หลังจากกลับถึงบ้าน ฉันเฝ้าสังเกตปฏิกิริยาของเลวีนัสอยู่สักพัก

ฉันรู้สึกไม่สบายใจเพราะประสบการณ์เลวร้ายที่ฉันเป็นต้นเหตุให้เธอพบเจอ

‘…ฉันอวดอ้างว่าจะช่วยเหลือเธอในยามอันตราย’

แต่แทนที่จะช่วยเหลือ ฉันกลับแสดงให้เห็นเพียงแค่ตัวเองเป็นฝ่ายถูกกระทำ

มันเป็นสถานการณ์ที่ทำให้ใครก็ต้องผิดหวังได้

ฉันรู้สึกอับอายและเฝ้าดูเลวีนัสจากระยะไกล

ถ้าฉันแข็งแกร่งกว่านี้ เหตุการณ์ในวันนี้อาจจะไม่เกิดขึ้น

ขณะที่ฉันกำลังก้มหน้าด้วยความหดหู่ เลวีนัสที่ยืนเหม่ออยู่ข้างกองไฟก็เริ่มกระโดดไปมาอย่างกะทันหัน

“สุดยอด! ราชาช่างน่าทึ่งมากเลย!”

“เอ่อ อืม…?”

“เลวีนัสได้สู้กับผู้ใหญ่เป็นครั้งแรกในชีวิต! การอยู่กับราชาทำให้เลวีนัสมั่นใจขึ้นมากเลย!”

เลวีนัสคุยโวพลางเหวี่ยงกำปั้นไปมาในอากาศ

แม้ว่ากำปั้นของเธอจะดูน่ารัก แต่ความมั่นใจของเธอกลับยิ่งใหญ่กว่าใคร

“เจ้าสู้กับผู้ใหญ่ในดันเจี้ยนเหรอ?”

“ใช่! แต่ราชายั้งมือให้เขาด้วย!”

“ยั้งมือเหรอ?”

โซเฟียกับฉันเอ่ยถามด้วยความสงสัยพร้อมกัน

สุดท้ายแล้ว ฉันก็เป็นแค่ฝ่ายที่ถูกกระทำโดยไร้ทางสู้

“ใช่! ราชาไม่ได้ใช้แม้แต่อาวุธ! ราชาพยายามแก้ไขด้วยคำพูด ไม่ใช่ความรุนแรง!”

“…อย่างนี้นี่เอง”

โซเฟียยิ้มให้ฉัน

แววตาของเธอเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจอย่างไม่ต้องสงสัย

ฉันทำแบบนั้นก็แค่เพราะไม่ชอบการต่อสู้กับคนอื่น

ฉันรู้สึกเหมือนกำลังหลอกตัวเอง ใบหน้าจึงร้อนผ่าว

“คยออุล สู้ ๆ ! เจ้าชนะการต่อสู้นะ!”

“ฉ-ฉันชนะงั้นเหรอ?”

“ใช่! เลวีนัสก็คิดว่าราชาชนะ! ท่านไม่ฆ่า แต่ไว้ชีวิต! เป็นราชาที่เมตตาอย่างแท้จริง!”

แม้ว่าฉันยังสงสัยว่าเลวีนัสมองฉันอย่างไร แต่ก็อดดีใจไม่ได้ที่พวกเธอคิดแบบนั้น

ฉันหัวเราะเก้อ ๆ แล้วเกาแก้มตัวเอง

หางของฉันแกว่งไปมาในอากาศ สะท้อนถึงอารมณ์ของฉัน

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

ในห้องประชุมของกิลด์ยอมยอง

มาสเตอร์คังจินโฮ ยอรึม จองยูนา และชเวจินฮยอกนั่งอยู่ด้วยกัน

“งั้น ฮันซอกจุนจากกิลด์ลีเจี้ยนเป็นคนให้วิดีโอนี้กับเธอใช่ไหม?”

