ผลแห่งนางฟ้า

เรื่องราวนี้อยู่ในช่วงเวลาก่อนการแข่งขันรวบรวมเมจิคัลแคนดี้

ในเมจิคัลเกิร์ลไรซิ่งโปรเจคจะเริ่มต้นขึ้น

มันมีเกมมือถือที่ชื่อว่า เมจิคัลเกิร์ลไรซิ่งโปรเจค อยู่

และมีข่าวลือบอกว่า มีโอกาสหนึ่งในหมื่นที่ผู้เล่นนั้นจะกลายเป็นเมจิคัลเกิร์ลจริงๆ เกมมือถือที่ เล่นฟรีทุกอย่าง มันช่างดูบ้าบอสิ้นดี แต่ไม่ผิดแน่ที่มันช่วยกระจายข่าวลือแบบนั้นออกไป ซึ่งเป็นอะไรที่รู้กันดีว่าข่าวลือนั้นมีพยานยืนยันความจริง

แม้กระทั่งในวันนี้ เว็บไซท์ที่รวบรวมการพบเห็นเด็กสาวปริศนาในเมือง N หรือที่รู้จักกันทั่วไปว่า เมจิคัลเกิร์ล นั้นคึกคักมาก มีทั้งความเห็น คำวิจารณ์ คำสาปแช่ง และเยาะเย้ย อยู่เต็มไปหมด

ผู้คนในเว็บไซท์นั้นมีอยู่หลายประเภท ทั้งคนที่ถูกช่วยโดย เมจิคัลเกิร์ล, คนที่รัก เมจิคัลเกิร์ล, คนที่ชอบเรื่องลึกลับไม่ก็ UFO เหมือนกับ เมจิคัลเกิร์ล, พวกโทรล แล้วก็…ตัวของเมจิคัลเกิร์ลเอง

“แล้วพวกเราจะทำไงดีอ่ะ?”

“รู้น่า เนอะ?”

มินะ อามะซาโตะ กับ ยูนะ อามะซาโตะ กำลังนั่งหันหน้าเข้าหากันอยู่บนโต๊ะกินข้าว หน้าจอมือถือนั้นแทบจะอยู่ติดกับหน้าผากของทั้งคู่

แม้ฝาแฝดนั้นจะมีงานอดิเรก, หลักการ รูปร่าง ต่างกันเพียงเล็กน้อย แต่มินะกับยูนะนั้นก็ยังคงสนิทกันเหมือนตอนอยู่โรงเรียนประถม พวกเธอรักในสิ่งเดียวกัน สวมเสื้อผ้าแบบเดียวกัน แม้กระทั่งพ่อแม่ของเธอยังแยกไม่ออก พวกเธอเข้ามหาลัยที่เดียวกัน อาศัยอยู่ในอพาร์ทเมนต์เดียวกัน และทำอะไรไปด้วยกัน หากมีปัญหาก็จะพูดคุยซึ่งกันและกัน

ทั้งสองคนนั้นมองการสนทนาบนหน้าจออย่างจริงจัง แต่ก็พบว่ามันก็เป็นแค่การบ่นอย่างไร้จุดสิ้นสุด และการหาความช่วยเหลือจากคนอื่น และอย่างน้อยที่สุด มันก็ไม่ใช่การพูดคุยกันอย่างสร้างสรรค์ ทั้งคู่มีความรู้สึกที่คลุมเครือว่าการสนทนานี้ไม่ได้มีประโยชน์กับพวกเธอเลย แต่มันก็ไม่ใช่ว่าพวกเธอจะคิดถึงวิธีแก้ปัญหาได้ หากพวกเธอคิดอะไรไม่ออก ก็แค่ปล่อยการสนทนานั้นลากยาวต่อไป

การคุยกันแบบนี้อาจนำพวกเธอไปสู่ความคิดบางอย่างก็ได้

แถมมินะเองก็ชอบสิ่งที่ยูนะชอบ และยูนะก็ชอบในสิ่งที่มินะชอบเช่นกัน

ดังนั้นทั้งคู่จึงไม่ได้รังเกียจที่คุยแบบไม่มีวันจบด้วยกัน

“ตอนที่กังวลเรื่องนี้อยู่เนี่ย โพลสำรวจความนิยมกำลังจะเริ่มแล้วนะ!”

“รู้น่า! ถ้าเป็นแบบนี้ พวกเราก็ชนะที่หนึ่งไม่ได้แน่!”

“อยากมีสุดยอดแผนที่จะจัดการทุกคนได้อยู่หมัดจัง”

“เห็นด้วยเลย!”

