“ฉันจะสอนวิธีจัดงานวันเกิดให้เอง”

ด้วยคำแนะนำจากชายที่แนะนำตัวเองว่า คิมฮยอนอู เราจึงสามารถจัดงานวันเกิดขึ้นมาได้

ฉันไม่ได้รู้สึกอยากจัดนักหรอก แต่ฉันทำเพื่อเลวีนัส

“ง่ำ ง่ำ”

เลวีนัสกินอาหารที่มีคนยื่นให้ด้วยความเอร็ดอร่อย

เพราะฉันไม่ชอบรับของฟรี จึงควักเงินค่าขนมออกมาจากกระเป๋า

สองหมื่นวอน

เงินที่ฉันสามารถใช้จ่ายเองได้

ฉันยื่นแบงก์ยับ ๆ ใบนั้นให้คิมฮยอนอู แต่เขากลับขมวดคิ้ว โบกมือปฏิเสธอย่างรวดเร็ว

“ไม่ต้องจ่ายหรอก”

“แต่ว่าอาหาร—”

“ไม่เป็นไร แค่พวกเธอมาอยู่ตรงนี้ในวันเกิด ก็น่าขอบคุณมากแล้ว”

ฉันเข้าใจความหมายของเขา แต่รู้สึกว่ามันน่าจะใช้กับพวกที่เอาของขวัญมาด้วยมากกว่า

พวกเราไม่ได้เอาอะไรติดมือมาเลยแท้ ๆ แต่กลับได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่น

‘เงินเป็นภาระหรือเปล่านะ?’

ถ้าให้ของขวัญเป็นเงินสด ก็คงจะดูหนักใจอยู่บ้าง

ฉันหยิบเทปม้วนใหม่ออกมาจากกระเป๋า

ของจำเป็นในชีวิต ที่สามารถซ่อมแซมได้ทุกสิ่ง

“งั้นฉันให้สิ่งนี้เป็นของขวัญนะ”

“เทปเหรอ?”

“ใช่ ใช้ตอนเสื้อผ้าขาดหรืออะไรพัง ๆ ได้ดีเลย”

“ของดีเลย ขอบใจนะ”

คิมฮยอนอูรับเทปไปด้วยรอยยิ้ม

ฉันโล่งใจที่เขาดูพอใจ

“ราชา ราชา”

แปะ แปะ—

เลวีนัสที่นั่งข้าง ๆ แตะไหล่ฉันเบา ๆ

ฉันหันไปมอง และเลวีนัสก็ยัดสลัดใส่ปากฉัน

“ผักอร่อยนะ! ราชากินด้วยสิ!”

“โอเค”

เพราะเป็นมนุษย์สัตว์ที่กินพืช เลวีนัสจึงชอบผักมากที่สุด

แม้ฉันจะเป็นมนุษย์สัตว์ที่กินเนื้อ แต่ผักที่เลวีนัสยื่นให้กลับอร่อยเกินคาด

“ราชา แต่ทำไมเราต้องกินของอร่อยในวันเกิดล่ะ?”

“เพื่อระลึกถึงวันที่เราเกิดมาไง”

“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง”

กร๊อบ กร๊อบ—

เลวีนัสแทะผักชิโครี่เหมือนเล่นเกมเปเปโร* ยัดใบเขียวเข้าเต็มปากแล้วเอนคอเอียง

“แต่ทำไมเราต้องระลึกถึงวันที่เราเกิดด้วยล่ะ?”

“เพราะมันเป็นวันพิเศษ…มั้ง?”

“เอ๋? ทำไมวันเกิดถึงเป็นวันพิเศษล่ะ?”

ทำไมวันเกิดถึงได้ถูกมองว่าเป็นวันพิเศษ… เป็นคำถามที่ลึกซึ้งเกินไป

ฉันไม่เชี่ยวด้านปรัชญา จึงไม่อาจหาคำตอบให้ได้

“ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ว่าวันเกิดมันพิเศษยังไง?”

