หลังจากจัดการธุระที่กิลด์การค้าเสร็จ พวกเราก็กลับมาที่ ลูโตะ

จากนั้นก็ประชุมกันเพื่อกำหนดจุดหมายปลายททาง

และในที่สุดพวกเราก็กำหนดจุดหมายปลายทางกันได้

นี่เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ที่ผมมายังโลกนี่เลยไม่ใช่เหรอ?

ที่จะได้ออกสำรวจแบบจริงๆ จังๆ แบบนี้

จุดหมายปลายทางของเราในครั้งนี้ถูกกำหนดขึ้นจากข้อมูลต่างๆ ที่ทุกคนไปรวบรวมกันมา

ที่นั่นเป็นป่าที่ตั้งอยู่ระหว่างเส้นทางเดินเรือที่เราใช้ในการเดินทางจากเมืองทางใต้ไปยังปาแลร์โม่ในครั้งที่แล้ว

ซึ่งป่านั่นตั้งอยู่ในอาณาเขตของอาณาจักรที่มีชื่อว่า เจอราห์ ซึ่งเป็นประเทศที่ยึดถือมนุษย์เป็นใหญ่

ถึงขั้นที่ต้องมีการตรวจสอบตัวตนก่อนจะมีการเข้าออกประเทศเลยล่ะ

พวกเธอบอกว่า ถ้าเรามีแผนที่จะช่วยเหลือดาร์กเอลฟ์ในการอพยพจริงๆ ล่ะก็

เราก็ควรเข้าไปช่วยออกมาจากประเทศที่ดูเป็นอันตรายก่อน ซึ่งผมเองก็เห็นด้วย

อันที่จริง ตอนแรกที่ความคิดนี้ถูกเสนอขึ้นมา ผมก็คิดที่จะปฎิเสธมันในทันทีอยู่เหมือนกัน

เพราะมันฟังดูยุ่งยาก แต่ผมจะลองฟังดูให้จบก่อน เพราะถ้าปฎิเสธไปเลยมันจะดูไม่ดี

จากที่โดโรธีซังที่ไปรวบรวมข้อมูลมาเล่าให้ฟัง ป่าแห่งนี้เป็นป่าขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ในอาณาเขตของอาณาจักรเจอราห์

และเป็นป่าที่ราชาของประเทศนี้พยายามที่จะเข้าไปบุกเบิกมาหลายชั่วอายุคนแล้ว

แต่ไม่ว่าพวกเขาจะส่งกองกำลังเข้าไปมากขนาดไหน ก็ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่พวกเขาประสบความสำเร็จ

เธอบอกว่าพวกคนที่ถูกส่งเข้าไปมักจะหลงทาง สูญหาย หรือไม่ก็ถูกมอนเตอร์โจมตีจนต้องถอยร่นออกมา

จนทำให้ที่นั่นถูกเรียกว่า ‘ป่าปีศาจ’ ฮ่าๆ เป็นชื่อที่เรียบง่ายดีใช่ไหมล่ะ?

ทำเอาผมเกือบหลุดขำออกมาเลยล่ะถ้าไม่ต้องเดินทางไปที่นั่น

แต่พอคิดว่าจะต้องไปที่นั่นแล้ว มันก็ขำไม่ออก…

ไม่ไหว ผมขอคัดค้าน แล้วก็ไม่สนด้วยว่าใครจะคิดยังไง

ผมรู้อยู่ว่าพวกเราต้องไปในสถานที่ที่มันดูอันตราย แต่ ป่าปีศาจ นี่มันไม่เกินไปหน่อยเหรอ?

“ผมขอถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ?”

“ค่ะ มีตรงไหนที่ไม่เข้าใจเหรอคะ?”

“เปล่าครับ คำอธิบายของโดโรธีซังละเอียดดีแล้ว

แต่ที่ผมอยากถามคือที่นั่นมันจะไม่ดูอันตรายเกินไปหน่อยเหรอครับ?

