เจ้าหญิงแห่งชายหาด

แทบทุกครั้งที่พวกเธอพักในห้องประชุม พวกเธอทุกคนก็รู้สึกเหนื่อยหน่ายกับการสนทนาเรื่องหัวข้อที่มันเล็กๆน้อยๆ อย่างเช่นเมื่อใครบางคนถามว่าชอบฤดูไหนที่สุด พวกเธอก็จะตอบว่า “ฉันชอบหิมะ ดังนั้นก็คงฤดูหนาวล่ะมั้ง” หรือ “ฤดูใบไม้ร่วงก็ดีนะเพราะอาหารอร่อย” ไม่ก็ “แน่นอนว่าต้องฤดูใบไม้ผลิ” ส่วนอินเฟอร์โนบอกว่าฤดูร้อนคือฤดูที่ดีที่สุดสำหรับเพียวเอเลเมนท์

เธอเหวี่ยงดาบโค้งไปรอบๆพร้อมกับยืนยันสิ่งที่ตัวเองพูดอย่างหลงไหล “พวกเราใส่ชุดว่ายน้ำอยู่นะ มันคือชุดฤดูร้อน ชุดพวกนี้น่ะมันเย็นเกินไปสำหรับฤดูใบไม้ผลิและใบไม้ร่วง”

ดีลูจคิดว่าชุดของอินเฟอร์โน —ทั้งสามคนก็เช่นกัน— ดูเหมือนชุดชั้นในมากกว่าชุดว่ายน้ำ แต่เธอไม่ได้พูดออกมาดังๆ

“ชุดว่ายน้ำที่ไหน นั่นชุดชั้นในชัดๆ แถมอินเฟอร์โนเองก็มีสายรัดถุงน่องด้วยนี่” เท็มเพรสขาดความยับยั้งชั่งใจต่างกับดีลูจ แต่ยังไงเธอก็พูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมา

“ถ้าถอดสายรัดถุงน่องออก ตัวชั้นก็โล่งเลยนะ” อินเฟอร์โนตอบซึ่งมันทำให้เควคพูดไปหัวเราะไป “โอเค ฟังดูแย่นะนั่น” ดีลูจเองก็หัวเราะเช่นกัน “จริงด้วย” เธอเห็นด้วย

“แต่ในตอนนี้มันคือฤดูร้อน” อินเฟอร์โนพูด “นี่คือฤดูแห่งเพียวเอเลเมนท์! ดังนั้นไม่คิดว่าพวกเราควรจะทำอะไรพิเศษกันหน่อยเหรอ? อะไรที่มันน่าสนุกน่ะ?”

“ทำไมฤดูของเพียวเอเลเมนท์ต้องเป็นฤดูร้อนด้วยล่ะ?” เท็มเพรสถาม “อินเฟอร์โนชอบฤดูร้อนนี่นา เราชอบใบไม้ผลิมากกว่า ดังนั้นฤดูของเพียวเอเลเมนท์ก็ต้องเป็นใบไม้ผลิสิ”

“แต่ฤดูของเพียวเอเลเมนท์คือฤดูร้อนเพราะชุดนะ… จริงสิ มาทดสอบกันดีกว่า”

“ทดสอบอะไรเหรอ?”

“ช่วงเวลาแห่งฤดูร้อนยังไงล่ะ! และฤดูร้อนก็หมายถึงชายหาด ชั้นว่าพวกเราทุกคนควรจะไปชายหาดกันแล้วทดสอบว่าเพียวเอเลเมนท์เข้ากับฤดูร้อนยังไงบ้าง ว่าไงล่ะ?”

“เฮ้ พวกเราไปชายหาดในร่างเมจิคัลเกิร์ลได้ที่ไหนกันล่ะ”

“เอาน่าาาาาา ถ้าไม่ลองก็ไม่รู้หรอกน่า! ชั้นว่าคุณทานากะคงมีไอเดียเจ๋งๆแน่!”

“เรื่องนั้นไม่รู้หรอก…”

☆ ปรินเซส ดีลูจ

เมื่อพวกเธอกลายเป็นเมจิคัลเกิร์ล คุณทานากะก็บอกพวกเธอเอาไว้ว่าให้เก็บตัวตนเป็นความลับ เพราะจะไม่มีวันรู้เลยว่าใครเป็นคนปล่อยข้อมูลให้ดิสรัปเตอร์ พวกเธอต้องเก็บเรื่องที่เป็นเมจิคัลเกิร์ลเอาไว้เป็นความลับ แม้จะเป็นครอบครัวหรือเพื่อนก็ตาม และยังบอกอีกว่าต้องหลีกเลี่ยงพฤติกรรมที่ทำให้ผู้คนรู้ว่าพวกเธอคือเมจิคัลเกิร์ลด้วย

แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น ในคราวนี้พวกเธอก็ได้รับอนุญาตจากให้ไปชายหาด แถมยังได้รับตั๋วรถบัสสำหรับการเดินทางครั้งนี้ด้วย สถานที่เองก็ไม่ใช่ที่ที่ต้องรู้สึกกังวลกับการถูกพบเห็นอย่างชายหาดส่วนตัวหรือเกาะร้างกลางมหาสมุทร แต่มันเป็นชายหาดที่มีชื่อเสียงที่เต็มไปด้วยนักท่องเที่ยว

เท็มเพรสนั้นตื่นเต้นมาก อินเฟอร์โนเองก็ด้วย ซึ่งมันไม่น่าแปลกใจเลยว่าเธอตื่นเต้นแค่ไหนกับฤดูร้อน แม้เควคจะไม่ได้ดูตื่นเต้นอะไรมากนัก เธอก็มองดูเท็มเพรสและอินเฟอร์โนด้วยรอยยิ้มอันอ่อนโยนเหมือนคนเป็นแม่ เธอไม่เห็นว่าเรื่องในตอนนี้จะมีปัญหาอะไร

พวกเธอสวมเสื้อยืด สวมฮู๊ด กางเกงผ้าฝ้าย ถอดเครื่องประดับ และรวบผมเพื่อความรอบคอบมากยิ่งขึ้น แต่ถึงจะทำแบบนั้นแล้ว เมจิคัลเกิร์ลทั้งสี่คนก็ยังคงโดดเด่นอยู่ดี และเมื่อคนที่โดดเด่นอยู่แล้วกลายเป็นจุดสนใจ มันก็ยิ่งโดดเด่นขึ้นไปอีก

การที่พวกเธอดึงดูดความสนใจแบบนี้มันโอเคเหรอ? หากคิดว่าไม่เป็นอะไรก็คงประมาทเกินไป แต่ตราบใดที่ไม่มีใครรู้ก็คงไม่เป็นอะไรสินะ? ดีลูจรู้สึกว่าอยากถอนหายใจออกมาแต่ก็ยั้งเอาไว้ กังวลเรื่องนี้ที่คุณทานากะอนุญาตมาแล้วก็จะกลายเป็นผลเสียกับเธอเอง การที่เธอทำตัวแบบนี้มันก็ไม่ได้ต่างอะไรกับตอนที่เป็นมนุษย์ธรรมดาหรือนามิ อาโอกิเลย

ดีลูจตัดสินใจแล้วว่าเธอก็จะสนุกสนานไปกับมันด้วยเช่นกัน พร้อมๆกับระวังไม่ให้ทุกคนดึงดูดความสนใจและเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงมากเกินไปเท่าที่เป็นไปได้ ยังไงซะ ที่นี่ก็คือชายหาด —ทุกๆที่ที่มีน้ำก็คือบ้านของปรินเซส ดีลูจ ที่นี่เธอสามารถใช้พลังพิเศษของตัวเองได้อย่างเต็มที่ ซึ่งมันยากที่จะใช้ในห้องแล็บ

จากนั้น เมื่อเธอรู้สึกดีขึ้นเพียงเล็กน้อย…

“หวาาา! ดูสิ! ตรงนั้น! ทะเล!” เท็มเพรสโน้มตัวไปข้างหน้าเหนือตักของดีลูจ

ดีลูจมองไปยังจุดที่เท็มเพรสชี้ แสงสว่างอันเจิดจ้าสาดส่องผ่านมาทางหน้าต่าง อีกฟากหนึ่งของที่กั้นคือหาดทรายและท้องทะเล

☆ ปรินเซส อินเฟอร์โน

ป้ายโฆษณาที่ขยับไปมาในลานจอดรถมันเต็มไปด้วยฟอนท์น่ารักๆที่อ่านได้ว่า ทัวร์นาเมนท์วอลเล่ย์บอลชายหาด พร้อมกับรูปภาพประกอบของเด็กสาวน่ารักๆที่กำลังทำท่าตีลังการับลูก ยังมีรอยอักษรจางๆของอะไรบางอย่างที่ถูกลบไปแล้วพร้อมกับแสงไฟที่ส่องมาจากด้านหลังของป้าย ตัวอักษรที่เหลืออยู่อ่านได้ว่า —โอ กวดวิชา—นรก— บางทีตัวอักษรอาจจะถูกเอาไปใช้ใหม่กับอีเวนท์อื่นก็ได้

