เย็นวันนั้น

หลังจากกลับถึงบ้าน ฉันก็ทำตามคำสั่งของมาสเตอร์แล้วพักผ่อน

คำสั่งคือให้พักผ่อนอยู่ที่บ้านให้เต็มที่หลังจากเจอเรื่องไม่ดีมา

“ราชา นั่นคืออะไรเหรอ?”

เลวีนัสชี้ไปที่โทรทัศน์ด้วยรีโมตคอนโทรล

บนหน้าจอ มีผู้ชายและผู้หญิงจูบกันที่แก้ม

“พวกเขาจูบกันเพราะว่าชอบกันน่ะ”

“ถ้าชอบกันแล้วทำไมต้องจูบกันด้วยล่ะ…?”

“อืม…”

เป็นคำถามที่ลึกซึ้งมาก

เพราะไม่รู้ประวัติของการจูบ ฉันเลยตอบไม่ได้

จะอธิบายยังไงให้เด็กเข้าใจดีนะ?

ในขณะที่ฉันกำลังครุ่นคิด เงารูปแท่งยาวก็ทอดลงมาบนหัวฉัน

“เจ้าเด็กพวกนี้นี่”

ปึ้ก—

พอฉันเงยหน้าขึ้น โซเฟียก็ใช้ไม้เท้าตีหัวฉันกับเลวีนัสเบา ๆ

ด้วยสีหน้าดุของโซเฟีย ฉันคิดว่าเราอาจทำอะไรผิดไป

“พวกเราทำอะไรผิดเหรอ…?”

“ไม่เห็นหรือไงว่ามันเขียนไว้ว่า ‘เหมาะสำหรับผู้ชมที่อายุ 15 ปีขึ้นไป’?”

โซเฟียชี้ไม้เท้าไปที่มุมขวาบนของหน้าจอโทรทัศน์

มีสติกเกอร์สีเหลืองที่เขียนว่า 15 อยู่

อ๊ะ

เพราะไม่ได้ดูโทรทัศน์มานาน ฉันเลยไม่ทันนึกถึงอายุผู้ชมที่เหมาะสม

ฉันเอารายการที่มีเนื้อหากระตุ้นอารมณ์มาให้เลวีนัสที่อายุแค่สิบขวบดู

เป็นความผิดพลาดของฉันอย่างไม่อาจปฏิเสธได้

“โซเฟีย ขอโทษนะ…”

“ถ้าเข้าใจก็ดีแล้ว รอให้โตกว่านี้ก่อนค่อยดูพวกนั้นนะ”

“อือ…”

หลังจากรับรีโมตคอนโทรลจากเลวีนัส ฉันก็เปลี่ยนช่องไปเป็นการ์ตูนที่มีตัวละครเป็นสัตว์

ตอนนั้นเอง ยอรึมที่นั่งทำงานอยู่ตรงโต๊ะในห้องนั่งเล่นก็หัวเราะออกมา

“โซเฟีย เด็ก ๆ เข้าใจความหมายของเรตอายุด้วยเหรอ? พวกเขาก็แค่ดูอะไรก็ได้ที่ฉายอยู่น่ะ”

“ถ้าเจ้าคิดว่าเด็ก ๆ ไม่เข้าใจ ยอรึม งั้นเจ้าก็มาบอกให้พวกเขารู้สิ”

“มันก็ไม่ได้เป็นฉากที่แปลกขนาดนั้น ฉันเคยดูหนังเรื่องนั้นมาก่อนแล้ว”

“เหรอ…?”

โซเฟียลูบหัวพวกเราเหมือนรู้สึกผิดที่ตีหัวพวกเราเพราะฉากหนังแค่เล็กน้อย

ถึงมันจะไม่เจ็บ แต่ก็รู้สึกดีที่ได้สัมผัสมือของโซเฟีย

“อืม…”

แม้จะถูกลูบหัวอยู่ เลวีนัสก็กอดอกครุ่นคิดอย่างลึกซึ้ง

เธอกำลังคิดเรื่องอะไรอยู่กันนะ ถึงได้ดูจริงจังขนาดนั้น?

ในขณะที่ทุกคนหันไปมองเลวีนัส เธอก็พูดคำถามน่าอายออกมา

“พวกคุณเคยจูบคนที่ตัวเองชอบไหม?”

เลวีนัสถามทุกคน

คนแรกที่ตอบคำถามไม่คาดฝันของเธอคือยอรึม

“พี่เคยจูบกับครอบครัวตอนเด็ก ๆ อยู่นะ”

“กับครอบครัวเหรอ?!”

