ฉันหันกลับไปตามเสียงเรียกของพนักงานร้าน

เพื่อจะหันไป ฉันต้องปล่อยมือเอนเซียก่อน

หางของเธอที่ปกติไม่ค่อยแสดงอารมณ์ กลับสะบัดเล็กน้อยอย่างไม่พอใจ

เพราะฉันปล่อยมือเธอหรือเปล่านะ?

พอฉันจับมือเธออีกครั้ง หางของเธอก็แกว่งเบา ๆ อย่างกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ขอโทษนะคะ?”

“คะ? มีอะไรหรือเปล่าคะ?”

“พวกคุณไม่เข้ามาเพราะป้ายหน้าร้านใช่ไหมคะ?”

สายตาของพนักงานมองไปที่ส่วนที่เป็นมนุษย์สัตว์ของฉันกับเอนเซีย ดูเหมือนว่าเธอจะเข้าใจเหตุผลที่พวกเราไม่กล้าเข้าไปในร้าน

“ใช่ค่ะ พวกเราไม่อยากสร้างปัญหา”

“ถ้าเป็นแบบนั้น พวกคุณเข้ามาได้เลยค่ะ ถึงจะมีหาง แต่พวกคุณก็คือมนุษย์เหมือนกันนะคะ”

“…งั้นเหรอคะ?”

“ใช่ค่ะ! มาเมื่อไรก็ได้เลยนะคะ ไม่ต้องเกรงใจเลย!”

พนักงานคำนับอย่างรวดเร็วแล้วรีบกลับเข้าไปในร้าน ดูเหมือนจะยุ่งเพราะมีลูกค้าเยอะ

“เอนเซีย เขาว่าพวกเราเข้าไปได้แล้วล่ะ”

“ใช่ค่ะ ร้านนี้ใจดีจริง ๆ เข้าไปกันเถอะ”

“อืม”

เราสองคนเดินเข้าไปในร้านด้วยกัน

ขณะที่ยืนรอสั่งของในแถว ฉันก็รู้สึกได้ถึงสายตาของคนรอบข้างที่จ้องมา

ไม่น่าจะเป็นเพราะหางของเราหรอก ใช่ไหม?

ฉันคว้าหางตัวเองไว้ด้วยความประหม่า

เห็นหางของเอนเซียข้าง ๆ กำลังแกว่งไปมา ฉันเลยจับหางของเธอไว้ด้วย

“ฮึ่ยย”

ผู้หญิงที่ยืนอยู่ด้านหลังเราส่งเสียงครางแปลก ๆ ออกมา

เธอกุมหน้าอกไว้แน่น และฉันไม่เข้าใจเลยว่าเป็นเพราะอะไร

“เอนเซีย?”

คุณรู้ไหมว่าเป็นเพราะอะไร?

ฉันถามด้วยสายตา แต่เอนเซียเพียงแค่ยิ้มบาง ๆ ตอบกลับมา

ไม่ใช่แค่เธอ คนอื่น ๆ ในร้านก็กำลังยิ้มอยู่เหมือนกัน

อะไรกันเนี่ย?

ระหว่างที่ฉันกำลังครุ่นคิด ก็ถึงคิวของพวกเราแล้ว

เคาน์เตอร์สูงมากจนมีแค่ดวงตาของฉันพ้นขึ้นมาเล็กน้อยเท่านั้น

การพูดกับใครโดยให้เห็นแค่ตา คงไม่สุภาพเท่าไหร่

ฉันจึงเขย่งปลายเท้าเพื่อให้ใบหน้าทั้งหมดพ้นขึ้นมา

“อะ ยินดีต้อนรับค่ะ จะสั่งอะไรดีคะ…?”

พนักงานยกมือขึ้นปิดปาก ขณะที่ก้มลงมองฉัน

ฉันคิดว่าร้านนี้แปลกจัง แต่ก็สั่งต่อไปตามปกติ

“ฉันขอไอศกรีมชีสหนึ่งที่ เอนเซีย คุณจะเอาอะไร?”

“ฉันเอาเหมือนท่านค่ะ ท่านคยออุล”

“โอเค ขอสองที่”

ฉันชูนิ้วสองนิ้วให้พนักงานดู

ฉันมองเห็นลักยิ้มของเธอซ่อนอยู่หลังมือที่ปิดปากไว้

“ไอศกรีมชีส สะ-สองที่…!”

