เรื่องที่มีน้ำร้อนไหลอยู่ตลอด ทำให้ฉันเบิกบานใจจนหางของฉันแกว่งไปแกว่งมา

ฉันอยากจะเพลิดเพลินกับการอาบน้ำอุ่นโดยไม่ต้องยั้งมือ แต่ที่นี่ไม่ใช่บ้านของฉัน

ฉันไม่สามารถใช้ทรัพยากรอย่างสิ้นเปลืองได้

“เลวีนัส”

ฉันเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นผิดปกติ

เลวีนัสที่ดูเหมือนจะสัมผัสได้ว่ามีบางอย่างแปลกไป เธอก็มองไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวังด้วยร่างกายที่เปียกโชก

“ทำไมราชาถึงเรียกเลวีนัสล่ะ?”

“พวกเราใช้น้ำร้อนอย่างไม่คิดหน้าคิดหลังไม่ได้ ถึงแม้มันจะสุขใจที่ได้ใช้มันก็ตาม”

“งั้นเหรอ?”

“ใช่ น้ำอุ่นใช้แค่เฉพาะตอนที่รู้สึกว่าตัวเองกำลังตัวแข็งตอนอาบน้ำเย็นก็พอแล้ว”

น้ำร้อนมีค่ามากกว่าน้ำเย็น

นั่นคือสิ่งที่ควรทำ

ฉันเงยหน้ามองยอรึมเพื่อขอการยืนยัน แต่เธอกลับยิ้มเจื่อนให้ฉันแทน

“คยออุล ในกิลด์สามารถใช้น้ำร้อนได้ตามสบายเลย”

“จริงเหรอ?”

“ใช่ อาคารของกิลด์ใช้หินมานาในการทำความร้อน ซึ่งมีประสิทธิภาพมาก”

การใช้หินมานาเพื่อให้ความร้อนมันมีประสิทธิภาพมากแค่ไหนกัน?

ฉันไม่มีประสบการณ์เกี่ยวกับมัน เลยไม่อาจรู้ได้

สิ่งเดียวที่ฉันทำได้คือเงียบปากเอาไว้

“ถ้างั้นเลวีนัสจะอาบน้ำร้อนเป็นชั่วโมงเลย!”

เลวีนัสวิ่งกลับไปที่ห้องอาบน้ำ

ร่างกายที่เปียกโชกของเธอทิ้งร่องรอยหยดน้ำไว้เต็มพื้นหินอ่อนสุดหรูเต็มไปหมด

“อ๊ะ”

ถ้าทำพื้นหินอ่อนที่ราคาแพงสกปรกแบบนี้…

ฉันรีบย่อตัวลงแล้วเริ่มเช็ดพื้นด้วยฝ่ามือ

แต่ฝ่ามือของฉันไม่สามารถซับน้ำได้ มีแต่ทำให้น้ำกระจายออกไปมากขึ้น

“คยออุล เดี๋ยวพี่ทำให้เอง”

“ไม่เป็นไร ฉันเป็นแขกอยู่แล้ว”

บางทีฉันอาจใช้หางเช็ดได้?

ฉันบิดตัวเพื่อให้ง่ายขึ้น แล้วเริ่มใช้หางถูพื้น

“คยออุล! วันนี้คือวันที่คยออุลจะได้ลองอะไรใหม่ ๆ! วันนี้ปล่อยให้พี่ทำงานแทนคยออุลเถอะนะ!

“งาน?”

“ใช่! พี่จะทำงานที่ใช้แรงเอง…”

ยอรึมเริ่มเช็ดพื้นด้วยไม้ถูแห้งที่เธอไปเจอจากที่ไหนสักแห่ง

มันซับน้ำได้ดีพอ ๆ กับหางของฉันเลย

“เราทำด้วยกันดีไหม?”

“ไม่ ไม่ พี่แค่รู้สึกผิดอยู่”

“????”

การเช็ดพื้นทำให้เธอรู้สึกผิดงั้นเหรอ?

มันก็เป็นงานที่ใคร ๆ ก็ทำกัน

ความรู้สึกต่อต้านบางอย่างพลุ่งขึ้นมาในใจฉันกับแนวคิดแบบนี้ที่ดูเป็นของพวกคนรวย

จากนั้นฉันก็สังเกตเห็นว่าเธอกำลังจ้องหางของฉัน

“คยออุลไม่จำเป็นต้องใช้ร่างกายถูพื้นหรอก…”

“อ่า”

จริงสิ หางของฉันเองก็เป็นส่วนหนึ่งของร่างกายฉัน

มันดูแปลกจริง ๆ ที่เอามันใช้เช็ดพื้น

“วันนี้เรามาเรียนรู้เรื่องความสะดวกสบายของบ้านกันดีกว่า คยออุลคิดว่าไง?”