“แต่ว่านะ หากมีกันแค่สองคนก็คิดแผนเจ๋งๆไม่ออกใช่ม๊า?”

“อ๊ะ พี่เนี่ย เมจิคคูลสุดๆเลยอ่ะที่นึกออก!”

“ถ้าเป็นอย่างที่พูดจริง ก็คงคิดอะไรออกแล้วล่ะ”

“พี่เนี่ยถ่อมตัวจังเลย”

“ขอคำแนะนำจากรูลเลอร์ดีไหม?”

“อีป้าแก่ๆนั่นอะนะ? ไม่เอาอ่ะ”

“เธอพูดถูกนะ แต่ฟาฟนี่ก็ไร้ประโยชน์พอกัน”

“งั้นซิสเตอร์นานะ? ไม่ก็คาลามิตี้ แมรี่ล่ะ?”

“พวกนั้นหนักกว่ารูลเลอร์อีก ไม่อยากเข้าไปยุ่งด้วยเลย”

“บางทีการขอคำแนะนำแบบนี้ อาจจะเป็นความคิดที่ผิดก็ได้”

“ช่าย คิดแบบว่าพวกเรา จะใช้  ใครบางคนดีกว่า”

“ให้พวกนั้นทำงานเหมือนหมา! ฉันชอบแหะแบบนั้น”

“แล้วทำไมไม่เป็น เธอ คนนั้นล่ะ? เด็กใหม่ไง”

“อ๊ะ หมาที่รูลเลอร์พามาน่ะเหรอ?”

“ช่าย ช่าย”

“ดีเลยทีนี้ งั้นมาดูความคิดของเธอกันดีกว่า!”

“เอาล่ะตัดสินใจได้แล้ว! งั้นมาเล่นโมโมะเท็ตสึ* ฉลองกันเถอะ! คนแพ้ต้องทำอาหารเย็นวันนี้นะ!”

*ย่อมาจาก โมโมทาโร่ เด็นเท็ตสึ เกมของเครื่องฟามิคอม

https://en.wikipedia.org/wiki/Momotaro_Dentetsu

“วันนี้เอาเป็นข้าวหน้าเนื้อราดไข่นะ!”

แม้เมจิคัลเกิร์ลคนนั้นจะเป็นคนที่เก็บตัว ไม่ได้สนิทชิดเชื้อกับใคร แต่พอกลายมาเป็นเมจิคัลเกิร์ลเพราะ เมจิคัลเกิร์ลไรซิ่งโปรเจค แล้ว ก็จะถูกสอนบทเรียนแรกจากเมจิคัลเกิร์ลพี่เลี้ยง

หลังจากที่ อินุโบซากิ ทามะ กลายเป็นเมจิคัลเกิร์ลทามะแล้วนั้น เมจิคัลเกิร์ลคนแรกที่เธอเจอก็คือรูลเลอร์ ความรู้สึกแรกที่สัมผัสได้ราวๆ 85% ก็คือ “เธอดูน่ากลัวจัง” และหลังจากที่เจอกันไปสองหรือสามครั้ง ความคิดราวๆ 99% เปลี่ยนจากคนที่ “ดูน่ากลัว” ไปเป็นคนที่ “น่ากลัวของแท้”

ทามะนั้นเป็นคนขี้ขลาด แถมยังเป็นคนที่ทำอะไรเชื่องช้า เพราะแบบนั้นมันทำให้อันดับของเธอต่ำกว่าคนอื่น ไม่ว่าจะเป็นในห้องเรียนหรือหลังเลิกเรียน แม้กระทั่งอาจารย์ของเธอยังไม่ยุ่งกับเธอเลย หรือยอมแพ้ไปแล้วกันนะ?

ผลการเรียนของเธอนั้นก็ “ต่ำกว่าค่าเฉลี่ย” กีฬา การวาดรูป และร้องเพลง ทั้งหมดนั้นต่ำกว่าที่คนทั่วไปทำได้ ความจำของเธอเองก็แย่ พ่อแม่เองก็ปล่อยปะละเลยเธอ ส่วนน้องสาวกับน้องชายทำเหมือนว่าเธอไม่มีตัวตนอยู่ สำหรับเพื่อนร่วมชั้น ทามะนั้นเหมือนคนที่เดินไปทั่วอย่างไร้จุดหมาย