หลังจากสั่งได้ไม่นาน เราก็ได้รับไอศกรีมโคนทั้งสองอัน

ฉันกับเอนเซียนั่งที่โต๊ะ และเริ่มลิ้มรสไอศกรีมด้วยกัน

“นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้กินไอศกรีมหรู ๆ แบบนี้เลย”

“ใช่ค่ะ จริง ๆ แล้วของฉันก็ครั้งแรกเหมือนกัน”

งับ

ฉันกับเอนเซียกัดไอศกรีมคำหนึ่ง รสชาติอร่อยจนตกใจ จนหูของฉันชันขึ้นมาเองโดยไม่รู้ตัว

“อร่อยจังเลย”

“ใช่ค่ะ”

แกว่ง แกว่ง

หางของเอนเซียเริ่มแกว่งไปมา

เหมือนจะสอดคล้องกัน หางของฉันก็เริ่มแกว่งตามไปด้วย ทำให้ฉันนึกถึงสิ่งที่โซเฟียพูดไว้เมื่อเช้านี้

เธอเคยบอกว่า เมื่อโตขึ้น ฉันจะสามารถควบคุมหางได้ในระดับหนึ่ง

“เอนเซีย คุณก็ควบคุมหางไม่ค่อยได้เหมือนกันเหรอ?”

“เอ่อ คือว่า…”

เอนเซียลดไอศกรีมจากปากลงมาวางไว้ที่โต๊ะ

พอเห็นท่าทีลังเลของเธอ ฉันก็รู้ทันทีว่าตัวเองถามอะไรไม่เหมาะเข้าแล้ว

“ขะ-ขอโทษ ฉันถามอะไรแปลก ๆ ไป”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ มันก็ตลกดี ที่ผู้ใหญ่อย่างฉันยังควบคุมหูหรือหางตัวเองไม่ได้เลย”

อย่างนี้นี่เอง

การที่ผู้ใหญ่ไม่สามารถควบคุมหางได้คงเป็นเรื่องน่าอายไม่น้อย ฉันได้เรียนรู้อะไรใหม่เกี่ยวกับมนุษย์สัตว์อีกแล้ว

“ฉันแค่คิดว่ามันดีจัง ที่เรามีอะไรเหมือนกัน…”

“เหมือนกัน…?”

“ใช่ ฉันก็ควบคุมพวกมันไม่ได้พอ ๆ กับคุณเลย”

เอนเซียมองไปที่หางของฉันด้านหลัง แล้วก็หัวเราะเบา ๆ ออกมา

“เข้าใจแล้วค่ะ มันทำให้รู้สึกเหมือนเราเป็นครอบครัวเดียวกันเลยนะคะ”

“อะไรนะ…?”

รู้สึกเหมือนครอบครัว?

เราไม่ใช่ครอบครัวกันอยู่แล้วเหรอ?

ฉันจับโคนไอศกรีมไว้แน่นด้วยมือทั้งสองข้างอย่างประหม่า

“ขะ-ขอโทษค่ะ ฉันไม่ควรพูดอะไรเอาเองแบบนั้น…”

“เอนเซีย เราเป็นครอบครัวกันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ…?”

เมื่อได้ยินคำถามของฉัน หูขนนุ่มของเอนเซียก็ตั้งชันขึ้น

นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นเธอเป็นแบบนี้

“ชะ-ใช่ค่ะ! ฉันพูดผิดไปเอง…”

งับ—

เอนเซียกัดไอศกรีมไปคำหนึ่งอย่างแน่วแน่

เธอกินไอศกรีมจนหมดในไม่กี่คำ สีหน้าดูพอใจมาก

“งั้น ฉันก็เป็นพี่สาวของท่านสินะ?”

“หา…?”

“ไม่ต้องกังวลไปนะคะ ฉันแยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวอย่างเคร่งครัดอยู่แล้ว ฉันจะรับใช้คุณด้วยหัวใจเหมือนเดิมค่ะ”

เอนเซียดูมีความสุขกว่าครั้งไหน ๆ

มันรู้สึกแปลก ๆ แต่เพราะเธอดูมีความสุข ฉันจึงตัดสินใจปล่อยให้เธอได้รู้สึกดีไปแบบนั้น

━━━━━━━━━━━━━━━━━

พวกเรามาถึงสถานสงเคราะห์สัตว์พร้อมกับเอนเซีย มีสัตว์ถูกทอดทิ้งมากมายอยู่ในกรงขนาดเล็ก

“สัตว์พวกนี้ทั้งหมดถูกเจ้าของทอดทิ้งเหรอคะ?”

