อี๋ แหวะ เธอใช้นิ้วหยิบด้านในของเสื้อกันฝนพลิกกลับด้านแล้วม้วนก้อนสกปรกโยนทิ้งลงถังขยะทันที เด็กสาวมองเธอตาปริบๆ ก่อนหันหน้ามองก้อนสีดำในถังเก่า พวกเขาผ่านท่อโลหะเขรอะสนิมขนาดใหญ่ เปิดประตูเหล็กหนาเข้าห้องตะแกรงเหล็ก ขึ้นบันไดออกจากท่อระบายน้ำมาถึงเมืองแห่งหนึ่ง มันไม่ทรุดโทรมหรือเต็มไปด้วยซากศพ

 

เธอมองซ้ายมองขวาเริ่มเห็นแสงจันทร์ผสมแสงเมืองส่องถนนดินตามทาง บ้านไม้และบ้านปูนหลายหลังดูเรียบง่าย จัดวางอย่างเป็นระเบียบ ผู้คนแถวนั้นใส่เสื้อผ้าสะอาดตา ไม่มีใครถือปืนหรือโขกหัวกับกำแพง ไม่มีคนถือมีดเต้นไปมา เธอนึกถึงก้อนสีดำก่อนขนลุกทั่วร่าง ส่งเสียงดัง แหวะ อยู่ประมาณสองสามรอบเห็นจะได้ เธอหยิบผ้าเช็ดหน้าและขวดน้ำจากกระเป๋า เทน้ำแล้วเช็ดหน้าเด็กสาว

 

เดี๋ยวเราไปอาบน้ำด้วยกันนะ

 

อืม

 

เธอเดินจูงมือเด็กสาวไปจับไหล่เขา

อีกนานไหมคะ กว่าจะถึง

 

พวกเรามาถึงเร็วกว่าที่ผมคาดไว้เยอะเลยครับ คงจะต้องเดินเท้าจนถึงค่ำของอีกวัน

 

หมายถึงนอนพักแล้วเดินต่อใช่ไหมคะ?

 

ตอนนี้ครับ

 

หา?

 

เธอและเด็กสาวมองหน้ากันตาปริบๆ เขายิ้มบางและหันหลังมองพวกเธอ

ถือว่ามาเที่ยวกลางคืนก็แล้วกันครับ

 

เอ่อ อย่างน้อยก็ขอไปล้างตัวก่อนได้ไหมคะ?

 

ไม่มีปัญหาครับ ห้องน้ำรวมอยู่ใกล้บ่อเก็บน้ำถ้าคุณเดินตรงไปเรื่อยๆ แล้วเลี้ยวซ้ายก็จะเจอแผ่นสังกะสีมีผ้าใบเก่าๆ แขวนไว้ครับ

 

ขอบคุณค่ะ

 

เธอยกมือข้างหนึ่งดันแว่น แล้วจูงมือเด็กสาวเดินตรงไปยังห้องน้ำ ดวงตาคอยสอดส่องรอบกายเตรียมเส้นทางฉุกเฉิน มันเงียบสงบชวนอกสั่น รอบข้างไร้ผู้คน มีแค่เสียงพวกเธอย่ำเท้าลงดิน เธอหยิบถุงขนมจากกระเป๋าแล้วค่อยๆ ฉีกเสียงเบาๆ เด็กสาวมองถุงขนมที่ยื่นมาให้

 

อร่อยนะ

สาวแว่นกลมหยิบขนมขึ้นมากินหนึ่งชิ้น แล้วโยกตัวไปมาราวกับนักเต้นระบำท่ามกลางสายลม

 

เด็กสาวตาโตอ้าปากกว้าง เธอมองทูตสวรรค์โอบอุ้มผลไม้ทองคำ ท่านสยายปีกสีขาวแล้วค่อยๆ หมุนตัวช้าๆ แขนโบกสะบัดไปมา ขนนกบริสุทธิ์ไร้สิ่งแปดเปื้อนฟุ้งกระจายประปรายตามสายลม มันเปล่งแสงเจิดจ้าปัดเป่าความมืดมิดในยามค่ำคืนไปหมดจนสิ้น โอ้ ท่านทูตสวรรค์ ใบหน้าของท่านยากจะหาสิ่งใดมาเทียบ โอ้ ท่านทูตสวรรค์ ท่านจะมอบผลไม้วิเศษนั่นให้ข้าจริงหรือ เด็กสาวน้ำตาไหลพลางโอบรับแสงทอง ปีกสีขาวครอบคลุมทั่วพื้นฟ้า บัดนี้ ฝันร้ายแห่งความจริง มันไม่มีอีกต่อไป

 

เธอออกจากห้องน้ำหลังจากทำความสะอาดร่างกายให้เด็กสาวแล้วหยิบเสื้อผ้าออกจากกระเป๋า เธอตัดเสื้อยืดไซส์ใหญ่มัดเป็นกระโปรงใต้เอวเด็กสาวตามด้วยสวมเสื้อยืดให้อีกตัว เสียงกร๊อบแกร๊บของถุงขนมและเสียงสะอื้นดังขึ้นจนต้องคอยเช็ดน้ำตาให้เป็นระยะ เขายืนมองอยู่ไกลๆ ข้างต้นไม้ เมื่อเห็นว่าพวกเธอออกมาจากห้องน้ำจึงเดินเข้าไปหา

 

ไปกันเลยไหมครับ?

