I’M THE BOSS ลูกพี่หุ่นเทวะ

ตอนที่ 472 ห้าสิบสองนัด?

อยากจะเอาชนะอีกฝ่ายไม่ใช่เรื่องยาก สิ่งที่ยากคือทำอย่างไรถึงจะเอาชนะคู่ต่อสู้โดยที่ไม่ได้ดูโดดเด่น คำเตือนของคุณพ่อเธอยังคงถูกต้องมาก เธอจำเป็นต้องปิดบังตัวเองไว้อย่างเ เหมาะสมก่อนจนกว่าเธอจะเติบโตจนสามาถรับมือกับแผนการอุบายชั่วร้ายทุกอย่างได้

ถึงแม้ปัญหาเรื่องเทคนิคก่อนหน้านี้ทำให้เธอตกเป็นเป้าสายตา แต่ถึงแม้เทคนิคที่ตั้งชื่อคนนั้นจะทำให้มีชื่อเสียงโด่งดัง ทว่ามันไม่ได้ทำร้ายเธอมากนัก เนื่องจากเทคนิคของเธอนั้น นเป็นเพียงการสร้างขึ้นบนพื้นฐาน เป็นการสะท้อนให้เห็นถึงการพลิกแพลงจากความชำนาญอย่างหนึ่ง นี่ไม่เพียงพอที่จะยืนยันว่าเธอเก่งกาจจนถึงขั้นทำให้ผู้คนหวาดหวั่น เมื่อเทียบกับ บเรื่องที่เฉียวถิงเลื่อนขั้นเป็นไพ่ราชาตอนปีสี่แล้ว มันยังด้อยกว่ามาก

แน่นอนว่า ถ้าเกิดเธอโดนคนอื่นจับได้ว่าเลื่อนขั้นเป็นไพ่ราชาตอนปีสอง เธอเชื่อว่าประเทศต่างๆ ที่จ้องมองสหพันธรัฐอย่างละโมบจะต้องส่งนักฆ่านับไม่ถ้วนมากำจัดดาวแห่งอนาคตอย่ างเธอให้สิ้นซากตั้งแต่ในเปล

หลิงหลานโชคดี การที่ตอนนี้เธอยังสามารถใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยอย่างอิสระในโรงเรียนทหารได้โดยที่ไม่ถูกคนอื่นสังเกตเห็นร่องรอย ทั้งหมดเป็นเพราะคุณงามความดีของหลิงเซียว หลิง งเซียวปกป้องเธอไว้ดีมาก แทบจะไม่มีคนรู้เลยว่าเธอเป็นลูกของหลิงเซียว นี่พิสูจน์ว่าการที่หลิงเซียวทนทรมานมาสิบแปดปีก่อนไม่ใช่เรื่องเสียเปล่า ขณะที่เธอเติบโตขึ้นมา ห ลิงเซียวก็แข็งแกร่งจนพอที่จะปกป้องพวกเธอสองแม่ลูกแล้ว

มีต้นไม้ใหญ่สูงเสียดฟ้าที่สามารถกำบังลมฝนให้เธอเช่นนี้ถึงทำให้หลิงหลานใช้ชีวิตได้อย่างมีสีสัน บินทะยานตามอำเภอใจได้ ต่อให้เกิดข้อผิดพลาดจากความเลินเล่อเป็นครั้งคราว ก็ มีหลิงเซียวช่วยเธอกลบเกลื่อน ความจริงแล้ว ถ้าเกิดไม่มีหลิงเซียวสอดมือเข้ามา เธอคงเปิดเผยต่อหน้าผู้คนไปนานแล้ว เรื่องการปล้นยานรบที่เขย่าขวัญเช่นนี้จะถูกจัดการง่ายๆ ได ด้อย่างไร? ทุกอย่างนี้ล้วนเป็นหลิงเซียวที่ช่วยเธอเก็บกวาด ทำให้เธอหลบซ่อนอยู่หลังผู้คนต่อไปได้…

