แหะแหะ

คยออุลหัวเราะออกมาอย่างประหม่า

แม้ว่าเธอจะเป็นคนที่หาเงินได้มากที่สุด แต่ใบหน้าซีดของเธอกลับแดงระเรื่อ อาจเพราะรู้สึกแย่ที่ทำได้แค่ซื้อเครื่องดื่มให้ทุกคน

มือเล็ก ๆ ของเธอกำชายเสื้อแน่น และใบหูที่ห้อยต่ำทำให้เธอดูน่าสงสาร

จริงๆ แล้วแค่เครื่องดื่มก็ไม่จำเป็นเลยด้วยซ้ำ

เด็กมนุษย์สัตว์ตัวเล็ก ๆ คนนี้มีหนี้สินติดตัวมาได้ยังไงกันนะ?

ชินซอยอนมองไปรอบ ๆ อย่างช่วยเหลืออะไรไม่ได้

แล้วจู่ ๆ คังจินโฮซึ่งเฝ้ามองอยู่เงียบๆ จากที่ไกลก็เดินเข้ามา

“อย่าเสียเงินเลย เราจะมีเลี้ยงสังสรรค์หลังจากนี้อยู่แล้ว”

คังจินโฮโบกมือเบา ๆ เป็นเชิงบอกว่าไม่ต้องซื้ออะไรทั้งนั้น

แม้ชินซอยอนจะรู้ดีว่าไม่มีแผนเลี้ยงอะไรทั้งนั้น แต่เธอก็ไม่พลาดที่จะเล่นตามน้ำ

“อ้อ จริงสิ พวกเรานัดว่าจะไปกินข้าวกันนี่นา ใช่ไหม?”

“มีด้วยเหรอ?”

“มีสิ! พอฝึกเสร็จเราจะไปกินข้าวดี ๆ ด้วยกันไง จำไม่ได้เหรอ?”

“อ๋อ… ฉันไม่รู้เลย”

แน่นอนว่าเธอต้องไม่รู้อยู่แล้ว

เพราะมันเป็นเรื่องที่เพิ่งแต่งขึ้นเดี๋ยวนั้นเอง

ขณะที่ชินซอยอนถอนหายใจด้วยความโล่งอก คังจินโฮกลับคิดไปอีกทางหนึ่ง

‘ต้องจัดการเรื่องนี้ให้ได้’

หนี้ก้อนนั้น ไม่จำเป็นต้องจ่ายคืนเลยด้วยซ้ำ

เขาอยากจะบอกเธอไปตรง ๆ แต่คยออุลมีความรู้สึกต่อต้านการรับของฟรีที่รุนแรงราวกับเป็นโรค

ไม่มีวิธีไหนที่จะเกลี้ยกล่อมเธออย่างนุ่มนวลหน่อยเหรอ?

คังจินโฮคิดแล้วคิดอีก

‘แค่การให้เธอชำระหนี้ก็เป็นปัญหาแล้ว’

เพราะทันทีที่เธอปลดหนี้ได้ เธอก็จะพยายามกลับไปยังโลกของตัวเอง

โลกที่เต็มไปด้วยซากศพที่เคลื่อนไหวได้

ถ้าเธอพัฒนาแข็งแกร่งขึ้นก่อนกลับไป มันก็คงไม่เลวร้ายเท่าไหร่

สักวันหนึ่ง เธอจะได้เห็นบ้านเกิดผ่านประตูมิตินั้นอีกครั้ง

ควรหาทางยกเลิกหนี้ให้เธอ แต่ยืดเวลาให้นานที่สุดใช่ไหม?

หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน คังจินโฮก็ตัดสินใจได้ในที่สุด

“…เดี๋ยวฉันจะแสดงวิธีการชำระหนี้ของเธอให้เร็วขึ้นในภายหลัง”

“หนี้ของฉันเหรอ?”

