ตอนที่ 3:

เหล่าผู้บงการรวมตัว

☆ ธันเดอร์ เจเนรัล อาเดลไฮลด์

เธอชักริมฝีปากขึ้นจนเป็นเส้น ในตอนที่ควันค่อยๆจางลง สายตาของเธอก็ไม่เคยขยับออกไปจากตำแหน่งที่ศัตรูอยู่ เธอปรบมือทั้งสองเข้าหากันอย่างเบาๆ เอาแขนทั้งสองมาไขว้กันตรงหน้า และย่อตัวลงในท่าย่อต่ำ เธอเปลี่ยนพลังงานทั้งหมดของสายฟ้าที่โดนเป็นพลังงาน เตรียมตัวสำหรับการโจมตีครั้งต่อไปด้วยการใช้มัน

“เฟสตุง มาริเอ็นเบิร์ก”

เธอสะท้อนการโจมตีด้วยสายฟ้าสองครั้งออกไปอย่างต่อเนื่อง หากไม่ใช่เพราะ เฟสตุง มาริเอ็นเบิร์ก ที่ทำให้เวทมนตร์ของเธอเน้นไปที่การป้องกันเพียงอย่างเดียว เธอก็ไม่มีวันที่จะรับมือได้ เพดานพังลงมา พื้นแตกออก เศษซากไหม้ติดไฟ ส่องสว่างใบหน้าไลท์นิ่งที่อยู่ตรงหน้ากับตราเอซโพดำตรงต้นขาขึ้นมาจากด้านล่าง

อาเดลไฮลด์ตั้งใจยิ้มอย่างดูถูกตัวเองออกมาให้ศัตรู

“เดี่ยวก่อน”

“เพื่ออะไร?”

“ชั้นมีเพื่อนของเธอคนนึงอยู่ตรงนี้” เธอลดไหล่ลงเพื่อแสดงให้เห็นศีรษะของผู้บาดเจ็บที่อยู่ตรงแผ่นหลัง

ไลท์นิ่งที่อยู่ตรงหน้าไม่ได้แม้แต่จะชำเลืองมอง เธอดูเหมือนไม่สนใจด้วยซ้ำ

“ถ้าทำอะไรไม่ระวังล่ะก็เธอได้บาดเจ็บแน่ แบบนั้นเป็นความคิดที่ไม่ดีนะ”

“ถ้าเธอพยายามใช้ตัวประกันล่ะก็ แบบนั้นก็ประเมินฉันต่ำเกินไปแล้วล่ะ”

ไลท์นิ่งเหวี่ยงดาบยาว แต่มันไม่ใช่ว่าอาเดลไฮลด์เคยเห็นการฟันแบบนี้มาก่อน เธอแค่นึกออกช้าเกินไปว่าตัวเองโดนโจมตีในตอนที่มองเห็นเสา ฝุ่น และแผ่นกระดานที่ถูกเฉือนในอากาศ และเธอก็เห็นเอซไลท์นิ่งถือดาบเอาไว้อย่างทันทีทันใด

นี่ไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่อาเดลไฮลด์อยากที่จะสู้ด้วย เธอทิ้งความรู้สึกสนุกสนานในการที่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งกว่าไปแล้วก่อนที่จะอายุสิบขวบ เธอสู้กับคู่ต่อสู้ที่ตัวเองสามารถเอาชนะได้เพียงเท่านั้น

“เธอนี่แข็งแกร่งนะ แล้วฉันก็ต้องออมมือเพราะฆ่าเธอไม่ได้ด้วย”

มีการโจมตีที่มองไม่เห็นตามมา มันค่อยๆทรงพลังมากยิ่งขึ้น อาเดลไฮลด์ยังคงต้านทานเอาไว้ได้ ไม่เหมือนกับ ซิกฟริด ลินีเอ นี่ไม่สามารถแปรสภาพเป็นพลังงานที่กักเก็บเอาไว้เพื่อทำการโจมตีได้ เธอจะไม่ทำอะไรอย่างอื่นนอกจากป้องกัน ป้องกัน และป้องกันต่อไป โดยพื้นฐานแล้วนี่คือเทคนิคที่ไม่ควรจะนำมาใช้ เว้นแต่เธอตั้งความหวังว่าแรงของศัตรูจะหมดลงหรืออีกไม่นานพวกพ้องจะปรากฏตัวขึ้น

ไลท์นิ่งที่อาเดลไฮลด์รู้จักจะเหน็ดเหนื่อยจากการปล่อยสายฟ้าออกมามากเกินไป แต่เธอไม่สามารถคิดว่าจะสามารถหวังเรื่องเดียวกันจากไลท์นิ่งที่อยู่ตรงหน้าได้ หากกลุ่มของไลท์นิ่งปรากฏตัวอยู่ในไหนซักที่ แบบนั้นต่อให้เป็นรุ่นพี่จากโรงเรียนกวดวิชามาโอก็จะมีปัญหาต่อให้จะเป็นแค่การหนี มันไม่ต้องพูดถึงเพื่อนร่วมห้องของเธอ —เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่ายังรอดชีวิตอยู่รึเปล่า ในอีกแง่หนึ่ง เธอไม่สามารถคาดหวังความช่วยเหลือใดๆได้เช่นกัน

โรงเรียนกวดวิชามาโอคือรากฐานชีวิตของอาเดลไฮลด์มาตั้งแต่เธอยังเป็นเด็ก ที่นั่น เธอสามารถพึ่งพารุ่นพี่ของ รวมถึงแม่ได้ ในห้องเรียนเมจิคัลเกิร์ล มันกลายเป็นว่าคนอื่นพึ่งพาเธอแทนที่ มันรู้สึกน่ารำคาญเหมือนกับเป็นเรื่องวุ่นวายก็จริง แต่เธอเองก็รู้สึกภูมิใจ งั้นเหรอ เธอคิด โรงเรียนเป็นสถานที่แบบนี้นี่เอง

การโจมตีจากเอซไลท์นิ่งค่อยๆรุนแรงมากยิ่งขึ้น หมวกทหารของอาเดลไฮลด์ปลิวออกไป ผ้าคลุมเองก็ฉีกขาด พื้นดินลอยขึ้นมาและแตกออก อาเดลไฮลด์ทนมันเอาไว้

ท่าทางของเอซไลท์นิ่งดูใจเย็นลงซึ่งดูกลับกันกับการโจมตีของเธอที่รุนแรงขึ้น ในตอนที่กำลังโจมตีอยู่ เธอก็มองมาที่อาเดลไฮลด์และถามว่า “นี่เธอพยายามถ่วงเวลางั้นเหรอ? ฉันรู้นะ”

อาเดลไฮลด์ไม่ได้ตอบกลับไป นี่เอซไลท์นิ่งมองทะลุผ่านท่าทางของเธอที่เปลี่ยนแปลงไปงั้นเหรอ? เธอมาที่นี่เพราะตระหนักถึงเรื่องของคานะตั้งแต่แรก ดังนั้นการคิดว่าเธอเก่งเรื่องการอ่านผู้คนจึงมีเหตุผล ไม่เหมือนกับไลท์นิ่งที่อาเดลไฮลด์รู้จัก

“เธอป้องกันตัวเองด้วยการดูดซับการโจมตีของฉัน… ซึ่งมันหมายถึงว่าสามารถรับมือการแทง การฟัน และสายฟ้าได้”

อาเดลไฮลด์ไม่ได้ตอบสนองกับการหลอกล่อของศัตรู แต่บางทีอาเดลไฮลด์อาจจะตอบสนองกับคำพูดนั่นในทางอื่นที่ตัวของเธอเองก็ยังไม่รู้ หากเธอหลับตาลงและอุดหูเอาไว้ก็จะดีกว่า แต่แบบนั้นก็จะเข้าทางของศัตรู

“ฉันคิดว่าบีบคอ… เป็นตัวเลือกหนึ่ง แต่แบบนั้นมันก็ใช้เวลา การอยู่ในระยะประชิดเป็นเวลานานเองก็มีความเสี่ยงเล็กน้อย ฉันไม่อยากถูกโจมตีในตอนที่มือตัวเองอยู่รอบคอเธอหรอกนะ”

อาเดลไฮลด์ภาวนาว่าเอซไลท์นิ่งจะมีไม่คิดว่ามันหมายความว่ายังไง ดังนั้นเธอจึงกัดฟันเพื่อป้องกันไม่ให้โดนอ่านสีหน้า