มีเพียงคนเดียวที่รับฟังทามะ นั่นก็คือคุณย่าของเธอ ครึ่งปีก่อนนั้นคุณย่าจากเธอไปด้วยโรคปอดอักเสบ คุณย่านั้นรับฟังเรื่องเปิ่นๆของทามะอย่างตั้งใจ และพูดว่า “ทามะเนี่ย เป็นเด็กดีจังเลยจ้ะ” ตอนงานศพนั้น ทามะหวนนึกถึงความอบอุ่นของมือคุณย่า เธอเศร้ามาก น้ำตานั้นไหลออกมามากจนกระทั่งไม่มีให้ไหลอีกแล้ว

หลังจากที่คุณย่าของเธอจากไป เธอก็เริ่มเล่น เมจิคัลเกิร์ลไรซิ่งโปรเจค เมื่อไม่มีคุณย่าแล้ว ก็ไม่มีใครซักคนที่อยากคุยกับทามะอีกเลย หากข่าวลือที่ว่าสามารถกลายเป็นเมจิคัลเกิร์ลได้นั้นคือความจริง บางทีเธอออาจจะมีทางออกจากสถานการณ์สิ้นหวังแบบนี้ก็ได้ เธอหลงไหลในเกมนี้จนดูเหมือนติดสมาร์ทโฟนมาก และ 2 เดือนหลังจากนั้น มาสค็อตของเมจิคัลเกิร์ลไรซิ่งโปรเจค ฟาฟ ก็คุยกับเธอ

“ยินดีด้วย ปอน! เธอได้รับเลือกเป็นเมจิคัลเกิร์ลจริงๆแล้ว ปอน!”

นี่คือตอนที่อินุโบซากิ ทามะ กลายมาเป็นเมจิคัลเกิร์ล ทามะ  ในตอนนี้เธอวิ่งบนกำแพง, ทำลายก้อนหินเป็นชิ้นๆได้ ความสามารถทางกายภาพของเธอนั้นเพิ่มขึ้น จนทำให้เธอนั้นวิ่งไปรอบเมืองหลายๆรอบได้ สามารถมองเห็นในความมืด ประสาทสัมผัสนั้นก็แหลมคมจนได้ยินแม้กระทั่งได้ยินเสียงเข็มตกพื้นในระยะไกล ใบหน้าและเสียงของเธอนั้นก็ดูน่ารัก หูสุนัขที่อยู่บนหัวนันสามารถกระดิกไปมาได้ เวทมนตร์ของเธอคือสามารถขุดหลุมได้ในทันทีตามที่เธอต้องการ

หลังจากตรวจดูพลังของเมจิคัลเกิร์ลหมดทุกอย่างแล้ว เธอก็ถูกพาตัวไปที่วัดร้างที่ชื่อโอเค็ทสึจิที่อยู่ในนิชิมอนเซ็น* และเรียนรู้ภายใต้การอบรมของเมจิคัลเกิร์ลพี่เลี้ยงที่ชื่อรูลเลอร์

*อยู่ในจังหวัดไซตามะ

รูปร่างของทามะ ที่มีหูและหางของสุนัข มีเสื้อฮู๊ด ผ้าคลุม และถุงมือ ที่ดูน่ารักนั้น เมื่อเทียบกับเมจิคัลเกิร์ลรูลเลอร์แล้ว มันตรงกันข้ามกันเลย เธอมีรูปร่างผอมเพรียว ใส่ผ้าคลุมยาว สวมรองเท้าแก้ว มีมงกุฎส่องประกายระยิบระยับ และถือคฑางาช้าง

เธอเชิดอกขึ้นและมองลงมาที่ทามะ ชุดของรูลเลอร์นั้นดูเหมือนเจ้าหญิงที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจและศักดิ์ศรี  จึงเป็นธรรมดาที่ทามะจะขดตัว

“เอาล่ะ ได้เวลาสอนเธอเรื่องการเป็นเมจิคัลเกิร์ลแล้ว”

รูลเลอร์เริ่มพูด บอกเธอเรื่องสิ่งที่เมจิคัลเกิร์ลควรทำและไม่ควรทำ ทามะนั้นทำได้แค่จ้องมองปากของรูลเลอร์ที่ขยับอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เธอจะรู้ตัว รูลเลอร์ก็อธิบายจบไปแล้ว

“เข้าใจรึเปล่า?”

“…ขอโทษค่ะ ฉันไม่เข้าใจซักนิดเลย”

“ยัยบ้าเอ๊ยยยยยยยยยยย!!! งี่เง่าสิ้นดี! ฟังที่คนอื่นเขาพูดด้วยเซ่!”

