วันถัดมา

ฉันตื่นแต่เช้าแล้วตรงไปยังลานฝึกซ้อม

ฉันฝึกทักษะรับรู้ ยิงธนู แล้วใช้เวลาที่เหลือทั้งหมดกับการฝึกความป่าเถื่อน

“กรร๊ากกกก…”

ฉันยกมือทั้งสองขึ้นใส่กระจกอย่างคุกคาม

ดูเหมือนฉันจะยังไม่พัฒนาไปจากตอนเริ่มต้นเลย

ฉันยังคงไม่แน่ใจ

แต่ในเมื่อการฝึกนี้กินเวลาหลายปี ฉันจึงคิดว่ายังเร็วเกินไปที่จะรู้สึกผิดหวัง

ฉันไม่คิดอะไรมากแล้วเดินออกจากลานฝึก

“นั่นมัน…”

ฝั่งตรงข้ามคือ ‘ห้องออกกำลังกาย’

มันทำให้ฉันนึกถึงยิมในโลกก่อนหน้า และฉันก็เผลอมองมันทุกครั้งที่เดินผ่าน

ฉันรู้ว่าต้องเพิ่มพละกำลังของตัวเอง

ลองใช้ดูสักหน่อยคงไม่เสียหาย?

ขณะที่ฉันยังลังเลอยู่หน้าห้องออกกำลังกาย ก็มีใครบางคนเดินเข้ามาด้วยฝีเท้าที่มั่นคง

“ราชา มาเล่นกันเถอะ”

พอเห็นเลวีนัสเดินเข้ามาอย่างร่าเริง ฉันก็สะดุ้งเล็กน้อย

ฉันเคยสัมผัสได้ถึงใครบางคนระหว่างฝึกประสาทสัมผัสเมื่อสองชั่วโมงก่อน และตอนนี้ก็รู้แล้วว่าคือเลวีนัส

เธอยืนอยู่เฉย ๆ โดยไม่ขยับเลยตลอดสองชั่วโมง

ฉันเคยสงสัยว่าเป็นใคร ที่แท้ก็เป็นเลวีนัส

ฉันแทบไม่อยากเชื่อว่าเธอยืนรอฉันมาตลอด

“เลวีนัส เธอรอฉันเหรอ?”

“ใช่! เลวีนัสไม่อยากรบกวนราชาที่กำลังฝึก เลยรออยู่นี่!”

“ไม่ต้องมายืนรอหรอก ไปเล่นกับแซบยอกสิ”

ฉันมองไปรอบ ๆ แต่ไม่เห็นแซบยอกอยู่ตรงไหนเลย

“ราชาด้านมืดกำลังหลับอยู่!”

“ยังหลับอยู่อีกเหรอ?”

“ใช่! เขาบอกว่าลูกแมวต้องนอนเยอะ ๆ! อย่างน้อยวันละสิบชั่วโมง!”

“อ๋อ…”

ดูเหมือนแม้แต่รูปแบบการนอนของเธอก็ได้รับผลกระทบจากสัญชาตญาณแมวด้วย

โชคดีที่มันยังไม่เกินสิบสองชั่วโมง

ฉันเคยได้ยินมาว่าลูกแมวบางตัวอาจหลับได้นานกว่าสิบสองชั่วโมง

การนอนมากเกินไปอาจกระทบต่อกิจวัตรประจำวัน ดังนั้นก็ดีแล้วที่แซบยอกยังไม่ถึงขั้นนั้น

“ราชา แต่ทำไมราชานอนแค่เจ็ดชั่วโมงล่ะ ในเมื่อก็เป็นลูกแมวเหมือนกัน?”

“ฉันเหรอ? ฉันไม่ใช่ลูกแมวซะหน่อย…”

“อ้อ…?”

ดวงตาของเลวีนัสเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ

ฉันไม่เข้าใจว่าเธอตกใจเรื่องอะไร

“เป็นอะไรไป?”