“ใช่ ตอนนี้แค่โฟกัสที่ดันเจี้ยนไปก่อน อย่าให้สมาธิของเธอลอยไปที่อื่น”

“อ๋อ ได้เลย”

ก็จริง การเสียสมาธิในดันเจี้ยนไม่ใช่เรื่องดีเลย

คยออุลพยักหน้า ขยับมือที่ถือธนูให้แน่นขึ้น

ตอนนี้เธอตัดสินใจที่จะให้ความสำคัญกับการเคลียร์ดันเจี้ยนเป็นอันดับแรก

━━━━━━━━━━━━━━━━━

บอสมอนสเตอร์คือเอนท์ที่มีขนาดใหญ่กว่าปกติหลายเท่า

มันค่อนข้างน่ากลัว แต่ก็ไม่ยากที่จะปราบ

ก็เพราะมีนักผจญภัยมือใหม่ราว ๆ ยี่สิบคนที่ร่วมกันโจมตีบอสพร้อม ๆ กัน

“ฮืม…”

ดูเหมือนว่าการมีจำนวนมากจะได้ผลในโลกนี้เช่นกัน

รู้สึกเหมือนขาดอะไรไปบางอย่าง ฉันเล่นกับแก้วที่ว่างเปล่าในมือ

มันเป็นแก้วจากร้านอาหารที่เราไปหลังจากล่าบอสเสร็จในงานเลี้ยงของบริษัท

“เธอดูไม่ค่อยดีนะ”

มาสเตอร์รินน้ำใส่แก้วให้ฉัน

ฉันไม่ได้กระหายน้ำ แต่ก็รับมันด้วยความสุภาพทั้งสองมือ

“มันต่างจากที่ฉันจินตนาการไว้มากเลย ดูเหมือนว่าจะขาดความตึงเครียด…”

“ก็เพราะมันเป็นแค่การฝึกฝน ฉันเลือกดันเจี้ยนที่ง่ายที่สุดในหมวดดันเจี้ยนระดับสาม แล้วก็มีคนเยอะด้วย”

“ถ้างั้น การต่อสู้จริงมันยากกว่านี้มากใช่ไหม?”

“ใช่แล้ว ถ้าเข้าไปในระดับแบบวันนี้ เธออาจจะได้รับบาดเจ็บสาหัส”

มาสเตอร์ที่อาจจะกระหายน้ำจากการพูดมาตลอด ดื่มน้ำในแก้วจนหมด

เมื่อฉันพยายามที่จะเติมน้ำใส่แก้วที่ว่างเปล่าของเขา เขาก็หยุดฉันไว้โดยการเอามือมาวางไว้ที่ปากของแก้ว

“ฉันจะทำเอง”

“…โอเค”

ฉันรู้สึกเก้อเขินเล็กน้อย

อาจจะเป็นเพราะว่าเราอยู่ในร้านอาหารหรู ๆ

ฉันมองไปรอบ ๆ ในขณะที่จับแก้วไว้ในมือ

มันเป็นร้านซูชิที่มีห้องส่วนตัว

พนักงานเสิร์ฟเคาะประตูห้อง

“ขออนุญาตเข้าไปได้ไหมคะ?”

ทุกคนหันไปมองมาสเตอร์ทันทีที่พนักงานเสิร์ฟเดินเข้ามา

พวกเขารู้ดีว่ามีเพียงมาสเตอร์เท่านั้นที่สามารถอนุญาตได้

แต่มาสเตอร์ที่กำลังถูกทุกสายตามองอยู่ก็แค่ดื่มน้ำของตัวเองต่อไป

เขาส่งสายตาให้ฉัน เหมือนจะบอกให้ฉันเป็นคนตอบแทนเขา

จะให้ฉันพูดแทนทุกคนที่นี่งั้นเหรอ?

มันรู้สึกยากเกินไปสำหรับฉัน

แต่ในเมื่อเป็นคำสั่งของมาสเตอร์ ฉันจึงตัดสินใจพูดออกไป

“เข้ามาได้เลย…”

ทันทีที่ฉันตอบ ประตูก็ถูกเปิดออก

พนักงานเสิร์ฟยิ้มให้อย่างอบอุ่น

ฉันไม่รู้จะพูดอะไรดี เลยทำได้แค่ก้มศีรษะลง

ด้วยเหตุผลบางอย่าง รอยยิ้มของพนักงานเสิร์ฟกลับยิ่งกว้างขึ้น

“ท่านสั่งให้เสิร์ฟทั้งหมดพร้อมกันใช่ไหมคะ?”

