หญิงสาวนอนลงบนเตียง ถึงในห้องจะมีเพียงเสียงหายใจ แต่ภายในหัวของเธอกลับเต็มด้วยคำพูดที่แทรกซ้ำไปมา เสียงหายใจที่มีเพียงเธอที่ได้ยินกลับถี่และรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

 

เธอหลับตา ภาพในหัวกลับกระจ่างยิ่งกว่าตอนตื่น เขาโกหกหรือเปล่า หรือเรื่องจริง หรือทั้งหมดนี่เป็นแค่เรื่องบังเอิญ เธอไม่รู้และไม่มีทางรู้ เมื่อยิ่งคิดเธอได้กลิ่นเหม็นของซากสัตว์ เห็นเลือดไหล เส้นเอ็นกล้ามเนื้อและเศษกระดูกผุดขึ้นมาทุกครั้งที่ปิดตา

 

เลิกคิดทันทีทุกสิ่งทุกอย่าง เหลือไว้เพียงภาพของเธอยังหายใจ เธอรู้สิ่งเดียว ชายคนนั้นไม่ใช่คนธรรมดา เขาอาจเป็นนักฆ่าหรือแค่พวกประหลาด มากไปกว่านั้น บางทีเธออาจกำลังกลายเป็นส่วนหนึ่งของอะไรบางอย่างที่ยิ่งใหญ่เกินกว่าที่เธอจะเข้าใจ

 

 

 

เวลาล่วงเลยผ่านไปกว่าสามเดือนแล้ว ตั้งแต่วันนั้นหญิงสาวแทบจะไม่ได้พบเจอกับเขาอีกเลย ไม่เคยแม้แต่จะคิดเข้าไปเหยียบห้องสมุด ชีวิตของเธอค่อยๆ เข้าที่เข้าทาง เธอทำงานในหมู่บ้านชนบท คอยเรียนรู้วิถีชีวิตของชาวบ้าน ชีวิตของเธอดูเหมือนจะดำเนินไปอย่างสงบสุข ราวกับเหตุการณ์เลวร้ายที่ผ่านมาเป็นแค่ฝันร้ายที่เลือนรางไปกับกาลเวลา

 

 ในเย็นวันนั้น มีเสียงบางอย่างที่คุ้นเคย

 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

 

เสียงเคาะสามครั้ง

เธอร่างสั่น แน่นิ่ง บรรยากาศเย็นแผ่ซ่าน สักพักเธอกลืนน้ำลาย ร่างค่อยๆ ลุกจากเก้าอี้ เมื่อประตูเปิดออก เธอรู้สึกโล่งใจในทันทีที่ได้เห็นหญิงสาวหน้าตาสดใสคนหนึ่ง หญิงสาวยืนยิ้มแป้นอยู่ตรงหน้าประตูดูเด็กกว่ามิร่า

 

น่ารักจัง คงอายุสักยี่สิบต้นๆ

 

หญิงสาวคนนั้นมีรอยยิ้มกว้าง เธอใส่แว่นตากลมมนน่ารัก ชุดเดรสชมพูอ่อนสดใส ตัวเธอเล็กกว่ามิร่า นัยน์ตาเปล่งประกายราวกับเต็มไปด้วยอนุภาคสาวน้อย ทันใดนั้น เธอยกมือทักทายด้วย เสียงใสสูงเกินจำเป็น

 

สวัสดีค่าาา! ฉันชื่อทาเรน ควิลล์ เป็นนักข่าวจากสำนักข่าว EMCE อยากจะรบกวนขอสัมภาษณ์นิดหน่อย เพื่อทำสกู๊ปข่าวเด็ดเกี่ยวกับหมู่บ้านชนบทที่สงบสุขที่สุดแห่งนี้ค่ะ

 

มิร่าหลุดยิ้มออกมาบางๆ โดยไม่รู้ตัว เธอไม่ได้เจอคนแบบนี้มานานแล้ว เธอแทบลืมไปว่าความรู้สึกแบบนี้เป็นอย่างไร

 

ไม่มีปัญหาค่ะ ส่วนฉันชื่อมิร่า เชิญเข้ามาข้างในก่อนสิคะ

เธอตอบกลับพร้อมรอยยิ้มอ่อนๆ พลางเปิดประตูต้อนรับแขกที่ไม่คาดคิดในเย็นวันนั้น

 

