ชาวบ้านที่มาเดินเล่นในสวนต่างยิ้มอย่างอบอุ่นขณะมองดูเด็กมนุษย์สัตว์สองคนเล่นด้วยกัน

ภาพของเด็ก ๆ ที่เล่นกันอย่างกลมเกลียวช่างน่ารักจนผู้คนลืมพูดคุยกัน แล้วเอาแต่มอง

“เอ้ก-อี-เอ้ก-เอ้ก”

คยออุลส่ายหัวไปมา เลียนเสียงไก่ขัน

เลวีนัสดูครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยกมือขึ้นอย่างมั่นใจ

“ขอตอบ! แมว!”

“ไม่ใช่นะ คราวนี้ฉันเลียนแบบไก่ต่างหาก”

“เอ๊ะ…?”

ก็เป็นแมวแน่นอนนี่นา ไม่ใช่เหรอ?

ไม่ว่าจะมองไปทางไหน ก็ดูเป็นแมวหมดเลยนี่นา?

เลวีนัสเอียงคออย่างสับสน

“ทำไมเราทายไม่เคยถูกเลยนะ เลวีนัส?”

“เกมนี้ยากกว่าที่คิดอีก…”

คยออุลรู้สึกเหมือนตัวเองโดนรังแกทางจิตใจ

เธอมั่นใจว่าคราวนี้ต้องเป็นกระต่ายมีเขาแน่นอน เพราะทายไปแบบนั้นถึงสี่รอบแล้ว

แต่กระต่ายมีเขาก็ยังไม่โผล่มาสักที

‘ฉันนึกว่าเธอเลียนแบบกระต่ายมีเขาเพราะท่ากระแทกหัวนั่น’

ใครจะไปรู้ล่ะว่าเป็นการ์ด ‘แกะจอมหัวร้อน’

รู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมเอาซะเลย คยออุลถึงกับกระทืบเท้ากับพื้นของสวน

“เลวีนัส เราไปเล่นอย่างอื่นกันดีมั้ย?”

“อืม… ก็ดีเหมือนกันนะ?”

แล้วจะเล่นอะไรกับเลวีนัสดีนะ?

คยออุลกวาดตามองไปรอบ ๆ แล้วก็เห็นโซเฟียกับยอรึมนั่งอยู่ที่ม้านั่ง

“อ๊ะ”

พวกเธอมานั่งตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

คยออุลกับเลวีนัสรีบวิ่งไปที่ม้านั่งเหมือนกำลังแข่งกัน

“ขอตอบ! ฉลาม!”

เลวีนัชชี้ไปที่โซเฟียแล้วพูดขึ้นมา

โซเฟียเพียงแค่ยักไหล่เล็กน้อย

“ใช่แล้ว เป็นฉลามน่ะ”

“ว้าว! เลวีนัสตอบถูกด้วย!”

เลวีนัสกระโดดดึ๋ง ๆ ไปมา แล้วก็ลูบคางพลางมองไปที่ยอรึม

ทุกคนรู้ว่าเธอกำลังเลียนแบบสัตว์นักสืบจากการ์ตูนที่พวกเขาดูกันเมื่อคืน

“ยอรึมคือ… จิงโจ้!”

“จิงโจ้เหรอ? ทำไมพี่ถึงเป็นจิงโจ้ล่ะ?”

“ก็เพราะว่ายอรึมดูแลเลวีนัสดีไงล่ะ!”

พูดจบ เลวีนัสก็นั่งลงบนตักของยอรึม

จากนั้นเลวีนัสก็คลานเข้าไปในเสื้อของยอรึม แล้วยื่นหน้าออกมาบริเวณคอเสื้อ

เธอดูเหมือนลูกจิงโจ้ที่โผล่ออกมาจากกระเป๋าหน้าท้องไม่มีผิด

“ราชา เลวีนัสดูเป็นยังไงบ้าง? เลวีนัสดูเหมือนจิงโจ้ไหม?”

“อื้อ เหมือนมาก ๆ เลย”

ความไร้เดียงสาแบบที่มีแค่เด็กเท่านั้นที่ทำได้ ทำให้ผู้คนที่มองอยู่ยิ้มออกมา

ชาวเมืองหัวเราะเบา ๆ อย่างเอ็นดูในภาพตรงหน้า

“เด็กพวกนี้น่ารักจริง ๆ เลยว่าไหม?”

“ใช่ ให้ความรู้สึกเยียวยาจริง ๆ”

น้ำเสียงของพวกเขาเต็มไปด้วยความเอ็นดู

นับว่าโชคดีมากที่ทุกคนรักเลวีนัส

‘ก็เลวีนัสเคยผ่านเรื่องลำบากมานี่นา’

คยออุลหวังว่าเลวีนัสจะได้รับความรักมากมายจากผู้คนรอบตัว และมีความสุขตลอดจากนี้ไป

“คยออุล อยากลองเล่นแบบนี้ดูบ้างไหม?”

