บางครั้ง ดันเจี้ยนที่เรียกว่า “ดันเจี้ยนแห่งความอาฆาตแค้น” ซึ่งเกิดจากความอาฆาตพยาบาทปะปนกันของมนุษย์ก็จะปรากฏขึ้น

ดันเจี้ยนแห่งความอาฆาตแค้นมักจะไม่เกิดระดับ 2

นั่นก็เพราะว่าดันเจี้ยนประเภทนี้ไม่ได้ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อฆ่าผู้ที่เข้าไปข้างใน

สิ่งที่ผู้ล่วงลับต้องการ คือการให้โลกได้รับรู้ถึงความคับแค้นของพวกเขา

ดังนั้น ดันเจี้ยนจึงมักจะเป็นมิตรกับเหล่านักผจญภัยอยู่พอสมควร

“อืมม…”

ยอรึมที่เดินเข้าไปในดันเจี้ยนแล้ว หันกลับไปมองข้างหลัง

ทั้งที่ยังไม่ได้ผ่านเงื่อนไขชัดเจนใด ๆ แต่ประตูกลับสู่ด้านนอกก็ยังกระพริบอยู่

นี่เป็นลักษณะพิเศษของดันเจี้ยนแห่งความอาฆาตแค้น ที่พร้อมจะส่งคนออกไปได้ทุกเมื่อ

เพราะดันเจี้ยนไม่ได้ต้องการจะฆ่าผู้มาเยือน มันแค่อยากระบายความคับแค้นออกมาเท่านั้น

“ยอรึม นี่มัน…”

เอนเซียมองไปรอบ ๆ ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

แค่ลักษณะภายนอกก็ต่างจากดันเจี้ยนทั่ว ๆ ไปที่ชวนให้รู้สึกอยากผจญภัยแล้ว

ท้องฟ้ายามพลบค่ำหม่นหมอง ต้นไม้ผุพังราวกับกำลังส่งกลิ่นอายหลอนประสาทออกมา

ผู้ที่เข้ามาในดันเจี้ยนจะเห็นอาคารหลังหนึ่งอยู่ลิบ ๆ

“ดูเหมือนจะเป็นดันเจี้ยนแห่งความอาฆาตแค้น…”

ดันเจี้ยนแห่งความอาฆาตแค้นระดับ 6 ที่ไม่เคยปรากฏอยู่ในคู่มือของนักผจญภัยเลยสักเล่ม

ด้วยธรรมชาติของดันเจี้ยนแบบนี้ ความบีบคั้นทางอารมณ์เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

ยอรึมที่แข็งแกร่งทางร่างกาย คิดว่าให้สู้จนเลือดออกยังจะดีซะกว่า

“งั้นไปกันต่อเลยไหม?”

“อืม…”

“ไปกันเถอะ!”

อาร์โก้เดินตรงไปยังตัวอาคารอย่างมุ่งมั่น

แต่อาร์โก้ก็ต้องชะงักทันทีหลังเดินไปได้เพียงไม่กี่ก้าว

บนพื้นดินที่เต็มไปด้วยโคลนเหนียวเปื้อนเลือด มีมือของใครบางคนที่ไร้หนังยื่นออกไปทางแสงอาทิตย์ราวกับอยากสื่อความแค้นออกมา

มีร่างแบบนั้นอยู่เป็นสิบ เป็นร้อย

ยอรึมยกมือขึ้นปิดปาก

“อึก…!”

นี่ไม่ใช่แค่ฉากจำลองเพื่อให้รู้สึกหวาดกลัว

แต่ละคนที่นอนอยู่ตรงนั้นเคยมีชีวิตอยู่จริง ๆ มาก่อน

ความคับแค้นแบบไหนกันที่ก่อให้เกิดดันเจี้ยนนี้ขึ้นมา?

ทุกคนต่างมองหน้ากันเงียบ ๆ อยู่เนิ่นนาน

‘คยออุล เธอกำลังแบกรับความเจ็บปวดแบบไหนไว้อยู่กันแน่?’

เด็กตัวเล็ก ๆ คนนี้ต้องทนทุกข์กับเรื่องอะไรมา?