“ใช่ ดูเหมือนจะเป็นแบบนั้น”

“น่าสงสารจังเลย”

หูของเอนเซียลู่ลงอย่างหดหู่

เธอดูเหมือนจะรู้สึกสงสารสัตว์ที่ถูกทอดทิ้ง ฉันเลยตัดสินใจปลอบใจเธอสักหน่อย

“เราช่วยพวกมันทั้งหมดไม่ได้ แต่เราช่วยหนึ่งตัวได้”

“ใช่ค่ะ มันรู้สึกเหมือนเป็นความรับผิดชอบที่หนักหนาเลย”

เราสองคนเดินดูรอบ ๆ สถานสงเคราะห์ไปด้วยกัน

พนักงานอธิบายให้ฟังขณะเราเดินผ่านแต่ละกรง—ว่าพวกมันถูกทอดทิ้งอย่างไร และพบเจอพวกมันที่ไหน

เราหยุดอยู่หน้ากรงหนึ่ง ซึ่งดูคล้ายกับฉันอย่างประหลาด

มันเป็นแมวที่แต่ก่อนอาจเคยมีขนสีขาว

ขนของมันเปลี่ยนเป็นสีเหลืองหม่น ดวงตาข้างหนึ่งหายไป และหูกับหางของมันก็ถูกตัด

“อืม…”

เธอก็ต้องเคยผ่านชีวิตที่ยากลำบากมาเหมือนกันสินะ

โดยไม่ทันคิด ฉันก็ยื่นมือไปหามัน

“เหมียว”

แทนที่จะหนีไป แมวกลับเอาหน้ามาถูที่นิ้วของฉัน

มันเป็นมิตรกว่าที่ฉันคิดไว้มาก

“ดูเหมือนมันจะชอบมนุษย์นะคะ”

“ใช่ มันชอบคน ขนนุ่มมากเลย มันดูเหมือนกับฉันเลย”

“เห-เหมือนท่านเหรอ ท่านคยออุล?”

“ใช่ อยากลูบมันดูไหม?”

“ค-ค่ะ…!”

เอนเซียดูตื่นเต้น เธอยื่นมือไปหาแมวตัวนั้น

เธอลูบตามตัวแมวอย่างอ่อนโยน แล้วจู่ ๆ ก็ชะงักนิ่งไป

“เป็นยังไงบ้าง?”

“เอ่อ… พอคิดดูแล้ว ฉันไม่เคยแตะหูกับหางของท่านคยออุลเลยนะคะ”

“อ๋อ… จริงด้วย เชิญเลย ลองแตะดูได้นะ”

ฉันยื่นหัวและหางของตัวเองให้เอนเซีย

เธอสะดุ้ง

เธอสั่นเล็กน้อยก่อนจะยกมือแนบอก

“แน่ใจเหรอคะ ว่าทำได้?”

“แน่ใจ”

“งั้น… ขออนุญาตนะคะ”

มือของเธอที่ยังสั่นเล็กน้อยค่อย ๆ วางลงบนศีรษะของฉัน

แม้จะมีอาการสั่นอยู่บ้าง แต่สัมผัสของเธอก็อ่อนโยนไม่ต่างจากของโซเฟียเลย

“อิจฉาจังเลย”

ฉันได้ยินเสียงบ่นพึมพำจากเจ้าหน้าที่ในศูนย์พักพิง

มันเป็นเสียงเบามากจนดูเหมือนจะมีแค่ฉันที่ได้ยิน

เขาอิจฉาเรื่องอะไรนะ?

ขณะที่ฉันกำลังครุ่นคิด เอนเซียก็อุทานขึ้นมาอย่างรีบร้อน

“ฉันตัดสินใจแล้วค่ะ!”

เอนเซียที่กำลังลูบหูกับหางของฉันอยู่ หันไปหาเจ้าหน้าที่ในศูนย์พักพิง

เธอส่งสัญญาณเงียบ ๆ เพื่อให้เปิดกรง

“เอนเซีย ไม่ใช่ว่าคุณจะเลี้ยงสุนัขเหรอ?”

“ใช่ค่ะ แต่ฉันเปลี่ยนใจแล้ว เด็กคนนี้ก็ยอดเยี่ยมไม่แพ้สุนัขล่าเนื้อเลย”

เธอสัมผัสถึงความยอดเยี่ยมจากการลูบขนแค่นั้นเลยเหรอ?

บางทีมันอาจเป็นความสามารถพิเศษที่มีเฉพาะเผ่าพันธุ์ของเธอก็ได้

“คุณตัดสินใจเลือกตัวนี้แล้วใช่ไหมคะ?”

เจ้าหน้าที่เดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มสดใส

พวกเขาดีใจที่สัตว์ที่เคยถูกทอดทิ้งจะมีบ้านใหม่เสียที

“ใช่ค่ะ ขนของมันสวยมากจริง ๆ”

“ดีใจจังค่ะ มันได้รับบาดเจ็บเยอะ เลยไม่ค่อยมีใครเลือกมันเลย”

“เด็กสวยคนนี้น่ะเหรอคะ?”

