ขณะที่ขุดดินไปพร้อมกับเลวีนัส ฉันก็หยุดพักชั่วครู่และนั่งลงบนม้านั่งใกล้ ๆ

เสื้อผ้าของฉันที่เปื้อนดินและขาดเป็นหย่อม ๆ เป็นสภาพที่น่ายินดีสำหรับคนอย่างฉันที่โหยหาความดิบเถื่อนของธรรมชาติ

สักวันหนึ่งฉันจะสามารถเลียนแบบความดิบเถื่อนของเอนเซียได้ไหมนะ?

ขณะที่ฉันนั่งจิบชาดอกแดนดิไลออนบนม้านั่ง เลวีนัสก็ยืนอยู่ตรงหน้าฉันในท่าทีภาคภูมิใจ มือเท้าสะเอว อกผายไหล่ผึ่ง

“เฮ้ ราชา! อยากดูอะไรเจ๋ง ๆ ไหม?!”

“อะไรเจ๋ง ๆ?”

“ใช่! นี่เป็นสิ่งที่เลวีนัสค้นพบ! กินช็อกโกแลตสองชิ้นพร้อมกัน!”

พูดจบ เลวีนัสก็แกะและกินช็อกโกแลตสองชิ้นพร้อมกัน มันเป็นการอวดที่น่ารัก แบบที่มีแต่เลวีนัสเท่านั้นที่คิดได้

“ว้าว น่าทึ่งจริง ๆ”

ฉันปรบมือให้เลวีนัส แล้วกลุ่มชายหนุ่มที่นั่งพักอยู่ใกล้ ๆ ก็ปรบมือตาม ชื่นชมความไร้เดียงสาแบบเด็ก ๆ

“ความคิดสุดยอดไปเลย”

“ตอนเด็ก ๆ ฉันไม่เคยคิดทำอะไรแบบนี้เลยนะ”

เสียงปรบมือของทุกคนทำให้เลวีนัสมีความสุข

เธอหัวเราะคิกคักแล้วกระโดดโลดเต้นอย่างตื่นเต้น

ตอนนั้นเอง ก็มีคนเดินเข้ามาหาเรา

“เอ่อ นี่ เด็ก ๆ…?”

ควอนอารินยืนอยู่ข้าง ๆ เรา ลังเลเล็กน้อย ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น

“อ๊ะ! ซูพรีมมาสเตอร์ควอนอาริน!”

ทันทีที่ได้ยินชื่อ ซูพรีมมาสเตอร์ควอนอาริน ชายคนหนึ่งที่กำลังปรบก็มือถึงกับสำลักโคล่าแล้วไอออกมา

“เลวีนัส เรียกฉันว่าควอนอาริน? หรือแค่อารินก็ได้…?”

“ไม่! เลวีนัสจะเรียกเธอแบบนี้แหละ!”

แม้ว่าควอนอารินจะขอร้องอย่างจริงใจ แต่เลวีนัสก็ส่ายหัว ไม่ยอมอ่อนข้อ

รอยยิ้มของควอนอารินหุบลงอย่างเศร้า ๆ ราวกับถูกปฏิเสธอย่างเจ็บปวด

“ก็ได้… จะเรียกอะไรก็เรียกไปเถอะ…”

ไหล่ของควอนอารินตกลงอย่างยอมแพ้

“มีอะไรหรือเปล่า?”

“อ๊ะ ใช่ ยอรึมบอกว่าเธอจะมาช้าหน่อย แล้วก็บอกให้ฉันมาเล่นกับพวกเธอน่ะ”

“เล่น?”

หูของเลวีนัสตั้งขึ้นทันทีเมื่อได้ยินคำว่า ‘เล่น’ เธอแอบมองควอนอารินอย่างตื่นเต้น

“มีเกมอะไรที่พวกเธออยากเล่นเป็นพิเศษไหม…?”

“เอ่อ… จริง ๆ แล้ว เลวีนัสอยากเล่นสวมบทบาท…”

“สวมบทบาท?”

