อึก

ขณะที่รสชาติของเศษอาหารผุดขึ้นในหัว ยอรึมก็นั่งลงข้าง ๆ ฉัน

เธอมองลงมาที่ฉันพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน

“คยออุล จากนี้ไปเรามากินแต่ของอร่อยกันเถอะนะ?”

“ของอร่อยเหรอ?”

“ใช่ มากินปลาที่คยออุลชอบ แล้วก็สายไหมด้วยกันเถอะ”

ปลา

นั่นคือสิ่งที่ฉันชอบมากในตอนนี้

ฉันพยักหน้าให้เธอ

“อืม มากินปลากันเยอะ ๆ เลย”

“โอเค”

ยอรึมยิ้มตาหยี แล้วลูบหัวฉันเบา ๆ

แค่สัมผัสของเธอก็ทำให้หางของฉันสั่นไปมาอย่างห้ามไม่ได้

การได้คุยกับใครสักคนตามปกตินี่มันช่างวิเศษจริง ๆ

ขณะที่ฉันกำลังคิดหาหัวข้อคุยต่อ เลวีนัสที่เล่นตุ๊กตาอยู่ก็เอ่ยถามด้วยความสงสัย

“ยอรึม สายไหมคืออะไรเหรอ?”

“ฮืม… เธอไม่รู้จักสายไหมเหรอ?”

ยอรึมหันไปมาระหว่างฉันกับเลวีนัส

เหมือนกับว่าเธอรวมฉันไว้ในกลุ่มคนที่ไม่รู้จักสายไหมด้วย

“ใช่! เลวีนัสไม่รู้จักสายไหมเลย!”

“งั้นให้พี่ทำสายไหมให้กินดีไหม?”

“ว้าว! ยอรึมทำได้เหรอ?!”

“ได้สิ ถ้ามีเครื่องก็ทำได้ทุกคนแหละ”

เลวีนัสดีใจที่จะได้กินสายไหม จึงกระโดดลงจากโซฟา

เธอวางตุ๊กตาที่ขอยืมจากห้างอย่างระมัดระวังบนโซฟา แล้ววิ่งไปทางประตู

“เลวีนัสอยากกินสายไหมเร็ว ๆ แล้วราชาเคยกินสายไหมไหม?!”

อย่างน้อยฉันก็จำไม่ได้เลยว่าในชีวิตนี้เคยกิน

มันก็แค่ของทานเล่นที่ทำมาจากน้ำตาลซึ่งมีราคาเป็นพันวอน

สำหรับฉันในตอนนี้ สายไหมเป็นของหรูหราฟุ่มเฟือยเกินเอื้อม

“ฉันไม่เคยกินหรอก สายไหมมีไว้สำหรับคนรวยเท่านั้น”

“ง-งั้นเหรอ…? งั้นเลวีนัสไม่อยากกินแล้ว…”

ไหล่ของเลวีนัสตกลงอย่างหดหู่

มันเหมือนฉันเผลอพูดอะไรแรง ๆ กับเด็กที่เต็มไปด้วยความหวัง

สายไหมอาจจะดูหรูหรา แต่ก็ไม่ถึงขั้นที่เราจะซื้อไม่ได้

ฉันเองก็อยากให้เลวีนัสได้กินของอร่อยเหมือนกัน

ควรจะบอกเธอว่า ที่นี่เรากินสายไหมได้ ไม่เป็นไรหรอก

ขณะที่ฉันกำลังจะเข้าไปหาเลวีนัส ยอรึมก็รีบโบกมือให้เรา

“เด็ก ๆ สายไหมไม่ได้แพงขนาดนั้นนะ”

“ไม่เหรอ?”

“ใช่แล้ว ชิ้นหนึ่งแค่ประมาณสามพันวอนเอง”

สามพันวอน

จำนวนเงินที่ต้องเก็บขวดเปล่าหลายสิบใบถึงจะได้

เลวีนัสอ้าปากค้างด้วยความตกใจ

“น-นั่นมัน แพงเกินไปแล้ว…”

“แต่ถ้าทำเอง ก็จะไม่แพงขนาดนั้นนะ”

“จริงเหรอ…?”

“ใช่เลย อาจจะไม่ถึงร้อยวอนด้วยซ้ำ”

นั่นคงเป็นเรื่องจริง

เพราะแค่มีไม้กับน้ำตาลก็ทำได้แล้ว ต้นทุนก็คงไม่สูง

“งั้น ถ้าเราทำเอง ก็จ่ายแค่ร้อยวอนต่อชิ้นใช่ไหม?”