เท็มเพรสปล่อยผมโพนี่เทลของตัวเองในขณะที่ดีลูจมัดผมของตัวเองให้เป็นโพนี่เทล เควคเองก็ปล่อยผมเปียออก แต่เธอมีผมมากกว่าที่คิด ดังนั้นในทั้งสี่คนเธอจึงดูแตกต่างมากที่สุด เสื้อผ้าไม่ได้ต่างจากปกติมากหรือน้อยจนเกินไป แต่มันรู้สึกได้ถึงความเป็นอิสระ ถอดโซ่ตรวนที่เรียกว่าเครื่องนุ่งห่มออกและเดินไปมารอบๆตอนกลางวันแสกๆในชุดที่เผยเนื้อหนังราวกับเป็นชุดชั้นใน มันรู้สึกเหมือนกับได้ปลดปล่อย เป็นสิ่งที่พวกเธอไม่ได้รับจากการทำกิจกรรมของเมจิคัลเกิร์ลในตอนกลางคืน

ต้นขาที่ได้รูปของเท็มเพรสจะเด้งไปมาไม่ว่าเธอจะบินหรือวิ่ง หน้าอกของเควคจะสั่นอย่างรุนแรงในตอนที่หัวเราะ รูปร่างที่เพรียวบางของดีลูจเองก็เคลื่อนไหวด้วยท่าทีที่งดงาม

อินเฟอร์โนจับหน้าอกและสะโพกตัวเองพร้อมกับพยักหน้าถึงสัมผัสความรู้สึก —มันนุ่ม ใหญ่แถมยังเด้งด้วย “พวกเรานี่เซ็กซี่ดีนะ”

“นี่พูดออกมาแบบจริงจังได้ไงเนี่ย…?” ดีลูจพึมพำ “ที่สำคัญกว่านะ อินเฟอร์โน เควค นี่ทำอะไรกับหางของตัวเองน่ะ?”

“อ๊ะ ชั้นหดมันได้น่ะ” อินเฟอร์โนตอบ

“อะไรล่ะนั่น? ครั้งแรกที่ได้ยินเลยนะ” เควคพูด

เธอทำให้หางแมงป่องของตัวเองเล็กลงดังนั้นจึงดูไม่โดดเด่น แต่การทำแบบนี้มันจะทำให้รู้สึกเหนื่อยเร็วขึ้น และยังหมายถึงสูญเสียความสามารถในการโจมตีด้วย โดยปกติแล้วการทำแบบนี้มันไม่ได้มีความหมายอะไร นอกจากนี้เธอยังใช้ผ้ามาพันรอบเอวอีกด้วย

“ถ้าใช้ผ้ามาพันไว้แบบนี้ มันก็คงโอเคใช่ไหม?” อินเฟอร์โนพูด ถ้าเธอพันไว้แน่นๆมันก็คงไม่มีปัญหาในที่สาธารณะ ไม่ว่าเธอจะกระโดดไปมาแค่ไหนก็ตาม

เท็มเพรสพูดว่า “เดี๋ยวเรากลับมานะ” จากนั้นก็วิ่งออกไปจากลานจอดรถ เควคเองก็พูดว่า “ชั้นด้วย” ก่อนที่จะวิ่งออกไปเช่นกัน ดีลูจที่สับสนก็พูดออกมาว่า “หือ? นี่พวกเราอยากทำอะไรก็ทำเหรอ?” แต่เมื่อเธอจะวิ่งออกไปที่ชายหาด อินเฟอร์โนก็จับไหล่ของเธอเอาไว้

“หือ? อะไรล่ะ?”

“ดีลูจ เธอรู้กฎของวอลเล่ย์บอลชายหาดไหม?” อินเฟอร์โนถามเธอ

“ฉันเคยเล่นแค่วอลเล่ย์บอลที่โรงเรียนน่ะ”

“งั้นชั้นจะสอนกฏรับส่งลูกก่อนที่พวกเราจะเริ่มเล่นเอง”

“หือ? โทษทีนะ ฉันไม่เข้าใจว่าเธอพูดเรื่องอะไรอยู่” ขนตาของอินเฟอร์โนขยับไปมาในตอนที่กระพริบตา “มาตั้งเป้าเป็นแชมป์วอลเล่ย์บอลชายหาดกันเถอะ!”

“หา อะไรเนี่ย? นี่ฉันต้องเล่นด้วยเหรอ?”