ฉันเริ่มสงสัยว่าคนอื่นจะมีคำตอบไหม

เมื่อฉันกวาดตามองไปรอบ ๆ กลับไม่มีใครสบตา ต่างเบือนหน้าหนีอย่างมีพิรุธ

มีเพียงคิมฮยอนอู เจ้าของงานวันเกิด ที่เปิดปากพูดขึ้นมา

“เลวีนัส ลองคิดดูสิว่าถ้าคยออุลไม่ได้อยู่ตรงนี้ล่ะ จะเป็นยังไง?”

“หา—!”

ลูกเชอร์รี่มะเขือเทศหล่นจากมือของเลวีนัส

ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอแสดงความสิ้นหวัง ราวกับจะร้องไห้ออกมาเดี๋ยวนั้น

“ราชาหายไป…?!”

“เปล่า ไม่ได้หายไปจริง แค่ลองนึกภาพเฉย ๆ นะ”

คิมฮยอนอูรีบพูดแก้

“มันจะเศร้ามาก! น้ำตาแห่งความเสียใจจะไหลออกมาจากเลวีนัสเลย!”

“นั่นไงล่ะ ถึงต้องขอบคุณและฉลองที่เราเกิดมาไง”

“……!”

ดวงตาของเลวีนัสเบิกกว้างกว่าครั้งไหน ๆ

สีหน้าราวกับได้รับญาณหยั่งรู้บางอย่างอันยิ่งใหญ่

“ราชา! ขอบคุณที่เกิดมานะ!”

“อืม เลวีนัสก็เหมือนกันนะ”

เฮะเฮะ

หางของเธอก็สะบัดไปมาเหมือนเคย

การเริ่มต้นเฉลิมฉลองวันเกิดของคนรอบข้าง อาจจะไม่ใช่ความคิดที่ดีนัก

━━━━━━━━━━━━━━━━━

หลังจากงานวันเกิดจบลง พวกเราก็กลับบ้าน

ยอรึมกำลังลูบหัวแซบยอกที่นอนเหยียดยาวอยู่บนโซฟาอย่างสบายใจ

“กลับมาแล้วเหรอ?”

“อืม”

ฉันล้างมือกับเท้าเสร็จแล้วจึงนั่งลงข้าง ๆ ยอรึม

เลวีนัสกระโดดขึ้นไปนั่งบนตักของยอรึมอย่างเคย

“พวกเธอสองคนไปทำอะไรกันมาเหรอ?”

“ตอนแรกว่าจะไปปลูกแครอทกัน แต่สุดท้ายก็ไปงานวันเกิดแทน”

“งานวันเกิดงั้นเหรอ…?”

มือของยอรึมที่กำลังลูบหัวของแซบยอกหยุดชะงักไป

นัยน์ตาสีน้ำตาลของเธอสั่นไหวเล็กน้อย

“อืม พวกเรากินเค้กด้วยกัน”

“งะ-งั้นเหรอ? แล้ววันนี้มันเป็นวันเกิดของใครล่ะ…?”

ตุบ ตุบ

ฉันได้ยินเสียงหัวใจของยอรึมเต้นแรง

มันเต้นแรงกว่าปกติ อาจจะเพราะเธอตกใจก็ได้

“ไม่ใช่วันเกิดของใครหรอก แค่ไปร่วมงานวันเกิดของคนที่เขาจัดกันในสวนสาธารณะเฉย ๆ”

“อ๋อ…”

เฮ้อ

ราวกับโล่งใจ ร่างของยอรึมก็ทรุดตัวลงอย่างผ่อนคลาย

เพราะแบบนั้น เลวีนัสที่นั่งอยู่บนตักจึงกลิ้งหล่นลงไปที่พื้นข้างโซฟา

“เฮะเฮะ”

สนุกจัง สนุกจัง

เลวีนัสที่ดูจะชอบใจกลับกระโจนขึ้นไปนั่งบนตักยอรึมอีกครั้งอย่างร่าเริง

“คยออุล วันเกิดของเธอคือวันไหนเหรอ?”