“อื้อ! แค่ร้อยวอนก็พอ!”

หนึ่งร้อยวอน

จำนวนเงินที่แม้แต่ฉันกับเลวีนัสซึ่งแทบไม่มีเงินก็สามารถจ่ายได้

“เลวีนัสมีเยอะเลย! สี่ร้อยวอน! แล้วราชามีร้อยวอนเยอะไหม?”

“อืม ฉันก็มีร้อยวอนเยอะเหมือนกัน”

“ว้าว! งั้นเราก็ได้กินสายไหมแล้ว!”

เลวีนัสกระโดดขึ้นจากที่นั่งด้วยความดีใจ

ฉันรู้สึกดีที่สามารถให้เธอกินของอร่อยได้โดยไม่ต้องกังวลเรื่องเงิน

ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณยอรึมจริง ๆ

ฉันรู้สึกขอบคุณที่เธอยอมทำสายไหมให้ในราคาต้นทุน

เมื่อกลับมาที่สวนสาธารณะ พวกเราก็นั่งลงบนเสื่อใกล้กับบ่อน้ำ

ที่นั่น ฉันกับเลวีนัสจ้องมองเครื่องทำสายไหมที่ยอรึมหยิบมาจากไหนก็ไม่รู้ด้วยความสนใจ

“นี่คือเครื่องที่ทำสายไหมเหรอ?”

“ใช่แล้ว”

เมื่อยอรึมใส่น้ำตาลลงไปในเครื่อง น้ำตาลที่มีลักษณะเหมือนสำลีก็พุ่งออกมา

เมื่อยอรึมเริ่มหมุนไม้ที่เอามาจากไหนไม่รู้ไปรอบ ๆ สายไหมก็เริ่มก่อตัวขึ้น

“ว้าว”

นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นการทำสายไหมอย่างใกล้ชิดแบบนี้

ฉันโน้มตัวเข้าไปใกล้เครื่องด้วยความอยากรู้อยากเห็น แล้วสายไหมสีขาวชิ้นหนึ่งก็ติดจมูกฉันเข้าให้

“คยออุล ถอยออกมานิดนึงดีไหม? เดี๋ยวหน้าจะเหนียวเอานะ”

“โอเค…”

ในตอนที่ยอรึมเอาสายไหมที่ติดจมูกฉันออก ก็มีใครบางคนเดินเข้ามา

เธอคือจองยูนา จอมเวทจากกิลด์ สวมเสื้อคลุมสีแดง

“โอ้ กำลังทำอะไรน่ารัก ๆ กันอยู่สินะ?”

“ใช่ เด็ก ๆ บอกว่ายังไม่เคยกินสายไหมมาก่อนเลย”

ยอรึมยื่นสายไหมที่ทำเสร็จออกไปข้างหน้า

เลวีนัสมองฉันอยู่ ฉันเลยส่งสัญญาณให้เธอรับมันไปก่อน

“สายไหม…!”

สายไหมที่นุ่มนิ่มดูสวยงามใช่ไหม?

เลวีนัสจ้องมองสายไหมอยู่นาน

บางทีอาจจะขำกับท่าทางของเลวีนัส จองยูนาก็หัวเราะเบา ๆ อย่างขี้เล่น

“เลวีนัส”

“คะ?”

“สายไหมที่เพิ่งทำเสร็จมันสกปรกนะ ต้องเอาไปล้างน้ำก่อนถึงจะกินได้”

“จ-จริงเหรอ…?”

เลวีนัสหันไปมองบ่อน้ำในสวนทันที และยอรึมก็รีบคว้าคอแก้มของจองยูนาไว้

แก้มที่ยืดได้ของยูนาถูกดึงออกไป

“เด็ก ๆ เขาเชื่อนะยะ”

เด็ก ๆ งั้นเหรอ

แล้วทำไมฉันถึงถูกนับรวมอยู่ในนั้นด้วยล่ะ?

