ศัตรูปล่อยการโจมตีแบบกวาดวงกว้างออกมา

ทั้งที่สามารถหลบได้หากโยกคันบังคับไปด้านหลัง แต่เลวีนัสกลับเผลอโยกไปด้านหน้าโดยไม่รู้ตัว

แปะ—แปะ—

ฉันรีบขยับคันบังคับไปด้านหลังแทนเธอ

เราเฉียดฉิว หลบการระดมฉีดน้ำของศัตรูได้อย่างหวุดหวิด

“เราหลบได้แล้ว! ราชากับเลวีนัสหลบการโจมตีได้แล้ว!”

เลวีนัสกระดอนไปมาอย่างดีใจ ส่วนหางของฉันก็แกว่งไปมาราวกับแสดงความยินดี

“เล่นด้วยกันแบบนี้ดีกว่าเล่นคนเดียวอีก”

“ใช่! ถ้ามีราชาอยู่ด้วย เลวีนัสก็ไร้เทียมทาน!”

ไร้เทียมทานสินะ?

เธอไว้ใจฉันถึงขนาดนั้นเลยเหรอ?

ความไว้วางใจของเลวีนัสมักทำให้ฉันรู้สึกดีเสมอ

เพื่อเธอ ฉันตั้งใจจะโฟกัสกับเกมนี้ให้มากยิ่งขึ้น

“อ๊ะ ถึงบอสแล้ว”

พวกเราใช้ท่าระเบิดน้ำที่รุนแรงไปหมดตั้งแต่ช่วงแรกของเกม

ตอนนี้จึงเหลือแค่ปืนฉีดน้ำธรรมดาไว้สู้กับบอส แต่ฉันไม่คิดว่าเป็นปัญหา

ฉันมองเห็นการโจมตีที่วุ่นวายของศัตรูได้ทั้งหมด

“ว้าว”

เลวีนัสโยกคันบังคับไปซ้ายขวาอย่างมุ่งมั่น ขณะที่การโจมตีไม่หยุดพุ่งใส่เรา

ฉันช่วยควบคุมคันบังคับ ทำให้การโจมตีมากมายนั้นเฉียดตัวละครของเราไปอย่างหวุดหวิด

“นี่มันกลโกงอะไรกันเนี่ย…?”

ควอนอารินที่เดินเข้ามาเงียบ ๆ ยืนดูเรากำลังเล่นอยู่

เธอดูจะประทับใจกับการที่เราควบคุมตัวละครเดียวกัน และไม่สามารถละสายตาจากจอเกมได้เลย

“สุดยอดใช่ไหม? แบบนี้มีแค่ราชากับเลวีนัสเท่านั้นแหละที่ทำได้!”

“อืม สุดยอดจริง ๆ เกมนี้เล่นยากนะ”

ตามที่ควอนอารินว่าไว้ เกมนี้ถือว่ายากมาก การโจมตีจำนวนมากพุ่งมาแบบเรียลไทม์

แต่ด้วยประสาทสัมผัสของฉันที่สามารถมองเห็นทั้งหมด ในที่สุดพวกเราก็โค่นบอสสุดท้ายได้

“พะ-พวกเราชนะแล้ว…!”

เลวีนัสนั่งตัวแข็งอยู่กับที่ ดวงตาเป็นประกายราวกับหลุดเข้าไปอยู่ในห้วงเวลาแห่งชัยชนะ

“ว้าว ปฏิกิริยาตอบสนองของมนุษย์สัตว์นี่สุดยอดจริง ๆ”

“มันไม่ใช่เพราะเธอเป็นมนุษย์สัตว์หรอก เด็กที่นั่งข้าง ๆ ก็ลำบากมากเหมือนกันใช่ไหม?”

“หือ? จริงเหรอ?”

ฉันกวาดตามองรอบ ๆ แล้วก็เห็นว่ามีคนมากมายกำลังมองพวกเราอยู่

การยืนดูคนอื่นเล่นในเกมเซ็นเตอร์เป็นเรื่องปกติ ฉันจึงพยายามไม่ใส่ใจนัก แม้มันจะไม่ใช่เรื่องง่ายเลยก็ตาม

“พวกเธอผ่านเกมที่ยากขนาดนั้นได้ยังไงกันนะ…?”

