เล่มที่ 2 ตอนที่ 10 – ทุกเมืองล้วนให้ความสำคัญกับการมีบุตร

 

เมื่อไหร่ก็ตามที่ลูกพี่ลูกน้องของฉันพูดเรื่องอย่างว่ากับเพื่อนของเธอ เธอก็จะหัวเราะอย่างไร้ยางอาย ฉันได้แต่มองดูด้วยสายตาแสยะ มันคือวิธีการแสดงความบริสุทธิ์ในใจของฉันที่ยังคงไร้มลทิน แม้จะแฝงไปด้วยความคิดสกปรกเล็กน้อยก็ตาม ความคิดตอนนั้นของฉันมันทำให้ฉันภาคภูมิใจมาก

แต่ตอนที่ฉันมายังโลกใบนี้ ฉันก็เริ่มกลายเป็นคนที่มีจิตใจสกปรก ผัวของฉันคิดแต่เรื่องไม่ดีเมื่อทุกคนพูดถึงเรื่องการอยู่ด้วยกัน เมื่อคนเรามีจิตใจที่สกปรกเมื่อไหร่ หากมองย้อนกลับไปถึงตัวเองในอดีต มันจะพบว่าแต่ก่อนเราไร้เดียงสามากเลย

ราฟเฟิล นายจะยังค้นคว้าเรื่องเกี่ยวกับแตงกวาต่อหน้าทุกคนอีกนานแค่ไหน?! ปล่อยฉันไปสักที!

“ทุกคนโปรดทราบ!! ทุกคนโปรดทราบ!!“ทันใดนั้นเสียงของพี่เช่อชื่อก็ดังก้องผ่านลำโพง ราฟเฟิลหยุดการคำนวณแล้วเงยหน้ามอง เสียงแห่งสวรรค์ช่วยให้ฉันหลุดจากความอึดอัด

“สาวน้อยเหมยซีของพวกเรากำลังจะให้กำเนิดบุตร!! เหมยซีกำลังจะคลอด!!“พี่เช่อชื่อพูดย้ำซ้ำๆด้วยความอิ่มเอมใจ

เมื่อได้ยินประกาศทุกคนก็ตื่นเต้น!! ต่างคนต่างส่งเสียงโห่ร้องยิ้มแย้มแจ่มใสด้วยความยินดี

ในเมืองโนอาห์ การให้กำเนิดถือว่าเป็นเหตุการณ์ที่สำคัญยิ่งกว่าเจ้าหญิงแต่งงานเพราะมันหมายถึงการให้กำเนิดชีวิตใหม่ เด็กทุกคนที่เกิดมาถือเป็นสิ่งมีค่าอย่างยิ่งของเมืองโนอาห์

“สาวน้อยเหมยซีกำลังจะคลอด!!“พี่มีอาร้องอุทานด้วยเสียงสดใสดังเหมือนเสียงปืนใหญ่ เธอโบกแขนตะโกนเรียก “ไปดูเธอกันเถอะ!!“

“ได้เลย“

ในโลกเดิมของฉัน พวกคุณคงไม่มีทางได้เห็นภาพทุกคนในเมืองกำลังเบียดเสียดกันเพื่อดูผู้หญิงคนนึงคลอดลูกอย่างแน่นอน อย่างไรก็ตาม ในเมืองโนอาห์ที่มีประชากรเพียง 280 คนซึ่งน้อยยิ่งกว่าจำนวนโรงเรียนเด็กประถม – การให้กำเนิดเด็กจึงถือว่าเป็นเหตุการณ์สำคัญประจำเมือง ทุกคนจึงเข้าไปอยู่ในห้องคลอดเพื่อสวดภาวนาให้เด็กคลอดออกมาได้อย่างปลอดภัย

จากผลกระทบของรังสีและวันสิ้นโลก การสืบพันธุ์จึงยากขึ้นมาก ผู้ชายส่วนใหญ่สูญเสียความสามารถในการสืบพันธุ์ไปซึ่งถือเป็นโชคร้ายอย่างรุนแรง

ด้วยสถานการณ์ที่มันไม่ปกติ ชายหญิงในเมืองโนอาห์จึงไม่ได้ยึดถือเรื่องการมีคู่สมรสคนเดียว ในเมืองอื่นๆก็เหมือนกัน