“เอ่อ…เราควรทำเหรอ?”

“ใช่ อะไรคือสิ่งแรกที่คยออุลอยากทำหากมีบ้านเป็นของตัวเอง?”

สิ่งที่ฉันอยากทำ

ฉันนึกถึงสิ่งที่อยากทำเป็นพิเศษไม่ออกเลย

แม้จะลองคิดเพิ่ม ฉันก็ยังคงนึกอะไรไม่ออกอยู่ดี

“ไม่มี”

“ไม่มีเลยเหรอ…?”

“ใช่ ฉันไม่มีสิ่งที่อยากทำ”

ทุกสิ่งที่ฉันอยากทำ ฉันก็ทำได้อยู่แล้วในบ้านตู้คอนเทนเนอร์ที่ฉันอยู่ตอนนี้

ฉันสามารถปลูกพืช เก็บขวดเปล่า และรวบรวมเฟอร์นิเจอร์ที่ถูกทิ้งได้

การมีบ้านที่ดีกว่าไม่ได้ทำให้ฉันเกิดความต้องการใหม่ ๆ ขึ้นมาเลย

เอาจริง ๆ ฉันยังไม่รู้เลยว่าต้องทำอะไรในบ้านที่ใหญ่ขนาดนี้

“นั่นมัน…เข้าใจแล้ว”

ยอรึมดูหมดแรงเล็กน้อยก่อนที่จะย่อตัวนั่งลงกับพื้น

เธอก้มหน้าขณะเช็ดพื้น ท่าทางดูน่าสงสารหน่อย ๆ

“อืม…”

ถึงแม้ว่าเธอจะบอกว่าไม่ต้อง แต่ยังไงฉันก็คิดว่าควรช่วย

ฉันหยิบเสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยนออกมาจากกระเป๋า

มันควรเป็นชุดที่เอาไว้เปลี่ยน แต่สุดท้ายฉันก็ตัดสินใจใช้มันเป็นผ้าเช็ดพื้น

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

ยอรึมเช็ดพื้นไปเรื่อย ๆ อย่างไร้ชีวิตชีวา

มือของเธอขยับเหมือนเครื่องจักร เช็ดซ้ำบนพื้นที่สะอาดอยู่แล้ว

‘ไม่มีอะไรที่คยออุลอยากทำเลย’

ทั้ง ๆ เด็กอายุเท่านี้ ควรจะมีสิ่งที่อยากทำมากมายจนนอนไม่หลับแท้ ๆ แต่เธอกลับบอกว่าไม่มีอะไรที่อยากทำเลย

ฉันควรมองเรื่องนี้ว่ายังไงดี?

ถึงแม้จะเป็นเรื่องที่น่าตกใจ แต่ยอรึมก็พยายามทำให้ใจของตัวสงบ และเริ่มทำความเข้าใจว่าทำไมคยออุลถึงไม่มีอะไรที่อยากทำเลย

‘การที่ไม่มีความต้องการอะไรเลย อาจหมายถึงการที่ไม่มีเหตุผลในการมีชีวิตอยู่ก็ได้’

ถ้าเป็นแบบนั้นแล้วละก็ วิธีแก้ก็ง่ายมาก แค่ให้เธอทำสิ่งต่าง ๆ เพื่อค้นหาความต้องการของตัวเองก็พอแล้ว

ยังไงซะ โลกนี้ก็เต็มไปด้วยเรื่องสนุก ๆ มากมาย

ในขณะที่ยอรึมกำหมัดแน่นเพราะตัดสินใจได้แล้ว คยออุลก็ตบหลังมือของเธอเบา ๆ

“อย่าบิดไม้ถูพื้นตรงนี้สิ”

“อ๊ะ…จริงด้วย”

ฉันเผฃอออกแรงบีบไม้ถูพื้นโดยไม่รู้ตัว

ยอรึมเกาแก้มอย่างเก้อเขิน

คยออุลมองเธอ ก่อนที่จะคิดในใจว่า คนรวยอาจไม่ค่อยรู้วิธีในการทำงานบ้านมากเท่าไหร่

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

หลังจากที่ใช้เวลาอยู่นาน ฉันก็ออกมาจากห้องน้ำด้วยความสดชื่นจากการอาบน้ำอุ่น

เมื่อหันไปรอบ ๆ เพื่อหาคนอื่น ฉันก็เห็นเลวีนัสกับโซเฟียแนบตัวกับผนังกระจก

พวกเธอเขย่งปลายเท้า ยกส้นขึ้นจากพื้น ทั้ง ๆ ที่ไม่ต้องทำก็ได้

“โซเฟีย เธอทำอะไรอยู่เหรอ?”

