ตอนที่ 8: โจมตีมันด้วยทุกอย่างที่เรามี

☆ CQ เท็นชิฮามูเอล

ความสับสนกำลังแพร่กระจายไปทั่ว ฮามูเอลสั่งการเป็นชุดอย่างรวดเร็วผ่านเครื่องมือสื่อสารของเธอ บอกว่าอย่ามองไปที่จอนำทางของรถ ให้ทำลายจอทิ้ง ยับยั้งชัฟฟิน II หลายคนที่จิตใจถูกขโมยไป และอื่นๆอีกมากมาย เลเธที่อยู่ด้านบนเสลี่ยงหลับตาข้างหนึ่งส่วนอีกข้างหนึ่งมองตรงไปยังรถบรรทุก

พวกเธอรู้จากการทดสอบว่าเวทมนตร์ของพัคพั๊คยังคงมีผลแม้จะเป็นทางวีดีโอ โดยส่วนตัวแล้วฮามูเอลเองก็เคยดูวีดีโอของเธอและหลงเสน่ห์ แต่เรื่องนี้มันรุนแรงมาก สำหรับทหารที่หลงเสน่ห์และเริ่มใช้ความรุนแรงเพื่อเป้าหมายของพัคพั๊คจากการเห็นแค่วีดีโอ มันเป็นอะไรที่ทรงพลังมากเกินไป

ในตอนที่เกิดความโกลาหลเพราะวีดีโอของพัคพั๊คที่เล่นอยู่บนจอนำทางของรถบรรทุก หน่วยเมจิคัลเกิร์ลนักรบรับจ้างที่นำโดยพีเฟิลก็พุ่งออกไป แน่นอนว่าฮามูเอลไม่ได้สั่งการเรื่องนี้ นี่คือเรื่องที่ไม่ได้รับอนุญาต พีเฟิลไม่ใช่คนที่เร่งรีบออกไปเพราะปรารถนาลาภยศชื่อเสียง แถมฮามูเอลเองยังจินตนาการไม่ได้ว่าเธอจะควบคุมผู้ใต้บังคับบัญชาที่กระทำการอะไรตามใจตัวเองได้ยังไงอีก ถ้าอย่างนั้นเธอเห็นว่านี่คือโอกาสที่จะบุกเข้าโจมตีในครั้งเดียวงั้นเหรอ? หากเป็นแบบนั้น เธอก็คงคิดว่าไม่สามารถสามารถฝ่าพัคพั๊คไปด้วยตัวเอง แถมยังพูดโดยให้ความสำคัญกับพวกฮามูเอลราวกับจะบอกว่า “ตามพวกเรามาสิ” มันเหมือนกับเธอกำลังสวมบทเป็นนายพลของกองทัพอยู่ไม่มีผิด

ฮามูเอลตัดสินใจไม่ได้ว่าตัวเองควรทำอะไร แต่ในตอนที่เธอกำลังลังเล สถานการณ์มันก็เปลี่ยนไปอยู่ตลอด นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมามัวตัดสินใจอะไรไม่ได้ เธอรู้เรื่องนี้อยู่แก่ใจ แต่ในใจของเธอก็ยังตัดสินใจไม่ได้อยู่ดี

เธอจ้องไปที่ไมโครโฟนที่เป็นเครื่องมือสื่อสารของเธอในมือที่ถูกกระชากออกไปอย่างรวดเร็ว เลเธเอามันไปแล้ว

“กองกำลังทั้งหมดจงตามกองทหารรับจ้างไป อย่ามองไปที่พัคพั๊ค มองพื้นรึมองฟ้า แล้วก็พุ่งเข้าไป”

ฮามูเอลคิดว่านั่นเป็นการตัดสินใจที่อันตราย แต่เธอก็ยังคงคิดว่ามันคือตัวเลือกเพียงอย่างเดียว กลุ่มของชัฟฟิน II เริ่มวิ่งออกไปพร้อมกับพาเสลี่ยงของเลเธไปด้วย ฮามูเอลเองก็ตามไปด้านหลัง

“แบบนี้ไม่เป็นอะไรเหรอ?” ฮามูเอลถามเลเธ

“หากพัคพั๊คเคลื่อนไหวตอนนี้ เธอคงมีแผนอะไรบางอย่างอยู่แน่ แบบนั้นพวกเราก็จะให้พวกทหารรับจ้างเข้าไปหาเธอเพื่อตรวจดูก่อน แล้วก็ใช้โอกาสนั้นส่งหนึ่งหรือสองหน่วยแอบเข้าไปในสถานโบราณ ถ้าเจ้าเพิ่มเอซโพดำเข้าไปในหมู่พวกนั้นด้วยล่ะก็ พวกเราชนะแน่ เอ”

“รับทราบ… หืมม?”

หน่วยทหารรับจ้างที่วิ่งอยู่ด้านหน้าจนฝุ่นตลบหักเลี้ยวไปทางขวา มันคือการวิ่งไปด้านตรงข้าม ออกห่างจากสถานโบราณที่พัคพั๊คอยู่ มันเป็นเส้นทางที่วนรอบพื้นที่แอ่งกระทะ ซึ่งนั่นหมายความว่าชัฟฟิน II ที่วิ่งตามมาด้านหลังจะถูกผลักให้กลายเป็นแนวหน้าเข้าสู่แนวโจมตีโดยตรง

พีเฟิลไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่าการสร้างแรงกระตุ้นให้พวกเธอ จากนั้นไม่นาน เมื่อพีเฟิลเห็นว่าพวกเธอตกหลุมพราง มันก็เท่ากับการยัดเยียดงานที่ยากที่สุดมาให้พวกเธอทำ

เลเธฉีกพัดของเธอเป็นสองส่วนแล้วโยนมันทิ้งออกไปด้านข้างของเสลี่ยง “ไอ้ฝ่ายทรัพยากรสวะเอ๊ย พอจบเรื่องนี้ พวกแกโดนข้าสอบสวนแน่” จากนั้นเธอก็กระโดดลงมาที่พื้นอย่างรวดเร็วและก็ออกนำพวกชัฟฟิน II ด้วยตัวเอง เลเธนั้นจริงจังมาก พวกชัฟฟิน II คงไม่สามารถรั้งตัวพัคพั๊คไว้ได้ พวกนั้นต้องหลงเสน่ห์เพียงเพราะเข้าใกล้แน่นอน และจำนวนของฝ่ายเธอก็จะลดลง ในขณะที่จำนวนของศัตรูจะเพิ่มขึ้นและกลายเป็นประโยชน์ต่อฝ่ายพัค เลเธคือคนเดียวที่สามารถต่อกรกับพัคพั๊คได้

“ข้าจะซื้อเวลาหน่อย ในตอนนั้นก็ส่งชัฟฟิน II เข้ามาด้วย” มันเป็นคำแนะนำจากเลเธ เสียงของเธอฟังแล้วอยู่ใกล้กับฮามูเอล แม้ว่าตัวของเธอจะอยู่ห่างออกไป ฮามูเอลจับไมโครโฟนแล้วก็สั่งการชัฟฟิน II ทั้งหมด

ทางเข้าสถานโบราณกำลังใกล้เข้ามา พัคพั๊คเองก็เช่นกัน ฮามูเอลเบี่ยงหน้าเพื่อหลีกเลี่ยงการมองไปที่พัคพั๊คโดยตรง ดังนั้นเธอจึงรู้สึกตัวได้ช้าว่ามีเมจิคัลเกิร์ลคนอื่นหลั่งไหลออกมาจากทางสถานโบราณเช่นเดียวกัน พวกเธอถืออุปกรณ์บางอย่าง —ซึ่งก็คือจอภาพนั่นเอง พวกเธอเปิดหน้าจอและภาพก็ค่อยๆปรากฏขึ้นจนเห็นได้อย่างชัดเจน เสียงร้องเพลงอันทรงเสน่ห์ดังขึ้น และเมื่อได้ยินมัน ฮามูเอลก็หันหน้าออกไปทางอื่น

“อย่ามองหน้าจอ! พวกมันกำลังเล่นวีดีโอของพัคพั๊คอยู่!”