“…ช่างเถอะ ฉันแค่ทำให้เธอหมดสภาพแล้วแบกไปก็พอ”

ไม่ได้การ ยิ่งมากเท่าไหร่ก็ยิ่งแย่ เธอไม่สามารถพูดอะไรออกไป เพราะเธอเน้นไปที่การป้องกัน เธอจึงไม่สามารถเพ่งความสนใจไปที่เรื่องนั้นได้

เธอต้องทนเอาไว้ นั่นคือทุกสิ่งที่เธอต้องทำ ข้อมือเสื้อฉีกขาด เชือกผูกรองเท้ากลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย แต่กระนั้น เธอก็ยังคงรักษาท่าทางและใช้พลังงานไปกับการป้องกัน จับพลังงานเอาไว้ให้มากขึ้นและทำกระบวนการเดิมซ้ำ

“การทำให้ใครบางคนหมดสภาพโดยไม่ฆ่าทิ้ง มันไม่ใช่ความถนัดของฉันหรอกนะ ฉันเก่งที่สุดเมื่อขั้นตอนมันชัดเจน การถูกบังคับให้ทำตามแผนการซื้อเวลาของเธอนี่มันเครียดเกินไปหน่อย”

ณ จุดใดจุดหนึ่ง เอซไลท์นิ่งก็สัมผัสกับอัญมณีที่ส่องประกายตรงหน้าผาก แย่ล่ะ อาเดลไฮลด์คิด แต่เนื่องจากทุ่มเทให้กับการป้องกัน เธอจึงไม่มีทางหยุดไลท์นิ่งได้ แต่ถึงเธอจะไม่ได้ทุ่มเทให้กับการป้องกัน มันก็เป็นไปไม่ได้ที่จะหยุดเธอเช่นกัน

“ลักซูรี่โหมด : ออน”

แสงสว่างจ้าระเบิดออกมา แค่แสงที่สว่างมันก็ยากที่จะลืมตาได้ อาเดลไฮลด์กัดฟันเอาไว้ เมจิคัลเกิร์ลนั้นไร้ซึ่งเหตุผลและไม่มีความยุติธรรม นี่อาเดลไฮลด์จะสามารถหยุดไลท์นิ่งได้รึเปล่า? มันเห็นได้ชัดเลยว่าไม่ได้ การหลบก็ยิ่งดูเป็นไปไม่ได้เข้าไปใหญ่—

“อะ… อั่ก!”

เสียงที่กลั้นเอาไว้หลุดออกมาจากด้านในลำคอ ใบหน้าของเอซไลท์นิ่งอยู่ตรงนี้ มองมาที่อาเดลไฮลด์อย่างดูเบื่อหน่าย

“เวทมนตร์ป้องกันของเธอหยุดการไหลของเลือดไม่ได้ใช่ไหมล่ะ? ยิ่งบาดแผลลึกเท่าไหร่เลือดมันก็จะไหลมากยิ่งขึ้น ถ้าเธอหยุดสร้างปัญหาก็จะช่วยได้มากเลยล่ะ”

มีดสั้นที่เอซไลท์นิ่งจับเอาไว้ในมือขวากดลงมาที่หลอดลมของอาเดลไฮลด์ ค่อยๆดันเข้ามาอย่างช้าๆเพื่อทำให้เลือดไหลออกมา

“มาทำให้มันเป็นการแข่งความอดทนกันดีกว่า ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอถ่วงเวลาไปมากกว่านี้แล้ว และฉันจะไม่ออมมือด้วย ถ้าเธอตาย ฉันก็จะใช้แผนอื่น ฉันจะจับตามองแบบใกล้ชิดเอง ดังนั้นไม่ต้องพยายามต่อต้านหรอกนะ รีบยอมแพ้ซะถ้ายังทำได้”

ใบมีดจมเข้ามาในตัวของเธอทีละนิดทีละนิด เลือดยังคงไหลออกมา รอยยิ้มของอาเดลไฮลด์อ่อนลง แต่กระนั้น เธอก็ยังคงยืนอยู่โดยที่ไม่ล้มลง เธอเกร็งมือขวาที่เอาไว้ที่แผ่นหลัง กำมันเอาไว้ เอซไลท์นิ่งนิ่วหน้าอย่าสับสน

“มีอะไรน่าตลกรึไง?”

อาเดลไฮลด์ส่งเสียงไม่ได้ ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถตอบได้ เธอได้ยินเสียงของเส้นเลือดแดงที่กำลังถูกตัด เลือดของเธอกำลังไหลออกมา เธอไม่ได้คลายเวทมนตร์ของตัวเอง พลังงานทั้งหมดยังคงหมุนเวียน อุณหภูมิร่างกายลดลง ชีพจรเต้นช้าลง แต่เธอก็ยังคงไม่แน่ในว่าตัวเองจะแพ้ ในตอนนี้ อาเดลไฮลด์ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องคว้าเส้นด้ายที่บางมากๆนี้เอาไว้ มันคือวิธีการเดียวที่เธอจะรอดชีวิต —วิธีการที่เธออาจจะสามารถออกไปทั้งๆที่ยังคงมีชีวิตอยู่ เธอเค้นมือขวาของตัวเองเอาไว้

เธอวางมือซ้ายลงบนมือขวาของเอซไลท์นิ่งที่จับด้ามของมีดสั้นเอาไว้  คมมีดมันแทงลึกเข้ามายิ่งกว่าเดิม อาเดลไฮลด์ต้านทานพลังที่ดันเข้ามาด้วยเวทมนตร์ของเธอ แต่เธอก็แพ้อย่างหมดรูป

เลือดไหลออกมาไม่หยุด ภาพด้านขวาที่เธอมองเห็นกลายเป็นสีแดง สายฟ้าสีม่วงระเบิดออก เธอกัดฟันเอาไว้จนเกิดเสียง เรี่ยวแรงค่อยๆหายไปจากมือขวา

เธอไม่มีวันที่จะคลายเวทมนตร์ของตัวเอง เธอยังคงทำการป้องกันอย่างไม่รู้จบ แต่ร่างกายของอาเดลไฮลด์มาถึงขีดจำกัดแล้ว มันเป็นไปไม่ได้เลยที่เธอจะพยายามทำอะไรบางอย่างด้วยตัวเอง ขาของเธอทรุดลงไป ตัวของเธอเอนเข้าหาเอซไลท์นิ่ง

ปากของเอซไลท์นิ่งเปิดออก มุมปากเผยอขึ้น เธอกำลังเยาะเย้ยอาเดลไฮลด์ ในจุดนี้ อาเดลไฮลด์ไม่มีแรงที่จะคิดถึงเรื่องบ้าๆแล้ว เธอไม่ได้มีความภาคภูมิใจที่จบการศึกษามาจากโรงเรียนกวดวิชามาโอ เรื่องของปาฎิหาริย์ที่เมจิคัลเกิร์ลจะสร้างขึ้นมา หรือกระทั่งแรงในการกำมือของตัวเอง

มือขวาของอาเดลไฮลด์แบออก ความร้อนและแรงหายไปทั้งหมดในคราวเดียว มันจบแล้ว ดวงตาของเธอสบเข้ากับเอซไลท์นิ่ง คนที่ยิ้มออกมาอย่างน่ารังเกียจด้วยใบหน้าที่งดงาม จากนั้น หนึ่งในดวงตาที่อาเดลไฮลด์จ้องมองอยู่ก็ถูกมีดสั้นแทงเข้าไปจากด้านหลัง

โดยปกติแล้ว แน่นอนว่าไลท์นิ่งจะสามารถหลบได้ ความสามารถทางกายภาพรวมถึงการตอบสนองของศัตรูมันมากจนน่ากลัว —อาจจะก้าวข้ามได้แม้กระทั่งตัวของมาโอแพม คนที่มีความสามารถทางกายภาพที่แข็งแกร่งที่สุดที่อาเดลไฮลด์รู้จัก แต่ด้วยชัยชนะที่อยู่ตรงหน้า เอซไลท์นิ่งจึงลดความสนใจของตัวเองลงจนกระทั่งมีรอยยิ้มออกมาบนใบหน้า เข้ามาใกล้ คิดว่าตราบใดที่จับตามองการเคลื่อนไหวของอาเดลไฮลด์เอาไว้ก็จะไม่มีปัญหา จนมองข้ามสิ่งที่อยู่บนหลังของเธอ คิดว่ามันเป็นเพียงแค่ภาระ เอซไลท์นิ่งมีความสามารถทางกายภาพ พลังในการตัดสินใจ และการมองเห็นอันยอดเยี่ยม แต่จากการประเมินของอาเดลไฮลด์แล้ว เอซไลท์นิ่งขาดซึ่งประสบการณ์ในการต่อสู้