ถึงแม้หลิงหลานไม่รู้แน่ชัดว่าหลิงเซียวทำอะไรในนั้นกันแน่ แต่เธอสามารถรับรู้ได้ถึงความทุ่มเทและความรักของหลิงเซียวได้ทั้งหมด ในเมื่อเป็นแบบนี้ เธอย่อมต้องเชื่อฟัง งคำพูดของหลิงเซียว ต่อให้คว้าชัยนะก็ต้องทำให้ผู้คนมองความยอดเยี่ยมไม่ออก

หลิงหลานที่ตัดสินใจแล้วก็เหนี่ยวไกปืนยาวลำแสงในมืออย่างเด็ดเดี่ยว ลำแสงยิงออกมาทีละสายในช่วงเวลาที่ชาญฉลาดมาก ทำให้จูจิ่งงานรัดตัวจนเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า ถึงแม้เขาเคยฝึ กควบคุมการปรับพิกัดปืนขณะเคลื่อนที่มาก่อน แต่กระสุนที่หลิงหลานยิงมารวดเร็วมากจนเหมือนเป็นนัดเดียว ทำให้เขาต้องล้มเลิกกลางคันทุกครั้งที่เขาปรับพิกัด

“เชี่ย!” จูจิ่งละความสนใจจากปืนที่กำลังปรับมาได้ครึ่งหนึ่ง ก่อนจะหลบลำแสงที่อีกฝ่ายยิงมาอีกครั้ง เขารู้ว่าจะให้เป็นแบบนี้ไม่ได้ เขาไม่อยากให้ตัวเองโดนอีกฝ่ายบีบจนหม มดเวลาการประลอง ต่อให้นัดแรกของเขาได้ผล แต่ก็ไม่อาจแน่ใจได้ว่า ท้ายที่สุดคณะกรรมการจะตัดสินให้เขาชนะหรือเปล่า เขาจึงจำเป็นต้องโจมตีคู่ต่อสู้อีกครั้งเพื่อชัยชนะที่แน่นอน

“เทส คำนวณการใช้พลังงานของปืนฝ่ายตรงข้าม!” จูจิ่งหลบปืนนัดนี้แล้วก็สั่งออปติคัลคอมพิวเตอร์ของหุ่นรบอย่างใจเย็น

“ครับ! ร้อยเอก!” ออปติคัลคอมพิวเตอร์ตอบเสียงเย็นเยียบ ไม่นาน ผ่านไปไม่กี่วินาที ขณะที่จูจิ่งหลบกระสุนอีกนัด ออปติคัลคอมพิวเตอร์ก็รายงานว่า “จนถึงตอนนี้ ฝ่ายตรงข้ามยิงไปยี่สิ บเจ็ดนัดแล้ว คำนวณจากปืนยาวลำแสงที่ต้องใช้แปดแคลอรี่ต่อหนึ่งนัด ในทางทฤษฎีแล้ว อีกฝ่ายยังสามารถยิงได้ยี่สิบสองถึงยี่สิบสามนัด…”

“ในทางทฤษฎีเกือบจะถึงห้าสิบนัดเลยเหรอ?” จูจิ่งขมวดคิ้ว ตัวเลขที่ออปติคัลคอมพิวเตอร์รายงานไม่ได้ทำให้เขาพึงพอใจเลย ตอนนี้ฝ่ายตรงข้ามใช้พลังงานไปแค่ครึ่งเดีย หากคิดจะผลาญพลั งงานพวกนั้นจนหมด เขายังต้องหลบต่อไปอีกสักระยะ ไม่มีวิธีการที่ดีกว่านี้เลยหรือไง?