เอนเซียเอียงคออย่างสงสัย

พวกเรากรอกเอกสารรับเลี้ยงแล้วก็กลับขึ้นรถ

เนื่องจากเอนเซียต้องขับรถ ฉันเลยรับหน้าที่อุ้มแมวเอาไว้ระหว่างทาง

“ท่านคยออุล”

“หืม?”

“ช่วยใช้สิ่งนี้กับเด็กคนนี้หน่อยได้ไหมคะ?”

เอนเซียหยิบขวดเล็ก ๆ ออกมาจากอกเสื้อ

มันคือโพชั่นระดับสูงที่เปล่งแสงสีแดงอ่อน ๆ ออกมา

“เอ่อ… ได้สิ”

มันเป็นโพชั่นที่ถึงฉันจะทำงานสิบปีก็ไม่มีทางซื้อได้เลยด้วยซ้ำ

แน่นอน ฉันรู้ดีว่าสำหรับเอนเซียผู้มากฝีมือแล้ว นี่คงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย

นี่คือแมวของเอนเซีย และการจะใช้โพชั่นก็เป็นการตัดสินใจของเธอ

ฉันไม่ลังเลเลยที่จะใช้โพชั่นกับแมวตัวนั้น

แหมะ—

ฉันหยดโพชั่นลงบนดวงตา ใบหู และหางของมัน

ส่วนที่เหลือ ฉันเทใส่มือแล้วให้มันกินโดยตรง

เลีย—

มันไว้ใจมนุษย์ จึงยอมรับโดยไม่มีท่าทีลังเลเลย

พอแมวตัวนั้นเลียโพชั่นจนหมด สิ่งที่น่าทึ่งก็เกิดขึ้น

ขนที่ซีดหมองกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง

หูและหางที่เคยขาดก็งอกขึ้นมาใหม่ ดวงตาที่หายไปก็เปล่งประกาย

“ว้าว…”

น่าอัศจรรย์จริง ๆ

ดูเหมือนแมวเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน มันร้องเบา ๆ แล้วเช็กสภาพร่างกายของตัวเอง

มันกะพริบตา แล้วเลียหางของตัวเอง

สักพักมันก็เงยหน้าขึ้นมามองฉัน

“เหมียว”

แมวที่ร้องเสียงหวานเมื่อครู่ ทิ้งตัวลงนอนบนตักฉัน

ครืด—

มันส่งเสียงคล้าย ๆ เซบยอก แล้วก็หลับไป

ความเหนื่อยล้าจากกระบวนการฟื้นฟูเริ่มแสดงออกมา

“ตอนนี้เด็กคนนี้จะถือว่าท่านคยออุลเป็นผู้มีพระคุณแล้วนะคะ”

“เอ่อ… เอนเซียเป็นคนใช้โพชั่นกับน้องจะไม่ดีกว่าเหรอ?

“ไม่ค่ะ เพราะมันถูกเลี้ยงมาเพื่อคุณ”

“อ๋อ”

ก็จริง

แต่เดี๋ยวก่อน นั่นมันเรื่องของสุนัขล่านี่นา?

แมว…

ฉันก็ชอบแมวเหมือนกัน แค่นี้ก็ไม่มีปัญหา

ฉันวางมือลงบนแมวที่หลับอยู่บนตักเบา ๆ

หลังจากลูบมันอยู่พักใหญ่ ฉันก็เผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว

วันนี้เป็นวันที่ดียิ่งขึ้น เพราะฉันได้อยู่กับเอนเซีย

━━━━━━━━━━━━━━━━━

ฉันกลับมาที่สวนพร้อมกับแมวในอ้อมแขน

เลวีนัสที่กำลังเล่นกับอาร์โก้อยู่เห็นพวกเราเข้า ก็รีบกระโดดดึ๋ง ๆ เข้ามา

“ราชา! ราชาพาลูกหมามาด้วยเหรอ?!”

“เอ่อ… นี่ไง”

มันไม่ใช่ลูกหมา แต่เป็นแมว ก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง

ฉันอุ้มแมวขึ้นมาให้เลวีนัสดู

เลวีนัสดูตกใจเล็กน้อย

“ลูกหมานี่หน้าตาเหมือนแมวเลย!”

“ใช่แล้ว ลูกหมาตัวนี้ร้องเหมือนแมวเลยล่ะ”

“หา?!”

ปฏิกิริยาแบบนี้แหละ ดีเลย

ไม่รู้ทำไม อยู่ ๆ ฉันก็รู้สึกอยากแกล้งขึ้นมานิด ๆ

━━━━━━━━━━━━━━━━━

ขอบคุณ คุณพันธวงศ์ สำหรับการโดเนทครับ