สิ่งแรกที่ฉันทำเมื่อตะวันขึ้นคือออกไปเดินเล่นกับยอรึม

ฉันมีอะไรต้องทำมากมายในตอนเช้าและเกือบจะปฏิเสธไปแล้ว แต่ยอรึมอ้อนวอนอย่างจริงจัง ฉันเลยยอมไปด้วย

“คยออุล ขอบคุณที่มาเดินด้วยกันนะ เดี๋ยวพี่จะช่วยให้งานของคยออุลเสร็จทันทีหลังจากนี้เอง”

“ไม่เป็นไร ฉันทำเองได้”

“ไม่ได้หรอก เพราะพี่เป็นคนขอเอง ครั้งนี้พี่จะช่วยคยออุล”

“อืม…”

ฉันไม่เป็นไรจริง ๆ นะ แต่ก็ไม่ได้ตั้งใจจะปฏิเสธความช่วยเหลือของเธอเลย

ดังนั้น ฉันจึงเดินเล่นไปทั่วละแวกบ้านกับยอรึม

‘มันทำให้เธอดูธรรมดามากเลย’

คนธรรมดาเค้าคุยเรื่องอะไรกันตอนเดินเล่นนะ? มันนานมากแล้วจนฉันจำไม่ได้เลย

ดูเหมือนว่าฉันต้องพึ่งยอรึมอีกแล้ว

“คือ…”

“ฮืม?”

“มาคุยกันแบบคนธรรมดากันเถอะ”

คำพูดของฉันคงจะแปลกเกินไป ยอรึมถึงได้หยุดชะงักไปชั่วครู่

แต่เธอเป็นคนใจดี และยิ้มอย่างอบอุ่นราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ได้สิ แล้วเราจะคุยเรื่องอะไรดีล่ะ?”

ฉันแค่อยากคุยเรื่องธรรมดา ๆ

หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง ฉันก็ตัดสินใจพูดเรื่องอะไรก็ตามที่นึกออก

“ตรงนั้นเขาขายปลาอยู่…”

ฉันชี้ไปทางร้านขายปลาแล้วเงยหน้ามองยอรึม

ฉันชอบกลิ่นเฉพาะตัวของปลา เลยเดินผ่านร้านนี้บ่อยเวลาที่ออกไปข้างนอก

แบบนี้เรียกว่าการคุยกันรึเปล่านะ?

ฉันมองยอรึมด้วยความรู้สึกประหม่าเล็กน้อย

“ว้าว ขายปลากันเยอะเลยเหรอ?”

“ใช่ ฉันเห็นว่ามีปลามากกว่าที่บ่อน้ำอีก”

“ว้าว ทั้งที่บ่อของเราก็มีปลาเยอะอยู่แล้วนะ”

ยอรึมหัวเราะอย่างประหลาดใจ

นี่คือสิ่งที่คนธรรมดาคุยกันใช่ไหมนะ?

ฉันรู้สึกดีขึ้นจนหางแกว่งเบา ๆ แล้วเราก็เดินตรงไปที่ร้านขายปลา

ปลา หอย กุ้ง และอาหารทะเลอื่น ๆ วางเรียงรายอยู่

ขณะที่ฉันกับยอรึมกำลังดูของอยู่ เจ้าของร้านก็บ่นพึมพำว่า

“อ่า ไอ้แมวนั่นมันขโมยของอีกแล้ว”

“มันขโมยอะไรไปอีกล่ะคราวนี้?”

“ก็ปลาแมคเคอเรลน่ะสิ!”

อีกแล้วเหรอ?

แมวชอบขโมยปลาที่นี่บ่อยเหรอ?

ฉันกำลังดูปลาซาบะอยู่พอดีตอนที่เจ้าของร้านเดินเข้ามาแล้วสายตาเราสบกัน

“……”

เจ้าของร้านชะงักไปทันทีที่เห็นฉัน

ฉันรับรู้ได้ถึงความไม่สบายใจของเขา และก็เข้าใจขึ้นมาทันที

เขาน่าจะเกลียดแมว และเขาคงคิดว่าฉันเป็นหนึ่งในนั้น

‘อ๊ะ’

ฉันเพิ่งตระหนักได้ว่าคนทำงานในร้านขายปลาน่าจะไม่ชอบแมว

หูและหางของฉันตกลงด้วยความรู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรม

ฉันไม่ใช่แมวจริง ๆ สักหน่อยแต่กลับได้รับสายตาแบบนั้น…

ฉันรีบโบกมือใส่เจ้าของร้านทันที

“ขอโทษ… แต่ไม่ใช่ฉันนะ…”

“ก็จริง เด็กอย่างเธอคงไม่ขโมยปลาแมคเคอเรลหรอก เป็นฉันเองที่พูดอะไรไปโดยไม่คิด ขอโทษด้วย…”

“อืม…”

ถึงจะไม่ใช่ความผิดฉัน แถมฉันก็ไม่ใช่คนที่ถูกว่าด้วย แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็กลับรู้สึกใจหายอย่างน่าประหลาด

ในขณะที่ฉันกำลังเดินออกจากร้านด้วยสภาพไหล่ตก เจ้าของร้านก็วางมือลงบนไหล่ของฉัน

“อ๊ะ เดี๋ยวก่อนสิ เด็กน้อย”

เขาตักกุ้งในร้านใส่ถุงหลายตัว

และยื่นถุงกุ้งอันล้ำค่านั้นมาให้ฉันโดยไม่ลังเลเลย

“นี่กุ้งลายเสือ ลุงให้หนูเพราะลุงรู้สึกผิด เอาไปกินให้อร่อยนะ”

“ม-ไม่เป็นไร คุณไม่ต้องให้ฉันก็ได้”

“เฮ้อ อย่าทำให้ลุงดูเป็นคนใจร้ายสิ เอาไปเถอะน่า”

เขายัดถุงกุ้งใส่มือฉันอย่างแน่วแน่

ฉันเงยหน้ามองยอรึมด้วยความสับสน แต่เธอกลับหัวเราะออกมาเท่านั้นเอง

“ข-ขอบคุณค่ะ…”

“อืม ลุงขอโทษจริง ๆ สำหรับที่พูดไปก่อนหน้านี้นะ”

“อืม…”

เขาเป็นคนใจดีมากเลย

ดูเหมือนว่าฉันจะต้องมาซื้อปลาซะแล้วสิ

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

ฉันกับยอรึมเดินไปตามถนน พร้อมกับถุงที่เต็มไปด้วยอาหารทะเล

เราซื้อปลาที่ไม่มีในบ่อของพวกเรา และยอรึมก็เป็นคนจ่ายเงินทั้งหมด

“คยออุล กินข้าวกับพี่ได้ไหม?”

“ฉันเหรอ…?”

“ใช่ ถ้าได้กินกับคยออุล พี่จะมีความสุขมากขึ้นเป็นร้อยเท่าเลย”

“อ่า…”

เข้าใจแล้วล่ะ

การได้กินข้าวด้วยกันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขจริง ๆ

ฉันเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมเธอถึงยอมใช้เงินที่มีค่าเพื่อมากินอะไรบางอย่างด้วยกันแบบนี้

“ได้ มากินด้วยกันเถอะ”

“ขอบคุณนะ อ๊ะ? นั่นจองยูนากับจินฮยอกไม่ใช่เหรอ?”

ยอรึมหันศีรษะไปทางด้านข้าง

ฉันก็มองตามเธอไป

แต่สิ่งที่ฉันเห็นก็มีแค่กำแพงสูงใหญ่

แม้จะเขย่งเท้าแล้ว ฉันก็ยังเห็นแค่กำแพงอยู่ดี

การตัวเตี้ยนี่ลำบากจริง ๆ เลยในเวลาแบบนี้

ฉันยกหูขึ้นอย่างตั้งใจ แม้จะรู้สึกผิดหวังอยู่บ้าง

เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา หนึ่งเบา อีกหนึ่งหนัก

แน่นอนว่าเป็นฝีเท้าของคนสองคนที่ฉันรู้จัก

“คยออุล เพื่อนพี่อยู่นั่นไง”

“ใช่ แต่ฉันมองไม่เห็นเลย”

“อ๋อ ขอโทษ เดี๋ยวนะ”

ยอรึมสอดมือเข้ามาใต้แขนของฉันแล้วอุ้มฉันขึ้นให้สูงพอจะมองข้ามกำแพงได้

พอได้เห็นทั้งสองคนนั้น หางของฉันก็เริ่มแกว่งไปมา

หางที่แกว่งแรงของฉันฟาดเข้าไปที่หน้าของยอรึมจากด้านหลัง

ฉันอยากจะหยุด แต่มันควบคุมไม่ได้เลยจริง ๆ

“โอ้ ดูเหมือนยอรึมจะหึงแล้วล่ะ?”