“ใช่แล้วล่ะ งานนี้เธอต้องเล่นเป็นคู่เพื่อลงแข่งนะ” ดีลูจยังคงสับสนแต่อินเฟอร์โนยังคงกระทุ้งเธอที่ด้านหลัง พวกเธอกำลังมุ่งหน้าไปยังสถานที่จัดแข่งเกมวอลเล่ย์บอลชายหาด “ถ้าพวกจับมือร่วมทีมกัน แบบนั้นชัยชนะก็ตกเป็นของพวกเราแน่ ชั้นหมายถึง พวกเราคือคอมโบไฟกับน้ำยังไงล่ะ!”

“ฉันว่ามันหักล้างกันและกันมากกว่านะ…”

ปรินเซส อินเฟอร์โน —หรืออาคาริ ฮิยามะ— ไม่สามารถวิ่งแบบเต็มกำลังได้อีกแล้ว แต่ด้วยการกลายเป็นเมจิคัลเกิร์ล เธอจึงสามารถกลับไปวิ่งเร็วดั่งใจต้องการได้อีกครั้ง แค่เรื่องนี้เพียงอย่างเดียวมันก็มีความสุขมากพอแล้ว

แต่เธอคิดว่าหากตัวเองแข่งกันอะไรบางอย่างแล้วสามารถเอาชนะได้ เธอก็จะมีความสุขมากยิ่งขึ้น ร่วมมือกับเพียวเอเลเมนท์ทุกคนสู้กับดิสรับเตอร์ก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้าย แต่สิ่งที่อยู่ในใจของอินเฟอร์โน —อาคาริ ฮิยามะ— คือการแข่งขัน เธออยากแข่งขันกับใครซักคนและต้องการชัยชนะ

คนกลุ่มเล็กๆมารวมตัวกันที่ชายหาด ที่นั่นมันมีเส้นและธงสำหรับการแข่งขันวอลเล่ย์บอลชายหาด แถมยังเหมือนว่าจะมีคอสตูมมาสค็อทกับคอสเพลย์เยอร์อยู่ด้วย อินเฟอร์โนวิ่งเข้าไปหาฝูงชนพร้อมกับดึงมือของดีลูจไปด้วย

☆ ปรินเซส เควค

ช่วงเวลาแห่งชุดว่ายน้ำ —มันสิ่งที่ขาดไปไม่ได้ของเมจิคัลเกิร์ลตามคำร่ำลือ

ปรินเซส เควคเดินไปตามชายหาดพร้อมกับสมุดภาพในมือข้างหนึ่ง แม้จะเดินบนทรายร้อนๆด้วยเท้าเปล่า เธอก็จะไม่ถูกเผาเลย เธอสามารถเดินไปอย่างสง่างามตามชายหาดโดยที่ไม่ต้องตระเตรียมอะไรเลยก็ได้

ไม่เพียงไม่ต้องสวมรองเท้าแตะเท่านั้น เธอยังไม่จำเป็นต้องทาครีมกันแดดด้วยเช่นกัน คุณทานากะยังยืนยันว่าผิวของเมจิคัลเกิร์ลยังไม่ถูกรังสี UV เผาอีกด้วย ดังนั้นถึงจะสวมชุดที่เผยเรือนร่างมากแค่ไหน เธอก็ไม่มีปัญหาอะไรเลย

แต่สำหรับจิโกะ ซาโต้แล้ว เธอกลับมีแต่ปัญหาเต็มไปหมด ในตอนที่กำลังรู้สึกว่า ขอบคุณนะ เมจิคัลเกิร์ล อยู่ในใจ เธอก็เปิดสมุดภาพออก จากนั้นก็มองหาสิ่งที่หมายตาไว้ท่ามกลางหมู่คนที่กำลังว่ายน้ำจนเจอ ไม่ว่าจะเป็นคนที่นั่งเรืออยู่ไกลออกไปในน้ำหรือฝังตัวอยู่ในทรายที่มุมหาด เควคก็สามารถหาตัวเจอได้ด้วยสายตาของเมจิคัลเกิร์ล เธอรู้สึกขอบคุณอยู่ในใจว่า ขอบคุณนะ เมจิคัลเกิร์ล อีกครั้งหนึ่ง

เธอเริ่มวาดภาพ : เด็กๆที่กำลังเล่นน้ำกันอยู่ที่มุมหาด เด็กๆที่กำลังจับห่วงยางตอนว่ายน้ำ เด็กๆที่กำลังเล่นปิดตาตีแตงโม เด็กๆในชุดว่ายน้ำชวนให้นึกถึงนางฟ้าในภาพเขียนทางศาสนาไม่มีผิด