จูจิ่งขบคิดอย่างละเอียดรอบหนึ่ง ก่อนจะพบว่าไม่มีวิธีการอื่นแล้วจริงๆ ความเร็วของอีกฝ่ายไวมาก การควบคุมก็สมบูรณ์แบบมากด้วย แทบจะมองไม่เห็นช่องโหว่อะไรเลย กระสุนต่อเนื่อง กันจนแทบจะเชื่อมกันอย่างไร้รอยต่อ…ตอนนี้จูจิ่งเองก็ลอบชื่นชมการควบคุมพื้นฐานของอีกฝ่ายว่าฝึกฝนจนอยู่ในระดับสุดยอด ใกล้เคียงกับคำว่าสมบูรณ์แบบอย่างไร้ขีดจำกัดแล้ว ไ ไม่มีความหวังที่จะฝ่าจากตรงนี้เลย

ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นก็ผลาญไปให้หมดเลยละกัน! จูจิ่งเชื่อว่าอาศัยความสามารถในการควบคุมของเขาย่อมผลาญพลังงานของปืนอีกฝ่ายได้จนหมด อีกทั้งยังคงมีความมั่นใจว่า เวลาน นั้นก็จะเป็นช่วงเวลาเอาคืนของเขาด้วย

หลังจากที่หลิงหลานยิงติดต่อกันสี่ห้านัด เธอก็สังเกตเห็นการเคลื่อนไหวผิดปกติของจูจิ่ง อีกฝ่ายไม่ได้ปรับแก้ปืนแล้ว หากแต่ทำการหลบหลีกอย่างสุดความสามารถ ความคิดหนึ่งแล่นวา าบขึ้นในสมองของหลิงหลาน รู้ว่าจูจิ่งวางแผนการอะไรแล้ว

มุมปากของหลิงหลานเผยรอยยิ้มน้อยๆ บางทีนี่อาจเป็นโอกาสเอาชนะฝ่ายตรงข้าม!

“เสี่ยวซื่อ ตลับพลังงานในปืนยังรองรับได้อีกกี่นัด?” หลิงหลานเชื่อการตัดสินใจของเสี่ยวซื่อมากกว่าออปติคัลคอมพิวเตอร์ของหุ่นรบ

“ยังรองรับได้ประมาณยี่สิบห้านัด!” เสี่ยวซื่อได้ยินคำถามของหลิงหลานก็ตื่นตัวทันที นับตั้งแต่ที่ลูกพี่บอกว่าจะปรับตัวเข้ากับออปติคัลคอมพิวเตอร์หุ่นรบของยุคนี้ โดยปกติแ แล้วเธอจะไม่ให้เขาดูแลออปติคัลคอมพิวเตอร์ของหุ่นรบและร่วมมือกับเธอ นี่ทำให้เสี่ยวซื่อเสียใจและเบื่อหน่าย ความจริงแล้วเขาเองก็อยากจัดการเรื่องให้เรียบร้อยช่วยเหลือลูกพี ของตน

“ทั้งหมดกี่นัด?” หลิงหลานถามต่อ

เสี่ยวซื่อตอบกลับอย่างลำพองใจว่า “จากการเพิ่มประสิทธิภาพของฉัน เวลาที่โปรแกรมออปติคัลคอมพิวเตอร์รับสัมผัสส่วนมือไปถึงระดับที่ดีที่สุดแล้ว การใช้พลังงานแต่ละนัดต้องการแค่ 7.27272727272727…”

“หยุด บอกแค่ว่ายิงได้ทั้งหมดกี่นัดก็พอแล้ว” หลิงหลานเหงื่อตกแล้ว เธอไม่ได้ถามเนื้อหาที่เป็นรูปธรรมอะไรเลยนะ…

“…ได้ถึง 55 นัด!” เสี่ยวซื่อเอ่ยกับนิ้วมืออย่างน้อยอกน้อยใจ เขาพูดมากขนาดนี้ก็เพราะอยากแสดงให้ลูกพี่รู้ว่าของผุพังอย่างออปติคัลคอมพิวเตอร์หุ่นรบไม่อาจเทียบกับร่างปั ญญาที่เฉลียวฉลาดอย่างเขาคนนี้ได้เลย มีเสี่ยวซื่อที่ยอดเยี่ยมอย่างเขาอยู่ ยังต้องการโปรแกรมที่แข็งทื่อนั่นทำไมอีกล่ะ?