“พวกเขาไม่รู้แพทเทิร์นด้วยซ้ำ แค่ใช้ปฏิกิริยาตอบสนองล้วน ๆ เลย”

“ฮึม…”

สุดท้ายก็กลายเป็นเรื่องใหญ่จนได้

ฉันเริ่มรู้สึกเขินเมื่อสายตาของทุกคนพุ่งตรงมาทางนี้

ฉันเกาหลังคอตัวเอง แล้วตบหน้าท้องของเลวีนัสเบา ๆ ขณะที่เธอนั่งอยู่บนตักฉัน

“เลวีนัส มาใส่ชื่อลงไปกันเถอะ”

“ชื่อเหรอ?”

“ใช่ ตรงนี้ไง”

บนหน้าจอขึ้นช่องให้กรอกชื่อผู้เล่น

เลวีนัสคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกรอกตัวย่อว่า RCC ลงไป

“RCC คืออะไรเหรอ?”

“กระต่ายหนึ่งตัว กับแมวสองตัวไง!”

“อ๋อ”

เป็นตัวย่อจากคำว่ากระต่าย (Rabbit) และแมว (Cats)

ฉันรู้สึกภูมิใจที่เธอรู้ภาษาอังกฤษ

“เลวีนัสเก่งอังกฤษเหรอ?”

“ใช่แล้ว! เรียนรู้มาจากการ์ดแอนิมอลคิง!”

“อย่างนี้นี่เอง”

เธอคงสังเกตจากตัวอักษรภาษาอังกฤษบนการ์ดแอนิมอลคิง

พอฉันกำลังจะลูบหลังเธอเบา ๆ เพื่อชมว่าเก่ง เลวีนัสก็หันกลับมาทันที

จากที่นั่งอยู่บนตัก ตอนนี้กลายเป็นว่าพวกเรากอดกันแน่น

“ราชา! ขอบคุณนะ!”

“อื้ม”

“แล้วก็ขอบคุณราชาด้านมืดด้วย!”

เลวีนัสลูบหัวแซบยอกที่นั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างอ่อนโยน

หางของแซบยอกที่ฉันนึกว่าเธอหลับอยู่กลับแกว่งไปมาเบา ๆ

เป็นภาพที่น่ารักอย่างแท้จริง

ควอนอารินยิ้มอย่างพึงพอใจ แล้วเอามือวางลงบนหัวของฉัน

“ว่าไง? จะเล่นต่อกันอีกไหม?”

“ไม่แล้ว พวกเราจะกลับบ้านกันแล้ว เหนื่อยจากการตั้งสมาธิมากเกินไปหน่อย”

อาจเป็นเพราะใช้มานาไปเยอะ หัวของฉันเลยเริ่มหมุน ๆ

ฉันต้องกลับไปพักที่บ้านจริง ๆ

“ฉันจะพาไปส่งเอง ไปด้วยกันนะ”

“ไม่เป็นไร บ้านอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่”

“ไม่ได้สิ ถ้าปล่อยให้พวกเธอสองคนกลับเอง ฉันต้องโดนว่าแน่”

“อ่า…”

ก็จริง

ถ้าข่าวลือเรื่องปล่อยให้เด็ก ๆ ไปเล่นเกมกันตามลำพังแพร่ออกไป คงวุ่นวายน่าดู

ฉันพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของควอนอาริน

“อื้ม งั้นกลับบ้านด้วยกันเถอะ”

“โอเค”

━━━━━━━━━━━━━━━━━

ควรจะพูดกับใคร แล้วจะพูดยังไงดีนะ?

ยอรึมที่กำลังกังวลใจถึงกับกัดเล็บตัวเอง

เธออยู่นิ่งไม่ไหว จึงเดินวนไปมาภายในห้องนั่งเล่น

แอ๊ด—

ประตูหน้าถูกเปิดออก เด็กสามคนเดินเข้ามา

ยอรึมรีบเดินเข้าไปหาเด็ก ๆ ราวกับรอคอยพวกเธอมานานแล้ว

“ว้าว กลับมากันแล้วเหรอ?”

“อื้ม…”

ดวงตาของคยออุลปิดไปครึ่งหนึ่ง

เธอดูเหนื่อยล้าจนหัวใจของยอรึมเจ็บแปลบขึ้นมา

“ดูเหนื่อยมากเลยนะ เป็นอะไรหรือเปล่า?”

“แค่เหนื่อยนิดหน่อย… ตอนนี้แค่อยากพักเฉย ๆ…”

“เอ๋…?”