ส่วนตัวผมไม่คิดว่าดาร์กเอลฟ์จะไปอยู่ในสถานที่ที่ดูอันตรายแบบนั้นนะครับ

เพราะงั้นต่อให้พวกเราไปที่นั่นก็คงจะไม่เจอกับพวกเขาหรอก…”

เยี่ยม! คอมโบ ไม่มีใครไปอยู่+ไปหาก็ไม่เจอ ช่างเป็นคอมโบที่สมบูรณ์แบบจริงๆ แค่นี้ก็ไม่ต้องไปที่นั่นแล้ว

แต่ก็นะ… ผมต้องขอบคุณข้อมูลที่โดโรธีซังหามาเลย เพราะแผนแรกของผมคือการเข้าไปสำรวจป่าทุกป่าที่เราเจอ

ซึ่งแปลว่าผมอาจจะเผลอเดินเข้าไปในป่าที่เหมือนกับป่าปีศาจโดยไม่รู้ตัวก็ได้ ดังนั้นข้อมูลนี่จึงมีค่ามากๆ สำหรับผม

“ที่ วาตารุซัง พูดมาก็ฟังดูมีเหตุผลนะคะ แต่ป่าที่ไม่มีมอนเตอร์ที่แข็งแกร่งอาศัยอยู่

มักจะถูกนักผจญภัยสำรวจไปจนหมดแล้วค่ะ ดังนั้นฉันคิดว่าพวกเขาคงไม่ไปซ่อนตัวในป่าแบบนั้นกัน

แต่กับป่าที่แม้แต่นักผจญภัยแรงค์สูงยังรู้สึกไม่อยากเข้า ฉันคิดว่ามีโอกาสสูงที่พวกเราจะได้เจอพวกเขาค่ะ”

“คุณกำลังจะบอกว่า ถ้าใช้ซ่อนตัวไม่ได้ป่านั้นก็ไม่มีความหมายสินะครับ

ดังนั้นถ้าเราอยากพบพวกเขาจริงๆ ก็ต้องไปในป่าที่มีอันตรายสูงสินะครับ?”

“ใช่ค่ะ”

พอพูดถึงเรื่องนี้ก็ทำให้นึกถึงหมู่บ้านของเฟลิเซียขึ้นมา

เธอบอกว่าการที่จะเข้าหมู่บ้านของเธอจากทางบกได้นั้นจะต้องผ่านพื้นที่อันตราย

ที่เป็นเขตของมอสเตอร์ที่แข็งแกร่งก่อนที่จะเข้ามาถึงหมู่บ้านของเธอได้…

งั้นพวกโจรที่บุกเข้าไปโจมตีหมู่บ้านของเธอเข้าไปได้ยังไง?

มันอาจจะฟังดูเสียมารยาทไปหน่อยถ้าจะถามตอนนี้

แต่ถ้าไม่มีข้อมูลในส่วนนี้ การสำรวจของพวกเราในอนาคตได้ลำบากแน่ๆ

“นี่ เฟลิเซีย ผมรู้ว่านี่อาจจะฟังดูเป็นคำถามที่เจ็บปวด

แต่ผมขอถามหน่อยได้ไหมว่า หมู่บ้านของเธอถูกโจมตีได้ยังไง?

ไหนเธอบอกว่าไม่สามารถเข้าถึงหมู่บ้านได้หากไม่ผ่านพื้นที่อันตรายไง?

แล้วพวกโจรบุกเข้าไปโจมตีหมู่บ้านของเธอได้ยังไง?”

…อึก สีหน้าของ เฟลิเซีย มัน…

ผมก็รู้หรอกนะว่านี่เป็นคำถามที่ไม่ควรถาม แต่ก็เผลอหลุดถามออกไปซะแล้ว แบบนี้จะทำยังไงดีล่ะ?

“อะ เอ่อ ขอโทษนะ เฟลิเซีย ไม่ต้องไปนึกถึงมันก็ได้…”

“ไม่เป็นไรค่ะ นายท่าน… หมู่บ้านของเราถูกโจมตีเพราะนักผจญภัยที่พวกเราช่วยไว้

เอาข้อมูลที่ตั้งของหมู่บ้านไปขายค่ะ และฉันยังได้ยินมาว่าเขาเป็นหนึ่งในคนที่บุกเข้ามาด้วย”

…ถูกนักผจญภัยที่ช่วยเอาไว้หักหลังสินะ พวกเธออุตส่าช่วยเขาไว้

แต่เขากลับตอบแทนด้วยการขายพิกัดของหมู่บ้านให้กับพวกล่าทาส แบบนั้นมันเลวสุดๆ เลยไม่ใช่เหรอ?

