พนักงานแบกสัมภาระ?

งานใช้แรงหนักระดับขนของหลายร้อยกิโลต่อวันไม่ใช่เรื่องล้อเล่นเลย

แม้ว่าจะพูดกันว่าไม่มีอาชีพไหนต่ำต้อยหรือสูงส่ง แต่มันก็เป็นงานที่หนักมากสำหรับเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง

ฉันรู้สึกไม่สบายใจที่เธอต้องมาเจอชีวิตที่ยากลำบากเพราะฉัน

“คือว่า ช่วยอย่าให้เธอทำงานหนักเกินไปได้ไหม…?”

“ได้สิ พี่ก็แค่ทำตามกฎของกิลด์เท่านั้นเอง”

“โอเค…”

ฉันไม่แน่ใจว่ากฎของกิลด์ยอมยองเป็นยังไง แต่ถ้ายอรึมพูดแบบนั้น ก็คงไม่โหดเกินไป

ฉันมองยอรึมพาตัวควอนอารินออกไป

ควอนอารินดูเลื่อนลอยราวกับเสียสติไปแล้ว

บางทีเธออาจจะช็อกกับความเป็นจริงที่โหดร้าย

“สู้ ๆ นะ…”

ถ้าเธอดูเหนื่อยมากเกินไปในภายหลัง ฉันก็คงต้องช่วยเหลือเธอบ้าง

ฉันให้กำลังใจเธอในใจขณะเดินออกจากห้องรับรองพร้อมเลวีนัส

โซเฟีย เอนเซีย และอาร์โก้ก็เดินเข้ามาหาเรา

“คยออุล เจ้าอยู่นี่นี่เอง”

“ฮืม มีอะไรเหรอ?”

“วันนี้เราจะสอนเจ้าเรื่องความดิบเถื่อนของมนุษย์สัตว์”

“ความดิบเถื่อน?”

ความดิบเถื่อนของมนุษย์สัตว์มันคืออะไรกัน?

ขณะที่ฉันสงสัย โซเฟียก็ทำท่าบอกให้ฉันเดินตาม

ถึงเวลาที่ต้องไปพื้นที่ล่ามอนสเตอร์แล้ว แต่ฉันก็ไม่ได้คิดจะละเลยการฝึกและการเรียน

ตอนนี้ ฉันตัดสินใจเดินตามโซเฟียไปก่อน

“คยออุล เจ้ารู้ไหมว่าความแตกต่างที่ใหญ่ที่สุดระหว่างมนุษย์กับมนุษย์สัตว์คืออะไร?”

“เอ่อ… ถ้าพูดถึงทางกายภาพก็คงเป็นหูกับหางใช่ไหม…?”

“ถูกต้อง! เลวีนัสก็มีเขาด้วย!”

เลวีนัสโชว์เขาเล็ก ๆ ของเธอด้วยความภาคภูมิใจ

ความรักที่เธอมีต่อเขาของตัวเองช่างน่ารักจริง ๆ

“ใช่ ถูกต้องครึ่งหนึ่ง มนุษย์สัตว์ไม่ใช่สัตว์ป่า แต่พวกเขาเองก็มีลักษณะบางอย่างของสัตว์ป่า นั่นคือความแตกต่างระหว่างมนุษย์กับมนุษย์สัตว์”

“เข้าใจแล้ว”

แล้วข้อสรุปคืออะไรล่ะ?

ฉันเก็บความคิดที่เหลือไว้ในใจ เพราะไม่อยากเสียมารยาท

“มนุษย์นั้นแสดงความดิบเถื่อนออกมาได้จำกัด สิ่งมีชีวิตที่มีสติปัญญาไม่อาจเข้าใจถึงแก่นแท้ของความดิบเถื่อนตามธรรมชาติได้ ถึงจะเลียนแบบได้ แต่นั่นก็ไม่ใช่ของจริงอยู่ดี มันยังมีความแตกต่างที่เห็นได้”

“อ่า… งั้นมนุษย์สัตว์…?”

“ใช่ มนุษย์สัตว์นั้นแตกต่างจากมนุษย์ พวกเขาเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีปัญญา แต่ก็มีความดิบเถื่อนในตัว พวกเขาเกิดมาพร้อมกับความเข้าใจความดิบเถื่อนตามธรรมชาติ”

หลังจากได้รับคำอธิบายจากโซเฟีย เราก็มาถึงสนามฝึกของกิลด์

ที่นั่น เราพบกับนักเวทที่คุ้นเคย จองยูนา

“โอ้ คยออุลมานี่เหรอ?”

“ใช่ วันนี้ฉันจะมาฝึกเรื่องความดิบเถื่อน”

“ความดิบเถื่อน…? มันคืออะไรเหรอ?”