☆ พัคพั๊ค

พัคพั๊คตัดสินใจว่าจะไม่ย้ายจากทางเข้าไปที่อื่น หากเธอเคลื่อนไหวไปมารอบๆมากเกินไป คนบางคนก็อาจจะใช้โอกาสนั้นเข้าไปในสถานโบราณได้ ทางเข้านั้นสูงสี่เมตรและกว้างสามเมตร ดังนั้นตราบใดที่เธออยู่ที่นี่ มันก็ไม่มีทางที่ใครจะเข้าไปด้านในได้โดยที่เธอไม่รู้ตัว แต่มันก็ยังคงมีเมจิคัลเกิร์ลจำนวนมากที่พยายามผ่านตัวของเธอเข้าไปด้านใน และมันก็ทำให้พัคพั๊ครู้สึกเศร้า ทหารไพ่ก้มลงมองไปที่เท้าของตัวเอง ดังนั้นอีกฝ่ายคงมองไม่เห็นพัคพั๊คในตอนที่วิ่งเข้ามายังสถานโบราณ พัคพั๊คเดินตรงเข้าไปหาทหารไพ่ที่อยู่ใกล้ๆ และก่อนที่อีกฝ่ายจะเข้ามาชน เธอก็ใช้มือสองข้างตบเข้าไปที่แก้มของทหารไพ่ ตัวของทหารไพ่กระตุก จากนั้นก็มองมาด้านหน้า ตาของเธอสบเข้ากับพัคพั๊ค และในพริบตาเดียว เธอก็กลายมาเป็นเพื่อน

“ขอร้องนะ คุณทหารไพ่ ช่วยหยุดทุกคนที่พยายามเข้ามาในสถานโบราณให้หน่อย”

ทหารไพ่พร้อมกับหอกในมือขวาเข้าประจันหน้ากับคนที่เคยเป็นเพื่อนของตัวเองจนถึงเมื่อซักครู่นี้ตามความต้องการของพัคพั๊ค พัคพั๊ครู้สึกพอใจที่ตัวเองมีเพื่อนเพิ่มมาอีกคน แต่ทหารไพ่ก็มีจำนวนเยอะเหลือเกิน สโนไวท์พูดเอาไว้ว่า “หากท่านพยายามเป็นเพื่อนกับทุกคนล่ะก็ แบบนั้นอีกฝ่ายก็จะผ่านท่านไปได้แน่” ซึ่งเป็นเรื่องที่แย่มากๆ แต่เธอก็ปล่อยให้ทหารไพ่คนอื่นเป็นหน้าที่ของวีดีโอเต้นความคมชัดสูงของตัวเอง มันจะมีซักกี่คนที่เข้าไปในสถานโบราณได้โดยที่เอาแต่มองพื้นตลอดทางกันนะ? ต่อให้เข้าไปได้ เพื่อนที่แข็งแกร่งของพัคพั๊คก็รออยู่ด้านใน และลึกเข้าไปกว่านั้นก็คือสโนไวท์ นักล่าเมจิคัลเกิร์ล

พัคพั๊คสังเกตเห็นว่ามีอะไรบางอย่างกำลังบินอยู่ตรงหางตา เมื่อเธอมองเข้าไปหา เธอก็เห็นนางฟ้าที่ถืออุปกรณ์สื่อสารบินต่ำพอจนเกือบจะแตะพื้น สโนไวท์บอกไว้ว่างานของ CQ เท็นชิฮามูเอลคือการคอยสั่งการทหารไพ่และยังบอกอีกว่าเป็นเป้าหมายที่สำคัญด้วย

ต่อให้เธอจะบินอยู่บนฟ้า แต่ถ้าโจมตีเข้าที่ปีกของเธอล่ะก็ แบบนั้นก็จะร่วงลงมา พัคพั๊คหยิบก้อนที่อยู่บนพื้นขึ้นมา แต่ว่าตอนที่เธอกำลังจะขว้างออกไป เธอก็ถูกเรียกให้หยุด

“นายพลของศัตรูอยู่ตรงหน้าแล้ว แต่เจ้าคิดจะทำอะไรงั้นรึ เอ?”

เธอเอาก้อนหินที่จะขว้างใส่ฮามูเอลขว้างไปทางเจ้าของเสียงแทน หินที่มันจะทำให้พื้นแตกและภูเขาถล่มกลับร่วงลงบนพื้นพร้อมกับเสียง ตึก ก่อนที่จะไปถึงเป้าหมาย

การที่ขุนนางในยุคของราชวงศ์แพลนแทเจเนต* มีฝักดาบญี่ปุ่นเคลือบดำนั้น มันเป็นภาพที่ดูไม่เข้ากัน ความแปลกประหลาดของเธอนั้นดึงดูดสายตาของพัคพั๊ค เมจิคัลเกิร์ลที่อยู่ตรงหน้า  —หากเธอเรียกตัวเองว่านายพล แบบนั้นเธอก็คือเลเธ ใบหน้าเลเธหันมาที่พัคพั๊คและไม่ได้หันหน้าไปทางอื่น เธอรับฟังเสียงของพัคพั๊คโดยไม่ได้อุดหู แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ได้กลายเป็นเพื่อน จนทำให้พัคพั๊ครู้สึกว่าเธอแค่ยืนอยู่ตรงนั้น

*ราชวงศ์ที่ปกครองอังกฤษช่วงปีคศ. 1128-1485

จากพื้นที่วงกลมขนาดใหญ่รอบตัวผสมกับเสียงกรีดร้องและเสียงตะโกน พัคพั๊คสามารถได้ยินเสียงร้องเพลงจากวีดีโอของเธอที่ทุกคนยกย่องว่า “น่ารัก” และ “งดงาม” ซึ่งในตอนนี้มันเป็นเพลงเก่าที่ได้รับความนิยม ก่อนหน้านั้นเองก็ถูกใช้เป็นเพลงกล่อมเด็ก

เลเธยืนอยู่ตรงหน้าพัคพั๊คและไม่ได้ยอมโอนอ่อนให้ ความสงสัยจึงเกิดขึ้นในตัวของพัคพั๊ค หัวใจของเธอเต้นรัว เลเธอยู่ที่นี่และดูเหมือนว่าอยู่ห่างออกไปเพียงแค่เอื้อมมือก็จะสัมผัสได้ พัคพั๊คก้าวออกไปหนึ่งก้าว แต่เลเธก็ยังคงอยู่ห่างเกินไป พัคพั๊คจึงก้าวออกไปอีกสองและสามก้าวแต่เธอก็ยังคงเอื้อมมือไปไม่ถึง เมื่อเธอรู้สึกถึงอะไรบางอย่างจึงหันกลับมาในทันที ทหารไพ่หนึ่งคนผ่านไปยังทางเข้าของสถานโบราณแล้ว

พัคพั๊คถูกล่อออกไป ดังนั้นเธอจึงลุกลี้ลุกลนรีบกลับไปที่ทางเข้า แต่ในคราวนี้ไม่ว่าเธอจะพยายามซักแค่ไหน มันก็ไม่ใช่แค่ไปไม่ถึงทางเข้า แต่เธอยังเข้าใกล้ไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ไม่ว่าจะเอื้อมมือออกไปแค่ไหนก็ทำไม่ได้

นี่คือเวทมนตร์ของเลเธ พัคพั๊คหันกลับมามองดูหน้าของเธออีกครั้ง เลเธมองมาที่พัคพั๊คที่เดินอยู่ด้วยความสับสน เธอยิ้มมุมปากพร้อมกับชักดาบออกมาจากฝักสีดำ

“อาเมะ-โนะ-โอฮะบาริ”

จังหวะที่เลเธชักดาบออกมา อากาศมันก็หนักอึ้งและรุนแรงขึ้น จนพัคพั๊คพ่นลมหายใจและสงเสียง “โอ๋” ออกมา เลเธถือฝักดาบเคลือบดำอยู่ในมือซ้าย ส่วนมือขวาถือดาบปริศนาที่ดูเหมือนกับคาตานะและดาบโค้ง แต่พัคพั๊คกลับคิดว่าเธอนั้นช่างดูงดงาม จนคิดว่า อ่า อยากเป็นเพื่อนกับเธอจังเลย

แน่นอนว่าพัคพั๊คนั้นพยายามอย่างที่สุดเพื่อประโยชน์ของทุกคน เธอไม่ใช่เริ่มรู้สึกกลัว แต่เธอยังสัมผัสถึงการไหลเวียนในอากาศได้ การไหลเวียนนั้นคือพลังเวทที่บิดเบี้ยวอย่างผิดธรรมชาติ เสียงร้องเพลงของพัคพั๊คที่ดังมาจากด้านหลังของเลเธเริ่มแตก เบาลงเรื่อยๆ จนในที่สุดก็หายไป มันหายไปอย่างน่าประหลาดราวกับว่าถูกดึงออกไปยังที่ไกลแสนไกล

เลเธเข้ามาพร้อมกับการเคลื่อนไหวที่ไหลลื่น พัคพั๊คถอยไปด้านหลัง กระโปรงยาวของเลเธมันซ่อนการเคลื่อนไหวของขาเอาไว้ แม้โดยปกติแล้วพัคพั๊คจะไม่ได้สนใจอะไรแบบนั้น แต่ในตอนนี้ สิ่งที่อยู่ในใจของเธอคือการขยับขาของเลเธ และมันก็เป็นอะไรที่งดงามเช่นกัน

พัคพั๊คกางแขนออกพร้อมกับรอยยิ้ม “พี่สาว มาเป็นเพื่อนกับพัคนะ!”

เลเธตอบกลับด้วยการฟัน เธอฟันลงมาจากด้านบนและเสริมด้วยการโจมตีอีกอย่างหนึ่งจากพื้น จากนั้นก็บิดมันไปรอบๆพร้อมกับฝักดาบ พัคพั๊คหลบทุกการเคลื่อนไหวอย่างระมัดระวัง ซึ่งมันเข้าจังหวะกับการเคลื่อนไหวอันไหลลื่นของเลเธราวกับเป็นการแสดงความนับถือเหมือนกับที่แสดงให้คู่เต้นของตัวเองเห็นในงานเต้นรำของสังคมชั้นสูง เธอหลบแล้วก็ป้องกันการโจมตี เธอยิ้มแล้วพูดกับเลเธ “นี่ มาเป็นเพื่อนกับพัคนะ! พี่สาวต้องสนุกแน่ๆ!”

กระโปรงของเลเธเผยอขึ้นในตอนที่เธอเตะเข้ามา พัคพั๊คยกมือขวาขึ้นเพื่อป้องกันเอาไว้ จากนั้นเธอก็พยายามหมุนตัวไปตามขาของเลเธ แต่มือของกลับสัมผัสอะไรไม่ได้เลยนอกจากอากาศ “หือ?”

