ยอรึมเกาแก้ม มองลงมาที่เลวีนัสและฉันด้วยสีหน้าที่ดูเหมือนสงสารเด็กที่ไม่รู้เรื่องโลกภายนอก

ฉันรู้สึกว่าถูกมองว่าไม่รู้เรื่องเงินอย่างไม่เป็นธรรม แต่ก็ตัดสินใจเงียบไว้ เพราะก่อนหน้านี้การกระทำของฉันก็ทำให้ดูเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว หากมาแก้ตัวตอนนี้ก็คงไม่มีใครเชื่อ

“คยออุลจริง ๆ แล้วเก่งเรื่องเงินมากนะ แค่ครั้งนี้จำนวนมันเยอะเกินไปเลยโดนหลอกใช่ไหม?”

“ช-ใช่…”

ปกติฉันจัดการกับเงินแค่หลักพันถึงหมื่นวอน ทำให้ยอรึมเข้าใจผิดว่าฉันไม่คุ้นกับเงินก้อนใหญ่

“หืม… มีคนจ่ายตั้งหนึ่งร้อยล้านวอนเพื่อซื้อเห็ดจริง ๆ เหรอ?”

“ใช่ แต่เขาให้เพิ่มมาอีกหมื่นวอน…”

“อ้อ ให้เพิ่มมาด้วยเหรอ? งั้นก็ค่อยยังชั่วหน่อย”

ยอรึมพึมพำพลางลูบหน้าอกด้วยความโล่งใจ ที่อย่างน้อยเราก็ไม่ได้โดนโกงไปทั้งหมด

“ธนบัตรหนึ่งร้อยล้านวอนนี่ใช้ไม่ได้จริง ๆ เหรอ…?”

เลวีนัสชูธนบัตรขึ้น สีหน้าหม่นหมอง

ท่าทางกระตือรือร้นตามปกติของเธอดูเหี่ยวเฉาลงเพราะความผิดหวัง

ยอรึมที่ดูเหมือนจะรู้สึกไม่ต่างกัน กอดอกพลางใช้ความคิด

“หืม… มันก็ไม่ได้ไร้ค่าไปซะทีเดียวนะ?”

“จริงเหรอ? มีอะไรที่ซื้อได้ด้วยเหรอ?”

“ใช่ มีนะ”

ฉันสงสัยว่ายอรึมคิดอะไรออกเพื่อปลอบใจเลวีนัสหรือเปล่า ความคาดหวังทำให้หางที่ห้อยลงของเลวีนัสกระดิกเล็กน้อย

“เด็ก ๆ ดูมีความสุขจัง”

“น่ารักเกินไปแล้ว”

ฉันได้ยินเสียงกระซิบของคนที่มองอยู่

พวกเขาเข้าใจผิด คิดว่าฉันตื่นเต้นเพราะจะได้ใช้เงิน เป็นความเข้าใจผิดอีกหนึ่งเรื่องที่เพิ่มเข้ามา

ก่อนที่ฉันจะได้แก้ต่าง ยอรึมก็นั่งยอง ๆ ข้างฉันกับเลวีนัส

“เลวีนัสมีอะไรที่อยากได้ไหม?”

“มี! เลวีนัสอยากลองดื่มนมช็อกโกแลตก่อนตายมานานแล้ว! การผสมกันของช็อกโกแลตแสนอร่อยกับนมต้องสุดยอดแน่ ๆ ใช่ไหม?!”

“อ่า ใช่ น่าจะซื้อนมช็อกโกแลตได้นะ”

“จริงเหรอ?! เลวีนัสคิดว่าชาตินี้คงไม่มีโอกาสได้ลิ้มรสของหรูหราแบบนั้นแล้วซะอีก…!”

นมช็อกโกแลต

ถ้าเธอพูดออกมา ฉันคงซื้อมันให้โดยไม่ลังเล

หรือเธอไม่พูดเพราะเห็นฉันเอาแต่กังวลเรื่องเงิน?

จู่ ๆ ฉันก็รู้สึกผิด

ฉันจ้องมองพื้นโดยไม่มีเหตุผลเป็นพิเศษ

“คยออุลมีอะไรที่อยากซื้อไหม?”

