ภายใต้การนำของคามิลล์ซัง ในที่สุดพวกเราก็เดินมาถึงห้องของกิลด์มาสเตอร์ และเมื่อประตูเปิดออก…

“โอ้ วาตารุ มาแล้วเหรอ ขอโทษที่ต้องรบกวนเรื่องเหล้าเสมอมาเลยนะ ข้าซาบซึ้งใจจริงๆ”

ยังเป็นคนที่ดูมีพลังเหมือนเดิมเลย การได้เห็นคนแก่ที่ดูกระปรี้กระเปร่าขนาดนี้ช่างเป็นภาพที่หาดูได้ยากจริงๆ

“ไม่เป็นไรครับ ผมต่างหากที่เป็นฝ่ายที่ต้องรบกวนคุณเสมอมา”

“ฮ่าๆ จริงๆ ก็มีคนที่พยายามจะเอาพวกของแพงๆ หรือเงินทองมาเป็นของขวัญให้ก็เยอะแล้วนะ

แต่การได้รับเหล้าพวกนั้นเป็นของฝากนี่เป็นอะไรที่น่าสนมากๆ เลยล่ะ

ปกติข้าไม่ได้อยู่ในจุดที่ควรจะรับของฝากอะไรพวกนั้นหรอกนะ

แต่ของที่เจ้าเอามาให้มันเป็นของฝากจริงๆ ดังนั้นมันทำให้ข้าพอใจมากเลยล่ะ”

…อา พอนึกดูแล้ว ผมก็ให้เหล้าเขาไปเพราะรู้สึกว่าเป็นหนี้บุญคุณอยู่จริงๆ

ว่าแต่ของขวัญให้กิลด์มาสเตอร์นี่มันถือเป็นสินบนด้วยรึเปล่านะ?

เอาเถอะ ตอนนั้นผมโฟกัสไปที่ของฝากของจิร่าโซเล่ เลยแค่เลือกของที่ดูจะเหมาะกับกิลด์มาสเตอร์มาให้เท่านั้น

แต่ดูเขาจะพอใจกับมันมาก ดังนั้นก็ถือว่าผลลัพธ์เป็นที่น่าพอใจสินะ

“ขอบคุณครับ”

“มาสเตอร์ ไว้คุยเรื่องนั้นกันทีหลังเถอะค่ะ”

“โอ้ใช่! ได้ยินมาว่าเจ้าเป็นคนแนะนำจอมเวทให้กับจิราโซเล่สินะ?”

“ท่านจอมเวทเหรอครับ? ใช่ครับ ผมเป็นคนแนะนำเขาให้กับจิราโซเล่รู้จักเอง ว่าแต่มีอะไรเหรอครับ?”

จากนี้ไปผมจะเปิดโหมดโกหกแบบเต็มรูปแบบแล้ว ขอให้อย่ามีเรื่องอะไรที่มันขัดแย้งกับข้อมูลก่อนหน้านี้ทีเถอะ…

“หืม? นี่เจ้าไม่รู้ถึงความร้ายแรงของสถานการณ์จริงๆ เหรอ?

เจ้าไม่รู้จริงๆ หรือว่าจอมเวทคนนั้นไปทำอะไรมาบ้าง?”

“ไม่ครับ ผมไม่เห็นได้ยินข่าวอะไรมาเลย อีกอย่างผมก็ไม่ได้อยู่ที่เมืองทางใต้นี้มาสักพักแล้ว”

“ก็จริง แต่เจ้าไม่ได้ไปที่ปาแลร์โม่มาไม่ใช่เหรอ?”

หืม? ผมตั้งใจจะโกหกว่าผมไปที่ปาแลร์โม่มา แต่กิลด์มาสเตอร์รู้อยู่แล้วเหรอว่าผมไม่ได้ไปที่นั่น?

อืม…หรือว่าจะเป็นแผนลวงแบบนี้ผมจะทำยังไงดีนะ?

เอาเป็นว่าทำตามแผนที่วางเอาไว้ก่อนแล้วกัน แกล้งทำเป็นว่าไม่ได้ไปที่ปาแลร์โม่ก็ได้

“ใช่ครับ ผมไม่ได้ไปที่ปาแลร์โม่ แต่ผมไปที่อื่นมา”

“โอ้ว…แล้วไปที่ไหนมาล่ะ?”

