ลิ้นที่ติดอยู่กับน้ำแข็งไม่ยอมหลุดออก

ใบหูของเลวีนัสที่ปกติตั้งชันอย่างร่าเริงกลับตกลงอย่างห่อเหี่ยว

“ช่ะ-ช่วยด้วย…”

เลวีนัสส่งสายตาเว้าวอนมาให้ฉันอย่างน่าสงสาร

ลิ้นของเธอติดกับน้ำแข็ง จึงไม่สามารถหันหน้าได้เลย

“เอ่อ อืม…”

ถ้าใช้ความร้อนก็คงดึงลิ้นออกได้ แต่ฉันไม่มีวิธีสร้างความร้อนเลย

โดยไม่รู้ตัว ฉันก็เงยหน้ามองจองยูนา จอมเวทย์ประจำกลุ่ม

“ลิ้นของเธอติดอยู่”

“อืม รอแป๊บนะ”

จองยูนาแตะปลายนิ้วชี้ลงบนลิ้นของเลวีนัส

ไอน้ำอุ่นลอยขึ้น และในไม่ช้าลิ้นของเลวีนัสก็หลุดออกจากน้ำแข็ง

“หวา!”

เลวีนัสเลียหลังมืออยู่สองสามที คงเพื่อไล่ความเย็นที่ยังหลงเหลือ

ฉันรีบมองดูลิ้นของเธอในช่วงเวลาสั้น ๆ นั้น

‘ดูเหมือนจะไม่มีแผล’

โล่งอกไปที

ฉันเป็นห่วงว่าเธออาจจะโดนลิ้นเย็นจนเป็นแผลน้ำแข็ง

พอเห็นว่าลิ้นไม่บวม ฉันก็โล่งใจ

“เลวีนัส ลิ้นเธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

“อือ… ลิ้นไม่เป็นไร แต่ใจไม่โอเคเลย…”

“ทำไมล่ะ?”

“เลวีนัสคิดว่าคนที่ทำจากน้ำแข็งจะต้องเป็นคนดี…!”

เลวีนัสขมวดคิ้ว ใช้มือลูบผมหน้าม้าของตัวเองออกไปข้าง ๆ

บนหน้าผากสีขาวของเธอ ปรากฏเขาเล็ก ๆ อันหนึ่ง

แตะ แตะ—

เลวีนัสใช้เขาบนหน้าผากจิ้มรูปปั้นเหมือนนกหัวขวาน

น่าประหลาดที่เขานั้นดูมีพลังทำลาย เพราะเศษน้ำแข็งเล็ก ๆ กระจายไปทั่ว

“อึก!”

เศษน้ำแข็งเข้าตาฉันจนแสบไปหมด

ฉันสะดุ้งจนหูและหางชี้ตั้งขึ้น

โชคดีที่ไม่เจ็บ แค่รู้สึกเย็นยะเยือก ความหนาวทำให้ฉันตัวสั่น

“เล-เลวีนัส อย่าทำแบบนั้นสิ”

จองยูนายื่นมือแทรกระหว่างโกเลมกับเขาของเลวีนัส

ไม่รู้ทำไม เธอถึงจ้องมาที่ฉันตลอด

สีหน้าของเธอดูเหมือนจะหวาด ๆ อยู่เล็กน้อย

ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงมองฉันแบบนั้น

ฟึ่บ!

เขาของเลวีนัสที่เคาะใส่โกเลมอย่างรวดเร็วเมื่อครู่ ชะลอลงเมื่อเจอมือของจองยูนา

มันแค่แตะเบา ๆ ที่ฝ่ามือของเธอ

“ทำไมล่ะ?”

“กะ-ก็แบบว่า ใช้เขาแทงแบบนั้นมัน…”

“แทง?”

“ก็…”

จองยูนาคอยชำเลืองมองฉันอยู่เรื่อย

แววตากระวนกระวายของเธอทำให้ฉันเอียงคออย่างสงสัย

มองฉันแบบนั้นทำไมกันนะ?

ในขณะที่หางของฉันแข็งทื่อราวกับเครื่องหมายคำถาม จองยูนาก็พูดขึ้นอีกครั้ง

“คือว่า โกเลมน้ำแข็งน่ะ จริง ๆ แล้วเป็นเพื่อนที่ใจดีมากเลยนะ…!”

“…ถึงจะดึงลิ้นเลวีนัสไปน่ะเหรอ?”

“ใช่ หลังจากแกล้งเสร็จ พวกเขาจะขอโทษแล้วก็ให้ของขวัญด้วยนะ”

“ว้าว…! คนที่ทำจากน้ำแข็งเป็นคนให้ของขวัญเหรอ?!”