รูลเลอร์ตะโกนอย่างอารมณ์เสีย ทามะเริ่มเช็ดน้ำตาตัวเอง ร่างกายของเธอขดตัวเล็กลงกว่าเดิม รูลเลอร์เองก็ถอนหายใจออกมาหลังจากตะโกนเสียงดัง

“เอาล่ะ การมีคนโง่อย่างเธอไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร เพราะแบบนั้นชั้นถึงเตรียมเจ้านี่มาด้วย”

รูลเลอร์ดึงเอาสมุดเล่มเล็กๆที่เหมือนกับคู่มือทัศนศึกษาออกมา มันเป็นกระดาษพิมพ์ที่ถูกเย็บเข้าด้วยกัน แล้วมีรูปวาดรูลเลอร์ชูคฑาอยู่บนปก ดีไซน์นั้นดูดีจัง แถมภาพวาดนั้นสวยพอจนเข้าใจผิดว่าเป็นของนักเขียนมังงะหรือคนวาดภาพประกอบมืออาชีพได้เลย นอกจากภาพประกอบบนปกแล้ว มันยังมีชื่อเรื่องขนาดใหญ่ที่ดูตลกๆอยู่ด้วย

“หนทางแห่งการเป็นเมจิคัลเกิร์ล?”

“ถ้าเธออ่านเจ้านี่ เธอจะรู้ว่าเมจิคัลเกิร์ลที่แท้จริงนั้นเป็นยังไง ถ้าเธอจำทุกอย่างที่ชั้นพูดได้ล่ะก็ เท่านั้นก็พอแล้ว แต่มันก็มีหลายคนที่ความจำไม่ดีแบบเธอ หน้าที่ของผู้นำคือการช่วยเหลือและนำผู้ที่ไม่รู้ไปสู่…”

รูลเลอร์เริ่มพูดกับทามะ แต่ทามะนั้นก็เปิดดูสมุดไปพร้อมกับแสร้งทำเป็นฟัง เมื่อมองดูลายละเอียด เธอก็เริ่มรู้สึกเวียนหัว

“เอ่อคือ…”

“หืม? อะไรล่ะ?”

“ฉันอ่านคันจิไม่ออกน่ะค่ะ… มีศัพท์ที่ไม่เข้าใจอยู่เยอะแยะเลย…”

“งี่เง่า! เต่าตุ่น! สมองกลวง!”

รูลเลอร์ตะโกนใส่เธอด้วยความโมโหราวกับพายุ  จนมองเห็นเส้นเลือดขึ้นมาที่ใบหน้าและไหล่ ทั่วทั้งวัดเต็มไปด้วยความโกรธ รูลเลอร์ดึงเอาสมุดไปจากทามะแล้วพูดว่า

“โอเค คันจิที่เธออ่านมันตัวไม่ออกมันตัวไหนกันล่ะ? คำไหนที่เธอไม่เข้าใจ?”

“เอ่อ…”

“เร็วเข้าสิยะ! อย่ามาทำให้ชั้นหงุดหงิดเพิ่มขึ้นนะ”

“อะ…เอ่อ… ตรงนี้…ตรงนี้ แล้วก็ตรงนี้…”

เธอได้ยินเสียงรูลเลอร์นั้นกำลังขีดเขียนดินสอในวัดที่เงียบสงบ ทั้งสองคนขยับไหล่มาใกล้ชิดเพื่อนจะทำให้มองเห็นสมุดได้ รูลเลอร์นั้นเขียนฮิรากานะกำกับลงไปที่คำที่ทามะชี้ว่าอ่านไม่ออก เธอเขียนจนถึงหน้าสุดท้าย แล้วก็ส่งสมุดให้ทามะ

“โอเคนะ? มีอะไรจะบ่นอีกไหม?”

“อะ เอ่ ค่ะ ไม่มีค่ะ… ขอบคุณนะคะ…”

“แล้วก็จำมันให้ได้ทั้งหมดด้วย หากจำไม่ได้ล่ะก็ ชั้นโกรธแน่”

ทามะของขึ้นไปที่รูลเลอร์ พี่เลี้ยงของเธอนั้นยืนกอดอก แล้วถอนหายใจออกมา ทามะเห็นแบบนั้นแล้วก็คิดว่าคนๆนี้ดูน่าเชื่อถือจัง

“รูลเลอร์…”

“อะไรยะ?”

“เอ่อ…คุณนี่ใจดีจังเลยค่ะ”

“หะ…หุบปาก! อย่ามายอกันนะ!”

