“ไอศกรีมของเลวีนัส!”

เลวีนัสยื่นมือขึ้นไปบนท้องฟ้าที่ไกลเกินเอื้อม

นกสีฟ้าตัวหนึ่งบินวนเหนือศีรษะเราอย่างผู้ชนะ

“ทวีตตี้! ทานให้อร่อยนะ!”

เลวีนัสโบกมือให้มัน

เธอหัวเราะคิกคักพลางใช้มือปิดปาก แกว่งขาไปมาอย่างอารมณ์ดี

แม้ไอศกรีมอันแสนรักจะโดนขโมยไป แต่เธอกลับไม่ดูเศร้าเลยแม้แต่น้อย

“เลวีนัสไม่เสียดายไอศกรีมเหรอ?”

“ไม่เลย! เวลาแบ่งกันกิน มันจะอร่อยกว่า!”

“งั้นเหรอ”

เธอไม่ได้งอแงเลยสักนิด เพียงแต่พูดอย่างใจดีให้นกตัวนั้นกินให้อร่อย

ความอ่อนโยนในแบบของเธอ ทำให้ฉันรู้สึกประทับใจ

“ถ้าอยากได้อีก ก็แค่ไปเก็บขวดเปล่ามาอีกก็พอ!”

“ใช่สิ ขวดเปล่ามีเยอะแยะเลยนี่นะ”

โล่งใจจริง ๆ ที่เลวีนัสไม่เสียใจหรือร้องไห้

ฉันกำลังจะยกมือขึ้นลูบหัวเธอเป็นรางวัล แต่เธอกลับล้วงหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋าก่อน

“ที่จริงเลวีนัสมีของอร่อยกว่านั้นอีก!”

ขนมแครอทที่ทำขึ้นในช่วงกลางฤดูร้อน

เลวีนัสชูของว่างสุดโปรดขึ้นไปบนฟ้า

เครื่องปรุงที่โรยอยู่บนแท่งขนมส่องแสงระยิบระยับยามต้องแสงแดด

แค่นั้นก็เพียงพอจะเรียกความสนใจจากนกที่บินอยู่เหนือหัว

ฟิ้วววว—!

นกตัวเดิมโฉบลงมาอย่างรวดเร็ว ตรงเข้าหาแท่งแครอท

ถึงจะเร็ว แต่มันดูเหมือนภาพสโลว์โมชั่นในสายตาฉัน ทำให้ฉันมีเวลาคิดมากมาย

เลวีนัสเป็นเด็กใจดี แต่ถ้าโดนเสียท่าถึงสองครั้งติดกันก็คงจะโกรธเป็นเหมือนกันทุกคน

เพื่อเธอ ฉันตัดสินใจจะจับนกตัวนั้นให้ได้

“ต้องไม่ให้ใครบาดเจ็บ…”

ฉันจับคันธนูที่นำมาฝึกแน่นขึ้น

ในพริบตาเดียว ฉันคำนวณเส้นทางการบินของมัน

มันจะโฉบแย่งแครอทแล้วบินผ่านหน้าฉันไป

ฉันกะจังหวะตอนที่มันจะบินผ่านหน้าพอดี แล้วเหวี่ยงคันธนูใส่มันอย่างสุดแรง

ฟึ่บ! ปึ่ก!

“ปี๊บ!”

เสียงกระแทกแน่นหนา กับเสียงร้องของนกตัวนั้น

ข้อมือของฉันรู้สึกชาแปลบจากแรงกระแทก

“หวา?!”

“……?”

เลวีนัสสะดุ้งเล็กน้อยจากการเคลื่อนไหวกะทันหันของฉัน

แซบยอกที่นอนหนุนตักฉันอยู่ ขยี้ตาแล้วลืมตาตื่น

“นกตัวนั้นพยายามจะขโมยแครอทไปน่ะ”

“เหรอ?! เจ้านกตะกละ!”

