหมาป่าพยาบาทอยู่แล้ว ถ้ามีพวกแมลงมาเพิ่มล่ะก็…

“งั้นเราค่อยๆ กำจัดไปมันไปทีละนิดดีมั้ยคะ วาตารุซัง?”

“ครับ เอาแบบนั้นก็ได้ เพราะถึงจะอัญเชิญเรือแล้ววิ่งหนีผมก็คิดว่าไม่น่าจะหนีพ้นเหมือนกัน

แล้วไหนจะมีพวกมอนสเตอร์ตัวอื่นๆ อีก เรามางค่อยๆ กำจัดพวกมันแล้วดูสถานการณ์กันก่อนดีกว่าครับ”

เมื่อวางแผนกันเสร็จทุกคนก็เริ่มโจมตีหมาป่าพยาบาทกันอีกครั้ง

ผมเองก็ร่วมสู้ด้วยโดยแทงหอกใส่หมาป่าที่ถาโถมกันเข้ามา

ผมแทงแบบเดิมซ้ำๆ อยู่หลายครั้งจนไม่ได้นับแล้วว่าผมแทงไปทั้งหมดเท่าไหร่ หวังว่าสกิลการใช้หอกของผมจะเลเวลอัพบ้างนะ

จิราโซเล่เองก็โจมตีพวกมันไม่หยุดเหมือนกัน แต่ไม่ว่าจะระเบิดหรือเผาพวกมันไปมากเท่าไหร่

ก็ดูไม่มีที่ท่าว่าพวกมันจะหยุดเลย เพราะถ้าตัวเก่าตายก็มีตัวใหญ่เพิ่มเข้ามาแทบจะในทันทีพวกมันกรูกันเข้ามาไม่หยุด

ที่น่าทึ่งคือ ริมุก็โจมตีกับเขาด้วยและฟูจังเองก็โจมตีเหมือนกัน พวกเขาปล่อยเวทมนตร์ใส่พวกหมาป่ากันอย่างคล่องแคล่วเลยล่ะ

…ผมพอใจกับเวทมนตร์ในชีวิตประจำวันแล้ว แต่ตอนนี้เริ่มรู้สึกอยากเรียนเวทโจมตีขึ้นมาบ้างแล้วสิ

แต่ความคิดนั้นก็หยุดลงในทันที…เพราะพวกมอนสเตอร์แมลงและลิงคลั่งกระโจนกันเข้ามาร่วมแจมแล้วยังไงล่ะ!!