“หนึ่งวันต่อหนึ่งความทรงจำเท่านั้น ไม่อย่างนั้นอาจถูกแผลใจเล่นงานเอา”

คนที่เห็นด้วยกับคำแนะนำของแชจูยอนตกลงจะมาเจอกันอีกในวันถัดไป ก่อนจะแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง

จองยูนากลับไปที่ห้องแล็บ ขณะที่ยอรึมเดินเล่นในสวนกับแซบยอก

ในมือของแซบยอกถือไอศกรีมสีขาวราวกับเกล็ดหิมะเอาไว้

“แซบยอก ไอศกรีมนี่คือรางวัลที่เธอดูแลน้อง ๆ อย่างดีเหรอ?”

“ใช่ ฉันดูแลพวกเธออย่างดีเลย”

ขณะเลียไอศกรีม แซบยอกก็นึกย้อนถึงประสบการณ์ในโลกใบนี้ พลางรู้สึกว่าตัวเองเป็นพี่ แม้คยออุลจะอายุมากกว่าก็ตาม

เพราะเรื่องอายุไม่ค่อยมีผลต่อความเป็นพี่น้องนัก คยออุลเลยกลายเป็นน้องของเธอไปโดยปริยาย

“แซบยอก ในเมื่อเธอก็เป็นพี่แล้ว ต้องดูแลน้อง ๆ ให้ดีนะ เข้าใจไหม?”

“เข้าใจแล้ว”

“ฮิฮิ ไว้เดี๋ยวพี่จะซื้อไอศกรีมให้เธออีก”

ถ้าเป็นคยออุลกับเลวีนัสก็คงทำแบบเดียวกัน แต่การแสดงออกแบบนี้ล้วนเต็มไปด้วยความรู้สึก

ยอรึมยิ้มด้วยดวงตา แล้วลูบหัวแซบยอกเบา ๆ ทำให้หางที่ไร้อารมณ์ของเธอขยับไหวเบา ๆ

“ไว้ทีหลัง พี่จะ…”

ก่อนที่ยอรึมจะพูดจบ แสงสว่างจ้าก็ระเบิดขึ้นใกล้เต็นท์

แสงนั้นอบอุ่น ไม่ได้ชวนให้รู้สึกถึงอันตราย จึงไม่มีเหตุผลต้องตกใจ

“หืม?”

“แสงนั่นอะไรน่ะ?”

ยอรึมกระพริบตา แล้วรีบวิ่งไปทางต้นแสง โดยค่อย ๆ เร่งฝีเท้าเพื่อให้แซบยอกตามทัน

“นั่นมันอะไรกัน…?”

พอไปถึงเต็นท์ พวกเธอก็เห็นภาพประหลาดแต่แสนน่ารัก เด็กสองคนนั่งอยู่บนแครอทยักษ์ที่ใหญ่กว่าผู้ใหญ่เสียอีก

กร๊วบ กร๊วบ—

เลวีนัสเกาะมันเหมือนจักจั่น แล้วกัดกินแครอทอย่างเอร็ดอร่อย

ส่วนคยออุลกำลังยุ่งอยู่กับการผูกเชือกรอบลำต้นของแครอท

มันเป็นภาพราวกับฉากในนิทาน

ยอรึมเงยหน้ามองแครอทกับเด็ก ๆ ด้วยความอึ้ง

ตุ้บ—

ไอศกรีมในมือแซบยอกตกลงกระแทกพื้น

ดวงตาไร้อารมณ์ของเธอเปล่งประกายขึ้นมา

“ว้าว…”

แซบยอกรีบวิ่งตรงไปยังแครอทยักษ์ด้วยแววตาตื่นตะลึง

เธอกระโดดดึ๋ง ๆ แล้วทำท่าขอให้ยอรึมอุ้มขึ้น ยอรึมจึงอุ้มเธอขึ้นมาแล้วถามว่า

“คยออุล นี่มันอะไรกัน?”

“แครอท”

“ก็ใช่ แต่ทำไมมันถึงใหญ่ขนาดนี้ล่ะ?”

“ไม่รู้สิ น่าจะเป็นเวทย์มนตร์ของเลวีนัส”

เวทย์มนตร์ของเลวีนัส?