“ฉันไม่ได้หึงสักหน่อย เธอต่างหากที่หึงน่ะ?”

“ฮุฮุ อันนั้นฉันไม่แน่ใจแฮะ”

จองยูนาเดินเข้ามาหาพวกเราด้วยรอยยิ้ม

จากนั้นยอรึมก็ส่งตัวฉันให้เธอ

เพราะกำแพงมันสูง เราเลยต้องส่งตัวฉันข้ามไปข้ามมา

ฉันไม่แน่ใจว่าทำไมพวกเขาถึงต้องอุ้มฉันไปมาแบบนี้ด้วย

“หวัดดี คยออุล?”

“สวัสดี”

แม้ฉันจะทักทายไปแล้ว แต่ยูนาก็ยังไม่ยอมวางฉันลง

ฉันตัดสินใจจะไม่ขอให้เธอวางลง

ไม่เห็นจำเป็นต้องทำให้ยูนาลำบากใจเลย

“เมื่อกี้เธอกับยอรึมทำอะไรกันอยู่เหรอ?”

“พวกเราแค่เดินเล่นกันเฉย ๆ น่ะ”

“จริงเหรอ งั้นฉันขอเดินด้วยได้ไหม?”

เวลาเดินเล่น คนยิ่งเยอะก็ยิ่งสนุก

ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องปฏิเสธเลย

“ได้สิ เราทั้งหมดมาเดินด้วยกันเถอะ”

เดินเล่นไปด้วยกันกับทุกคน

เป็นสิ่งที่คนธรรมดาทำกัน

แค่คิดว่าฉันกำลังก้าวหน้าอยู่ ก็ทำให้ฉันเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

พวกเราเดินเรื่อยเปื่อยไปรอบ ๆ ละแวกบ้าน โดยไม่มีจุดหมายอะไรเป็นพิเศษ

“เราเจอคนที่มีรอยสักปลาคาร์ฟกับมังกรในซอยนู้นแหละ”

“คนพวกนั้นน่ากลัวไหม?”

ชเวจินฮยอกกระดกคอจนมีเสียงดัง เหมือนพร้อมจะพุ่งไปสู้กับคนมีรอยสักพวกนั้นทันที

“ไม่เลย พวกเขาใจดีมาก ตอนฉันหลงทางตอนเล่นกับเลวีนัส พวกเขาก็ช่วยพาฉันกลับไปในทางที่ถูก”

“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง”

พอเข้าใจว่าพวกเขาเป็นคนดีจากคำอธิบายของฉัน ชเวจินฮยอกก็ลดท่าทางดุลง

มีแค่ยอรึมเท่านั้นที่เอานิ้วจิ้มแก้มฉันเบา ๆ อยู่ข้าง ๆ

“คยออุล พี่เคยบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่าตามคนแปลกหน้าไป?”

“อ๊ะ”

จริงสิ ฉันควรจะเก็บเรื่องนั้นเป็นความลับ

ฉันเบือนสายตาหนีจากยอรึมอย่างเก้ ๆ กัง ๆ

“ถ้าฉันหลงทางอีก ฉันควรโทรหาคุณก่อนใช่ไหม?”

“ใช่…”

มันเป็นความผิดของฉันอย่างชัดเจน

ฉันเกือบทำให้เลวีนัสตัวน้อยต้องตกอยู่ในสถานการณ์อันตราย

โดยไม่แก้ตัวอะไร ฉันก็แค่พยักหน้าให้ยอรึม

“โชคดีนะที่คยออุบไม่เจอคนอันตรายเข้า”

“ใช่ ฉันจงใจหลีกเลี่ยงที่ที่อาจมีคนอันตรายอยู่แล้ว”

“มีที่แบบนั้นด้วยเหรอ ที่ที่มีคนอันตรายปรากฏตัวน่ะ?”