“ปี๊บ ปี๊บ…”

นกที่โดนตีตกลงมายังมีชีวิต และดิ้นขลุกขลักอยู่

เห็นได้ชัดว่ามันไม่ใช่นกธรรมดาแน่นอน

“ฮ้าาา!”

แซบยอกยืดตัวเหมือนแมว แล้วกระโดดลงจากม้านั่ง

เธอคว้านกที่ยังดิ้นอยู่ขึ้นมา แล้วเดินตรงเข้ามาหาเรา

“เรากินมันดีมั้ย?”

“ไม่แน่ใจแฮะ…”

แม้จะจับมันได้แล้วก็เถอะ แต่นี่เป็นนกสายพันธุ์ที่ไม่รู้จัก ฉันก็เลยไม่มั่นใจว่ากินได้รึเปล่า

เผลอ ๆ มันอาจเป็นสัตว์คุ้มครองก็ได้ ฉันจึงตัดสินใจจะไปถามโซเฟียก่อน

ค่อยตัดสินใจอีกทีว่าจะจัดการกับมันยังไง

บางทีมันอาจจะเป็นอาหารชั้นเลิศก็ได้นะ

━━━━━━━━━━━━━━━━━

“ปี๊บ ปี๊บ…”

ฉันจับเจ้านกขี้ตกใจไว้ตรงต้นคอ แล้วมุ่งหน้าไปยังจุดแลกเปลี่ยนหินมานาที่โซเฟียอยู่นั่น

มองหาตัวโซเฟียแล้วก็ยังไม่เห็น จนกระทั่งเห็นพุ่มผมสีฟ้าโผล่ออกมาจากหลังโต๊ะตัวหนึ่ง

ก็เธอเตี้ยน่ะนะ เลยมองไม่เห็นง่าย ๆ

“โซเฟีย”

ฉันวิ่งไปหาโซเฟียโดยที่ยังจับนกอยู่ในมือ

โซเฟียที่กำลังทำเอกสารเงยหน้าขึ้นมองฉันกับนกในมือ

“มีอะไรเหรอ?”

“ฉันจับนกตัวนี้ได้ แต่ไม่รู้ว่ามันคือตัวอะไรน่ะ”

“หืม…?”

พอฉันยื่นนกสีฟ้าตัวอ่อนปวกเปียกให้ดู ดวงตาของโซเฟียก็เบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย

ถ้าเธอตกใจขนาดนั้น แสดงว่ามันไม่ใช่นกธรรมดาแน่

“รู้จักมันเหรอ?”

“อืม มันคือกิฟต์กิเวอร์น่ะ”

“กิฟต์กิเวอร์?”

“มันชอบเล่นซน แล้วก็มอบของขวัญให้ทีหลัง เป็นสิ่งมีชีวิตจากโลกของพวกข้า แต่ไม่รู้มันมาโผล่ที่โลกมนุษย์ได้ยังไงเหมือนกัน…”

แววตาของโซเฟียมีประกายตื่นเต้นวิบวับ

ดูเหมือนการได้เห็นสิ่งมีชีวิตจากบ้านเกิดจะทำให้เธอมีความสุขไม่น้อย

“เนื้อของมันน่าจะเป็นของขวัญล่ะมั้ง”

แซบยอกส่งสายตาอาฆาตใส่นก

นกสีฟ้าสะดุ้งแล้วตัวสั่นน้อย ๆ

“อย่ากินมันเด็ดขาด ถ้าไม่จำเป็นจริง ๆ เจ้านี่เป็นสัตว์หายาก ปรากฏตัวเฉพาะต่อเด็กมนุษย์สัตว์เท่านั้น แค่ได้เห็นก็ถือว่าเป็นปาฏิหาริย์แล้ว”

“งั้นเหรอ”

ถ้าอย่างนั้นก็ไม่จำเป็นต้องฆ่ามันแล้วล่ะ

ฉันวางนกไว้บนขอบหน้าต่างที่เปิดอยู่

“ทวีตตี้ ต่อไปห้ามขโมยของกินแล้วนะ! ถ้าหิวก็บอกเลวีนัสก่อน เข้าใจมั้ย?!”