ทั้งควอนอารินและฉันต่างแสดงความประหลาดใจ

เลวีนัสไม่เคยพูดเรื่องนี้มาก่อนเลย ทำไมเธอไม่เคยบอกฉันเลยนะ?

“ใช่… เลวีนัสอยากเล่นสวมบทบาทซินเดอเรลล่า…”

“งั้นก็เล่นสวมบทบาทซินเดอเรลล่ากันเถอะ ฟังดูน่าสนุกดีนะ”

การละเล่นของเราขึ้นอยู่กับเลวีนัส

ในฐานะผู้ใหญ่ ควอนอารินกับฉันก็แค่เล่นตามเกมที่เลวีนัสอยากเล่น

“เอ่อ เรื่องก็คือ เลวีนัสอยากเล่นเป็นซินเดอเรลล่า…”

“ได้สิ ถ้าเลวีนัสอยากเป็นซินเดอเรลล่าก็เป็นได้เลย”

มันก็แค่ทำในสิ่งที่อยากทำไม่ใช่เหรอ?

แล้วลังเลทำไมกัน?

ฉันไม่เข้าใจพฤติกรรมของเลวีนัสเลย

“แต่ไม่ใช่ว่า ราชาเหมาะกับบทของซินเดอเรลล่ามากกว่าเหรอ…?”

“เอ่อ…”

เลวีนัสกังวลว่าจะไม่ได้เล่นเป็นซินเดอเรลล่า

นั่นอาจเป็นเหตุผลที่เธอไม่เคยพูดถึงการเล่นสวมบทบาทเลย

แต่ทำไมเธอถึงคิดว่าฉันเหมาะกับบทซินเดอเรลล่ามากกว่าล่ะ?

ฉันไม่ได้ติดขัดอะไรหากไม่ได้เล่นบทนั้น

ขณะที่ฉันกำลังจะบอกเลวีนัส ควอนอารินก็พูดขึ้นมาก่อน

“งั้นพวกเธอทั้งคู่เป็นซินเดอเรลล่าก็ได้นี่”

“พวกเราทั้งคู่?”

“ใช่ ลองเป็นซินเดอเรลล่าฝาแฝดดีไหม?”

“ว้าว! มีตัวเลือกนั้นด้วยเหรอ?!”

ความประหลาดใจ ความดีใจ และความโล่งอก

เลวีนัสแสดงอารมณ์หลากหลายในเวลาอันสั้น

“บทบาทสามารถเปลี่ยนแปลงได้เสมอ”

“สุดยอดไปเลย! เหมือนกับการกินช็อกโกแลตสองชิ้นพร้อมกันเลย!”

“เอ่อ ใช่”

ช็อกโกแลตสองชิ้น?

ควอนอารินพึมพำกับตัวเอง

ฉันต้องเล่นเป็นซินเดอเรลล่าด้วยเหรอ?

บทของเจ้าหญิงที่ถูกกลั่นแกล้งฟังดูท้าทาย แต่ฉันตัดสินใจจะอดทนเพื่อเล่นกับเลวีนัส

“เฮะเฮะ งั้นเลวีนัสกับราชาจะเป็นซินเดอเรลล่า แล้ว ซูพรีมมาสเตอร์ควอนอาริน จะเป็น…”

อืมม

เลวีนัสครุ่นคิด พลางกำมือขึ้นลง เลียนแบบท่าทางของโซเฟียที่เคาะพื้นด้วยไม้เท้า แม้ว่าเธอจะไม่มีไม้เท้าอยู่ในมือก็ตาม

‘เธอคงเรียนรู้จากการดูโซเฟีย’

เธอสังเกตผู้ใหญ่ด้วยสายตาสดใสและความอยากรู้อยากเห็น และค่อย ๆ ซึมซับสิ่งต่าง ๆ

ฉันตัดสินใจว่าจะเป็นแบบอย่างที่ดียิ่งขึ้นให้เลวีนัสในอนาคต

แล้วจากนั้น จู่ ๆ เลวีนัสก็ยกมือขึ้น

“ฉันตัดสินใจแล้ว! ซูพรีมมาสเตอร์ควอนอาริน จะเป็นแม่เลี้ยง!”