 

เด็กคนนี้ดูง่วงๆ ให้เธอได้พักก่อนดีไหมคะ

 

ถ้าเราไม่ไปต่อในคืนนี้ พรุ่งนี้พวกเราจะลำบากเอานะครับ

 

อ๊ะ จริงด้วย

เธอหันมองเด็กสาวแล้วลูบหัว

อดทนหน่อยนะ แค่คืนนี้เท่านั้น

 

พวกเขาเดินลัดเลาะผ่านถนนดิน มุ่งหน้าสู่ทางลัดเข้ามาถึงข้างในป่า แสงจากถนนค่อยๆ มืดลงจนกระทั่งไม่มีใครมองเห็นทางข้างหน้าอีกต่อไป เด็กสาวตัวสั่นและกอดเธอแน่นขณะคว้าไฟฉายออกจากกระเป๋า หลังจากแสงสาดไปข้างหน้า มันส่องเห็นแผ่นหลังของชายคนนั้น เขาเดินต่อไปเรื่อย ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ทางข้างหน้ามีซากต้นไม้ล้มขวางกั้นตามทาง พื้นดินเต็มไปด้วยรากไม้โผล่ออกมาจากโคลน เธอขมวดคิ้วพร้อมกับจูงมือเด็กสาวรีบตามเขาไป

 

เมื่อผ่านไปหลายชั่วโมง เธอเดินแหวกต้นไม้นานาชนิดออกมา  มือข้างหนึ่งยกปัดใบไม้และเศษฝุ่นต่างๆ ให้เด็กสาว จากนั้นค่อยยกมือปัดเส้นผมและเสื้อผ้าให้ตัวเอง เธอเงยหน้ามองดวงตะวันค่อยๆ โผล่ขึ้นเหนือขอบฟ้า ก่อนเหลือบมองคนข้างกายเดินตัวเซไปมา เด็กสาวหลับกลางอากาศหลายรอบจนต้องคอยปลุกเรียกเป็นระยะๆ เขาหยุดเดินหันหลังมองพวกเธอ

 

ไหวไหมครับ

 

ฉันไม่มีปัญหาค่ะ แต่เด็กคนนี้

 

เขาเดินไปใกล้เด็กสาวแล้วอุ้มขึ้นมา

ไปกันต่อเถอะครับ

 

เด็กสาวผล็อยหลับไปในอ้อมแขน ส่วนเธอเบิกตาโพลง อ้าปากกว้างกรามเกือบสัมผัสดิน ทางข้างหน้าคือทุ่งโล่งกว้างใหญ่ ลมพัดหญ้าเขียวขจีปลิวไสวคลื่นยาวพร้อมเพรียงกัน เธอเหลือบมองเนินเขาจากระยะไกลแล้วสูดลมหายใจลึก ยกแขนทั้งสองข้างโบกสะบัดไปมาและหมุนตัวท่ามกลางสายลม เขายืนรอสักพักแล้วจึงเรียกพวกเธอมาทานอาหารเช้า

 

หลังทานอาหารเช้า พวกเขาเดินเท้าหลายชั่วโมงจนกระทั่งเด็กสาวตื่นนอนเป็นครั้งที่สอง เขาค่อยๆ ปล่อยมือลง เด็กสาวรีบวิ่งแจ้นเข้าไปหาเธอทันที เธอยิ้มแห้งแล้วมองหน้าเขา เขาไม่ได้พูดอะไร แค่หันหน้าเดินไปจนกระทั่งมาถึงเมืองอีกแห่ง ที่แห่งนี้ละม้ายคล้ายคลึงกับชานเมืองก่อนหน้า ต่างกันที่ดูจะสะอาดสะอ้านมากกว่า เธอเหลือบมองอาคารเตี้ย ผู้คนอาศัยอยู่ประปราย มีรั้วไม้เก่าๆ และสนามหญ้ากว้างเป็นทุ่งโล่ง บรรยากาศเงียบงัน เสียงเบากว่าหลายเมืองที่ผ่านมา

 