“ขอโทษด้วยครับ นั่นเป็นความลับ เพราะมันเกี่ยวข้องกับแหล่งรายได้ของผม”

“อุมุ นี่เจ้ารู้สถานะของตัวเองบ้างไหม?”

ผมรู้ว่าสถานการณ์ตอนนี้มันอันตรายแค่ไหน ดังนั้นต้องโกหกให้มันเนียนๆ

ผมต้องทำหน้าตาย แล้วโกหกออกให้เป็นธรรมชาติ แล้วหวังว่ามันจะได้ผมมา

“สถานะของผมเหรอครับ? ก็เป็นพ่อค้าแรงค์ F ไม่ใช่หรือครับ?”

“นั่นมันก็ใช่… นี่เจ้านายไม่รู้อะไรเกี่ยวกับการประทำของจอมเวทบ้างเลยเหรอ?”

“ก็ไม่นี่ครับ ว่าแต่เขาไปทำอะไรมาเหรอ?”

กิลด์มาสเตอร์มองมาที่ผมด้วยความสงสัย ดูเหมือนเขาจะรู้สินะ ว่าผมกำลังโกหกอยู่

ก็นะ สำหรับคนหนุ่มอย่างผม จะไปโกหกคนที่มีประสบการณ์โชกโชนอย่างกิลด์มาสเตอร์ได้ยังไง

แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ไม่สารภาพหรอกนะ ผมจะยืนยันในคำพูดของผมให้ถึงที่สุด

“…งั้นข้าจะเล่าให้ฟังแล้วกัน ท่านจอมเวทน่ะได้ทำลายกองทัพเรือของจักรวรรดิไปจนหมด

เขาสังหารทุกคนยกเว้นคนที่ยอมจำนน และยังกดดันเจ้าชายลำดับที่ 2 แห่งอาณาจักรเบรสเซีย

ให้ต้องออกมาคุกเข่าขอโทษต่อหน้าประชาชนของตัวเองอีก และเขายังเป็นแกนหลัง

ในการบุกยึดดินแดนของจักรวรรดิและทำให้จักรวรรดิเกือบต้องล่มสลายด้วย

แล้วไหนจะมีเรื่องอื่นๆ อีก ไม่ว่าจะเป็นการบดขยี้ขุนนางที่เขาไม่ชอบ หรือ…

แต่เรื่องที่ใหญ่ที่สุดคือ 3 เรื่องแรก เรื่องมันเกิดขึ้นตั้งมากมายขนาดนี้ เจ้าจะไม่รู้เรื่องอะไรเลยได้ยังไง?”

หา? นี่กิลด์มาสเตอร์กำลังพูดเรื่องอะไรอยู่น่ะ? เรื่องมันเป็นไปถึงขนาดนั้นได้ยังไง

จากที่ผมจำได้.. จอมเวทยังมีชื่อเสียงที่ดีอยู่เลยนะ ตอนที่ผมออกจากลูก้ามาน่ะ

แล้วนี่มันอะไร…? ฆ่างั้นเหรอพวกเขาหนีออกมาจากเรือได้นี่นา แล้วมาบอกว่าฆ่าหมดนี่มันหมายความว่ายังไง

ถึงพวกเราจะไม่ได้เข้าไปช่วยก็จริง แต่พวกเขาก็รอดออกมาได้ไม่ใช่เหรอ หรือว่า…!

ยังไงก็ตาม เรื่องราวมันจะถูกใส่สีตีไข่มากเกินไปแล้ว แบบนี้มันจงใจบิดเบือนข้อมูลกันชัดๆ เลยนี่นา

หรือนี่ก็เพื่อสร้างภาพลักษณ์ของจอมเวทผู้ไร้ความปรานี…แต่เรื่องพวกนั้นพวกเราไม่ได้เป็นคนปล่อยออกมานี่นา…

ผมยอมรับว่าตัวเองมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ และถ้าผมไม่ได้ไปที่นั่น

เรื่องทุกอย่างก็คงจะไม่เกิดขึ้น แต่ผมก็ยังรู้สึกค่อยไม่พอใจอยู่ดี

“ไม่ครับ ผมไม่รู้เรื่องอะไรเลย จริงๆ แล้วผมไปที่ทวีปทางใต้มาน่ะครับ

ที่นั่นมีแต่ข่าวลือเกี่ยวกับเรื่องสงครามกลางเมืองในอาณาจักรคาทาเนีย

ผมเลยไม่ได้ยินข่าวลืออื่นๆ เลยครับ ช่วงนี้  นี่…ท่านจอมเวทไปทำเรื่องอย่างนั้นมาจริงๆ เหรอครับ