“ม-แม่เลี้ยงเหรอ?”

“ใช่!”

เลวีนัสยิ้มกว้างให้ควอนอาริน ในขณะที่สีหน้าของควอนอารินตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง

“ขอเล่นบทอื่นได้ไหม…?”

“ซูพรีมมาสเตอร์ควอนอาริน ต้องเล่นเป็นแม่เลี้ยง เป็นพี่สาว แล้วก็เป็นพ่อมดด้วย! พวกเราไม่มีคนพอที่จะแบ่งบทกันเล่น!”

“ทั้งหมดเลยเหรอ…?”

“ใช่!”

เมื่อรู้ว่าเลวีนัสพูดถูก ควอนอารินจึงพยักหน้าอย่างระมัดระวัง

บางทีอาจเป็นเพราะเธอได้เล่นเกมสวมบทบาทซินเดอเรลล่าที่รอคอยมานาน เลวีนัสจึงกระโดดขึ้นด้วยความดีใจ

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

“นี่ พวกเธอ ห้องนี้ไม่สกปรกไปหน่อยเหรอ…?”

ควอนอารินพูดกับเลวีนัสและฉันด้วยน้ำเสียงสุภาพมาก

เมื่อได้ยินดังนั้น เลวีนัสก็กระทืบเท้าลงกับพื้น

“แบบนั้นไม่เหมือนแม่เลี้ยงเลย! ใจดีเกินไป!”

“ง-งั้นเหรอ…?”

“ใช่! เธอต้องน่ากลัวจนเลวีนัสร้องไห้เลย!”

ใบหน้าของควอนอารินซีดลงทันทีที่ได้ยินคำอธิบาย

“ตัวอย่างเช่น…?”

“เลวีนัสกับราชาต้องถูกด่า แล้วก็โดนตีด้วย!”

เลวีนัสแกว่งหมัดในอากาศ แต่ไม่ได้เหวี่ยงจริง ๆ แค่สั่น ๆ มันเท่านั้น

“พวกเราเล่นอย่างอื่นแทนได้ไหม?”

“เธอไม่ชอบเหรอ? ถ้าไม่ชอบ พวกเราไม่ต้องฝืนเล่นก็ได้นะ…”

หรือเป็นเพราะควอนอารินไม่ได้จริงจังกับการเล่น?

หูของเลวีนัสตกลงด้วยความผิดหวัง

“ไม่ ๆ! ฉันอยากเล่นจริง ๆ! ซินเดอเรลล่าดูน่าสนุกมาก!”

“งั้นเหรอ…?”

“ใช่! ฉันแค่ซ้อมอยู่! ตอนนี้มาเล่นกันจริง ๆ กัน!”

“โอเค!”

เลวีนัสประสานมือเข้าด้วยกัน ส่วนควอนอารินหลับตา สูดหายใจลึก ๆ เตรียมใจรับบทบาทของตัวเอง

“เลวีนัส! คยออุล!”

ควอนอารินลืมตาขึ้น รับบทแม่เลี้ยงอย่างจริงจัง และต่อว่าเราด้วยเสียงดังและดุดัน

ผู้คนที่พักผ่อนอยู่ใกล้ ๆ หันมามองพวกเราทันที

“อ-เอ่อ…”

เลวีนัสตัวสั่น และฉันก็พยายามทำตัวหวาดกลัวให้สมบทบาทที่สุด

เอาจริง ๆ ลุคโกรธของควอนอารินก็น่ากลัวไม่น้อย

“ฉันบอกให้พวกเธอทำความสะอาดบ้านและตากผ้าแล้วใช่ไหม!”

“ขอโทษค่ะ…”

“เลวีนัสเป็นคนผิดเอง…”

“เงียบซะ! คืนนี้พวกเธออดข้าว!”

ควอนอารินหันมองรอบ ๆ อย่างตกใจ และเมื่อสบตากับชายหน้าตาดุ เธอก็สะดุ้ง

เธอรู้สึกเขินอายที่ต้องเล่นเกมสวมบทบาททั้งๆ ที่เป็นผู้ใหญ่แล้ว

‘ฉันเสียงดังเกินไปเหรอ?’