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”

ฉันหันกลับไปมองโซเฟีย

แต่แทนที่จะเป็สโซเฟีย เอนเซียกับอาร์โก้กลับก้าวออกมาแทน

“ท่านคยออุล ฉันจะเป็นคนสาธิตให้ท่านดู ถึงมันอาจจะดูน่ากลัวและเสียมารยาทไปหน่อย แต่โปรดจำไว้ว่านี่เป็นเพียงแค่การฝึกค่ะ”

“อ-โอเค…”

ขณะที่ฉันพยักหน้า เอนเซียก็สูดหายใจเข้าลึก

ในขณะเดียวกัน ออร่ามหาศาลที่ไม่อาจอธิบายได้ก็แผ่ออกมาจากร่างกายของเธอ

“……!”

ผิวของฉันรู้สึกแปล๊บ ๆ

เหมือนเหยื่อที่อยู่ต่อหน้าผู้ล่า ฉันทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากยืนตัวแข็งอยู่กับที่

ความดุร้ายของพัคมินกยู ที่เคยตามรังควานฉันมาตลอด ดูเป็นเรื่องเล่น ๆ ไปเลยเมื่อเทียบกับสิ่งนี้

“เอื๊อก!”

เลวีนัสสะอึกอยู่ข้าง ๆ ฉัน ขณะที่จองยูนาอุทานออกมาอย่างตกตะลึง

ออร่าของเอนเซียรุนแรงจนทำให้ทุกคนตกตะลึง

“เอ่อ…”

สายตาของเอนเซียเต็มไปด้วยความดุร้ายของสัตว์ป่า

มันให้ความรู้สึกเหมือนเธอจะกระโจนเข้ามาฉีกคอฉันได้ทุกเมื่อ

ดูเหมือนเลวีนัสจะคิดเหมือนกัน เพราะเธอกระโดดขึ้นทันที

“อ๊า!”

เลวีนัสกรีดร้องแล้วหลบไปอยู่ข้างหลังฉัน

จริง ๆ แล้วฉันก็อยากทำแบบเลวีนัสเหมือนกัน แต่ฉันยับยั้งตัวเองไว้โดยจับแขนของจองยูนาที่อยู่ข้าง ๆ

ฉันรู้ว่าเอนเซียไม่ได้จะโจมตีฉันจริง ๆ

“…จบแล้วค่ะ”

เอนเซียค่อย ๆ กระจายออร่าของเธอออกไป

ตอนนั้นเองฉันถึงได้หายใจได้สะดวกขึ้น

“ฟู่ ฮึบ”

นี่สินะความดิบเถื่อนของมนุษย์สัตว์ที่โซเฟียพูดถึง

แน่นอนว่า มันอยู่เหนือขึ้นไปกว่าการข่มขู่อย่างสิ้นเชิง

นักผจญภัยคนอื่น ๆ ที่ฝึกอยู่ใกล้ ๆ ก็ตกใจกับออร่าของเอนเซียเช่นกัน ถึงขั้นชักอาวุธออกมาและระแวดระวังพวกเรา

“บอส! ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?!”

อาร์โก้เขย่าไหล่ของฉันไปมา

หัวฉันสั่นจนเสียงสั่นไปด้วย

“อืม ฉันม-ไม่เป็นไร”

“ยังนิ่งได้ขนาดนี้! บอสนี่แกร่งจริง ๆ เลยครับ!”

ฉันไม่ได้นิ่งสักหน่อย

มันน่ากลัวมากเลยต่างหาก

ขณะที่ฉันกำลังจะตอบ โซเฟียก็เดินเข้ามาหาฉัน

“เป็นไงบ้าง? คยออุล เจ้าคิดว่าเจ้าทำได้ไหม?”

“ฉัน…?”

“ใช่ เจ้าเองก็เป็นมนุษย์สัตว์เช่นกัน แถมยังเป็นประเภทสัตว์กินเนื้อด้วย เจ้าเองก็น่าจะปล่อยออร่าออกมาได้ไม่น้อยไปกว่าของเอนเซีย”

ฉันเนี่ยนะ จะปล่อยออร่าแบบเอนเซียได้?

เธอพูดจริงเหรอ?

ไม่ใช่แค่ฉันที่ตกใจกับคำพูดของโซเฟีย แต่นักผจญภัยรอบ ๆ ก็เริ่มกระซิบกระซาบกัน

“คยออุลทำอะไรแบบนั้นได้ด้วยเหรอ?”

“ก็เธอเป็นมนุษย์สัตว์นี่ อาจจะทำได้ก็ได้นะ?”