มีอะไรบางอย่างแปลกๆ มีอะไรที่ผิดปกติเกิดขึ้น เธอป้องกัน หยุดตัว แล้วก็หลบการโจมตีต่อเนื่องสามครั้งจากเลเธ จากนั้นเธอก็เตะก้อนหินตรงเท้าเพื่อพยายามโจมตีเลเธ แต่เธอก็เสียการทรงตัวจนล้มตัวลงบนพื้นก่อนที่จะตั้งหลักได้ หินที่เธอขว้างหรือจะเตะนั้นกลับพลาดเป้า และเมื่อเธอพยายามสัมผัสตัวเลเธ เธอก็ทำไม่ได้เช่นกัน เธอสาบานได้ว่าเลเธอยู่ตรงนี้ แต่มันก็เหมือนกับว่าเลเธอยู่ไกลออกไปที่ไหนซักที่ด้วย

ดาบที่เลเธจับอยู่มันงอราวกับว่าอ่อนนุ่ม ดาบที่ฟาดเข้ามาเพียงครั้งเดียวมันก็ดูเหมือนกับสองหรือสามครั้ง ไม่สิ—ปลายดาบมันแบ่งออกเป็นสองแล้วก็สาม ใบดาบทั้งสามสั่นไหวอย่างรุนแรงราวกับเชื้อเชิญเธอให้เข้าไปหา พัคพั๊คยั้งแรงกระตุ้นที่เข้าไปสัมผัสเอาไว้แล้วก็รอ เธอมองดูอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็ป้องกันเอาไว้

เธอประกบใบดาบใบแรกไว้ด้วยนิ้วโป้งกับนิ้วชี้ ใบดาบที่สองไว้ระหว่างนิ้วกลางกับนิ้วนาง และใบดาบที่สามไว้ระหว่างนิ้วนางกับนิ้วก้อย เลเธพยายามกดใบดาบและดึงออก เพิ่มแรงแล้วก็ลดแรงอีกครั้ง แต่พัคพั๊คก็จับมันเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย เธอเอาใบหน้าตัวเองเข้าไปใกล้ใบดาบ แม้ว่าเธอจะสัมผัสมันอยู่แล้ว แต่เธอก็ปรารถนาว่าอยากสัมผัสมันให้มากยิ่งกว่านี้ หากเธอเป็นเมจิคัลเกิร์ลธรรมดา ใบดาบเหล่านี้คงเสียบเข้ามาในร่างของเธอไปแล้ว

พัคพั๊คดมกลิ่นและพบว่ามันไม่ได้มีกลิ่นอะไรมาก เหมือนว่าสิ่งที่จะอยู่ห่างออกไปเช่นกัน เพราะแบบนี้เลเธถึงไม่กลายเป็นเพื่อนของพัคพั๊ค

“นี่ มาเป็นเพื่อนกับพัคเถอะ หยุดสู้กันนะ มาเล่นด้วยกันดีกว่า มีเพื่อนอยู่เยอะแยะเลยนะ พัคแน่ใจว่าต้องเข้ากันได้แน่ๆ”

เลเธปล่อยมือจากด้ามดาบ ปล่อยให้พัคพั๊คเอาตัวดาบไปแล้วก็กระโดดไปด้านหลัง “อาเมะ-โนะ-ฮาบาคิริ” เธอเอื้อมมือไปยังที่ไหนซักแห่งที่ห่างออกไปและเอาดาบอีกเล่มมา รูปร่างนั้นดูแตกต่างจากเล่มก่อนหน้า มันเป็นใบดาบหนาที่ตรงกลางมีใบดาบแตกแขนงแยกออกมา

“อาเมะ-โนะ-นูโบโคะ” และอีกหนึ่งเล่มเป็นเล่มที่สาม —ในคราวนี้รูปร่างมันเป็นหอก ด้านคมของมันยาวกว่าด้ามจับครึ่งหนึ่ง เมื่อพัคพั๊คมองดูแล้วก็เห็นว่ามันดูไม่ค่อยสมดุลมากเท่าไหร่ แต่เธอก็สัมผัสได้ถึงพลังเวทที่พรั่งพรูออกมาจากอาวุธทั้งสอง พลังเวทมันมีความหนาแน่นสูงและถูกทำให้คงอยู่ในรูปร่างนั้น แม้จะเพียงแค่อยู่เฉยๆมันก็สร้างเสียงออกมา แน่นอนว่ามันคืออาวุธชั้นยอดอันโด่งดัง ของพวกนี้แน่นอนว่าถูกเก็บเอาไว้ในคลังสมบัติของฝ่ายโอสไม่ก็ที่ไหนซักที่

เลเธยืนหันข้างพร้อมกับดาบในมือขวาและหอกในมือซ้าย มีเลือดไหลออกมาจากมุมปากแต่เธอก็ไม่ได้เช็ดมันออก เธอจดจ่ออยู่กับพัคพั๊คเท่านั้น

พัคพั๊คมองดูดาบที่อยู่ในมือตัวเอง ใบดาบมันดูบอบบางเหมือนกับแผ่นกระดาษ และการถือมันเอาไว้ก็สร้างปัญหามากเกินไป ดังนั้นเธอจึงโยนมันเอาไว้ด้านหลัง

พัคพั๊คหลบหอกที่แทงเข้ามาหา ดาบที่เหวี่ยงเข้ามาเองก็ด้วย แต่ก่อนที่เธอจะหลบได้นั้น มันก็เข้ามาใกล้มากจนเฉือนหน้าแข้งของเธอ แม้ว่าจะไม่ได้ถูกตัดขาดออกจากตัว ความรู้สึกเย็นยะเยือกที่แล่นผ่านใบดาบมาก็น่าขยะแขยงมาก มันเฉือนถุงเท้าคู่โปรดที่มีริบบิ้นติดอยู่บนผ้าสีขาวของเธอขาด จนทำให้พัคพั๊ครู้สึกเศร้า

ใบหน้าของเลเธที่ไม่รู้สึกทุกข์ร้อนมาโดยตลอดกลับบิดเบี้ยว

“อะไรเหรอเลตี้? รู้สึกโล่งอกที่พัคไม่บาดเจ็บรึเปล่า? ความจริงเลตี้ไม่อยากทำร้ายพัคใช่ไหม? แบบนั้นสินะ?”

เลเธเป็นเมจิคัลเกิร์ลที่ทรงพลัง การแทงอย่างแม่นยำ ความรวดเร็วในการเหวี่ยง พละกำลัง เทคนิค การตอบสนอง ความรวดเร็ว ความแข็งแกร่งของกล้ามเนื้อ ทุกเรื่องของเธอเหนือกว่าค่ามาตราฐานไปไกลมาก ความแข็งแกร่งของเวทมนตร์ที่สามารถดึงอาวุธออกมาจากระยะไกลเข้ามาในมือได้ก็ยอดเยี่ยมมาก เธอมั่นใจในตัวเอง เพราะแบบนั้นจึงเข้ามาเผชิญหน้ากับพัคพั๊คด้วยตัวคนเดียว เธอเชื่อมั่นในดาบเวทมนตร์อันคมกริบและความแข็งแกร่งทางกายภาพของตัวเองว่าจะไม่ล้มเหลวในการหั่นพัคพั๊ค —แต่กระนั้นเธอก็ทำพลาด ไม่ใช่ว่าพัคพั๊คใช้เวทมนตร์ของตัวเอง ไม่ใช่ว่าเลเธขาดทักษะ แต่มันคือเรื่องง่ายๆอย่างการที่พัคพั๊คคือร่างเกิดใหม่ของปราชญ์ ความแข็งแกร่ง ความรวดเร็ว และความยากที่จะเข้าใจ —มันเหนือยิ่งกว่าคนอื่นๆอย่างมหาศาล

เลเธจึงไม่มีวันต่อกรกับพัคพั๊คได้

“นี่ เลตี้” พัคพั๊คเดินเข้ามาหา ส่วนเลเธก็ถอยออกไป

เลือดยังคงไหลออกมาจากมุมปากของเลเธ —พัคพั๊คไม่ยอมให้เลเธแตะต้องตัวเธอ ดังนั้นจึงลืมเรื่องการโจมตีไปได้เลย การรู้เรื่องนี้มันคงเป็นเหตุผลที่ทำให้เลเธกัดกระพุ้งแก้มไม่ก็ลิ้นของตัวเอง รอยร้าวที่เกิดขึ้นในตัวของเลเธมันควบคุมไม่ได้และกำลังขยายตัวออกไป

พัคพั๊ครู้สึกเศร้า หัวใจของเลเธอยากจะเป็นเพื่อนกับพัคพั๊ค แต่เธอคิดว่าตัวเองไม่ควรจะเป็น ดังนั้นเธอจึงฝืนตัวเองสู้กับมัน แบบนี้มันไม่ทำให้ใครมีความสุขได้เลย พัคพั๊คเองก็ไม่มีความสุข เลเธเองก็ไม่มีความสุขด้วย ดังนั้นเธอจึงคิดว่า ใช้เวทมนตร์กับรอยร้าวในใจของเลเธดีกว่า

“มันสนุกจริงๆนะ การได้อยู่ด้วยกันมันสนุกจริงๆ จะไม่ถูกใครเกลียดหรือโกรธใส่ด้วย ดังนั้น เอ่อ เอ่อ มาเป็นเพื่อนกับพัคนะ มาอยู่ด้วยกัน พวกเราจะได้เล่นไล่จับ เล่นซ่อนหาแล้วก็เกมอื่นๆอีกเยอะแยะเลย มีลูกอมอร่อยๆด้วยนะ แล้วก็ แล้วน้ำผลไม้ก็มีนะ จะชาหรือกาแฟก็ดื่มได้มากเท่าที่ต้องการเลย”