เอาเถอะ เสี่ยวซื่อขัดเคืองต่อการตัดสินใจของหลิงหลานอย่างมาก นี่เป็นการกีดกันความสนุกสนานในชีวิตของเขาชัดๆ เลย!

“ผู้ควบคุมหุ่นรบทั่วไปยิงได้แค่ 46 นัด เพิ่มขึ้นมา 9 นัดก็พอใช้แล้ว!” หลิงหลานย่อมไม่รู้ความคิดในใจของเสี่ยวซื่อ หลังจากที่เธอรู้ว่าปืนยาวลำแสงของตัวเองสามารถยิงได้ม มากกว่าคนอื่นเก้านัด เธอก็มีแผนการในสมองทันที

สถานการณ์บนสนามไม่มีการเปลี่ยนแปลง ยังคงเป็นหลิงหลานที่ยิงสกัดคู่ต่อสู้อย่างต่อเนื่อง ส่วนจูจิ่งก็หลบหลีกอย่างตั้งอกตั้งใจ…

“ยิงไปกี่นัดแล้ว?” ผู้ควบคุมหุ่นรบชั้นยอดจำนวนไม่น้อยสังเกตเห็นเป้าหมายของจูจิ่งแล้ว พวกเขายังคงคำนวณการยิงของหลิงหลาน และก็รู้ว่าเมื่อพลังงานปืนยาวลำแสงของหลิงหลาน นถูกผลาญจนหมดแล้ว ก็เป็นเวลาที่จูจิ่งโต้กลับ มีผู้คนมากมายคิดว่า เวลานั้นน่าจะเป็นช่วงเวลาสำคัญในการตัดสินผลแพ้ชนะ

“สี่สิบหกแล้ว ดูท่าพลังงานในปืนยาวลำแสงของผู้ควบคุมหุ่นรบของโรงเรียนทหารชายที่หนึ่งคนนี้กำลังจะหมดลงแล้ว!” ความทรงจำของบรรดาผู้ควบคุมหุ่นรบล้วนดีเยี่ยมมาก ไม่นานก็ค คำนวณตัวเลขข้อมูลอย่างละเอียดออกมาได้ ทุกคนตื่นตัวและเฝ้าจับตามองภายในสนามอย่างใจจดใจจ่อ เนื่องจากมีความเป็นไปได้สูงว่าวินาทีถัดมา ตลับพลังงานปืนยาวของหลิงหลานจะถูกใช้จนห หมดเกลี้ยงแล้ว

ควรรู้เอาไว้ว่าตลับพลังงานของปืนยาวลำแสงมาตรฐานที่ติดตั้งมากับหุ่นรบระดับพิเศษรองรับการยิงกระสุนลำแสงอย่างไม่ตายตัว ซึ่งมีความยืดหยุ่นในระดับหนึ่ง โดยทั่วไปแล้วจะอยู่ระ ะหว่าง 46-54 นัด

ความแตกต่างของลำแสงที่เกือบจะถึงแปดนัดนี้มีปัจจัยอยู่มากมาย ยกตัวอย่างเช่น ปัญหาเรื่องคุณภาพของตลับพลังงาน คุณภาพของตลับพลังงานยิ่งดี พลังงานที่มันสามารถกักเก็บได้ก็ยิ งเกือบจะถึงขีดจำกัดสูงสุด โดยพื้นฐานแล้วตลับพลังานระดับหนึ่งจะมี 400 แคลอรี่เป็นมาตรฐาน แต่ในความเป็นจริงแล้วมันไปไม่ถึงตัวเลขนี้ ตลับพลังงานชั้นหนึ่งที่มีคุณภาพสมบูรณ์แบบ บก็ไปถึงแค่ 380-390 แคลอรี่เท่านั้น