ยอรึมกัดริมฝีปากแน่นเสียจนเกือบจะเลือดออก

เธอคิดว่าคงไม่สามารถเคลียร์ดันเจี้ยนนี้ได้ภายในวันนี้

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

หลังจากลงมาจากภูเขา ฉันก็นั่งพักบนม้านั่งใกล้ ๆ

ฉันจิ้มแก้มของเลวีนัสที่หลับอยู่ในอ้อมแขนของจองยูนา ก่อนจะเงยหน้ามองเธออีกครั้ง

“ขอโทษนะ… เพราะฉัน พวกเราเลยไม่ได้เข้าไปในดันเจี้ยน…”

“ไม่เป็นไรหรอก ฉันชอบนั่งพักกับคยออุลตรงนี้มากกว่าอีก”

“แต่ก็เถอะ…”

เพราะฉัน เลยทำให้การเคลียร์ดันเจี้ยนมีปัญหา

ฉันอดรู้สึกผิดไม่ได้เลย

“ดันเจี้ยนระดับ 6 ขาดคนไปหนึ่งคนก็ยังเคลียร์ได้นะ เพราะงั้นไม่ต้องกังวลมากหรอก”

“อื้อ…”

แม้จะถูกบอกว่าไม่เป็นไร แต่ฉันก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดี

ฉันได้แต่ก้มหน้าลงเงียบ ๆ ทำอยู่แบบนั้น

“คยออุลคงจะตกใจมากเลยใช่ไหม?”

“อื้อ…”

จริง ๆ แล้ว ฉันไม่ได้กลัวขนาดนั้น

มันเหมือนกับว่าเป็นร่างกายของฉันต่างหากที่รู้สึกกลัว ไม่ใช่ฉัน

ฉันอดสงสัยไม่ได้ว่าเจ้าของร่างคนก่อนเคยเจอเรื่องอะไรมา ถึงได้ถูกฝังอยู่ใต้ดินแบบนั้น

ร่างกายของฉันแข็งทื่อไปหมด จนทำอะไรไม่ได้เลย

เกิดอะไรขึ้นกับเจ้าของร่างคนก่อนกันแน่นะ?

ฉันรู้สึกหงุดหงิด เลยแกว่งขาเล่นไปมา จนจองยูนาวางมือบนหัวของฉันเบา ๆ

“หึหึ เลิกคิดเรื่องดันเจี้ยนก่อนเถอะ ไปเล่นอย่างอื่นกันดีไหม?”

“อย่างอื่นเหรอ?”

ฉันไม่ติดเรื่องเล่นหรอก แต่อะไรที่เรียกว่า เล่นแบบผู้ใหญ่ นี่สิ ที่ยังใหม่สำหรับฉัน

ผู้ใหญ่เขาเล่นอะไรกันนะ?

ขณะที่ฉันกำลังครุ่นคิด เลวีนัสที่หลับอยู่ในอ้อมแขนของจองยูนา ก็ขยับหูขึ้นมา

“เล่น?”

“อ้าว ตื่นแล้วเหรอ?”

“อื้อ! เลวีนัสก็อยากเล่นด้วย!”

ตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินคำว่าเล่น

ความน่ารักของเธอทำให้ฉันยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ความกลัวเมื่อครู่ก็หายไปทันที

‘…จริงสิ มันไม่ใช่เรื่องของฉันสักหน่อยนี่นา’

ฉันรู้สึกเสียใจกับเจ้าของร่างคนก่อนจริง ๆ แต่ตอนนี้ร่างนี้ก็เป็นของฉันแล้ว

ฉันไม่อยากจมอยู่กับบาดแผลของเจ้าของร่างเดิม

มันไม่เกี่ยวอะไรกับฉันเลย

‘ขอโทษด้วยนะ’

ถ้ามีทางจะคืนร่างนี้ให้ได้ ฉันก็อยากจะทำทันทีเลย

เพราะร่างนี้ไม่ใช่ของฉันตั้งแต่แรก

แต่จนกว่าจะถึงวันนั้น ฉันจะใช้ชีวิตในแบบที่ฉันต้องการ ไม่ปล่อยให้บาดแผลใดมาควบคุม

เพราะฉะนั้น ตอนนี้ฉันจะเล่นกับทุกคนให้เต็มที่ก่อน

“จะเล่นอะไรกันดี?”

ฉันก้าวลงจากม้านั่งแล้วถามจองยูนา

เธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยกนิ้วชี้ขึ้นมา

“เล่นไล่จับกันดีไหม?”

“ไล่จับ?”

“อื้อ เป็นเกมที่คนไล่ต้องวิ่งจับคนที่หนี”

เกมวิ่งไล่จับ

เป็นเกมพื้นฐานที่เด็ก ๆ ชอบเล่นกัน

“แต่มันจะได้เปรียบเกินไปสำหรับคนที่ใช้เวทมนตร์ได้นี่นา”

“แน่นอนว่าพี่จะไม่ใช้เวทมนตร์อยู่แล้ว คิดว่าพี่ไร้ยางอายขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“อ๊ะ”

ถ้าใช้เวทมนตร์ไม่ได้ งั้นฉันก็น่าจะได้เปรียบสิ?