ว่าแต่ทำไมพวกเธอถึงปล่อยคนที่รู้พิกัดของหมู่บ้านไปล่ะ?

มันไม่เห็นสมเหตุสมผลเลยในเมื่อพวกเธอกำลังหลบซ่อนกันอยู่…

“ขอโทษที่ต้องถามแบบนี้นะ เฟลิเซีย แต่พวกเธอปล่อยให้นักผจญภัยที่รู้พิกัดของหมู่บ้านเป็นอิสระเหรอ?”

“ไม่ค่ะ พวกเราช่วยนักผจญภัยคนนั้นไว้ในสถานที่ที่ไกลจากหมู่บ้านมาก

และพ่อของฉันบอกว่า ช่วงเวลาระหว่างที่พวกเราช่วยเขากับตอนที่พวกเราถูกโจมตีมันห่างกันมาก

แสดงว่าเขาน่าจะรู้อยู่ก่อนแล้วว่าพวกเราซ่อนตัวอยู่ที่นี่ แล้วก็มาสำรวจจนรู้ตำแหน่งของหมู่บ้านค่ะ”

อา แบบนี้นี่เองเขาคงรู้อยู่แล้วว่ามีดาร์กเอลฟ์อาศัยอยู่แถวนี้ แล้วก็ถูกความโลภครอบงำจนยอมเสี่ยง

เข้าไปในเขตอันตรายเพื่อค้นหาหมู่บ้านสินะ? แสดงว่าเขาเป็นนักผจญภัยที่มีฝีมือพอสมควรสินะ

ถึงสามารถเข้าไปในเขตนั้นได้ แต่จิตใจนี่เลวร้ายมากเลย

ถ้าพวกเขาหาทางเข้าที่ปลอดภัยเจอก็คงจะพอเข้าใจได้…

แต่นี่เล่นบุกเข้าไปในเขตอันตรายทั้งๆ ที่รู้ว่ามันเสี่ยง ก็ออกจะ…

แต่พอลองมาคิดดูดีๆ ตามข้อมูลที่เฟลิเซียให้มา…หรือบางทีดาร์กเอลฟ์

จะมีความสามารถในการเลือกพื้นที่ที่ปลอดภัยภายในป่าที่เป็นเขตอันตรายก็ได้

คิดไปคิดมา ป่าปีศาจ ก็อาจจะไม่ได้อันตรายในทุกตารางนิ้วก็ได้…

“เข้าใจแล้ว ขอโทษนะที่ต้องให้รื้อฟื้นเรื่องที่เจ็บปวดขึ้นมานะ เฟลิเซีย”

“ไม่เป็นไรค่ะ นายท่าน”

ตอนที่ผมไปถึงหมู่บ้าน ก็ผ่านมาหลายเดือนนับตั้งแต่ที่ถูกโจมตีครั้งแรก

ถึงพวกที่บุกเข้ามาโจมตีจะถูกไล่กลับไปแต่พวกเขาก็ยังไม่ถูกฆ่าจนหมด

เลยยังไม่ความเป็นไปได้ที่จะมาโจมตีซ้ำสินะ ไม่น่าเชื่อเลยว่ายังจะกล้ากลับมาโจมตีซ้ำอีก…

ดาร์กเอลฟ์มันต้องทำเงินได้ดีขนาดไหนกันนะพวกเขาถึงได้กล้ายอมเสี่ยงขนาดนี้ ผมล่ะไม่เข้าใจเลยจริงๆ

“เขาตอบแทนบุญคุณด้วยการหักหลังแบบนั้นได้ยังไง!

ฉันยอมรับเจ้านักผจญภัยนั่นในฐานะของนักผจญภัยไม่ได้ค่ะ

เฟลิเซียซัง นักผจญภัยคนนั้นตอนนี้เป็นยังไงบ้างคะ?