รถเข็นที่พนักงานนำเข้ามาเต็มไปด้วยซาชิมิคุณภาพสูง

ปลาแบบที่ไม่มีทางหาจับกินได้จากบ่อธรรมดา

“ว้าว…”

นี่มันซาชิมิทูน่านี่นา

ฉันกินของแบบนี้ได้จริงเหรอ?

ฉันถึงกับหยิบตะเกียบไม่ออก เอาแต่จ้องมองซาชิมิทูน่าอย่างไม่วางตา

ชินซอยอนเลื่อนจานซาชิมิมาทางฉัน

“คยออุล เธอเป็นคนที่ทำผลงานดีที่สุดใช่ไหม? มีกฎนะว่าคนที่ทำผลงานสูงสุดต้องกินก่อน”

นักผจญภัยมีกฎแบบนี้ด้วยเหรอ?

ฉันเงยหน้ามองมาสเตอร์ด้วยดวงตาเบิกกว้าง แล้วเขาก็พยักหน้าเห็นด้วย

“ทุกคนสู้กันอย่างหนักอยู่ข้างหน้า แต่ฉันแค่ยิงธนูอยู่ข้างหลังอย่างสบาย ๆ เท่านั้นเอง”

“นั่นก็ถือว่าเป็นทักษะเหมือนกันนะ”

“อะ เอ่อ…”

ถ้าฉันพูดมากกว่านี้ มันคงจะฟังดูเหมือนโม้

ฉันจึงไม่อ้างอะไรอีกต่อไป และหยิบซาชิมิทูน่าขึ้นมากิน

“……!”

รสชาตินั้นอร่อยจนทำให้ขนที่หูและหางของฉันลุกชันไปหมด

ทันทีที่ฉันกลืนปลาทูน่าซาชิมิลงไป หางของฉันก็เริ่มกระดิกอย่างบ้าคลั่ง

“อร่อยไหม?”

“อร่อย เป็นของกินที่อร่อยเป็นอันดับสองเท่าที่เคยกินมาเลย”

“อันดับสองเหรอ? งั้นอันดับหนึ่งคืออะไรล่ะ?”

แน่นอนว่าอันดับหนึ่งคืออาหารฝีมือของยอรึม

ไม่ใช่แค่รสชาติ แต่อยู่ที่ฉันรู้ถึงความตั้งใจของคนทำต่างหาก

แน่นอนว่าฉันไม่ได้พูดออกไป เพราะมันน่าอาย

ฉันจึงได้แต่นั่งกินซาชิมิอย่างเงียบ ๆ

ซาชิมิที่กินร่วมกับพวกนักผจญภัยนั้นอร่อยอย่างเหลือเชื่อ

━━━━━━━━━━━━━━━━━

หน้าเต็นท์ของคยออุล

ยอรึมยืนกอดอกอยู่ตรงนั้น

‘ควรทำตอนที่ยังพอมีเวลา’

หม้อสองใบของคยออุลที่เธอเผลอทำพังไป

เธอเคยคิดจะซื้อใบใหม่แล้วทำให้ดูเก่าเล็กน้อยก่อนจะเอาไปให้ แต่ก็เปลี่ยนใจ

เพราะสายตาของคยออุลนั้นพัฒนาขึ้นทุกวัน

ดวงตาของเธอที่แม่นยำกว่าคนทั่วไปสามารถมองออกได้ทันทีว่าเป็นของใหม่

ดังนั้นเธอจึงต้องใช้ความพยายามในการหาของมือสองที่ดูดีพอ

ขณะที่ยอรึมตัดสินใจแน่วแน่ คยออุลก็เดินเข้ามาพร้อมกับหางที่กำลังกระดิก

“ทำอะไรอยู่เหรอ?”

“หือ? คยออุล กลับมาแล้วเหรอ?”

“ใช่ งานเสร็จเร็วกว่าที่คิด”

คยออุลยื่นถุงพลาสติกออกมา

ข้างในมีซาชิมิเกรดพรีเมียมอยู่

“ซาชิมิ?”