“บางทีราชาอาจจะเป็นลูกแมวครึ่งเดียวก็ได้!”

“เอ่อ คงงั้น…”

เลวีนัสก็ไม่ได้พูดผิด

ถึงฉันจะเป็นผู้ใหญ่แล้ว แต่ร่างกายยังเด็กอยู่มาก

ฉันพยักหน้าเห็นด้วย แล้วเลวีนัสก็ปรบมือแปะ ๆ

“นั่นแหละ ใช่เลย!”

ดูเหมือนเธอจะเข้าใจอะไรบางอย่างขึ้นมา

แต่ฉันไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ จึงได้แต่เกาหว่างแก้มเงียบ ๆ

“ราชา แล้วเราจะทำอะไรกันดี?”

“อืม ไปดูห้องออกกำลังกายกันไหม?”

“ห้องออกกำลังกาย?”

เลวีนัสแนบหน้าลงบนประตูกระจกของห้องออกกำลังกาย

ฉันก็ทำตาม แล้วชะโงกหน้าเข้าไปดูข้างใน

มีเครื่องออกกำลังกายที่ฉันรู้จัก และบางอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

“เข้าไปกันไหม?”

“อื้ม!”

“แต่มันอาจจะอันตรายนะ เธอต้องอยู่ใกล้ ๆ ฉันเข้าใจไหม?”

“เข้าใจ! อยู่ใกล้ ๆ เป็นสิ่งที่เลวีนัสชอบที่สุดเลย!”

การที่บอกว่าอยู่ใกล้ ๆ เป็นสิ่งที่ชอบที่สุดนี่ช่างเป็นเลวีนัสจริง ๆ

ฉันสัมผัสได้ถึงหางที่แกว่งไปมาเบา ๆ ของเธอ ขณะเดินเข้าไปในพื้นที่ออกกำลังกาย

━━━━━━━━━━━━━━━━━

ฉันรู้ว่าในการออกกำลังกาย การทำแอโรบิกควรจะเริ่มก่อนเป็นอันดับแรก

เครื่องแรกที่เราตรงเข้าไปหาคือลู่วิ่ง

“อืมม…”

ลู่วิ่งนี้แตกต่างจากที่ฉันรู้จักมาก

มันมีปุ่มมากกว่าสองเท่าของรุ่นปกติ และมีขนาดใหญ่พอให้คนใช้พร้อมกันสี่ถึงห้าคน

ด้วยเหตุนี้ ฉันกับเลวีนัสจึงสามารถขึ้นไปบนลู่ได้พร้อมกัน

แต่ว่า มันใช้ยังไงกันนะ?

เพราะไม่รู้วิธีใช้ เราจึงยืนมองปุ่มต่าง ๆ ด้วยสายตาเลื่อนลอย

“ราชา นี่มันอะไรเหรอ?”

“เป็นเครื่องที่ใช้วิ่งอยู่ด้านบนน่ะ… แต่ฉันก็ไม่แน่ใจวิธีใช้นัก”

“งั้นเหรอ? งั้นก็กดมั่วเลยได้ไหม?”

“เอ่อ… ลองดูก็ได้มั้ง?”

ก็แค่เครื่องวิ่งเท่านั้นแหละ

คงไม่อันตรายถ้ากดปุ่มอะไรเข้าไป

ฉันทำตามคำแนะนำของเลวีนัส กดปุ่มอะไรก็ไม่รู้แบบสุ่ม ๆ

ปี๊บ! ปี๊บ!

ฉันลองกดปุ่มลูกศรที่คล้ายแป้นพิมพ์คอมพิวเตอร์

เมื่อไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันก็กดปุ่มอื่นไปเรื่อย

หลังจากกดอยู่หลายปุ่ม ในที่สุดลู่วิ่งก็ค่อย ๆ เคลื่อนที่

“ราชา! มันทำงานแล้ว!”