ใบหน้าของรูลเลอร์นั้นกลายเป็นสีแดงจนไปถึงติ่งหู และส่งเสียงโกรธออกมา เธอนั้นเชิดไหล่ขึ้นแล้วเดินออกไป ผ้าคลุมที่ยาวของเธอนั้นลากไปตามพื้น ทำให้ทางที่รูลเลอร์เดินไปนั้นสะอาดไร้ฝุ่น

ทามะมองไปที่รูลเลอร์แล้วก็เอียงหัวของเธอ เธอเปลี่ยนรูลเลอร์จากคนที่ “ดูน่ากลัว” ไปเป็นคนที่ “น่ากลัวของแท้” ก็จริง แต่ในตอนนี้ เธอนั้นดูต่างกับคนที่น่ากลัวเล็กน้อย

“แปลกใจจัง เธอเป็นคนดีเหรอเนี่ย?”

ทามะนั้นรู้สึกว่ารูลเลอร์ต่างจากแบบนั้นหน่อยๆ แต่เธอหาคำมาบรรยายไม่ถูก ดังนั้นทามะจึงได้แค่เอนหัวของเธอ แล้วพูดว่า “หืมมม”

หลังจากนั้น ทามะจะถูกรูลเลอร์เรียกไปที่วัดในทุกๆครั้ง

เธอทำความสะอาด และซ่อมแซมจุดที่ปัญหาตามคำสั่งของรูลเลอร์ ไม่ใช่แค่ทามะเท่านั้น แต่นางฟ้าฝาแฝดก็ด้วย ฝาแฝดนั้นแนะนำตัวเองว่าคือพี๊คกี๊แองเจิล มินาเอลกับยูนาเอล พวกเธอทำตามคำสั่งของรูลเลอร์โดยไม่ได้บ่นอะไร และทามะเองก็คิดว่าทั้งสองคนเหมือนกับรูลเลอร์ไม่มีผิด

สองวันก่อน ทามะนั้นถูกพี๊คกี๊แองเจิลเรียกไปหา

“พวกเราอยากดังอ่ะ! อยากดัง!” “แค่นี้ไม่พอใจหรอกเนอะ พี่?”

พวกเธอเจอกันที่ดาดฟ้าของสถานีรถไฟ และนางฟ้าฝาแฝดก็ตะโกนออกมาแบบนั้น ตอนที่รูลเลอร์อยู่ข้างๆ ทั้งสองคนได้แต่ทำปากมุบมิบๆแล้วบอกว่าเข้าใจ ทามะนั้นรู้สึกประหลาดใจ เพราะพวกเธอนั้นดูไม่เหมือนคนที่จะโกรธและตะโกนอะไรออกมาได้เลย  ในตอนที่หยุดพักเป็นครั้งคราว พี๊คกี๊แองเจิลนั้นก็ยังคงสลับกันพูดต่อไป

“เธอรู้จักเว็บไซท์รวมข่าวใช่ไหม?” “ในเว็บอ่ะมันมีแต่หัวข้อของสโนไวท์ทั้งนั้นเลย”

“มีแต่อะไรแบบ ‘เมจิคัลเกิร์ลสีขาวทำ’ ทั้งนั้นเลยอ่ะ” “อะไรล่ะนั่น? เธอแยกร่างอะไรแบบนั้นได้รึไง?”

“มีคนเห็นเธอเยอะแยะเลย” “พวกเราปล่อยไปแบบนี้ไม่ได้หรอก”

“พวกเรามีกันตั้ง สองคน แต่กลับมีหัวข้อเดียว” “แปลกใช่ไหมล่ะ?”

“เพราะแบบนี้แหละพวกเราถึงอยากได้รับความนิยมในการโหวตคราวหน้าไงล่ะ!” “ในเว็บไซท์รวมข่าวอ่ะ!”

“พวกเรากลายมาเป็นเมจิคัลเกิร์ลแล้ว อย่างน้อยพวกเราก็ต้องมีความนิยมบ้างสิ!” “มันเป็นเรื่องปกตินี่นา!”

“เพราะแบบนี้แหละพวกเราถึงพยายามตั้งหลายอย่างเพื่อที่จะมีชื่อเสียง” “พี่เนี่ยเมจิคูลสุดๆเลย!”