นักผจญภัยที่ฉันเจอบ่อยในกิลด์เอ่ยชื่อของฉันขึ้นมา

ฉันเริ่มรู้สึกประหม่าโดยไม่มีเหตุผล

“โซเฟีย ฉันคิดว่าฉันยังทำไม่ได้…”

“ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะ?”

“เพราะฉันไม่ได้แข็งแกร่งเหมือนเอนเซีย…”

โซเฟียส่ายหัวกับคำพูดของฉัน

สีหน้าที่แน่วแน่ของเธอดูราวกับกำลังกรีดร้องบอกว่าฉันทำได้

“เธออาจจะยังทำไม่ได้ตอนนี้ แต่ถ้าฝึกไปเรื่อย ๆ เดี๋ยวก็ทำได้ ใช่ไหมล่ะ?”

“ฝึกงั้นเหรอ?”

“ใช่ เหมือนกับการยิงธนูไง”

จริงด้วย

ฉันจะคาดหวังให้ตัวเองเป็นเหมือนเอนเซียได้ตั้งแต่แรกได้ยังไงกัน?

โซเฟียพูดถูก สิ่งที่ฉันต้องการตอนนี้คือการฝึกฝน

“…ถ้าฉันฝึก ฉันจะสามารถเป็นเหมือนเอนเซียได้ในสักวันหนึ่งเหรอ?”

“ยิ่งกว่านั้นอีก”

ยิ่งกว่าเอนเซียเหรอ?

โซเฟียไม่ใช่คนที่จะพูดโกหก

ฉันรวบรวมกำลังใจแล้วสูดหายใจเข้าลึก ๆ เหมือนที่เอนเซียทำก่อนหน้านี้

“ฉันจะลองดู”

“ดีมาก”

ฉันจ้องเขม็งพยายามเรียกความดิบเถื่อนที่อาจจะซ่อนอยู่ในตัวฉันที่ไหนสักที่ออกมา

จริง ๆ แล้วฉันยังไม่รู้วิธีปลดปล่อยความดิบเถื่อนออกมาด้วยซ้ำ แต่ฉันก็คิดว่าอย่างน้อยก็ควรทำให้ตัวเองดูน่าเกรงขาม

ฉันเป็นสัตว์กินเนื้อ

แถมยังเป็นนักล่าชั้นยอดที่ดุร้ายมากด้วย

ราวกับสะกดจิตตัวเองด้วยจินตนาการอันน่ากลัว ฉันเผยกรงเล็บออกมาเหมือนจะกระโจนเข้าใส่ได้ทุกเมื่อ

“กรร-กรรร…”

ฉันกวาดตามองไปรอบ ๆ พร้อมกับยกมือขึ้น

จองยูนาและนักผจญภัยคนอื่น ๆ ต่างยิ้มให้ฉัน

เอนเซียและอาร์โก้ก็ปรบมือให้ บอกว่าฉันทำได้ดี

แต่มีเพียงเลวีนัสคนเดียวที่ดูหวาดกลัวจริง ๆ

เธอสั่นและซ่อนตัวอยู่หลังจองยูนา

“อ๊ะ กรรร คงไม่ดีมั้ง…”

ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ ไม่น่าพูดว่า ‘กรรร’ ออกไปเลย

ฉันเผลอพูดอะไรน่าอายออกไปเพราะอินกับบรรยากาศมากเกินไป

ฉันเกาหลังคออย่างเก้อเขิน

“ไม่ค่ะ การพูดว่า ‘กรรร’ น่ะถูกต้องแล้วค่ะ”

“จ-จริงเหรอ…?”

“ใช่ เพราะมันจะช่วยเรียกสัญชาตญาณสัตว์ป่าของท่านออกมาได้ค่ะ”

“อ่า…”

น่าอายก็จริง แต่ถ้านี่เป็นวิธีที่ถูกต้องล่ะก็…

พอได้เห็นความดุร้ายของเอนเซียกับตาตัวเอง ฉันก็ปฏิเสธด้วยคำว่าไม่อยากทำไม่ได้

มันไม่ใช่แค่ขนลุก แต่ถึงขั้นทำให้ผิวของฉันสั่นระริก

ถ้ามันทำให้ฉันทำได้ แค่ความน่าอาย ฉันก็จะทน

“พยายามฝึกไปเรื่อย ๆ เวลาที่ท่านมีโอกาสก็พอค่ะ”

“…รวมถึง ‘กรรร’ ด้วยเหรอ?”