ดวงตาของเอซไลท์นิ่งเบิกกว้าง ปากเองก็เปิดออก เธอไม่ได้พยายามจะพูดอะไรบางอย่าง แขนที่เข้ามาจากด้านหลังของอาเดลไฮลด์กดไปด้านหน้า ดันมีดสั้นให้ลึกเข้าไป เลือดทะลักออกมาจนย้อมภาพที่อาเดลไฮลด์มองเห็นเป็นสีแดง

เธอจำคืนที่โฮมุนครูสหลุดออกจากการควบคุมได้ เช่นเดียวกับตอนที่เธอแบกปรินเซสไลท์นิ่งเอาไว้บนหลังและใช้ความสามารถของตัวเอง ไลท์นิ่งดูดพลังงานจากเวทมนตร์ของอาเดลไฮลด์ ฟื้นพลังของตัวเองและปล่อยสายฟ้าเข้าใส่โฮมุนครูส

มือของเอซไลท์นิ่งหลุดออกจากมีดสั้นที่แทงเข้ามาที่อาเดลไฮลด์ จากนั้นก็เดินไปรอบๆ บิดตัวไปมาด้วยความเจ็บปวด พยายามจับอะไรบางอย่าง แต่ก็คว้าได้เพียงแค่อากาศ ไม่สามารถสัมผัสอะไรได้เลย

ในขณะเดียวกัน สิ่งที่อาเดลไฮลด์ทำดูเหมือนว่าตัวเองไร้ซึ่งทางออก คอยป้องกันเอาไว้เพื่อใช้ประโยชน์ของการป้องกัน ซึ่งเบื้องหลังนั้น เธอได้ส่งพลังงานไปที่ผู้บาดเจ็บบนแผ่นหลังอย่างต่อเนื่อง เธอรู้สึกเหมือนว่าตัวเองเป็นพยาบาล

เจ้าหญิงผู้แปลกประหลาดคนนี้จะช่วยอาเดลไฮลด์รึเปล่า? แม้เธอเกือบจะถูกฆ่าตายด้วยกลุ่มของไลท์นิ่ง มันก็คือการเดิมพัน แต่อาเดลไฮลด์ก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเดิมพันกับเรื่องนี้

และต่อให้ไลท์นิ่งอยากจะช่วย เธอจะสามารถตื่นขึ้นมาจากสภาพกึ่งเป็นกึ่งตายได้รึเปล่า? เธอจะสามารถทำการโจมตีถึงแก่ชีวิตในครั้งเดียวโดยที่เอซไลท์นิ่งไม่ได้รู้ตัวได้รึเปล่า?

อาเดลไฮลด์ชนะเดิมพันมามากมายหลายครั้ง และถ้าในตอนนี้เธอรอดชีวิต มันก็จะเป็นชัยชนะอันสมบูรณ์แบบของเธอ —หรือมันควรจะเป็นแบบนั้น แต่เรื่องต่างๆมันก็น่าสงสัย

ศัตรูและอาเดลไฮลด์ล้มตัวลงไปด้วยกัน หันหน้าเข้าหากัน ตัวพันกันในตอนที่กระแทกเข้ากับพื้น เธอไม่สามารถขยับนิ้วได้อีกแล้ว ภาพที่มองเห็นจากสีแดงก็กลายเป็นสีดำ

“เอ… คิดว่าแบบนี้… ก็นับว่าชนะ…”

การที่เธอมองไม่เห็นสีหน้าของไลท์นิ่งที่อยู่บนหลังคือเรื่องที่เธอรู้สึกเสียใจมากที่สุด

☆ สโนไวท์

เสียงภายในจิตใจของอาร์ลี่ โดรี่ คัลโคระ และมิส ริลดังห่างออกไป โดรี่ใช้เวทมนตร์ของตัวเองเพื่อขุดหลุมในห้องเรียน เมจิคัลเกิร์ลที่แข็งแกร่งอย่างอาร์ลี่และมิส ริลก็ป้องกันการโจมตีของผู้ที่ไล่ล่าเอาไว้ในตอนที่ทั้งกลุ่มยังคงเคลื่อนไหว แต่สโนไวท์ไม่รู้ว่ามันจะเป็นแบบนั้นไปอีกนานแค่ไหน

การกระจายเสียงของโรงเรียนบอกว่าให้ไปรวมตัวกันที่สวน —เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เพียงอย่างเดียวมันก็น่าสงสัยมาก เวทมนตร์ของสโนไวท์ไม่มีผลกับพื้นที่รอบบริเวณสวน มันบ่งบอกว่าอะไรบางอย่างที่น่าสงสัยอยู่ที่นั่น สุดท้ายแล้ว เธอก็สามารถหาทางออกจากสถานการณ์นี้ได้โดยที่ไม่ได้ไปยังสวน

สโนไวท์จับอาวุธเอาไว้ —เป็นการเคลื่อนไหวตามสัญชาตญาณโดยไม่รู้คัว

เฟรเดริก้าเข้ามาที่โรงเรียนแล้ว สโนไวท์ไม่สามารถได้ยินเสียงของเธอได้ในทันที เนื่องจากสวนมันคั่นกลางระหว่างพวกเธอเอาไว้ แต่เธอไม่มีวันได้ยินเสียงนั่นผิดแน่

เธอจะยอมให้เฟรเดริก้าแตะต้องสถานโบราณไม่ได้

สโนไวท์เคลื่อนไหวไปตามทางเดินโดยที่ไม่มีเวลาพอที่จะปัดใยแมงมุมที่ติดอยู่ตรงเส้นผมออกไป มันไม่ใช่แค่อาคารเรียนเก่าที่นี่ที่เดียว —อาคารส่วนใหญ่ก็ไม่ได้สัมผัสกับพื้นดินโดยตรง ดังนั้นมันจึงมีพื้นที่ว่างระหว่างพื้นอาคารและพื้นดินอยู่ ช่องว่างที่อยู่ด้านล่างพื้นอาคารของอาคารเรียนเก่ามีขนาดประมาณห้าสิบเซ็นติเมตร ดังนั้นเธอจึงสามารถเคลื่อนผ่านไปได้

ในตอนนี้ พื้นของอาคารถูกทำลายจนมีหลุมอยู่ทั่วทุกที่ มันจึงเป็นเรื่องยากที่จะหลบซ่อน แต่ในอีกด้านหนึ่งมันก็หมายความว่าสามารถเข้าและออกได้

มันคือพื้นที่ที่โดยปกติแล้วจะไม่มีใครเข้าไป มันเต็มไปด้วยฝุ่นและขยะ ในตอนนี้เธอใช้มันให้เป็นประโยชน์ เธอทำให้ฝุ่นฟุ้งเพื่อบดบังการมองเห็น เปลี่ยนตำแหน่งอย่างรวดเร็วเพื่อทำให้ไลท์นิ่งที่ไล่ตามมาสับสน ฟังเสียงในหัวใจของอีกฝ่าย เธอแทงอาวุธขึ้นไปจากด้านล่างของพื้นทางเดิน เล็งเข้าไปที่เท้าของไลท์นิ่ง และด้วยการแทงครั้งที่สาม เธอก็ขึ้นมาบนพื้นทางเดิน ขับไล่ไลท์นิ่งที่พุ่งเข้าใส่แรปปี้ คนที่กำลังป้องกันตัวเองเอาไว้ด้วยแรปเวทมนตร์ออกไป

พวกเธอไม่ได้มีความสามารถเหมือนกับไลท์นิ่งที่สโนไวท์รู้จัก พวกเธอยังขาดประสบการณ์ในการต่อสู้อีกด้วย เสียงภายในจิตใจจำนวนมากที่เข้ามาหาสโนไวท์แบบไม่หยุดหย่อนมันทำให้เธอมีปัญหากับการจดจ่ออยู่กับเรื่องนี้เรื่องเดียว แต่สโนไวท์ก็ยังคงบอกได้ว่าใครกำลังเข้ามาหา

แต่กระนั้น จำนวนมันก็มีมาก พริบตาให้หลัง สายฟ้าก็ถูกปล่อยออกมาจากสี่ทิศทาง เธอหลบมันด้วยการเข้าไปในแรปของแรปปี้ ใบมีดพายุเข้ามาจากด้านขวามาซ้ายเพื่อจัดการไลท์นิ่ง