“แค่มองข้างนอก”

“อ๋อ”

พอไม่มีอะไรทำ ฉันก็เลยไปยืนอยู่ข้างพวกเธอและมองออกไปข้างนอกด้วย

แล้วฉันก็เขย่งปลายเท้าตามโดยไม่รู้ตัว

แม้แต่หางของฉันก็ชูขึ้นสูงเหมือนกับของโซเฟีย

‘อ๊ะ’

มันขยับไปเองโดยอัตโนมัติ

นี่อาจเป็นสัญชาตญาณของมนุษย์สัตว์ เพื่อรักษาสมดุลและกันไม่ให้เราตกจากที่สูง

“สูงมากเลยแฮะ”

คนข้างล่างดูตัวเล็กเหมือนมดเลย

ฉันยกนิ้วขึ้นแตะกระจก ชี้ไปที่ผู้คนที่เดินอยู่ด้านล่างโดยไม่รู้ตัว

รอยนิ้วมือของฉันเปื้อนอยู่บนกระจกที่เคยสะอาด

“นี่เป็นครั้งแรกของเลวีนัสเลย ที่ได้มายืนอยู่บนที่สูงขนาดนี้!”

เลวีนัสพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“ข้าเองก็เพิ่งเคยขึ้นมาที่สูงขนาดนี้เป็นครั้งแรกเหมือนกัน…”

เลวีนัส ฉันพอเข้าใจได้ แต่โซเฟียเองก็ด้วยเหรอ?

ด้วยคำพูดนั้น ทำให้ฉันหันไปมองโซเฟียด้วยความแปลกใจ แต่ในตอนนั้นเอง—

แชะ—

พวกเราทุกคนหันกลับไปตามเสียงชัตเตอร์ของกล้องที่ดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของเรา

“คุณถ่ายรูปเหรอ?”

“ใช่ มันดูเป็นภาพที่อบอุ่นดี…”

“อบอุ่นเหรอ?”

ฉันเดินเข้าไปดูรูปที่ยอรึมถ่ายด้วยความอยากรู้อยากเห็น

แล้วฉันก็พบเจอกับเรื่องที่น่าตกใจสุด ๆ เข้า

‘เวลาที่หางของฉันชูขึ้น เสื้อก็เลิกขึ้นจนเห็นหลังของฉันด้วย!’

มิน่าล่ะ บางทีถึงรู้สึกเย็น ๆ

ที่แท้เสื้อมันเลิกขึ้นมานี่เอง

ฉันยกมือไปจับหลังกับหางโดยไม่รู้ตัว ส่วนโซเฟียก็โน้มตัวเข้ามาดูรูป

“ดูจากรูปแล้ว ข้าก็ดูเหมือนเด็กจริง ๆ แฮะ”

“ดูเด็กน่ะเป็นเรื่องดีนะ มันเป็นสิ่งที่ผู้หญิงทุกคนต้องการ”

“อืม…”

บางทีเพราะคำชมของยอรึม โซเฟียเลยหน้าแดงขึ้นเล็กน้อย

“เจ้าถ่ายรูปเก่งมาก”

สำหรับคนนอก ภาพนี้คงเป็นภาพของมนุษย์สัตว์สามคนที่แนบตัวกับผนังกระจก มองลงไปข้างล่าง—เป็นภาพที่ดูน่ารักไม่น้อยเลย

แต่ความจริงแล้ว หนึ่งในนั้นเป็นเด็กจากฝ่ายศัตรู ส่วนอีกสองคนเป็นผู้ใหญ่

“ใช่ ฉันมีเรื่องจะขอร้องหน่อย”

ยอรึมจ้องพวกเราสามคน ถึงแม้จะพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นทางการเพราะมีโซเฟียอยู่ด้วยก็ตาม

“ขอร้อง?”

“ใช่ ฉันขอลงรูปนี้ในโซเชียลส่วนตัวได้ไหม?”