เลวีนัสโบกมือลานกน้อย

ขณะที่มันกระพือปีก เมล็ดพันธุ์ขนาดเท่าเล็บก็ตกลงมาจากหน้าอกของมัน

“หือ?”

เป็นเมล็ดพันธุ์

นี่คือของขวัญที่โซเฟียพูดถึงรึเปล่านะ?

เลวีนัสหยิบเมล็ดนั้นขึ้นมาแทนฉัน

“ต้องปลูกลงดิน!”

“ใช่ ดูเหมือนจะเป็นของขวัญสำหรับเลวีนัสเลยล่ะ”

พอได้ยินคำว่า ‘ของขวัญ’ หูของเลวีนัสก็ตั้งพรวดขึ้น

ความตื่นเต้นทำให้เธอกระโดดดึ๋งอยู่กับที่ก่อนจะวิ่งปรู๊ดไปทางประตูทางออกของจุดแลกเปลี่ยน

“ราชา! เลวีนัสอยากเอาอันนี้ไปปลูก!”

“โอเค ฉันจะอยู่ที่นี่ คุยกับโซเฟียต่อ”

“รับทราบ!”

แซบยอกวิ่งตามเลวีนัสที่เพิ่งวิ่งออกไป

ฉันรู้ว่าเธอทำแบบนั้นเพื่อปกป้องเลวีนัส

‘สงสัยจังว่าเมล็ดพันธุ์นั่นเป็นของต้นอะไร’

ฉันนึกถึงนิทานพื้นบ้านที่เลวีนัสเคยอ่านให้ฟัง เกี่ยวกับนกนางแอ่นที่มอบเมล็ดพันธุ์ซึ่งกลายเป็นมอนสเตอร์

มันคงไม่ให้เมล็ดที่ปล่อยสัตว์ประหลาดออกมาเพราะฉันฟาดมันใช่ไหมนะ?

ฉันมองไปยังทางออกที่เลวีนัสวิ่งออกไปด้วยสายตากังวล

“คยออุล ไม่ไปปลูกเมล็ดนั่นเหรอ? เมล็ดของกิฟต์กิเวอร์น่ะมีค่ามากเลยนะ”

“ฉันชอบโซเฟียมากกว่าของขวัญอีก”

“หือ จริงเหรอ”

โซเฟียหน้าแดง

เธอกระทืบพื้นเบา ๆ พลางก้มหน้าอย่างเขินอาย

“แต่ว่า เมล็ดนั่นจะไม่ออกดอกออกผลเป็นอะไรที่อันตรายใช่ไหม?”

“ไม่น่าจะเป็นแบบนั้น กิฟต์กิเวอร์เป็นสิ่งมีชีวิตทางจิตวิญญาณประเภทหนึ่งน่ะ”

“ค่อยยังชั่วหน่อย”

ฉันกวาดตามองรอบตัว

ภาพคุ้นตาของจุดแลกเปลี่ยน สถานที่ที่ฉันมักแวะหลังจากกลับจากพื้นที่ล่ามอนสเตอร์ ปรากฏอยู่ตรงหน้า

‘อืม…’

พอคิดดูดี ๆ ฉันก็เพิ่งรู้ว่าฉันไม่เคยรู้เลยว่าโซเฟียทำอะไรอยู่ที่นี่กันแน่

ฉันแค่เข้ามาขอความช่วยเหลือแล้วก็จากไป โดยไม่เคยถามอะไร

ในฐานะคนที่เรียกเธอว่า ‘ครอบครัว’ ฉันรู้สึกละอายใจเล็กน้อย เลยตัดสินใจพูดออกไป

“โซเฟีย ฉันขอดูตอนเธอทำงานได้ไหม?”

