ปึก ปึก ปึก เท้าเสียดสีฝุ่นผงและเม็ดทรายบนพื้นปูน เด็กสาวเดินหารอบโบสถ์ไม่เจอมัน หายไปไหน หายไปไหน เธอพึมพำอยู่อย่างนั้น ตามองถังขยะไม่เจออะไร ใต้แท่นบูชาเหลือแต่เส้นผมรกรุงรังของพวกเร่ร่อน เมื่อเดินมาได้สักพักเสียงหายใจหอบหนัก ไม่ว่าข้างนอกหรือข้างใน ไม่เจออะไร ในที่สุดเธอกลับเข้ามาตามองไกลๆ เห็นแม่ชีอยู่ที่เดิมนั่งนิ่งพึงเสาไม้ มือสั่น ตาไม่เปิดแต่ปากขยับ ไม่รู้ว่าพูดภาษาอะไร

 

เธอชะงักไปก่อนเดินเข้าไปใกล้ ตาจ้องแม่ชีแก่อายุคงราวๆ เจ็บสิบปีเห็นจะได้ หน้าของหญิงชราเต็มไปด้วยแผลเก่าและรอยเหี่ยวย่น เธอใส่ผ้าคลุมขาวขุ่นผสมฝุ่นผง เท้าไม่ใส่อะไรและเสื้อบางขาดเป็นรู ส่วนริมฝีปากขยับพึมพำราวกับเคยฟังเสียงกระซิบจากหมึกมังกรยักษ์ใต้ทะเล เด็กสาวแตะบ่าเธอและเขย่าเบาๆ

 

เห็นหมาไหม?

 

หญิงชราไม่ลืมตาและไม่ตอบทันที

หมาหาย หรือใจเจ้าหาย?

 

หนูนอนกอดมันเมื่อคืน ตื่นมาก็ไม่เห็นแล้ว

 

หญิงชราค่อยๆ หันหน้าดวงตาขุ่นมัวของเธอสบตาเด็กสาว

บางทีมันอาจเห็นสิ่งที่เจ้าควรหนีและมันตัดสินใจเร็วกว่าเจ้า

 

หมายความว่า มีคนเอามันไป?

 

หมามันรู้จักกลิ่นเลือด กลิ่นมือคนที่ฆ่าหลายศพ มันอาจหนี หรืออาจ พยายามพาใครหนีแล้วไม่ทัน

 

เด็กสาวไม่พูดอะไร เธอค่อยๆ ทรุดลงไป เสียงหญิงชราดังขึ้น

เจ้าอยากตามหามันใช่ไหม? ถ้าใช่ จงหาก่อนที่กลิ่นเลือดมันจะหายไปกับแสงในรุ่งเช้า

 

เด็กสาวลุกขึ้นมาและหันหลังออกนอกโบสถ์ ส่วนหญิงชราหลับตานั่งพึมพำอยู่มุมเดิม เธอเดินออกมากำหมัดกัดฟันแน่น ตาหันหนีศพพรุนกระสุนริมทาง เสียงเท้าเหยียบขยะและโคลนดังได้ไม่นาน เด็กสาวมองไกลเห็นตึกสภาพทรุดโทรม ผนังปูนหลุดลอก เหลือแต่โครงเหล็กขึ้นสนิมแห้ง มีรอยกระสุนและคราบเขม่าจากไฟไหม้เก่า หน้าต่างทุกบานแตก ซี่กรอบบิดเบี้ยว

 

เด็กสาวเดินเข้าไปภายในพื้นเปลือยเปล่าไม่มีกระเบื้อง มีแต่ฝุ่นผง เศษแก้วและเศษผ้าเก่า ที่บางคนเอามาปูไว้ ใกล้กันคือกล่องกระดาษเปล่าที่กลายเป็นที่นอนของใครบางคน ช่องฝ้าเพดานพังเปิดรูให้แสงแดดส่องเห็นฝุ่นลอย เธอเหลือบมองทางขึ้นมีแต่บันไดปูนร้าวที่บางขั้นแตก มือข้างหนึ่งบีบจมูกปิดกลิ่นฉี่และน้ำเน่าโชยลอยมาตามลม จากนั้นเธอมุ่งหน้าขึ้นบันได บ้างย่ำเท้า บ้างกระโดดข้าม ภายในตึกเงียบถึงขนาดได้ยินเสียงหายใจสะท้อนเข้าหูชัดเจน

 