“เล่นอะไรเหรอ?”

“เกมจิงโจ้แบบนี้ไง”

ยอรึมชี้ไปที่เลวีนัสที่อยู่ในเสื้อของเธอ

อย่างไรก็ตาม คยออุลก็ส่ายหัวแน่วแน่

“ไม่ล่ะ ฉันไม่เป็นไร”

“งั้นก็ได้”

บางทีเด็กคนนี้อาจจะยังขี้อายอยู่มาก

แต่อย่างน้อยก็ดีขึ้นมากเมื่อเทียบกับตอนแรก

ยอรึมจึงตัดสินใจลูบหัวคยออุลเบา ๆ แทน

“ว่าแต่ ทำไมวันนี้คุณถึงพกอาวุธมาด้วย?”

“เพราะวันนี้พี่จะไปดันเจี้ยนไงล่ะ”

“ดันเจี้ยนเหรอ?”

“ใช่แล้ว ดันเจี้ยนระดับ 6 น่ะ”

ดันเจี้ยนระดับ 6

สำหรับคยออุลที่เพิ่งเริ่มต้นเป็นนักผจญภัย เรื่องนี้น่าสนใจมาก

“ฉันไปดูได้ไหม?”

“ไปที่ดันเจี้ยนเหรอ? มันอันตรายเกินไปสำหรับคยออุลไม่ใช่เหรอ?”

“ฉันไม่เข้าไปในดันเจี้ยนหรอก แค่อยากเห็นว่ารอบ ๆ มันเป็นยังไงเฉย ๆ”

“อืม…”

เธออยากดูว่าเหล่านักผจญภัยระดับสูงเตรียมตัวกันยังไงก่อนจะเข้าไปในดันเจี้ยน

จริงสิ มันจะเป็นประสบการณ์ที่ดีสำหรับคยออุล

ตราบใดที่ไม่เข้าไปลึก ก็ไม่น่าจะมีอันตรายอะไร

ยอรึมพยักหน้าให้คยออุล

“ได้ แต่คยออุลต้องเชื่อฟังพี่ เข้าใจไหม?”

“อื้อ…”

แค่ได้เห็นการเตรียมตัวของนักผจญภัยชั้นนำก่อนเข้าไปในดันเจี้ยนก็นับว่าเป็นโอกาสสุดพิเศษแล้ว

หางของคยออุลกระดิกไปมาด้วยความตื่นเต้น

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

ฉันไปที่ดันเจี้ยนกับทุกคนด้วยรถคันหนึ่ง

รถคันนี้มี 12 ที่นั่ง และแต่ละคนก็จับคู่กัน โดยให้คนแข็งแกร่งอยู่กับคนที่ยังอ่อน เพื่อความปลอดภัยจากอันตรายที่อาจเกิดขึ้น

“ว้าว! เหมือนไปเที่ยวเลย!”

เลวีนัสที่ดีใจที่ได้มากับทุกคน ก็จับหางของเอ็นเซียกับอาร์โก้ไว้คนละข้าง

หางของอาร์โก้นั้นแข็งแรงมาก แค่ขยับนิดเดียวก็อาจทำให้เลวีนัสเจ็บได้

รู้ดังนั้น อาร์โก้จึงครางเบา ๆ พลางพยายามไม่ขยับหางเลย

“เลวีนัส พวกเราไม่ได้มาเที่ยวกันนะ”

“ไม่เหรอ?”

“ไม่ใช่ เรากำลังจะไปดูดันเจี้ยนต่างหาก”

“ไม่ใช่การเที่ยวเหรอ…?”

อืม…

จะอธิบายยังไงดีล่ะเนี่ย?

ฉันเงยหน้ามองยอรึมที่นั่งอยู่ข้าง ๆ หวังว่าเธอจะอธิบายแทนให้หน่อย

“วันนี้เราจะมาเรียนรู้กันนะ ไว้เล่นกันทีหลัง โอเคไหม?”

“โอเค! เข้าใจแล้ว!”

เลวีนัสเงียบปากทันทีที่ได้ยินคำว่าเรียน

สีหน้าตั้งใจของเธอดูน่าชื่นชมมาก

แต่ก็ยังจับหางของอาร์โกกับเอ็นเซียไว้แน่น

“คยออุล แถว ๆ ดันเจี้ยนมันอันตราย ต้องเชื่อฟังพี่นะ เข้าใจไหม?”