“ใช่ แต่ตอนนี้ไม่ได้ทำบ่อยแล้วล่ะ ก็พี่โตแล้วนี่นา”

“ว้าว…”

เลวีนัสลืมตากว้างเหมือนกระต่ายมีเขา มองฉันสลับกับโซเฟียไปมา

แม้จะไม่ได้พูดออกมา แต่ก็ชัดเจนว่าเธอกำลังถามว่าพวกเรามีประสบการณ์แบบนั้นไหม

“สำหรับข้า ตอนที่ยังเด็ก ๆ ข้าเคยอยู่กับครอบครัว…”

“ว้าว! ฉลามยังเคยทำเลยเหรอ?! งั้นราชาก็ต้องเคยเหมือนกันใช่มั้ย?!”

เลวีนัสมองฉันด้วยแววตาเป็นประกาย

ฉันทำได้แค่ส่ายหัวตอบเลวีนัสเท่านั้น

ฉันเคยมีในชาติก่อน แต่ในชาตินี้ ฉันไม่มีครอบครัว

เพื่อหลีกเลี่ยงความเข้าใจผิด ฉันจึงตัดสินใจไม่พูดถึงชีวิตก่อนหน้านี้

ฉันไม่อาจอ้างว่ามีครอบครัวที่ฉันไม่เคยพบในชาตินี้ได้

“ฉันไม่มีครอบครัว… เพราะงั้นก็เลยไม่เคย…”

“อา…”

ทันทีที่ฉันพูดจบ ยอรึมก็เปล่งเสียงแปลก ๆ ออกมา

พอฉันหันไปมอง ก็เห็นว่ายอรึม โซเฟีย และทุกคนมีสีหน้าเศร้า ๆ

“ทำไมล่ะ…?”

“แล้ว ข้ากับยอรึมไม่ใช่ครอบครัวของเจ้าหรอกเหรอ…?”

“…พวกเราเป็นครอบครัวกันเหรอ?”

ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

หางของฉันม้วนงอเป็นเครื่องหมายคำถาม แสดงถึงความสับสน

จากนั้น โซเฟียก็ทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ ฉัน

“ถ้าเราอยู่ด้วยกัน และชอบกัน แบบนั้นก็เรียกว่าครอบครัวไม่ใช่เหรอ?”

“งั้นเหรอ…?”

“ใช่ เพราะงั้นอย่าพูดว่าเจ้าไม่มีครอบครัวอีกเลยนะ”

“อืม… โอเค…”

แค่คิดว่าได้มีครอบครัว

แค่ได้ยินแค่นั้น ฉันก็รู้สึกมีความสุขแล้ว

ตุ้บ! ตุ้บ!

ฉันอดดีใจไม่ไหวจนหางกระดิกฟาดพื้น

หางฉลามของโซเฟียก็ขยับตีพื้นตามไปด้วย แสดงถึงความสุขร่วมกัน

เป็นการแสดงอารมณ์ตามสัญชาตญาณที่มีเฉพาะมนุษย์สัตว์ที่มีหางเท่านั้น

“เลวีนัสด้วย! เลวีนัสก็อยากเป็นครอบครัวเหมือนกัน! เลวีนัสก็ไม่มีครอบครัวนะ!”

“ได้สิ เลวีนัสก็เป็นครอบครัวได้เหมือนกัน”

“เย่! เลวีนัสมีครอบครัวแล้ว!”

เลวีนัสกระโดดขึ้นจากที่นั่งด้วยความดีใจ

บรรยากาศที่เต็มไปด้วยความกลมกลืนทำให้ฉันยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

ฉันหวังว่าแต่ละวันจะเป็นแบบนี้ตลอดไป

แบบนั้นชีวิตฉันคงจะดีที่สุดจริง ๆ

ตุ้บ ตุ้บ ตุ้บ—

พอเห็นหางฉันกระดิกไม่หยุด ยอรึมก็นั่งยอง ๆ ลงข้าง ๆ ฉัน

“คยออุล อยากให้พี่จูบตรงนี้ไหม?”

ยอรึมกดแก้มฉันเบา ๆ

ฉันน่าจะชอบนะ แต่พูดตามตรง มันก็เขินเกินไปหน่อย

ก็ฉันเป็นผู้ใหญ่แล้วนี่นา เหมือนกับยอรึมนั่นแหละ

“ฉ-ฉันไม่เป็นไร…”

“งั้นเหรอ?”

“อืม ฉันจะเข้านอนแล้ว…”

ใบหน้าของฉันร้อนผ่าว

ฉันลุกขึ้นแล้วรีบวิ่งเข้าห้องตัวเองทันที

ฉันได้ยินเสียงยอรึมหัวเราะตามหลังมา ซึ่งมันน่าหงุดหงิดยังไงก็ไม่รู้

แต่ก็ไม่ได้รู้สึกแย่อะไรมากนัก

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

คืนนั้น

ในความมืดสนิท เลวีนัสลืมตาขึ้นมา

เธอมองลงไปยังคยออุลที่นอนอยู่ข้าง ๆ

‘เลวีนัสกับราชาเป็นครอบครัวกันแล้ว…!’