“ใช่…”

“อืม…”

คังจินโฮครุ่นคิดพลางวางคางบนมือ มองไปที่กล้อง

หลังจากให้คังจินโฮใช้เวลาคิดอยู่ครู่หนึ่ง ยอรึมก็พูดขึ้นอย่างระมัดระวัง

“ทั้งที่น้องชายของหนึ่งในผู้บริหารกิลด์ลีเจี้ยนอยู่ตรงนั้น แต่เขากลับส่งมอบกล้องมาโดยไม่ลังเลเลย”

“ยังไงมันก็ต้องถูกเปิดโปงในไม่ช้า เขาอาจคิดว่าถ้าถูกมองว่ามีการสนับสนุนจากกิลด์ยอมยองมันคงจะดีกว่า”

“…หรือว่าเขากำลังพยายามกบฏกิลด์?”

“ก็ถ้าเขาต้องการกอบกู้ความรุ่งเรืองในอดีต”

ทุกคนในห้องประชุมพยักหน้าให้กับข้อสังเกตของคังจินโฮ

กิลด์ลีเจีเยนเคยมีชื่อเสียงเทียบเท่ากิลด์ยอมยอง โดยเฉพาะในยุคของผู้นำกิลด์คนก่อน

‘วันที่ผู้นำกิลด์ลีเจี้ยนเสียชีวิตด้วยวัยชรา คนประหลาดคนหนึ่งก็ขึ้นมารับตำแหน่งแทน’

โดยไม่สนใจความสามารถหรือผลงาน เขาแต่งตั้งพรรคพวกของตัวเองเข้ามาเป็นผู้บริหาร

ผลที่ตามมาคือชื่อเสียงของกิลด์ลีเจี้ยนตกต่ำลง ทำให้สมาชิกที่อยู่มานานหมดศรัทธา

“พวกเขาจะทำยังไงถ้าฉันไม่รับข้อตกลงนี้?”

“พวกเขาโหยหาความรุ่งเรืองในอดีต คงจะสิ้นหวังกันมาก”

“อ่า…”

นี่เป็นการพนันที่ดูมีความหวังงั้นหรือ?

สำหรับยอรึมที่ครั้งหนึ่งเคยพยายามให้คยออุลได้รับพรแห่งเทพอสูร นี่เป็นเรื่องที่เข้าใจได้

เมื่อตกอยู่ในสถานการณ์คับขัน การฝากความหวังไว้กับโอกาสเป็นเรื่องปกติ

“พักเรื่องกิลด์ลีเจี้ยนไว้ก่อน แล้วมาดูวิดีโอกัน”

“อ่า ค่ะ”

ยอรึมพยักหน้า ก่อนที่จองยูนาจะคลิกเมาส์

วิดีโอที่ถูกจัดเรียงอย่างเป็นระเบียบปรากฏขึ้นบนผนังผ่านโปรเจ็กเตอร์

“มีเยอะเลยนะ”

“วิดีโอไม่ได้มีแต่ของคยออุล แต่ฉันแยกวิดีโอที่มีคยออุลไว้ในโฟลเดอร์แยกแล้ว”

คยออุล

จองยูนาเปิดโฟลเดอร์ที่มีป้ายชื่อว่า ‘คยออุล’

ภายในมีวิดีโอหลายสิบไฟล์ถูกจัดเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบ

เธอยังไม่ได้ดูมัน แต่ได้จัดเรียงวิดีโอที่มีคยออุลปรากฏอยู่ในช่วงต้น

“…ทำไมถึงมีเยอะขนาดนี้”

“……”

จองยูนาเงียบไปกับคำพูดของคังจินโฮ

เพียงแค่จำนวนวิดีโอของคยออุลก็ปาไปตั้งมากมายแล้ว

“ก่อนที่เราจะเริ่ม ขอให้เข้าใจกันให้ชัดเจนก่อน”

“เรื่องอะไร?”

“เราไม่ได้ดูสิ่งนี้เพื่อจมอยู่กับความรู้สึกผิด”

“ค่ะ…”

เธอรู้สึกราวกับว่าเขาอ่านความคิดของเธอออก

ยอรึมก้มหน้าลง พลางเล่นนิ้วของตัวเอง

บางทีเธออาจตั้งใจจะดูวิดีโอเหล่านี้เพียงเพื่อตอกย้ำความรู้สึกผิดของตัวเอง

“เราสามารถปลอบโยนและไตร่ตรองเกี่ยวกับเด็กคนนั้นได้โดยไม่ต้องใช้วิดีโอ”

“…ค่ะ คุณพูดถูก”

“งั้นทำไมถึงยังยืนยันจะดู?”