พอได้ยินคำว่า ‘ของขวัญ’ หูของเลวีนัสก็ตั้งชันขึ้นทันที

สีหน้าเปี่ยมความคาดหวังบนใบหน้าไร้เดียงสาของเธอทำให้ฉันกอดเธอแน่นขึ้นอีกนิด

“คนให้ของขวัญเหรอ?”

“ใช่! นกที่ชอบแกล้งคนแล้วให้ของขวัญทีหลังน่ะ เขาเรียกว่า ‘คนให้ของขวัญ’ ไง!”

“อ้อ ใช่ ประมาณนั้นแหละ”

จองยูนาโบกไม้เท้าของเธอไปในอากาศ

ทันใดนั้น นิ้วของโกเลมน้ำแข็งก็แตกออกกลายเป็นเกล็ดน้ำแข็ง แล้วตกลงไปบนจานใบเล็ก

“อ๊ะ มือของคนที่ทำจากน้ำแข็ง…!”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวมันก็งอกใหม่”

“จริงเหรอ…?”

“จริงสิ แต่ว่าดูนี่ก่อนนะ?”

จองยูนานำไซรัปกับถั่วแดงจากที่ไหนสักแห่งมาราดลงบนน้ำแข็ง

เธอกำลังทำพัทบิงซูอย่างเห็นได้ชัด

“นี่อะไรเหรอ?”

“ขนมน้ำแข็งน่ะ โกเลมเขาทำมาเป็นการขอโทษ”

มีถ้วยให้ทั้งฉันกับเลวีนัสคนละถ้วย

เรารับพัดบิงซูไว้เป็นสัญญาณว่ารับคำขอโทษแล้ว

‘พัทบิงซูสินะ’

นี่เป็นพัทบิงซูครั้งแรกในโลกนี้ของฉัน

ด้วยความสนใจ ฉันใช้นิ้วจิ้มน้ำแข็งไสของพัทบิงซูเบา ๆ

“คยออุล เธอก็กินพัทบิงซูครั้งแรกเหมือนกันเหรอ?”

“อืม… ฉันเคยกินอะไรที่คล้าย ๆ แบบนี้มาก่อนนะ”

“คล้าย ๆ เหรอ?”

“ใช่ ตอนที่หิวในฤดูหนาว ถ้าโรยแป้งข้าวโพดลงบนหิมะแล้วกิน จะอร่อยดีนะ มันมีรสชาติต่างจากตอนที่ละลายในน้ำ”

แป้งข้าวโพดที่ไม่ได้ผสมน้ำให้รสชาติเข้มข้นกว่า

มันเป็นของอร่อยที่หาได้เฉพาะช่วงฤดูหนาวเท่านั้น

“อ่า งั้นเหรอ… แต่แบบนี้อร่อยกว่านะ ใช่ไหม?”

จองยูนาตักพัทบิงซูขึ้นมาหนึ่งคำแล้วยัดใส่ปากฉัน

รสชาติของถั่วแดงกับน้ำแข็งเข้ากันได้อย่างลงตัว กลายเป็นรสที่วิเศษมาก

มันอร่อยจนหางของฉันสะบัดไปมาไม่หยุด

“ว้าว…”

อร่อยมาก

หลังจากรับช้อนจากจองยูนา ฉันก็เริ่มกินพัทบิงซูอย่างจริงจัง

หนึ่งคำ

แล้วก็อีกคำ

ฉันกินต่อเรื่อย ๆ จนกระทั่งเริ่มรู้สึกจี๊ดในหัว แล้วก็ทรุดลงไปนอนกับพื้น

“……!”

อา

ฉันไม่น่ากินมันเร็วขนาดนั้นเลย

มันอร่อยมากจนฉันลืมตัว

เมื่อหันไปด้านข้าง ฉันเห็นเลวีนัสก็นั่งยอง ๆ กุมหัวเหมือนกัน

“อึ่ก…!”

“ธะ-เธอไม่เป็นไรใช่ไหม…?”

ขณะได้ยินเสียงจองยูนาเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง ฉันก็ได้ยินเสียงฝีเท้ารีบร้อนวิ่งเข้ามา

เป็นเสียงฝีเท้าของยอรึม และเสียงครางเบา ๆ ของแซบยอกที่อยู่ในอ้อมแขนของเธอ

“เกิดอะไรขึ้น?!”

ยอรึมวิ่งตรงเข้ามาหาพวกเราด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก

เธอวางมือลงบนแผ่นหลังของเราเพื่อตรวจดูอาการ แล้วก็เขย่าตัวจองยูนาไปมา

ฉันมองไม่เห็นตรง ๆ แต่ก็พอเดาเหตุการณ์ได้จากหูที่ไวต่อเสียงของฉัน

“ทำไมเด็ก ๆ ถึงเป็นแบบนี้?!”

“ใจเย็นก่อน มันเป็นเพราะพัทบิงซู”

“พัดบิงซูเหรอ…?”