มินาเอลกับยูนาเอลโพสลงบนเว็บไซท์ด้วยตัวเองเพื่อสร้างกระแสนิยม มินาเอลนั้นตั้งกระทู้โดยเมจิคัลโฟนของเธอ และเธอโพสหัวข้อลงไปว่า ตัวเองนั้นถูกนางฟ้าฝาแฝดช่วยได้ยังไง และยูนาเอลก็มาตอบว่า “ฉันเองก็ถูกพวกเธอช่วยไว้เหมือนกัน! ทั้งคู่น่ะน่ารักมากเลยล่ะ!” อย่างพร้อมเพรียงกัน

พวกเธอมีแผนว่าจะสร้างความนิยมของพี๊คกี๊แองเจิลบนเว็บไซท์โดยใช้มือถือคนละเครื่อง แต่แม้จะใช้เมจิคัลโฟนคนละเครื่อง ไอดีที่แสดงบนบอร์ดนั้นกลับเป็นไอดีเดียวกัน

“มือถือก็คนละเครื่อง ไหงมันเป็นไอดีเดียวกันได้เนี่ย?” “พวกเราถูกคิดว่าเป็นคนๆเดียวกัน ทั้งๆที่มีสองคนอ่ะ!”

“พอถามฟาฟ เจ้านั่นก็พูดว่า ‘อ๊ะ จริงเหรอ? เราไม่เห็นรู้อ่ะแบบนั้นเลย’ ซะงั้น” “เจ้านั่นโคตรน่ารำคาญเลยอ่ะ!”

ทั้งสองคนนั้นถูกหัวเราะเยาะเรื่องที่พยายามสร้างความนิยมของตัวเอง ถูกพวกโทรลเล่นงาน และถูกไล่ออกไปจากบอร์ด ทั้งสองคนนั้นพยายามสร้างความนิยมของตัวเองซ้ำๆ แต่หัวข้อการสนทนานั้นก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว จนกลบหัวข้อการสร้างความนิยมของทั้งคู่ไปจนหมด

ในเวลาเดียวกัน หัวข้อของสโนไวท์ก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

“เห็นไหมล่ะ แบบนี้พวกเราแย่แน่ๆ” “แย่สุดๆเลย!”

“พวกเราอยากจะจัดการสโนไวท์คนที่นำอยู่ตอนนี้!” “พวกเราจะทำ!”

“พวกเราคิดว่าจะจัดงานแถลงข่าว” “แต่แบบนั้นความลับของพวกเราก็อาจจะรั่วไหลได้”

“พวกเราคิดว่าจะปั๊มโหวตให้ตัวเองหลายๆครั้ง” “แต่หากคราวนี้โดนจับได้ล่ะก็ พวกเราโดนแบนแหงเลยอ่ะ!”

“เธอมีความคิดอะไรดีๆบ้างไหมทามะ?” “มีรึเปล่า?”

“เธอเป็นเพื่อนพวกเราใช่ไหม?” “พวกเราจะได้ความคิดดีๆเยอะแยะเลยใช่ไหม?”

เพราะฝาแฝดทั้งคู่นั้นอยู่ใกล้กับเธอมาก หลังของทามะจึงไปสัมผัสกับรั้วเหล็ก เธอเริ่มคิดในตอนที่ความเย็นจากรั้วเหล็กนั้นส่งผ่านมาที่หลัง ทามะนั้นไม่เข้าใจว่าพวกเธอต้องการอะไร แต่เข้าใจว่าทั้งสองคนหวังพึ่งเธออยู่

ในตอนที่ทามะยังเป็นมนุษย์ธรรมดา ไม่เคยมีใครหวังพึ่งเธอมาก่อนเลย มีแต่คนจำนวนมากดูถูกเธอ ไม่ก็โกรธเธอ ไม่มีใครเลยอยากให้เธอช่วย ทุกคนนั้นเอาแต่สั่งเธอให้ไปซื้อน้ำผลไม้มาให้ ไม่ก็ สั่งให้แบกกระเป๋าของพวกนั้นไปให้ถึงบ้าน

พอเธอกลายเป็นเมจิคัลเกิร์ลแล้ว ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป มีคนขอบคุณเธอ มองเธอด้วยความรู้สึกหวังพึ่งได้ แม้เธอจะยังอายอยู่บ้างแต่เธอก็มีความสุข มันรู้สึกดีเมื่อได้ช่วยเหลือคนอื่น เธอดีใจจริงๆที่ได้กลายมาเป็นเมจิคัลเกิร์ล ตอนนี้เธอเข้าใจแล้ว แม้จะเพียงไม่มาก ว่าทำไมเมจิคัลเกิร์ลในทีวีนั้นถึงช่วยเหลือผู้อื่นมากขนาดนั้น

และในตอนนี้ ทามะนั้นก็ถูกเมจิคัลเกิร์ลคนอื่นหวังพึ่งอยู่ พวกนั้นเรียกเธอว่าเพื่อน เพื่อน เพื่อนสนิท เธอรักการอยู่ใกล้ชิดกับคุณย่า แต่นั่นคือคนในครอบครัว ไม่ใช่เพื่อนของเธอจริงๆ นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตของเธอที่มีคนเรียกทามะว่าเพื่อน แถมทั้งสองคนยังพูดแบบเดียวกัน ทั้งสองคนนั้นหวังพึ่งทามะ นางฟ้าทั้งสองคนกำลังทำหน้าจริงจังพร้อมกับกระพือปีกไปด้วย

ทามะเริ่มคิด ตอนนี้เธอหน้านิ่วคิ้วขมวด

“เอ่อ…ทำไมไม่ลองพยายามหนักขึ้นเพื่อช่วยคนอื่นล่ะคะ?”

