“คยออุล เกิดอะไรขึ้นเหรอ? คยออุล?”

เสียงของยอรึมในโทรศัพท์ฟังดูร้อนรน

ฉันไม่รู้จะพูดอะไรดี จึงลังเลอยู่นานโดยไม่ตอบกลับไป

‘ผู้ปกครองเหรอ’

มันเป็นสถานการณ์ที่น่าหงุดหงิด แต่ก็พอเข้าใจได้

ในโลกนี้ ฉันไม่มีบัตรประชาชนหรืออะไรแบบนั้นเลย

ถ้าเกิดอะไรขึ้น ฉันก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องขอความช่วยเหลือจากใครสักคนที่มีตัวตนถูกต้อง

ใครสักคนอย่างยอรึม

“เอ่อ… จริง ๆ แล้วก็ไม่ได้มีอะไรหรอก ฉันแค่จะซื้อช็อกโกแลต แต่พวกเขาบอกว่าต้องพาผู้ปกครองมาด้วย”

“ต้องพาผู้ปกครองมาซื้อช็อกโกแลต… อ๋อ เพราะเธอเป็นแมวใช่ไหม?”

“ใช่”

ฉันมองไปที่แซบยอกซึ่งกำลังงีบอยู่ข้าง ๆ

เวลาเธอหลับ เธอดูเหมือนแมวจริง ๆ จนใครก็อาจเข้าใจผิดได้ง่าย

“เอ่อ คยออุล ขอพี่คุยกับพนักงานหน่อยได้ไหม? ผ่านวิดีโอคอลก็ได้”

“โอเค”

ฉันกดปุ่มวิดีโอคอลแล้วยื่นสมาร์ตโฟนให้พนักงานร้าน

เพราะเคาน์เตอร์สูง ฉันเลยต้องเขย่งปลายเท้าเพื่อส่งโทรศัพท์ให้

เมื่อไหร่ฉันจะโตขึ้นกว่านี้นะ?

ฉันก้มหน้าลงพลางฟังบทสนทนาระหว่างผู้หญิงสองคน

ด้วยหูที่ไวของฉัน ฉันจึงได้ยินเสียงของยอรึมผ่านสมาร์ตโฟนอย่างชัดเจน

“อ๊ะ…!”

พนักงานร้านรีบยืนตัวตรงเมื่อเห็นยอรึมปรากฏตัวขึ้นกะทันหัน

เห็นแบบนี้แล้ว ยอรึมดูเหมือนคนดังจริง ๆ

“นี่เป็นเรื่องของเด็ก ๆ กับช็อกโกแลตใช่ไหมคะ?”

“ใช่ค่ะ เผื่อเอาไว้เท่านั้นเอง”

“ฮิฮิ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ เด็ก ๆ เป็นแมวก็จริง แต่เรื่องอาหารไม่มีปัญหาค่ะ”

“อ๋อ… จริงเหรอคะ?”

สีหน้าของพนักงานร้านดูรู้สึกผิดขึ้นมา

เธอดูเหมือนจะคิดว่าตัวเองตื่นตูมเกินไป ท่าทางของเธอจึงระมัดระวังมากขึ้น

พูดตามตรง ฉันรู้สึกขอบคุณสำหรับความใส่ใจของเธอมากกว่า

การได้รับความห่วงใยจากใครสักคนไม่ใช่เรื่องเลวร้ายเลย

“ค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องอาหารของพวกเธอหรอกค่ะ”

“โอเค เข้าใจแล้วค่ะ ขอบคุณที่สละเวลานะคะ”

โค้งคำนับ—

พนักงานร้านโค้งคำนับเบา ๆ ไปทางสมาร์ตโฟน

เธอยอมเชื่อยอรึมอย่างง่ายดาย คงเพราะสถานะทางสังคมของอีกฝ่าย

“เธอบอกว่าเธอกินได้ ขอโทษด้วยนะ”

“ไม่เป็นไร”

