พวกเขานั่งคอยและวางกระเป๋าข้างโต๊ะเหล็ก แสงไฟจางจากตะเกียงส่องสภาพห้องควบคุมแสนอับชื้น เชื้อราอาศัยตามมุมผนังเปียก กล่องไม้และถุงพลาสติกกระจัดกระจายบนพื้นปูนซีเมนต์แตกร้าว สายไฟห้อยระโยงระยางพันกันบนท่อเหล็ก คิดไปคิดมาไม่ยักจะรู้ว่าที่แบบนี้มีห้องควบคุม เธอขอไฟแช็กจากเขาแล้วเริ่มเดินสำรวจรอบๆ สายตาจดจ้องตามพื้นผนัง ทุกครั้งที่ขยับเท้าจะสัมผัสเศษขยะ เธอหันซ้ายเหลือบมองหลังตู้เหล็กเก่า ผนังข้างหลังนั่นดูแปลกจังแฮะ ผนังปูนแตกสีซีด สีบนกำแพงไม่เท่ากัน? คราบสนิมเจาะทะลุผัง รอยของมีคมขูดกำแพงเป็นรอยสัญลักษณ์จางๆ

 

ตรงนี้ดูแปลกๆ นะคะ

เธอพยายามยกมือทั้งสองข้างออกแรงดันข้างตู้แต่ไร้วี่แววขยับเขยื้อน เสียงหายใจหอบค่อยๆ ดังขึ้นเป็นระยะ

ทำไม คุณถึง เอาแต่ดู ล่ะคะ!

 

เธอพิงตู้เหล็ก ตัวค่อยๆ ไถลลงไปนั่งกางแขนกางขา เขาลุกขึ้นมือคว้าตะเกียงแล้วเดินมาหน้าตู้ ออกแรงเปิดบานประตูเหล็กเบาๆ ผงสนิมหลุดกระจายปนกับอากาศ ภายในมีของวางประปรายส่งกลิ่นเหม็นเน่า เขายกมือข้างหนึ่งกวาดของบนตู้ คว้ามีดเล็กใต้แจ็คเก็ตแงะแผ่นเหล็กบางๆ ออก จากนั้นหยิบกุญแจเหล็กเก่าที่วางไว้ในตู้ แล้วแตะจุดใต้แผ่นเหล็ก เสียงบางอย่างดัง แกร๊ก เขาวางตะเกียงไว้บนตักเธอ ยกมือสองข้างดันผนังออกเบาๆ ตู้เหล็กนั้นไหลออกด้านข้างอย่างง่ายดายราวกับขนนกพบรักแรก เขาหันมองเธอ ยิ้มมุมปาก สายตาเฉียบคม เธอมองหน้าเขากำหมัดกัดฟันแน่น เส้นเลือดปูดเป็นแนวยาวตามหน้าผาก ก่อนเธอจะพูดอะไร เกิดเสียงดังขึ้น แหมะ แหมะ เท้าหลายคู่เข้าใกล้ขึ้นเรื่อยๆ

 

เขาหยิบกระเป๋ายื่นให้เธอ ตอนนี้รีบไปกันเถอะครับ เธอลุกขึ้นหยิบตะเกียงให้เขาทันที ตาเหลือบมองเส้นทางมืดภายใน ลมเหม็นปะทะหน้าเล็กน้อย เธอหยิบไฟแช็กจุดมองทางแล้วเดินตามหลังเขาเข้าไป เขาดึงสายเหล็กยาวใกล้ขอบผนัง ตู้เหล็กเก่าค่อยๆ เลื่อนกลับเข้าที่เหมือนไม่เคยเกิดอะไรขึ้น พวกเขาเดินตามทางแคบและชื้นกว่าเส้นทางก่อนหน้า เสียงเท้าย่ำน้ำดังก้องในความเงียบ พวกเขาหยุดเดินฟังเสียงอื่นเป็นระยะๆ น้ำเน่าทีละหยดไหลลงเส้นผม เธอหางตากระตุกและยกมือข้างหนึ่งบังหัว

 

เมื่อเดินมาสักครึ่งชั่วโมง ล่ะมั้ง? เธอเริ่มมึนหัวจากการดมกลิ่นเน่าเหม็นจนกระทั่งเริ่มจำไม่ได้แล้วว่าเดินผ่านเส้นทางนานแค่ไหน บางครั้งก็มีรอยเท้าและเลือดแห้ง เธอเดินตามแสงตะเกียง เลี้ยวหลายสิบโค้ง มุดท่อแคบเก่า ขึ้นๆ ลงๆ บันได เปิดเข้าประตูหลายสิบบาน

 

ใกล้ถึงแล้วครับ

 