“ใช่ มาสเตอร์ซื้อมาให้พวกเรา”

“คือ… งั้น กินกันตอนเย็นดีไหม? ตอนนี้พี่มีเรื่องที่ต้องทำอยู่”

“มีเรื่องต้องทำเหรอ?”

มีอะไรที่สำคัญถึงขั้นทำให้เธอปฏิเสธซาชิมิอันแสนล้ำค่านี้ได้กันนะ?

คยออุลเอียงศีรษะอย่างสงสัย

“อืม พี่ต้องไปเอาของบางอย่างที่จุดรีไซเคิลน่ะ”

เธอไม่ได้พูดว่าของที่ว่านั่นคือหม้อที่เธอทำพังไป

เพราะคยออุลที่จิตใจดีต้องห้ามแน่ ๆ ว่าไม่จำเป็นต้องทำขนาดนั้น

ยอรึมจึงจำเป็นต้องหาเหตุผลอื่นมาแทน

“คุณจะไปเก็บของที่จุดรีไซเคิลเหรอ?”

ยอรึมที่รวยขนาดนั้นน่ะนะ?

ดวงตาของคยออุลเบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อ

“ก็แค่เป็นพี่สาวของคยออุลไม่ได้แปลว่าพี่จะต้องใช้แต่ของใหม่เสมอ ถ้ามีของใช้ได้ พี่ก็ใช้ของมือสองเหมือนกัน”

“…จริงเหรอ?”

ยอรึมใช้ของมือสอง

เป็นเรื่องที่น่าตกใจที่สุดเท่าที่คยออุลได้ยินมาในช่วงหลายวันมานี้

“ใช่ อาจจะเจอของที่พี่ต้องการที่นั่นก็ได้ พี่จะแค่แวะไปดูแป๊บเดียว”

แหะแหะ

ยอรึมหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะก้าวถอยหลัง แล้วคยออุลก็เดินตามมา

“ฉันไปด้วย”

“ไปกับพี่เหรอ?”

“ใช่ ฉันอยากไปด้วยว่าเผื่อจะมีอะไรที่ใช้ได้บ้าง”

“เอ่อ… ก็ได้มั้ง?”

การได้อยู่กับคยออุลตามลำพัง ก็ไม่เลวเหมือนกัน

แม้ว่าที่นั่นจะเป็นจุดรีไซเคิลก็ตาม

‘อยู่ที่ไหนก็ไม่สำคัญ ถ้าได้อยู่กับคยออุล’

ยอรึมจึงพาคยออุลไปที่จุดรีไซเคิลของคอนโด

เธออยากจะชวนคุย แต่พอเห็นคยออุลกำลังตั้งใจคุ้ยหาของอยู่ ก็เลือกจะเงียบไว้ก่อน

‘ต้องหาหม้อให้เจอก่อน’

ยอรึมนั่งยอง ๆ ที่จุดรีไซเคิลแล้วเริ่มคุ้ยกองขยะ

ด้วยความที่คอนโดมีหลายตึก ของจึงถูกทิ้งไว้มากมายจนหาหม้อไม่เจอเลย

“อึ๋ย…”

มีอะไรเหนียว ๆ ติดอยู่ที่มือของเธอ

กลิ่นอับชื้นทำให้เธอต้องย่นจมูก

‘หาแค่หม้อก็พอ หาแค่หม้อให้เจอก็พอ’

เธอรวบรวมความกล้า แล้วก็เริ่มค้นหาต่อในจุดรีไซเคิล

ขณะนั้นเอง มีใครบางคนเดินเข้ามาหายอรึมจากด้านหลัง

เป็นหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งที่ถือเสื้อผ้าเก่าไว้ในมือ และเฝ้ามองแผ่นหลังของยอรึมอยู่นานแล้ว

“…ผู้หญิงสาว ๆ แบบหนู มาคุ้ยอะไรแบบนี้ทำไมเหรอ?”

“ห๊ะ?!”

เธอรู้สึกว่ามีคนเข้ามาใกล้ แต่ไม่คิดว่าจะถูกมองอยู่แบบนี้

ยอรึมหันกลับไปด้วยความตกใจ

“ยอรึมไม่ใช่เหรอ…?”