ความสุขล้นทะลักในอก

เลวีนัสพยายามข่มความอยากจะลุกขึ้นด้วยความตื่นเต้น

จะไปปลุกราชาที่กำลังนอนอยู่ไม่ได้เด็ดขาด

“อืม…”

เขาว่ากันว่าคนในครอบครัวจูบแก้มกันได้

แต่พอนึกถึงตอนที่คยออุลปฏิเสธไม่ให้จูบ เธอก็รู้สึกลังเล

แต่ก็ยังอยากจะลองดู

จะทำยังไงดีนะ?

หลังจากครุ่นคิด เลวีนัสก็ตัดสินใจจะหอมแก้มตอนที่คยออุลหลับอยู่

แตะ—

ริมฝีปากของเลวีนัสแตะแก้มของคยออุล

เพราะไม่รู้ว่าต้องทำยังไงถึงจะถูก ก็เลยไม่มีแม้แต่เสียงจุ๊บ

แต่ดวงตาของเลวีนัสก็เปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น

“ว้าว!”

นี่มันรู้สึกดีสุด ๆ ไปเลย!

ทำไมราชาถึงไม่ทำแบบนี้นะ?!

ดูเหมือนเธอควรจะทำแบบนี้กับสมาชิกครอบครัวคนอื่นด้วย

‘จะไปทำให้ยอรึมกับโซเฟียด้วย!’

เลวีนัสย่องไปหาสมาชิกครอบครัวที่หลับอยู่ โดยระวังไม่ให้พวกเขาตื่นไปด้วย

โดยที่เธอไม่รู้เลยว่า หางของคยออุลกระดิกแรงอย่างควบคุมไม่ได้ตอนที่เธอเดินออกจากห้องไป

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

เช้าวันต่อมา

ฉันเดินเข้าร้านสะดวกซื้อพร้อมกับเลวีนัส

หลังจากเอาขวดเปล่าประมาณห้าขวดไปคืน เราก็เดินดูของในร้านด้วยกัน

“เฮะเฮะ”

เลวีนัสแกว่งมือที่จับกันไปมาเบา ๆ ระหว่างเดิน

ฉันรู้ว่าเธอดีใจเพราะอะไร แต่ก็ตัดสินใจเก็บไว้ในใจ

“เลวีนัส อยากซื้ออะไรไหม?”

“ไม่เอา! แค่อยากเดินดูเฉย ๆ!”

“แล้วอยากดูอะไรล่ะ?”

“การ์ดแอนิมอลคิง”

การ์ดแอนิมอลคิง

นั่นคือชื่ออนิเมะที่เราดูด้วยกันเมื่อคืนนี้

มันกำลังฮิตในหมู่เด็ก ๆ ตอนนี้ และเลวีนัสก็ดูจะสนใจด้วย

“แต่จะเห็นการ์ดได้ก็ต่อเมื่อแกะซองนี่?”

“เหรอ…? เราดูการ์ดเฉย ๆ ไม่ได้เหรอ…?”

“อืม เสียใจด้วยนะ เราทำแบบนั้นไม่ได้”

“อา…”

พอรู้ว่าไม่สามารถดูการ์ดเฉย ๆ ได้ เลวีนัสก็ดูผิดหวังจนหยุดแกว่งมือ

ไม่ใช่ว่าฉันไม่มีเงินซื้อให้เธอ

ฉันตัดสินใจซื้อการ์ดให้เธอ เพียงเพื่อแค่ได้เห็นเธอมีความสุข

“ฉันจะซื้อการ์ดแอนิมอลคิงให้เธอเอง”

“ได้เหรอ…? การ์ดมันไม่แพงเหรอ…?”

“ไม่หรอก ไม่ได้แพงขนาดนั้น”

การ์ดหนึ่งซองราคาแค่พันวอน

ฉันซื้อให้เลวีนัสสองซอง

จากนั้นเราก็นั่งลงที่ม้านั่งใกล้สระน้ำและเริ่มแกะซองดูว่ามีอะไรอยู่ข้างใน

“ราชา ขอบคุณที่ซื้อการ์ดให้เลวีนัสนะ”

“อืม แล้วการ์ดไหนเก่งที่สุดล่ะ?”

“การ์ดเสือเงินเก่งที่สุด! มันคือราชาแห่งสัตว์! มันมีสิบดาวเลย!”