ถ้าเขายังมีชีวิตอยู่ ฉันจะไปทำให้แน่ใจว่าเขาจะได้รับผลจากการกระทำของเขา”

โห… คลอเร็ตต้าซัง ในโหมดโกรธเกรี้ยวออกมาแล้ว!

ก็นะเรื่องนี้มันก็ชวนให้รู้สึกหดหู่จริงๆ นั่นแหละ

เพราะผมเองก็หวังให้ไอ้หมอนั่นมันไปลงนรกเหมือนกัน ถ้ามันยังมีชีวิตอยู่

“ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะคลอเร็ตต้าซัง

แต่จากที่ได้ยินมาพวกเราพบศพของนักผจญภัยคนนั้นแล้วค่ะ”

“จริงเหรอคะ! งั้นก็ดีแล้วล่ะ เพราะถ้าเขาหนีรอดไปได้ ฉันคงรู้สึกแย่ไปอีกนาน”

สมควรแล้ว…เอาล่ะ ต่อไปผมจะปลอบใจเฟลิเซียยังไงดีนะที่ทำให้เธอต้องไปนึกถึงเรื่องแย่ๆ แบบนั้น…

“ค่ะ”

อ๊า ขอบคุณที่ยิ้มออกมาได้นะ เฟลิเซีย

ผมเป็นคนเริ่มเรื่องนี้เองแท้ๆ แต่กลับหาทางทำอะไรกับบรรยากาศมาคุแบบนี้ไม่ได้เลย

เอาล่ะมาเปลี่ยนเรื่องกันดีกว่า….

“จากที่ฟังเรื่องของ เฟลิเซีย ดูเหมือนว่า ดาร์กเอลฟ์

จะอาศัยอยู่ในพื้นที่ปลอดภัยภายในป่าที่ดูเป็นอันตรายสินะครับ งั้นพวกเราไป ป่าปีศาจ กันเถอะ”

สุดท้ายผมก็สรุปออกมาเองว่าพวกเราจะไปที่ป่าปีศาจกัน

เพราะนั่นเป็นจุดที่มีโอกาสพบกับเหล่าดาร์กเอลฟ์มากที่สุดแล้ว… ถึงจะรู้สึกเซ็งอยู่นิดหน่อยก็เถอะ

แต่ในเมื่อไม่มีใครคัดค้าน การเดินทางไปที่ป่าปีศาจของเราจึงเป็นอันตัดสิน

ผมต้องหาทางใช้พลังของอัญเชิญเรือบนบกให้ได้เพื่อความปลอดภัยของพวกเรา

เอาล่ะ ตั้งเข็มไปที่บริเวณใกล้ๆ กับป่าปีศาจ จากนั้นก็ให้ระบบขับเคลื่นอัตโนมัติทำงานของมันไป…

“จุดหมายปลายทางของพวกเราคือ ป่าปีศาจ ก็จริง แต่ถ้าเราอยากได้ข้อมูล

ก็ต้องเข้าไปหาในประเทศที่นิยมมนุษย์เป็นใหญ่ไม่ใช่เหรอครับ? แล้วแบบนั้นพวกเราจะทำยังไงกันดีล่?”

“ฉัน โดโรธี แล้วก็ มารีน่า จะเป็นคนออกไปหาข้อมูลเองค่ะ

ส่วน วาตารุซังแล้วก็คนอื่นๆ ให้รอกันอยู่ที่เรือ”

“แบบนั้นมันจะไม่เป็นไรเหรอครับ?”

“ไม่เป็นไรค่ะ เพราะพวกเราเป็นมนุษย์ เลยไม่มีปัญหาเวลาที่จะเข้าออกเมือง

แต่ก็มีโอกาสที่จะถูกตรวจค้นนะคะ ดังนั้น วาตารุซัง คุณช่วยพรางเรือแล้วก็สร้างที่ซ่อนเอาไว้หน่อยได้ไหมคะ?”