เรื่องความว่องไว ฉันเหนือกว่าฮันเตอร์ทั่วไปหลายคนเลย

งั้นต้องเล่นแบบปรับระดับตัวเองหน่อยแล้วล่ะ

พวกเราย้ายไปยังสนามเด็กเล่นใกล้ ๆ

“ถ้าออกนอกสนามเด็กเล่นจะถือว่าโกงไหม?”

“ใช่!”

“โอเค…”

แต่เราจะตัดสินยังไงว่าใครเป็นคนไล่?

จะเป่ายิ้งฉุบดีไหมนะ?

ขณะที่ฉันเงยหน้ามองจองยูนาอย่างไม่แน่ใจ เธอก็ยกมือขึ้นสูงทันที

“พี่จะเป็นคนไล่เอง!”

“กรี๊ด!”

เลวีนัสตกใจจนปีนขึ้นไปบนสไลเดอร์

มันเป็นเครื่องเล่นที่ซับซ้อน มีอุปกรณ์หลายอย่างเชื่อมต่อกัน

“ฮืม?”

โดยไม่ต้องเป่ายิ้งฉุบหรืออะไรเลย จองยูนาก็อาสาเป็นคนไล่เอง

จองยูนาอาสาเป็นคนไล่เพราะอยากเล่นกับเลวีนัส

“ว้าว…”

ฉันตัดสินใจว่าคราวหน้าถ้าเล่นกับเลวีนัส ฉันก็ควรทำแบบนั้นบ้าง

ระหว่างที่ฉันกำลังซึ้งใจกับสิ่งที่จองยูนาทำ เธอก็กอดฉันแน่นในทันที

“จับได้แล้ว!”

“อ๊ะ…”

เพราะฉันมัวแต่คิดอะไรอยู่รึเปล่านะ?

ฉันลืมไปสนิทเลยว่าต้องวิ่งหนีเธอ

ฉันไม่ทันตั้งตัวเลยโดนกอดไว้เต็ม ๆ

“คยออุล เกมนี้ต้องวิ่งหนีไม่ให้โดนนะ รู้วิธีเล่นหรือเปล่า?”

“อ๋อ ไม่ใช่นะ ฉันรู้ ฉันรู้วิธีเล่น…”

“จริงเหรอ?”

สายตาของจองยูนาเต็มไปด้วยความสงสัย ราวกับตั้งคำถามว่าทำไมถึงโดนจับถ้ารู้วิธีเล่น

ฉันรู้สึกเหมือนคนโง่เลย

หน้าฉันร้อนผ่าวด้วยความเขิน

ฉันรีบพูดข้อแก้ตัวออกไปทันที

“ฉันรู้ว่าต้องวิ่งหนี แต่ว่าฉันไม่อยากหนีน่ะ เพราะถูกจับแล้วรู้สึกดีมากกว่า…”

ข้อแก้ตัวที่พูดออกมาแบบลนลานฟังดูแปลกชอบกล

ถ้าจองยูนาคิดว่าฉันแปลกล่ะจะทำยังไงดี?

ทันทีที่ฉันกำลังจะเงยหน้ามองเธอด้วยความกังวล เธอก็กอดฉันแน่นจนแทบหายใจไม่ออก

“คยออุลพูดแต่เรื่องน่ารักได้ยังไงกันนะ?”

“หมายความว่าอะไรเหรอ…?”

“ฮิฮิ ฉันลืมไปเลยว่าการโดนจับมันรู้สึกดีได้ขนาดนี้”

แปะ แปะ ๆ –

จองยูนาลูบหลังฉันเบา ๆ

พอถูกลูบ หางของฉันก็กระดิกไปมาโดยอัตโนมัติ

การถูกกอดโดยเธอ มันช่างรู้สึกดีจริง ๆ

มันเป็นอ้อมกอดที่ฉันไม่ได้สัมผัสมาแปดปี เลยยิ่งรู้สึกดีเป็นพิเศษ

“อ๊ะ! เลวีนัสด้วย! เลวีนัสก็อยากโดนจับบ้าง!”

เลวีนัสที่แอบมองจากสไลเดอร์ก็วิ่งตรงมาหาเรา

เธอยืนอยู่ข้างหลังฉัน ย่ำเท้าอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็กอดฉันกับจองยูนาแน่น

“ว้าว! โดนจับแล้วดีจริง ๆ ด้วย!”