“อืม”

ตุบ ตุบ—

ฉันเริ่มเดินไปตามลู่วิ่งที่กำลังเคลื่อนตัว

ขณะที่ฉันกำลังจะคิดว่าจะปรับความเร็วเท่าไหร่ ลู่วิ่งก็เร่งความเร็วขึ้นอย่างกะทันหัน

“ว้าก!”

“อ๊า!”

ความเร็วนั้นรุนแรงมาก

ถ้าฉันหยุดลง มีหวังโดนแรงเหวี่ยงดีดกระเด็นแน่

เลวีนัสเองก็ตระหนักถึงสถานการณ์ และเริ่มวิ่งเต็มฝีเท้าข้าง ๆ ฉัน

“ช่วยด้วย ราชา! ช่วยเลวีนัสด้วย!”

“อ๊ากกกกก”

ฉันพยายามเอื้อมมือไปหาปุ่มด้วยความร้อนรน แต่แรงจากลู่วิ่งก็ค่อย ๆ ดันฉันถอยหลัง ทำให้เอื้อมไม่ถึง

ไม่มีทางหยุดมันเลยหรือไง?

ทั้งที่สถานการณ์อันตรายขนาดนี้ ฉันกลับทำอะไรไม่ได้เลย

“หยุดนะ หยุดเถอะ ไม่งั้นจะเป็นงูใจร้ายแล้ว!”

“แย่แล้วสิ…”

อ่า แบบนี้ฉันต้องลอยออกไปแน่

ฉันรีบคว้าตัวเลวีนัสเข้ามากอดแน่น เตรียมรับแรงกระแทกที่กำลังจะมา

ฉันใช้ประสาทสัมผัสประเมินความเสียหายที่อาจเกิดขึ้น

ด้วยความเร็วระดับนี้ เราน่าจะกลิ้งไปไม่ต่ำกว่าห้าตลบ

บางทีอาจจะกระแทกกับชิ้นส่วนต่าง ๆ ของเครื่องจนกระดูกหักได้เลย

“อึก!”

ฉันหลับตาแน่น พลางปกป้องศีรษะของเลวีนัสเอาไว้

แต่แม้เวลาผ่านไป การกระแทกที่ควรจะมานั้นกลับไม่เกิดขึ้น

สิ่งที่สัมผัสได้กลับมีเพียงความนุ่มนวล

“……?”

ฉันค่อย ๆ ลืมตาขึ้น แล้วก็เห็นเอนเซียอยู่ตรงหน้า

เธอกอดฉันกับเลวีนัสไว้แน่น พุ่งเข้ามาช่วยเราก่อนจะลอยกระเด็นออกไป

“เป็นอะไรรึเปล่าคะ?”

“ไม่เป็นไร ขอบคุณที่ช่วยนะ”

เมื่อฉันกล่าวขอบคุณ หางของเอนเซียก็แกว่งเร็วขึ้นทันที และหางของฉันก็ขยับตอบกลับโดยไม่รู้ตัว

“ท่านนี่ช่างสุดยอดจริง ๆ ค่ะ”

“หมายความว่าไงเหรอ…?”

“ที่กล้าทำการฝึกเสี่ยง ๆ แบบนี้ได้ ฉันนับถือเลยค่ะ”

“เอ่อ…”

เอนเซียชูนิ้วโป้งให้ฉัน ท่าทางที่เธอน่าจะจำมาจากที่ไหนสักแห่ง

พอเห็นดวงตาเปล่งประกายของเธอแบบนั้น ฉันก็ไม่กล้าบอกเลยว่านั่นมันเป็นอุบัติเหตุตั้งแต่แรก

“ปัญหาคือร่างกายที่บอบบางของท่านคยออุลยังตามจิตใจไม่ทัน ลองลดความหนักของการฝึกลงหน่อยดีไหมคะ?”

