เจ้าหน้าที่รัฐบาลจากไปพร้อมกับคำเตือนว่าอย่าทำงานหนักเกินไป

แต่ทำไมฉันถึงต้องเล่นด้วย ฉันไม่เข้าใจเลย

แค่ดูโทรทัศน์จะถือว่าเป็นการเล่นไหม?

มันดูเหมือนการพักผ่อนมากกว่า แต่การพักผ่อนกับการเล่นเป็นสิ่งเดียวกันหรือเปล่า?

ขณะที่ฉันครุ่นคิดด้วยท่ากอดอก ยอรึมก็นั่งยอง ๆ ข้าง ๆ ฉัน

“ไม่ยากหรอก ไม่ว่าเธอจะทำอะไร ถ้ามันสนุก นั่นก็คือการเล่นแล้ว”

“อะไรที่สนุกเหรอ?”

“ใช่ ตอนที่เล่นที่สนามเด็กเล่นกับพี่ไม่สนุกเหรอ?”

“เอ่อ…”

ฉันไม่ใช่เด็ก

มันก็ไม่ได้สนุกขนาดนั้น

แค่มันรู้สึกดีที่ได้รับสัมผัสจากยอรึม

“ไม่ค่อยชอบเหรอ?”

พอฉันไม่ตอบอะไร ยอรึมก็เกาแก้มตัวเอง

ฉันต้องพูดตามตรงกับเธอ

“มันไม่ได้สนุก แต่รู้สึกดี”

“ทำไมถึงรู้สึกดีล่ะ?”

“ตอนที่คุณผลักหลังฉันบนชิงช้า มันเป็นครั้งแรกที่สัมผัสของใครบางคนไม่ทำให้เจ็บ”

สำหรับฉันที่เคยโหยหาสัมผัสจากมนุษย์ มันเป็นความอ่อนโยนที่ฉันได้สัมผัสเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี

แน่นอนว่าตอนนั้นฉันยังระแวงยอรึมอยู่ เลยสนุกกับมันได้ไม่เต็มที่

“เอ่อ โอเค งั้นมันไม่สนุกสินะ?”

ยอรึมพึมพำเบา ๆ พร้อมหลบตาฉัน

บางทีเธออาจจะผิดหวังที่ได้ยินว่ามันไม่สนุก หลังจากพยายามพาฉันเล่น

“แต่ก็ไม่ใช่ช่วงเวลาที่ไร้ความหมายนะ ฉันชอบที่คุณผลักหลังฉัน”

“อืม…”

แฮะแฮะ

ในตอนนั้นเอง ขณะที่ยอรึมยิ้มแหย ๆ เลวีนัสที่นั่งอยู่ที่แผงขายเห็ดก็เปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น

“เลวีนัสรู้แล้ว!”

“รู้อะไรเหรอ?”

“เรื่องการเล่น! เลวีนัสจะสอนให้เอง!”

เลวีนัสอยากเล่น

เพราะการเล่นกับเธอ ซึ่งเป็นเด็ก มีความสำคัญกว่าการเล่นของตัวเอง ฉันจึงตัดสินใจเล่นด้วย

“โอเค จะเล่นอะไรกันดี?”

“รอแปปหนึ่งนะ!”

เลวีนัสลุกขึ้นจากที่นั่งแล้ววิ่งไปที่ไหนสักแห่ง

ยอรึมมองตามเธอไป ก่อนจะนั่งลงที่แผงขายของแทน

“ขายเห็ดค่ะ”

หนึ่งในคนที่แข็งแกร่งที่สุดของกิลด์กลับตั้งใจขายเห็ดขนาดนี้

ไม่ใช่ทุกคนที่จะสุดยอด

ฉันควรทำงานหนักเหมือนเธอบ้าง

ด้วยแรงบันดาลใจ ฉันรีบนั่งลงข้างเธอทันที

“ขายแครอทกับผักกาดหอมที่ฉันปลูกเองด้วย…”

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

เราใช้เวลาไม่นานก็ขายเห็ดและผักทั้งหมดที่ตั้งไว้ที่แผงขายได้หมด ต้องขอบคุณความพลุกพล่านของสวนสาธารณะ

ผักที่ฉันปลูกเองคงช่วยให้เราขายดีด้วย

‘น่าเหลือเชื่อ’

ไม่น่าเชื่อว่าเราจะขายเห็ดและผักทั้งหมดได้ในเวลาแค่ไม่กี่นาที

ที่นี่อาจเป็นที่ทำเลสุดยอดก็ได้นะ?