หลายคนกำลังมองพวกเราอยู่ ใบหน้าดูบูดบึ้ง คงเพราะเสียงที่ดังนั้น

พวกเราต้องเล่นให้เงียบกว่านี้

“ขอร้องล่ะ ยกโทษให้เลวีนัสสักครั้งเถอะ… เลวีนัสกินแค่แครอทมาตลอดสามวันแล้ว…”

เลวีนัสคุกเข่าลง อ้อนวอนควอนอาริน

ฉันก็คุกเข่าลงข้าง ๆ เลวีนัสด้วย

“พวกเราขอขนมปังบ้างได้ไหม จะขึ้นราก็ได้…?”

“นั่น…ไม่ได้! ขนมปังขึ้นราก็ยังดีเกินไปสำหรับพวกเธอสองคน! เข้าใจไหม?!”

“ฮึก”

เลวีนัสเอามือปิดหน้า เสียงสะอื้นของเธอฟังดูเหมือนร้องไห้จริง ๆ

เลวีนัสอาจจะมีพรสวรรค์ด้านการแสดงจริง ๆ ก็ได้?

เมื่อได้รับแรงบันดาลใจจากเธอ ฉันจึงตัดสินใจเล่นบทบาทของตัวเองให้จริงจังกว่านี้

“เลวีนัส วันนี้ฉันจะไปจับตั๊กแตนมา… พวกเรามากินมันกันเถอะ…”

“อ-อะไรนะ?! ตั๊กแตน?! นี่เธอไม่ได้ยินที่ฉันพูดไปเมื่อกี้เหรอ…?!”

ขณะที่ควอนอาริน ซึ่งอินกับบทแม่เลี้ยงสุด ๆ กำลังยกหมัดขึ้น มีใครบางคนคว้าข้อมือของเธอไว้ทันที

เป็นจองยูนา นักเวทจากกิลด์ เธอดูโดดเด่นในชุดคลุมสีแดง

“เฮ้ เธอกำลังทำอะไร?”

“เธอ อะไร…?”

“ฉันถามว่ากำลังทำอะไร?”

จองยูนาจ้องควอนอารินด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว เสียงกระดูกลั่นเบา ๆ ดังขึ้นจากข้อมือของควอนอารินที่ถูกจับไว้

“ฉันชื่อควอนอาริน…”

“ฉันถามชื่อเธอรึไง?”

ท่าทางของจองยูนาดูน่ากลัวมาก

เธอคงเข้าใจผิด เพราะพวกเราเล่นกันจริงจังมาก

ขณะที่ฉันกำลังจะลุกขึ้นอธิบาย เลวีนัสก็พุ่งเข้าไปกอดจองยูนา

“เจ้าชาย!”

เจ้าชาย?

เธอคงหมายถึงเจ้าชายในเรื่องซินเดอเรลล่า

บางทีเลวีนัสอาจจะใส่จองยูนาเข้ามาในบทละครของเราโดยที่พวกเราไม่รู้ตัว

เธอเคยบอกว่าเธออยากเตรียมตัวก่อนเริ่มเล่น

‘…เอาเข้าจริง เจ้าชายโกรธแม่เลี้ยงก็ดูสมเหตุสมผลดี’

แต่ทำไมเจ้าชายถึงโผล่มาตรงนี้ล่ะ?

มันแปลกก็จริง แต่การมานั่งถกเนื้อเรื่องตอนนี้คงไม่ง่าย เพราะพวกเรามีซินเดอเรลล่าถึงสองคนแล้ว

“เธอสติดีอยู่รึเปล่า?”

“คือว่า นี่มัน…”

ด้วยความโกรธของจองยูนา และควอนอารินที่ตัวแข็งด้วยความกลัว ถ้านี่เป็นการแสดง ก็นับว่าสมจริงสุด ๆ

นี่คงไม่ใช่แค่การเล่นแล้วแน่ ๆ

ฉันต้องทำให้จองยูนาสงบลงให้ได้