เลวีนัสนั่งที่ม้านั่ง แกว่งขาไปมาพร้อมกับแกะซองการ์ดด้วยความตื่นเต้น

จากการ์ดประมาณยี่สิบใบ ใบที่ดีที่สุดที่เราได้มีแค่การ์ดสองดาวเท่านั้น

“อา…”

แม้แต่ฉันที่ไม่ค่อยรู้เรื่องการ์ดแอนิมอลคิงยังดูออก

นี่มันล้มเหลวสุด ๆ

เลวีนัสต้องผิดหวังแน่ ๆ

ควรซื้อเพิ่มอีกซองดีไหมนะ?

ตอนที่ฉันแอบมองเลวีนัสอย่างเงียบ ๆ น่าแปลก เธอกลับกระโดดไปมาด้วยความตื่นเต้น

“เลวีนัสได้การ์ดที่ดีที่สุดตั้งสองใบแน่ะ!”

“การ์ดที่ดีที่สุดเหรอ?”

“ใช่!”

เลวีนัสยื่นการ์ดสองใบให้ฉัน

ใบหนึ่งมีรูปกระต่ายมีเขา อีกใบเป็นลูกแมวสีขาว

แม้จะเป็นการ์ดแค่หนึ่งดาว เลวีนัสก็ดูมีความสุขมาก แกว่งขาไปมาอย่างร่าเริง

“การ์ดที่ดีที่สุดไม่ใช่เจ้าเสือเงินเหรอ?”

“ความแข็งแกร่งไม่ใช่ทุกอย่างสักหน่อย!”

“เอ่อ อือ…”

แสดงว่าในการ์ดแอนิมอลราชาไม่ได้วัดกันแค่ที่ความแข็งแกร่งสินะ

ฉันเกาหลังคออย่างรู้สึกเก้อเขินเล็กน้อย

“ราชาเก่งจัง ทำไมถึงหยิบได้การ์ดดี ๆ แบบนี้ได้ล่ะ?”

“คงแค่โชคดีล่ะมั้ง”

แค่เห็นเลวีนัสดีใจ ฉันก็รู้สึกมีความสุขไปด้วย

หางของเราสะบัดไปมาเบา ๆ ขณะที่ดูการ์ดด้วยกัน

จากนั้นเลวีนัสก็ยื่นการ์ดทั้งหมดให้ฉัน

“มาเล่นด้วยกันเถอะ!”

“โอเค แต่เล่นยังไงเหรอ?”

ฉันรู้ว่าการ์ดพวกนี้สร้างมาไว้ต่อสู้กัน

แต่ทั้งฉันและเลวีนัสต่างก็ไม่รู้กติกาการต่อสู้เลย

“การ์ดเอาไว้สู้กัน แต่เลวีนัสไม่อยากสู้กับราชา”

“ฉันก็ไม่อยากสู้กับเลวีนัสเหมือนกัน”

“งั้น… ลองเล่นเลียนแบบแทนดีไหม?”

“เลียนแบบ?”

“เย้!”

กติกาของเกมนั้นง่ายมาก

แค่เลียนแบบสัตว์ที่อยู่ในการ์ดที่คุณจั่วได้

เป็นเกมง่าย ๆ แต่สนุกมาก

“งั้นฉันเล่นก่อนนะ?”

“อื้อ!”

ฉันหยิบการ์ดจากกองที่สับรวมไว้

เป็นนกนางนวลถือดาบ

ฉันกระพือแขนขึ้นลงและส่งเสียงแหลม

“เลวีนัสขอตอบ! คือแมว!”

แมวเหรอ?

ฉันว่าฉันเลียนแบบเสียงนกได้ดีแล้วนะ

ฉันส่ายหน้าแล้วยื่นการ์ดนกนางนวลให้เลวีนัสดู

“ผิด”

“ฮือ? มันคือนกนางนวลเหรอ?!”

“ใช่แล้ว นกนางนวลน่ะ!”

“อ๊า… ตาตาเลวีนัสแล้ว!”

เลวีนัสหยิบการ์ดใบหนึ่งแล้วกระโดดดึ๋ง ๆ อยู่กับที่

ต้องเป็นการ์ดกระต่ายมีเขาแน่ ๆ

“กระต่ายมีเขา…?”

“ผิด! กบต่างหาก!”

เลวีนัสโชว์การ์ดในมือให้ฉันดู

เป็นกบที่แต่งตัวเป็นนินจา

“ว้าว…”

ฉันนึกว่าเป็นกระต่ายมีเขาเพราะการกระโดด แต่ที่จริงเป็นกบเหรอ?

เกมนี้ยากกว่าที่คิด… ฉันถึงกับเหงื่อตกเลยทีเดียว