“พวกเราน่ะพยายาม สุดๆ แล้ว!” “สโนไวท์ต้องโกงแน่ๆ!”

เหมือนว่าพวกเธอจะไม่ชอบคำตอบนี้แหะ

“ได้เคยลอง…คุยกับรูลเลอร์รึยังคะ?”

“อะไรน่ะ ไม่เอา! พวกเราไม่อยากคุยกับอีป้าแก่ๆนั่น!” “ที่สุดแห่งความน่ารำคาญเลย!”

“ถ้ามีโอกาสล่ะก็ พวกเราจะจัดการเธอเอง” “ถึงตอนนั้นจะทำหน้าแบบไหนกันนะ?”

“บางทียัยนั่นอาจทำหน้าทุเรศสุดๆก็ได้!” “ทุเรศสุดๆ!”

“ฉันเนี่ยโคตรเกลียดยัยนั่นสุดๆ! ซักวันนะจะกระชากลงมาให้ดู” “ช่าย เสนอหน้าเกินไปล่ะ”

ทั้งสองคนพูดกับรูลเลอร์ไม่ดีเลย ทามะคิดว่าที่พวกเธอติดตามรูลเลอร์เพราะว่าชอบ แต่เหมือนว่ามันจะไม่ใช่

ทามะรู้สึกเศร้าเล็กน้อย

“รู้ไหม…ถ้าไปถามเธอ…ฉันคิดว่าเธอจะรับฟังนะคะ”

“ไม่เอาอ่ะ!” “โทษนะ แต่ไม่เอาด้วยหรอก!”

ไม่ว่ายังไงก็ตาม พวกเธอก็ไม่อยากปรึกษากับรูลเลอร์ ในจุดนี้ ทามะมีลางสังหรณ์ว่า หากเธอพูดต่อไปเธอจะกลายเป็นเป้าของความโกรธแทน ดังนนั้นเธอจึงหุบปาก

บางทีอาจจะเป็นเพราะเห็นทามะเงียบและคิดอะไรบางอย่างอยู่ นางฟ้าทั้งสองจึงเข้ามาใกล้ และดึงแขนเสื้อของเธอพร้อมพูดว่า “มีความคิดอะไรไหม? มีอะไรบ้างรึเปล่า?” แม้ส่วนสูงของพวกเธอนั้นจะต่างกับทามะคนที่เรียนอยู่ชั้นมัธยม ส่วนพวกเธอนั้นเหมือนนักเรียนประถม เพราะพวกเธอนั้นมีจำนวนมากกว่า ทามะจึงรู้สึกกลัวเมื่อถูกเธอดึงแขนเสื้อ เธอรู้สึกกลัวฝาแฝดทั้งคู่ ก่อนที่ตัวเองจะกระพริบตา

น้ำตาของเธอเริ่มออกมาที่ตรงขอบตา ทามะนั้นหันหน้าไปทางอื่น เพราะเธออยู่บนดาดฟ้าของสถานีรถไฟ เธอจึงเห็นสิ่งเล็กๆที่อยู่ด้านล่าง ผู้คน, ผู้คน แล้วก็ผู้คนที่เดินอยู่เต็มท้องถนนไปหมด ต้นแปะก๊วยพริ้วไหวไปตามลม รถยนต์ที่เข้าและออกลานจอดรถของร้านปาจิงโกะ ป้ายโฆษณาดิจิตอลขาดใหญ่หน้าสถานีรถไฟ บนหน้าจอนั้นมีไอดอลชื่อดังที่ขนาดทามะยังรู้จักอยู่

มีบางอย่างผ่านเข้ามาในใจของทามะ เป็นครั้งแรกในชีวิตของทามะที่เธอรู้สึกว่ามี แรงบันดาลใจ เธอจึงตะโกนพูดสิ่งนั้นออกมา

“ทะ-ทำวีดีโอโปรโมทค่ะ!”