เธอขอบตาดำคล้ำ หอบหายใจแรง แขนขาเกร็งจนสั่น เหงื่อผสมน้ำเน่าเปรอะตามตัว เขาเดินมาหยุดอยู่หน้าท่อเหล็กแคบๆ พวกเขาค่อยๆ คลานเข้าไปทีละคน ผนังด้านในเปื้อนตะไคร่และคราบเหนียว คงเป็นซากสัตว์ตายล่ะมั้ง? เธอปิดปากให้แน่น หากเผลอแม้แต่ครั้งเดียวน้ำดำคงจะกระเด็นเข้าไปทันที ทุกการขยับส่งเสียงเสียดสีตลอดเวลา เส้นทางคดเคี้ยวแปลกประหลาด มีทางแยกหลายทาง บางครั้งเมื่อเหลือบมองทางตรงข้าม เธอจะเห็นร่างไร้วิญญาณประปรายตามทาง เธอหันหน้าจ้องมองแค่ปลายเท้าของชายตรงหน้า

 

เมื่อผ่านมาสัก ยี่สิบ สามสิบ หรือห้านาทีกันนะ? เขาลุกขึ้นหยิบมีดใต้เสื้องัดร่องบางอย่างใต้ฝาท่อโลหะกลมแล้วผลักฝาท่อขึ้น พวกเขาถอดกระเป๋าทิ้งทันทีหลังจากขึ้นมาบนห้องสีเทาขนาดกลาง มันเต็มไปด้วยแสงสีนวลบางจากหลอดไฟรอบเพดาน โต๊ะไม้รกด้วยขวดน้ำดื่ม โปสเตอร์หนังอวกาศแปะทั่วผนัง เธอเหลือบมองข้างเตียงไร้ผ้าปู ตุ๊กตาชายสวมชุดสีดำเงาล้วนถือดาบเรืองแสงสีแดง แค่มองเข้าไปก็เหมือนได้ยินเสียงหายใจแหบพร่าทะลุหน้ากาก ผนังข้างเตียงมีประตูไม้ สภาพห้องเหมือนเส้นทางโสโครกเมื่อกี้เป็นเรื่องตลก

 

เธอเดินโซเซชนเข้ากับกล่องใหญ่บนพื้น บนกล่องมีรูปวาดตัวละครผมสั้นสีทอง หัวกลมๆ แก้มแดง แลบลิ้นยิ้มแป้นชูสองนิ้วพร้อมข้อความ ด้วยรักและห่วงใย เขาวางตะเกียงและหยิบผ้าข้างเตียงเช็ดมือ จากนั้นก้มลงมือจับกล่องแล้วใช้มีดกรีดเปิด ข้างในกล่องนั้นมีอุปกรณ์ทำความสะอาดร่างกาย แจ็คเก็ตสีเทาและเสื้อผ้าอีกนับไม่ถ้วน เขาหยิบขวดน้ำหนึ่งลิตรแล้วเดินเปิดประตู ย้ายมันไปอีกห้อง นับแล้วคงราวๆ ยี่สิบขวด เธอเดินไปเช็ดมือก่อนรับเสื้อผ้าและอุปกรณ์อาบน้ำ

 

ห้องน้ำอยู่ข้างในประตูตรงข้ามเตียงครับ

 

เธอพยักหน้าเบาๆ ก่อนเดินเปิดประตูไปเจอห้องอาบน้ำเล็กๆ เธออาบน้ำแล้วสวมเสื้อฮู้ดแขนยาว กางเกงขายาวสีน้ำตาล เขาเดินถือเสื้อผ้าเข้าไปทันทีหลังจากเธอออกมา ใช้เวลาไม่นานเนื้อตัวและเสื้อผ้าท่วมน้ำเน่าหายไปคงเหลือไว้แค่ความสะอาด เขาเปิดประตูมองสาวแว่นกลมผล็อยหลับไปบนเตียง เขาค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้ๆ หยิบแว่นบนหัวเตียงแล้วเช็ดทำความสะอาด เขานั่งบนเก้าอี้ไม้ หยิบกระเป๋าใบใหม่ออกมาจากกล่องใหญ่ ใส่อาหารหลายประเภทเข้าไปตามด้วยระเบิดชนิดต่างๆ จากนั้นหยิบไม้แข็งก้นกล่องยี่สิบท่อนเหลาให้ปลายแหลมด้วยมีดแล้วใส่ในกระเป๋าพร้อมไม้หนา

 

 

 

อืม อืม อืม

 

คุณทาเรน คุณทาเรนครับ?

 

ห้านาที

 

เราต้องไปต่อแล้วครับ

 

เอ๊ะ อะ หา

 

เธอลุกพรวดขึ้นมานั่งบนเตียงกลับเข้าสู่โลกแห่งความเป็นจริง

นี่กี่โมงแล้วคะ ฉันหลับไปนานแค่ไหนกัน

 

ตอนนี้ข้างนอกฟ้ามืดแล้ว เรารีบไปกันดีกว่าครับ

 

รองเท้า

 

ใส่คู่นี้ท่าจะดีกว่านะครับ

 