“ฉันไม่เป็นไร”

“แน่ใจเหรอ? ไม่อยากได้นมช็อกโกแลตเหรอ? พี่ซื้อให้ได้นะ…”

“ไม่เป็นไร ฉันมีเงินของตัวเองสำหรับสิ่งที่ฉันต้องการอยู่แล้ว”

ฉันยื่นถุงใส่เหรียญให้ยอรึมดู

เป็นเสียงกระทบกันของเหรียญเบา ๆ เพราะมีอยู่ไม่กี่เหรียญ

นี่คือเงินทั้งหมดที่ฉันมีสำหรับใช้ส่วนตัว

“…อืม เข้าใจละ”

ยอรึมพูดพลางทำหน้าดูเศร้า ๆ

จากนั้น เลวีนัสก็กระเด้งตัวขึ้นอย่างกระตือรือร้น

“เลวีนัสอยากดื่มนมช็อกโกแลตเร็ว ๆ แล้ว!”

“เอ่อ โอเค ไปซื้อที่ร้านสะดวกซื้อกันเถอะ?”

“เย้!”

การได้เห็นเลวีนัสกลับมาร่าเริงทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้น

ฉันเดินตามพวกเขาไปที่ร้านเงียบ ๆ

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

“ยินดีต้อนรับครับ” ชายคนหนึ่งกล่าวต้อนรับอย่างคุ้นเคยเมื่อพวกเราเดินเข้าไป

ฉันไม่รู้จักชื่อเขา แต่เขาใจดีเสมอ เขามักจะซื้อขวดเปล่าจากพวกเรา

“นมช็อกโกแลต!”

เลวีนัสร้องออกมา พลางหยิบขวดจากชั้นวาง

ฉันก็หยิบมาหนึ่งขวดเหมือนกัน ไม่ใช่เพราะอยากดื่ม แต่เพราะความอยากรู้ — นี่คือนมช็อกโกแลตขวดแรกในชีวิตนี้ของฉัน

ฉันตัดสินใจบันทึกช่วงเวลานี้ร่วมกับเลวีนัส

“…ทั้งหมดสองพันวอนครับ”

“โอเค”

หลังจากเลวีนัสจ่ายเงิน ก็ถึงตาฉัน

ฉันปฏิเสธข้อเสนอของยอรึมที่จะจ่ายให้มาตลอด จึงหยิบถุงเหรียญออกมาเอง

กรุ๊งกริ๊ง—

เหรียญห้าร้อยวอนสองเหรียญ เหรียญหนึ่งร้อยวอนเจ็ดเหรียญ และเหรียญสิบวอนสิบสองเหรียญ — รวมเป็นหนึ่งพันแปดร้อยยี่สิบวอน

ไม่พอซื้อนมช็อกโกแลต

ฉันมีเงินมากกว่านี้ แต่เก็บไว้ใช้หนี้และซื้อบ้านใหม่ให้โซเฟียกับเลวีนัส

“อืม…”

“มีไม่พอเหรอ? พี่ให้ยืมเอาไหม?”

“ไม่เป็นไร”

ฉันคิดว่าจะเลื่อนการซื้อนมช็อกโกแลตไปครั้งหน้า

ขณะที่ฉันกำลังจะวางขวดคืน พนักงานก็แทรกขึ้นมา

“อะแฮ่ม ตอนนี้เรามีโปรซื้อหนึ่งแถมหนึ่งอยู่”

“หา?”

ไม่มีป้ายโปรโมชั่นอะไรบอกไว้เลย

ฉันหันไปมองอย่างงง ๆ ขณะที่เลวีนัสถามว่า “ซื้อหนึ่งแถมหนึ่งคืออะไร?”

“หมายความว่าถ้าซื้อหนึ่งขวด จะได้อีกขวดฟรี”

“ว้าว…! งั้นราชาก็ควรดื่มด้วย! ราชาเคยบอกไว้ว่าควรรับในสิ่งที่ได้ควรได้รับ!”

เลวีนัสยื่นขวดให้ฉัน

แม้ว่าฉันจะลังเล แต่ความใจดีของเธอทำให้ปฏิเสธได้ยาก

ฉันเป็นคนสอนเธอเองถึงคุณค่าของความเอื้อเฟื้อ

“เอ่อ ขอบคุณ…”

“เฮเฮ!”