ปกติแล้ว สถานที่แบบนี้ต้องเสียค่าเช่าแพงมาก

ที่เราใช้พื้นที่นี้ได้ฟรีเพียงเพราะเป็นสมาชิกกิลด์ มันแสดงให้เห็นเลยว่าทำไมผู้คนถึงอยากมาอยู่ที่นี่

“ไม่รู้ว่าค่าเช่าพื้นที่ตรงนี้เท่าไหร่กันนะ”

ไม่น่าจะต่ำกว่าล้านวอนต่อเดือนใช่ไหม?

ขณะที่ฉันครุ่นคิดอยู่คนเดียว เลวีนัสก็วิ่งตรงมาจากที่ไกล ๆ

“แต่นแต๊น!”

เลวีนัสยื่นของที่เธอถืออยู่มาให้เรา

มันเป็นลูกฟุตบอลที่แบนและบุบไปข้างหนึ่ง

“ลูกบอลเหรอ?”

“ใช่! เลวีนัสเจอมันในป่าทางนั้นล่ะ!”

“มันไม่มีเจ้าของเหรอ?”

“มันอยู่ตรงนั้นมาตั้งอาทิตย์นึงแล้วนะ?”

ลูกบอลแบนและถูกทิ้งไว้ในป่ามาอาทิตย์นึงแล้วโดยไม่มีใครมาเอาคืน เล่นกับมันคงไม่เป็นไรหรอก

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

“เด็ก ๆ ให้พี่ซื้อบอลใหม่ให้ไหม? ลูกนี้ดูไม่น่าจะกลิ้งได้ดีสักเท่าไหร่”

ยอรึมที่ดูไม่พอใจกับลูกบอลแบน ๆ จ้องมันไม่วางตาขณะที่อยู่ในอ้อมแขนของเลวีนัส

จริงอยู่ว่ามันดูไม่น่าจะกลิ้งไปไกลแม้จะเตะสุดแรง แต่จริง ๆ แล้วมันอาจจะเหมาะกับทั้งสองคนมากกว่า

การวิ่งไล่ลูกบอลที่กลิ้งไปไกลอาจทำให้เสียแรงไปเปล่า ๆ ซึ่งแรงนั้นจำเป็นต้องเก็บไว้ใช้ทำงาน

“ฉันโอเคกับมันนะ”

“เลวีนัสก็โอเคเหมือนกัน!”

“อ่า โอเค…”

แม้ว่าทั้งคู่จะยืนยันว่าไม่เป็นไร แต่ยอรึมก็ยังมีสีหน้าที่ไม่ค่อยพอใจ เธอไม่ปิดบังความผิดหวังขณะหยิบตะกร้าที่วางอยู่บนแผงขายของขึ้นมา

“พี่จะเก็บแผงเอง พวกเธอสองคนไปเล่นกันได้เลย”

“ไม่ล่ะ มาทำด้วยกันเถอะ”

ขณะที่ฉันจะหยิบตะกร้าขึ้นตามยอรึม เธอก็คว้ามันไปจากมือฉัน

มันเป็นสัญญาณบอกว่าฉันไม่ต้องช่วย

“พี่กลัวว่าเธอจะถูกพาตัวไปน่ะ”

“อ่า”

เธอกำลังพูดถึงเรื่องเวลาพักเล่นอยู่สินะ?

ฉันรู้สึกผิดจริง ๆ แต่ก็ตัดสินใจเล่นเพื่อเธอ แม้ว่ามันจะเป็นการฝืนใจก็ตาม

พูดให้ถูกก็คือฉันแค่เล่นไปตามน้ำ แต่มันก็ดูเหมือนกำลังเล่นจริง ๆ ในสายตาคนอื่น ถือว่าเป็นประโยชน์ทั้งสองฝ่าย

“งั้น ก็เล่นไปโดยไม่ต้องเขินละกัน…”

“ไปเรียนพูดแบบนั้นมาจากไหนกัน”

ฉันละจากแผงขายของแล้ววิ่งไปหาเลวีนัสที่กำลังเตะบอลคนเดียว

ลูกบอลที่เธอเตะสุดแรงไม่ได้กลิ้งไปไกลนักและหยุดอยู่ใกล้ ๆ

“ฮ่าฮ่า! มันเป็นลูกบอลที่ไม่กลิ้งเลย!”