เธอเชิญทาเรนให้นั่งลงที่โซฟา โดยมีโต๊ะเล็กๆ คั่นกลางเหมือนเคย ทาเรนทิ้งตัวลงนั่งด้วยความไวว่อง เมื่อก้นสัมผัสเบาะโซฟาก็รีบหยิบสมุดพกลายการ์ตูนน่ารักกับปากกาลายเดียวกันขึ้นมาเตรียมจดบันทึก ตัวเธอเด้งดึ๋งดั๋งราวกับลูกบอล เมื่อมิร่านำถ้วยกาแฟมาเสิร์ฟตรงหน้า ทาเรนยิ้มกว้างพลางพยักหน้าขอบคุณ หลังจากนั้นก็เริ่มการสัมภาษณ์ทันที

 

คุณมิร่า คุณคิดว่าอะไรทำให้ที่นี่สงบสุขคะ

 

มิร่าหัวเราะเบาๆ กับความกระตือรือร้นของอีกฝ่าย ก่อนจะค่อยๆ ตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

คงเป็นเพราะที่นี่ไม่ค่อยมีเสียงรบกวนค่ะ ชาวบ้านก็อัธยาศัยดี คอยช่วยเหลือกันและกัน ตอนกลางคืนก็จะได้ยินแค่เสียงธรรมชาติ ทำให้รู้สึกสงบใจอย่างบอกไม่ถูกเลยค่ะ

 

ทาเรนฟังอย่างตั้งใจ สายตาจดจ้องไปที่มิร่า มือก็ขยับจดทุกถ้อยคำลงในสมุดบันทึกอย่างไม่ลดละ หลังจดเสร็จเธอยกถ้วยกาแฟขึ้นซดหมดในคำเดียวอย่างรวดเร็วแล้วจึงยิงคำถามต่อ

มีคนย้ายเข้ามาบ่อยไหมคะ

 

ไม่บ่อยจนแทบจะไม่มีเลยค่ะ ที่นี่ถึงจะสงบสุขแต่ก็เป็นเพราะไม่ค่อยเป็นที่รู้จัก และถ้ามีคนแปลกหน้าหรือคนย้ายเข้ามาจริงๆ ชาวบ้านจะรู้ได้ทันทีเลยค่ะ เพราะว่าพวกเขาไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน

 

ทาเรนไม่รีรอยิงคำถามต่อด้วยความสนใจ

ที่นี่มีเหตุการณ์ใช้ความรุนแรงหรืออาชญากรรมอะไรเกิดขึ้นบ่อยไหมคะ

 

มิร่าได้ยินคำถามนั้นแล้วนิ่งไปชั่วครู่จนทาเรนต้องโน้มตัวมาข้างหน้าเล็กน้อยแล้วจึงเรียกซ้ำ

คุณมิร่าคะ?

 

อ๊ะ ขอโทษค่ะ

มิร่ารวบรวมสติกลับมาแล้วตอบด้วยรอยยิ้มบางๆ

ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ ฉันไม่เคยได้ยินเรื่องอาชญากรรมเลยค่ะ ทุกอย่างสงบสุขมากจริงๆ

 

ทาเรนขมวดคิ้วเล็กน้อย พร้อมจัดแว่นให้เข้าทรงราวกับกำลังใช้ความคิด จากนั้นก็ยิงคำถามต่อทันที

แล้วเคยมีเหตุการณ์แปลกๆ เกิดขึ้นบ้างไหมคะ

 

มิร่าหลับตาคิดสักพัก ก่อนจะส่ายหัวน้อยๆ แล้วตอบ

…ไม่เคยเลยค่ะ ทุกวันก็สงบดีเหมือนเดิม

 

ทาเรนขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนพยักหน้าแล้วจดบันทึกอีกครั้งอย่างรวดเร็ว เมื่อลงมือจดเสร็จ เธอเงยหน้าขึ้นยิ้มแป้น สบตามิร่า

ขอบคุณมากเลยนะคะ ที่ให้ความร่วมมือในการสัมภาษณ์ในครั้งนี้

 

