มีเหตุผลที่ฉันอ่านการ์ตูนความรู้สำหรับเด็กอยู่

ฉันคิดว่าอาจจะได้เรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ ที่เป็นเอกลักษณ์ของโลกนี้

“อืม…”

ส่วนใหญ่ดูคล้ายกัน แต่รายละเอียดกลับแตกต่างออกไป

ฉันเผลอจดจ่อกับการ์ตูน เพราะบางครั้งก็มีความรู้ใหม่ ๆ โผล่มาให้เห็น

“คยออุล หนังสือน่าสนุกไหม?”

“อืม น่าสนใจมากเลย ฉันไม่ได้ไปโรงเรียน ก็เลยมีหลายอย่างที่ไม่รู้”

“งั้นเหรอ?”

“ใช่”

มันไม่ใช่เรื่องโกหกที่ฉันไม่เคยเข้าโรงเรียน

เพราะเอาเข้าจริง ฉันไม่เคยไปโรงเรียนในโลกนี้เลย

ฉันรู้สึกอายที่ตัวเองไม่รู้อะไรมากนัก แต่ก็ดีที่มีข้ออ้างให้ตัวเองสำหรับการขาดความรู้ทั่วไป

“อืม… คยออุล อยากไปโรงเรียนไหม?”

โรงเรียนสินะ

เขาว่าการเรียนไม่จำกัดอายุ แต่ฉันไม่อยากไปโรงเรียนตอนนี้

ฉันส่ายหัวแรงจนหูสั่นไปมา

“ฉันไม่เป็นไร ฉันชอบเรียนเองมากกว่า”

“อ่า โอเค ถ้างั้น ถ้ามีอะไรที่ไม่เข้าใจตอนเรียน ก็ถามพี่สาวได้เลยนะ โอเคไหม?”

“โอเค…”

ฉันสงสัยว่ามันจะมีอะไรที่ฉันไม่เข้าใจจากการ์ตูนความรู้สำหรับเด็ก

ถึงจะเป็นของเด็ก แต่เนื้อหาใหม่ ๆ ที่ฉันเจอ ฉันก็เข้าใจได้ตั้งแต่แรกเห็น

จากนั้นไม่นาน ฉันก็เริ่มรู้สึกเสียศักดิ์ศรีกับหนังสือสำหรับเด็ก ฉันเจอเนื้อหาที่ฉันไม่เข้าใจ

‘โพด?’

โพดคืออะไรกัน?

ถ้ามันอยู่ในหนังสือเด็ก ก็คงเป็นอะไรที่เข้าใจง่าย แต่ฉันเพิ่งเคยเห็นคำนี้เป็นครั้งแรกตั้งแต่มาที่โลกนี้

ฉันเหลือบมองยอรึมก่อนจะถามเธอด้วยความระมัดระวัง

“โพดคืออะไรเหรอ…?”

“โพดเป็นหน่วยที่ใช้วัดน้ำหนักน่ะ”

“น้ำหนัก? ไม่ใช่กรัมเหรอ…?”

“ใช่ ปกติเราก็ใช้กรัม แต่ก็จะมีบางประเทศที่ใช้หน่วยเป็นโพดน่ะ”

“อ๋อ”

งั้นก็มีประเทศที่เหมือนกับอเมริกาในโลกนี้สินะ

พอมาคิดดูแล้ว คำว่าโพดก็ฟังดูคล้าย ๆ กับปอนด์อยู่หน่อย ๆ

“เฮะเฮะ หรือว่าสำหรับคยออุลจะยังยากไปหน่อย?”

“มันไม่ได้ยากขนาดนั้นหรอก…”

พูดแบบนี้กับคนที่อ่านการ์ตูนสำหรับเด็กอยู่มันก็ดูเหมือนประชดอยู่นิดหน่อย

แน่นอนว่าฉันรู้ว่ายอรึมไม่ได้มีเจตนาไม่ดี ฉันเลยตัดสินใจไม่คิดมาก

“เดี๋ยวพี่สาวจะซื้อหนังสือความรู้มาให้เพิ่มนะ…”

“คย๊า!”

ก่อนที่ยอรึมจะพูดจบ เลวีนัสก็ส่งเสียงร้องเบา ๆ ขึ้นมาข้าง ๆ

ฉันรีบหันไปมองเลวีนัส ก็เห็นว่าเธอกำลังถือเครื่องเกมพกพาอยู่

“เลวีนัส?”

“ราชา! เลวีนัสตายแล้ว!”

“อ่า โอเค”

เธอแค่ตายในเกมแค่นั้นเอง

ฉันแอบถอนหายใจโล่งอก

“ราชา คำว่า ‘ไร้ยางอาย[1]’ แปลว่าอะไรเหรอ?”