เสียงมันเข้ามาใกล้ สโนไวท์ยังคงเคลื่อนไหวต่อไป

เธอทำลายหน้าต่างของห้องเรียนและกระโดดออกไป เมื่อไลท์นิ่งตามเธอมา แรปปี้ก็ป้องกันเอาไว้ด้วยการใช้แรปกับเศษหน้าต่างที่แตก เท็ปเซเคเมย์ลอดผ่านขาของไลท์นิ่ง และเมื่อสายตาของศัตรูมองลงมาที่เธอ สโนไวท์ก็ต่อยและเตะเข้าไป คนที่เมินเท็ปเซเคเมย์และเข้ามาหาสโนไวท์ก็ลอยขึ้นไปด้วยลมหมุน และร่วงลงมาในตอนที่เธอวิ่งตัดผ่านทางเดิน

สายฟ้าที่แรปไม่สามารถป้องกันเอาไว้ได้โดนเข้าที่หลังของสโนไวท์ เธอกัดฟันเอาไว้เพื่อไม่ให้ตัวเองหมดสติไป ขาของเธอเหมือนว่าจะทรุดลงไปได้ตลอดเวลา แต่เธอก็ขยับมันไปด้านหน้า จับความคิดที่ได้ยินจากตรงสุดทางเดินเอาไว้

มันคือกลุ่มของไลท์นิ่งกำลังมองหาศัตรู เป็นกลุ่มที่นำโดยไพ่ดอกจิก และมันก็แข็งแกร่งยิ่งกว่าไลท์นิ่งที่เธอกำลังสู้ในตอนนี้

“ไปทางซ้าย”

เธอเปลี่ยนทิศทางเพื่อหลบกลุ่มไลท์นิ่ง ศัตรูแข็งแกร่งแถมยังมีเป็นจำนวนมาก แต่เธอก็ได้เปรียบจากการรู้ตำแหน่งของอีกฝ่าย วิธีการนี้ยังคงใช้การได้ —แต่ก็เพียงไม่มาก

เธอเตะหน้าต่างที่อยู่ตรงพื้นทางเดินออกด้วยการไถลตัวเหมือนกับนักเบสบอล มันทำให้ฝุ่นฝุ้งขึ้นมา เข้าไปในห้องเรียนที่ว่างเปล่าและดึงมือของแรปปี้ สโนไวท์นำแรปไปไว้ที่ด้านบนหน้าต่างเพื่อที่จะหยุดศัตรูที่ตามมา —แต่ผู้ไล่ตามก็ทำลายแพงลงมาในแทบจะทันที เธอและแรปปี้ยังคงวิ่งต่อไปโดยแทบจะไม่มีเวลาให้พักหายใจ

พวกเธอไม่สามารถต่อสู้กับไลท์นิ่งพวกนี้แบบตรงๆได้ ในตอนนี้ พวกเธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องวิ่งต่อไปเท่านั้น

ไลท์นิ่งมีอยู่เป็นจำนวนมากจนยากที่จะจับเสียงภายในหัวใจแบบรายบุคคลได้ แต่เธอก็ได้ยินเสียงหนึ่งในตอนที่กำลังเคลื่อนไหว ตอนที่กำลังเปลี่ยนทิศทางเพื่อไปยังสวน เสียงของอาร์ลี่และคนอื่นๆไกลออกไป แต่สโนไวท์ก็ตึงมือเกินกว่าที่จะเพ่งสมาธิไปที่พวกเธอ สโนไวท์จึงได้แต่ภาวนาให้พวกเธอปลอดภัย

เธอได้ยินเสียงภายในหัวใจเสียงหนึ่ง —คนที่เธอที่เคยเพ่งความสนใจไปมาก่อน มันไม่ได้ดังขึ้นมาอย่างทันทีทันใด ในตอนต่อสู้ มันเงียบสงบจนเธอแทบจะพลาดที่จะได้ยิน คนๆนี้กำลังยับยั้งเสียงภายในใจของตัวเองเอาไว้ มันไม่เคยมีเมจิคัลเกิร์ลคนไหนที่ทำแบบนี้มาก่อน

สโนไวท์ประหลาดใจเช่นเดียวกับรู้สึกสับสนในคุณภาพของเสียงที่ได้ยินและสิ่งที่กำลังคิด แต่เธอก็ยังคงไม่ประมาท ยกอาวุธขึ้น และเผชิญหน้ากับเสียงนั้น

“เธอต่อสู้ได้ดีเลยนะ”

กลุ่มของไลท์นิ่งแยกตัวออกจากกัน มือที่ชี้เข้ามาหาเธอกำลังค่อยๆเข้ามา สโนไวท์ยื่นมือออกไปตรงหน้าของแรปปี้เพื่อยั้งตัวเอาไว้ แรปปี้กำลังสับสนเหมือนกับสโนไวท์ เธอไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น

ในด้านความรู้สึกแล้ว สโนไวท์รู้สึกสับสนมากยิ่งกว่าแรปปี้ สิ่งที่เธอได้ยินจากเสียงนี้และคุณภาพของเสียง —มันอบอุ่นจนทำให้เธออยากเอนเข้าไปหา

“เธอกับฉันควรจะร่วมมือกัน เห็นด้วยรึเปล่า?”

เธอได้ยินเสียงภายในหัวใจอีกเสียงหนึ่ง คนๆนี้คือคนที่ร่วมมือกับริปเปิล

สโนไวท์จับอาวุธของตัวเองไว้

ริปเปิล… ริปเปิล… ริปเปิล!

ไลท์นิ่งชี้ดาบเข้ามาหาเธอ โอลด์ บลูที่ยืนอยู่ท่ามกลางพวกเธอมองมาที่สโนไวท์ เมจิคัลเกิร์ลสีฟ้าดูเหมือนว่ากำลังสนุกสนาน

☆ โอลด์ บลู

โอลด์ บลูได้รายละเอียดเรื่องข้อมูลของสโนไวท์มาตั้งแต่จบการทดสอบของแครนเบอร์รี่ หากริปเปิลรู้เรื่องนี้เข้า แน่นอนว่าโอลด์ บลูคงโดนริปเปิลต่อยซักหมัดสองหมัด

โอลด์ บลูแค่สนใจในตัวสโนไวท์ มันมากกว่าอยากรู้เล็กๆน้อยๆ แน่นอน เธอไม่ได้ต้องการที่จะทำร้ายอะไรกับเธอ

แต่ไลท์นิ่งแต่ละคนชอบทำตามอำเภอใจ แถมยังทำตามอำเภอใจกันเป็นกลุ่มอีก แม้ว่าโอลด์ บลูจะเป็นผู้บัญชาการพวกเธอ มันก็ยากที่จะมอบคำสั่งให้ตลอดเวลา การจัดการอย่างเบามือด้วยการให้ลงมือภายใต้คำสั่งแบบวงกว้างคือเรื่องดีที่สุด การสั่งการพวกเธอไม่ให้โจมตีแค่สโนไวท์คนเดียวในตอนที่บุกเข้ามามันจะเป็นการทำให้พวกเธอเคลื่อนไหวช้าลง ในขณะที่ตัวของสโนไวท์ก็จะลงมือปกป้องพวกพ้องของตัวเอง

เธอจำเป็นต้องให้ไลท์นิ่งสู้กับสโนไวท์ —และภาวนาว่าไม่ให้เกิดเรื่องร้ายอะไรขึ้นในระหว่างนั้น

เมื่อโอลด์ บลูก้าวออกมาตรงหน้าสโนไวท์จากข้อมูลที่เธอได้มาจากไลท์นิ่ง เธอก็ร้องออกมาด้วยความดีใจเป็นการส่วนตัวว่าเรื่องต่างๆเป็นไปได้ด้วยดี สโนไวท์นั้นมีค่าในการใช้งานมากมายหลายวิธี ความสัมพันธ์ในการร่วมมือกับริปเปิลของเธอก็จะยืดยาวออกไปด้วยเช่นกัน

ในตอนนี้ สโนไวท์ทำงานอยู่ในดินแดนเวทมนตร์ แต่โดยส่วนตัวแล้ว เธอปรารถนาอยากที่จะเปลี่ยนแปลงดินแดนเวทมนตร์เพื่อปกป้องเมจิคัลเกิร์ล เธอคือส่วนหนึ่งของระบบ และโอลด์ บลูคือผู้นำขององค์กรที่ตั้งเป้าจะล้มล้างระบบ —แม้ว่าการร่วมมือกันอย่างเต็มที่ไม่จำเป็นที่ต้องพูดถึง การร่วมมือกันแบบจำกัดมันเป็นไปได้ ตัวอย่างเช่น การร่วมมือกันที่นี่ตอนนี้เพื่อจัดการไพตี้ เฟรเดริก้า