“ใช่ เป็นลูกบอลที่แปลกจริง ๆ”

การที่สามารถสนุกกับลูกบอลที่แฟบแบบนี้ได้

เด็ก ๆ นี่วิเศษจริง ๆ

ฉันตัดสินใจเล่นไปตามเธออย่างตั้งใจ

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

“ลูกบอลนั่นมันจริง ๆ เลย…”

“มันกลิ้งไปไกลไม่ได้เลย”

“ฉันอยากซื้อลูกใหม่ให้จัง”

ผู้คนที่นั่งพักอยู่ใกล้สวนถอนหายใจขณะมองฉันกับเลวีนัส

เด็กเตะบอลมันน่าหงุดหงิดขนาดนั้นเลยเหรอ?

การให้คำแนะนำเกี่ยวกับการเล่นบอลโดยไม่ได้ร้องขอก็เป็นเรื่องปกติในโลกนี้เหมือนกัน

“เลวีนัสควรจะจับมันไหม?”

“เอาสิ”

ตุบ—

ลูกบอลที่ถูกเตะเบา ๆ ไม่ได้กลิ้งไปไกลและตกลงใกล้ ๆ เลวีนัส

เลวีนัสมองลูกบอลที่กลิ้งมาหาเธอแล้วยิ้มขำ เหมือนจะเจออะไรที่น่าขำเข้าแล้ว

“นี่ เล่นบอลสนุกไหม?”

“อืม…”

“ไม่สนุกเหรอ?”

พูดตามตรง การเล่นบอลเองมันไม่สนุก

ฉันไม่เคยชอบฟุตบอลในโลกเดิมเลย แถมยังเล่นไม่เก่งด้วย

แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะไม่มีอะไรสนุกเลย

“ฉันไม่แน่ใจเรื่องเล่นบอลหรอก แต่เล่นกับเลวีนัสสนุกดี”

“จ-จริงเหรอ?”

“ใช่ ไม่ว่าอะไรก็ตามที่ทำกับเลวีนัส มันสนุกทั้งนั้น”

เลวีนัสกระโดดขึ้นจากที่นั่ง

“เลวีนัสก็คิดว่า เล่นกับราชาสนุกที่สุดในโลกเลย!”

“ว้าว น่าทึ่งจัง เหมือนฉันเลยเหรอ?”

“ใช่! เหมือนกันเป๊ะเลย!”

เลวีนัสเตะลูกบอลที่อยู่ตรงเท้าของเธอไปไกล

เธอพยายามส่งบอลมาให้ฉัน แต่ลูกบอลดันลอยไปผิดทาง ไม่ได้มาทางฉันเลย

แม้จะไม่รู้วิธีเตะที่ถูกต้อง แต่เลวีนัสก็แค่หัวเราะคิกคัก

“ในเมื่อราชาเป็นผู้ใหญ่แล้ว งั้นเล่นแบบผู้ใหญ่จะสนุกกว่ามั้ย?”

“เอ่อ คงงั้นมั้ง?”

มันต่างกันยังไงนะ?

ฉันเอียงคอมองไปทางที่ลูกบอลกลิ้งไป

ชเวจินฮยอกยืนอยู่ตรงที่ลูกบอลตกลงไป

“อ้า! ยักษ์มาแล้ว!”

“ลูกบอลนี่มันสภาพอะไรเนี่ย?”

ชเวจินฮยอกหยิบลูกบอลที่ตกอยู่ที่เท้าของเขาแล้วขว้างมันมาทางหัวฉัน

“เอ่อ…”

เขากำลังบอกให้ฉันใช้หัวโหม่งบอลเหรอ?

ในจังหวะที่ฉันก้มศีรษะไปข้างหน้าโดยอัตโนมัติ ฉันก็เหยียบก้อนกรวดพลาด ทำให้ร่างกายเสียการทรงตัว

โชคดีที่มีร่างกายแข็งแกร่งแบบมนุษย์สัตว์ ฉันเลยไม่ล้ม แต่หัวเงยขึ้นเล็กน้อย และสุดท้ายลูกบอลก็พุ่งเข้าหน้าฉันแทน

ตุบ!

“……!”

ลูกบอลถูกขว้างมาเบามากจนไม่รู้สึกเจ็บเลยแม้แต่น้อย

ถึงขนาดที่ฉันไม่ส่งเสียงร้องออกมาเลย

แต่หูกับหางของฉันที่ตกใจกลับชูขึ้นทันที

“ขอโทษนะ เป็นอะไรหรือเปล่า?”