“ฉันไม่มีวันเกิดหรอก”

“จริงเหรอ?”

“ใช่ ฉันไม่รู้ว่าตัวเองเกิดเมื่อไหร่”

พูดให้ชัดคือ ฉันไม่รู้ว่าร่างนี้เกิดเมื่อไหร่ เลยไม่สามารถฉลองวันเกิดให้มันได้

“อืม… งั้นให้วันที่เราเริ่มสนิทกันเป็นวันเกิดของเธอแทนดีไหม?”

“วันที่เราสนิทกันเหรอ?”

“ใช่”

เมื่อไหร่นะ?

ฉันพยายามนึกย้อนกลับไป

แน่นอนว่าคงเป็นวันที่ฉันโดนกระต่ายมีเขาแทงเข้าให้

“หมายถึงวันที่ฉันโดนแทงท้องเหรอ?”

“ไม่ใช่! ไม่ใช่วันนั้นนะ!”

ยอรึมตะโกนเสียงดังเกินเหตุ

ฉันสะดุ้ง หูและหางก็เลยตกลงอย่างหงอย ๆ

“งั้นวันไหนล่ะ?”

“คยออุล จำวันที่เธอตื่นขึ้นมาในกิลด์ครั้งแรกได้ไหม?”

“อ่า…”

เธอหมายถึงวันที่ฉันกลายร่างเป็นมนุษย์สัตว์งั้นเหรอ?

มันเป็นวันที่สำคัญมาก ราวกับวันเกิดใหม่ของฉัน

ถ้าจะให้วันนั้นเป็นวันเกิดก็คงไม่เลว

“รอจนถึงปีหน้าจะลำบากไหม?”

“ไม่ลำบากหรอก ฉันถนัดเรื่องรออยู่แล้ว”

“นั่นสินะ”

เฮะเฮะ

ยอรึมยิ้มอย่างมีความสุข

การได้เห็นทุกคนในบ้านมีความสุขก็ทำให้ฉันรู้สึกดีไปด้วย

“ยอรึม! ยื่นขาออกมาข้างหน้าหน่อย!”

ฉับ ฉับ—

เลวีนัสเคาะต้นขาของยอรึมเบา ๆ

ยอรึมจึงเหยียดขาออกไปในแนวเฉียง

“แบบนี้ใช่ไหม?”

“ใช่แล้ว!”

เลวีนัสไถลตัวลงมาตามขาของยอรึมราวกับเป็นสไลเดอร์

ฉันรู้สึกภูมิใจในตัวเลวีนัส ที่ไม่ว่าอยู่ในสถานการณ์แบบไหนก็ยังหาความสนุกใส่ตัวได้เสมอ

“สนุกเหรอ?”

“สนุกมาก! ยอรึมเป็นสนามเด็กเล่นทั้งตัวเลย! กลายเป็นสไลเดอร์ได้ด้วย!”

“รู้ได้ไง? จริง ๆ แล้วพี่เป็นสนามเด็กเล่นเวอร์ชันมนุษย์นะ”

“อะไรนะ! แล้วในสนามเด็กเล่นของยอรึมมีชิงช้าด้วยไหม?!”

“แน่นอนอยู่แล้ว”

ยอรึมลุกขึ้นจากโซฟาแล้วอุ้มเลวีนัสขึ้นสูง แกว่งตัวเธอไปมาราวกับเป็นชิงช้า พลางเดินวนไปรอบบ้าน

การเคลื่อนไหวดังกล่าวทำให้แซบยอกกระโดดขึ้นมาเกาะอยู่ด้านข้าง

พรืด พรืด—

แซบยอกนั่งย่อตัวลงและนอนนิ่ง พร้อมส่งเสียงเหมือนแมวออกมา

เมื่อยอรึมไม่อยู่ ฉันจึงลูบหัวแซบยอกแทนเธอ

“แซบยอก เธอดูเหมือนแมวมากกว่าฉันอีกนะ”

“ผู้ใหญ่เป็นคนทำให้ฉันเป็นแบบนี้”

“ผู้ใหญ่?”