เลวีนัสยิ้มกว้าง กระโดดไปมาอย่างดีใจ

การรับของขวัญโดยไม่ให้สิ่งใดตอบแทนทำให้รู้สึกแปลก ๆ

ฉันยังดื่มนมช็อกโกแลตไม่หมดเลยด้วยซ้ำ

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

ฉันถือขวดนมช็อกโกแลตไว้ แล้วมุ่งหน้าไปที่อาคารกิลด์

ฉันต้องไปปรึกษายูซังอา ซึ่งดูแลเรื่องการเงินของกิลด์

“ขอโทษนะคะ…”

ก๊อก ๆ —

ฉันเคาะโต๊ะของยูซังอา พบว่าเธอกำลังจดจ่ออยู่กับหน้าจอคอมพิวเตอร์

สีหน้าที่ดูไม่ใส่ใจของเธอเปลี่ยนเป็นอบอุ่นขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นฉัน อาจเป็นเพราะยอรึมที่อยู่ข้างหลังฉันด้วย

“คยออุล มาอีกแล้วเหรอ”

“อืม ขอโทษที่มาบ่อยนะ”

“ไม่ต้องขอโทษหรอก มันเป็นส่วนหนึ่งของหน้าที่ฉันอยู่แล้ว ว่าแต่ ขายเห็ดหมดแล้วเหรอ?”

“ยังเลย”

นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันไม่ได้พาเลวีนัสมาด้วย

เลวีนัสที่เต็มเปี่ยมไปด้วยพลังจากนมช็อกโกแลตนั้นไร้เทียมทาน

ฉันไม่แน่ใจว่าเธอไร้เทียมทานจริงไหม แต่ในเมื่อเธอพูดเอง ฉันก็ตัดสินใจจะเชื่อแบบนั้น

“หวังว่าจะขายได้เร็ว ๆ นะ”

ยูซังอาพูดให้กำลังใจ พร้อมกำหมัดเหมือนอวยพรให้โชคดี

ฉันรู้สึกขอบคุณสำหรับกำลังใจของเธอ

“วันนี้มาทำอะไรเหรอ?”

“อ่า คือว่า ฉัน…”

ฉันลังเล เพราะรู้ว่าคำขอของฉันอาจฟังดูแปลก ๆ

“ไม่เป็นไร บอกฉันได้ทุกเรื่องเลย”

“ฉันกำลังหาซื้อบ้าน…”

“บ้าน…?”

ยูซังอาและยอรึมพูดขึ้นพร้อมกันอย่างประหลาดใจ

การพูดถึงเรื่องซื้อบ้านดูแปลกไปหน่อยสำหรับคนที่ไม่มีเงินมากอย่างฉัน

“ใช่ แต่ว่าฉันยังมีเงินไม่พอ…”

“อ๋อ เข้าใจแล้ว”

“งั้น ฉันสามารถซื้อแค่สามวันได้ไหม…?”

ฉันชูสามนิ้วขึ้น พลางรู้สึกได้ว่าคำขอของฉันฟังดูประหลาดแค่ไหน

ยูซังอาดูตกใจ ทำให้ฉันลังเลแล้วเพิ่มอีกนิ้วหนึ่ง คิดว่าอาจทำให้ฟังดูสมเหตุสมผลขึ้นถ้าเป็นสี่วัน

“หึหึ คยออุล สามก็คือสามนิ้วอยู่แล้วนะ”

เธอกำลังบอกเป็นนัยว่าฉันไม่เข้าใจตัวเลขงั้นเหรอ?

ฉันยื่นสี่นิ้วเพราะคิดว่าสามวันอาจไม่พอ ไม่ใช่เพราะสับสน

“เฮ้ อย่าดูถูกคยออุลนะ เธอเข้าใจเรื่องตัวเลขดีเลยล่ะ”

“โอ้ จริงเหรอ?”