พัคพั๊คก้าวเข้ามาใกล้อีกหนึ่งก้าว

☆ เลเธ

เมื่อเทียบกับที่เธอเคยเจอมาก่อนหน้านี้ เลเธรู้สึกว่าเวทมนตร์ของพัคพั๊คนั้นแข็งแกร่งขึ้นมาก มากกว่าเมื่อสิบปีที่แล้วที่เลเธถูกลากเข้าไปประชุมร่วมกับพัคพั๊ค จนสุดท้ายเธอก็กลายเป็นเพื่อนเล่นของพัคพั๊ค เล่นไล่จับ ซ่อนหา แล้วก็เกมอื่นๆด้วยกัน ในตอนนั้นเธอรู้สึกยินดีออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ ในเย็นวันนั้นความทรงจำแสนสนุกกลายเป็นเรื่องอัปยศอดสู เธอไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าตัวเองถูกพัคพั๊คหลอก ถูกทำให้หลงเสน่ห์ด้วยเวทมนตร์ เล่นสนุกด้วยกันเหมือนกับคนบ้า พอต้องแยกจากกันเธอก็รู้สึกเศร้าเสียใจเหมือนตัวจะแตกเป็นเสี่ยงๆ

เวทมนตร์ของพัคพั๊คทรงพลังกว่าที่เคยเป็นมาอย่างมาก คนที่ถูกเวทมนตร์ของเธอขโมยหัวใจไปจะรู้สึกดีกับเธอมากเกินไปจนถึงขั้นเคารพบูชาหรือรับใช้อย่างหูหนวกตาบอด เพื่อประโยชน์ของพัคพั๊ค พวกเธอจะละทิ้งจุดยืนของตัวเอง ละทิ้งชีวิตเพื่อทำทุกอย่าง เรื่องแบบนี้มันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ในตอนประชุมเองเธอก็ไม่ได้มีท่าทีจริงจังอะไรด้วย

เลเธใช้เวทมนตร์ของเธอเพื่อคอยรักษาระยะห่างและลดผลกระทบจากเวทมนตร์ของพัคพั๊คเอาไว้ แต่เธอก็ไม่สามารถลบล้างมันได้อย่างสมบูรณ์ เวทมนตร์ของพัคพั๊คมันค่อยๆคืบคลานเข้ามาหาเธอจากภายนอกเหมือนกับพิษ

ดาบที่เธอเอาออกมาจากคลังสมบัติล้วนแต่มีคาถาเสริมความแข็งแกร่งที่ไม่มีอะไรเทียบได้ร่ายเอาไว้ มันคมมากพอจนแม้แต่รอยข่วนที่เกิดขึ้นสามารถเปลี่ยนโฮมุนครูสประเภทต่อสู้ให้สูญสลายไป และยังไม่ใช่เพียงเท่านั้น —มันยังคงมีความสามารถพิเศษที่น่ารังเกียจอย่างการคว้านเอาวิญญาณของใครก็ตามที่ถูกฟันออกมาโดยตรง แต่พัคพั๊คกลับต้านทานมันได้ด้วยการใช้ความแข็งแกร่งร่างเกิดใหม่ของปราชญ์เพียงอย่างเดียว และเพราะเลเธเข้าใกล้ในการพยายามโจมตีศัตรูมากเกินไปอย่างไม่ระวัง เธอจึงโดนผลจากเวทมนตร์ของพัคพั๊ค จนสมองของเธอสั่งการทุกอย่างที่สามารถทำได้เพื่อต่อต้านแรงผลักดันให้เปลี่ยนฝ่าย

เลเธคือเมจิคัลเกิร์ลที่ทรงพลังอย่างเหลือเชื่อ แม้จะเป็นในโรงเรียนกวดวิชามาโอที่รวบรวมนักสู้ผู้แข็งแกร่งเอาไว้ เธอก็ไม่เคยคิดแม้แต่ครั้งเดียวว่าตัวเองด้อยกว่า แต่ความแตกต่างระหว่างตัวของเธอกับเมจิคัลเกิร์ลที่อยู่ตรงหน้าไม่ได้ใกล้เคียงกันแม้แต่นิด ทั้งเรื่องความสามารถทางกายภาพ เทคนิค เวทมนตร์ ความแข็งแกร่งของจิตใจ คุณลักษณะ —อีกฝ่ายอยู่กันคนละมิติในทุกๆเรื่อง ความจริงข้อนี้ทำให้เลเธรู้สึกเครียด และความเครียดมันก็ช่วยพิษของเวทมนตร์พัคพั๊คหลั่งไหลเข้ามาในตัวเธอ ทำให้พัคพั๊คดูสดใสและมีเสน่ห์มากยิ่งขึ้น

นี่เธอควรใช้เวทมนตร์เพื่อให้ผ่านพัคพั๊คเข้าไปในสถานโบราณรึเปล่า? เป็นไปไม่ได้ หากเลเธเข้าไปใกล้พัคพั๊ค มันก็จบแค่นั้น

นี่เธอควรใช้เวทมนตร์กับพัคพั๊คเพื่อส่งอีกฝ่ายขึ้นไปสูงบนท้องฟ้ารึเปล่า? นี่เองก็เป็นไปไม่ได้ หากเธอทำให้พัคพั๊คเป็นเป้าหมาย เธอก็จะต้องหลงเสน่ห์แน่ สิ่งที่เธอทำได้มากที่สุดคือการใช้เวทมนตร์กับพื้นที่รอบตัวพัคพั๊คเพียงเท่านั้น

เธอไม่เคยจินตนาการว่าตัวเองจะสู้กับพัคพั๊คได้นานมาตั้งแต่แรก เธอคิดว่าหากถึงเวลา เธอก็จะหนี หากเกิดกรณีที่เลวร้ายที่สุดและเธอหลงเสน่ห์พัคพั๊ค การที่เธอจะกลับไปฝ่ายโอสผ่านทางการแลกเปลี่ยนตัวนักโทษมันก็ยังคงเป็นไปได้ แต่ทุกตัวเลือกถูกกำจัดทิ้งทั้งหมดในตอนที่พวกเธอรู้ถึงแผนการของพัคพั๊ค หากพัคพั๊คเปิดใช้งานอุปกรณ์ ทุกสิ่งทุกอย่างจะพังพินาศ

สิ่งที่เลเธควรทำในตอนนี้คือการซื้อเวลาให้มากที่สุดเท่าที่ทำได้ เวลาสำหรับทุกคน ไม่ว่าจะเป็นฮามูเอล ไอ้สวะพีเฟิล หรือชัฟฟิน II เพื่อไปให้ถึงอุปกรณ์ และมันก็เห็นได้ชัดเจนว่าเธอจะซื้อเวลาให้มากที่สุดได้ยังไง ถ้าเธอกำจัดพัคพั๊คได้มันก็จะเป็นการซื้อเวลาได้นานและมากที่สุดนั่นเอง

เลเธกัดเข้าไปที่กระพุ้งแก้ม ความเจ็บปวดและรสชาติของเหล็กมันทำให้จิตใจของเธอแหลมคมขึ้น

เธอแทงหอกออกไปและพัคพั๊คก็หลบได้ เธอเหวี่ยงดาบออกไปและพัคพั๊คก็หลบได้อีกเช่นกัน เลเธจะประมาทและเข้าไปใกล้ไม่ได้ พัคพั๊คเองก็คงเข้าใจเรื่องนี้ดี เธอยืนในท่าหันข้างเพื่อรักษาระยะห่างจากคู่ต่อสู้และก้าวเท้าขวาออกไปด้านหน้าหนึ่งก้าว จากนั้นเธอก็กระทืบมันลงไปอย่างรุนแรงมากพอที่จะทำให้หินที่อยู่ด้านล่างแตกละเอียด เธอส่งพลังไปยังแต่ละส่วนของร่างกาย —แขนขวา แผ่นหลัง ไหล่ เข่า แล้วก็น่อง— จากนั้นก็มองขึ้นไปบนฟ้าและชูหอกขึ้น เธอไม่ได้เล็งเป้าไปที่ตัวของพัคพั๊ค แต่เป็นตรงพื้นด้านล่างของพัคพั๊ค เธอขว้างหอกออกไปและในเวลาเดียวกันเธอก็เพิ่มระยะห่างระหว่างตัวของเธอและอาวุธ จนทำให้หอกนั้นเคลื่อนไหวอยู่เหนือเมฆ ในโลกที่แยกตัวออกมานี้ มันไม่มีทั้งพื้นที่ด้านในและด้านนอก หอกจึงพุ่งไปเรื่อยๆไม่มีที่สิ้นสุด

พัคพั๊คมองเลเธอย่างสงสัย เธอคงไม่เข้าใจว่าเลเธทำอะไรอยู่ เลเธยกดาบที่อยู่ในมือสองข้างขึ้นและแทงมันไปข้างหน้าพร้อมกับภาวนาไม่ให้พัคพั๊ครู้ว่าเธอกำลังทำอะไร เธอตวัดใบดาบไปอีกด้าน จากนั้นก็หันไปยังทิศทางอื่น เธอโจมตีแบบซ้ำๆอย่างแน่วแน่ที่จะใช้ท่าปลิดชีพ เธอเดินไกลออกมาจนเข้าไปใกล้ ชุดเดรสของเธอเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดที่ไหลหยดลงมาจากปาก แต่มันยังไม่จบ