นอกจากเรื่องนี้แล้ว ระดับการควบคุมของผู้ควบคุมหุ่นรบกับโปรแกรมของออปติคัลคอมพิวเตอร์หุ่นรบก็เกี่ยวพันถึงการใช้พลังงานของตลับพลังงานด้วย หากการควบคุมไม่แม่นยำ พลังงานของ มันจะก็ถูกผลาญมากยิ่งขึ้นทุกครั้งที่ยิงลำแสง นอกจากนี้ก็เป็นปัญหาเรื่องการตอบสนองของระบบโปรแกรมออปติคัลคอมพิวเตอร์ ต่อให้การควบคุมของคุณดีอีกสักแค่ไหน ถ้าเกิดออปติคัลคอ อมพิวเตอร์ไม่ดี…เช่นนั้นก็จะนำการผลาญพลังงานในระดับหนึ่งมาให้ปืนลำแสงด้วยเหมือนกัน

ผู้ควบคุมหุ่นรบที่มีคุณสมบัติเหมาะสมสามารถยิงกระสุนลำแสงได้สี่สิบหกนัดเป็นมาตรฐานพื้นฐาน และจะใช้พลังงานในตลับพลังงานยิงกระสุนลำแสงให้มากขึ้นได้หรือไม่นั้นก็ต้องดูว่ าผู้ควบคุมหุ่นรบเก่งกาจหรือไม่ การบำรุงรักษาหุ่นรบที่ขับดีหรือเปล่า

แน่นอนว่าการยิงห้าสิบสี่นัดสูงสุดในทางทฤษฎีแทบจะไม่มีใครสามารถทำได้เลย…บางทีผู้ควบคุมหุ่นรบขั้นเทวะสิบสองคนอาจจะทำได้ แต่พวกเขาคงไม่มีทางลดตัวมาขับหุ่นรบระดับพิเศษ ษ

‘แกรก!’ ภายในสนาม ปืนยาวของหลิงหลานพลันเกิดการหยุดชะงัก เสียงนี้ทำให้ทุกคนร้องตกใจพลางนั่งตัวตรง มองไปทางจูจิ่งที่อยู่อีกฝั่งอย่างกระตือรือร้น ทุกคนรู้ว่าโอกาสที่จูจิ งรอคอยมาถึงแล้ว!

เสียงนี้ทำให้สีหน้าของสมาชิกโรงเรียนทหารชายที่หนึ่งที่เฝ้าคอยอยู่ตรงด้านหลังเวทีเปลี่ยนไปเช่นกัน แม้ว่ามู่เส่าอวี่กับหานอวี้กำลังต่อแถวอยู่ด้านหลังรอคอยโอกาสขึ้นสู่สน นาม แต่ความจริงแล้ว พวกเขาไม่หวังให้สมาชิกทีมที่อยู่ด้านหน้าพ่ายแพ้ไปจริงๆ…

เสียงนี้ทำให้หลิงเซียวที่อยู่บนแท่นประธานเลิกคิ้วอย่างเงียบงัน เขาไม่มีทางเชื่อว่าหลิงหลานจะทำความผิดพลาดระดับต่ำ ไม่ได้สังเกตว่าพลังงานของปืนในมือถูกใช้จนหมด ดังนั นความเป็นไปได้มากสุดก็คือ ลูกสาวของเขากำลังวางแผนอะไรบางอย่าง…หลิงเซียวกวาดตามองคู่ต่อสู้ของหลิงหลานอย่างสงสารแวบหนึ่ง

จูจิ่งรอคอยโอกาสนี้มาตลอด เมื่อได้ยินเสียงนี้ ดวงตาสองข้างของเขาก็เผยความยินดีอย่างบ้าคลั่ง! นิ้วมือโบกสะบัดอย่างรวดเร็ว หุ่นรบที่รักษาความเร็วในการหลบหลีกมาตลอดพลันห หยุดชะงัก ปืนไรเฟิลจรวดระยะไกล M9 ที่แต่เดิมห้อยลงต่ำก็ถูกประคองขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะเล็งไปที่หลิงหลาน

ส่วนหลิงหลานในเวลานี้ก็เอาแขนของหุ่นรบตบที่เอวเบาๆ ตลับพลังงานอันใหม่ก็เด้งออกมาจากช่องตรงเอว!