ในตอนที่กำลังตั้งใจวาดภาพอยู่นั้น เควคก็ได้ยินใครบางคนเรียก “นี่ น้องสาว ทางนี้” เสียงนั้นอยู่ใกล้ๆ ดังนั้นเธอจึงเงยหน้าขึ้นจากสมุดภาพเพื่อมองดูชายหนุ่มที่มีเส้นผมสีน้ำตาลสลับส้มตรงหน้า เธอมองไปรอบๆอย่างกังวลแต่มันก็ไม่มีใครอยู่เลย ซึ่งหมายถึงชายคนนี้กำลังพูดกับเธออยู่

ไม่นะ เธอคิด เธอไม่ได้ทำเรื่องอะไรที่ตัวเองรู้สึกภูมิใจเลย เธอปิดสมุดภาพและตอบไปว่า “คะ?” เหมือนกับว่าไม่ได้ทำอะไรผิด

ชายคนนั้นยิ้มกว้าง เธอมองกลับไปอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะเข้าใจว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร จากนั้นเธอก็รู้สึกกังวลด้วยหลายๆเหตุผล เธอคิดว่าไลฟ์การ์ดบางคนอาจพาตัวเธอไปเพราะทำอะไรน่าสงสัย แต่ชายคนนี้กลับเข้ามาจีบใช่ไหมนะ? เพราะเควคไม่เคยคิดว่าตัวเองจะเจอเรื่องแบบนี้ เธอจึงไม่รู้ว่าควรจะตอบสนองยังไง เธอแค่ก้มหน้าลงพร้อมกับพูดว่า “ขอโทษค่ะ ขอตัวก่อน” ราวกับว่าตัวเองทำอะไรผิด ก่อนที่จะรีบหนีไปอย่างรวดเร็ว

เธอไม่เคยจิตนาการถึงภัยพิบัติอันเลวร้ายที่จะเกิดขึ้นกับตัวเอง โลกใบนี้คือสถานที่แสนน่ากลัว เธอคิดพร้อมกับมองไปด้านหน้า และก็เห็นชายอีกหลายคนที่มีใบหน้ายิ้มแย้ม

หลังจากนั้นผู้ชายก็เดินเข้ามาหาเธอจากแทบทุกที่ เธอปฎิเสธอีกฝ่ายอย่างสุภาพ ไม่ได้ตอบรับคำเชิญชวน แค่กอดสมุดภาพตัวเองเอาไว้ในตอนที่วิ่งไปทางนี้หรือวิ่งไปทางนั้นซ้ำไปซ้ำมา การวิ่งไปมาแบบนี้มันทำให้เธอไม่มีเวลาพอที่จะวาดภาพ แม้จะใช้เทคนิคซ่อนเร้นที่เรียนรู้มาจากตอนเป็นจิโกะ ซาโต้และพยายามเคลื่อนไหวจากที่หนึ่งไปอีกที่หนึ่ง เธอก็ถูกเจอตัวได้ง่ายๆ แถมชายที่เข้ามาหาเธอก็พูดว่า “ว่าไง?”

ปรินเซส เควคไม่เหมาะที่จะซ่อนตัวเลย

สับสน กังวล และตื่นตระหนก เธอยังรู้สึกอยากขอโทษอีกฝ่ายที่เข้ามาคุยกับเธอในตอนที่เป็นจิโกะ แต่กระนั้นก็ยังรู้สึกดีใจเล็กน้อย ยิ่งกว่านั้นก็คือเธอยังรู้สึกอายที่ตัวเองสวมชุดว่ายน้ำด้วย —ทำไมมันแย่แบบนี้นะ ต้องโชว์สะดือของตัวเอง ต้นขา และยังถูกจับจ้องจากคนจำนวนมากแบบไม่รู้จบสิ้นด้วย? เธอพยายามไม่ทำตัวให้เด่นเท่าที่ทำได้ แต่หน้าอกที่ได้รูป รูปร่างที่ยั่วยวนของเธอมันไม่ยอมให้เป็นแบบนั้น เป็นเรื่องที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก หากเธอพยายามทำตัวให้ไม่เด่นและบังหน้าอกของตัวเองด้วยสมุดภาพอย่างงุ่มง่าม สิ่งที่เธอทำมันก็จะทำให้หน้าอกของเธอดูเด่นยิ่งขึ้นแถมยังทำให้ดูเซ็กซี่มากขึ้นอีกด้วย เควควิ่งไปมาด้วยความสับสน รั้งความพยายามที่จะขุดหลุมหนีไปเอาไว้ และเมื่อเจอเท็มเพรส —เทวดาผู้มาโปรดของเธอก็รีบวิ่งเข้าไปหา แต่จากนั้นเธอก็หยุด