ยอรึมมองลงมาที่ฉันอย่างงุนงง

แนวคิดเรื่อง ‘อันตราย’ เป็นสิ่งที่คนอ่อนแอเท่านั้นที่รู้จัก ดังนั้นมันจึงไม่แปลกที่ยอรึมจะไม่เข้าใจ

จองยูนาและชเวจินฮยอกเองก็คงไม่รู้เหมือนกัน

“คุณรู้ใช่ไหมว่าฉันเคยอยู่ที่ไหนมาก่อน?”

“รู้สิ หมายถึงแถว ๆ หุบเขานั่นใช่ไหม?”

“ใช่ แถว ๆ นั้นมักจะมีคนอันตรายอยู่เยอะเลย”

“อย่างเช่นใครบ้างล่ะ?”

จะพูดอะไรดีนะ? ตัวอย่างมันมีเยอะเกินไป

“ก็… มีคนด่าฉันบ้าง สาดน้ำใส่ฉันบ้าง”

“ฟังดูเหมือนพวกคนไม่ดีเลยนะ”

“ฉันไม่คิดว่าพวกเขาเป็นคนเลวนะ”

“จริงเหรอ?”

คำตอบของฉันมันดูเกินคาดเหรอ?

ดวงตาของยอรึมเบิกกว้างอย่างประหลาดใจ

“มีหลายคนด่าฉัน อาจจะเป็นเพราะฉันทำอะไรแย่ ๆ ก่อนก็ได้”

“ไม่หรอก จะเป็นแบบนั้นได้ไง? คยออุลใจดีจะตาย”

“ฉันเหรอ…?”

“ใช่สิ ถ้าคยออุลเป็นคนไม่ดี ฉันคงไม่เข้าไปหาเธอก่อนหรอก จริงไหม?”

ฟังดูสมเหตุสมผลดีนะ

กิลด์ยอมยองเป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยคนที่ดีกว่าที่ฉันคิดไว้เยอะเลย

ฉันปิดปากเงียบเพื่อแสดงความเห็นด้วย แล้วจองยูนาก็วางมือลงบนหัวฉันตรงตำแหน่งที่มีหูพอดีเป๊ะ

“คยออุลแค่โชคร้ายเท่านั้นเอง”

“ไม่จริง ฉันไม่ได้โชคร้ายขนาดนั้น”

“จริงเหรอ?”

“จริงสิ เพราะตอนนี้ฉันได้พบกับทุกคนแล้วไง”

ถ้าฉันโชคร้ายจริง ๆ ฉันก็คงยังต้องอยู่คนเดียว ทนทุกข์และโดดเดี่ยวต่อไป

ความโชคร้ายของฉันเหมือนจะหายไปตั้งแต่ตอนที่ได้เจอกับยอรึมแล้วล่ะ

เธอกลายเป็นเทพีแห่งโชคของฉัน

“คยออุล ขอบคุณที่พูดแบบนั้นนะ”

“ขอบคุณเรื่องอะไรเหรอ…?”

การที่ฉันโชคดีเป็นสิ่งที่ต้องขอบคุณด้วยเหรอ?

แม้ฉันจะแสดงความสับสนออกไป ยอรึมก็ทำแค่ส่ายหัวเบา ๆ

“อืม ช่างมันเถอะ”

ฉันไม่รู้แน่ชัดว่าทำไม แต่ยอรึมดูอารมณ์ดีมาก

และนั่นก็ทำให้เราพากันเดินเล่นอย่างอารมณ์ดีแบบสุด ๆ จนจบ

“พี่พูดว่าพี่จะช่วยงานของคยออุลตอนที่เรากลับถึงบ้านใช้ไหม? แล้วเราจะทำอะไรกันล่ะ?”

“วันนี้เราจะขยายอุโมงค์กัน คุณโอเคไหมถ้าตัวเปื้อน?”

“โอเค! พี่จะขุดให้ลึกเลย”

“ลึกเหรอ…?”

“ใช่! ลึกจนทะลุไปถึงอีกฝั่งของโลกเลย!”

ยอรึมพูดแบบล้อเล่น

ฉันรู้ว่าเธอแค่ล้อเล่น

“งั้นเราไปเดินเล่นที่อีกฝั่งของโลกกันด้วยเลยดีไหม”

“ได้เหรอ?”

“ได้สิ”

ว่าแต่ ประเทศที่อยู่ที่อีกซีกโลกหนึ่งคือประเทศอะไรกันนะ?

ฉันคงต้องลองไปค้นหาดูตอนที่กลับถึงบ้านซะแล้ว