เธอแทงดาบไปด้านหน้า จากนั้นก็แทงไปด้านหน้าอีกครั้ง พัคพั๊คจึงกระโดดถอยหลัง และในจังหวะนั้น ตำแหน่งนั้น ทุกอย่างล้วนสมบูรณ์แบบตามที่เลเธเล็งเอาไว้ มันเป็นช่วงเวลาแค่อึดใจเดียวที่เท้าของพัคพั๊คลอยขึ้นจากพื้น พัคพั๊คไม่ได้มีความสามารถในการบิน อีกแง่หนึ่งคือเธอไม่สามารถเคลื่อนที่อย่างอิสระในอากาศได้

เลเธลดระยะห่างระหว่างหอกที่อยู่ไกลออกไปบนฟ้ากับพื้นดิน เธอใช้เวลาปรับอาวุธในแต่ละข้างด้วยเช่นกัน เธอเอามันเข้าไปยังตำแหน่งที่จะแทงพัคพั๊ค พลังในการโจมตีครั้งนี้ไม่ได้เหมือนกับก่อนหน้าที่เธอพร้อมจะถอยเพื่อหลีกเลี่ยงการโดนเวทมนตร์ของศัตรู แรงโน้มถ่วงดึงหอกที่อยู่สูงขึ้นไปบนฟ้าลงมาอย่างรวดเร็วด้วยแรงอันบ้าคลั่ง และมันก็พุ่งเข้าไปหาพัคพั๊คที่เท้าลอยอยู่เหนือพื้น สำหรับเธอแล้วมันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะหลบการโจมตี

ใช่แล้ว โชคร้ายหน่อยที่มันพุ่งเข้าไปหา

เลเธลดระยะห่างระหว่างตัวของเธอและพัคพั๊คในทันที จากนั้นก็ผลักพัคพั๊คไปด้านข้างและหอกที่ร่วงลงมาจากสวรรค์ก็แทงทะลุร่างกายของเลเธแทน เลือดไหลทะลักออกจากปากของเธอ จนเลเธล้มตัวลงบนพื้นข้างๆพัคพั๊ค การเคลื่อนไหวอย่างหุนหันพลันแล่นของเธอเพื่อปกป้องพัคพั๊คมันนำไปเธอไปสู่ความสิ้นหวัง แต่มันก็คือความสุข พัคพั๊คมองลงมาที่เลเธด้วยความเศร้าโศก เลเธพยายามจะพูดว่าอยากให้เธอยิ้มมากกว่านี้ แต่แทนที่จะพูดออกมาได้ มันกลับมีเลือดไหลออกมาแทน

พัคพั๊คถอยห่างจากเลเธ เลเธที่นอนจมบ่อเลือดลูบหน้าอกตัวเองด้วยมือสั่นๆ มือของเธอกำอยู่แน่นในอากาศ ความสุขของเธอค่อยๆหายไป ความโกรธและความเกลียดชังจึงเข้ามาแทนที่ ในช่วงจังหวะสุดท้าย ตัวของเธอก็โดนเวทมนตร์ของพัคพั๊คเข้า จนเธอรับการโจมตีครั้งสุดท้ายไว้ด้วยตัวเอง เมื่อลงเอยแบบนี้เธอก็ปฎิเสธไม่ได้ว่ามันโง่เง่าสิ้นดี และในตอนนี้เองเธอก็กำลังจะตาย เธอไม่ได้รู้สึกอะไรอย่างอื่นเลยนอกจากความเสียใจอย่างไม่มีที่สิ้นสุดในเรื่องที่ตัวเองปกป้องพัคพั๊คเอาไว้ ความเสียใจที่วนเวียนอยู่ในใจก็ค่อยๆหายไปพร้อมกับชีวิตของเธอ เมจิคัลเกิร์ลที่มีพลังชีวิตน้อยคงตายไปเรียบร้อยแล้ว แต่การมีพลังชีวิตที่เหนือกว่าเล็กน้อยก็ไม่ได้ทำให้เธอรอดไปได้ และเธอก็ไม่สามารถปรากฏกายอย่างอาจหาญเพื่อช่วยผู้ใต้บังคับบัญชาของเธอจากปัญหาได้อีกแล้วเช่นกัน สติของเธอเลือนลางลง เสียงเองก็ค่อยๆหายไป ภาพที่มองเห็นเริ่มบิดเบี้ยว แต่ในภาพบิดเบี้ยวที่เธอมองเห็น มันก็มีเงาสีฟ้าปรากฎขึ้นและสัมผัสกับแก้มของเธอ มีบางอย่างกลิ้งออกมาจากเธอด้วย จากนั้นความเกลียดชังกับความเสียใจของเธอก็หายไปทั้งๆแบบนั้น เธอเป็นอิสระจากอารมณ์ด้านลบของตัวเอง เธอยิ้มออกมาและจากไปอย่างสงบ

☆ CQ เท็นชิฮามูเอล

พวกเธอต้องทำการโจมตีในตอนนี้ ไม่งั้นสิ่งที่พยายามมาจะกลายเป็นสูญเปล่า ผลลัพธ์ที่ดีที่สุดคือการที่เลเธเอาชนะพัคพั๊คได้ แต่ถ้ามันเป็นเรื่องง่ายขนาดนั้น เลเธก็คงจะออกไปตั้งแต่แรก ส่วนกรณีเลวร้ายที่สุดคือเลเธหลงเสน่ห์พัคพั๊คและเข้าร่วมกับฝ่ายศัตรู ฮามูเอลต้องจัดการให้เสร็จสิ้นก่อนที่จะเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น

ฮามูเอลบินต่ำเพื่อเลี่ยงการตกเป็นเป้าจากกองกำลังภาคพื้นดิน พร้อมกับสำรวจการเคลื่อนไหวของศัตรูไปด้วย

เธอมีคำสั่งมากมายที่จะสั่งการ ดังนั้นเธอจึงเอาไมโครโฟนของเครื่องมือสื่อสารเข้ามาใกล้ริมฝีปาก “อย่ามองวีดีโอบนหน้าจอ” “การเสียสละคนสิบคนเพื่อให้คนๆเดียวเข้าไปในสถานโบราณถือเป็นเรื่องยอมรับได้” “วิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่ทำได้” “ต่อให้พวกเดียวกันเจอปัญหาก็อย่าหยุด” —ทุกคำสั่งที่ออกไปนั้นเธอไม่ได้อยากสั่งการ แต่เธอก็ต้องพูดมันออกมา เมื่อตัดสินใจเรื่องสำคัญไปแล้วมันก็เป็นไปไม่ได้ที่จะรักษาผู้บาดเจ็บให้เหลือน้อยที่สุด ไม่ใช่เธอไม่ได้คิดว่าพัคพั๊คจะออกมาสู้ด้วยตัวเองเอาไว้เลย นั่นเป็นเพราะมันจะหมายถึงความเสียหายอันใหญ่หลวง ดังนั้นฮามูเอลจึงไม่อยากจะคิด

ในตอนนี้สนามรบกลายเป็นภาพอันน่าสังเวช

มันมีหน้าจอขนาดใหญ่และลำโพงตั้งเรียงรายกันมากจนสุดสายตา เมื่อเธอถูกตอกย้ำด้วยภาพของชัฟฟิน II ที่มีท่าทางสนุกสนาน ฮามูเอลก็หันหน้าไปทางอื่น เพราะเธอจินตนาการได้ว่าอะไรคือสิ่งที่กำลังเล่นอยู่บนหน้าจอ

กองกำลังฝ่ายพัคทำอะไรมากกว่าแค่การติดตั้งหน้าจอและลำโพง พวกนั้นยังคงโจมตีใส่ชัฟฟิน II ที่ไร้การป้องกันเพราะกำลังวิ่งอยู่อย่างรวดเร็วพร้อมกับอุดหูและมองลงไปที่พื้นอย่างไร้ปราณี ศัตรูนั้นทำการสังหารหมู่ด้วยการใช้ปืนไรเฟิลจู่โจม ยิงลำแสงทำลายล้างเข้ามาหา ทุบพวกเธอลงกับพื้น ไม่ก็เตะเข้าไปที่หน้าท้องตอนผ่านไป และพอชัฟฟิน II พยายามจะโต้กลับ ศัตรูก็ไปหลบอยู่หลังหน้าจอขนาดใหญ่ พอชัฟฟิน II มองเข้าไป พวกเธอก็ถูกสายตาของพัคพั๊คจับจ้องจนตัวแข็งทื่อ

เรื่องนี้พวกเธอมีข้อยกเว้นไม่กี่อย่าง เช่นเอซโพดำที่โจมตีอย่างไม่ลดละในขณะที่พุ่งไปด้านหน้า ทำลายหน้าจอและเมจิคัลเกิร์ลฝ่ายศัตรูที่ขวางทางเข้าสถานโบราณ แต่ข้อยกเว้นนี้เป็นแค่หนึ่งจากกองกำลังจำนวนสิบสองนาย และฮามูเอลก็ไม่รู้ว่าผลลัพธ์มันจะคุ้มกับความสูญเสียรึเปล่า

แม้ว่าเสียงของฮามูเอลจะแหบแห้ง แต่เธอก็ยังคงตะโกนใส่ไมค์ “อุปกรณ์มันควรอยู่ในจุดที่ลึกที่สุดของสถานโบราณ! อย่าทำลายมัน! แค่ต้องหยุดพิธีให้ได้โดยไม่ต้องทำลายเท่านั้น!”