เท็มเพรสกำลังพูดกับชายที่ท่าทางดูไม่จริงจัง แถมยังเห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายกำลังพยายามจีบเธออยู่ แต่เธอก็หันหลังให้พร้อมกับส่งยิ้มแล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็ว เธอดูสงบนิ่งแถมยังสง่างาม ความเป็นผู้หญิงก็อยู่เหนือกว่าเควค เมื่อได้สัมผัสกับความพ่ายแพ้ที่สุดจะบรรยาย เควคจึงไม่ได้เรียกเท็มเพรส ได้แต่มองดูเธอเดินออกไปอย่างมั่นใจและสง่างาม

☆ ปรินเซส เท็มเพรส

ปรินเซส เท็มเพรสมีแรงจูงใจที่แอบซ่อนเอาไว้ในการกลายเป็นเมจิคัลเกิร์ล เธอกลายมาเป็นหนึ่งในสมาชิกของเพียวเอเลเมนท์เพราะเธอต้องการมีรูปร่างที่เหมาะสมกับโช คนที่เธอชอบที่อยู่ในโรงเรียนมัธยมต้น เธอเป็นเมจิคัลเกิร์ลประเภทที่คิดว่าถึงแม้แรงจูงใจของตัวเองจะไม่ได้บริสุทธ์ แต่เธอก็ต่อสู้กับดิสรัปเตอร์ที่ไม่ดีและปกป้องความยุติธรรมอยู่ทุกวี่วัน ดังนั้นมันก็คงไม่มีปัญหา

หากเธออยู่ในร่างมนุษย์ การเดินไปตามชายหาดในชุดว่ายน้ำมันก็ไม่สนุกเลย เพราะเมย์ ฮิงาชิอนนะเป็นแค่เด็กประถมชั้นปีที่สอง แต่ถ้าเป็นปรินเซส เท็มเพรสในชุดว่ายน้ำสุดวาบหวิวเดินไปตามชายหาดล่ะก็ —มันจะเป็นยังไงกันนะ?

ปรินเซส เท็มเพรสนั้นทรงเสน่ห์และงดงาม ชุดของเธอก็ดูยั่วยวน —อินเฟอร์โนเองยังพูดติดตลกว่า “ชั้นว่าชุดเธอมันเซ็กซี่เป็นอันดับหนึ่งในหมู่เพียวเอเลเมนท์เลย ระวังอย่าแหกกฏแล้วกันนะ เท็มเพรส!”

และปรินเซส เท็มเพรสคนนั้น… กำลังเดินอยู่บนชายหาด!

เธอก้าวเท้าไปข้างหน้าด้วยขาขาวใสอันเรียวสวยลงไปในพื้นทราย เพียงแค่การเคลื่อนไหวครั้งเดียว เธอก็รู้สึกถึงสายตาที่มองมาจากรอบข้าง รู้สึกได้ถึงความวุ่นวาย หูของเมจิคัลเกิร์ลเองก็ได้ยินเสียงซุบซิบแม้จะเล็กน้อยก็ตามด้วยเช่นกัน

“ดาราทีวีเหรอ? หรือนักร้อง…?”

“ไม่นะ ฉันไม่เคยเห็นเธอในทีวีมาก่อนเลย”

ยอดเยี่ยม —แบบนี้มันยอดเยี่ยมสุดๆ เมื่อเธอคิดว่าจะอวดเรือนร่างเพิ่มมากขึ้นเล็กน้อย เธอก็รัดสายชุดว่ายน้ำให้แน่นขึ้น มันทำให้หน้าอกของเธอดูอวบอูมมากกว่าเดิม เธอได้ยินว่าผู้ใหญ่มักจะทำกันแบบนี้

เมื่อเท็มเพรสดันหน้าอกของตัวเองขึ้น ผู้คนโดยรอบต่างก็ซุบซิบกัน

“หวา…”

“นายไปคุยกับเธอสิ”

“ชั้นรู้สึกว่าเธอเด็กเกินไปหน่อย… นายคิดว่าเธออายุเท่าไหร่ล่ะ?”

คนที่พูดแบบนั้นก็คือเด็กผู้ชายที่อายุราวๆมัธยมต้นที่ดูไม่กล้าเข้ามาหาเธอต่างจากผู้ใหญ่ เมื่อเขาถามว่า “อยากไปเที่ยวด้วยกันไหม?” แล้วเธอก็ถามกลับว่า “ทำอะไรล่ะ?” เขาก็ตอบว่า “ผมมีเรือนะ” พอเธอถามกลับ “แล้วอย่างอื่น?” อีกฝ่ายก็ตอบว่า “ถ้าพวกเราเบื่อชายหาดแล้ว จะไปคาราโอเกะหรือเล่นโบลิ่งอะไรก็ได้” เพราะแบบนั้นเธอจึงปฏิเสธไป การบินมันสนุกกว่านั่งเรือ แถมกฎของโรงเรียนก็บอกว่าเวลาไปเล่นโบลิ่งหรือคาราโอเกะก็ต้องไปกับผู้ใหญ่ หากเขาท้าแข่งเธอด้วย เมจิคัล แบทเลอร์ เกมการ์ดที่ดังมากๆในโรงเรียนประถมของเธอ แบบนั้นเธอก็เหมือนถูกบังคับให้รับคำท้า เธอคิดว่าอย่างน้อยหากเขาชวนไปเล่นดอดจ์บอลหรืออะไรอย่างอื่น —อาจจะเป็นทุบแตงโมเพราะว่าพวกเธออยู่ที่ชายหาด— คำตอบก็คงเป็นอีกแบบหนึ่ง