“เทคนิคเปลี่ยนพลังงานฉุกเฉินยามรบ!” เมื่อเห็นหลิงหลานใช้ท่านี้ออกมา ทุกคนก็ตื่นเต้นแล้ว ตอนนี้เป็นการแข่งขันกันทุกวินาที ถ้าเกิดหลิงหลานเปลี่ยนตลับพลังงานใหม่เสร็จก่ อนจูจิ่งหนึ่งก้าว เช่นนั้นยังคงไม่อาจรู้ผลลัพธ์ในตอนสุดท้ายได้ ถ้าเกิดจูจิ่งเร็วกว่าหนึ่งก้าว เช่นนั้น การประลองรอบนี้ก็สิ้นสุดลงโดยที่หลิงหลานเป็นฝ่ายพ่ายแพ้

ตลับพลังงานเด้งออกมาจากช่อง มือซ้ายของหุ่นรบหลิงหลานเข้าไปคว้า ในตอนนี้เอง บางทีอาจจะเป็นความตื่นเต้น หรือว่าอาจเป็นการควบคุมผิดพลาด หลิงหลานกลับคว้าพลาด ตลับพลังงา านผ่านร่องนิ้วมือข้างซ้ายของหุ่นรบร่วงลงสู่พื้น

“อ๊า!” ทุกคนที่เห็นฉากนี้ล้วนอุทานขึ้นมา ส่วนจูจิ่งที่เห็นเรื่องนี้ ในใจก็ยิ่งรู้สึกมั่นคง เขาทุ่มเทสมาธิปรับพิกัดปืนของตัวเอง เตรียมตัวยิงใส่หลิงหลานเป็นครั้งสุดท้าย ย

‘ตูม’ จูจิ่งที่เพิ่งจะปรับปืนเสร็จแล้วและกำลังเตรียมตัวยิง แต่ยังไม่ทันเหนี่ยวไกปืน หน้าจอหุ่นรบของเขาก็มืดสนิทหลังจากนั้นเขาก็รู้สึกได้ว่ามีเสียงระเบิดอย่างรุนแรงเก กิดขึ้นที่ด้านนอกหุ่นรบ แล้วหุ่นรบก็สูญเสียการควบคุมไปทั่วทั้งร่างแล้ว

ออปติคัลคอมพิวเตอร์ส่งเสียงเตือนอย่างหนักทันที แจ้งเขาว่าให้ดีดห้องคนขับออกมาอย่างรวดเร็ว…

จูจิ่งฟาดแผงควบคุมอย่างเดือดดาล กดปุ่มดีดห้องคนขับออกมาด้วยความไม่เต็มใจอย่างมาก จนถึงตอนนี้เขายังไม่รู้เลยว่า ทำไมจู่ๆ หุ่นรบของเขาถึงระเบิดได้? หรือว่าหุ่นรบเกิดปั ญหา? เขานึกถึงเรื่องของจางจิงอันเมื่อหลายวันก่อน ข่าวที่เปิดเผยออกมานิดหน่อยนั้นทำให้คาดเดาว่าประสิทธิภาพด้านความปลอดภัยของหุ่นรบรุ่นนี้อาจจะมีปัญหา

ขณะเดียวกันในสนามประลอง หลิงหลานลดปืนยาวลำแสงในมือลงอย่างเยือกเย็น ตอนที่จูจิ่งจดจ่ออยู่กับการปรับพิกัดปืน เธอก็ใช้การยิงติดต่อกันจุดเดียวซึ่งเป็นท่าสังหารที่เตรียม มเอาไว้นานแล้ว การยิงติดต่อกันจุดเดียวพอฝืนนับได้ว่าเป็นทักษะระดับสูง มันธรรมดามาก ผู้ควบคุมหุ่นรบระดับสูงแทบทุกคนล้วนใช้ทักษะที่มีระดับความยากค่อนไปทางต่ำนี้เป็น กันหมด แต่เวลานี้เอง เมื่อเผชิญหน้ากับจูจิ่งที่ไม่ได้เตรียมการป้องกัน มันก็สร้างผลงานทำลายหุ่นรบของจูจิ่งได้ทันที