“อืม ฉันจะลองดู”

ฉันพยักหน้าเบา ๆ แล้วหันกลับไปมองลู่วิ่งที่ยังคงเคลื่อนไม่หยุด

ถ้ายังเป็นร่างเดิมของฉันล่ะก็ ป่านนี้คงโดนเหวี่ยงกระเด็นไปตั้งแต่ต้นแล้ว บาดเจ็บหนักแน่นอน

‘อุปกรณ์ออกกำลังกายของโลกนี้โหดร้ายเกินไปแล้ว’

นี่มันเป็นโลกที่โหดร้ายจริง ๆ

ฉันกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอแล้วหันไปมองเอนเซีย

“แต่จะลดความเร็วได้ยังไงล่ะ?”

“…น่าทึ่งจริง ๆ”

“อะไรล่ะ?”

“ที่ท่านไม่รู้วิธีลดความเร็ว มันน่าทึ่งมากเลยค่ะ”

หรือว่าเธอกำลังบอกฉันว่าโง่?

ความเขินอายทำให้ใบหน้าฉันร้อนผ่าว

“ท่านเอาแต่ไล่ตามความเร็วสูงสุด เลยไม่คิดจะเรียนรู้วิธีชะลอมันเลยสินะคะ?”

“เปล่า ฉันไม่ได้คิดแบบนั้น”

“แล้วยังถ่อมตัวอีก…!”

ฟืดดด ฟืดดด ฟืดดด—

หางของเอนเซียเริ่มหมุนวนอย่างรวดเร็ว ความเร็วของมันถึงขั้นทำให้เกิดแรงลม

“เอ่อ อืม…”

เอนเซียเป็นคนที่จริงจังอยู่เสมอ แต่ความคิดของเธอก็แปลกอยู่หน่อย ๆ

แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็ซาบซึ้งที่เอนเซียคอยดูแลฉันเสมอ

ฉันหมุนหางของตัวเองตามเธอไปอย่างไม่คิดอะไรมาก

━━━━━━━━━━━━━━━━━

ณ ห้องประชุมของกิลด์ยอมยอง

หญิงสาวสามคนนั่งอยู่บนเก้าอี้ในสภาพอิดโรยสิ้นดี

ถูกทำร้าย ถูกดูแคลน ถูกล่วงละเมิด

แม้จะเผชิญเรื่องเหล่านี้ทีละอย่าง แต่จิตใจของพวกเธอก็ใกล้ถึงขีดจำกัดเต็มที

คยออุลเผชิญเรื่องแบบนี้คนเดียว แล้วเธอรับมือกับมันยังไงกันแน่?

หรือว่ายังมีความทรงจำที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้นหลงเหลืออยู่อีก?

ความสิ้นหวังลึกซึ้งฉายชัดอยู่บนใบหน้าของจองยูนา

“ยูนา ถ้ามันลำบากเกินไป เธอหยุดเถอะนะ”

“ไม่เป็นไร… ฉันยังไหว”

มันเหนื่อยมาก ฉันถึงขั้นฝันร้ายด้วยซ้ำ แต่เมื่อเทียบกับสิ่งที่คยออุลเคยเจอมาแล้ว มันก็แค่เรื่องเล็กน้อย

จองยูนาหลับตาแล้วลืมขึ้นอีกครั้งอย่างหนักแน่น ราวกับย้ำเตือนเจตจำนงของตน

“เรื่องนี้มันร้ายแรงจริง ๆ…”

แปะ แปะ—

แชจูยอนเคาะลงบนมานาสโตนเบา ๆ

ผิวของมานาสโตนสีแดงค่อย ๆ ร่อนหลุดออกมาเป็นเศษผง

“ทำไมถึงเป็นแบบนั้นล่ะ?”

“ดูเหมือนมานาสโตนจะทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ฉันว่าอีกแค่ความทรงจำเดียวก็จะแตกสลายแล้วละ”

“อะไรนะ…?”