ชั้นหนึ่ง สอง สาม สี่ เด็กสาวเดินผ่าน แต่ละชั้นเหมือนไม่ต่างกัน เศษขยะกระจายทั่วสายตา กำแพงดำคล้ำถูกไฟเผาจนลอก พื้นทรุดตัวเป็นแอ่งน้ำเหม็น ประตูเหล็กบานหนึ่งเหลือเพียงครึ่ง มีรูกระสุนเรียงเป็นแถบ กำแพงบางห้องเหลือแต่โครง เธอเดินระวังเท้าไม่ใช่เพราะกลัวลื่น แต่เพราะกลัวเสียง เสียงเหล็ก เสียงขยะ เสียงที่อาจปลุกบางอย่าง เธอมองออกไปจากขอบตึก มองหามัน สิ่งที่เธอตามหา บางที มันอาจกำลังเฝ้ามองเธออยู่เช่นกัน

 

เมื่อขึ้นมาถึงชั้นบนสุด เท้าเหยียบพื้นปูนแตกร้าว ข้างบนลมพัดเส้นผมปลิวไสว กลิ่นขยะลอยขึ้นจมูกเธอ ตามองมุมหนึ่งของดาดฟ้า มีลังไม้กับแผ่นพลาสติกกันฝน ไม่มีหลังคา ใกล้กำแพงมีถังน้ำฝนที่ตั้งไว้เก็บน้ำไว้กิน เด็กอีกคนกำลังนอนกอดมันแน่นราวกับกลัวมันจมหายใต้ตึกลึก ลูกหมานอนขดอยู่ใต้อ้อมแขนตัวพันผ้าขี้ริ้ว ข้างถังมีถ้วยเก่า บางทีอาจเป็นของมัน

 

น้ำตาไหล แต่ไร้เสียงสะอื้น เด็กสาวไม่สบถ ไม่วิ่งเข้าใส่ ไม่ได้ทำอะไร แค่จ้องมันสักพักก่อนเดินจากไป มือสั่นเบาๆ ก่อนค่อยๆ ยกขึ้นมากุมอก มันปวดเหลือเกิน หูสองข้างได้ยินแค่เสียงลมหายใจของตัวเอง เธอปาดน้ำมูกและน้ำตาก่อนเดินลัดเลาะตามทางกลับเข้าโบสถ์ เสียงลวดเหล็กเสียดสีดังขึ้นอีกครั้ง แสงสว่างจากกระจกสีตกกระทบบ่าข้างหนึ่งของเธอ แม่ชีนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม เด็กสาวเดินไปนั่งพิงเสาไม้เงียบๆ

 

เจอไหม?

 

หญิงชราเปิดตาหันมองเธอ เด็กสาวไม่พูดอะไร แค่พยักหน้า 

แต่เจ้ากลับมาคนเดียว

 

มันเลือกแล้ว

 

หญิงชรามองเทียนเก่ากำลังดับ

และเจ้าก็เลือกเช่นกัน

 

เด็กสาวพยักหน้า น้ำตาคลอเบ้า หญิงชราหลับตาอีกครั้ง

นั่นแหละ การเป็นมนุษย์

 

ไม่มีเสียงสวด ไม่มีคำสอน มีแค่ความเข้าใจ บทสนทนาเหมือนจบลง แต่เสียงท้องของเด็กสาวร้องขึ้นมา มือสองข้างกุมท้อง ตามองหน้าหญิงชรา เป็นครั้งแรกที่เธอพูดขออะไร ไม่ใช่หมาหรือความรัก แค่ข้าวหนึ่งคำ เสียงตรงหน้าดังขึ้น พรุ่งนี้กวาดลานหน้าบ้านพระเจ้าแล้วข้าจะให้เจ้าไข่ต้มหนึ่งฟอง เด็กสาวพยักหน้าก่อนเดินออกไปคุ้ยขยะรอบโบสถ์อีกครั้ง

 

ถุงพลาสติกคลุมไว้บนถังน้ำมันเก่า รอบถังมีคราบเน่าเหนียวเห็นได้ชัดว่าไม่เคยถูกใครล้าง เธอมองภายใน มันเต็มไปด้วยเศษกระดาษเละ ใบไม้แห้งและเศษอาหาร เด็กสาวเหลือบเห็นก้อนขนมปังแข็ง เธอจ้องมัน มันจ้องเธอ มือทั้งสองหยิบขึ้นมาแล้วกัดทั้งน้ำตา ปากกินหมด ตาเหลือบมองเห็นเศษอาหารเหลือในถัง ส่วนมือโกยเศษอาหารซ่อนใต้เสื้อ

 