“เอ่อ… นี่ ฉันจะให้สองอันนี้เป็นของแถมนะ”

เธอยื่นอมยิ้มสองอันมาให้ฉัน

แม้ว่าฉันจะไม่ค่อยชอบของแถม แต่ครั้งนี้ฉันก็ตัดสินใจรับไว้

ฉันแกะอันหนึ่งออกแล้วใส่เข้าปากของแซบยอก

เธอถืออมยิ้มไว้ในมือแล้วเลียมันแม้ในขณะง่วงงุน

‘ฉันจะอุ้มเธอไว้บนหลังละกัน’

หลังจากจ่ายเงินเสร็จ ฉันก็อุ้มแซบยอกขึ้นหลัง

ฉันแขวนถุงที่มีเค้ก ช็อกโกแลต และการ์ดแอนิมอลคิงไว้กับหางของเธอ

ด้วยพละกำลังของเธอ เธอสามารถถือมันไว้ได้อย่างง่ายดาย

ถึงเวลาต้องกลับบ้านแล้ว

กลับไปยังที่ที่เลวีนัสกำลังรออยู่

━━━━━━━━━━━━━━━━━

วันนี้เป็นวันที่ต้องออกสำรวจดันเจี้ยน

ยอรึมที่ออกมาข้างนอกแต่เช้าตรู่ใช้เวลาสักพักจ้องมองสมาร์ตโฟนของตัวเองอยู่เงียบ ๆ

“อ่า…”

เธออยากวิดีโอคอลกับคยออุลให้นานกว่านี้

คยออุลก็เป็นแบบนี้เสมอ เรียกผู้ปกครองมาเพื่อซื้อช็อกโกแลต

รอยยิ้มเล็ก ๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าของยอรึมขณะมองไปรอบ ๆ

เหล่านักผจญภัยที่อยู่ใกล้ ๆ ไม่ใช่คนที่จะพูดคุยด้วยได้ง่ายนัก

ส่วนใหญ่แต่งงานและมีลูกแล้ว

พวกเขากำลังคุยกันเรื่องการเลี้ยงลูกและวิธีกล่อมลูกเข้านอน

ยอรึมซึ่งไม่มีลูกเป็นของตัวเองก็ได้แต่นั่งฟังพวกเขาคุยกันเงียบ ๆ

“เฮ้อ… ลูกฉันไม่ยอมแตะผักเลย อยากให้กินได้หลาย ๆ อย่างบ้างจัง…”

“เด็กวัยนั้นทุกคนก็เป็นแบบนั้นแหละค่ะ”

เหล่านักผจญภัยที่กำลังคุยเรื่องนิสัยเลือกกินของลูก จู่ ๆ ก็หันมามองยอรึม

ทำไมพวกเขาถึงมองฉันล่ะ?

ยอรึมค่อย ๆ คลายแขนที่กอดอกอยู่ลงอย่างระมัดระวัง พยายามจับจังหวะในวงสนทนา

“ยอรึม เด็ก ๆ ของเธอกินผักเก่งใช่ไหม?”

เด็ก ๆ ของฉัน

ยอรึมรู้ทันทีว่าหมายถึงใคร

“ค่ะ เด็ก ๆ ของฉันไม่เลือกกินเลย… แต่คุณก็รู้นะคะว่าฉันยังไม่แต่งงาน? ฉันเป็นพี่สาว ไม่ใช่แม่ของพวกเขา…”

“โอ้ แน่นอน เราแค่ถามเพราะเธอเป็นผู้ปกครองของพวกเขาน่ะ”

“แหะ ๆ แค่อยากรู้เฉย ๆ น่ะ”

แม่คนตอนอายุเท่านี้เหรอ?

…ถ้าเด็ก ๆ พวกนั้นเป็นลูกของฉันจริง ๆ ก็คงจะไม่แย่นะ

ขณะที่ยอรึมกำลังเผลอคิดอะไรเพลิน ๆ ก็มีใครบางคนเดินเข้ามาใกล้

เธอเป็นนักผจญภัยหญิงที่มีลูกวัยสี่ขวบอยู่ด้วย

“เด็กของเธอกินผักโขมด้วยเหรอ?”