วิญญาณชั่วร้ายได้อ่านความทรงจำมาต่อเนื่องจนใกล้แตกสลาย และตอนนี้ตัวต้นตอ—มานาสโตน—ก็กำลังจะพังตามไป

แต่ยอรึมรู้ดีว่าเธอยังไม่เข้าใกล้จุดลึกสุดของห้วงความสิ้นหวังเลยด้วยซ้ำ

‘คยออุลเคยบอกว่าเธอถูกฝังอยู่ใต้ดิน ใช่ไหม?’

ความทรงจำอันน่าขยะแขยงนั้นยังไม่ปรากฏออกมาเลยด้วยซ้ำ

จนถึงตอนนี้ก็แค่เรียกน้ำย่อยเท่านั้น แต่ผลึกกลับใกล้ถึงจุดจบเสียแล้ว

สำหรับยอรึมแล้ว สถานการณ์ตอนนี้ช่างน่าหดหู่ยิ่งนัก

“ฉันไม่คิดเลยว่าแผลใจจะลึกขนาดนี้”

“จริงด้วย…”

โอกาสสุดท้ายที่ยังหลงเหลือ

โอกาสอันล้ำค่านี้จะปล่อยให้สูญเปล่าไม่ได้เด็ดขาด

ก่อนที่ใครจะทันได้ขยับ ยอรึมก็ฉวยมานาสโตนไปเสียแล้ว

“ยอรึม?”

“ฉันจะจัดการความทรงจำสุดท้ายเอง”

“เธอเพิ่งเข้าไปเองนะ แน่ใจเหรอว่าจะไปอีก? แน่ใจหรือว่าจะไหว?”

“แน่นอนสิ”

เพราะคยออุลคือครอบครัวอันล้ำค่าของเธอ

ถึงแม้จะลบแผลใจนั้นไม่ได้ แต่เธอก็อยากช่วยแบ่งเบามันให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

ยอรึมรู้ดีว่าการกระทำของเธออาจจะดูเสแสร้งอยู่บ้าง แต่เธอก็เลือกที่จะไม่สนใจ

‘ได้โปรด ขอให้มีอะไรปรากฏขึ้นมาทีเถอะ’

เธออธิษฐานต่อพระเจ้าที่เธอไม่เคยศรัทธา ระหว่างดูดซับมานาจากมานาสโตน

มานาที่ชวนคลื่นไส้ของวิญญาณชั่วร้ายผสมปนเปกับพลังศักดิ์สิทธิ์ของแชจูยอน ส่งยอรึมกลับไปยังความทรงจำในอดีต

“ที่นี่มัน…”

ก่อนที่เธอจะลืมตา หูของมนุษย์สัตว์ที่เธอยืมมาก็เงี่ยฟังขึ้นอย่างรวดเร็ว

ประสาทการได้ยินอันแหลมคมของเผ่ามนุษย์สัตว์บอกยอรึมอย่างชัดเจนว่าสถานที่แห่งนี้คือโลกแบบใด

เงียบงันจนได้ยินเสียงลมหายใจของตัวเอง

เมื่อยอรึมลืมตาขึ้น สิ่งแรกที่เห็นคือซากตึกระฟ้าที่ถล่มลงมา

ใต้เศษซากเหล่านั้น มีเลือดแห้งกรังและร่างที่บิดเบี้ยวอย่างโหดเหี้ยมกระจัดกระจายเต็มพื้น

ที่นี่คือที่ไหนกันแน่?

สถานที่เช่นนี้ไม่มีทางจะอยู่บนโลกที่เธอรู้จักได้

ภาพของเมืองอันรกร้างเบื้องหน้าทำให้หางของยอรึมชี้ตั้งขึ้นโดยไม่รู้ตัว

แม้ความรู้สึกจากหูและหางที่ไม่คุ้นเคยจะเป็นสิ่งแปลกใหม่สำหรับเธอ แต่เธอก็ไม่มีเวลาจะไปสนใจมันตอนนี้

โลกที่แปลกประหลาดและพังพินาศยิ่งกว่าอะไรกำลังปรากฏอยู่ต่อหน้าเธอ

โลกใบนี้ ไม่ควรจะมีอยู่เลยด้วยซ้ำ