“ร-ไร้ยางอาย?”

ทุกคนในห้อง รวมถึงฉัน แสดงความสับสนออกมา

แม้แต่โซเฟียกับชเวจินฮยอกก็ยังดูเป็นกังวล

“ใช่! มีคนในเกมเรียกเลวีนัสว่า ‘ไร้ยางอาย’! เลวีนัสไม่ใช่หมานะ แต่เป็นกระต่ายมีเขา?!”

“ไปได้ยินคำนี้มาได้ยังไงเนี่ย…?”

“เลวีนัสกำลังฮีลมอนสเตอร์ที่กำลังจะตาย! แล้วพวกเขาก็เรียกเลวีนัสว่า ‘ไร้ยางอาย’!”

“โอ้ ไม่นะ”

ฮีลมอนสเตอร์ที่ควรจะถูกจับ

เลวีนัสยังเด็ก คงทำไปด้วยเจตนาบริสุทธิ์ แต่ในเกมแบบนี้มันถูกมองว่าเป็นการก่อกวนได้แน่ ๆ

“เลวีนัส นั่นมัน…”

ขณะที่ยอรึมกำลังจะแสดงความผิดหวังออกมา

เลวีนัสก็เริ่มพิมพ์ลงในแชตอย่างเงอะงะ

เธอพิมพ์บอกพวกเขาว่าตัวเองเป็นกระต่ายมีเขา โดยไม่รู้เลยว่านั่นอาจถูกมองว่าเป็นการยั่วยุได้

—บ้านมึงอยู่ไหนว่ะ?

“จู่ ๆ ก็ถามว่าเราอยู่ที่ไหน…! หรือว่าเขาอยากเป็นเพื่อนกับเลวีนัส?!”

เธอดูมีความสุขที่คิดว่าจะได้เพื่อนใหม่เหรอ?

เลวีนัสมองฉันด้วยดวงตาเป็นประกาย ความไร้เดียงสาของเธอทำให้สถานการณ์ยิ่งน่าอึดอัดเข้าไปอีก

“เลวีนัส พวกเขาโกรธเธอนะ”

“โกรธ? พวกเขาโกรธเลวีนัสเหรอ?”

“ใช่ คนนั้นพูดอะไรไม่ดีออกมา”

คำพูดไม่ดี

เลวีนัสเอียงคออย่างงุนงงกับคำพูดสั้น ๆ นั้น

“‘ไร้ยางอาย’?”

“อืม ใช่ นั่นเป็นคำไม่ดี”

“ทำไม ‘ไร้ยางอาย’ ถึงเป็นคำไม่ดีล่ะ? มันไม่ได้หมายถึงลูกหมาเหรอ?”

“นั่นมัน…”

ฉันควรจะอธิบายยังไงดี?

ฉันตัดสินใจอธิบายจากประสบการณ์ของตัวเอง

“คนจะพูดคำนั้นตอนที่พวกเขาตีฉัน”

“ตอนที่พูดว่า ‘ไร้ยางอาย’…?”

“อืม ใช่…”

“ว้าว! งั้นมันต้องเป็นคำไม่ดีแน่ ๆ เลย!”

เลวีนัสตกใจ แล้วหันกลับไปมองหน้าจอเกม

ฉันรู้สึกพอใจที่อธิบายได้ดีแล้ว เลยมองไปรอบ ๆ แต่กลับเห็นว่าทุกคนหน้าซีดกันหมด แม้แต่โซเฟียที่ปกติจะสุขุมก็ยังเป็นแบบนั้น

‘เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ?’

ฉันอธิบายอะไรผิดไปเหรอ?

ขณะที่ฉันกำลังพยายามนึกทบทวน เลวีนัสก็เริ่มพิมพ์ในแชตอีกครั้ง

“คุณมันโง่”

—อะไรนะ ไอ้เวร?

“คุณเป็นงูที่แย่มาก ทั้งโง่แล้วก็ยังงูด้วย”

นั่นคือคำด่าที่แรงที่สุดที่เลวีนัสคิดออกเหรอ?

มันก็ดูน่ารักอยู่นิดหน่อย แต่ฉันปล่อยให้เธอเดินไปในทางแย่ ๆ ไม่ได้

“พอเถอะ เลวีนัส”

“แต่คนนี้เป็นฝ่ายพูดไม่ดีใส่เลวีนัสก่อนนะ!”