เด็กสาวหยิบเศษหินและเตรียมตัวเตรียมใจ วันพรุ่งนี้เธอจะตื่นก่อนใครเพื่อกวาดฝุ่น เศษใบไม้และเศษกระดูกเก่าๆ เธอเดินกลับเข้ามาแล้วรีบกลับไปนั่งมุมโล่ง เด็กสองสามคนหันหน้ามอง บางคนมองแบบระวัง บางคนแกล้งไม่สนใจแต่แอบมองเสื้อเธอ หญิงชรายังคงนั่งเงียบ

 

รุ่งเช้า แสงผ่านหมอก มันไม่อบอุ่นแต่ยังดีกว่าความมืดเมื่อคืน เด็กสาวลืมตาช้าๆ เสียงกรนของเด็กคนอื่นยังดังขึ้น แม่ชีแก่นั่งและปากพึมพำอะไรสักอย่าง เธอค่อยๆ ลุกจากเศษผ้า เท้าเหยียบลงบนพื้นปูนเย็นชื้น เด็กสาวออกมานอกโบสถ์ พื้นปูนแตกร้าว บางจุดมีน้ำขัง ใบไม้ร่วงแห้งเต็มพื้น ข้างประตูเก่าๆ มีไม้กวาดฟางด้ามหักวางอยู่ ด้ามมันพันด้วยผ้าขี้ริ้วเก่าๆ มันอมสีน้ำตาลเหมือนถูกเคยใช้พันแผลมาก่อน

 

แม่ชีแก่ค่อยๆ เปิดประตู เธอไม่ได้พูดอะไรและเด็กสาวไม่หันหลังมอง มือจับไม้ กวาดอย่างช้าๆ ซ้ายทีขวาที จากนั้นหญิงชราเดินช้าๆ ผ่านเส้นทางเข้าไปในโบสถ์โดยไม่ต้องผ่านโคลน เด็กสาวไม่ได้ทำเพราะอยากได้คำชม ไม่ได้ทำเพราะเชื่อในพระเจ้า แค่เมื่อวานมีคนแบ่งไข่ให้ครึ่งฟอง และบอกว่าถ้าพรุ่งนี้กวาดโบสถ์ จะได้อีกฟองหนึ่ง

 

เด็กสาวอยู่มาเกือบเจ็ดวัน ชีวิตวนเวียนซ้ำไปมา หาอาหาร ทำความสะอาด ส่วนเวลาว่างเธอจะเล่นเศษหินหรือนั่งพิงข้างเสาไม้ พูดคุยกับหญิงชราไปเรื่อย ไม่มีจุดหมาย เสียงของแม่ชีแก่แหบแห้งแลดูอบอุ่นเสมอ พวกเด็กเร่ร่อนมาสักสามสี่วันแล้วหายไป บางวันไม่มีใครมาเลย คืนนี้มีพวกเด็กเข้ามานอนสามคนแต่มีบางอย่างแปลกไป ไม่มีแสงเทียน ไม่มีเสียงพึมพำ ไม่มีเสียงเปิดปิดประตู มีเพียงแสงจันทร์ผ่านช่องกระจกสีที่สาดลงบนพื้นปูนที่แตกร้าว

 

เสียงหินกระทบกันดังไปมา มือข้างหนึ่งยกเศษหินเล็กๆ วางไว้ที่จุดหนึ่ง ส่วนอีกข้างใช้นิ้วดีดไปกระทบหินอีกก้อน เด็กสาววางหินใหม่เรื่อยๆ เมื่อดีดพลาด หลังจากเล่นไปสักพักเธอมองแสงจันทร์ไหลไปตามรอยแตกร้าวบนพื้น ก่อนเหลือบเห็นเด็กตัวดำสามคนนอนอยู่ไม่ห่าง พวกเขากรนเบาๆ เป็นจังหวะแปลกประหลาดราวกับกำลังกลบความเงียบไม่มีผิด เธอไม่แน่ใจว่าทำไมใจถึงเต้นแรงกว่าทุกคืน อาจเพราะเคยชินกับเสียงดัง หรือเพราะอะไรบางอย่างที่น่ากลัวกำลังมา

 

เด็กสาวได้ยินบางอย่างนอกจากเสียงกรนและเสียงแมลง

เธอชะงัก หยุดเล่นหิน กลั้นหายใจและเงี่ยหูตั้งใจฟัง

ไม่ใช่เสียงนก ไม่ใช่แมลง ไม่ใช่ลม

 

เสียงมันเบา แต่มีอยู่จริง

 

เสียงนั้นลอดผ่านกำแพงหิน ผ่านประตู ผ่านเสียงเด็กกรน

เธอรู้ว่ามันอยู่ตรงนั้น ร่างกายมันบอก

บางอย่างกำลังมา