“อืม ใช่แล้วล่ะ…”

หางของฉันที่ถูกตัวเลวีนัสเบียดอยู่ก็ยังพยายามกระดิกไปมา

สถานการณ์มันทั้งแปลกและน่าอาย แต่พูดตามตรง มันรู้สึกดีเหมือนกัน

“เลวีนัสเข้าใจผิดเกี่ยวกับการเล่นไล่จับ! มันไม่ใช่เกมวิ่งหนี แต่เป็นเกมโดนจับ!”

“เอ่อ…”

มันไม่ค่อยถูกนักหรอก แต่ถ้าเลวีนัสชอบแบบนั้นก็ไม่เป็นไรมั้ง

ฉันตัดสินใจไม่แก้ให้เธอ

“ครั้งหน้าให้เลวีนัสเป็นคนไล่ได้ไหม? เลวีนัสอยากแจกกอดด้วย!”

“ได้สิ ลองดูกันไหม?”

กติกาของเกมถูกเปลี่ยนไปตามใจชอบ คนไล่ก็ถูกเลือกแบบสุ่ม แต่มันก็ไม่สำคัญเลย

แค่ได้เล่นด้วยกันก็สนุกแล้ว

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

ในห้องใต้ดินของอาคารนั้น มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนั่งกอดเข่าตัวเองภายในหลอดแก้วขนาดใหญ่อยู่

แม้จะไม่เห็นใบหน้าเพราะเธอก้มหน้าซุกเข่าอยู่ แต่ยอรึมก็รู้โดยสัญชาตญาณว่าเด็กคนนั้นคือคยออุล

“อ๊ะ”

หัวใจของเธอเต้นแรง

เลือดหยดลงมาจากกำปั้นที่เธอกำแน่น

คยออุลต้องเจออะไรมาบ้างกันแน่?

หรือว่ามันเป็นสิ่งที่เลวร้ายยิ่งกว่าการถูกผู้ใหญ่รังแก?

ยอรึมต่อยหลอดแก้วด้วยกำปั้นที่กำแน่นของเธอ

เธอใส่แรงทั้งหมดลงไป แต่พอกำปั้นแตะกับแก้ว เธอกลับลดแรงโดยไม่รู้ตัว

เพราะกลัวว่าคยออุลอาจจะบาดเจ็บจากเศษแก้วที่แตก

“คยออุล”

ยอรึมเรียกชื่อคยออุล แต่คยออุลกลับไม่เงยหน้าขึ้นมาเลย

เธอแค่นั่งกอดเข่าอยู่ตรงนั้นเหมือนกลายเป็นรูปปั้น

“ยอรึม”

“คะ”

“นี่คือเอกสาร”

──

ตัวทดลองหมายเลข 307

──

นั่นคือชื่อที่ห้องทดลองตั้งให้คยออุลงั้นหรือ?

นั่นหมายความว่าคยออุลผ่านการทดลองมากกว่าสามร้อยครั้ง

ทุกคนเงียบงันเมื่อเผชิญกับฉากโหดร้ายของการทดลองมนุษย์

“เรานำเอกสารนี่ออกไปได้”

“ใช่ เอกสารอื่นก็เอาไปได้เหมือนกัน”

“งั้นเราออกไปข้างนอกกันเถอะ?”

“ค่ะ นั่นน่าจะดีที่สุดแล้ว”

สิ่งที่ดันเจี้ยนแห่งความอาฆาตแค้นต้องการคือการคลายความอาฆาตของวิญญาณ

แค่การปราบบอส ก็ไม่ได้ทำให้เคลียร์ดันเจี้ยนได้

พวกเราต้องออกไปข้างนอกแล้วอ่านเอกสารเหล่านี้ร่วมกัน

ยอรึมเคาะเบา ๆ บนหลอดแก้วที่คยออุลอยู่ในนั้น

“คยออุล เดี๋ยวพี่สาวจะกลับมานะ?”

“……”

“พี่จะกลับมาช่วยเธอแน่นอน…”

“……”

ไม่มีคำตอบใด ๆ จากคยออุลเลย

แม้จะรู้ว่าคยออุลคนนี้อาจไม่ใช่ตัวจริง แต่หัวใจของยอรึมก็ยังเจ็บปวดอยู่ดี

‘ฉันคิดถึงคยออุล…’

ยอรึมอยากออกจากสถานที่เลวร้ายนี้ให้เร็วที่สุด

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

ขอบคุณ คุณนราธิศ สำหรับการโดเนทครับ