“อ้อ จริงสิ ได้ครับ งั้นตอนที่ใกล้จะถึงอาณาจักรเจอราห์

ผมจะแปลงโฉม ลูโตะ ให้เหมือนกับเรือลำอื่นๆ นะครับ”

เมื่อตกลงทุกอย่างกันเรียบร้อยแล้ว ผมก็ลุกขึ้นไปชงชา

จากนั้นพวกเราก็นั่งจิบชาและคุยกัยอบ่างสบายใจ…

…ป่าปีศาจ งั้นเหรอนี่มันจะเป็นความคิดที่ดีจริงๆ ใช้มั้ย?

ว่าแต่… ผมไม่ได้เช็คเลเวลของตัวเองมาตั้งนานแล้วนิ

ลองเช็คดูสักหน่อยดีกว่าเพื่อความแน่ใจ

ผมมันใจเลยว่ามันจะต้องเพิ่มขึ้นแน่ๆ …

ชื่อ: โทโยมิ วาตารุ

อายุ: 21 ปี

เผ่าพันธุ์: มนุษย์

อาชีพ: กัปตันเรือ

เลเวล: 216

พละกำลัง: 4400พลังเวท: 438ความแข็งแกร่ง: 442สติปัญญา: 452ความคล่องแคล่ว: 448โชค: 15

สกิล:

การเข้าใจภาษา (สกิลเฉพาะตัว)

อัญเชิญเรือ: เลเวล 4 (สกิลเฉพาะตัว)

ทักษะหอก: เลเวล 1

ธนู: เลเวล 1

เวทมนตร์ชีวิตประจำวัน: เลเวล 1

ฝึกสัตว์: เลเวล 2

หือ? จำได้ว่าตอนออกมาจากปาแลร์โม่ ผมเลเวล 182 ไม่ใช่เหรอ?

นี่มันขึ้นมาตั้ง 34 เลเวลเลยนะ สุดยอดไปเลย!

จริงๆ ผมก็รู้สึกว่าความแข็งแกร่งกับพละกำลังของตัวเองมันเพิ่มขึ้นมาสักพักแล้วล่ะ

แต่ไม่รู้ทำไมค่า สติปัญญา(int) ดูจะไม่ค่อยเพิ่มขึ้นเลย

แถมโชคก็ยังต่ำเตี้ยเรี่ยดินเหมือนเดิมอีกต่างหาก ช่างน่าเศร้าใจจริงๆ

สกิลเองก็ไม่ค่อยพัฒนาเหมือนกัน แค่แกว่งอาวุธไปมาคงยังไม่พอสินะ

ผมอุตส่าคิดว่าผมใช้ธนูเก่งขึ้นมาบ้างแล้วนะ…แต่ไหงเลเวลสกิลมันถึงไม่เพิ่มขึ้นเลยล่ะ

…แล้วที่น่าตกใจอีกอย่างก็คืออายุผมเพิ่มขึ้น แสดงว่านี่มันผ่านวันเกิดของผมมาแล้ว

เวลา 1 ปีในโลกนี้ช่างผ่านไปเร็วจริงๆ อืม…

ถ้าดูจากเลเวลที่เพิ่มขึ้นบวกกับเวทบาเรียของเฟลิเซีย

ผมคิดว่าผมน่าจะพอเอาตัวรอดใน ป่าปีศาจ ได้…

ที่เหลือก็หาวิธีให้สกิลอัญเชิญเรือบนบกสินะ อืม…ถ้าจะใช้เรือบนบก

ก็คงต้องเป็นเรือจำพวกเรือยางที่มีขนาดเล็ก จะได้ไม่เกะกะเวลาที่อยู่ในป่า

แต่จะเอามาใช้ยังไงดีล่ะ? กลับด้านแล้วเอามาใช่ดีไหม…

ถ้าผมเอาเรือยางมากลับด้านแล้วใช้มันคลุมตัวล่ะ? แบบนั้นก็เหมือนเรามีบาเรียอยู่ตลอดเวลาเลยไม่ใช่เหรอ!