แม้ว่าเธอจะพูดแบบนั้น ความขมขื่นมันก็ยังคงอยู่ภายในปากของเธอ ทำไมเธอต้องสละชีวิตของผู้คนที่ยังคงมีชีวิตอยู่เพื่อปกป้องเศษขยะที่คนตายทิ้งเอาไว้ด้วย? พวกเธอควรจะแยกชิ้นส่วนและฝังมันไปพร้อมๆกับสถานโบราณตั้งแต่เริ่ม ก่อนที่ฝ่ายพัคจะทันได้ลงมือทำอะไร เพราะพวกเธอล้มเหลวในเรื่องนั้นมันจึงกลายเป็นความยุ่งเหยิงในตอนนี้ แต่กระนั้น ฮามูเอลก็ไม่สามารถขัดคำสั่งได้ ต่อให้รู้สึกขมขื่นเธอก็จะดิ้นรนต่อไป

“ต่อให้ทุกคนถูกควบคุม แต่ถ้าพวกเราหยุดแผนของศัตรูได้ มันก็คือชัยชนะ!”

ฮามูเอลหมุนตัวครึ่งรอบในอากาศเพื่อหลบก้อนหินขนาดเท่าหัวที่ปลิวมาหา จากนั้นก็เตะเข้าไปที่หน้าจอในจุดที่เธออยู่ เธอบินขึ้นไปในอากาศครึ่งหนึ่งของความสูงตัวเอง จากนั้นก็ข้ามผ่านสนามรบโดยการบินเรียบไปกับพื้นเหมือนกับการคลาน ตัวของเธอพลิกขึ้นและลงไปตามทางเพื่อหยิบเมจิคัลโฟนที่หล่นอยู่ขึ้นมา มันมีโฮโลแกรมของมาสค็อทสีขาวดำมันฉายออกมาจากเมจิคัลโฟน พออยู่ในใจกลางสนามรบแบบนี้ แม้จะเป็นฮามูเอล คนที่ไม่ได้มีสายตาที่แหลมคมอะไร ก็ยังเห็นว่ามีอะไรบางอย่างที่โดดเด่นอยู่ตรงนั้น

“นายทำอะไรซักอย่างกับเรื่องนี้ไม่ได้รึไง?” ฮามูเอลถาม

“ทำอะไรซักอย่าง?! อย่างเช่นอะไรล่ะ ปอน?!” ฟาลตะโกนกลับ

“ก็นายเป็นไซเบอร์แฟร์รี่นี่? นายเปลี่ยนวีดีโอนั่นแล้วแทนที่ด้วยวีดีโอเต้นของชัฟฟิน II ไม่ได้เรอะ?”

“เราทำไม่ได้ ปอน!”

“ทำไม่ได้นี่หมายความว่ายังไงน่ะ?! นายเป็นไซเบอร์แฟร์รี่ที่รับใช้นักล่าเมจิคัลเกิร์ลไม่ใช่รึไง?”

“งั้นก็พาเราไปหามาสเตอร์สิ ปอน! หากไม่มีการอนุญาตจากเธอ เราไม่มีทางที่จะทำเรื่องนั้นได้นะ ปอน! ต่อให้พูดแบบนั้น เธอเข้าใจรึเปล่าว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อไซเบอร์แฟร์รี่แต่ละคนได้รับอนุญาตให้ทำแบบนั้นได้น่ะ ปอน?!”

“สุดท้ายแล้วมาสค็อทก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย! ไร้ค่าสิ้นดี!”

“ฝ่ายโอสต่างหากที่ไร้ประโยชน์! อย่าคิดว่าจะทำอะไรตามใจชอบได้สิ ปอน!”

ฮามูเอลยั้งแรงกระตุ้นที่จะปิดเมจิคัลโฟนเอาไว้

ในตอนที่พวกเธอกำลังสบถใส่กันและกันอยู่นั้น ฮามูเอลก็คอยมองออกไปรอบตัวและเคลื่อนไหวในอากาศอย่างผาดโผนอยู่ตลอด ในตอนแรก งานของฮามูเอลคือยืนอยู่ด้านหลังผู้บัญชาการและคอยพูดอะไรอย่าง “ทำแบบนี้ไม่ดีกว่าเหรอ?” พร้อมกับเสนอการสนับสนุนทุกอย่างให้กับผู้นำของเธอ เธอพูดไม่ได้ว่าตัวเองเก่งเรื่องการหลบหลีกและหลบลูกกระสุนในแนวหน้า ตั้งแต่ที่มิตรกลายเป็นศัตรู จำนวนของศัตรูเห็นได้ชัดว่าเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เธอบินไปรอบๆแบบนี้ไปตลอดไม่ได้ และเธอก็ไม่ได้แข็งแกร่งพอที่จะทะลวงไปด้วยกำลังเหมือนกับที่เอซโพดำทำด้วย

เธอยังคงหันไปด้านหน้า แต่ในคราวนี้เธอพูดกับฟาลด้วยน้ำเสียงที่มีความยับยั้งชั่งใจและมีเหตุผลกว่าครั้งก่อนหน้า “ร่างของนายไม่ใช่อย่างเดียวที่ฉายเป็นโฮโลแกรมได้ใช่ไหม? บางครั้งนายก็เอาภาพทิวทัศน์เป็นพื้นหลังด้วยนี่”

“เราจับภาพมาใช้ได้ ปอน”

“งั้นเหรอ แล้วความแม่นยำมันสูงรึเปล่า?”

“มันเป็นการจับภาพ เพราะแบบนั้นก็เลยไม่ได้ต่างอะไรกับของจริง ปอน”

“ถ้าแบบนั้นชั้นก็มีเรื่องอยากจะขอ”

“อะไรเหรอ ปอน?”

ฮามูเอลค่อยๆลดความเร็วเพื่อลงมายังพื้น เธอเอาตัวกระแทกเข้ากับผาหินชันที่ลาดเอียงเพื่อลดแรงกระแทก แต่แน่นอนว่ามันไม่ได้หมายความว่าเธอจะไม่บาดเจ็บแต่อย่างใด มันค่อนข้างเจ็บแต่เธอก็ทนเอาไว้พร้อมกับจับเมจิคัลโฟนที่อยู่ในมือขวาอย่างแน่นๆ

เมื่อกระแทกเข้ากับผาหิน ตัวของเธอก็ทำให้เศษหินกระจัดกระจายก่อนที่จะไถลตัวลงมา เธอกอดตัวเองเอาไว้ในตอนที่กำลังกลิ้ง และเมื่อเธอยืนขึ้นพร้อมกับส่งเสียงร้อง เธอก็พบว่าตัวเองอยู่ตรงหน้าจอขนาดใหญ่ ตัวของเธอที่ค่อมอยู่ก็ค่อยๆยกตัวขึ้น เธอหันหน้ามองดูหน้าจอโดยไม่ขยับเขยื้อน

“ฮูเร ฮูเร ท่านหญิงพัค! ทุกอย่างเพื่อท่านหญิงพัค!”

แม้จะอยู่ท่ามกลางความโกลาหล มันก็ยังคงง่ายที่จะหาตัวใครที่ไม่อุทิศตนให้พัคพั๊ค อย่างคนที่เอาแต่ปิดตา คนที่เอาแต่วิ่งในขณะที่เอาหน้ามองพื้นอย่างผิดธรรมชาติ คนที่ไม่ได้มีความสุขอันล้นพ้น —ผู้ที่อุทิศตนให้พัคพั๊คจะโจมตีคนเหล่านั้นและจะพยายามให้อีกฝ่ายดูวีดีโอนายหญิงของตัวเอง เมื่อเข้าใจเรื่องนี้อย่างรวดเร็ว ฮามูเอลก็ให้ฟาลสร้างภาพโฮโลแกรมขึ้นมา และด้วยการให้มาสค็อทปกปิดใบหน้าที่แท้จริงของตัวเองด้วยท่าทางที่เต็มไปด้วยความสุข เธอจึงหลอกฝ่ายพัคได้

ในตอนนี้ ฮามูเอลเหมือนกับตัวละครในหนังซอมบี้ที่แสร้งเป็นซอมบี้เพื่อซ่อนตัวอยู่ในหมู่ซอมบี้ พร้อมกับส่งเสียงคราง “อ่าาา” ไม่ก็ “อั่กกก” ในตอนที่วางแผนการหลบหนี แม้ว่ามันจะเป็นการก้าวเข้าไปสู่เรื่องอันตรายแบบในทันทีทันใด มันก็ไม่ใช่วิธีการแก้ปัญหาอย่างถูกต้อง ถึงเธอจะสามารถพรางตาอีกฝ่ายได้ แต่ในตอนนี้เธอควรจะทำอะไรกันล่ะ?