“ใช่ พวกเธอกินเร็วเกินไปจนเป็นอาการสมองเย็น”

ขณะที่ยอรึมกับจองยูนาปลอบใจกันไปมา อาการจี๊ดในหัวของฉันก็ค่อย ๆ จางลง

ฉันหยิบถ้วยพัทบิงซูที่วางไว้ขึ้นมาแล้วเดินเข้าไปหายอรึม

“หัวของพวกเธอสองคนไม่เป็นไรแล้วใช่ไหม?”

“อือ พวกเราสบายดีแล้ว”

“ใช่! เลวีนัสก็ไม่เป็นไรแล้วเหมือนกัน!”

ฉันพยักหน้ารับ แล้วตักพัทบิงซูหนึ่งคำป้อนให้แซบยอก

ง่ำ—

พอแซบยอกงับช้อน หางของเธอก็แกว่งไปมาเร็วพอ ๆ กับของฉัน

ฉันก็ควรกินพัดบิงซูเพิ่มอีกหน่อยเหมือนกัน

ขณะที่ฉันตักอีกคำ ยอรึมก็ยื่นมือมาหาฉันกับเลวีนัส

“พวกเธอสองคนช่วยส่งช้อนให้ฉันหน่อยได้ไหม?”

“ช้อนเหรอ?”

ทำไมจู่ ๆ ถึงขอช้อน?

ฉันยื่นช้อนให้ยอรึมด้วยสีหน้างง ๆ

“ปกติถ้ากินของเย็นเร็วเกินไป มันจะทำให้ปวดหัวได้”

“ฉันรู้”

“ถึงจะรู้ แต่ตอนกินจริง ๆ ก็ลืมกันได้ง่ายนะ เดี๋ยวพี่จะสอนจังหวะการกินที่ถูกต้องให้เอง”

“อืม…”

มันไม่จำเป็นเลยจริง ๆ

ขณะที่ฉันยังลังเล ยอรึมก็ตักพัทบิงซูคำหนึ่งป้อนเข้ามาในปากฉัน

‘อร่อยจัง’

เป็นเพราะความเอาใจใส่ของยอรึมหรือเปล่านะ?

การได้รับแบบนี้ ก็ไม่ได้แย่เลย

งั้นแค่ครั้งนี้ก็คงไม่เป็นไร

ด้วยความใส่ใจของยอรึม พวกเราจึงกินพัทบิงซูจนหมดโดยไม่ปวดหัวอีกเลย

พัดบิงซูที่ได้กินร่วมกับทุกคนครั้งนี้ เป็นพัทบิงซูที่อร่อยที่สุดที่ฉันเคยกินมา

━━━━━━━━━━━━━━━━━

ได้เวลาไปยังพื้นที่ล่ามอนสเตอร์แล้ว

วันนี้เป็นพื้นที่ล่ามอนสเตอร์พิเศษ ไม่เหมือนกับทุกครั้งก่อนหน้า

“คยออุล ต้องอยู่ใกล้ ๆ มาสเตอร์ตลอดนะ เข้าใจไหม?”

“อือ ฉันจะไม่ห่างไปไหนเลย”

“ถ้ามันน่ากลัวเกินไป ก็อย่าลังเลที่จะบอกมาสเตอร์”

“เข้าใจแล้ว”

วันนี้เป็นวันที่เราจะท้าทายดันเจี้ยนระดับสาม

ยอรึมเป็นห่วงก็ไม่ใช่เรื่องแปลกเลย

“อย่าลืมกินข้าวให้ตรงเวลานะ”

“อือ…”

ฉันต้องนั่งฟังคำเป็นห่วงของเธออยู่นานกว่าสิบนาที

หลังจากนั้น ฉันก็กล่าวลาเด็ก ๆ

“ฉันไปก่อนนะ”

“โอเค! ราชา! กลับมาให้แข็งแกร่งกว่านี้นะ!”

“ขอให้โชคดีนะ”

“อื้ม”

คงจะดีไม่น้อยถ้าเลวีนัสกับแซบยอกได้ไปด้วย

แต่โชคร้ายที่มีแค่ฉันซึ่งมีประสบการณ์กาาต่อสู้กับมอนสเตอร์มากพอเท่านั้น ที่สามารถไปดันเจี้ยนระดับสามได้

‘ฉันต้องเตรียมยาบัฟไปให้มาก ๆ เลย’

เลวีนัสบอกว่า ตราบใดที่เธออยู่ ยาบัฟจะไม่มีวันหมด

พอเห็นว่ายังเหลืออีกมาก ฉันจึงตัดสินใจเอาไปเยอะ ๆ แล้วแบ่งให้กับนักผจญภัยคนอื่นด้วย

“ฉันจะกลับมานะ”