“ไม่เป็นไร”

ชเวจินฮยอกขอโทษที่ขว้างบอลมา ฉันเลยยิ้มตอบกลับไปว่าไม่เป็นไร

ชเวจินฮยอกเกาหลังคอ ดูเหมือนจะรู้สึกเก้อเขิน

“ดูเหมือนเธอจะไม่รู้วิธีโหม่งบอลนะ เวลาบอลลอยมาหา ต้องใช้หัวรับ ไม่ใช่หน้า”

“เข้าใจแล้ว…”

ไม่รู้วิธีโหม่งบอลงั้นเหรอ

มันก็แค่พลาดเพราะพื้นลื่นเท่านั้นเอง

ฉันรู้สึกเหมือนเป็นคนโง่ที่เล่นบอลยังไม่เป็นเลย

“เป็นอะไรไหม?!”

เลวีนัสที่อยู่ไกลรีบวิ่งเข้ามาหาฉัน

ฉันรู้สึกขอบคุณเด็กคนนี้จากใจจริงที่เป็นห่วง

“อืม ไม่เป็นไร”

“เมื่อกี้สุดยอดไปเลย! ราชาเตะบอลด้วยหน้า!”

“เอ่อ อืม…”

การรับบอลด้วยหน้ามันน่าทึ่งขนาดนั้นเลยเหรอ?

เลวีนัสลูบหน้าฉันไปมาด้วยมือเล็ก ๆ ของเธอ ก่อนจะเงยหน้ามองชเวจินฮยอก

“คุณยักษ์ คุณยักษ์ คุณเป็นผู้ใหญ่เพราะว่าสูงใช่ไหม?”

“ตามหลักแล้ว ก็ใช่”

เลวีนัสกระโดดเบา ๆ ด้วยความดีใจเมื่อได้ยินคำตอบของชเวจินฮยอก

เธอดูเหมือนเด็กที่ตื่นเต้นกับการค้นพบสิ่งใหม่

“งั้นคุณก็รู้ใช่ไหมว่าผู้ใหญ่เขาเล่นกันยังไง?”

“อยากรู้เหรอว่าผู้ใหญ่เล่นอะไรกัน?”

“ใช่! ราชาเป็นผู้ใหญ่แล้ว ดังนั้นต้องเล่นแบบผู้ใหญ่!”

อา

ที่พูดแบบนั้นก็เพื่อฉันสินะ

ฉันรู้สึกขอบคุณในความใจดีของเธอ

“ไม่มีอะไรที่ฉันสอนไม่ได้หรอก”

“จริงเหรอ?!”

ทันใดนั้น เลวีนัสก็แสดงความดีใจออกมา

ข้างหลังชเวจินฮยอก เอ็นเซียปรากฏตัวขึ้น

“จินฮยอก… นายอยู่กับพวกเธอนี่เอง”

ทันทีที่เราสบตากัน หางของฉันก็แกว่งเบา ๆ

หางของเธอก็ส่ายไปมารับกัน

“สวัสดี”

“สวัสดีค่ะ ท่านคยออุล กำลังทำอะไรอยู่เหรอคะ?”

เมื่อได้ยินคำทักทายตามปกติของเอ็นเซีย เลวีนัสก็ยกมือขึ้น

“เล่นแบบผู้ใหญ่!”

“อะไรนะคะ?”

“ยักษ์บอกว่าจะสอนพวกเราเล่นแบบผู้ใหญ่!”

“เล่นแบบผู้ใหญ่…?”

ปากของเอ็นเซียอ้าค้าง

การได้เห็นเอ็นเซียที่ปกติไม่ค่อยแสดงอารมณ์ดูตกใจแบบนี้ช่างน่าสนใจ

“ผู้ใหญ่เล่นอะไรกันนะ?! เลวีนัสอยากลองเร็ว ๆ แล้ว!”

“ฉันก็เหมือนกัน”

ในโลกที่การล่ามอนสเตอร์ถือเป็นงานอดิเรกทั่วไป อาจจะมีอะไรที่น่าสนใจกว่านั้นก็ได้

ฉันเงยหน้ามองชเวจินฮยอกด้วยความคาดหวัง

ทว่าสำหรับบางเหตุผล เขากลับเม้มปากแน่นพร้อมสีหน้าจริงจัง