หญิงวัยกลางคนจำยอรึมได้ และแสดงสีหน้าประหลาดใจออกมา

เธอไม่อยากเชื่อเลยว่า คนที่ร่ำรวยอย่างยอรึมจะมาคุ้ยของที่จุดรีไซเคิล

“อ๊ะ สวัสดีค่ะ…”

“มาทำอะไรตรงนี้เหรอจ๊ะ?”

“เอ่อ แค่มาหาหม้อที่ยังพอใช้ได้น่ะค่ะ…”

ยอรึมพูดแผ่วลงก่อนจะเงียบไปในที่สุด

เธอแอบกังวลว่าคยออุลจะคิดยังไงถ้าได้ยินแบบนี้ แต่โชคดีที่ตอนนี้คยออุลกำลังง่วนกับการหาของอยู่

“โอ้ ประหยัดจังเลยนะจ๊ะ งั้นเอาหม้อจากบ้านฉันไปใช้ไหม?”

“จ-จริงเหรอคะ?!”

“ฉันมีเยอะเลย แป๊บนึงนะ เดี๋ยวเอามาให้”

“ค่ะ! หนูจะรอนะคะ!”

นี่คือความรู้สึกที่ได้ของที่ยังใช้ได้สินะ?

อยู่ดี ๆ เธอก็รู้สึกว่าเริ่มเข้าใจความรู้สึกของคยออุลขึ้นมานิดหน่อย

‘งั้นก็รอหน่อยแล้วกัน’

ยอรึมตัดสินใจหยิบสมาร์ตโฟนขึ้นมาเช็กระหว่างรอหญิงวัยกลางคนคนนั้นกลับมา

เช่นเคย เธออยากอ่านเรื่องราวของคยออุล

‘คยออุล…’

เธอแตะหน้าจอเพื่อเข้าสู่เว็บชุมชนที่มีการพูดถึงกิลด์ยอมยองอยู่บ่อย ๆ

เพราะไม่สามารถอ่านทุกโพสต์ได้ เธอจึงเลือกดูเฉพาะโพสต์ยอดนิยม

แต่โพสต์ที่กำลังดังที่สุดไม่ใช่เรื่องของคยออุล กลับเป็นเรื่องของยอรึมเอง

[ยอรึมคุ้ยขยะอยู่ในคอนโดพวกเรา 555+]

“……?”

ภาพถ่ายนั้นถูกถ่ายจากมุมมองของใครบางคนที่มองลงมาจากหน้าต่างของอพาร์ตเมนต์ โดยเห็นแผ่นหลังของยอรึม

เนื่องจากเธอเป็นคนดัง จึงมีคนจำนวนมากที่จำเธอได้

[ยอรึมไปคุ้ยขยะทำไมเนี่ย 555+]

[└ ดูดาบที่เอวสิ ใช่ยอรึมจริง ๆ นั่นแหละ น่าจะมากับคยออุลล่ะมั้ง]

[แม้แต่ยอรึมที่มีเงินเป็นล้านล้านวอนก็ยังใช้ชีวิตแบบนี้ แล้วฉันจะไปเหลืออะไร…]

[└ ล้านล้านอะไรล่ะ น่าจะหลายล้านล้านมากกว่านะ 555+]

[└ นึกว่าคนรวยจะใช้แต่ของแบรนด์เนมซะอีก]

[ยอรึมนี่น่ารักจริง ๆ นะ 555+]

[└ มีทุกอย่างพร้อม แต่ยังไปคุ้ยของกับคยออุลที่จุดรีไซเคิล ทำให้น่าเอ็นดูขึ้นมาเลย 55555+]

“เอ่อ…”

เธอเผลอเผยด้านที่น่าอายออกไป

แต่ไม่รู้ทำไม ภาพลักษณ์ของเธอกลับยังดูดีอยู่

นี่เป็นเพราะคยออุลทั้งหมดเลยหรือเปล่านะ?

ยอรึมไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี จึงได้แต่พึมพำกับตัวเองเบา ๆ

ตอนนี้…

เธอตัดสินใจเลื่อนดูความเห็นที่เกี่ยวกับคยออุลต่อไป