เพราะจากที่ผมรู้สึก เขาออกจะเป็นคนดีมากๆ เลยนะครับ”

ผมลองพูดออกไปสุ่มๆ ดู เพราะตอนนี้สงครามกลางเมืองก็น่าจะเริ่มไปแล้วจริงๆ

ดังนั้นข้ออ้างนี้น่าจะพอใช้ได้ อีกอย่างข้อมูลต่างๆ ที่เกี่ยวกับทวีปทางตอนใต้ก็หายากมากๆ ด้วยในทวีปนี้

“ถ้าเจ้าอยู่ที่ทวีปทางใต้ก็น่าจะไม่ได้ข่าวสินะ อืม…สงครามกลางเมืองอย่างงั้นเหรอ น่าสนใจ…

ว่าแต่ไหนเจ้าบอกว่าจะไม่กลับไปทำการค้าพริกอีกแล้วไง? ทำไมถึงต้องโกหกว่าไปทำการค้าที่ปาแลร์โม่ด้วยล่ะ?”

“เอ่อ เรื่องนั้น… คือผมได้ยินมาว่าถ้าประสบความสำเร็จในการค้าพริกหลายครั้งเกินไป

มันจะดูน่าสงสัยน่ะครับ ผมเลยกลัวว่าจะเป็นจุดสนใจเลยต้องเก็บเรื่องนี้เอาไว้เป็นความลับ

แล้วว่าจะเอาพริกไทยออกไปเร่ขายตามประเทศต่างๆ โดยไม่ผ่านกิลด์การค้า”

“ก็แน่นอนล่ะ ถ้าทำการค้าพริกสำเร็จหลายๆ ครั้ง ยังไงก็ต้องมีคนตามสืบอยู่แล้ว”

“เห้อ…แล้วความลับที่เจ้าว่าคืออะไร?”

“ฮ่าๆ บอกไม่ได้ครับ”

“นี่เจ้ารู้ตัวบ้างไหมว่า ตัวเองกำลังดึงดูดความสนใจของหลายๆ ประเทศอยู่น่ะ

แม้แต่อาณาจักรลาติน่าเองก็สนใจในตัวเจ้าอยู่เหมือนกัน

ข้ามั่นใจเลยว่าท่านเคานต์แห่งเมืองทางใต้จะต้องเรียกเจ้าไปพบอย่างแน่นอน

ทางที่ดีเจ้าควรบอกกับข้าตรงๆ จะดีกว่านะ ถ้าเจ้าเป็นจอมเวทก็อาจจะไม่มีปัญหาอะไร

แต่ถ้าไม่ล่ะก็เจ้าไม่มีทางปกปิดความลับของตัวเองไปได้ตลอดหรอก”

“โอ้ว! มันฟังดูเป็นเรืองใหญ่กว่าที่ผมคิดเอาไว้อีกนะครับ

แต่…ถ้าผมบอกความลับของผมออกไป ผมกลัวว่ามันจะเป็นปัญหาน่ะครับ

คือ…ผมขอถามหน่อยได้ไหมครับ ว่าคุณพอที่จะเก็บเป็นความลับของผมเอาไว้ได้ไหม?”

“มันก็ขึ้นอยู่กับเนื้อหา เพราะถ้าไม่เปิดเผยออกไปเลย ยังไงก็ต้องมีคนตามสืบอยู่ดี”

“เข้าใจแล้วครับ ผมจะบอกความลับของผมให้ก็ได้

ที่เหลือคุณก็ไปพิจารณาเอาเองแล้วกันว่าจะเปิดเผยเรื่องไหนออกไปบ้าง”

“ได้ ข้าจะเอาไปพิจารณา แต่เจ้าจะยอมรับมันได้รึไม่นั้นเรื่องนี้ข้าไม่ขอรับประกัน”