ถึงแม้ว่าเลวีนัสจะเป็นฝ่ายทำอะไรแปลก ๆ ก่อนก็ตาม

ฉันอยากจะอธิบายให้ถูกต้อง แต่ก็อยากปกป้องความไร้เดียงสาของเลวีนัสด้วย

หัวใจที่อ่อนโยนของเธอ ที่คอยรักษามอนสเตอร์ที่ควรจะถูกจับ

“เธอไม่จำเป็นต้องสู้ทุกครั้งที่เจอคนไม่ดีหรอกนะ”

“โอเค! เลวีนัสเข้าใจแล้ว!”

เลวีนัสก้มมองเครื่องเล่นเกมของตัวเอง พลางพองแก้มออก

เธอกำลังพิมพ์ข้อความบอกลาให้กับอีกฝ่าย

“ลาก่อน เจ้างูนิสัยไม่ดี”

—อ้าว ไอ้เชี่ยนี่! บ้านมึงอยู่ไหนว่ะ?!

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

เช้าวันรุ่งขึ้น

ฉันขยับตัววุ่นวายกว่าปกติ

ฉันตั้งใจจะทำงานให้หนักขึ้นในวันนี้ เพื่อชดเชยเวลาที่เสียไปกับการขี้เกียจเมื่อวาน

“อึก”

ถึงอย่างนั้น การอ่านหนังสือการ์ตูนไปมากกว่าสิบเล่มในวันเดียวก็มากเกินไป

ฉันรู้สึกละอายใจที่มัวแต่เล่นและกินโดยไม่ทำอะไรเลย

ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะทำงานโดยไม่หยุดไปสักปีหนึ่ง

ในตอนนั้นเอง ยอรึมก็เดินเข้ามาหาฉัน

“คยออุล วันนี้เธอตื่นเช้ากว่าปกติชั่วโมงนึงเหรอ?”

“ทำไมวันนี้คยออุลตื่นเช้ากว่าปกติตั้งชั่วโมงหนึ่งล่ะ?”

“ใช่ ก็เมื่อวานฉันเล่นมากเกินไป จนฉันคิดอยากทำงานโดยไม่พักสักหนึ่งปี”

“จริงเหรอ…?”

ยอรึมจ้องฉันด้วยอาการอ้าปากค้าง

เธออ้าปากแล้วก็หุบลง ราวกับอยากจะพูดอะไรบางอย่าง

“นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ฉันเล่นมากขนาดนั้น”

“อืม… เมื่อวานเราเล่นไปนานแค่ไหนกันนะ?”

“เราเล่นไปเกือบห้าชั่วโมง”

ไม่น่าเชื่อว่าเราเล่นไปตั้งห้าชั่วโมง

เวลาตั้งขนาดนั้น ฉันเอาไปทำอะไรได้ตั้งเยอะ

ขณะที่ฉันกำลังรู้สึกหงุดหงิด ก็ได้ยินเสียงคนตะโกนมาจากที่ใกล้ ๆ

“กระต่ายมีเขาอยู่ไหน!”

เป็นเสียงของผู้หญิงที่กำลังโกรธ

ถึงแม้จะเห็นคนอารมณ์เสียในสวนสาธารณะเป็นเรื่องปกติ แต่คำพูดที่เธอเอ่ยออกมาทำให้ฉันสนใจ

“กระต่ายมีเขา?”

ในสวนสาธารณะแห่งนี้ มีแค่เลวีนัสเท่านั้นที่เป็นกระต่ายมีเขา

ทำไมผู้หญิงที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนถึงมาหาเลวีนัส?

ฉันสงสัยจึงเงยหน้ามองยอรึม และเธอก็กะพริบตาตอบกลับมา

“เธอมาหาเลวีนัสเหรอ…?”

“ใช่ ดูเหมือนจะเป็นแบบนั้น”

ยอรึมลูบคางตัวเองขณะครุ่นคิดหลังได้ยินคำตอบของฉัน

จากนั้นเธอก็สะกิดไหล่ฉัน

“คยออุล”

“ฮืม?”

“พี่จะซ่อนตัวแล้วดูอยู่ห่าง ๆ คยออุลช่วยออกไปรับหน้าคนเดียวได้ไหม?”

“ฉันเหรอ รับหน้าคนเดียว?”

จะให้ฉันไปเผชิญหน้ากับคนที่ดูน่ากลัวคนเดียวเนี่ยนะ?

ฉันส่ายหน้าทันทีโดยไม่ต้องคิด

“ก็เพราะว่าถ้าพี่อยู่ ท่าทีของอีกฝ่ายอาจจะเปลี่ยนน่ะสิ”

“อ่า…”

แปลว่าเธอต้องการซ่อนตัวเพื่อดูว่าอีกฝ่ายมีเจตนาอะไรจริง ๆ

เพราะถ้าอีกฝ่ายเห็นยอรึมเข้า อาจจะรู้สึกเกรงกลัว

“ถ้าดูท่าไม่ดี พี่จะรีบออกไปช่วยทันที”

“โอเค คุณจะออกมาก่อนที่ฉันจะโดนตีใช่ไหม…?”