“ค่ะ พวกเขาไม่ค่อยมีอะไรที่ไม่ชอบกินเลย”

“ทำได้ยังไงกันนะ…?”

นักผจญภัยหญิงดูประหลาดใจมาก ส่วนยอรึมก็เผลอยืดไหล่อย่างภูมิใจ

โดยไม่รู้ตัวเลยว่าเธอกำลังกลายเป็นผู้ปกครองจอมโม้ ยอรึมก็ให้คำแนะนำออกไป

“ลองปลูกแปลงผักดูไหมคะ?”

“แปลงผัก?”

“ใช่ค่ะ ถ้าให้พวกเขาปลูกผักเอง จะช่วยให้พวกเขารู้สึกภูมิใจ และยอมกินผักได้ง่ายขึ้น”

“โอ้…! ความคิดดีมากเลยค่ะ!”

เพี๊ยะ!

นักผจญภัยหญิงตบมือเหมือนเพิ่งค้นพบทางสว่าง

ข้าง ๆ เธอ มีนักผจญภัยชายที่มีลูกสามคนเดินเข้ามา

“ยอรึม เวลาเด็ก ๆ ดื้อ คุณจัดการยังไงเหรอ?”

“อืม…”

“ไม่ดุเหรอ?”

“ไม่ค่อยค่ะ พวกเขาไม่เคยทำอะไรที่สมควรโดนดุเลย”

“…แบบนั้นก็เป็นไปได้ด้วยเหรอ?”

ดวงตาของนักผจญภัยชายคนนั้นสั่นไหวด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

มีใครบางคนที่ฟังอยู่หลุดหัวเราะเบา ๆ ออกมา

“จินชอล นายมีลูกชายสามคน ส่วนยอรึมมีลูกสาวสามคน”

“อา แบบนั้นมันต่างกันเหรอ?”

“ต่างกันมากเลยล่ะ”

เมื่อได้ฟังบทสนทนาของกลุ่มนักผจญภัย ยอรึมก็รู้ตัวขึ้นมาในทันที

เด็ก ๆ ของเรานี่นิสัยดีจริง ๆ เลย

ฉันไปช่วยชาติไว้ในชาติที่แล้วรึเปล่านะ?

ยอรึมซาบซึ้งใจจนเผลอยกมือขึ้นประสานกันราวกับกำลังสวดอธิษฐาน

บทสรุปที่ยอรึมได้จากกลุ่มนักผจญภัยที่เป็นพ่อแม่ก็คือ—

เด็ก ๆ ของเรานี่แหละดีที่สุดแล้วแน่นอน

━━━━━━━━━━━━━━━━━

“เลวีนัส”

ฉันเปิดประตูหน้าบ้านแล้วเดินเข้าไปข้างใน

สิ่งที่เห็นคือโซเฟียที่เพิ่งตื่น กับเลวีนัสที่กำลังเหม่อมองเธออยู่

“เจ้าไปไหนมา?”

“ฉันแค่ออกไปซื้อของนิดหน่อย”

แท็ป แท็ป—

ฉันใช้หางสะกิดแซบยอกที่ยังเกาะอยู่บนหลัง

เธอขยับหางแล้วยื่นถุงให้ฉัน

เดิมทีฉันตั้งใจจะจัดเซอร์ไพรส์แบบเงียบ ๆ

แต่ถ้าเอาออกมาให้เห็นแบบนี้เลยก็คงไม่เลวเหมือนกัน

ฉันรับถุงมาแล้วนั่งลงหน้าตั้งโต๊ะกลางห้องนั่งเล่น

“เลวีนัส มานี่สิ”

“…โอเค”

เลวีนัสเดินเข้ามาอย่างแผ่วเบา ฉันจึงค่อย ๆ เอาของที่ซื้อมาวางไว้ตรงหน้าเธอ

เมื่อขนมช็อกโกแลต เค้ก และการ์ดแอนิมอลคิงถูกหยิบออกมาทีละชิ้น ดวงตากลมโตคล้ายกระต่ายของเลวีนัสก็เบิกกว้าง

ฉันรู้สึกได้ทันทีว่าความรู้สึกของเธอดีขึ้นเล็กน้อยแล้ว

“ราชา วันนี้คือวันเลี้ยงฉลองเหรอ…?!”