แน่นอนว่าทุกอย่างก็ยังคงขึ้นอยู่กับกฎระเบียบของเมือง ในเมืองโนอาห์พวกเขาจะปฏิบัติต่อกันด้วยความเคารพ และเชื่อในสิทธิทางเพศที่เท่าเทียมกัน ถ้าหากใครก็ตามที่ไม่อยากจะมีลูก เจ้าหญิงอาร์เซนอลก็จะไม่บังคับ แต่สุดท้ายผู้หญิงก็ยังคงต้องแบกรับภาระในการสืบพันธุ์

ในบางเมือง ผู้หญิงถูกบังคับให้ต้องสืบพันธุ์โดยไม่มีทางเลือก เธอไม่มีโอกาสแม้แต่จะหาคนรักของเธอเอง เจ้าเมืองจะเป็นคนเลือกผู้ชายที่มียีนเด่น และบังคับให้ทั้งสองผสมพันธุ์เพื่อให้กำเนิดคนรุ่นต่อไป สำหรับผู้หญิงบางคน อาจจะมีความคิดเห็นที่ต่างไป เช่นเดียวกับที่พี่สาวมีอาเคยกล่าวไว้ว่าเธอจะไม่มีทางมีสามีแค่คนเดียว

ในทางกลับกัน เจ้าหญิงอาร์เซนอลต้องการเพียงแค่ได้เติบโตร่วมกับคนที่เธอรัก เธอเพียงแค่อยากมองดูดวงดาวบนท้องฟ้ายามค่ำคืนท่ามกลางทุ่งหญ้าเขียวขจีในโลกที่แสนสะอาดบริสุทธิ์

ในหัวของเธอ ผู้ชายที่เธออยากจะนั่งดูดาวด้วยกันคือชิงซวนอย่างไม่ต้องสงสัย

พวกเรารีบวิ่งตรงไปยังบ้านของพี่เหมยซี คนในทีมซ่อมบำรุงไม่มีเวลาแม้แต่จะทำความสะอาดร่างกาย พวกเขาวิ่งเข้าเมืองทั้งๆที่ยังมีคราบน้ำมันเปื้อนไปทั่วชุดใบหน้าและชุดทำงาน

ต่างคนต่างวิ่งด้วยความตื่นเต้น ก่อนจะเงียบลงเมื่อยืนอยู่ตรงข้ามบ้านของพี่เหมยซี ทุกคนเว้นทางเข้าออกให้ทีมแพทย์อย่างพร้อมเพรียง

ในขณะนี้ ห้องของพี่เหมยซียังคงเงียบสงบ ทีมแพทย์ในเครื่องแบบสีฟ้าอ่อนทยอยเดินเข้าเดินออก เพื่อสุขภาพของทารก เมืองโนอาห์จึงสนับสนุนการคลอดบุตรด้วยวิธีธรรมชาติ ในโลกไร้ชีวิต การดูแลสุขภาพของทารกเป็นสิ่งสำคัญยิ่ง

ทหารของเมืองโนอาห์ถือโต๊ะยาว พี่สาวเช่อชื่อและเจ้าหญิงอาร์เซนอลช่วยพยุงผู้อาวุโสอลูฟาโดยมีลุงเมสันเดินตามหลัง เหตุการณ์ช่างดูผิดปกติ มันเหมือนกับว่านายกเทศมนตรีประจำเมืองลงมายังพื้นที่เพื่อกำชับกระบวนการการให้กำเนิดบุตรของพลเมือง สิ่งนี้ไม่เคยเกิดขึ้นบนโลกของฉัน

ผู้อาวุโสอลูฟาโบกมือและสบตาฉัน “หลัวปิง มานี้สิ“

“โอ้“ฉันแทรกตัวผ่านทุกคน ไปยืนอยู่ด้านหลังผู้อาวุโสอลูฟาถัดจากพี่สาวเช่อชื่อ

หมิงหยูเดินออกมาจากบ้าน ผู้อาวุโสอลูฟาถามด้วยความกังวลว่า “เป็นอย่างไรบ้าง?”