การโหวตเมจิคัลเกิร์ลบนเว็บไซท์มาถึงฉากสุดท้ายแล้ว

มีการโหวตให้กับเมจิคัลเกิร์ลสีขาวเป็นจำนวนมาก ในขณะที่มีวีดีโอของนางฟ้าทั้งสองคนที่จับมือกันถูกโพสลงไปในเว็บไซท์ดูวีดีโอทุกแห่ง มันเพิ่มความนิยมให้กับพวกเธอสองคนเป็นจำนวนมาก การสนับสนุนและการโหวตจากแฟนๆของทั้งสองฝั่งนั้นมันทำให้การแข่งขันร้อนระอุขึ้น และเว็บไซท์รวมข่าวก็กลายเป็นทอล์คออฟเดอะทาวน์ไปเลย

สุดท้ายแล้ว เมจิคัลเกิร์ลสีขาวชนะด้วยจำนวนผู้สนับสนุนที่มีมากกว่าไปเป็นที่หนึ่ง ส่วนฝาแฝดนั้นน่าเสียดายว่าได้ที่สองไป

ทามะมั่นใจว่า พวกเธอต้องโกรธแน่ๆเลย พวกเธอต้องด่าว่า ‘แผนของทามะนี่มันห่วยบรม’ แหงๆ ในขณะที่เธอนั้นเดินลากเท้าขึ้นไปบนดาดฟ้าของสถานีรถไฟที่เป็นสถานที่ที่นัดกันไว้อย่างหน่วงๆ ที่แห่งนั้น เธอไม่ได้คิดว่าจะพบกับนางฟ้าทั้งสองคนที่ทักทายเธอด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูสดใสเช่นนี้

ทั้งสองคนนั้นจับมือของเธอไว้ ด้านขวาคือมินาเอล ด้านซ้ายคือยูนาเอล

“วะฮู้วว! ยินดีต้อนรับนะ สหายเอ๋ย!” “ได้ดูบนเว็บไซท์ไหม? ได้ที่สองล่ะ!”

“คนชอบกันเยอะแยะเลย!” “แผนทำ PV สำเร็จสุดๆเลยล่ะ!”

พวกเธอเรียกมันว่า PV แต่จริงๆแล้วทามะก็แค่ถ่ายวีดีโอ แล้วก็ตัดต่อบน PC ของมินาเอลกับยูนาเอลเท่านั้น เพราะมันเป็นครั้งแรกที่ทามะเป็นตากล้อง เธอจึงทำผิดพลาดเต็มไปหมด ล้มบ้าง แบตหมดบ้าง คุมกล้องพลาดบ้าง และเหนืออื่นใด หากมือของเธอไม่สั่น คุณภาพของวีดีโอต้องดีกว่านี้แน่ๆ

“จะ-จริงเหรอคะ?”

“แถมฟาฟยังบอกว่า ‘นี่น่ะเกือบทำลายกฎแล้วนะ ปอน’ ด้วยล่ะ” “ในที่สุดพวกเราก็เอาคืนเจ้าลูกบอลนั่นได้แล้ว!”

เหมือนว่าพวกเธอจดีใจกันนะ ทามะนั้นลูบหน้าอกตัวเองด้วยความโล่งใจ

“เอาล่ะ! มาฉลองด้วยการเล่น โมโมะเท็ตสึ ที่ฐานลับของพวกเราดีกว่า!” “อื้อ เอาแบบนั้นแหละ!”

“หือ?”

“แม้กระทั่งรูลเลอร์ก็ไม่รู้ที่แห่งนี้นะ” “ช่าย!”

“หือ? หือ?”

“คนแพ้ต้องทำอาหารเย็นวันพรุ่งนี้ล่ะ!” “วู้วฮู้ว!”

“หือ? หือ? หือ?”

ทั้งคู่นั้นกอดแขนของเธอเอาไว้แล้วยกขึ้นไปด้านบน คิดว่าการบินใกล้กันมากๆแบบนี้ ปีกมันจะชนกันซะอีก แต่พวกเธอนั้นก็บินหมุนเป็นเกลียวได้โดยไม่มีปัญหาอะไรเลย ผู้คนที่อยู่ด้านล่างนั้นดูเล็กลง ลมที่พัดมาหาเธอนั้นก็แรงจนเปิดตาไม่ได้ มันน่ากลัว แต่ก็สนุกเช่นกัน

“เอาล่ะ มาเล่นแบบ 10 ปีกัน!” “ไม่ต่อให้ด้วย!”

เหมือนว่าเธอยังมีอะไรอีกหลายอย่างที่ต้องจำสินะเนี่ย