“ได้สิ ตราบใดที่เจ้าไม่ก่อปัญหา… แต่เจ้าไม่ทำอยู่แล้ว ใช่ไหม?”

“อืม ฉันจะไม่รบกวน”

“งั้นก็ถือว่าเป็นการเรียนรู้ก็แล้วกัน”

“อืม”

เมื่อได้รับอนุญาตจากโซเฟีย ฉันจึงตัดสินใจอยู่ข้างเธอในวันนี้ เพื่อสังเกตว่าเธอทำอะไรบ้าง

━━━━━━━━━━━━━━━━━

เด็กมนุษย์สัตว์ตัวน้อยที่มีขนสีขาวนั่งอยู่ตรงมุมหนึ่งของจุดแลกเปลี่ยนหินมานา

เหล่าผู้ขายหินมานาและเจ้าหน้าที่ที่ทำงานในจุดแลกเปลี่ยนต่างจ้องมองไปยังเด็กคนนั้นเป็นตาเดียว

‘น่ารักจริง ๆ’

เธอนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่เกินตัว จ้องมองหน้าของโซเฟียอย่างตั้งใจ

แค่ได้นั่งมองโซเฟียแบบนั้นก็ทำให้เธอดูมีความสุขแล้ว

ดูท่าเธอจะชอบพี่สาวฉลามของเธอมากจริง ๆ

ผู้คนที่ไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของโซเฟียก็คงคิดแบบนั้นเหมือนกัน

“อ้าว คยออุล วันนี้มาที่นี่ด้วยเหรอ?”

ยูซังอา ที่เพิ่งกลับมาจากช่วงพัก เห็นคยออุลนั่งอยู่บนเก้าอี้จึงทักขึ้น

“ใช่ วันนี้ฉันมาทัศนศึกษา”

“อย่างนั้นเหรอ?”

ยูซังอาทรุดตัวลงนั่งก่อนจะอุ้มคยออุลขึ้นมานั่งบนตัก

หางของเด็กน้อยที่ดูราวกับตุ๊กตากระดิกขึ้นเล็กน้อย

“……!”

“ที่นั่งว่างไม่มีแล้วน่ะ”

“แต่ว่า ฉันยืนก็ได้นะ…”

“ไม่ได้หรอก ฉันทนเห็นใครลำบากไม่ได้ เดี๋ยวฉันจะร้องไห้เสียเอง”

“อ-โอเค…”

มันทำให้รู้สึกกระอักกระอ่วนอยู่นิดหน่อย

คยออุลลูบต้นขาขาวของตนเองอย่างเงียบ ๆ

‘เย่’

ปลายหางที่ดีดขึ้นของคยออุลสัมผัสเข้าที่ปลายคางของเธอพอดี

ยูซังอาเฮลั่นอยู่ในใจอย่างเงียบงัน

‘ฉันมีความสุขสุด ๆ ไปเลย’

แค่ได้กอดเด็กน้อยน่ารักแบบนี้ไว้ในอ้อมแขน เธอก็พร้อมทำงานทั้งปีโดยไม่ต้องพักเลย

และเหมือนเพื่อพิสูจน์ความคิดนั้น ยูซังอาก็จมอยู่กับงานต่ออย่างไม่หยุดพัก

เธอรู้สึกยินดีทุกครั้งที่คยออุลถามอะไรขึ้นมา

“หินมานาก้อนนี้คืออะไรเหรอ?”

“นั่นคือหินมานาของโอเกอร์ยักษ์น่ะ”

“อ๋อ…”

คยออุลเลือกถามคำถามเฉพาะช่วงที่ยูซังอาไม่ได้ยุ่ง เพื่อไม่ให้เป็นการรบกวน

ทำไมเด็กคนนี้ถึงได้ทั้งน่ารักและแสนดีได้ขนาดนี้นะ?