“เธอเริ่มเจ็บท้องแล้ว แต่ถุงน้ำคร่ำยังไม่แตก“หมิงหยูรายงาน “สถานการณ์ตอนนี้ไม่สู้ดี พวกเราไม่รู้ว่าควรจะผ่าคลอดดีหรือไม่“

ผู้อาวุโสอลูฟาพยักหน้าแล้วตอบอย่างเคร่งขรึม “มันคงจะดีที่สุดถ้าหากเธอสามารถคลอดแบบธรรมชาติได้ แต่ถ้าไม่ได้ ก็ทำการผ่าคลอดเลย“

“เข้าใจแล้ว“หมิงหยูขมวดคิ้ว “ฉันคิดว่ามันอาจจะกินเวลายืดเยื้อ“

เพราะคำพูดของหมิงหยูบรรยากาศจึงยิ่งตึงเครียด

แฮรี่ ราฟเฟิลและคนอื่นๆอยู่บนชั้น 2 ทุกคนจ้องมองอย่างใจจดใจจ่อ

ฉันที่ยืนอยู่ตรงนั้นไม่เข้าใจเลย ในหัวของฉัน ฉันคิดว่าการคลอดลูกเป็นงานที่ง่ายมาก

อย่างไรก็ตาม ฉันคิดผิด ความเข้าใจที่ฉันมีก็แค่ผิวเผิน ฉันสนใจแค่เพียงผลลัพธ์จากการทำคลอดซึ่งคิดว่ามันง่ายแต่ที่จริงแล้วมันห่างไกลจากคำว่าง่ายมาก

ในหัวของฉัน ฉันจินตนาการภาพการทำคลอดแบบในทีวี แม่เจ็บท้องจะถูกส่งตัวเข้าไปในห้องคลอด จากนั้น เด็กก็จะโผล่ออกมา ฉันไม่คิดมาก่อนเลยว่าพี่สาวเหมยซีจะใช้เวลาในคลอดบุตรนานขนาดนี้!! เธอเริ่มเจ็บท้องตั้งแต่ตอนบ่ายจนกระทั่งตอนนี้ตอนดึกแล้วเธอก็ยังคงเจ็บท้อง!!

ความจริงต่างจากที่จินตนาการ!!

ตอนแรก หมิงหยูและทีมแพทย์ของเธอจะสับเปลี่ยนหมุนเวียนกันออกมารายงานทุกๆครึ่งชั่วโมง จากนั้นก็เริ่มกลายเป็นทุกๆ 15 นาที ท้ายที่สุด พวกเธอก็ออกมารายงานสถานการณ์ทุกๆ 5 นาที จากนั้นฉันก็เริ่มได้ยินคำศัพท์ที่ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าจะถูกนำมาใช้ในการทำคลอด นั่นก็ กระดูกหัวหน่าว(บริเวณกระดูกเชิงกราน)

ฉันไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่ามันหมายถึงอะไร ฉันได้ยินพี่เช่อชื่อถามว่า “เปิดแล้วหรือยัง? กว้างกี่นิ้วแล้ว?”ดูเหมือนว่าอวัยวะส่วนนั้นจะต้องเปิดกว้างสัก 2-3 นิ้วก่อนที่เธอจะคลอด พี่เหมยซียังคงอยู่ในเงื่อนไขการคลอดตามธรรมชาติ ดังนั้นเธอจึงเลือกที่จะไม่ผ่าตัดทำคลอด

มันทรมานมาก!! เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกชื่นชมในความอดทนของแม่ทุกคน หลังจากผ่านกระบวนการคลอดบุตร ฉันก็รู้แล้วว่าคนเป็นแม่นั้นเก่งเพียงใด

ความรู้สึกเสียวสันหลังว่าเกิดขึ้นเมื่อฉันคิดถึงแม่ของฉัน ครั้งหนึ่งแม่เคยบอกว่าการคลอดลูกเป็นเรื่องที่ยากมาก ฉันจะถามเธอด้วยความสงสัย แต่เธอก็ปัดคำถามด้วยรอยยิ้มหวาน ทั้งหมดที่เธอพูดคือ “ตอนที่ลูกออกมาลืมตาดูโลก แม่รู้สึกมีความสุขที่สุดในโลก“

น้ำตาของฉันไหลอาบแก้มโดยไม่รู้ตัว ก่อนที่ฉันจะก้มหน้าเช็ดมันออก ฉันไม่อยากให้ใครเห็นและเป็นห่วงฉัน

ทันใดนั้นฉันก็นึกถึงพี่สองที่กำลังตั้งครรภ์ นี่ก็เกือบจากกลางคืนแล้ว ฉันจะต้องพาเธอออกไปไม่อย่างนั้นเธอจะกระวนกระวาย

อันที่จริงฉันรู้ว่ามันเป็นเพียงข้ออ้างเพื่อที่ฉันจะได้ออกไปข้างนอก ฉันจะได้ร้องให้ในที่ห่างไกลสายตาผู้คน