แค่เขาเอาไปพิจารณาก็ดี เพราะยังไงผมก็ตั้งใจจะเปิดเผยเรื่องนี้ออกไปอยู่แล้ว

ดังนั้นต่อให้เล่าอะไรออกไปผมก็ไม่มีปัญหา

“คือเรือของผมมันเป็นเรือแบบพิเศษที่ซื้อมาจากท่านจอมเวทน่ะครับ

มันมีความสามารถแบบเดียวกันกับเรือที่เขาใช้ และนั่นเป็นเหตุผล

ที่ทำให้ผมสามารถเดินทางไปกลับทวีปทางใต้ได้อย่างอิสระเพราะบาเรียของมัน

และท่านจอมเวทได้เตือนผมเอาไว้ด้วยว่าให้เก็บเรื่องนี้เอาไว้เป็นความลับ

เพราะถ้าเรื่องนี้หลุดออกไปมันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ และผมจะต้องเจอปัญหาแน่ๆ”

“…ถ้านั่นเป็นเรื่องจริง นี่มันก็เรื่องใหญ่แล้วล่ะ

เพราะแค่เรื่องพริกไทยอย่างเดียวก็ทำเงินได้จำนวนมหาศาลแล้ว

การที่เจ้ามีเรือลำนั่นอยู่ในครอบครองมันจะทำให้เจ้าตกอยู่ในอันตราย

มันจะไม่ดีกว่าเหรอถ้าเจ้าจะขายเรือลำนั่นให้กับทางกิลด์การค้าน่ะ?

ข้ารับรองว่าเจ้าจะได้เงินจำนวนมากเท่ากับที่เจ้าต้องการเลยล่ะ”

“ต้องขอโทษด้วยครับ คือผมไม่สามารถทำอย่างนั้นได้

ก็อย่างที่ผมเคยบอกกับคามิลล์ซังไป ว่าผมเป็นคนเดียวที่สามารถใช้งานเรือลำนี้ได้

อีกทั้งท่านจอมเวทยังไม่ชอบให้เรือของเขาไปตกอยู่ใครความครอบครองของประเทศ

หรือองค์กรใดองค์กรหนึ่ง แถมเขายังบอกมาอีกว่าเขาจะไม่ยอมให้ใครที่เขาไม่ชอบใช้เรือของเขาโดยเด็ดขาด

แล้วก็บอกว่าจะไม่มีใครสามารถเข้าไปในเรือได้ถ้าไม่มีผมอยู่ด้วย และถึงจะฆ่าผมไป

ก็ไม่สามารถเอาเรือลำนี้ไปได้อยู่ดี เขาบอกว่าเขาจะรู้ถ้าทันทีเมื่อมีอะไรเกิดขึ้นกับผม

แล้วเขาสัญญาว่าจะล้างแค้นให้ผมถ้ามีอะไรเกิดขึ้น แต่ถึงเขาจะบอกว่าจะมาแก้แค้นให้ก็เถอะ

แต่ถ้าผมถูกทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัสหรือไม่ก็ถูกฆ่าไปแล้ว มันจะมีประโยชน์อะไร

ดังนั้นผมจึงตั้งใจว่าจะเก็บเรื่องทั้งหมดนี้เอาไว้เป็นความลับน่าจะดีกว่า”

“หืม… คามิลล์ สิ่งที่เขาพูดมาเป็นความจริงหรือ?”

“ค่ะ วาตารุซังเคยบอกกับฉันว่าเขาเป็นคนเดียวที่สามารถใช้เรือเวทมนตร์ลำนี้ได้ค่ะ

และฉันยังเคยขอให้เขาแนะนำคนที่ขายเรือเวทมนตร์ลำนี้ให้กับเขาด้วยค่ะ แต่เขาปฏิเสธไป”

“หา? งั้นแบบนี้เจ้าก็เป็นบุคคลอันตรายน่ะสิ

เกิดมีคนเข้าไปยุ่งวุ่นวายกับเจ้า มีหวังคนคนนั้นได้ถูกจอมเวทตามไปเล่นงานแน่

แบบนี้มันจัดว่าเป็นภัยคุกคามแล้วไม่ใช่เหรอ?”

“เรื่องนี้ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันครับ แต่ที่คุณมองว่าท่านจอมเวทเป็นภัยคุกคาม

ไม่ใช่เพราะตอนนี้ท่านจอมเวทมีชื่อเสียงหรอกเหรอครับ?