เขากำลังถามหาเหตุผลที่ชัดเจนหรือ?

เธอสามารถแต่งข้ออ้างขึ้นมาก็ได้ แต่ยอรึมเลือกที่จะพูดความรู้สึกที่แท้จริงของเธอออกไป

“ฉันอยากเข้าใจคยออุลให้มากขึ้น”

“เข้าใจงั้นเหรอ”

“ใช่ ฉันคือครอบครัวของคยออุล”

เธอได้ตัดสินใจเรื่องนี้ตั้งแต่วันที่ตั้งชื่อให้คยออุล

เพื่อตั้งใจจะปฏิบัติกับเธอเหมือนครอบครัว

สิ่งที่เริ่มต้นจากความรู้สึกผิดได้แปรเปลี่ยนเป็นความรักในครอบครัวอย่างแท้จริง

“อารมณ์อ่อนไหวจริง ๆ …”

คังจินโฮยักไหล่ ก่อนจะส่งสัญญาณให้จองยูนา

ท่าทางของเขาบ่งบอกว่าอนุญาตให้เปิดวิดีโอได้

“…ฉันจะเริ่มแล้วนะ”

คลิก—

เสียงคลิกเบา ๆ ดังขึ้น ก่อนที่วิดีโอจะปรากฏบนจอขนาดใหญ่

วิดีโอเผยให้เห็นคยออุลก่อนการเปลี่ยนแปลง เธอสูงประมาณ 160 เซนติเมตร

เป็นส่วนสูงที่พบได้ทั่วไปในผู้หญิงธรรมดา

ใบหน้าของเธอถูกปกปิดด้วยเสื้อคลุม แต่ยอรึมรู้ดี

เธอเข้าใจว่าต่อให้ใบหน้าดั้งเดิมของคยออุลถูกปกปิดไว้ใต้เสื้อคลุม แต่ก็คงงดงามราวกับเทพธิดา

“ช่วยกรอกลับไปหน่อย…”

ในวิดีโอ คยออุลเอื้อมมือไปบนท้องฟ้า

เสียงของเธอมีความเป็นกลางทางเพศ แฝงความทุ้มแบบเด็กผู้ชาย

คยออุลจงใจแต่งตัวเป็นผู้ชาย?

ความคิดนี้แวบเข้ามาในหัวของยอรึม ขณะที่ชายคนหนึ่งในวิดีโอ คนที่เธอคุ้นหน้า แกว่งขวดน้ำไปมา

“ถ้านายสัญญาว่าจะไม่กลับไปที่พื้นที่ล่ามอนสเตอร์ ฉันจะคืนให้นะ โอเคไหม?”

“ฉันสัญญาไม่ได้…”

“เฮ้อ ไอ้เด็กเวรนี่ ดื้อชะมัด”

ตุบ—

พัคมินกยูใช้ก้นขวดดันหน้าผากของคยออุล

แม้จะเป็นเพียงแรงผลักเบา ๆ แต่คยออุลก็ถอยหลังไปห้าก้าวก่อนจะล้มลงนั่ง

“อ-โอ๊ย…”

“ทำเป็นโอเวอร์ไปได้?”

พัคมินกยูมองลงมาที่คยออุลด้วยสายตาดูถูก

กล้องที่กำลังเคลื่อนที่จับภาพทุกอย่างไว้ได้หมด

“เฮ้ย ไปให้พ้นภายในห้านาทีซะ ไม่งั้นแกตายแน่”

“ขวดน้ำ…”

คยออุลในวิดีโอมองขวดน้ำด้วยสายตาสิ้นหวัง

สำหรับคนที่ดูอยู่ มันชัดเจนว่าของเหลวสีเหลืองในขวดนั่นเป็นสิ่งเดียวที่คยออุลมีเพื่อประทังชีวิต

หากไม่มีมัน คยออุลจะต้องเผชิญกับความอดอยาก

สำหรับเด็กที่ดิ้นรนเอาชีวิตรอด ขวดน้ำใบนี้มีค่ามากกว่าเส้นชีวิต

แต่พัคมินกยูกลับไม่แยแส แค่ยิ้มเยาะเท่านั้น

“ห้า”

“ฉันไม่มีที่ให้ไปแล้ว…”