ในยุคที่มีกล้องอยู่ทุกหนแห่ง แค่รูปถ่ายเพียงรูปเดียวถูกโพสต์ลงไปก็ไม่น่าจะเป็นปัญหาอะไร

ยิ่งไปกว่านั้น หน้าของพวกเราก็ไม่ได้เห็นชัดขนาดนั้น

“ฉันโอเคนะ”

“ข้าเองก็ไม่ว่าอะไร แต่ดูเหมือนเจ้าจะมีเหตุผลอะไรบางอย่าง”

หลังจากได้ยินคำถามของโซเฟีย ยอรึมก็หัวเราะเบา ๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงระมัดระวัง

“ช่วงนี้กิลด์โดนวิจารณ์เยอะมาก หลายคนบอกว่าเราละเลยพวกเด็กมนุษย์สัตว์ที่อยู่ในสวน…”

“เจ้าต้องการแสดงให้เห็นว่าเราใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันอย่างดีสินะ”

“ค่ะ แฮะแฮะ”

เธอกังวลเรื่องการใช้เราเป็นเครื่องมือใช่ไหม?

ยอรึมหลบสายตาฉัน

“ไม่เป็นไร โพสต์ได้เลย กิลด์ที่ช่วยเราไม่ควรถูกตำหนิ”

“แน่ใจเหรอ? แล้วพวกหัวรุนแรงล่ะ…”

“ถ้าพวกนั้นมาตามหาเธออยู่ พวกนั้นก็คงรู้แล้วว่าเธออยู่ไหน แต่แค่ยังไม่กล้าลงมือเพราะเกรงกลัวกิลด์ยอมยอง”

“อ๋อ กิลด์นี่เอง…”

แสดงว่าศัตรูของโซเฟียกลัวกิลด์ยอมยองสินะ

ยอรึมที่รู้แบบนั้น ก็พยักหน้าเบา ๆ แล้วเริ่มพิมพ์อะไรบางอย่างลงบนโทรศัพท์

───

เด็ก ๆ มนุษย์สัตว์ที่ได้สัมผัสตึกสูงเป็นครั้งแรก

───

รูปที่เพิ่งถ่ายไปถูกโพสต์ลงโซเชียล พร้อมแคปชันสั้น ๆ

ดูเหมือนยอรึมจะมีผู้ติดตามเยอะ เพราะคอมเมนต์เริ่มเด้งขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

[เด็กพวกนี้คือเด็กจากสวนกิลด์ยอมยองเหรอ? นึกว่าเด็ก ๆ อาศัยอยู่ที่ข้างนอกซะอีก]

[ดูท่าที่พวกเธอใช้ทรงตัวเพื่อไม่ให้ตกสิ ฮ่าฮ่า]

[น่ารักจัง…ฉันอยากมีลูกสาวแบบนี้เลย…]

พอเห็นคอมเมนต์ ยอรึมก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนจะย่อตัวลงนั่งข้างฉัน

เหมือนเธอได้ปลดภาระบางอย่างออกไป

“เฮ้อ ค่อยยังชั่วหน่อย”

“มันร้ายแรงขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“ใช่ ช่วงนี้มีคนพูดถึงเรื่องนี้กันเยอะมาก”

“งั้นข้าจะไม่ถือสากับคำว่า ‘เด็ก ๆ ’ ก็แล้วกัน”

“ขอบคุณที่เข้าใจค่ะ”

หลังจากพูดจบ ยอรึมหันมาทางฉัน

“คยออุล มีเรื่องที่พี่อยากขอร้องคยออุลหน่อย”

“ขอร้อง?”

“ใช่ นี่เป็นคำขอโดยตรงจากกิลด์ยอมยองถึงคยออุล”

กิลด์ยอมยองมีเรื่องจะขอฉันงั้นเหรอ?

พวกเขาต้องการอะไรจากฉันกันนะ?

ฉันเงยหน้ามองยอรึมด้วยความตกใจ ดวงตาเบิกกว้าง

“พี่อยากลงรูปที่คยออุลถ่ายในโซเชียลของพี่”

“รูปของฉัน?”

“ใช่ ไม่ต้องมีใบหน้าก็ได้ แค่เป็นรูปที่คยออุลเป็นคนถ่ายเอง อย่างพวกสระน้ำหรือต้นมะเขือเทศก็ได้ แค่นั้นก็พอแล้ว”

อ๋อ เข้าใจละ

ตำรวจก็เคยสงสัยว่าทำไมพวกเด็ก ๆ ถึงใช้ชีวิตอยู่ข้างนอก

คนทั่วไปก็คงคิดแบบเดียวกัน

ฉันไม่มีเหตุผลอะไรให้ปฏิเสธคำขอนี้

ถึงแม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่ารูปที่ฉันถ่ายออกมาจะสวยหรือเปล่าก็ตาม