แต่ในวันนี้ ปรินเซส เท็มเพรสอยากทำอะไรแบบนี้มากกว่า เพียงแค่เดินก็ดึงดูดความสนใจได้มากแล้ว สนุกดีจัง

เธอตัดสินใจแล้วว่าจะเดินจากขอบหาดด้านหนึ่งไปอีกด้าน ซึ่งมันคงจะทำให้เธอเต็มไปด้วยความสุข เธอดู DVD แฟชั่นโชว์พวกนั้นมาก็เพื่อวันนี้ เธอจะเดินวางมาดไปอย่างช้าๆโดยใช้วิธีที่ค้นคว้ามาด้วยความเอาใจใส่จะทำให้เธอมีความสุขยิ่งขึ้นแน่ แต่พอเมื่อกลิ่นของยากิโซบะลอยมาเตะจมูก…

ยากิโซบะ!

เธอออกจากบ้านมาโดยบอกว่าจะไปเที่ยวทะเลกับเพื่อน ดังนั้นเธอจึงได้เงินมาด้วย อินเฟอร์โนบอกว่ายากิโซบะที่ชายหาดมันอร่อยสุดๆ หากมันอร่อยกว่ายากิโซบะที่เธอกินแบบปกติแล้ว —เท็มเพรสก็จินตนาการไม่ออกเลยว่ารสชาติมันจะอร่อยขนาดไหน

เท็มเพรสรีบเข้าไปหาร้านยากิโซบะ แต่เธอก็รู้สึกว่ามีอะไรเคลื่อนไหวออกจากหางตาของเธออย่างรวดเร็ว เควคนั่นเอง เหมือนว่าเธอกำลังทำตัวลับๆล่อๆ ซ่อนตัวอยู่ด้านหลังร้านค้า

เควค? ทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่ล่ะ?

เควคกำลังมองมาที่เธอ แต่ทำไมล่ะ? เควคเองก็เป็นหนึ่งในเพียวเอเลเมนท์เหมือนกับเธอ ดังนั้นมันก็ไม่มีเหตุผลที่ต้องมามองเท็มเพรสตอนนี้นี่นา แถมยังไม่มีเหตุผลที่จะซ่อนตัวเลยด้วย

เท็มเพรสคิดเรื่องนี้อยู่ตรงหน้าร้านยากิโซบะ เควคนั้นคือผู้นำ ผู้นำก็คือตำแหน่งที่มีความรับผิดชอบ เพราะแบบนั้นเธอคงคิดถึงสมาชิกคนอื่นด้วย นี่เธอเป็นห่วงเท็มเพรสเหรอ? แต่เท็มเพรสก็ไม่ได้ทำอะไรที่ทำให้เป็นห่วงนี่นา เธอแค่เดินไปมารอบๆ แม้จะมีผู้ชายพยายามเข้ามาจีบ เธอก็หนีมาอย่างง่ายๆ ดังนั้นก็ไม่น่ามีปัญหาอะไร

เธอคิดเรื่องที่เควคกังวลอย่างจริงจัง และเมื่อเธอเข้าใจก็ร้องไห้ออกมา เธอไม่สนคุณลุงวัยกลางคนที่ร้านยากิโซบะที่พูดกับเธออย่างเป็นห่วงว่า “หนูเป็นอะไรรึเปล่า?” เท็มเพรสเข้าใจแล้วว่าเควคกังวลเรื่องอะไร

เท็มเพรสกลายเป็นเมจิคัลเกิร์ลเพื่อโช แต่การเดินจากขอบหาดหนึ่งไปยังอีกที่เพื่อดึงดูดความสนใจจากคนจำนวนมาก โดยพื้นฐานแล้วมันคือการทรยศเขานั่นเอง

เท็มเพรสบอกใบ้กับเควคว่าเธอมีคนที่ชอบอยู่ เธอยังคิดว่าจะลองขอคำปรึกษาจากเควคด้วย เพราะแบบนี้เองเควคถึงกังวล เควคคงคิดว่า สำหรับเท็มเพรสแล้วมันโอเคเหรอที่ทำอะไรแบบนี้ ในเมื่อเท็มเพรสมีคนที่ชอบอยู่แล้ว?