ฉันเงยหน้ามองยอรึมด้วยสีหน้าเหมือนคนถูกใส่ร้าย แต่เธอก็ไม่ได้มองมาทางฉันเลย

เธอกำลังสนใจอยู่กับการคุยกับยูนาและทำสายไหม

“แต่มันก็น่ารักดีนะ”

“ก็ใช่ แต่ว่า…”

ขณะที่ดูยอรึมกับยูนาทะเลาะหยอกกัน ฉันก็หันไปมองเลวีนัส

เธอไปอยู่ที่บ่อน้ำใกล้ ๆ ได้ยังไงก็ไม่รู้

บางทีอาจเป็นเพราะเธอเป็นมนุษย์สัตว์กระต่ายมีเขา เธอเลยไม่มีเสียงเวลาเดินเลย

‘เลวีนัส?’

เธอกำลังจะล้างสายไหมในบ่อเหรอ?

สำหรับเธอที่ไม่รู้จักสายไหม มันก็เป็นการกระทำที่พอเข้าใจได้

ฉันรีบวิ่งไปหาเลวีนัสทันที

“เลวีนัส”

ในขณะที่ฉันเอื้อมมือไปวางบนไหล่เพื่อหยุดเธอ เลวีนัสก็จุ่มสายไหมลงในบ่อน้ำ

เธอหมุนมันไปรอบ ๆ เหมือนกับว่ากำลังพยายามล้างให้สะอาด

“เรียกเลวีนัสทำไมเหรอ?”

เลวีนัสเงยหน้ามองฉัน ในขณะที่ยังหมุนไม้ที่เคยมีสายไหมติดอยู่

แต่สายไหมหายไปหมดแล้ว

“อ๊ะ”

สายไปแล้ว แต่มันก็ไม่ได้เป็นเรื่องร้ายแรงอะไร

ฉันย่อตัวลงข้างเธอเพื่อจะอธิบายว่าสายไหมละลายน้ำ

“เลวีนัส สายไหมหายไปแล้วนะ”

“อ๊ะ?!”

เลวีนัสกระพริบตาปริบ ๆ มองไม้ที่เคยมีสายไหมติดอยู่ด้วยความไม่เข้าใจว่ามันหายไปไหน

“ปลากินมันไปเหรอ…?”

เธอคิดว่าปลาเป็นคนกินสายไหม

ฉันอดหัวเราะไม่ได้กับความคิดแบบเลวีนัสขนาดนี้

“ใช่ ปลากินไป ฉันเห็นกับตาเลย”

“จริงเหรอ? ปลาก็ชอบสายไหมเหมือนกันเหรอ?”

“อืม ดูเหมือนจะชอบนะ”

ฉันเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมจองยูนาถึงโกหกเธอแบบนั้น

ความไร้เดียงสาของเธอนั้นน่ารักมากจริง ๆ

แน่นอนว่าฉันไม่สามารถโกหกเลวีนัสไปตลอดได้

ทันทีที่ฉันกำลังจะบอกความจริงกับเธอ ยอรึมและจองยูนาเดินเข้ามาหาเรา

“เด็ก ๆ ของเรานี่ไวจริงนะ มาตรงบ่อตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย?”

“ใช่ เดินมาแบบไม่มีเสียงเลย… อ๊ะ?”

ยอรึมกับยูนาเห็นไม้ในมือของเลวีนัส

พวกเธอก็เข้าใจได้ทันทีว่าเลวีนัสล้างสายไหมในน้ำไปแล้ว

“อ๊ะ ยูนา”

“ข-ขอโทษนะ…”

ยูนาเกาแก้มตัวเองเล็กน้อยก่อนจะย่อตัวลงมาข้างๆ เรา

เลวีนัสยื่นไม้ให้เธอดู

“คุณจอมเวทย์ ปลากินสายไหมไปหมดเลย”

“ปลาเหรอ?”

“ใช่ เลวีนัสเอาสายไหมจุ่มน้ำ แล้วมันก็หายไปเลย ราชาเองก็เห็นด้วยนะ”

“เอ่อ แบบว่า…”

ยูนามองหน้าฉันแวบหนึ่งก่อนจะหัวเราะแห้ง ๆ

เธอจิ้มแก้มของฉันกับเลวีนัสเบา ๆ ก่อนจะพูดอย่างระมัดระวัง

“ไม่ใช่ปลากินหรอก แต่มันละลายน้ำไปน่ะ”

“ละลาย? เลวีนัสนึกว่าเราต้องล้างมันในน้ำนะ?”