ฉันโค้งให้ที่หน้าประตู

ยอรึม โซเฟีย และเด็ก ๆ ทุกคนอวยพรให้ฉันกลับมาอย่างปลอดภัย ทำให้ฉันรู้สึกดีมาก

ฉันรู้สึกขอบคุณที่ยังมีบ้านให้กลับมา

━━━━━━━━━━━━━━━━━

ที่ทางเข้าดันเจี้ยนระดับสาม มีนักผจญภัยราวยี่สิบคนยืนกันอย่างกระวนกระวาย

บางคนยืนตัวตรงในท่าตรง บางคนก็ประสานมือไว้ด้านหน้าอย่างสุภาพ

แม้ท่าทางของนักผจญภัยแต่ละคนจะแตกต่างกัน แต่พวกเขาทุกคนล้วนมีความตึงเครียดเหมือนกัน

เพราะพวกเขารู้ว่า ผู้ฝึกสอนในวันนี้คือ ‘คังจินโฮ’ มาสเตอร์แห่งกิลด์ยอมยอง

คังจินโฮเป็นที่รู้จักในฐานะผู้แข็งแกร่งที่สุดอย่างไร้ข้อโต้แย้ง

“พื้นสะอาดหมดแล้วใช่ไหม?”

“ใช่ครับ…! ทำความสะอาดเรียบร้อยหมดแล้วครับ”

เจ้าหน้าที่ดูแลดันเจี้ยนกวาดตามองพื้นอีกครั้ง

เขาหวังว่าจะได้เก็บแม้แต่เศษขยะชิ้นเล็กที่สุด

แม้เขาจะรู้ว่าคังจินโฮไม่ชอบพิธีรีตองแบบนี้ แต่เจ้าหน้าที่ก็อดไม่ได้

“ขะ-เขามาแล้ว…!”

เมื่อเจ้าหน้าที่ร้องขึ้น นักผจญภัยคนหนึ่งก็กลืนน้ำลายอย่างประหม่า

แค่คังจินโฮเดินมาใกล้ ก็ทำให้นักผจญภัยทั้งหลายแทบหายใจไม่ออก

นั่นน่ะเหรอ คังจินโฮ?

ขณะที่สายตาทุกคู่จับจ้องอยู่ที่เขา เด็กน่ารักคนหนึ่งก็เดินตามคังจินโฮมาติด ๆ

“ลุง รอด้วยสิ”

“…ขอโทษ ฉันเดินเร็วไปหน่อย”

ขอโทษ ขอโทษงั้นเหรอ…? คังจินโฮขอโทษงั้นเหรอ?

เดี๋ยวนะ ที่สำคัญกว่านั้น ใครกันที่เรียกคังจินโฮว่า ‘ลุง’?

สายตาของเหล่านักผจญภัยที่เต็มไปด้วยความตกตะลึง หันไปมองเด็กคนนั้นพร้อมกัน

เธอคือเด็กมนุษย์สัตว์สีขาวบริสุทธิ์ มีหูและหางสีขาวน่ารัก

“เอ๊ะ?”

“นั่นใช่คยออุลหรือเปล่า?”

ข่าวลือแบบขำ ๆ เรื่องหนึ่งได้แพร่กระจายไปในหมู่นักผจญภัยแล้ว

บางทีคยออุลอาจจะเป็นผู้มีอำนาจตัวจริงของกิลด์ยอมยองก็ได้

เพราะในที่สุด เด็กคนนี้สามารถสั่งการคังจินโฮได้อย่างง่ายดาย

‘ถ้าเป็นคยออุลล่ะก็ แบบนั้นก็พอเข้าใจได้’

นักผจญภัยคนหนึ่งคิดในใจ

ความตึงเครียดที่ลอยอบอวลรอบคังจินโฮค่อย ๆ สลายหายไปราวกับน้ำทะเลลดระดับ

“อย่าไปไหนไกลจากฉันล่ะ”

“โอเค”

“…เอาหางมาพันตรงนี้”

คังจินโฮยื่นนิ้วสองนิ้วไปทางคยออุล

โดยไม่ลังเล คยออุลก็พันหางของเธอไว้รอบนิ้วของเขา

แม้แต่คังจินโฮผู้เกรียงไกรยังแสดงความอ่อนโยนเมื่ออยู่ต่อหน้าคยออุล

บางทีการฝึกในวันนี้อาจจะสนุกก็ได้?

ทันทีที่นักผจญภัยเริ่มรู้สึกคาดหวังบางอย่าง คยออุลก็หมุนกระเป๋าสะพายมาข้างหน้า

ภายในกระเป๋าที่เปิดแง้มออก สามารถมองเห็นยาบัฟอยู่มากมายได้

ของขวัญจากคยออุลสำหรับทุกคน