ยอรึมหันไปมองเลวีนัสทันที

เลวีนัสยังคงแทะแครอทต่อไป ทิ้งรอยกัดเล็ก ๆ ไว้เต็มไปหมด ถ้ายังกินแบบนี้ต่อไป คงต้องใช้เวลาทั้งเดือนกว่าจะหมด

‘มหัศจรรย์จริง ๆ’

เวทย์มนตร์แบบไหนกันที่ทำให้แครอทโตได้ขนาดนี้?

แม้แต่ยอรึมที่เป็นนักผจญภัยมากประสบการณ์ก็ไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน

‘แต่มันก็ดูไม่อันตรายนะ’

ระหว่างที่ยอรึมกำลังครุ่นคิด คยออุลก็ยังคงตั้งใจมัดเชือกอย่างขะมักเขม้น

กร๊อบ!

หลังตรวจดูว่าเชือกมัดแน่นดีแล้ว คยออุลก็ไถลตัวลงมา

“คยออุล เราดึงมันออกกันดีไหม?”

“อื้ม!”

“งั้นเดี๋ยวพี่ช่วยนะ”

แต่ก่อนอื่นต้องให้เลวีนัสกับแซบยอกลงมาก่อน

ยอรึมยื่นมือไปรับเด็ก ๆ ลงมา

กร๊วบ กร๊วบ—

เลวีนัสที่ยังแทะแครอทอยู่ ยอมให้ยอรึมดึงตัวลงมาโดยง่าย

แก้มของเธอพองเหมือนหนูแฮมสเตอร์

“อร่อยไหม?”

“อื้ม!”

ดวงตาของเลวีนัสเปล่งประกายชื้น ๆ แบบที่เห็นได้เวลาทานแครอทอร่อยสุด ๆ

มันทั้งใหญ่ขนาดนี้ แล้วยังอร่อยอีกเหรอ?

ยอรึมที่เริ่มสงสัยก็อุ้มแซบยอกลงมาด้วย

“เดี๋ยวพี่เป็นคนดึงเอง พวกเธอถอยไปก่อนนะ?”

“อืม”

ยอรึมออกแรงดึงเชือกพอประมาณ แล้วแครอทยักษ์ก็หลุดขึ้นมาจากพื้น เผยให้เห็นโคนที่ใหญ่กว่าตอนแรกถึงสามเท่า

“ว้าว”

“อื้ม!”

“······!”

เด็ก ๆ พากันอุทานด้วยความทึ่ง แล้วรีบวิ่งเข้าไปหาแครอท

แครอทยักษ์ล้มตะแคงอยู่บนพื้น สูงใหญ่จนบดบังเด็ก ๆ ได้เลย

“เราจะเอาแครอทนี่ไปทำอะไรดีล่ะ คยออุล?”

“อืม… บริจาคให้โรงทานดีไหม?”

“อืม… ว่าแต่เขาจะรับของใหญ่ขนาดนี้ไหมนะ?”

“ก็อาจจะไม่รับก็ได้…”

“งั้นก็ต้องให้เลวีนัสกินเล่นคนเดียวแล้วล่ะ”

คยออุลจ้องมองแครอทยักษ์ด้วยสายตานิ่ง ๆ พร้อมกับหางที่แกว่งเบา ๆ ไปมา

━━━━━━━━━━━━━━━━━

บ่ายวันถัดมา หลังจากกลับจากพื้นที่ล่ามอนสเตอร์ ฉันก็ตรงกลับมาที่เต็นท์ โดยนึกภาพว่าเลวีนัสน่าจะกำลังกินแครอทยักษ์อยู่

“เลวีนัส” ฉันเรียกชื่อเธอแล้วกวาดตามองไปรอบ ๆ แต่กลับไม่เห็นเธออยู่แถวนี้เลย

บางทีอาจเป็นเพราะฉันคิดไปเองว่าในฐานะกระต่ายมีเขา เธอก็น่าจะวนเวียนอยู่แถวแครอท

ในขณะที่ฉันกำลังจะเดินไปทางบ่อน้ำ ก็ได้ยินเสียงลมหายใจดังมาจากในแครอท

“หือ?”

ฉันปีนขึ้นไปข้างบน แล้วก็พบช่องเล็ก ๆ ที่ถูกแทะจนกลวง มีเลวีนัสขดตัวนอนอยู่ในนั้น

‘เธอแทะไปเยอะขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย?’