เพราะโดยปกติแล้นท่านจอมเวทไม่เคยเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับใครเลย

เขาใช้ชีวิตอย่างสันโดษมาเกือบตลอดทั้งชีวิตของเขาเลยด้วยซ้ำ

จริงๆ ผมไม่คิดด้วยซ้ำว่าเขาจะกลายเป็นที่มีชื่อเสียงขนาดนี้

อีกอย่างเรื่องเรือของเขา ถ้าผมไม่พูดออกไปซะอย่าง

จะมีใครรู้เรื่องของท่านจอมเวทได้ล่ะครับ? นี่ล่ะครับที่ผมต้องปิดเรื่องนี้เอาไว้เป็นความลับ

เพราะถ้าเรื่องเรือมันหลุดออกไป ผมอาจจะถูกลักพาตัวหรือไม่ก็ถูกฆ่าไปเลยก็ได้

ดังนั้นผมเลยตั้งใจว่าจะหาเงินให้ได้เยอะๆ แล้วรีบหลบไปใช้ชีวิตอย่างสงบยังไงล่ะครับ “

“อืม… ตอนนี้เจ้าคงหลีกเลี่ยงเรื่องวุ่นวายพวกนั้นไม่ได้แล้วล่ะ

งั้นข้าขอตรวจสอบอะไรบางอย่างหน่อยแล้วกัน และถ้าผลของมันออกมาดี

บ้างทีข้าอาจสามารถปล่อยข่าวเรื่องที่เจ้าเป็นผู้ที่ท่านจอมเวทสนับสนุนอยู่ออกไปก็ได้

และนั่นก็น่าจะทำให้พวกผู้มีอำนาจไม่กล้าที่จะเข้าไปลงมือกับเจ้าโดยไม่คิดหน้าคิดหลัง

แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะใช้ได้ผลกับพวกเขาทั้งหมดหรอกนะ ยังไงเจ้าก็ต้องระวังตัวเอาไว้ด้วย”

ดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้ ที่จะใช้ชีวิตสบายๆ โดยไม่มีใครกล้าเข้ามาแตะต้องเพราะกลัวจอมเวทได้สินะเนี่ย…

เอาเถอะ แค่ผู้มีอำนาจลังเลที่จะยุ่งมายุ่งกับผมก็ดีมากแล้ว

“ขอบคุณมากครับ ว่าแต่เรื่องที่คุณจะตรวจสอบนี่มันเรื่องอะไรเหรอครับ?”

“เรื่องที่ เจ้าเป็นคนเดียวที่สามารถใช่เรือลำนั้นได้จริงไหม

และเรื่องความแข็งแกร่งของเรือลำนั้น ที่เจ้าบอกว่ามันสามารถเดินทางไปกลับทวีปทางใต้ได้อย่างอิสระ

ว่าแต่ถ้าเราโจมตีเรือลำนั้นท่านจอมเวทจะมาที่นี่หรือเปล่า?”

“เอ่อ ผมไม่รู้ว่าเงื่อนไขที่ท่านจอมเวทบอกไว้คือะไรครับ เพราะงั้นผมเลยตอบเรื่องนี้ไม่ได้”

“งั้นถ้าพวกเราทดลองกัน มันจะไม่เป็นอันตรายไหม?”

“มาสเตอร์ ฉันคิดว่าเราควรชะลอเรื่องการทดสอบความแข็งแกร่งของเรือลำนั้นออกไปก่อนค่ะ”

“หือ? เจ้าคิดอย่างนั้นรึคามิลล์ แล้วเหตุผลล่ะ?”

“ค่ะ ฉันคิดว่าแค่ตรวจสอบเรื่องที่วาตารุซังเป็นคนเดียวที่สามารถใช่เรือลำนั้นได้ก็น่าจะพอแล้วค่ะ”

ทำได้ดีมากครับ คามิลล์ซัง เป็นเหตุผลที่ฟังขึ้นมากเลย

เพราะผมแค่พูดเรื่องของจอมเวทออกไปส่งๆ เท่านั้น

ผมยังไม่ได้คิดเรื่องเงื่อนไขการใช้พลังของเขาเลย…

“อือ…ถ้าเราสามารถพิสูจน์ได้ว่าต่อให้เป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดก็ไม่สามารถทำอะไรมันได้ล่ะก็…

นี่ วาตารุ เจ้าพอที่จะคุยกับท่านจอมเวทได้ไหม ถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นน่ะ?”