“ขอโทษที ก็เพราะเลวีนัสกับคยออุลกินสายไหมครั้งแรก เลยแกล้งเล่นนิดหน่อย”

“หูวว”

เลวีนัสเบิกตากว้างแล้วหันมามองฉัน

ฉันทำได้แค่มองลงไปที่สระน้ำด้วยความรู้สึกกระอักกระอ่วน

“นั่นมัน…”

ฉันอยากจะขอโทษที่แกล้งเธอ แต่ยูนาก็พูดขึ้นมาก่อน

“คยออุลก็ไม่รู้นี่นา เพราะนี่ก็เป็นครั้งแรกของเธอเหมือนกัน ใช่ไหม?”

“ฉ-ฉัน คือว่า…”

“สายไหมคือน้ำตาลน่ะ มันเลยละลายน้ำได้”

“นั่น…ก็ใช่…”

เพราะเมื่อกี้ฉันก็เพิ่งดูเลวีนัสล้างสายไหมในน้ำไปเหมือนกัน เลยพูดอะไรไม่ออกเลยจริง ๆ

“ขอโทษนะ เดี๋ยวจะทำอันใหญ่ให้แทนเลย”

“อะ อือ…”

ฉันก้มหน้าด้วยความเขินอาย

จากนั้นยอรึมก็ลูบไหล่ฉันเบา ๆ

“คยออุล การไม่รู้อะไรในตอนแรกมันเป็นเรื่องปกตินะ ตอนครั้งแรกของพี่ พี่เองก็ไม่รู้เหมือนกับคยออุลนี่แหละ”

“ช-ใช่ จริง…”

“ใช่แล้ว คยออุลไม่ต้องเขินเลยนะ แล้วพวกเราก็ไม่ได้ตั้งใจจะแกล้งด้วย เข้าใจที่พี่พูดใช่ไหม?”

“อือ…”

นี่คือวิธีปลอบใจของยอรึมเหรอ?

ยอรึมกับจองยูนาเป็นคนดีจริง ๆ

มันคงจะดีกว่านี้ถ้าสถานการณ์นี้ไม่ใช่ความเข้าใจผิด

ฉันรู้สึกคับข้องใจ แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจยอมรับว่ามันเป็นความผิดของฉันเอง

เลวีนัสก็ไม่รู้อะไรเลย และถ้าฉันเถียงว่าฉันรู้อยู่แล้ว มันก็คงจะน่าอายกว่าเดิมอีก

“คุณจอมเวทย์ ในเมื่อเป็นความผิดของเธอ งั้นเธอต้องทำสายไหมอันใหญ่มาก ๆ เลยใช่ไหม?! เลวีนัสเสียไปตั้งร้อยวอนแน่ะ!”

“ได้เลย ฉันจะทำสายไหมอันโต ๆ ให้ เลวีนัสจะยกโทษให้ฉันสักครั้งได้ไหม?”

“เฮะเฮะ งั้นเลวีนัสจะยกโทษครั้งนี้ให้ก็ได้”

เลวีนัสกระโดดดึ๋งแล้ววิ่งไปที่เครื่องทำสายไหม

เธอไม่เขินอายเลยแม้แต่น้อยที่ไม่รู้อะไร

‘การไม่รู้อะไรบางอย่าง ไม่ใช่เรื่องน่าอาย’

ฉันเป็นคนที่ไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับโลกนี้

ฉันไม่สามารถเขินอายทุกครั้งที่ได้เรียนรู้อะไรใหม่ ๆ ได้หรอก

บางทีวันนี้ ฉันควรเอาอย่างเลวีนัสดูบ้าง

ฉันสลัดความเขินอายออกไป แล้ววิ่งตามเลวีนัสไป

ที่เครื่องทำสายไหม เลวีนัสกำลังพึมพำอะไรแปลก ๆ ขณะมองเครื่องอยู่

“ถ้าราชาใช้หางทำสายไหมละก็ น่าจะทำได้เยอะเลยนะ…”

“ฮึม”

ฉันถึงกับพูดไม่ออกเพราะคำพูดชวนช็อกของเธอ

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

เห็นมีคนอยากเห็นรูปตัวละคร

นี่ยอรึม

นี่โซเฟีย

ซ้ายบนคือเลวีนัส ซ้ายล่างคือคยออุล ขวาบนคือเจ้าของร่างคนเก่าของคยออุล (ยังแปลไม่ถึง ยังไม่มีบท) ขวาล่าง เห็นว่าเป็นหมาของคยออุลในโลกก่อน อันนี้ไม่แน่ใจ