ว่ากันว่ามนุษย์สัตว์อ้วนไมาง่าย กินเยอะแค่ไหนก็คงไม่เป็นไร

ฉันลูบหัวเลวีนัสที่กำลังหลับเบา ๆ

‘ถ้าทำให้มันกลวงจากด้านใน คงจะสนุกไม่น้อย’

มันจะกลายเป็นฐานลับในแครอทเลยใช่ไหมล่ะ?

เลวีนัสกับแซบยอกต้องชอบแน่ ๆ

ฉันตัดสินใจว่าจะเสนอไอเดียนี้ให้เลวีนัสทีหลัง แล้วค่อย ๆ ไต่ลงมาเพื่อไม่ให้เธอตื่น

น่าจะลองไปตามหาคนอื่นดูบ้าง

เวลานี้ส่วนมากก็คงจะเดินเล่นอยู่ในสวนกัน

และเพราะแบบนั้น ฉันจึงเดินไปตามหา แล้วก็เห็นแผ่นหลังของสามคนที่คุ้นตา—ยอรึม จองยูนา และแชจูยอน ไม่รู้ทำไม บ่าแต่ละคนถึงดูแบกอะไรบางอย่างไว้หนักอึ้ง

เกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ? หรือมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น?

บรรยากาศตึงเครียดเกินกว่าจะเดินเข้าไป ฉันเลยลังเลและยืนรออยู่ห่าง ๆ

“เฮ้อ… วันนี้ก็โดนทำร้ายอีกแล้ว”

“…ฉันก็เหมือนกัน โดนซัดจนสลบเลย”

“ฉันก็ด้วย”

ไม่น่าเชื่อว่านักผจญภัยฝีมือดีทั้งสามจะโดนเล่นงาน แถมหนึ่งในนั้นยังเป็นกิลด์มาสเตอร์ที่มีชื่อเสียงอีก

‘ใครกันนะที่ทำแบบนั้นได้…’

คนเดียวที่ฉันนึกออกว่าจะทำได้ก็มีแค่หัวหน้ากิลด์ของเรา

แต่หัวหน้ากิลด์ของเราไม่ใช่คนที่จะใช้ความรุนแรงแบบสุ่มสี่สุ่มห้า ต้องมีใครอีกคนแน่ ๆ

“บ้าสุด ๆ ไปเลยไม่ใช่หรือไง? ใครจะไปซัดคนจนสลบแบบนั้นได้”

“แถมยังเลือกลงมือเฉพาะที่ที่ไม่มีคนอีก.. .แปลก ๆ แบบลับ ๆ ล่อ ๆ …”

เฮ้อ

แชจูยอนมองอีกสองคนที่พากันถอนหายใจอย่างหนักหน่วง

“ตอนฉันกำลังวิ่งหนี ยูนากลับหัวเราะออกมา”

“อึก…”

“แต่สุดท้ายเธอก็ช่วยนะ แล้วทำไมเธอถึงหัวเราะล่ะ…?”

“ฉันไม่รู้ว่าเธอไม่มีมานาแล้ว…”

แชจูยอนถูกจองยูนาช่วยไว้ตอนที่กำลังจะหนี

พวกเธอกำลังพูดถึงอะไรกันแน่? หรือว่าเจอเรื่องอะไรในดันเจี้ยน?

ฉันทนความอยากรู้ไม่ไหวอีกต่อไป จึงวิ่งเข้าไปหา

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”

“หือ อะไรนะ?”

“มีใครทำร้ายคุณเหรอ?”

ทั้งสามคนสะดุ้งเล็กน้อยราวกับนัดกันไว้เมื่อเห็นฉัน พวกเธอมองหน้ากัน ก่อนที่ยอรึมจะเป็นฝ่ายพูดก่อน

“คยออุล ล่าเสร็จแล้วเหรอ?”

“ใช่ วันนี้ฉันเสร็จเร็วหน่อย”

“เอ่อ… เธอได้ยินที่เราคุยกันไหม…?”

“ได้ยิน…”

ยอรึมดูแปลกไปนิดหน่อย สีหน้าก็ออกจะเกร็ง ๆ

“เธอเริ่มได้ยินตั้งแต่ตรงไหนเหรอ?”