เขายื่นรองเท้าบู๊ตหุ้มข้อกันน้ำให้ เธอหันมองรองเท้าคู่เก่าเปื้อนคราบดำเหนียวเต็มไปด้วยสิ่งโสโครก หากเพ่งมองจะเห็นเส้นผมพันรอบๆ แต่มันไม่ใช่ของพวกเขา เธอขนลุกทั่วร่างก่อนรับรองเท้าบู๊ตด้วยความยินดี หลังจากพวกเขาเตรียมตัวจัดข้าวของภายในกระเป๋า จากนั้นเปิดประตูอีกบานภายในห้อง อย่าบอกนะว่า ท่อระบายน้ำ อีกแล้ว? เธอใส่เสื้อกันฝนแล้วเดินห่อไหล่ตามหลังเขาไป ท่อระบายน้ำแห่งนี้ดูเหมือนจะเชื่อมไปยังที่ต่างๆ ภายในสลัม เส้นทางแตกแขนงราวกับเขาวงกต เธอได้แต่หวังว่าอย่าเดินไปเจอมิโนทอร์

 

พวกเขาผ่านเส้นทางคดเคี้ยวจนกระทั่งเริ่มเห็นศพบวมอืดส่งกลิ่นเหม็นเปรี้ยว ร่างพรุนกระสุน เลือดผสมน้ำเน่าไหลกระจายใต้ตัว เขาเปิดกระเป๋าหยิบไม้ปลายแหลมปักลงบนโครงไม้หนา ผูกไม้แหลมด้วยเชือกจนแน่น เธอส่องแสงไฟฉายตรงหน้าแล้วค่อยๆ ยกปืนถือไว้ข้างลำตัว พวกเขาเลี้ยวต่อไปข้ามซากศพประปรายตามทาง กับดักไม้พรางด้วยเศษขยะถูกวางอยู่สองจุด บางครั้งต้องคอยหยุดฟังเสียงเท้าและเสียงปืนจากด้านบน เมื่อผ่านมาได้สักสามสามสิบนาที เธอเจอเงาดำประหลาด มันยืนนิ่งไม่ส่งเสียงใดๆ รอบกายมันเต็มไปด้วยซากศพ เขาง้างปืนเสียงดัง แกร๊ก เธอรีบยกไฟฉายสาดส่องมัน

 

โอ้ พระเจ้าช่วย เหล่าชายหญิงจงดูเถิด เด็กน้อยผู้รูปร่างดำคล้ำ มอมแมมด้วยเถ้าธุลี ดวงตาบวมเปื้อนน้ำตา หาใช่เพราะความผิดของนางไม่ แต่เป็นผลบาปของพวกเจ้าทั้งสอง เจ้ายังจะลงทัณฑ์เธอได้หรือ? จงระวังเถิด เพราะมือที่ยื่นเพื่อประทุษร้ายอาจถูกตัดโดยดาบแห่งความยุติธรรม และวิญญาณตัวจ้อยนั้นอาจเป็นบททดสอบที่พระองค์ทรงส่งมา เหล่ากเฬวรากทั้งหลาย จงช่วยเธอเถิด แม้นว่ามันเป็นเพียงหนึ่งชีวิตเล็กๆ แต่มันก็คือชีวิต

 

นั่นเด็กนะคะ

 

ปกติที่นี่ไม่ค่อยมีใครเดินผ่าน น่าแปลกจริงๆครับ

 

คุณคงจะไม่ปล่อยเธอไว้ในที่แบบนี้ใช่ไหมคะ?

 

ถ้าคุณอยากให้เธอตามมา ผมก็ไม่มีปัญหาอะไรครับ

 

เขาเก็บปืน ส่วนเธอค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้ เด็กสาวคุกเข่าลงและพนมมือ 

ขอท่านทูตสวรรค์ปกป้องเราให้พ้นจากอำนาจของปีศาจร้าย

 

ฉันไม่ใช่ปีศาจร้ายหรอกนะคะ

เธอมองหน้าพร้อมกับยื่นมือออกไปหาเด็กสาว

 

เด็กสาวลุกขึ้นแล้วจับหลังชายเสื้อกันฝน ดวงตาเลื่อนลอยเดินต้อยๆ ตามหลังพวกเขา เธอจับเด็กสาวจูงมือ

หนูชื่ออะไรงั้นหรอจ้ะ?

 

หนู ไม่มีชื่อ

 

พี่ชื่อทาเรนนะ ส่วนคนนี้

 

ปีศาจ

 

อุ้บ ฮะๆ

อะ ขอโทษค่ะ

 

เขาไม่ได้พูดอะไร มองทางข้างหน้าไม่ละสายตา เธอชวนคุยเรื่อยเปื่อย คอยสบตาไม่ให้เด็กสาวมองซากเน่าตามทาง

 

อีกไม่นาน เราจะขึ้นจากที่นี่แล้วครับ

 

เยี่ยมเลยค่ะ เธอหันหน้ามองเด็กสาว

หลังออกจากที่นี่ไปหาอะไรอร่อยๆ กินกับพี่ดีกว่า

เด็กสาวพยักหน้าเบาๆ ดวงตาเหม่อมองเธอ

 

สาวแว่นกลมสังหรณ์ใจว่าอาจจะเกิดเรื่องดีๆ แหม แหม แหม ลางสังหรณ์ของเธอไม่เคยพลาดซะด้วยสิ