เหนื่อยและอยากพักแค่นั้นเอง

ยอรึมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากกับคำพูดที่ฟังดูน่ากลัวของเธอ

“ฉันใช้มานาไปเยอะ ก็เลยเหนื่อยน่ะ”

“อ๋อ จริงสิ ใช้มานาเยอะก็ต้องเหนื่อยอยู่แล้ว”

เธอคิดมากเกินไปเอง

ยอรึมวางมือลงบนหน้าอกแล้วถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“ยอรึม เลวีนัสก็ง่วงแล้วเหมือนกัน”

“โอเค งั้นไปนอนกันเถอะ”

คยออุลกับเลวีนัสเดินไปที่ห้องนอนด้วยกัน

เลวีนัสเกาะคยออุลแน่นเหมือนตุ๊กตาน้อย

“เฮะเฮะ”

หลังจากดูให้แน่ใจว่าเด็ก ๆ หลับสนิทแล้ว เธอก็กลับมาที่ห้องนั่งเล่น

ยอรึมทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ แซบยอกที่นอนอยู่บนโซฟา

“นี่ แซบยอก”

“หืม”

หางของแซบยอกแกว่งไปมาอย่างอ่อนโยน

ยอรึมเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้น

“…คยออุลมาจากอีกโลกหนึ่งใช่ไหม?”

ทันใดนั้น หางของแซบยอกก็หยุดนิ่ง

เธอเงยหน้ามองยอรึม ก่อนจะลุกขึ้นนั่งตรงบนโซฟา

“…รู้งั้นเหรอ?”

“อืม ก็แค่นึกขึ้นมาได้”

“งั้นเหรอ”

หูและหางที่ตกลงของเธอดูแสนจะน่าสงสาร

เมื่อรู้ดีว่าแซบยอกห่วงคยออุลมากแค่ไหน มันยิ่งทำให้ดูเศร้าหนักกว่าเดิม

“เธอทำทั้งหมดเพื่อคยออุลใช่ไหม?”

“…ใช่”

“ขอบคุณนะ เธอทำได้ดีมากเลย”

เธอชมโดยไม่แม้แต่จะถามเหตุผล

แซบยอกเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ

“คุณไม่โกรธเหรอ?”

“ทำไมพี่ต้องโกรธแซบยอกด้วยล่ะ? เธอพยายามอย่างหนักมาตลอดเลยนะ”

“……”

แซบยอกก้มศีรษะลงต่ำ

หลังจากนั่งขยับนิ้วมืออยู่บนต้นขาเงียบ ๆ เธอก็เงยหน้าขึ้นมองยอรึมด้วยแววตามุ่งมั่น

“ขอเวลาแค่หนึ่งวัน”

“ต้องการเวลาเหรอ?”

“ใช่ ตอนนี้ความคิดในหัวฉันมันยุ่งเหยิงไปหมด…ขอเวลาจัดระเบียบก่อน แล้วฉันจะบอกทุกอย่าง”

“ได้สิ อย่าลืมนะว่าฉันอยู่ข้างเธอ แซบยอก”

ยอรึมกอดแซบยอกที่กำลังกังวลแน่น แล้วลูบหลังเธออย่างอ่อนโยน

มันช่างโล่งใจเหลือเกิน ที่สามารถแบ่งเบาภาระในใจของแซบยอกได้บ้าง

━━━━━━━━━━━━━━━━━

เช้าวันถัดมา

ฉันถูกเลวีนัสพาเดินไปทางเต็นท์หลังหนึ่ง

เลวีนัสยืนจับผ้าเปิดเต็นท์ไว้ พร้อมกับหัวเราะคิกคัก

“ราชา ข้างในนี่มีอะไรอยู่?”

“อะไรเหรอ?”

“คำตอบก็คือ—!”

แต่นแต๊น

เลวีนัสทำเสียงกลองด้วยปาก ก่อนจะเปิดเต็นท์ออกอย่างรวดเร็ว

สิ่งแรกที่ปรากฏให้เห็นคือแครอทยักษ์ที่ถูกผ่าครึ่ง

“แครอทเหรอ?”

“ใช่แล้ว! เลวีนัสเอาแครอทมาทำเป็นเรือเลยนะ!”

“จริงเหรอ?”

ฉันเดินเข้าไปใกล้เต็นท์ที่เต็มไปด้วยแครอท

แครอทลูกนั้นถูกแกะสลักให้มีรูปทรงเหมือนเรือจริง ๆ

ถึงจะทำแบบหยาบ ๆ ไปหน่อย แต่ก็เป็นเรือแครอทของจริง

“เลวีนัสห้ามใจไม่ให้กินมันเพื่อเก็บเอาไว้ล่ะ!”

“สุดยอดไปเลย”

“ใช่ไหม! เลวีนัสสุดยอดใช่ไหมล่ะ!”