ผู้ใหญ่คนไหนกันที่เปลี่ยนร่างของแซบยอก?

ฉันสงสัยมาก แต่ก็รู้สึกว่าการถามออกไปคงจะเสียมารยาท

“ผู้ใหญ่พยายามให้ฉันมีร่างกายคล้ายคยออุล แต่พวกเขาไม่เข้าใจลักษณะของมนุษย์สัตว์ดีพอ ก็เลยใส่สัญชาตญาณแมวมาให้แทน”

“อ่า…”

พวกเขาใส่สัญชาตญาณแมวเข้าไป เพราะคิดว่าคงไม่ต่างกันนัก

นั่นแหละคือเหตุผลที่เธอเหมือนแมวมากกว่าฉันเสียอีก

“บางครั้งฉันก็รู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นแมวจริง ๆ ไปแล้ว”

“ไม่รู้สึกไม่สบายเหรอ ที่ต้องมีสิ่งที่ตัวเองไม่เคยมีมาก่อน?”

“ไม่เป็นไรหรอก ทุกคนก็ชอบแบบนี้นี่นา”

นั่นก็จริง ความเย็นชาคล้ายแมวของแซบยอกก็เป็นเสน่ห์ของเธอ

ถ้าเธอไม่ลำบากใจ มันก็ไม่ได้เป็นเรื่องแย่อะไร

“แซบยอก มาทดลองอะไรกันหน่อยไหม?”

“ทดลอง?”

“ใช่ ฉันว่าเราควรดูหน่อยว่าเธอมีสัญชาตญาณแมวมากแค่ไหน”

การเข้าใจสัญชาตญาณเป็นสิ่งสำคัญ เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดอุบัติเหตุ

แซบยอกดูจะเข้าใจเช่นกัน จึงพยักหน้ารับอย่างเห็นด้วย

“แต่ว่าจะทดลองอะไรกันเหรอ?”

“อันดับแรก ก็อันนี้”

ฉันหยิบหญ้าหางจิ้งจอกจากในกระเป๋าออกมาใบหนึ่ง

มันเป็นหนึ่งในหลาย ๆ ต้นที่ฉันถอนขึ้นมาเตรียมไว้กิน

แกว่งเบา ๆ ไปมา—

ฉันเขย่าหญ้าหางจิ้งจอกใบหนึ่งตรงหน้าแซบยอก

รูม่านตาแนวตั้งของเธอเริ่มเบิกกว้างกลายเป็นวงกลมสมบูรณ์

‘ว้าว’

รูม่านตาของฉันก็เปลี่ยนแบบนั้นเหมือนกันหรือเปล่านะ?

ต้องลองดูกับกระจกทีหลังแล้วล่ะ

คิดพลาง ฉันก็ยังคงแกว่งหญ้าหางจิ้งจอกไปมาไม่หยุด

“……!”

หัวของแซบยอกเคลื่อนไหวตามหญ้าหางจิ้งจอกอย่างรวดเร็ว ส่ายไปมาซ้ายขวา

การเคลื่อนไหวนั้นรวดเร็วเสียจนแทบจะเวียนหัว

เธอนอนหมอบลง แขนแนบอกแน่น ขาเกร็งราวกับพร้อมจะพุ่งเข้าจู่โจมได้ทุกเมื่อ

ถ้าแซบยอกที่แข็งแรงขนาดนั้นกระโจนขึ้นมาอย่างกะทันหัน คงจะไม่ใช่เรื่องเล็กแน่

แม้ว่าฉันจะรู้สึกกังวล แต่โชคดีที่แซบยอกไม่ได้พุ่งเข้ามา

เธอแค่ใช้กำปั้นที่กำไว้เหมือนอุ้งเท้าแมวตบ ๆ ไปที่หญ้าหางจิ้งจอกเบา ๆ เท่านั้น

“เฮะเฮะ”

เธอดูเหมือนแมวจริง ๆ

ไม่สิ เธออาจจะเป็นแมวจริง ๆ ก็ได้?