สโนไวท์บาดเจ็บ มันคือเรื่องที่คาดคิดได้จากการต่อสู้กับไลท์นิ่ง ยิ่งเธออ่อนแอมากแค่ไหน ตัวเลือกที่เธอมีก็จะน้อยลงไปตาม

เธอมองมาที่โอลด์ บลูราวกับเป็นสัตว์ตัวเล็กๆที่จนมุมพร้อมกับพูดความต้องการของตัวเองออกมา “สัญญาว่าคุณคัลโคโระและเพื่อนร่วมห้องของฉันจะปลอดภัย”

แน่นอน ถ้าสโนไวท์จะร่วมมือด้วย แบบนั้นมันก็ต้องมาพร้อมเงื่อนไข เป็นข้อเรียกร้องที่ทำให้เธอต้องประนีประนอม เป็นเรื่องที่ตรงไปตรงมาเพราะสโนไวท์อ่านความคิดของเธอได้ —ซึ่งหมายถึง โอลด์ บลูจะไม่ปฎิเสธมันไป โอลด์ บลูพยักหน้าและมอบคำสั่งผ่านชุดหูฟังของเธอ

“ชั้นขอห้ามใครก็ตามทำการโจมตีสมาชิกของห้อง 2-F นอกจากดริล โดรี่ หากพวกเธอหนีก็ให้ปล่อยไป หากพวกเธอโจมตีก็ให้ตอบสนองตามสมควร”

เธออยากที่จะลดภาระที่ไลท์นิ่งต้องทำด้วยการลดคำสั่งมากเท่าที่เป็นไปได้ แต่แบบนี้มันดีกว่าการที่สโนไวท์จะบ่นใส่เธอ

“ทำไมต้องยกเว้นดริล โดรี่ด้วย?” สโนไวท์ถาม

“เธอเกี่ยวข้องกับห้องทดลองน่ะ”

“นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญ เธอยังคงเป็นเพื่อนร่วมห้องอยู่”

โอลด์ บลูมอบคำสั่งโดยที่ไม่ได้ตอบสโนไวท์ตรงๆ “ชั้นขอให้ยกเว้นการโจมตีใส่ดริล โดรี่ด้วย”

“ขอบคุณมากเลย”

“ไม่ต้องขอบคุณชั้นหรอก เอาล่ะ เท่านี้พวกเราก็ตกลงกันได้แล้ว”

สโนไวท์ลดอาวุธลงและยกมือขึ้น

ไลท์นิ่งคิงโพดำพ่นลมหายใจออกมาอย่างดูน่ารัก “พวกเราต้องโจมตีไหม?”

“ไม่โจมตีคนที่ไม่สู้” โอลด์ บลูพูดตัดเข้ามา ชี้ไปที่สโนไวท์และแรปปี้เช่นเดียวกับไลท์นิ่งที่เธอตั้งใจให้ยอมรับเงื่อนไข

การได้มองสโนไวท์ตรงๆด้วยตาของตัวเองในตอนนี้ มันทำให้เธอต้องปรับเปลี่ยนเรื่องที่เธอรู้เกี่ยวกับเด็กคนนี้สองสามเรื่อง สโนไวท์อ่อนแอกว่าข่าวลือที่พูดกันมาก ร่างกายของเธอไม่ได้เหมาะกับการต่อสู้ แต่เธอก็นำตัวเองเข้าสู่สนามรบผ่านทางการฝึกฝนและความตั้งใจ หัวใจของเธอแข็งแกร่งอย่างไม่หวั่นไหวงั้นเหรอ? ไม่ใช่เลย —เธอยังคงลังเลและเป็นกังวลอยู่ตลอด

แต่ไม่ว่าความจริงเหล่านั้นจะลดทอนความคิดของเธอเกี่ยวกับสโนไวท์แค่ไหน —มันก็ไม่ใช่สำหรับทุกเรื่อง

สโนไวท์นั้นอ่อนแอ บาดเจ็บ และจิตใจอ่อนล้า แต่ดวงตาของเธอยังคงไม่สูญเสียความเป็นประกายไป นั่นคือดวงตาของคนที่ยังไม่ยอมแพ้ แม้ว่าสโนไวท์จะรู้ถึงการประเมินของโอลด์ บลูจากการอ่านใจ รู้ว่าโอลด์ บลูตัดสินว่าสโนไวท์อ่อนแอกว่าที่ได้ยินมา มันก็ไม่ได้ทำให้ไฟในดวงตาของเธอลดน้อยลงไป เป็นคนดื้อรั้นและไม่ท้อถอย

เหมือนกันมากเลย

เมจิคัลเกิร์ลที่ไม่แม้แต่จะสะดุ้งสะเทือน แม้ว่าจะอยู่ต่อหน้านักดนตรีแห่งพงไพร แครนเบอร์รี่ ต่อหน้าความรุนแรงที่เกิดขึ้น หัวใจของเธอแข็งแกร่งมากยิ่งกว่าร่างกาย ย้อนกลับไปในตอนนั้น โอลด์ บลู—ลาพิส ลาซูไลน์มีหลานสาวผู้เป็นที่รัก และหลานสาวเองก็นับถือเธอด้วย

“ตราบใดที่พวกเราอยู่ด้วยกัน คุณยาย พวกเราไม่มีวันแพ้หรอกนะ”

ผู้เป็นยายยิ้มออกมาเมื่อได้ยินคำพูดนั้น และนักดนตรีแห่งพงไพรก็เยาะเย้ยมัน

การได้ยินจากใครซักคนกับการได้พบหน้ากันมันแตกต่างกันจริงๆ เมื่อคิดว่าเวทมนตร์ของโอลด์ บลูทำงานยังไง แน่นอนว่าการได้เห็นด้วยตาตัวเองย่อมดีกว่าได้รับฟังมาจากหลายคน

ในความเป็นจริง ตอนนี้เธอรู้สึกพึงพอใจ

“แล้วเธอจะเอายังไง?” เธอถามเมจิคัลเกิร์ลที่อยู่ด้านข้างสโนไวท์

แรปปี้ ทิปพยักหน้าหลายครั้งและตอบว่า “ฉันไม่ต่อต้านหรอก” เธอปล่อยแรปเวทมนตร์ที่อยู่ในมือออกราวกับว่ามันเป็นสิ่งสกปรก

“ชั้นได้ยินว่ามีอีกคนนึงอยู่กับพวกเธอด้วย” โอลด์ บลูพูด

สโนไวท์ส่ายหน้า “พวกเราอยู่ด้วยกันจนถึงเมื่อครู่ก็จริง แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าเธอออกไปที่ไหนแล้ว”

มันคือเรื่องจริงที่ไม่มีเวลาจะมาคุยกัน คนๆนั้นอาจจะตัดสินใจไปซ่อนตัวด้วยตัวเอง เวทมนตร์ของโอลด์ บลูบอกเธอว่าสโนไวท์ไม่ใช่คนที่จะมาโกหกในสถานการณ์แบบนี้

“แล้วจะแน่ใจได้ยังไงว่าเด็กคนนั้นจะไม่โจมตีพวกเราล่ะ สโนไวท์?”

“ฉันไม่คิดว่าเธอจะโจมตีด้วยตัวเองหรอก”

“ชั้นจะเชื่อเธอนะ ข้าวหลามตัดสามคน —ดูแลแรปปี้ให้ปลอดภัยด้วย”

ความหมายมันไม่ได้ต่างจากการลักพาตัวมากเท่าไหร่ โอลด์ บลูสั่งให้ไลท์นิ่งล้อมแรปปี้เอาไว้เพื่อป้องกันไม่ให้เธอต่อต้าน โอลด์ บลูวางแผนที่จะพาแรปปี้ไปยังสำนักงานใหญ่และใช้เธอเจรจากับฝ่ายทรัพยากรเมจิคัลเกิร์ล จูเบอาจจะแสร้งว่าเป็นพวกไร้หัวใจ แต่เธอก็ไม่ใช่คนประเภทที่ละทิ้งความเป็นมนุษย์

“เอ่อ… แค่ฉันเหรอ?” แรปปี้ถามออกมาอย่างอายๆ

“ใช่ แค่เธอ” สโนไวท์ตอบ

แรปปี้มองไปที่สโนไวท์พร้อมดวงตาเบิกกว้างและพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง

“ฉันจะอยู่ที่นี่ คนพวกนี้ต้องการฉัน” สโนไวท์บอกแรปปี้

แรปปี้กลืนสิ่งที่เธอจะพูดออกมาลงไปและถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

“ไม่ใช่ว่าเธออยู่ห้องเดียวกับฉันเหรอ?” หนึ่งในไลท์นิ่งพูด

“เอ่อ ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ฉันคิดว่าเคยอยู่ห้องเดียวกับปรินเซสไลท์นิ่งนะ”

“คิดยังไงกับฉันเหรอ? ชอบไหม? หรือว่าเกลียด?”