เท็มเพรสส่ายหน้า เธอรู้สึกอายแล้วก็สำนึกผิด เธอไม่ได้กลายเป็นเมจิคัลเกิร์ลเพื่อมาเดินเล่นบนชายหาด เธอลืมไปแล้วว่าตัวเองเป็นเมจิคัลเกิร์ลเพื่ออะไร

“คุณลุง ยากิโซบะสองที่” เท็มเพรสพูดกับชายที่ร้านค้า

“เอ้านี่”

เท็มเพรสเดินเข้าไปคุยกับเควคที่ซ่อนตัวอยู่หลังร้านค้าพร้อมกับจานพลาสติกที่ถืออยู่ในมือแต่ละข้าง “เควค มากินยากิโซบะด้วยกันเถอะ”

“หือ?! อ๊ะ เท็มเพรส? ว้าว! บังเอิญจังที่เจอที่นี่”

ยากิโซบะที่เธอกลืนลงไปมีรสเค็มเล็กน้อย มันไม่ได้ฉ่ำไปด้วยซอสแค่เพียงอย่างเดียว

เมื่อเควคและเท็มเพรสกลับมาที่ลานจอดรถ อินเฟอร์โนก็นั่งกอดเข่าและดีลูจก็พยายามพูดอะไรบางอย่างกับเธอ ซึ่งเห็นได้ชัดว่ากำลังพยายามปลอบโยนอินเฟอร์โนอยู่

“เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า?” เควคถาม

“เอ่อ ก็… แข่งวอลเล่ย์บอลชายหาดมันยากกว่าที่คิดไว้นิดหน่อย” ดีลูจอธิบาย

“ไม่ชนะเหรอ?”

“พวกเราแพ้ตั้งแต่รอบแรกน่ะ”

“โธ่เว๊ย!” อินเฟอร์โนร้องไห้พร้อมกับชูกำปั้นขึ้นสูง “พวกเราควรจะใช้ อัลติเมท ปรินเซส เอ็กซ์โพชั่น สิ!”

“ไม่ ไม่ได้ พวกเราใช้ไม่ได้นะ” ดีลูจพูด

“เดี๋ยวก่อนนะ —ถ้าพวกเธอสองคนยังชนะไม่ได้ แล้วการแข่งมันยากขนาดไหนเนี่ย?” เควคถาม

“พวกคอสเพลย์เยอร์กับคนในชุดมาสค็อทนี่โคตรเหลือเชื่อ มีทั้งระเบิดทั้งแสง” อินเฟอร์โนพูด

“ก็จริงนะ พวกนั้นสุดยอดเลย” ดีลูจเห็นด้วย

“ไม่ว่าคู่ต่อสู้จะพยายามขนาดไหน ทีมนั้นก็ไม่ปล่อยให้ผ่านคอร์ทเลย ใช้ทั้งสะกดจิตทั้งอะไรต่ออะไร”

“เอ่อ แบบนั้นมันฟังดูเหมือน…”

อินเฟอร์โนยืนขึ้น ดวงตาของเธอแทบจะลุกเป็นไฟ “เห็นชัดเลยว่าพวกนั้นแข่งกันทุกปี! ดังนั้นปีหน้า —ปีหน้า พวกเราจะผ่านรอบแรก… ไม่สิ ต้องชนะ! มาเริ่มฝึกกันเลยเพราะพวกเราต้องชนะ! วิ่งกลับบ้านกันเถอะ!”

ดีลูจยิ้มอย่างเหนื่อยอ่อน จากนั้นก็หันไปหาเท็มเพรสและเควค “พวกเธอล่ะจะเอายังไง?”

“เรารู้สึกผิด”

“ชั้นรู้สึกว่าตัวเองแพ้…”

“ฉันไม่เข้าใจแหะ แต่…คงเกิดอะไรหลายๆอย่างขึ้นสินะ…”

“มาเลย! ไปกันเถอะ! ที่โหล่ต้องซื้อน้ำผลไม้ให้คนชนะด้วย!” อินเฟอร์โนวิ่งนำคนอื่นไป เควค จากนั้นก็เท็มเพรสวิ่งตามไปด้วยเสียงโห่

พอคิดถึงการแข่งวอลเล่ย์บอลชายหาดปีหน้าแล้ว ดีลูจก็วิ่งตามหลังไปเช่นกัน