เลวีนัสกระโดดดีดตัวขึ้น แล้วหันไปจ้องแซบยอกที่ยืนอยู่ข้าง ๆ

เมื่อเห็นคำขอเงียบ ๆ นั้น แซบยอกจึงยกเรือแครอทขึ้นด้วยสองมือ

“ให้ฉันเอาไปที่บ่อน้ำเลยไหม?”

“ใช่เลย! พวกเราจะได้ขึ้นไปล่องเล่นกันที่บ่อน้ำ!”

“โอเค”

แซบยอกอุ้มเรือแครอทแล้ววิ่งปรู๊ดไปทางบ่อน้ำ

แม้ว่าเรือจะใหญ่กว่าตัวเธอหลายเท่า แต่แซบยอกก็ไปถึงสระน้ำโดยไม่มีท่าทีเหน็ดเหนื่อย

‘แต่ว่า เจ้านี่จะลอยน้ำได้เหรอนะ?’

ฉันไม่ค่อยมีประสบการณ์กับเรือเท่าไหร่ เลยรู้สึกกังวลอยู่บ้าง

ฉันจึงมองแซบยอกด้วยสายตากังวล

ฉ่าาา!

ด้วยเสียงน้ำกระเซ็นแสนร่าเริง เรือแครอทก็ลอยอยู่บนผิวน้ำ

ดูไม่มั่นคงเอาเสียเลย ราวกับจะจมลงได้ทุกเมื่อ

‘อืมม…’

ดูจะเสี่ยงอยู่นะ

ฉันตัดสินใจลองก่อนเพื่อความปลอดภัย

“เพื่อความชัวร์ ฉันจะขึ้นไปก่อนนะ”

“โอเค!”

เลวีนัสกับแซบยอกถอยออกมายืนรอดูอยู่ห่าง ๆ

ฉันยื่นเท้าไปที่เรือแครอทอย่างระมัดระวัง

ตัวเรือโคลงไปมา แต่ฉันก็สามารถทรงตัวได้ด้วยความว่องไวเฉพาะตัวของแมวและมนุษย์สัตว์

ฉันนั่งลงบนเรืออย่างระมัดระวัง พยายามทรงตัวอยู่บนเรือที่ดูพร้อมจะพลิกคว่ำได้ทุกวินาที

“ราชา! เป็นยังไงบ้าง?”

เลวีนัสที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันตะโกนถามเสียงดังราวกับฉันอยู่ไกลมาก

ฉันชูนิ้วโป้งให้

“ถ้ารักษาสมดุลไว้ก็ไม่น่ามีปัญหา”

“จริงเหรอ?!”

“อืม”

แต่จะให้สองคนนั้นขึ้นมาบนเรือแครอทที่โคลงเคลงนี้ยังไงดีล่ะ?

ในขณะที่ฉันกำลังคิดอยู่ เรือก็เริ่มจมลง

ฟู่ววว—

น้ำเริ่มทะลักเข้ามาในเรือ ทำให้การจมเร็วขึ้นเพราะน้ำหนักที่เพิ่มขึ้นจากตัวฉัน

“ว้าว ราชา!”

“โอ้ ไม่นะ”

ตั้งแต่กางเกงยันปลายหาง ฉันเปียกโชกไปหมด

ระดับน้ำในสระไม่ลึกนัก ดังนั้นการจมครั้งนี้จึงไม่ถือว่าอันตราย

แต่ในสถานการณ์เช่นนี้ เลวีนัสกลับเป็นคนเดียวที่ดูตื่นตระหนก

“ราชา! จับมือเลวีนัสไว้! ราชาาา!”

เลวีนัสยื่นมือมาหาฉัน

สีหน้าของเธอน่ารักจนฉันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอยากแกล้ง

“ฉันผิดไปแล้ว…”

“ราชาาา!”

เสียงกรีดร้องของเลวีนัสดังก้องไปทั่วทั้งสวนสาธารณะ

เมื่อได้ยินเสียงเอะอะ ยอรึมและจองยูนาก็ปรากฏตัวจากที่ใดที่หนึ่ง

“เกิดอะไรขึ้นน่ะ…!”

สายตาของพวกเราประสานกัน ขณะที่เรือจมจนถึงระดับอกและลำคอของฉัน

แม้น้ำจะสูงขึ้นเรื่อย ๆ ฉันก็ยังคงนั่งนิ่ง มองดูทุกคนอย่างสงบ

บับเบิล บับเบิล—

ฟองอากาศลอยขึ้นมาจากปากของฉัน