ฉันเองก็สนุกที่ได้พูดคุยกับคุณเหมือนกันค่ะ

หลังจากบทสนทนาจบลง มิร่าก็พาทาเรนไปส่งที่หน้าประตู ทั้งสองกล่าวคำลา ก่อนที่มิร่าจะกลับเข้าไปในบ้าน รอยยิ้มที่สดใสในตอนแรกกลับเริ่มบิดเบี้ยวโดยไม่รู้ตัว

 

 

 

 

ข้อมูลที่ได้รับจากทีมสืบสวนชุดอื่นๆ บ่งชี้ว่ามีสมาชิกบางคนอาจหลบหนีมายังหมู่บ้านชนบทแห่งนี้ หนึ่งในนักสืบหญิงมากความสามารถ ได้รับมอบหมายให้ตามหาสมาชิก เธอจึงปลอมตัวเป็นนักข่าว เข้าแทรกซึมเก็บข้อมูลจากชาวบ้าน

 

หลังออกจากบ้านของคุณมิร่า เธอตรงไปยังบริเวณป้ายหยุดรถข้างถนนก่อนจะตรวจสอบว่ารอบข้างนั้นไร้ผู้คน เธอเข้าไปในตู้โทรศัพท์สาธารณะ ใช้สายตาหาจุดประหลาด ตรวจสอบภายในเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีเครื่องดักฟังแอบติดอยู่ สะอาดโล่งโจ้ง ไม่มีเครื่องดักฟัง เมื่อเห็นดังนั้นเธอจึงแนบหูเพื่อคุยกับหนึ่งในทีมสืบสวน ลดน้ำเสียงให้เบากว่าปกติมาก

 

มีข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับเป้าหมายไหมคะ? อะไรก็ได้ นิสัย อาวุธประจำตัว หรือรสนิยมการแต่งกาย

 

เสียงจากปลายสายตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว

ทีมเราเคยเจอพวกเขาบ้าง สมาชิกคนแรกเป็นผู้ชาย อารมณ์ร้อน คนที่สองเป็นผู้หญิงนิสัยค่อนข้างมีเอกลักษณ์ คนที่สามเป็นผู้ชายเหมือนคนปกติสุด คนที่สี่เป็นฝ่ายเทคนิคเป็นผู้หญิง ฉลาดเป็นกรด ส่วนคนสุดท้ายเป็นหัวหน้าออกแนวดุๆ มีออร่าน่าเกรงขามแบบที่คนเก่งๆ มักจะมีกัน แต่ก็อย่างที่เขาว่ากันแหละ พวกเก่งๆ มักจะมีนิสัยแปลกๆ กันไปหมด

 

เธอรีบจดข้อมูลลงในสมุดพกที่ตกแต่งด้วยลายน่ารัก ก่อนถามต่อทันที

มีเบาะแสระบุไหมคะว่าเป้าหมายที่อยู่ในหมู่บ้านคือใคร

 

ยังไม่มีเลยเราแค่เจอร่องรอย แต่ยืนยันตัวบุคคลไม่ได้

 

รับทราบค่ะ ถ้าได้ข้อมูลเพิ่มเติมฉันจะรีบติดต่อไป

 

หลังจากวางสาย เธอยืนสงบนิ่งอยู่ในตู้โทรศัพท์สาธารณะสีแดงสด ทบทวนข้อมูลทั้งหมดในหัว

ภารกิจสำเร็จแต่สมาชิกน่าจะเจ็บหนัก หายตัวไปหนึ่งคน รอดมาสี่คน ชายสาม หญิงสอง รูปร่างใหญ่บ้าง ปกติบ้าง ผ่านมาสามเดือนแล้ว ถ้าไม่ติดว่าเป็นภารกิจลับสมาชิกในทีมสืบสวนน่าจะมีเยอะกว่านี้แท้ๆ ถึงคนพวกนั้นยังรอดอยู่จริง ป่านนี้คงจะตัดไม้สร้างบ้านเสร็จไปแล้วมั้งนั้น เฮ้อออ ที่นี่ดูสงบสุขเกินไป ถามใครก็ตอบเหมือนกันหมด ยกเว้นคุณมิร่า ท่าทีของเธอตอนพูดถึงอาชญากรรม ดูแปลกไปนิดหน่อย คงต้องหาโอกาสคุยเพิ่มสักหน่อย