“ใช่ เธอกำลังคิดอยู่ว่าจะเพิ่มเป็นสี่วันดีไหม”

“ใช่แล้ว…”

คำพูดของยอรึมช่วยให้ฉันรู้สึกดีขึ้น ทำให้คนอื่นเลิกคิดว่าฉันไม่รู้เรื่องตัวเลข

“อืม… แต่ว่าการพักค้างคืนมักจะมีค่าใช้จ่ายสูงกว่า…”

ยูซังอาพูดค้างไว้ พลางเหลือบมองไปข้างหลังฉัน น่าจะมองไปที่ยอรึม

“…อ่า ฉันเข้าใจผิดไปเอง พักนานกว่ากลับถูกกว่านะ”

“อย่างนั้นเหรอ?”

การพักอาศัยปกติไม่แพงกว่าหรอกเหรอ?

ดูเหมือนจะมีอะไรบางอย่างที่ตกลงกันโดยไม่ต้องพูดกับยอรึม

ฉันหันกลับไปด้วยความสับสน แล้วก็เห็นว่ายอรึมยังคงยิ้มอย่างอ่อนโยนเหมือนเดิม

“คยออุล เป็นอะไรไป?”

“ไม่มีอะไร”

ฉันคิดไปเองหรือเปล่านะ?

ฉันรู้สึกเกร็ง เลยเกาหลังคอ

จากนั้น ยอรึมกระแอมเบา ๆ แล้วเคาะโต๊ะ

“กิลด์ไม่ได้มีสวัสดิการเรื่องที่พักให้สมาชิกเหรอ?”

“มีเยอะเลย”

“ได้ยินแล้วใช่ไหม คยออุล? มันไม่ได้ฟรีนะ มันเป็นสวัสดิการของกิลด์ เพราะงั้นเธอปฏิเสธไม่ได้นะ เข้าใจไหม?”

“เข้าใจแล้ว…”

นี่เป็นเหตุผลที่ทำให้กิลด์นี้เป็นกิลด์อันดับหนึ่งงั้นเหรอ?

สวัสดิการนี่สุดยอดไปเลย

ขนาดฉันยังได้รับสิทธิประโยชน์แบบนี้ แล้วสมาชิกตัวจริงจะได้อะไรกันบ้างเนี่ย?

ฉันอดรู้สึกอิจฉาเล็กน้อยไม่ได้

“การมีบ้านมันดีใช่ไหม?”

“ใช่ โซเฟียกับเลวีนัสดูมีความสุขขึ้น”

“อ่า… โซเฟียกับเลวีนัส…?”

“ใช่”

คำพูดของฉันฟังดูแปลกไปหรือเปล่านะ? ยอรึมดูเป็นกังวล

“การดูแลคนใกล้ตัวเป็นเรื่องสำคัญ แต่พี่อยากให้คยออุลดูแลตัวเองก่อน…”

“ฉันก่อน?”

“ใช่ พี่ไม่เคยเห็นคยออุลทำอะไรเพื่อตัวเองเลย”

ก็แน่ล่ะ เธอไม่ได้เห็นทุกอย่างที่ฉันทำ

ตรงกันข้ามกับความกังวลของเธอ จริง ๆ แล้วฉันทำอะไรเพื่อตัวเองเยอะเลย

“เมื่อวานฉันกินแป้งข้าวโพดไปห้าช้อนนะ?”

“…ฉันนึกว่าเธอเลิกดื่มน้ำข้าวโพดไปแล้ว?”

“ช่วงนี้ลำบากน่ะ ฉันเลยกลับมาดื่มอีก แต่กินทีเดียวห้าช้อนก็นับว่าเยอะแล้วนะ”

“อะ เอ่อ…”

การกินแป้งข้าวโพดห้าช้อนมันไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอกเหรอ?

ทำไมเธอทำหน้าแบบนั้นล่ะ?

ฉันเผลอหยิบขวดน้ำออกมาจากกระเป๋าโดยไม่รู้ตัว

ดวงตาของยอรึมสั่นไหวขณะมองขวดน้ำ

บางทีเธออาจจะตกใจกับความเข้มข้นของน้ำข้าวโพด

หรืออาจเป็นเพราะเธอคิดว่าฉันลำบากอยู่ แล้วตอนนี้กำลังใช้ชีวิตอย่างฟุ่มเฟือยก็ได้