เมื่อคิดได้แบบนั้น ฉันจึงใช้หญ้าหางจิ้งจอกแตะหน้าผากแซบยอกเล่นอย่างขำ ๆ

แล้วในตอนนั้นเอง ยอรึมซึ่งเพิ่งไปในครัวก็เดินกลับมา

“พวกเธอสองคนทำอะไรกันอยู่เหรอ?”

“เรากำลังทดลองกันอยู่”

“ทดลอง?”

“ใช่ เรากำลังทดสอบว่าแซบยอกมีสัญชาตญาณแมวหรือเปล่าอยู่”

“อย่างนั้นเหรอ…?”

ยอรึมหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหันมามองที่หางของฉัน

มันตั้งตรง พลิ้วไหวเบา ๆ ราวกับหางของแมวจริง ๆ

“…ฉันก็มีสัญชาตญาณเหมือนกันนะ แต่ของแซบยอกมันรุนแรงกว่า”

“เหรอ? พวกเธอสองคนก็คล้ายกันไม่ใช่เหรอ?”

“ฉันว่าไม่ค่อยเหมือนนะ…?”

คนอื่นมองว่าฉันคล้ายกับแซบยอกอย่างนั้นเหรอ?

ฉันก็ชอบปลานะ แต่ไม่ได้รู้สึกสนใจของที่ขยับได้เหมือนเธอ

พอรู้สึกน้อยใจขึ้นมานิดหน่อย ฉันก็เงยหน้าขึ้นมองยอรึม

เลวีนัสที่ถูกอุ้มอยู่ในอ้อมแขนของยอรึม ก็เริ่มแกว่งขาไปมาอย่างร่าเริง

“เลวีนัสด้วย! เลวีนัสด้วย!”

“เลวีนัสด้วย?”

“ใช่! เลวีนัสก็อยากได้หญ้าหางจิ้งจอกเหมือนกัน!”

เธอหมายถึงให้แกว่งหญ้าหางจิ้งจอกตรงหน้าเหมือนกับที่ทำกับแซบยอกหรือเปล่านะ?

เพราะฉันถอนติดมือมาหลายต้นอยู่แล้ว ฉันจึงหยิบอีกต้นขึ้นมาแล้วแกว่งตรงหน้าเธอ

เลวีนัสที่ถูกอุ้มไว้ใต้รักแร้ของยอรึม ก็ส่ายหัวตามหญ้าหางจิ้งจอกไปมาซ้ายขวา

“เลวีนัสเป็นกระต่ายมีเขา แต่ดูเหมือนแมวเลยแฮะ”

“อาจจะแค่เล่นเฉย ๆ ก็ได้นะ”

แปะ แปะ—

ฉันใช้หญ้าหางจิ้งจอกแตะจมูกของเลวีนัสเบา ๆ

ทันทีที่หญ้าเกือบจะแตะริมฝีปากของเธอ เลวีนัสก็กัดมันเข้าเต็ม ๆ

งั่ม งั่ม งั่ม—

ทั้งต้นหญ้าหางจิ้งจอกรวมถึงใบหายวับเข้าไปในปากของเลวีนัส

เธอไม่ได้เล่น เธอตั้งใจจะกินจริง ๆ

ยอรึมกับฉันได้แต่จ้องมองอย่างอึ้ง ๆ ขณะที่เลวีนัสเคี้ยวหญ้าอย่างสบายใจ

━━━━━━━━━━━━━━━━━

เกมเปเปโร คล้ายกับเกมป็อกกี้ ที่จะค่อยๆ กัดทีละนิดไปเรื่อยๆ

เมื่อวานลืมลง