“ไม่ได้เกลียดหรอก ตราบใดที่ไม่ไปกินของหวานที่เหลืออยู่ตอนมื้อเที่ยงน่ะนะ”

โอลด์ บลูหันมาหาสโนไวท์โดยไม่ได้สนใจไลท์นิ่งที่หัวเราะเพราะมุขตลกของแรปปี้ “เอาล่ะ”

เธอใช้งานสโนไวท์ได้  อย่างน้อยโอลด์ บลูก็เข้าใจว่าสโนไวท์ไม่มีความตั้งใจที่จะทรยศเธอในตอนนี้ สโนไวท์และเวทมนตร์ของเธอคือเครื่องมือที่มีประโยชน์ หากใครบางคนวางกับดักเอาไว้ การที่สามารถอ่านความคิดอีกฝ่ายได้ สโนไวท์ก็จะสามารถมอบคำแนะนำที่เหมาะสมได้ หากริปเปิลโกรธเธอที่ใช้งานสโนไวท์ในสนามรบ โอลด์ บลูก็จะพูดว่า “ชั้นคิดว่าสโนไวท์จะปลอดภัยที่สุดเมื่ออยู่กับชั้นนะ” และไม่ว่ามันจะได้หรือไม่ ตราบใดที่เธอคืนตัวสโนไวท์กลับไปอย่างปลอดภัยก็ไม่มีปัญหา หากสโนไวท์ไม่ปลอดภัย แบบนั้นตัวของโอลด์ บลูก็มีแนวโน้มว่าจะไม่ปลอดภัยเช่นเดียวกัน มันจึงไม่ได้เป็นปัญหาอะไร

สโนไวท์คงรับรู้เรื่องเหล่านี้จากความคิดของโอลด์ บลู รวมถึงการคิดคำนวนเรื่องริปเปิล แต่ท่าทางและการแสดงออกของสโนไวท์ก็ยังไม่ได้เปลี่ยนไป ในขณะที่รู้ตัวเองถูกรับฟังอยู่ โอลด์ บลูก็ไม่ได้เปลี่ยนท่าทางหรือการแสดงออกของตัวเองเช่นกัน

“เธอยังไหวรึเปล่า?” โอลด์ บลูถาม

“ไหว”

โอลด์ บลูพยักหน้า บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าสโนไวท์สามารถอ่านใจเธอได้ เรื่องต่างๆเลยดำเนินไปอย่างรวดเร็ว

☆ สโนไวท์

ดวงตาของเธอดูเหมือนว่าจะมองทะลุได้ทุกสิ่งทุกอย่าง ด้วยท่าทีที่ดูอ่อนโยน แค่พูดคุยกับเธอก็เหมือนกับถูกโอบกอด การเคลื่อนไหวเองก็งดงาม แม้ว่าจะอยู่ในโรงเรียนที่เปลี่ยนไปเป็นสนามรบอันนองเลือด หากมองแค่เรื่องที่สามารถเห็นได้จากภายนอก มันก็อาจจะไม่มีวันรู้ว่าแรงขับเคลื่อนของเธอคือความโกรธและความเศร้า

เสียงภายในหัวใจของเธอเอ่อล้นไปด้วยเลือด และมันไม่ใช่แค่ในตอนนี้ เลือดจากหัวใจยังคงไหลออกมานานกว่าสิบปี และมันไม่มีทีท่าว่าจะหยุดไหล

สโนไวท์เมินไลท์นิ่งที่คุยกันอยู่ด้านหลัง —ดูเหมือนว่าพวกเธอกำลังสื่อสารกันและกันอยู่ เธอทำลมหายใจของตัวเองให้สงบนิ่ง แค่เรื่องนี้เพียงเรื่องเดียวมันก็ยากสำหรับเธอในตอนนี้แล้ว

โอลด์ บลูซ่อนความโกรธแค้นที่มีต่อนักดนตรีแห่งพงไพร แครนเบอร์รี่เอาไว้ เธอเข้าใจว่าถ้านึกถึงเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นก็อาจจะโดนความโกรธครอบงำเอาได้ ความทรงจำบางอย่างเองก็สำคัญมากเช่นกัน แต่ถ้าจำเป็นเธอก็จะปิดมันเอาไว้ โอลด์ บลูสามารถทำแบบนั้นได้ เธอยังคงเว้นระยะห่างที่มากพอในการพูดคุยกับสโนไวท์ เพราะแบบนั้นสโนไวท์จึงไม่สามารถยินเสียงความคิดของเธอได้

สโนไวท์คือเมจิคัลเกิร์ลที่น่ากลัว แต่ถ้าในตอนนี้เธอพยายามจะสู้กับเฟรเดริก้า เธอก็คือมิตรที่สามารถพึ่งพาได้ เธอรายงานข้อมูลที่ได้รับมาผ่านทางการได้ยินเสียงจากภายในใจ

“ลูกน้องของเฟรเดริก้าพยายามรวมตัวกันในสวน แต่คนของคุณทำให้มันยากขึ้นสำหรับอีกฝ่าย” สโนไวท์บอกโอลด์ บลู

“แบบนั้นดีแล้ว”

“พวกนักเรียนเองก็รวมตัวกันในสวน แต่…”

“แต่?”

“ปกติแล้วมันยากที่จะได้ยินเสียงมาจากทิศทางนั้น”

“หืมม”

“จากเสียงในหัวใจของไซคีในตอนที่มุ่งหน้าไปที่นั่น เธอกำลังถูกควบคุมจิตใจอยู่”

“นั่นก็เพราะอาจารย์ใหญ่ของโรงเรียน”

อาจารย์ใหญ่ป้องกันตัวเองมากจนเกินไปด้วยเวทมนตร์ที่ป้องกันไม่ให้สโนไวท์รับฟังความตั้งใจจริงของเธอได้ มันมีอะไรบางอย่างถูกซ่อนเอาไว้ภายในสวน คนที่จัดการห้องเรียนคืออาจารย์ใหญ่ เมื่อเอาความจริงพวกนี้มารวมเข้าด้วยกัน อาจารย์ใหญ่จึงดูน่าสงสัย มันสมเหตุสมผลสำหรับเธอ มันมีเหตุผล แต่ก็ยังคงทำให้เธอโกรธ

โอลด์ บลูสามารถอ่านความโกรธของใครบางคนเช่นสโนไวท์ได้ในทันที แต่สโนไวท์ยังคงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง มองดูใบหน้าและยังคงรายงานต่อไป

“ฉันสามารถยืนยันเรื่องทุกอย่างก่อนที่เฟรเดริก้าจะปรากฏตัวขึ้นมาได้ แต่ฉันก็มีปัญหาเรื่องการได้ยินความคิดมาตั้งแต่ตอนนั้น”

“โฮะโฮ่”

จากการโดนสายฟ้าเข้าไปเมื่อไม่นานมานี้มันทำให้แผ่นหลังของเธอเกิดอาการกระตุก เธอรู้สึกจะหมดสติไปเพราะความเจ็บปวด ตัวอย่างคือเวทมนตร์ของเธอทำงานได้ไม่ดีในบริเวณสวน แต่เธอก็รู้สึกว่ามันยุ่งเหยิงมากกว่าปกติ นี่เธอสับสนเพราะบาดแผลของตัวเอง หรือมีอะไรบางอย่างในสวนที่ผิดเพื้ยนไปกันนะ?