“…ผมไม่อยากให้เขาเอาเรือของผมคืนไปหรอกนะครับ เกิดเขามาแล้วผมเผลอไปทำให้เขาไม่พอใจล่ะ”

“…เจ้ามีอยู่สองตัวเลือก คือ เกลี้ยกล่อมท่านจอมเวทให้ได้

หรือไม่ก็ไปเจอกับประเทศ กิลด์ พ่อค้า อาชญากร แล้วอื่นๆ อีกเพียบ เลือกเอา”

ไอ้ ‘อีกเพียบ’ นี่มันอะไรกันครับ แค่ประเทศกับกิลด์ก็ปวดหัวจะตายอยู่แล้ว

ไหนจะมีพวกพ่อค้าอีก และยิ่งอาชญากรนี่ไม่ต้องพูดถึงเลย แบบนี้จะมีคนตามผมไปอีกกี่คนกันล่ะเนี่ย?

“เฮ้อ… เข้าใจแล้วครับ ผมจะร่วมมือกับการทดสอบของคุณเอง”

“ดีมาก ข้าจะขอให้ท่านเคานต์แห่งเมืองทางใต้ส่งอัศวินที่มีฝีมือดีที่สุดของเขามา

และจะไปขอคนที่มีแรงค์สูงสุดจากกิลด์นักผจญภัยมาด้วย

วาตารุ เจ้ากลับไปที่เรือและเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการทดสอบในวันพรุ่งนี้”

“้เข้าใจแล้วครับ”

“เอาล่ะแค่นี้ก็…อ๊ะ! ข้าเกือบลืมเรื่องพริกไทยไปเลย ไหนๆ ตอนนี้ความลับของเจ้าก็ถูกเปิดเผยแล้ว

เจ้าคงพอที่จะขายพริกไทยพวกนั้นให้กับทางกิลด์การค้าได้ใช่ไหม?”

“ถ้าคุณให้ราคาสูงขึ้นอีกหน่อย ผมจะขายพริกไทยที่ผมเก็บเอาไว้ทั้งหมดให้ครับ

และถ้ามันมีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ ผมจะรีบหนี

ดังนั้นผมขอรับค่าสินค้าเป็นเงินสดนะครับ แล้วผมก็อยากถอนเงินทั้งหมดออกจากบัญชีกิลด์ของผมด้วย”

“โอ้ ดูท่าเจ้าจะเตรียมตัวหนีอย่างจริงๆ จังๆ เลยสินะ… ก็ได้ ข้าจะไปจัดการเรื่องเงินสดให้ แต่คงต้องใช้เวลาหน่อยนะ”

“ต่อให้ใช้เวลานานก็ไม่เป็นไรครับ ขอแค่เป็นเงินสดก็พอ แล้วผมจะเอาพริกไทยมาส่งเมื่อพร้อม”

“แล้วเจ้าจะขายให้พวกเราได้เท่าไหร่ล่ะ?”

“อืม เรื่องนั้น…”

จะขายเท่าไหร่ดีนะ? จริงๆ ผมก็อยากขายมันให้หมดๆ ไปอยู่หรอก

แต่ที่เหลืออยู่น่ะมันเยอะมากๆ เลยล่ะ ถ้าเทียบกับครั้งก่อนที่ผมเอามาขาย

ก็เท่ากับการไปกลับทวีปทางใต้ถึง 60 รอบ…

งั้นขายเป็นสามเท่าของจำนวนที่ผมเคยเอามาขายครั้งก่อนแล้วกัน

หวังว่าต่อไป ผมจะสามารถเอาพริกไทยกลับมาขายได้แบบนี้เรื่อยๆ นะ…

“ผมสามารถขายให้ได้เท่ากับปริมาณสามเท่าของที่เคยขายให้กิลด์ในครั้งก่อนครับ”

“เยอะขนาดนั้นเลยเหรอ…? ได้ ข้าจะไปเตรียมการให้ ว่าแต่ วาตารุ นี่เจ้าจะขายพริกไทยทั้งหมดนั่นให้กับกิลด์จริงๆ เหรอ?”

“ครับ ขอแค่คุณให้ราคาสูงขึ้นอีกหน่อยก็พอ”

“โอเค งั้นคามิลล์เข้าช่วยไปจัดการเรื่องนี้ให้ข้าหน่อยแล้วกัน”

“ได้ค่ะ มาสเตอร์”

“งั้น พรุ่งนี้ผมจะอยู่บนเรือตลอดทั้งวันนะครับ

ถ้าไม่เป็นการรบกวนเกินไปก็ช่วยส่งคนไปบอกผมทีว่าจะเริ่มการทดสอบกันตอนไหน”

“ได้ ข้าจะส่งคนไป ถ้าทุกอย่างเตรียมการเรียบร้อยแล้ว”

เมื่อคุยธุระเสร็ข พวกเราก็ออกมาจากกิลด์การค้า

เยี่ยมผมสามารถรอดจากการสอบสวนของกิลด์มาสเตอร์แห่งกิลด์การค้ามาไดเแล้ว… แบบนี้คงไม่มีปัญหาอะไรแล้วใช่ไหม?