“ใช่แล้ว วันนี้เป็นวันเลี้ยงฉลอง”

“ว้าว…!”

มันเป็นงานเลี้ยงเล็ก ๆ ที่มีแค่เค้กกับช็อกโกแลต

แต่เลวีนัสมีความสุข และนั่นคือสิ่งที่สำคัญที่สุด

“เรามากินช็อกโกแลตกันไหม?”

“อืม…!”

มันเป็นช็อกโกแลตคุณภาพดี ห่อแยกชิ้นอย่างเรียบร้อย

เราทุกคนแกะห่อและใส่มันเข้าปากพร้อมกัน

“……!”

“อึ๊ก!”

“แฮ่ก!”

ช็อกโกแลตนั้นขมมากจนแทบทนไม่ไหว

หูและหางของพวกเรากระตุกขึ้นพร้อมกัน

เลวีนัสร้องเสียงหลง ส่วนแซบยอกขู่ฮึ่ม

มีแค่โซเฟียที่ไม่แสดงอาการอะไรเลย

“ช็อกโกแลตนี้น่าจะขมเกินไปสำหรับเด็ก ๆ”

“ชะ-ใช่…”

บางทีต่อมรับรสของพวกเราอาจจะไวเกินไป แต่รสขมนั้นชวนช็อกจริง ๆ

ฉันไม่กล้าแม้แต่จะหยิบชิ้นที่สองขึ้นมากิน

ฉันรู้สึกเสียใจแทนเลวีนัสที่ช็อกโกแลตที่ซื้อมาเป็นแบบนี้

“ขอโทษนะ… ฉันควรตรวจดูก่อนซื้อให้ดีกว่านี้…”

ฉันขยำห่อช็อกโกแลตเปล่าในมือ แล้วหันไปมองเลวีนัส

แต่เธอกลับเอามือปิดปากแล้วหัวเราะคิกคัก

“ราชา ช็อกโกแลตนี่ขมมากเลย!”

“ชะ-ใช่ เธอไม่เป็นไรใช่ไหม เลวีนัส?”

“ไม่เป็นไร! มันตลกดี!”

คิกคิกคิก

เลวีนัสหัวเราะเสียงใส ดูเหมือนเธอจะสนุกกับมันมาก

หางของฉันกับแซบยอกที่เคยตั้งชี้ เริ่มส่ายไปมาอย่างร่าเริง

“งั้นเรามากินเค้กแครอทแทนช็อกโกแลตกันเถอะ”

“เค้กแครอทเหรอ?!”

“ใช่ มันเป็นเค้กที่ทำจากแครอทน่ะ”

“อะไรนะ?! มีของแบบนี้อยู่ด้วยเหรอ?!”

เลวีนัสชะโงกหน้าไปดูเค้กแครอทที่อยู่ในกล่อง

พอเธอดูจนพอใจแล้ว โซเฟียก็ยกกล่องเค้กขึ้นมา

“รอสักครู่นะ ข้าจะไปตัดเค้กก่อน”

“โอเค”

ระหว่างที่โซเฟียไปตัดเค้ก พวกเราก็เริ่มแกะซองการ์ดแอนิมอลคิง

ซองมันเยอะมากจนพวกเราต้องใช้เวลานานพอสมควรแค่เพื่อแกะมันออกมา

“อะไรกันเนี่ย…?!”

พอถึงซองที่สิบ เลวีนัสก็ยกการ์ดใบนึงขึ้นมาให้ดู

เป็นการ์ดที่ส่องประกายสีทอง

“นั่นการ์ดอะไรน่ะ?”