เธอได้ยินเสียงในหัวใจของคานะที่กรีดร้องออกมา

รันยุยเสียชีวิตแล้ว สโนไวท์รู้เรื่องนี้จากการรับฟังความคิดของโอลด์ บลูมาเรียบร้อย

สโนไวท์รู้ว่าพวกนักเรียนได้ทำการป้องกันสวน แต่เธอไม่คิดว่าตัวเองควรจะเข้าไปช่วย เธอรู้เรื่องสิ่งที่อาจารย์ใหญ่ฮัลน่าทำลงไปจากความคิดของโอลด์ บลู การคิดว่านักเรียนทุกคนที่อยู่ในสวนถูกควบคุมจิตใจคือเรื่องที่มีเหตุผล

เธอยกหูขึ้นและได้ยินเสียงอีกเสียงหนึ่ง คนๆนี้คงเจอเข้ากับปัญหามากมาย ซึ่งมันทำให้เสียงของเธอมาถึงสโนไวท์ได้ง่ายมาก

“หนึ่งในลูกศิษย์ของคุณ… เมจิคัลเกิร์ลที่ใกล้ชิดกับริปเปิลกำลังพยายามซ่อนตัวอยู่ เธอกำลังหวาดกลัว”

จุดประสงค์ของสโนไวท์คือการบอกว่าลูกศิษย์ของโอลด์ บลูกำลังเจอปัญหา แต่โอลด์ บลูก็ตอบสนองออกมาด้วยท่าทางที่ไม่ได้เปลี่ยนไป

“โชคไม่ดีที่พวกเราไม่มีเวลาไปช่วยเธอ ชั้นแน่ใจว่าเธอจะอดทนได้”

โอลด์ บลูไม่ได้เห็นว่ามันเป็นเรื่องโชคไม่ดี แต่เธอก็ไม่ลังเล เธอจะไม่เสียเวลากับเรื่องที่ต้องทำการตัดสินใจ ซึ่งในสนามรบมันมีมากยิ่งกว่านั้น

สโนไวท์เองก็ไม่มีเวลา เพราะเธอไม่ได้มีนิสัยชอบทำแบบนี้ มันจึงเหตุผลว่าทำไมเธอถึงกังวลและทรมาณใจ 0 ลูลูคือเพื่อนของริปเปิล คิดถึงเรื่องของริปเปิล หากเป็นไปได้สโนไวท์ก็อยากจะช่วยเธอ แต่สโนไวท์ก็ไม่สามารถทำขนาดนั้นได้

หากสโนไวท์ไม่ได้ยินเสียงของความคิด บางทีเธอก็คงจะมีชีวิตด้วยการพึ่งพาคนอย่างโอลด์ บลู แต่เธอสามารถได้ยินความคิดจากผู้คนได้

“เรื่องริปเปิล…”

“ไว้ทุกอย่างจบแล้วพวกเราค่อยคุยกันนะ”

ภาพของริปเปิลลอยขึ้นมาใจของเธอและไม่ได้หายไป ริปเปิลดูกังวลและโกรธอยู่เสมอ แต่บางครั้งเธอก็ยิ้มออกมา

☆ คัลโคโระ

ดาบหนึ่ง สอง และสามเล่มเหวี่ยงขึ้น ส่งเสียงดังก้องออกมาในตอนที่ส่องประกายพร้อมลางร้าย ในตอนนี้เมื่อเรื่องราวมาถึงจุดนี้ การคิดคำนวนของเธอก็ไม่มีความหมาย เธอไม่มีเวลาที่จะร่ายคาถาอะไรเช่นเดียวกัน ลูกคิดของเธอถูกเตะจนลอยขึ้นไปในอากาศและกลิ้งเข้าไปที่มุมห้องเรียน เธอเอื้อมมือออกไปตามสัญชาตญาณ แต่ถึงเธอจะคิดว่า ต้องทำให้อีกฝ่ายปล่อยตัวเองไปให้ได้ เธอก็ไม่สามารถส่งเสียงออกมาได้ในตอนนี้

“ลาก่อน”

เธอกำลังจะตาย เธอกำลังจะถูกฆ่าตาย ทำไมเรื่องถึงเป็นแบบนี้นะ? ทำไมถึงมีปรินเซสไลท์นิ่งอยู่มากขนาดนี้? ไม่มีใครที่จะตอบคำถามเธอ ปากของเธอเปลี่ยนรูปร่างเป็นคำว่า “หยุดนะ” แต่เสียงของเธอก็สั่นจนฟังไม่เป็นคำพูด

“เดี๋ยวก่อน”

หนึ่งในไลท์นิ่งยกมือขึ้น เธอมีอุปกรณ์รูปทรงแบนที่มีขนาดเท่าฝ่ามือ บางทีอาจจะเป็นอุปกรณ์สื่อสาร เธอใส่เข้าไปในหูและก็พยักหน้าตาม

“มาสเตอร์บอกว่าอย่าฆ่าเธอ”

หลังจากนั้นไม่นาน ดาบแต่ละเล่มก็ลดลงตามกันไป คัลโคโระถอนหายใจเฮือกใหญ่ ทรุดตัวลงไปกับพื้น และเงยหน้ามองขึ้นมามองพวกเธอ

พวกเธอจะไม่ฆ่างั้นเหรอ…?

เธอไม่เข้าใจจริงๆว่ามันเกิดอะไรขึ้น เรื่องราวที่เธอสามารถเข้าใจได้บางทีอาจจะมีเพียงแค่เล็กน้อย เธอยกตัวขึ้นมา เมื่อสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้นเธอก็ได้กลิ่นเหม็นไหม้ ก่อนที่จะคิดถึงเรื่องเหตุผลว่าทำไม เธอก็กระโดดไปด้านขวา ไปที่มุมห้องตรงจุดที่ลูกคิดของเธออยู่

ไฟสีแดงดำที่มีขนาดเท่ากับมนุษย์พุ่งขึ้นมาอย่างกระทันหัน ไลท์นิ่งสามคนตอบสนองช้ากว่าคัลโคโระเพียงแค่เสี้ยววิ แต่พวกเธอก็ยังสามารถหลีกเลี่ยงการถูกโจมตีแบบเต็มๆได้ ในตอนที่เส้นผมและชุดถูกเผาไหม้ พวกเธอจับดาบพร้อม มุ่งหน้าตรงไปยังต้นเพลิง ไปยังเมจิคัลเกิร์ลสวมหน้ากากที่เป็นผู้โจมตี

คัลโคโระคว้าลูกคิดขึ้นมา ยังคงรักษาความเร็วเอาไว้ในตอนที่ทำลายหน้าต่างของห้องเรียน ผู้โจมตีสวมหน้ากากนั้นมาจากซีรี่ย์ สตาร์ควีน แตกต่างจากเมจิคัลเกิร์ลที่คัลโคโระเคยสู้ด้วย บนชุดของอีกฝ่ายไม่มีรอยหรือการเปื้อน ไม่มีอะไรบ่งบอกว่าได้ทำการต่อสู้มา คัลโคโระเองก็จำเวทมนตร์นั้นไม่ได้เช่นเดียวกัน

ซ่อนตัวอยู่งั้นเหรอ? หรือบางที…

อีกฝ่ายคือกองกำลังใหม่ พื้นสั่นสะเทือนด้วยสายฟ้า เสียงของดาบที่ปะทะเข้าหากันดังขึ้นอย่างรุนแรง จำนวนมันเพิ่มมากขึ้น กองกำลังใหม่ถูกส่งเข้ามา นี่คือกองกำลังที่แตกต่างจากไลท์นิ่ง คัลโคโระกระโดดลงไปที่ด้านล่างของไม้กระดานที่หัก เข้าไปที่ด้านล่างพื้นทางเดิน การคลานไปรอบๆเหมือนกับหนูอยู่ในความมืดคือความตั้งใจของเธอ เธอยังคงเคลื่อนไหวไปยังที่ที่เงียบที่สุด

ใครบางคนคงมาที่นี่ก่อนหน้าเธอ มันมีร่องรอยอยู่บนพื้น มีร่องรอยนอกจากมือและเท้าอยู่ด้วย —นี่เธอลากอาวุธยาวงั้นเหรอ?

ควรทำยังไงดี?