งั้นมาลองดูกันดีกว่าว่าพอที่จะเอาเรือยางคลุมหัวแล้วเดินไปข้างหน้าได้ไหม

เมื่อคิดได้ดังนั้น ผมก็เดินออกไปที่ดาดฟ้าเรือแล้วอัญเชิญเรือยางออกมา

“นายท่าน เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ อยู่ดีๆ ก็…”

“อ้อ ผมแค่อยากจะลองอะไรหน่อยน่ะ ไอเนสมาช่วยผมพลิกด้านเรือยางหน่อยสิ”

“หืม?…ได้ค่ะ”

พวกเราพยายามจับมันพลิกด้าน แต่มันกลับไม่ขยับเลยเพราะบาเรีย…

แปลกจัง? ตอนที่ผมอัญเชิญเรือยางออมาบนลูโตะ ก็ไม่เห็นมันมีปัญหาอะไรแบบนี้นิ?

หรือว่า! ตอนที่อัญเชิญออกมาครั้งแรก ถ้าสิ่งไหนอยู่ในบาเรียจะถือว่าได้รับอนุญาตไปแล้ว?

แต่ถ้าขยับเขยื้อนหรือมาทำอะไรกับมันทีหลัง จะถือว่าพื้นที่ตรงนั้นยังไม่ได้รับการอนุญาต…

งั้นถ้ามีคนกระโดดเข้าไปตอนที่วงเวทเรืองแสงอยู่ จะถือว่าอนุญาตให้ขึ้นเรือด้วยหรือเปล่า?

ไม่สิ ท่านเทพผู้สร้าง บอกเองว่าถึงจะอยู่ในระหว่างการเรียกเรือวงเวทก็มีฟังชั่นการปฏิเสธการขึ้นเรืออยู่…

งั้นแบบนี้…เอาเถอะไว้ค่อยคิดทีหลังก็แล้วกัน

“ไอเนส แป๊บนะ ตรงนี้มันแคบเกินไป

ไว้ค่อยไปลองอีกครั้งตอนที่เราเปลี่ยนไปที่ ฟอร์เทรส

ช่วยไปบอกทุกคนทีว่าเราจะย้ายเรือกัน”

“ได้ค่ะ”

จากนั้นเมื่อเราย้ายมาที่ ฟอร์เทรส ผมก็มายังดาดฟ้าของเรือ

เพื่อเริ่มการทดลองอีกครั้งโดยมีสาวๆ ตามมาดูด้วย

“นายท่าน ทำไมถึงอยากพลิกเรือล่ะคะ?”

“อ่อ พอดีผมคิดไอเดียหนึ่งขึ้นมาได้น่ะ”

“แต่มันพลิกไม่ได้ไม่ใช่เหรอคะ เพราะมันติดบาเรีย?”

ถ้าผมอนุญาตก็คงจะไม่มีปัญหา แต่ผมอยากรู้ว่าถ้าไม่อนุญาตมันจะเกิดอะไรขึ้น

“ใช่ แต่ผมมีอะไรที่อยากลองนิดหน่อยน่ะ

ผมอยากรู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นถ้าผมไม่ให้อนุญาตให้เรือยางอยู่บนฟอร์เทรส

โดโรธีซัง คุณพอจะใช้หอกแทงเพื่อพลิกมันกลับด้านได้ไหมครับ?”

“เอ๊ะ? …ได้ค่ะ ฉันจะลองดู”

ผมขอโทษที่ถามอะไรแปลกๆ ออกไปนะ โดโรธีซัง

ถึงเธอจะมองมาด้วยสีหน้างงๆ แต่ก็ใช้หอกเกี่ยวใต้ท้องเรือแล้วก็ยกมันพลิกกลับด้านได้สำเร็จ จากนั้น…

“นี่มันเป็นภาพที่ไม่รู้จะพูดว่ายังไงดีเลยครับ จะบอกว่าแข็งหรืออ่อนดีนะ

ทั้งๆ ที่มันเป็นเรือที่ผมอัญเชิญออกมาแท้ๆ ทำไมมันถึงดูแปลกขนาดนี้”

“นั่นสิคะ มันดูแปลกจริงๆ ด้วย”

“ใช่ค่ะ”

“ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมมันถึงออกมาเป็นแบบนั้นได้?”