“อื้อ ฉันจะเชื่อฟัง”

“หึหึ งั้นบอกพี่หน่อยสิว่าพี่บอกอะไรไว้ก่อนหน้านี้?”

เธอหมายถึงกฎที่ต้องปฏิบัติเมื่ออยู่ใกล้ดันเจี้ยนสินะ

มันไม่ยากเลย ฉันจำได้หมดแล้ว

“อย่าเข้าใกล้ประตูมิติ ถ้าโดนดูดเข้าไปล่ะก็แย่แน่”

“ถูกต้อง แล้วมีอะไรอีกล่ะ?”

“ถ้าเกิดอะไรขึ้นให้รีบบอกผู้ใหญ่แถวนั้นให้ช่วยทันที”

“ว้าว คยออุลฉลาดมากเลยนะที่จำได้หมดแบบนี้”

ยอรึมลูบหัวฉันเบา ๆ ด้วยมือที่อบอุ่นของเธอ

ฉันรู้สึกเขินนิดหน่อยที่ได้รับคำชมจากเรื่องเล็กน้อยแบบนี้

ฉันเลยตัดสินใจเปลี่ยนเรื่อง

“เอ่อ ฉันมีคำถาม”

“ว่าไงล่ะ?”

“ทำไมถึงมีดันเจี้ยนเกิดขึ้นเหรอ?”

ถ้ารู้ว่าดันเจี้ยนเกิดขึ้นได้ยังไง อาจจะเพิ่มโอกาสหาทางกลับบ้านเจอใช่ไหมล่ะ?

มันคงจะดีถ้าเป็นแบบนั้น แต่ฉันก็อดรู้สึกผิดหวังนิด ๆ ไม่ได้

ความผิดหวังนั้นมาจากความคิดที่ว่าอาจต้องจากครอบครัวในตอนนี้ไป

“มันมีหลายสาเหตุเลยล่ะ”

“หลายสาเหตุ?”

“ใช่ ดันเจี้ยนเกิดได้จากหลายปัจจัย อย่างเช่น มานาบิดเบี้ยว หรือเกิดจากการตอบสนองต่ออารมณ์ของใครบางคน…”

“อารมณ์…?”

ดันเจี้ยนสามารถเกิดขึ้นได้แค่เพราะอารมณ์เหรอ?

งั้นโลกนี้ก็จะเต็มไปด้วยดันเจี้ยนไม่ใช่เหรอ?

ฉันเงยหน้ามองยอรึมด้วยคำถามพวกนี้อยู่ในใจ

“แต่ไม่ใช่อารมณ์อะไรก็ได้นะ มันต้องเป็นความอาฆาตแค้น และต้องรวมกันหลาย ๆ คน ถึงจะก่อให้เกิดดันเจี้ยนได้”

“งั้นคนที่มีอารมณ์ไม่ดี ก็สามารถสร้างดันเจี้ยนขึ้นมาเองได้เหรอ?”

“ไม่ใช่อย่างนั้น แค่ความอาฆาตแค้นธรรมดา ๆ มันไม่พอจะทำให้เกิดดันเจี้ยนได้หรอก”

“เช่น แบบไหนเหรอ?”

ยอรึมลังเลเล็กน้อยก่อนจะตอบ

แล้วความเงียบก็เข้าปกคลุมรถทั้งคัน

“…จะต้องมีคนสักสี่ถึงห้าคนที่ถูกทรมาณและถูกฆ่าอย่างโหดร้าย ถึงจะมีโอกาศให้ดันเจี้ยนระดับ 1 ปรากฏขึ้นมา แต่ถึงอย่างนั้นก็ โอกาศก็ยังน้อยมากอยู่ดี”

ยอรึมพูดพลางกดหูของเลวีนัสที่นั่งอยู่ตรงหน้าเบา ๆ

ความลังเลของเธอก็สมเหตุสมผล เมื่อได้ยินคำตอบแบบนั้น

“งั้นการสร้างดันเจี้ยนจากอารมณ์ก็ยากมากเลยสินะ?”

“ใช่ แม้แต่สงครามก็ไม่ทำให้เกิดดันเจี้ยนได้”

“แม้แต่สงครามก็ไม่เกิดเหรอ?”

“ใช่ สงครามเป็นสิ่งที่รวมความบ้าคลั่งมากกว่าความอาฆาตพยาบาท…”

“อ๋อ…”

งั้นอารมณ์แบบนั้นก็ไม่สามารถสร้างดันเจี้ยนได้สินะ

ฉันเคยคิดว่าโลกนี้อาจจะหลีกเลี่ยงสงครามเพราะกลัวดันเจี้ยน

แต่ดูเหมือนว่าโลกของมนุษย์จะเหมือนกันทุกที่

ฉันรู้สึกกระวนกระวายแล้วหันไปมองนอกหน้าต่าง

“ฮืม…?”