“ฉันได้ยินตั้งแต่ตอนที่พูดว่าถูกซัดจนสลบ… อ๊ะ”

ฉันเพิ่งนึกได้ การยอมรับว่าตัวเองโดนซ้อมมา อาจเป็นเรื่องที่น่าอับอายสำหรับนักผจญภัยที่มากประสบการณ์

คงโดนบ่อยมากจนเผลอตัวพูดออกมา

“ขอโทษ… ฉันไม่ได้ตั้งใจแอบฟัง แค่เผอิญได้ยิน…”

“อ๊ะ ใช่ หูของคยออุลดีมากเลยนี่นา”

ยอรึมยื่นมือมาเล่นหูของฉันเบา ๆ อย่างหยอกล้อ

หูของฉันสั่นไหว รู้สึกคุ้นเคยและแปลกประหลาดไปพร้อมกัน

“คือว่า ให้ฉันช่วยไหม…?”

“ยังไงเหรอ…?”

ยอรึมกลืนน้ำลายราวกับกลบความประหม่า

ดูเหมือนเธอจะรู้สึกอายที่เผลอเผยจุดอ่อน เลยฝืนยิ้มแห้ง ๆ ออกมา

“ฉันสอนวิธีรับหมัดแบบไม่เจ็บได้นะ”

“จริงเหรอ…?”

“ฉันเองก็เคยโดนมาเยอะแล้ว”

ไม่เห็นต้องอายเลย ฉันเองก็เคยเจอมาเหมือนกัน แบ่งปันกันแบบนี้จะได้รู้สึกเป็นพวกเดียวกัน

แต่สีหน้าของทั้งสามกลับดูแย่ลงกว่าเดิมอีก

“คยออุล เรื่องมันคือว่า…”

“คือ?”

“พวกพี่น่ะ…”

ยอรึมหยุดพูดแล้วเหลือบตามองเพื่อน ราวกับอยากให้ใครช่วยเสริมต่อ

แชจูยอนโน้มตัวลงมาให้อยู่ระดับสายตาฉัน เหมือนจะรับหน้าที่พูดต่อแทน

“คยออุล มันมีวิธีรับหมัดโดยไม่เจ็บจริง ๆ เหรอ?”

“มี แค่ป้องกันจุดสำคัญอย่างท้องหรือตับไว้ก็พอ…”

“อย่างนั้นเหรอ?”

“ใช่ แต่จริง ๆ ทางที่ดีที่สุดคือวิ่งหนี เพราะถ้าโดนแรง ๆ ขึ้นมาก็อาจจะกระดูกหักได้”

พัคมินกยูเก่งเรื่องนี้เป็นพิเศษเลยล่ะ

เขารู้วิธีควบคุมแรงให้ไม่ถึงกับทำอะไรหักเสียหาย—แม้บางครั้งจะมีหลุดมือบ้างก็เถอะ

‘เขาเคยพูดอะไรสักอย่างเกี่ยวกับการซ้อมแบบไม่ใช้มานาไม่ใช่เหรอ?’

ฉันนึกได้ลาง ๆ ว่าพัคมินกยูเคยคุยอวดเรื่องนี้

“ขอบใจนะ คยออุล ที่จริงพวกเรากำลังฝึกความอึดอยู่”

“อ๋อเหรอคะ? ฉันนึกว่ามีใครมารังแกซะอีก”

“อา ใครมันจะกล้ามารังแกพวกเรากันล่ะ?”

แชจูยอนโบกมือปัดอย่างไม่ใส่ใจ

เห็นได้ชัดว่าสามคนนี้ไม่น่าจะตกอยู่ในสถานการณ์ที่ใครจะกล้ามาทำร้ายได้

“โล่งอกไปทีนะ”

“อื้อ ใช่”

ฉันรู้สึกโล่งใจที่รู้ว่าพวกเขาไม่ได้ถูกทำร้าย

แต่สีหน้าของพวกเขายังคงเคร่งเครียด

เห็นได้ชัดว่าร่างกายของพวกเธอยังคงปวดระบมจากการฝึกฝนความอึดที่ต้องถูกซ้อมแทบทั้งตัว

━━━━━━━━━━━━━━━━━

ขอบคุณ คุณศิริสุดา สำหรับการโดเนทครับ