“มันคือการ์ด ‘ออลเฟรนด์’…!”

ตุ้บ!

เลวีนัสวางการ์ดลงบนโต๊ะ

การ์ดใบนั้นรวมตัวละครหลักและตัวประกอบทั้งหมดจาก Animal King ไว้ด้วยกัน

แม้ว่าจะมีตัวละครเยอะ แต่ทุกตัวก็ยังจำแนกได้จากลักษณะสัตว์ที่เป็นเอกลักษณ์ของพวกเขา

“ทุกคนอยู่ครบเลยนะ?”

“ใช่เลย! เพราะพวกเขาเป็นเพื่อนกันหมดไง! ดูสิ มีแมวดำด้วย!”

“เจ๋งมากเลย”

ดวงตาของเลวีนัสเปล่งประกายสดใสราวกับการ์ดสีทอง

แต่ทันทีที่ดูเหมือนเธอจะร่าเริงขึ้น เลวีนัสก็ไหล่ตกแล้วซบหน้าลงกับโต๊ะ

“เลวีนัสก็อยากเป็นเพื่อนกับทุกคนตลอดไปเหมือนกัน…”

“ก็ได้นี่”

“แต่เลวีนัส…”

“เป็นเพราะพวกมนุษย์สัตว์หัวรุนแรงใช่ไหม?”

พอฉันถามแบบนั้น เลวีนัสก็สะดุ้ง

เธอเงยหน้าขึ้นมานิดหน่อย และฉันก็เห็นน้ำตาคลออยู่ในดวงตา

“ราชารู้เรื่องนี้อยู่แล้วเหรอ…?”

“รู้สิ”

“เลวีนัสน่ะ…”

ขณะที่เลวีนัสกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง โซเฟียก็เดินเข้ามาพร้อมกับเค้กที่ถูกหั่นไว้เรียบร้อยแล้ว

เธอถอนหายใจลึก อาจเป็นเพราะได้ยินบทสนทนาของพวกเรา

“เมื่อคืนข้าคุยเรื่องนี้กับทางกิลด์แล้วล่ะ”

“จริงเหรอ? มาสเตอร์ว่าไงบ้าง?”

ฉันรู้ดีว่า มาสเตอร์ไม่สามารถเข้ามาเกี่ยวข้องได้ง่าย ๆ ด้วยเหตุผลทางการเมือง

แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็อดรู้สึกมีความหวังไม่ได้

“เขาโกรธมากเลยนะ ยูนาเองก็สบถออกมาด้วย ฉันไม่คิดเลยว่าเธอจะพูดคำหยาบได้ขนาดนั้น”

“สบถเหรอ?”

“ใช่ มันไม่ใช่คำที่ฉันจะพูดต่อหน้าพวกเด็ก ๆ ได้หรอกนะ”

ยูนาสบภคำอะไรออกมากันนะ ถึงขนาดทำให้โซเฟียไม่กล้าพูดมันออกมา?

ฉันอดสงสัยเรื่องนั้นไม่ได้เลย

“บอกหน่อยไม่ได้เหรอ? พวกเราเคยได้ยินคำหยาบแรง ๆ มาก่อนแล้วนะ”

“อะ-อืม…”

โซเฟียหันหน้าหนีสายตาของฉัน

ไม่รู้ทำไม ดวงตาของเธอถึงได้สั่นไหวอยู่เล็กน้อย

“ก็ไม่ใช่ว่าเธอจะพูดใส่ฉันซะหน่อย”

“ฮืม… ถ้าเจ้าอยากรู้ขนาดนั้นก็ได้…”

โซเฟียโน้มตัวลงมากระซิบที่ข้างหูฉัน

เธอพูดเสียงเบา ๆ จนมีแค่ฉันที่ได้ยิน

สิ่งที่เธอพูดออกมานั้น ช่างน่าตกใจจริง ๆ