สิ่งที่ฮามูเอลทำได้คือการภาวนาให้มีจังหวะที่มีประโยชน์ แสร้งทำตัวเป็นซอมบี้ แล้วก็โจมตีชัฟฟิน II เธอภาวนาขอให้คนที่เข้าไปในสถานโบราณปลอดภัยและขอให้พวกเธอขัดขวางพิธีได้สำเร็จ และนั่นก็ทำให้เธอนึกได้ว่าไม่ได้เห็นพีเฟิลหรือลูกน้องของเธอ ไม่ก็มานากับอูรูรุเลย พวกนั้นเข้าไปในสถานโบราณได้ก่อนที่ฮามูเอลจะมายังสนามรบ หรือสุดท้ายแล้วก็ทำอะไรไม่ได้เลยกันนะ? หากเป็นเช่นนั้น ฮามูเอลก็ภาวนาให้พวกเธอปลอดภัยและทำสำเร็จเช่นเดียวกัน

☆ อูรูรุ

เมื่อเด็กสาวของฝ่ายพัคเข้ามายังพื้นที่แอ่งกระทะเพื่อโจมตีบริเวณรถบรรทุก อูรูรุก็บอกพวกเธอไปว่า “อูรูรุเข้ามาแฝงตัวในฝ่ายโอสตามคำสั่งของท่านหญิงพัค แต่ในตอนนี้มันได้เวลาที่อูรูรุต้องกลับมาแล้ว ท่านหญิงพัคบอกว่าให้นำทางอูรูรุเข้าไปในสถานโบราณด้วย” ใครก็ตามที่สติดีจะไม่มีทางเชื่อคำโกหกแบบนี้ แต่เหมือนว่าศัตรูจะไม่ได้ยินมันเลย อูรูรุทิ้งตัวลงบนพื้นเพื่อหลบการโจมตี จากนั้นก็กระโจนเพื่อหลบการโจมตีที่ตามมา

พวกเธอคงรู้แล้วว่าอูรูรุถูกเฉดหัวออกมาจากฝ่ายพัค ดังนั้นพวกเธอคงมีวิธีจัดการกับเวทมนตร์ของอูรูรุ หากสามารถป้องกันตัวเองโดยการใส่ที่อุดหูได้ มันก็ไม่มีทางเลยที่อีกฝ่ายจะไม่ทำแบบนั้น อูรูรุสาปแช่งจุดอ่อนเวทมนตร์ของตัวเอง แต่กระนั้น ในตอนนี้เธอยังหนีไปไม่ได้

มานาอยู่ใกล้ๆกับเธอ แต่อูรูรุก็หวังพึ่งเธอไม่ได้ —เพราะเธอคือจอมเวท ไม่ใช่เมจิคัลเกิร์ลด้วยซ้ำ ในตอนที่มองดูพีเฟิลออกไปสั่งการเมจิคัลเกิร์ล มานาก็ฉีดไซริงค์เข้าไปที่ลำคอของตัวเอง และมันก็ได้ผล อูรูรุได้ยินมาว่ามันคือยาที่ช่วยเพิ่มการตอบสนองและการเคลื่อนไหว แต่มันก็ยังไม่สามารถทำให้เธอสู้กับเมจิคัลเกิร์ลได้ สิ่งที่เธอทำได้มีเพียงการใช้มันเสริมความแข็งแกร่งเพื่อทำให้หลบการโจมตีของศัตรูได้ ทั้งการหลบอยู่ใต้ท้องรถและเลื่อนตัวเข้าไปในรอยแตก ส่วนการโจมตีด้วยกระบองและคทาของศัตรูมานาเองก็แทบจะหลบไม่ได้เลย

อูรูรุตะโกนออกมาว่า “อูรูรุเป็นเพื่อนที่ดีกับท่านหญิงพัคนะ! คนที่ทรยศท่านหญิงพัคกำลังโจมตีอูรูรุอยู่!” แต่เสียงของเธอส่งไปไม่ถึงคนที่ใส่ที่อุดหูอยู่ มีเพียงแค่คนที่หลงเสน่ห์พัคพั๊คเท่านั้นที่จะได้ยินเธอ

ทหารไพ่ที่กำลังวิ่งอยู่ด้านหน้าเพื่อมุ่งหน้าไปยังสถานโบราณที่หันกลับมา พวกเธอใช้กระบอกของตัวเองโจมตีจากด้านหลัง และทำให้เมจิคัลเกิร์ลที่ยกคทาขึ้นล้มลงไป

“อูรูรุเป็นเพื่อนที่ดีกับท่านหญิงพัคนะ! คนที่ทรยศท่านหญิงพัคกำลังโจมตีอูรูรุอยู่!” อูรูรุพูดซ้ำ และทหารไพ่ที่ไม่ว่าจะเป็นโพดำ ดอกจิก โพแดง ข้าวหลามตัดก็มารวมตัวกันเป็นกลุ่มใต้สั่งการของเธอเพื่อโจมตีศัตรูของเธอ เมื่อเมจิคัลเกิร์ลคนที่ถูกโจมตีจากด้านหลังพยายามหันไปรอบๆ ในคราวนี้อูรูรุก็เตะเธอเข้าไปจากอีกทาง เธอถูกโจมตีขนาบข้างจากทั้งด้านหน้าและด้านหลังจนร่วงลงไปที่พื้น ทหารไพ่เงื้อหอกขึ้นและเข้าไปหาเด็กสาวคนที่ล้มลงและคนที่ยังยืนอยู่ แต่อูรูรุก็พูดว่า “ท่านหญิงพัคยังบอกอีกว่าให้ปล่อยพวกเธอไป!” ดังนั้นทหารไพ่จึงลดหอกลงโดยไม่ได้บ่นอะไร พวกเธอจำกัดเอาไว้แค่ไล่ศัตรูที่แพ้ออกไป

อูรูรุมองไปที่มานา มานาเองก็มองกลับมาที่อูรูรุ และอูรูรุก็พยักหน้า

“นี่คือคำสั่งจากท่านหญิงพัค! พวกเรากำลังจะไปที่สถานโบราณ ดังนั้นปกป้องพวกเราด้วย!” อูรูรุพูด

ทหารไพ่นั้นหลงเสน่ห์พัคพั๊คไปแล้ว พวกเธอจึงหลงเสน่ห์อะไรเพิ่มอีกไม่ได้ ไม่ว่าจะเห็นภาพใบหน้าบนหน้าจอหรือได้ยินเสียงร้องเพลง เท้าของพวกเธอก็ไม่ได้หยุดเดิน อูรูรุจับมือของมานาเอาไว้ และมานาก็บีบมือตอบกลับมาอย่างแน่นๆ ด้วยทหารไพ่ที่ล้อมรอบพวกเธอเอาไว้ เมจิคัลเกิร์ลและจอมเวทเคลื่อนตัวออกจากแนวรถบรรทุกและผ่านไปยังพื้นที่แอ่งกระทะ

ตรงชายขอบของพื้นที่โล่งกว้าง มันมีสองสิ่งเข้าปะทะและแยกออกจากกันด้วยความรวดเร็วผสมเข้าด้วยกันกับม่านฝุ่น จนแม้แต่อูรูรุก็มองตามไม่ทัน พวกนั้นเร็วมาก แม้อูรูรุจะมองเห็นได้ไม่ชัด แต่เธอก็บอกได้ว่าหนึ่งในนั้นคือพัคพั๊ค

เธอเคยคิดว่าจะทำงานเพื่อพัคพั๊คเพียงอย่างเดียว คิดว่าจะใช้ชีวิตอยู่เพื่อพัคพั๊คและตายไปเพื่อพัคพั๊ค แต่ในตอนนี้ความรู้สึกของเธอที่มีต่อพัคพั๊คกลับจางหายไปจนน่าตกใจ หรือบางทีหากจะพูดให้ถูกก็คือมันไม่มีอะไรจากพัคพั๊คที่เอื้อมมาถึงอูรูรุ แทนที่จะคิดอะไรอย่าง เพื่อประโยชน์ของท่านหญิงพัค หากเรามีท่านหญิงพัคอยู่ด้วยล่ะก็ ความทรงจำในอดีตมันจับตัวของเธอเอาไว้และไม่ยอมปล่อยไป ในตอนนั้นที่สวนสาธารณะ เมื่อท่านหญิงพัคเอาไอศครีมมาให้ทุกคนที่อยู่ที่นั่น แม้กระทั่งเด็กคนอื่น และเธอก็เช็ดไอศครีมที่เปื้อนอยู่บนใบหน้าซาจิโกะ เล่นไล่จับและซ่อนหา ในวันแข่งกีฬาที่เธออารมณ์ฉุนเฉียว เธอพูดว่าการแข่งกินขนมปังมันต้องมีรสถั่วหวานด้วยไม่งั้นเธอจะไม่แข่ง —ทุกแห่งหนในความทรงจำของมันเต็มไปด้วยพัคพั๊ค

อูรูรุหลับตาลงและลืมตาอีกครั้ง เธอเฝ้าบอกตัวเองว่าให้มองไปข้างหน้า เพียงแค่ต้องวิ่งเท่านั้น เมื่อเธอบีบมือของมานา มานาก็บีบตอบกลับมา เมื่อเธอบีบแรงขึ้น มานาก็บีบตอบกลับมาแรงขึ้นตาม อูรูรุบีบมันค่อนข้างแรง และเมื่อแรงบีบที่เทียบเท่ากับเธอส่งกลับมา เธอก็ตะโกนว่า “ทุกคนที่พยายามโจมตีพวกเราคือคนทรยศ!”