“อ่า ใช่ ถ้ามีใครพยายามทำร้ายคยออุล พี่ไม่ยอมอยู่เฉย ๆ แน่”

“โอเค…”

ถ้ายอรึมพูดแบบนี้ ก็คงไม่ต้องกังวลแล้วล่ะ

แต่ทำไมคนนั้นถึงโกรธขนาดนั้นกันนะ?

ขณะที่ฉันกำลังเดินเข้าไปหาเธออย่างประหม่า อยู่ ๆ เลวีนัสก็โผล่ออกมาจากที่ไหนสักแห่ง

“เลวีนัสคือกระต่ายมีเขา!”

กระต่ายมีเขา

นั่นมันไม่ใช่ไอดีเกมของเลวีนัสจากเมื่อวานเหรอ?

‘หรือว่า…?’

การเผชิญหน้ากันในชีวิตจริงงั้นเหรอ?

ฉันรีบวิ่งไปหาเลวีนัส

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

ควอนอาริน

เธอเคยใฝ่ฝันอยากเป็นนักผจญภัย แต่หลังจากสิ้นหวังกับพรสวรรค์ที่ย่ำแย่ เธอก็เริ่มหมกมุ่นอยู่กับเกม

ท้ายที่สุดแล้ว เกมก็ตอบแทนเธอมากเท่ากับความพยายามที่เธอลงไป

ระดับนักผจญภัยของเธออยู่ที่อันดับล่างสุดมาหลายปี แต่เธอกลับไปถึงอันดับสูงสุดในแทบทุกเกมที่เล่น

เธอหวังว่าจะได้รับความพึงพอใจจากการไต่ระดับสูงในเกมที่เพิ่งเปิดใหม่นี้เช่นกัน

แต่ความรู้สึกดี ๆ ของเธอกลับถูกทำลายโดยโทรลตัวหนึ่ง

“ไอ้กระต่ายมีเขา ไอ้แม่ย้อย มึงบอกว่ามึงอยู่ที่สวนยอมยองนี่”

แม้ว่าเธอจะเป็นนักผจญภัยระดับต่ำสุด แต่เธอก็ยังสามารถจัดการกับคนธรรมดาได้ง่าย ๆ

และคนส่วนใหญ่ที่เธอเจอในเกมก็มักจะเป็นแค่คนธรรมดา

ไอ้เวรเอ๊ย

ต้องสั่งสอนมันสักหน่อยแล้ว

แต่ควอนอารินกลับชะงักไปทันทีที่เห็น “กระต่ายมีเขา”

“ธ-เธอคือกระต่ายมีเขาเหรอ?”

“ใช่! ทำไมต้องพูดจาไม่ดีกับเลวีนัสด้วย!”

เด็กน้อย

แถมยังเป็นเด็กมนุษย์สัตว์ที่ได้รับการคุ้มครองจากรัฐบาลอีก

ควอนอารินซึ่งมีเซนส์ในเกมอยู่บ้าง ในที่สุดก็เข้าใจสถานการณ์

‘หรือว่า…?’

เธอแค่รู้สึกสงสารมอนสเตอร์ที่กำลังจะตายเลยฮีลมันงั้นเหรอ?

มันเป็นไปได้มากเลย ถ้าดูจากความไร้เดียงสาของเด็กคนนี้

‘เธอเป็นกระต่ายมีเขาตัวจริง?’

ควอนอารินมองเห็นเขาเล็ก ๆ บนหน้าผากของเด็กคนนั้น

และหูกระต่ายที่กระดกขึ้น

ไม่ว่าจะมองตรงไหน ก็เห็นได้ชัดว่าเป็นมนุษย์สัตว์กระต่ายมีเขา

ปากของควอนอารินอ้าค้างโดยไม่รู้ตัว

“ซุปเปอร์มาสเตอร์ควอนอาริน! ทำไมต้องพูดไม่ดีกับเลวีนัสด้วย!”

ซุปเปอร์มาสเตอร์ควอนอาริน

นั่นคือชื่อของไอดีเกมของเธอ

พอได้ยินชื่อไอดีตัวเองถูกตะโกนออกมาต่อหน้าผู้คน เธอก็หน้าแดง

“น-นี่…”

ขณะนั้นเองก็มีใครบางคนดึงชายเสื้อเธอเบา ๆ

เป็นเด็กสาวที่ให้ความรู้สึกราวกับฤดูหนาว พร้อมกับหูแมวสีขาว