ภูมิทัศน์ด้านนอกดูคุ้นตามาก

เป็นสถานที่ที่ฉันเคยมาแล้วก่อนหน้านี้

ที่นี่ที่ไหนนะ?

แล้วฉันก็นึกออก

นี่คือวิวที่ฉันเห็นตอนที่เพิ่งมายังโลกนี้ครั้งแรก

“จากตรงนี้พวกเราต้องเดินเข้าไป ดันเจี้ยนอยู่ลึกเข้าไปในภูเขา”

ชเวจินฮยอกที่เป็นคนขับรถหันมาพูดกับทุกคน

ทุกคนพยักหน้าเข้าใจ แต่ฉันกลับพูดอะไรไม่ออก

ความทรงจำเกี่ยวกับตอนที่ถูกฝังอยู่ในภูเขาแห่งนี้ผุดขึ้นมาในหัวอีกครั้ง

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

ภูเขาสูงชัน

คยออุลปีนเขาเก่งอยู่แล้ว ไม่น่ามีปัญหา แต่เลวีนัสล่ะ จะไหวไหมนะ?

ขณะที่ยอรึมหันไปมองเด็ก ๆ คยออุลก็ดึงเสื้อของเธอเบา ๆ

“ฮืม?”

มือของคยออุลที่กำเสื้อไว้สั่นเทา

ใบหน้าของเธอซีดเผือด ราวกับกำลังหวาดกลัว

เกิดอะไรขึ้นกันนะ?

เธอรู้สึกกลัวพลังงานจากดันเจี้ยนงั้นเหรอ?

เพราะคยออุลไวต่อความรู้สึกแบบนั้น ก็เป็นไปได้อยู่

ยอรึมย่อตัวลงตรงหน้าคยออุลเพื่อปลอบเธอ

“คยออุล เป็นอะไรไปเหรอ?”

“ท-ที่นี่คือ… ท-ที่ ฉ-ฉัน…”

“คยออุล ใจเย็น ๆ พี่อยู่ตรงนี้ ค่อย ๆ พูดก็ได้”

ยอรึมวางมือลงบนไหล่ของคยออุล

คยออุลสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะสูดลมหายใจลึกแล้วเริ่มพูด

“ที่นี่คือที่ที่ฉันถูกฝัง…”

“อะไรนะ?”

ทุกคนที่กำลังเดินขึ้นเขาหยุดนิ่งเมื่อได้ยินเสียงพึมพำของคยออุล ยกเว้นเลวีนัสที่กำลังหลับอยู่บนหลังของชเวจินฮยอก

“ฉันเคยถูกฝังอยู่ใต้ดินตรงนี้…”

สีหน้าของคยออุลดูไม่สู้ดีเลย

เธอดูเหมือนจะร้องไห้ออกมาได้ทุกเมื่อ

“ยูนา ช่วยพาคยออุลลงไปข้างล่างหน่อยได้ไหม? ฉันจะเข้าไปเคลียร์ดันเจี้ยน แล้วจะรีบกลับมา”

“อ๊ะ… ได้สิ”

ยอรึมส่งคยออุลที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวให้กับจองยูนา

เธอยังให้เลวีนัสที่กำลังหลับอยู่ไปกับจองยูนาด้วย

การมีเพื่อนไปด้วยน่าจะช่วยให้เธอรู้สึกดีขึ้นบ้าง

‘นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่’

ขณะที่ยอรึมมองคยออุลจากไป เธอก็นึกถึงบทสนทนาก่อนหน้านี้

บทสนทนาเกี่ยวกับการที่ดันเจี้ยนสามารถเกิดขึ้นได้จาก ‘อารมณ์ของใครบางคน’

ภูเขาที่คยออุลเคยถูกฝังไว้

ดันเจี้ยนที่จู่ ๆ ก็ปรากฏขึ้นมา

สิ่งเหล่านี้ทั้งหมดจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญได้จริงหรือ?

เธอภาวนาอย่างสุดหัวใจให้มันเป็นแค่เรื่องบังเอิญ

ยอรึมภาวนาอย่างจริงจังต่อเทพเจ้าที่เธอไม่เคยเชื่อถือ

โดยเฉพาะเมื่อดันเจี้ยนที่เพิ่งปรากฏนั้นคือดันเจี้ยนระดับ 6

หากคิดว่าการจะเกิดดันเจี้ยนระดับ 1 ได้ต้องมีคนถูกทรมานและสังหารอย่างโหดร้ายถึงสี่หรือห้าคน นี่ยิ่งทำให้สถานการณ์ดูเลวร้ายยิ่งกว่าเดิม