โพแดงสามคนถูกเผาด้วยเปลวเพลิง ดอกจิกหกคนถูกขย้ำด้วยคมเขี้ยวที่มองไม่เห็น ดอกจิกแปดคนสู้กับดอกจิกคนอื่นจนตัวของพวกเธอล้มลงไปกองกับพื้น เอซโพดำเสียบร่างของเมจิคัลเกิร์ลที่พยายามขวางทางพวกเธอและเหวี่ยงออกไป นั่นเองก็เป็นคนที่อูรูรุรู้จักเช่นกัน เธอเคยเป็นรุ่นพี่ของอูรูรุที่คฤหาสน์พัคพั๊ค เธอชอบเจ้ากี้เจ้าการในทุกๆเรื่อง และอูรูรุก็โกรธเธอมาโดยตลอด แต่เธอก็ยังเป็นคนที่แอบทำข้าวปั้นมาให้อย่างลับๆในตอนกลางคืนด้วย

เมจิคัลเกิร์ลคนนั้นถูกโยนขึ้นไปสูงและเหวี่ยงไปที่ด้านหลัง อูรูรุกัดฟันของเธอเอาไว้แน่น เธอจะละสายตาในสิ่งที่ตัวเองพยายามทำในตอนนี้ไม่ได้ เธอบีบมือของมานาอย่างแรง และมานาก็บีบมือของเธอกลับมาแรงเช่นกัน

☆ ชาโดว์เกล

พอเรื่องหนึ่งเป็นไปได้ด้วยดี มันก็ทำให้เรื่องอื่นๆคืบหน้าไปได้อย่างรวดเร็ว เรื่องหลังจากนั้นเองก็เป็นไปได้ด้วยดีเช่นกัน สิ่งต่างๆเริ่มเป็นไปอย่างไหลลื่น และชาโดว์เกลก็รู้สึกว่าทุกสิ่งมันช่วยให้พวกเธอทำงานไปด้วยกันอย่างราบลื่น

เมื่อพวกเธอไขรหัสผ่านได้แล้ว ดูเหมือนอุปกรณ์จะถือว่าใครก็ตามที่ไขรหัสผ่านได้คือมิตร ราวกับจะพูดออกมาว่า “เพราะเป็นพวกเดียวกัน ฉันเลยจะมอบร่างกายของฉันให้”  ในตอนนั้นบาเรียเวทมนตร์ก็พลันหายไป และการทำงานก็เป็นไปอย่างไม่มีสะดุด

หลังจากยันต์ เกราะ รหัสผ่าน และบาเรีย ในที่สุดพวกเธอก็สามารถเข้าไปด้านในได้ จากนี้ไป ชาโดว์เกลจะรับหน้าที่หลักในการทำงาน เมจิคัลเกิร์ลที่ใช้เวทมนตร์แกะสลักโลหะปรับเปลี่ยนประแจของชาโดว์เกลให้กลายเป็นเครื่องมือพิเศษเพื่อใช้ในการดัดแปลงอุปกรณ์นี้

เมื่อเปิดมันออก เธอก็พบว่าทุกชิ้นส่วนล้วนเป็นสิ่งที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาที่หนักหนาอะไร ชาโดว์เกลไม่ได้เก่งเรื่องจักรกลมาก่อน ดังนั้นเธอจึงสงสัยอยู่บ่อยๆว่าทำไมเธอถึงมีเวทมนตร์แบบนี้ และเธอก็มองโลกแง่ร้ายว่าเหตุผลนั้นมันคือการที่เธอสามารถดัดแปลงวีลแชร์ของยัยเผด็จการได้ —แต่มันก็ไม่ใช่แบบนั้น ชาโดว์เกลได้รับเวทมนตร์นี้มาเพื่อดัดแปลงอุปกรณ์ให้กับพัคพั๊ค เพื่อโลกที่ดีกว่า เพื่อประโยชน์ของดินแดนเวทมนตร์ และเพื่อประโยชน์ของเมจิคัลเกิร์ลทุกคน เธอจึงรู้สึกภูมิใจ ปลาบปลื้ม และมีความสุข ในตอนที่จับและหมุนด้วยเครื่องมือดัดแปลงชิ้นใหม่ มันก็ทำให้รู้สึกว่างานทุกๆอย่างนั้นเปล่งประกายและสว่างสดใส

ภาพของพัคพั๊คเต้นอยู่บนหน้าจอดิจิตัลพร้อมเสียงร้องเพลงแสนน่ารักที่ดังออกมาจากลำโพงแบบวนลูป นี่คือสภาพแวดล้อมการทำงานที่ดีที่สุดในโลก บรรยากาศตึงเครียดหายไป และในตอนนี้มันก็ไม่มีใครทะเลาะกัน ไม่มีใครเดาะลิ้นของตัวเอง ไม่มีใครที่อารมณ์บูดบึ้ง ทุกคนล้วนเต็มไปด้วยความสนุกสนานและร่าเริงที่ได้รับใช้ผู้นำผู้ยิ่งใหญ่อย่างพัคพั๊คโดยการร่วมมือกันเพราะเหตุผลง่ายๆอย่างการทำให้อุปกรณ์นี้เสร็จสิ้นโดยไม่มีข้อยกเว้น ความหนักหนาที่แบกรับเอาไว้หากกล่าวอีกแบบหนึ่งมันก็เทียบเท่ากับความหนักหนาของโลก ก่อนหน้านี้โดยปกติแล้วเธอจะคร่ำคราญกับชีวิตอย่างไร้เป้าหมาย เธอถูกความหนักหนากดเอาไว้ แต่ในตอนนี้มันต่างออกไป พัคพั๊คนั้นอยู่บนหน้าจอ ชาโดว์เกลรู้สึกว่าพัคพั๊คกำลังมองดูเธออยู่ เธอรู้สึกถึงความรับผิดชอบ และเธอก็ไม่อยากทำให้พัคพั๊คเสียใจ

พวกเธอเริ่มมองเห็นฉากจบของเรื่องนี้แล้ว มันใกล้เข้ามา ใกล้มาก ภายในหนึ่งชั่วโมง ไม่ก็สามสิบนาที หรืออาจจะน้อยกว่าห้านาที มันก็จะเสร็จสิ้น —ในตอนนั้นเสียงร้องเพลงก็หยุดลง ทุกคนจึงมองไปที่หน้าจอ พัคพั๊คยังคงอยู่ที่นั่นและยังคงเต้นแบบน่ารักๆออกมา พัคพั๊คไม่เคยย่อท้อแม้จะต้องเต้นท่ามกลางเศษผงราวกับว่าแสดงให้ดูเป็นสัญลักษณ์

หน้าจอยังคงติดอยู่ แต่ลำโพงกลับเงียบ

ทุกคนรู้ว่าตัวเองต้องจดจ่อกับอุปกรณ์ แต่ความจริงที่เสียงร้องเพลงของพัคพั๊คที่ออกมาจากลำโพงมันทำให้พวกเธอผ่อนคลายและช่วยให้มีสมาธิ ยิ่งไปกว่านั้น พวกเธอสงสัยว่าตัวเองสามารถอยู่ในสภาพแวดล้อยที่ไม่มีเสียงร้องเพลงของพัคพั๊คได้รึเปล่า พวกเธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าเรื่องนี้จะมีความสำคัญยิ่งกับตัวเอง

ทุกคนเริ่มยืนขึ้นและมองไปยังลำโพง แต่ก่อนที่จะลุกขึ้นนั้น มันก็มีเสียงแตกๆออกมาจากลำโพง จากนั้นก็มีเสียงของเมจิคัลเกิร์ลดังขึ้นตามมา “เมจิคัลเกิร์ลของฝ่ายโอสบุกเข้ามาแล้ว ระวังตัวด้วย”

เสียงนั่นพูดเพียงเท่านั้น จากนั้นเสียงร้องเพลงของพัคพั๊คก็ดังออกมาจากลำโพงอีกครั้ง แม้ว่านี่จะทำให้หัวใจของเด็กสาวสงบลง แต่ข้อความไม่ทราบที่มาที่ดังขึ้นมันก็ทำให้พวกเธอต่างมองหน้ากัน มันไม่จำเป็นต้องอธิบายว่าผู้บุกรุกเข้ามาที่นี่เพื่ออะไร พวกนั้นต้องเข้ามาขัดขวางพิธีแน่

เมจิคัลเกิร์ลคนหนึ่งยืนขึ้น “ทุกคนมาพยายามกันเถอะ! พวกเราจะไม่ยอมให้อีกฝ่ายเข้ามาขวางแน่!”

จากนั้นคนอื่นๆก็ลุกขึ้นยืนตามกัน “มายุติโลกใบนี้ โลกที่เมจิคัลเกิร์ลต่างก็ต่อสู้กันเองด้วยกันเถอะ!”

“เพื่อโลกใบใหม่! เพื่อท่านหญิงพัค!”

ชาโดว์เกลก็ยืนขึ้นเช่นกัน “เพื่อท่านหญิงพัค!”

“ใช่แล้ว เพื่อท่านหญิงพัค!”

พวกเธอเคยทะเลาะกันมาก่อน พวกเธอเคยอิจฉาซึ่งกันและกันมาก่อนเช่นกัน แต่ในตอนนี้ความรู้สึกของพวกเธอเป็นหนึ่งเดียว เพื่อท่านหญิงพัค เพื่อท่านหญิงพัค

เมจิคัลเกิร์ลต่างก็ยืนกันเป็นวงกลมโดยที่ไม่มีใครคนเริ่ม พวกเธอวางมือขวาไว้ด้านบนของกันและกัน “มาพยายามกันเถอะ!” ใครคนหนึ่งพูดออกมา แล้วด้วยการตอบกลับอย่างสนุกสนาน พวกเธอทั้งหมดก็กลับไปทำงานกันอีกครั้ง