“สี่”

“ฉันอยู่รอดไม่ได้ถ้าไม่มีที่นี่…”

แม้คยออุลจะอ้อนวอน แต่พัคมินกยูก็ยังคงนับถอยหลังต่อไป

ราวกับคนที่จงใจจะทำร้าย

“สาม”

กลางคันของการนับ คยออุลเริ่มตระหนักว่าพัคมินกยูจะไม่ยอมปล่อยเธอไป จึงหยุดชะงัก

แต่ก็แค่ชั่วพริบตา

จากท่านั่ง คยออุลเริ่มถอยหลังด้วยมือและเท้า ก่อนจะรีบลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งหนี

“สอง”

พัคมินกยูยังคงนับถอยหลัง ขณะที่คยออุลวิ่งหนี

และเมื่อเขานับถึงตัวเลขสุดท้าย

ตุบ—!

เขาขว้างขวดน้ำไปที่หลังศีรษะของคยออุลด้วยแรงมหาศาล จนวัสดุของขวดแตกกระจาย

เศษขวดและของเหลวสีเหลืองกระจายไปในอากาศเหมือนลูกโป่งน้ำแตก

คยออุลล้มลงคว่ำหน้ากับพื้น โดยไม่มีแม้แต่เสียงร้อง

“ไอ้เด็กนี่ แกล้งเป็นลมอีกละ สำออยจริง ๆ ”

วิดีโอแรกจบลงด้วยเสียงหัวเราะเยาะของพัคมินกยู

ยังมีวิดีโอเหลืออีกประมาณห้าสิบไฟล์

ยอรึมกำหมัดแน่นบนโต๊ะ เสียงหัวเราะของพัคมินกยูยังดังก้องในหูของเธอ

เธอกำหมัดแน่นจนโต๊ะสำนักงานขนาดใหญ่สั่นสะเทือน

‘เธอไม่ได้แกล้งเป็นลม… เธอหมดสติไปจริง ๆ ’

เด็กที่เกิดมาโดยไม่มีมานาต้องทนทุกข์ทรมานแค่ไหนกันแน่?

ยอรึมวางมือบนหน้าอกของตัวเอง หัวใจเต้นแรงยิ่งกว่าตอนอยู่ในสนามรบเสียอีก

“ขอโทษนะ ฉันดูต่อไม่ไหวแล้ว”

จองยูนาก้มหน้ามองพื้น สีหน้าซีดเซียว

แม้ปกติจองยูนาจะดูไม่สะทกสะท้านกับความโหดร้าย แต่เมื่อเป็นเรื่องของคยออุล เธอกลับอ่อนไหวเสมอ

ยอรึมรับแล็ปท็อปจากจองยูนา แล้วครุ่นคิด

วิดีโอที่เหลืออีกห้าสิบไฟล์อาจเป็นเพียงเศษเสี้ยวของสิ่งที่คยออุลเคยเผชิญ

ไม่ใช่แค่พัคมินกยูที่เคยทรมานคยออุล

นี่คือสิ่งที่เด็กคนหนึ่ง ซึ่งเพิ่งลืมตาดูโลก ต้องเผชิญจริง ๆ น่ะหรือ?

ความทุกข์ทรมานที่รุนแรงจนแม้แต่ผู้ใหญ่ยังอาจคิดยอมแพ้ต่อชีวิต

แม้แต่คังจินโฮ ซึ่งเคยชินกับการถูกเหยียดหยามในหลายรูปแบบ ก็ยังได้แต่กอดอกและหลับตาแน่น

“…นี่เพิ่งวันแรก พอแค่นี้ก่อนเถอะ”

“ใช่ ทุกคนดูได้รับผลกระทบมากทีเดียว”

พวกเขาไม่กล้าสบตาคยออุล เพราะรู้ดีว่าตัวเองเคยทำให้เธอเจ็บปวดแค่ไหน

พวกเขาไม่คิดจะแก้ตัว

มันเป็นความผิดของพวกเขาเอง

ตุบ—

ยอรึมปิดแล็ปท็อปลง แต่ไม่มีใครลุกออกจากห้องประชุม

ความจริงอันโหดร้ายที่ปรากฏในวิดีโอนั้นหนักหนาเกินกว่าที่จะทำใจยอมรับได้ทันที