พวกเขาเดินเข้าริมถนนใหญ่ ผ่านตลาดคนพลุกพล่าน มีผู้คนหลากหลายวัยแวะมาซื้ออาหารกลับบ้าน แผงค้าวางของขายอย่างหนาแน่น มีทั้งของใช้ประจำวันและเสื้อผ้าราคาถูกๆ เธอเดินไปซื้อเสื้อผ้าของเด็กผู้หญิงและอาหารเก็บไว้ในกระเป๋าพร้อมกับหาของหวานให้เด็กสาวกินตลอดทาง พวกเธอแวะเข้าห้องน้ำรวมเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า รองเท้าแตะสีซีดคู่ใหญ่เกินไซส์เล็กน้อย เสื้อคอกลมลายดอกไม้หลากสี กระโปรงยาวคลุมเข่า เธอใส่ผ้าคาดผมให้เด็กสาวพร้อมกับลูบหัวกลมๆ

 

น่ารักจังเลย

 

เมื่อผ่านไปหกชั่วโมง เธอขอบตาดำคล้ำ ตัวเริ่มโอนเอนไปมา เด็กสาวข้างกายบีบมือแน่นมองตาปริบๆ เธอเปิดกระเป๋าแล้วหยิบกาแฟกระป๋องกระดกมันหมดรวดเดียว ของเหลวสีน้ำตาลค่อยๆ ไหลตามริมฝีปากเปื้อนคอ เลอะเสื้อฮูดแขนยาว เธอถอดแว่นแล้วเปิดขวดน้ำเทใส่หัวตัวเอง มือข้างหนึ่งเสยผม ส่วนอีกข้างลูบหน้าซ้ำไปมา เขาหยุดเดินหันหน้ามองเธอ

 

ใกล้ถึงตัวเมืองแล้วครับ

 

รีบไปต่อกันเถอะค่ะ

 

พวกเขาเดินตามขอบถนน รอบทางเริ่มมีป้ายโฆษณาปรากฏขึ้นมาเป็นระยะ มีโกดังเก่าและโรงงานร้างกระจัดกระจายตามทาง เธอมองเห็นตึกสูงจากระยะไกล แสงไฟจากรถบรรทุกส่องสว่างผ่านตัวไปมาอยู่หลายครั้ง กลิ่นของชนบทผสมตัวเมืองค่อยๆ จางหายไปตามทาง เมื่อถึงปลายถนนลาดยาง เธอเงยหน้ามองกำแพงขนาดยักษ์สูงราวๆ หกเมตร มีเจ้าหน้าที่สวมชุดสีดำยืนถือปืนไรเฟิล สองคนอยู่ด้านบนกำแพง อีกสองคนประจำการหน้าห้องโลหะหนา ช่องทางเข้าแบ่งเป็นสอง คนและรถยนต์ เธอเห็นชายคนหนึ่งถูกเจ้าหน้าที่เตะตัวปลิว ชายคนนั้นกระเด็นออกมาจากรั้วโลหะ นอนมือกุมท้อง เสื้อผ้าขาดวิ่น เนื้อตัวมอมแมม เธอรีบวิ่งไปแตะไหล่ชายแจ็คเก็ตเทา

 

ทำยังไงดีคะ

 

เข้าเมืองครับ

 

เขาเดินเข้าใกล้รั้วโลหะ เจ้าหน้าที่เห็นเขาต่างยิ้มอย่างประหลาด บางคนชูมือขึ้นกระโดดโลดเต้นแล้ววิ่งไปกอดคนข้างกาย บางคนถอดหมวกของตัวเองจูบมันแล้วโยนขึ้นฟ้า ส่วนใหญ่หัวเราะเสียงแหลมต่อเนื่องไม่มีทีท่าว่าจะหยุด พวกมันทิ้งปืนลงกระแทกพื้นเสียงดัง ย่อตัวลง กางมือสองข้างและเตะขาสลับซ้ายขวาซ้ำไปซ้ำมา เด็กสาวดวงตาปิดสนิท แขนขาสั่นทั่วร่างและจับมือเธอแน่นสุดแรง เธอเบิกตาโพลง ยืนเหม่อมองพวกมัน เขาหันหน้ากวักมือเรียก พวกเธอเดินตามหลังเขาผ่านแถวยาว พลเมืองเหรอ? ผู้ลี้ภัยเหรอ? หรือจะเป็นพวกคนส่งสินค้า? คนเหล่านั้นต่างเบือนหน้าหนี คนเหล่านั้นต่างก้มลงมือกุมหัว เสียงทุ้มต่ำของชายหลายคนผสมกับเสียงหัวเราะแหลมสูงดังลอดผ่านกำแพงเหล็กหนา เขาอยู่กับพวกเราเสมอ เขาอยู่กับพวกเราเสมอ เขาอยู่กับพวกเราเสมอ