ยูซังอายิ้มอ่อนโยน พลางลูบผมของคยออุลอย่างแผ่วเบา

ทันใดนั้น ประตูของจุดแลกเปลี่ยนก็เปิดออก พร้อมกับที่กลุ่มนักผจญภัยกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา

“ว้าว วันนี้ดวงดีสุด ๆ เลยนะ?!”

“อืม ใช่เลย”

นักผจญภัยแต่ละคนแบกถุงใบใหญ่มาด้วยกันคนละถุง

คนหนึ่งเดินไปทางโซเฟีย ส่วนอีกคนตรงมาทางยูซังอา

เมื่อเห็นคยออุลนั่งอยู่บนตักของยูซังอา นักผจญภัยคนนั้นก็หัวเราะเบา ๆ พลางยื่นถุงให้

“คุณยู รบกวนช่วยแลกหินนี่ให้หน่อยได้ไหม?”

“ได้ค่ะ เป็นหินมานาประเภทไหนเหรอคะ?”

“เป็นหินมานาของบลูไลเกอร์น่ะครับ”

บลูไลเกอร์

มอนสเตอร์ลูกผสม ระหว่างเสือกับสิงโต

นักผจญภัยคนนั้นเขย่าถุงอย่างภาคภูมิ ราวกับกำลังโอ้อวดถึงมอนสเตอร์ที่ตนสังหารได้

หินมานาสีฟ้าที่เปล่งประกายกลิ้งออกมาจากถุง ก่อนจะหยุดลงตรงหน้าของยูซังอา

“คุณภาพดีมากเลยนะคะ…?”

ทั้งหมดล้วนเป็นหินคุณภาพสูง

ระหว่างที่กำลังตรวจสอบหินอยู่นั้น ยูซังอาก็รู้สึกได้ว่าคยออุลมีบางอย่างผิดปกติ

หูและหางของเธอชี้ขึ้นมา

ร่างกายของเธอสั่นเทา และมีเหงื่อผุดออกมาทั่วตัว

ป่วยงั้นเหรอ? ทำไมจู่ ๆ ถึงเป็นแบบนี้ล่ะ?

แล้วยูซังอาก็นึกออกถึงสิ่งที่ตนเองลืมไป

เธอไม่ควรนำหินมานาของสัตว์ในสายพันธุ์เดียวกันมาให้เด็กมนุษย์สัตว์เห็น

‘…ฉันลืมไปซะสนิทเลย’

จุดแลกเปลี่ยนแห่งนี้คึกคักอยู่ทุกวัน มีหินมานาหลากหลายสายพันธุ์นำมาแลกนับร้อย

ในเมื่อมีเด็กน้อยนั่งอยู่ตรงนี้ การที่เธอจะได้เห็นหินมานาของสัตว์ในตระกูลแมวคงหลีกเลี่ยงไม่ได้

“อ่า…”

สายตาของยูซังอาและนักผจญภัยคนนั้นประสานกันกลางอากาศ

ในเมื่อกิลด์ยอมยองเป็นที่รู้กันว่ามีเด็กมนุษย์สัตว์จำนวนมาก นักผจญภัยที่แวะเวียนมาบ่อยจึงมักจะรู้กฎข้อนี้ดี

พวกเขาไม่ควรนำหินมานาของสัตว์ในสายพันธุ์เดียวกันมาให้เด็กมนุษย์สัตว์เห็นโดยเด็ดขาด

นั่นก็ไม่ต่างอะไรกับการให้เด็กเห็นซากศพของเผ่าพันธุ์ตัวเอง

ฉันเผลอทำเรื่องนั้นลงไปงั้นเหรอ…?

ความสำนึกที่มาช้าเกินไปแล่นเข้ามาจุกอยู่ในลำคอของนักผจญภัย

หูและหางที่ห้อยต่ำของคยออุลสั่นระริกอย่างเงียบงัน

━━━━━━━━━━━━━━━━━

ขอบคุณ คุณศิริสุดา สำหรับการโดเนทครับ