เธอแยกตัวกับพวกนักเรียน หากมิส ริลและอาร์ลี่ไม่ได้ป้องกันสายฟ้าเอาไว้ คัลโคโระก็คงจะตายไปแล้ว นี่โดรี่ปลอดภัยรึเปล่า? คัลโคโระกำลังสับสนในตอนที่หันตัวกลับ

เธอจำได้ว่ามีการประกาศที่บอกว่าให้ไปรวมตัวกันในสวน การคิดว่านั่นคือเป้าหมายของการประกาศก็ไม่แปลก อย่างน้อยอาจารย์ใหญ่ก็ยังคงปลอดภัย หากโฮมุนครูสรักษาความปลอดภัยยังคงมีอยู่ หรือต่อให้ไม่มีแล้ว มันก็ควรจะมีระบบรักษาความปลอดภัยบางอย่างที่ดีกว่ามาก หากพวกเธอเน้นไปที่การป้องกันตัวเอง ในขณะที่ปล่อยให้กองกำลังอีกสองฝ่ายทำลายกันเอง แล้วในที่สุดหน่วยสืบสวน ฝ่ายข่าวกรอง หรือใครก็ตามจะเข้ามาช่วยพวกเธอแน่

นอกเหนือจากเรื่องนี้ คัลโคโระก็ไม่ได้เรื่องอื่นที่สามารถคาดหวังได้ หากนักเรียนจำการประกาศได้ พวกเธอก็ควรจะมุ่งหน้าไปทางนั้น เธอเองก็ควรจะมุ่งหน้าไปที่สวนด้วย แม้ว่าจะอยู่ใต้พื้นทางเดิน ที่ที่ยากที่จะบอกว่าตัวเองอยู่ที่ไหน เธอก็จะคิดเรื่องทิศทางและตำแหน่งให้ออกด้วยการคำนวน

คัลโคโระเคลื่อนไหวไปข้างด้วยความระมัดระวังยิ่งกว่าหนู

☆ มานา

ไม่ว่าเธอจะจ้องมองมากแค่ไหน จากภายนอกของบาเรียก็มองเห็นเรื่องที่เกิดขึ้นภายในโรงเรียนได้แค่ลางๆ บางครั้งเธอก็เห็นแสงจ้าหรือการระเบิดเกิดขึ้น แต่เธอไม่สามารถแม้กระทั่งสำรวจมันได้อย่างที่ควรจะทำ ทุกสิ่งที่เธอทำได้คือยืนนิ่งๆอยู่ที่ด้านนอกพร้อมกับกัดฟัน

ภายในบาเรีย เธอมองไม่เห็นว่าเกิดเรื่องแปลกๆขึ้นตรงพื้นที่โรงเรียนหลักของมัธยมต้นอุเมะมิซากิ ในขณะที่อาคารเรียนเก่ามีภาพของเมจิคัลเกิร์ลจำนวนหนึ่งที่กำลังวิ่งไปรอบๆและกำลังต่อสู้ มานาได้ยินว่าพวกนักเรียนเป็นหัวแถวของยอดฝีมือ แต่เธอก็สงสัยว่าพวกนักเรียนทั้งหมดจะปลอดภัยดีเมื่อถูกโยนเข้าไปใส่ท่ามกลางสนามรบรึเปล่า

การวิเคราะห์บาเรียเป็นไปอย่างช้าๆ พวกเธอได้ส่งผู้ร่ายเวททั้งหมดที่มีจากฐานบัญชาการหน่วยสืบสวนออกไปและเรียกทุกคนที่เตรียมพร้อมอยู่มา แต่รายงานที่ได้กลับมาไม่ได้บ่งบอกอะไรแบบเจาะจง ไม่ได้มีอะไรที่มีประโยชน์เพิ่มมากขึ้นเลย

ผู้ร่ายเวททำการล้อมบาเรียเผื่อเอาไว้ แต่เรื่องส่วนใหญ่ที่พวกเธอสามารถทำได้คือป้องกันไม่ให้คนธรรมดาเข้าไปใกล้

มานาไม่สามารถติดต่อหาสโนไวท์ได้ การสื่อสารทุกอย่างถูกตัดขาด

มานากัดฟันแน่น การตอบสนองในขั้นต้นมันเร็วมากที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ แต่มันก็ยังคงไม่มากพอ ดาดฟ้าของอาคารเรียนเก่าถูกระเบิดออก มานาป้องกันใบหน้าเอาไว้ตามสัญชาตญาณ ดาดฟ้าพังลงมา ทำให้ฝุ่นควันฟุ้งขึ้น มันทำให้ภาพที่เบลออยู่แล้วพร่ามัวขึ้นไปอีก

“นี่ ฟังนะ”

ไม่ใช่เพียงเท่านั้น เธอยังรู้สึกรำคาญเมจิคัลเกิร์ลที่อยู่ข้างๆด้วย คนนอกที่ไม่เกี่ยวข้องมันไม่ได้มีเหตุผลดีๆที่จะอยู่ที่นี่เลย แต่อูรูรุอยู่ที่นี่เพราะเธอบอกว่าตัวเองเป็นหนึ่งในพวกเดียวกันกับสโนไวท์ มานาเดินไปตามเส้นรอบวงด้านนอกของบาเรียโดยไม่ได้สนใจอูรูรุ พวกเธอขาดซึ่งระบบการรักษาความปลอดภัยจริงๆ

“ฟังนะ ฟังนะ”

“เงียบหน่อย”

“ฟังนะ —อูรูรุมีความคิดดีๆล่ะ”

“ชั้นบอกเธออยู่นะว่าให้เงียบ”

“เธอแค่ต้องไปพาคนมาช่วยนะ”

มานาหยุดเดินและหันกลับมา อูรูรุพยักหน้า ใบหน้าของเธอดูพอใจอย่างน่ารำคาญ

“พวกนักเรียนมากันจากหลายๆที่ใช่ไหมล่ะ? ถ้าไปบอกทางนั้นว่าเกิดอะไรขึ้น ทางนั้นก็จะส่งคนเข้ามามากขึ้น อูรูรุรู้จักคนรู้จักของสโนไวท์ที่สามารถช่วยได้ อูรูรุเองก็มีเส้นสายในฝ่ายพัคด้วยนะ ดังนั้นถ้าตอนนี้มีคนไม่พอ เธอก็แค่ควรจะหามาจากที่อื่นสิ!”

หลายคนในหน่วยสืบสวนไม่ชอบให้คนนอกยื่นหน้าเข้ามาในการสืบสวน ในคราวนี้มันมีผู้ที่ได้ส่วนได้ส่วนเสียอยู่มาก และมานาก็ถูกหัวหน้าบอกมาโดยตรงว่าหากมีคนที่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านโผล่ออกมา เธอก็ควรที่จะไล่ออกไป

มานาเห็นด้วยกับเรื่องนั้น ส่วนหนึ่งมันเป็นเพราะความภาคภูมิใจของ พวกนั้น —หน่วยสืบสวน— ที่เป็นผู้เชี่ยวชาญของจริง แต่ในตอนนี้ เธอไม่ได้ความรู้สึกที่จะปฎิเสธข้อเสนอของอูรูรุว่ามันงี่เง่า ความจริงแล้ว แม้ทางหน่วยสืบสวนตั้งใจคลายเวทมนตร์อย่างเต็มที่ มันก็ไม่มีใครที่สามารถบอกได้ว่าเมื่อไหร่บาเรียจะคลายลง

“…ขอชั้นถามอะไรเธออย่างนึง” มานาพูดกับอูรูรุ

“อะไรล่ะ?”

“นี่เธอคิดแผนถามหาความช่วยเหลือจากที่อื่นขึ้นมาเองงั้นเหรอ?”

“แน่นอน อูรูรุคิดเองสิ”

ในตอนนี้มานารู้สึกมั่นใจมากขึ้นว่าอูรูรุเป็นคนที่คิดแผนการนี้ และนั่นคือการเธอที่รู้ว่าเวทมนตร์ของอูรูรุกำลังทำงาน —ซึ่งมันหมายถึง อูรูรุกำลังโกหก

แผนของสโนไวท์สินะ

“แบบนั้นควรที่จะมีรายชื่อของคนที่พวกเราควรติดต่อ” มานาพูด “บอกชั้นมา!”

“หวา ชอบสั่งจัง! ก็ได้ เอ้านี่!”

รายชื่อมันยาวเป็นหางว่าว มานากวาดตาดู มันมีชื่อของผู้ร่ายเวทชื่อดังที่แม้กระทั่งมานายังอยู่จักอยู่ด้วย หากหน่วยสืบสวนสามารถเรียกทั้งหมดมาได้ แบบนั้นการคลายบาเรียก็ไม่ใช่แค่เรื่องเกินจริงแล้ว

การทำให้หัวหน้าไม่พอใจเองก็เป็นส่วนหนึ่งของหน้าที่ผู้ตรวจการณ์ เธอบอกตัวเอง เธอได้ยินเรื่องตลกแบบนี้มาจาฮานะ เกโคคุโจ

มานาเดาะลิ้นและพยักหน้า