“ขีดจำกัดไม่ใช่สี่สิบหกนัด การยิงติดต่อกันจุดเดียวในตอนสุดท้ายยิงไปทั้งหมดกี่นัดกันนะ?” ทุกคนเอ่ยด้วยความตกใจ การยิงเป็นชุดนั้นมีห้านัดหรือว่าหกนัด? ถ้าเกิดหกนัด ก ก็เป็นห้าสิบสองนัดแล้ว ถึงแม้ไม่ใช้ห้าสิบสี่นัดในทฤษฎี แต่ก็ไม่ใช่สิ่งที่ผู้ควบคุมหุ่นรบทั่วไปสามารถทำได้เลย…

ผู้ควบคุมหุ่นรบระดับราชันสองคนที่คอยเฝ้าจับตามองอยู่บนท้องฟ้ากลับลังเลใจเล็กน้อย หนึ่งในนั้นเอ่ยถามว่า “หกนัดใช่มะ ทำไมฉันรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกตินะ…”

ผู้ควบคุมหุ่นรบระดับราชันอีกคนย้อนดูการโจมตีสุดท้ายของหลิงหลาน สุดท้ายก็เอ่ยด้วยความแน่ใจว่า “หกนัด แต่ว่าบางทีอาจเป็นปัญหาเรื่องแสง นัดสุดท้ายเลยดูเบลอนิดหน่อย คน นมากมายเลยมองเห็นไม่ชัด” เขาเองก็มาแน่ใจหลังจากที่ปรับแสงให้ต่ำเช่นกัน

“งั้นก็ไม่ผิดแล้ว ห้าสิบสองนัด ตัวเลขนี้น่าตกใจจริงๆ น่าจะเกือบถึงตัวเลขสมบูรณ์แบบที่สุดแล้ว!” ผู้ควบคุมหุ่นรบระดับราชันที่เอ่ยในตอนต้นทอดถอนใจ

“ใช่ จากบันทึกในไฟล์ลับสุดยอดของกองทัพสหพันธรัฐ มีแค่นายพลหลิงเซียวคนเดียวเท่านั้นที่เกือบไปถึงตัวเลขสมบูรณ์แบบด้วยห้าสิบสามนัด ส่วนคนที่ทำได้ห้าสิบสองนัดก็มีอยู่ค่อนข ข้างเยอะ เพียงแต่คนพวกนี้เป็นอัจฉริยะด้านหุ่นรบที่โดดเด่นสุดขีด!”

“ความจริงแล้ว ดูจากวิธีการควบคุมที่สมบูรณ์แบบของเจ้าหนูจากโรงเรียนทหารชายที่หนึ่งก็น่าจะรู้แล้วว่าไม่มีทางยิงได้แค่สี่สิบหกนัด พวกเราโดนเขาหลอกแล้ว! เป็นเด็กเจ้าเล่ ห์จริงๆ!” ผู้ควบคุมหุ่นรบระดับราชันอีกคนเอ่ยอย่างช้ำใจ เขาตกใจจริงๆ ตอนที่หลิงหลานคว้าตลับพลังงานไม่ได้เมื่อสักครู่นี้ ถึงอย่างไรเมื่อวานหลิงหลานก็แสดงผลงานได้ดีเยี ยมขนาดนั้น เขาเลยไม่อยากให้หลิงหลานพ่ายแพ้

ตอนที่ 472 ห้าสิบสองนัด?

Chapters Comments

MANGA DISCUSSION

ใส่ความเห็น ยกเลิกการตอบ

Fonts

Text size

Background