“ใช่แล้วค่ะ”

“โอเค เข้าใจแล้ว”

ฉันตัดสินใจว่าจะฝึกต่อไป

เพื่อที่จะเป็นเหมือนเอนเซียให้ได้ในสักวันหนึ่ง

ฉันทำใจยอมรับความอาย แล้วโชว์กรงเล็บของตัวเองอีกครั้ง

“กรร-กรรร…”

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

ภายในสนามฝึกของกิลด์ยอมยอง บรรดานักผจญภัยพากันหยุดการฝึกและแอบมองไปทางหนึ่ง

“ฮืมม…”

“ฮืมมม…”

เด็กสาวมนุษย์สัตว์คนหนึ่งกำลังขู่ใส่กระจก พยายามทำหน้าดุสุดความสามารถ แถมยังเผยเขี้ยวเล็ก ๆ ของตัวเองออกมาด้วย

‘ขอบคุณที่ทำให้ผมเกิดมาครับ คุณพ่อคุณแม่’

‘น่ารักโฮก’

‘อยากอุ้มกลับไปเลี้ยงที่บ้านจัง’

แน่นอนว่าพวกนักผจญภัยรู้ดีว่า คยออุลไม่ได้แกล้งทำเป็นน่ารักหรือพยายามอวดความน่ารัก

เพราะความดุร้ายที่เอนเซียแสดงออกมาก่อนหน้านี้ ทำให้แม้แต่นักผจญภัยระดับสูงที่มีประสบการณ์ยังต้องเครียด

เธอคงพยายามจะเป็นเหมือนเอนเซีย

แต่กระบวนการกาาฝึกของเธอมันน่ารักเกินไป จนนักผจญภัยทุกคนอดยิ้มไม่ได้

“เคี๊ยว… กรรร…? มันไม่ค่อยถูกเลยแฮะ…”

ความพยายามอย่างจริงจังของเธอน่ารักมาก

ดูเหมือนว่าการมีคยออุลอยู่ อาจเป็นสวัสดิการที่ดีที่สุดของกิลด์ยอมยองก็เป็นได้

“วันนี้ฉันไม่อยากฝึกแล้ว”

“…เฮ้ อย่าแสดงออกชัดเจนขนาดนั้นสิ”

“อ้อ จริงด้วย”

รอบยิ้มของพ่อแม่

นักผจญภัยในกิลด์กำลังมองคยออุลด้วยรอยยิ้มแบบนั้น ตอนที่ยอรึมปรากฏตัวขึ้นที่ประตูของสนามฝึก

เธอไม่ได้มองไปรอบ ๆ สนามฝึก แต่เดินตรงมาหาคยออุลทันที

“คยออุล ทำอะไรอยู่เหรอ?”

“ฉันกำลังฝึกอยู่”

“ฮืม? ฝึกโดยไม่มีธนูเนี่ยนะ?”

“เป็นการฝึกเพื่อดึงความดิบเถื่อนของมนุษย์สัตว์ออกมา”

ฝึกเพื่อดึงความดิบเถื่อนของมนุษย์สัตว์ออกมา?

คยออุลที่น่ารักน่าเอ็นดูจะทำอะไรแบบนั้นได้จริง ๆ เหรอ?

ยอรึมกระพริบตาด้วยความประหลาดใจ

“คยออุลทำได้เหรอ?”

“ฉันทำไม่ได้หรอก ก็เลยกำลังฝึกอยู่”

“อ่า… โชว์ให้พี่ดูหน่อยได้ไหม?”

การถูกขอให้โชว์ “กรรร” กับ “เคี๊ยว” มันน่าอายก็จริง แต่คยออุลก็ตัดสินใจจะทำเพื่อนาคตของตัวเอง

คยออุลอยากหลุดพ้นจากความขี้อายและขี้กลัว

อย่างน้อยที่สุด เธอก็อยากจะพูดคุยกับคนอื่นได้ตามปกติ

เพื่อให้ทำได้ เธอจำเป็นต้องสร้างความมั่นใจ

ด้วยความหวังเล็ก ๆ คยออุลค่อย ๆ ปลดปล่อยออร่าที่เธอฝึกออกมา

เผยเขี้ยวออกมาและยกกรงเล็บขึ้น

“กรรร…”

คยออุลขู่ยอรึมโดยแสดงความดุร้ายของสัตว์ออกมา

ยอรึมที่มองดูคยออุลในตอนนี้ได้แต่ยืนอ้าปากค้างโดยไม่พูดอะไร

“อ๊ะ ยังดูไม่น่ากลัวเท่าไหร่ใช่ไหม…?”

“……”

“มันอาจจะดูแปลก ๆ ไปหน่อย แต่พวกเขาบอกว่าถ้าฉันฝึกหนัก ๆ จะกลายเป็นนักล่าที่น่ากลัวสุด ๆ ได้ แล้วก็บอกว่ามนุษย์สัตว์ทุกคนทำได้…”

แม้ว่าคยออุลจะอธิบายไปแล้ว แต่ยอรึมก็ยังไม่ตอบอะไร

เธอได้แต่ยืนอ้าปากค้างอยู่อย่างนั้นราวกับคนโง่