 

สายตาของเธอเหลือบไปเห็นโน้ตย่อที่เขียนว่า

ห้องสมุด X

เธอยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะสับเท้าไปอย่างว่องไว เสียงดินหินกรวดผสมกัน ช่างน่าฟัง

 

หญิงสาวเดินตามทางอย่างสบายๆ พลางถามชาวบ้านที่เดินผ่านเกี่ยวกับห้องสมุดที่เธอกำลังตามหา จากข้อมูลที่ได้รู้ว่าเจ้าของชื่อ ซิลเวียน โรดส์ ชายที่ย้ายมาอาศัยอยู่ในหมู่บ้านนี่มานานหลายปี เธอเดินต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเห็นห้องสมุดแห่งหนึ่งตั้งอยู่ริมถนนเล็กๆ ภายนอกดูเก่าทว่ายังดูสง่างาม ให้ความรู้สึกขลังเหมือนเป็นสถานที่ที่อยู่คู่กับหมู่บ้านมาแสนนาน รอบๆร้านมีเส้นทางเชื่อมให้ไปมาได้หลายทาง

 

น่าจะเป็นที่นี่ล่ะนะ ขอให้ได้ข้อมูลสักอย่างทีเถอะ

 

เธอผลักประตูไม้เข้าไป พร้อมส่งเสียงดังสดใสอย่างเคย

 สวัสดีค่าาา! ฉันชื่อทาเรน ควิลล์ เป็นนักข่าวจากสำนักข่าว EMCE! อยากจะรบกวนขอสัมภาษณ์

อ๊ะ โล่งโจ้ง ว่างเปล่า

 

กลิ่นไม้เก่าๆ อบอวลไปทั่ว ความเงียบสงัดทำให้ทุกเสียงก้าวแจ่มชัด ช่องทางเดินระหว่างชั้นหนังสือไร้สัญญาณผู้คน ส่วนเคาน์เตอร์ภายในก็ไร้วี่แววเจ้าของ คนที่นี่เขาไม่ค่อยอ่านหนังสือกันรึไง เธอบ่นพึมพำกับตัวเอง

 

มีใครอยู่ไหมคะ! คุณโรดส์อยู่รึเปล่า

 

เสียงของเธอดังก้องไปทั่ว แต่ไร้ซึ่งการตอบกลับ เธอเหลือบมองซ้ายมองขวาก่อนตัดสินใจแอบเดินสำรวจห้องเก็บของด้านใน แต่เธอกลับเจอสิ่งที่ไม่คาดคิด ว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่ร่องรอยสิ่งมีชีวิต น่าประหลาดจริง ขณะเดินกลับมาที่หน้าเคาน์เตอร์ ทันใดนั้น ประตูไม้ส่งเสียงดังเอี๊ยด เด็กหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามา เขาเอ่ยขึ้นทันใด

 

ขอโทษนะครับพอดีผมไปเข้าห้องน้ำ 

เด็กหนุ่มขมวดคิ้วพร้อมหันมองเธอ ก่อนกล่าวตอบ

…เออ คือ คุณเพิ่งย้ายเข้ามาใหม่หรอครับ?

  

เปล่าค่ะ ฉันชื่อทาเรน ควิลล์ เป็นนักข่าวจากสำนักข่าว EMCE เอ๊ะ คุณใช่คุณโรดส์รึเปล่าคะ?!

 

เด็กหนุ่มส่ายหน้าอย่างรวดเร็วทันที

อ๋อ ไม่ใช่ครับ ไม่ใช่หรอกครับ ผมเป็นแค่บรรณารักษ์น่ะครับ ตอนนี้คุณโรดส์ออกไปทำธุระข้างนอก

 

หลังเด็กหนุ่มพูดจบ เธอรีบยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนเด็กหนุ่มหน้าแดงก่ำ เขาถอยหลังไปสองสามก้าวจนชิดประตูอย่างไม่ทันตั้งตัว

 

งั้นขอสัมภาษณ์คุณหน่อยได้ไหมคะ

 

ดะ ดะ ได้ครับ

เขาพยักหน้าพลางก้มหลบตาเธอ