อลิเซียซัง คาร์ล่าซัง และอัลม่าซัง เห็นด้วยกับคำพูดของผม

ส่วน ริมุ กับ ฟูจัง กำลังตื่นเต้นกันสุดๆ เมื่อได้เห็นฉากที่แสนจะแปลกประหลาดตรงหน้า

ภาพของเรือยางที่ลอยอยู่กลางอากาศสูงประมาณ 2 เมตร

และถูกหยุดนิ่งอยู่ตรงนั้นโดยมีบาเรียของเรือทั้ง 2 ลำ ต้านกันไว้อยู่

ผมรู้ว่ามันถูกยันไว้ด้วยบาเรีย แต่ภาพที่เห็นตรงหน้านี่มัน…

“นี่ วาตารุซัง ถึงจะถามช้าไปหน่อย แต่ฉันขอถามหน่อยได้ไหมคะ

ว่าทำไมคุณถึงอยากพลิกด้านของเรือขึ้นมา?”

แล้วผมควรจะตอบยังไงดีล่ะเนี่ย จะบอกว่าเป็นความคิดชั่ววูบที่เกิดจากการจินตนาการไร้สาระของผมก็ไม่ได้

งั้นลองลองอธิบายไปมั่วๆ แล้วก็ ขอแค่มันฟังออกมาดูดีก็พอ…

“คืออย่างนี้ครับ พวกเรากำลังจะเดินทางไปที่ป่าที่อันตรายมากๆ เลยใช่มั้ยล่ะครับ

ผมก็เลยพยายามหาวิธีที่จะทำให้พวกเราสำรวจป่าได้อย่างปลอดภัย

แล้วผมก็เกิดปิ้งไอเดียหนึ่งขึ้นมาได้ ว่าถ้าเราเอาเรือกลับหัวแล้วคลุมมันไว้ที่ด้านบน

ก็น่าจะสามารถกันอันตรายต่างๆ ที่เข้ามาได้น่ะครับ”

“อ๊า! เข้าใจแล้วค่ะ ถ้าทำแบบนั้นได้จริงๆ มันจะปลอดภัยขึ้นมากเลย

ว่าแต่เราจะทำยังไงกันดีค่ะ เพราะเท่าที่ดูก็…”

“อ่อ เดี๋ยวผมขอลองอะไรหน่อยนะครับ… ‘อนุญาต'”

ทันทีที่ผมพูดคำว่า ‘อนุญาต’ เรือยางก็ตกลงมาที่พื้นทันที

ถ้าผมยกเลิกคำสั่งอนุญาตมันจะลอยขึ้นไปอีกครั้งมั้ยนะ?

แล้วถ้าเป็น ฟอร์เทรส ล่ะ? ไม่ๆ อย่าคิดอะไรบ้าๆ เกิดเป็นอะไรขึ้นมามันจะยุ่ง

เพราะในกรณีที่เลวร้ายที่สุด มันอาจเกิดการต้านกันของบาเรียแบบไม่มีสิ้นสุดเลยก็ได้

ยิ่งเรือของผมมันไม่มีวันถูกทำลายอยู่ด้วย อีกอย่างนี่เป็นพลังที่ท่านเทพผู้สร้างให้มา

บางที่มันอาจจะมีฟังชั่นแปลกๆ ซ่อนอยู่ก็ได้ ทางที่ดีอย่าคิดที่จะทำอะไรแผลงๆ น่าจะดีกว่า

“นี่ไงครับ มันตกลงมาแล้ว”

“คุณทำอะไรกับมันเหรอคะ?”

“ผมอนุญาตให้มันขึ้นเรือน่ะครับ”

“อ่อ…”

“เอาล่ะครับ ถ้าเราเอามันขึ้นมาหิ้วไว้แบบนี้ก็จะสามารถใช้บาเรียของมันได้แล้วครับ”

“””””โอ้ว!”””””

“แล้วถ้าเจอกับต้นไม้ล่ะคะ?”

“เวลาที่เจอกับต้นไม้พวกก็แค่ต้องย่อตัวลงแบบนี้ครับ แค่นี้ก็ผ่านไปได้แล้ว”

“แต่ในป่า นอกจากต้นไม้แล้วมันยังมีอย่างอื่นอีกนะคะ

ไม่ว่าจะเป็นของอย่างพวกรากไม้ หิน หรือของอื่นๆ อีก

แบบนี้คุณไม่ต้องมานั่งอนุญาตทุกจุดที่เราผ่านไปเลยเหรอคะ?