รู้สึกว่าผมน่าจะพูดออกไปได้ดีเลยล่ะ ถึงทั้งหมดจะฟังไม่ค่อยเนียนเท่าไหร่

แต่ก็สามารถทำให้ผมเป็นคนที่จอมเวทสนับสนุกอยู่ได้

แค่นี้ผมก็น่าจะสามารถป้องกันการถูกแทรกแซงจากผู้มีอำนาจส่วนใหญ่ได้แล้วสินะ

และเนื่องจากผมได้บอกเขาถึงความสามารถของเรือ ผมเลยสามรถขายพริกไทยได้โดยไม่มีอะไรที่ต้องปิดบังอีก

แถมยังต่อรองได้ดีอีกด้วย จะว่าไปก็ใช้ข้ออ้างว่าไปค้าพริก ระหว่างการเดินทางตามหาดาร์กเอลฟ์ก็น่าจะได้นี่นา…

“ไอเนส เฟลิเซีย ในบทสนทนาที่ผมคุยกับกิลด์มาสเตอร์ มีอะไรที่ฟังดูเป็นปัญหาบ้างไหม?”

“กิลด์มาสเตอร์สงสัยในตัวนายท่านมากๆ เลยนะคะ

แต่ดูเหมือนเขาจะยอมเล่นไปตามบทที่นายท่านแต่งไว้นะคะ

ดังนั้นฉันคิดว่าเรื่องนี้ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรค่ะ”

“ใช่ค่ะ ฉันก็คิดแบบนั้น ฉันเห็นว่าเขาไม่พูดอะไรที่มันออกนอกบทสนทนาของนายท่านเลยค่ะ

เว้นแต่เขาคิดจะหลอกเราจริงๆ ดังนั้นฉันคิดว่าเราน่าจะปลอดภัยค่ะ”

หา? อะไรกันเนี่ย? ผมคิดว่าผมทำได้ดีซะอีก…

นี่เขาแค่พยายามเล่นตามบทของผมอย่างงั้นเหรอ? เห้อ…น่าอายชะมัด

“ง-งั้นเหรอ ฮ่าๆ งั้นเราไปที่ร้านของดอนนีโน่ซังกันต่อดีกว่าเนอะ”

“ค่ะ”

พวกเราไปที่ร้านของดอนนิโน่ซัง และเมื่อผมมอบสุรากลั่นที่เป็นของฝากไปให้เขา

มันก็ทำให้เขาอารมณ์ดีแบบสุดๆ เลยล่ะ

จนเขาก็มอบโอเทลโล่กับเจ็งกาที่เพิ่งทำเสร็จจากในเวิร์กช็อปให้ผมแบบฟรีๆ เลยล่ะ

เขาบอกว่าที่กิลด์การค้ากำลังโปรโมตสินค้าพวกนี้กันอย่างขยันขันแข็งอยู่เลยล่ะ

และบอกคาดหวังกับว่าผลตอบแทนได้เลย

ว่าแต่พอพูดถึงเรื่องนี้ วันนี้ผมตั้งใจว่าจะไปถามคามิลล์ซังเรื่องการขายสูตรอาหารกับเงินจากเกล็ดของริวนี่นา…

แต่เพราะเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นผมเลยต้องรีบออกมา เลยยังไม่ได้ถามเธอเรื่องนี้เลย

เอาเถอะ เอาไว้คราวหน้าค่อยถามเธอก็แล้วกัน เพราะวันนี้ผมไม่อยากกลับไปที่นั่นอีกแล้ว

ผมแวะไปที่โรงแรม นางแอ่นหางดำ เพื่อไปหาพวกจิราโซเล่

แต่ดูเหมือนว่าพวกเธอจะออกไปทำภารกิจกัน และจะกลับมาครั้งในตอนค่ำ

ผมเลยฝากข้อความไว้ แล้วกลับมายังลูโตะ

เห้อ พรุ่งนี้จะมีการทดสอบสินะ… ชักเริ่มกังวลหน่อยๆ แล้วสิ