ฉันคิดว่าเราควรใช้เรือยางเฉพาะในบริเวณที่ไม่ต้องอนุญาตในพื้นที่จะดีกว่านะคะ”

อลิเซียซัง พูดถูก…แล้วแบบนี้วิธีนี้ยังจะใช้ได้อยู่ไหมนะ?

“….”

“ฉันเข้าใจค่ะ ว่าใช้วิธีนี้มันปลอดภัย

แต่ถ้าทำแบบนั้นมันจะเรียกว่า ‘การผจญภัย’ ได้เหรอคะ?”

อ่อ เข้าใจล่ะ อย่างนี้นี่เอง… แต่ผมอยากให้ทุกคนปลอดภัยมากกว่านะ

“อลิเซีย พวกเราไม่ได้มาผจญภัยกันนะ ครั้งนี้พวกเรามาคุ้มกัน วาตารุซัง

ถ้ามันมีวิธีที่ปลอดภัยกว่าก็ต้องทำสิ…อีกอย่างถ้าทำแบบนี้พวกเราก็ไม่ต้องมาคอยเป็นห่วงวาตารุซังด้วย”

ขอบคุณสำหรับการสนับสนุนนะครับ โดโรธีซัง

แล้วก็ต้องขอโทษด้วยจริงๆ นะครับ อลิเซียซัง

เพราะผมอยากให้ทุกคนปลอดภัยกันจริงๆ จากนั้นผมก็เรียกเรือยางกลับแล้วอัญเชิญมันออกมาใหม่อีกครั้ง

หือ มันกลับหัวขึ้นมาเป็นปกติอย่างงั้นเหรอ? แปลว่าทุกครั้งที่เรียกออกมาต้องพลิกมันกลับด้านใหม่สินะ

หลังจากลองกันอยู่หลายวิธี ในที่สุดพวกเราก็ได้วิธีที่ดีที่สุด

คือผมจะอัญเชิญเรือยางออกมาทั้งหมด 3 ลำ และแบ่งคนออกเป็น 3 กลุ่ม

กลุ่มละ 3 คน โดยแต่ละกลุ่มจะใช้เรือยางที่มีไม้ดันไว้คว่ำลงบนบริเวณเหนือศีรษะจากนั้นก็เดิน

ถึงแม้จะลำบากเวลาที่พื้นไม่เรียบ หรือมีสิ่งกีดขวาง แต่โดยรวมก็ถือว่าใช้งานได้ดี

ส่วนขอเสียคือมันไม่สามารถผ่านบริเวณแคบๆ ได้ และมันเด่นสะดุดตามากเกินไป

แต่โดยรวมก็ถือว่าโกงอยู่ดี เพราะเราสามรถเคลื่อนที่บนบกได้อย่างปลอดภัยเพราะบาเรียยังไงล่ะ ถึงจะต้องเดินด้วยเท้าก็เถอะ

จากนั้นพวกเราก็ใช้เวลาสนุกไปกับการคิดหาวิธีที่จะเอาไปใช้ในป่า

ดูหนัง เล่นเกม โดยเฉพาะ คลอเร็ตต้า ที่ดูจะมีความสุขมากเป็นพิเศษ

เพราะตู้คีบตุ๊กตาบน ฟอร์เทรส และ สตรองโฮลด์ ได้ถูกเปลี่ยนใหม่หมดแล้ว

ผมว่าคงต้องมีห้องสำหรับตุ๊กตาโดยเฉพาะแล้วสิ แบบนี้…

หลังจากพักผ่อนกันอย่างเต็มที่ ในที่สุดพวกเราก็เดินทางมาถึงทะเลเปิด

ใกล้ๆ กับอาณเขตของอาณาจักรเจอราห์แล้ว อีกนิดเดียวก็จะถึง ป่าปีศาจ สินะ!

ตอนต่อไปก็ทันมังงะแล้วนะครับ