โซเฟีย เลวีนัส และฉันนั่งอยู่บนเบาะหลังของรถตำรวจ

“อึ๋ย…”

จบแล้วสินะ?

ฉันกำลังถูกพาไปขังไว้ข้างหลังลูกกรงใช่ไหม?

ฉันมองโลกภายนอกด้วยตาเศร้าหมอง ราวกับว่านี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะได้เห็นมัน

อาคารตึกสูงของเมือง ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาบนถนน

ใครจะคิดว่าฉันจะโหยหาชีวิตประจำวันที่ฉันเคยเกลียดชังนักหนา

พอพ้นโทษเมื่อไหร่ ฉันจะกลายเป็นคนที่รู้จักเห็นค่าของความธรรมดา

ความคิดเหล่านี้แล่นเข้ามาในหัวขณะที่ฉันมองออกไปนอกหน้าต่าง

แล้วสายตาของฉันก็สบเข้ากับยอรึมที่กำลังเดินอยู่บนถนน

—คยออุลไปนั่งอยู่บนรถตำรวจได้ยังไง…?

แววตาของเธอเหมือนจะถามแบบนั้น

—ลาก่อน

ฉันตอบกลับไปด้วยสายตา

ฉันมีหลายอย่างที่อยากจะบอกเธอ แต่ในฐานะนักโทษ คำพูดของฉันมีจำกัด

สิ่งเดียวที่ฉันทำได้คือเคาะกระจกรถด้วยกำปั้นของฉันเพื่อบอกลา

พอรถเริ่มเคลื่อนตัว และยอรึมหายไปในตรอก เธอก็พลันวิ่งตามรถมาอย่างบ้าคลั่ง

ฉันกังวลว่าเธออาจชนใครเข้าเพราะถนนแออัด แต่เธอกลับพุ่งแทรกผ่านฝูงชนได้อย่างคล่องแคล่ว มุ่งหน้าตามฉันมา

ผู้คนรอบข้างแทบไม่แสดงท่าทีแปลกใจกับความเร็วของยอรึมเลย

เหมือนพวกเขาคุ้นเคยกับอะไรแบบนี้อยู่แล้ว

ใช่สิ

นี่มันเป็นโลกที่มีเวทมนตร์ปะปนอยู่

เมื่อเห็นยอรึมไล่ตามรถมา เจ้าหน้าที่ตำรวจหญิงที่เป็นคนขับก็เตือนฉัน

“คยออุล มันอันตรายนะ นั่งดี ๆ สิ”

“โอเค…”

“แล้วก็คาดเข็มขัดด้วย”

“เข้าใจแล้ว…”

ฉันขยับตัวให้เข้าที่ แล้วเอื้อมมือไปหยิบเข็มขัดนิรภัย

ขณะที่พยายามคาดเข็มขัด ฉันก็เหลือบมองเลวีนัสที่นั่งอยู่ข้าง ๆ

ตรงกลางไม่มีเข็มขัดนิรภัยให้คาดเลย

แบ่งเข็มขัดนิรภัยให้เลวีนัสใช้ด้วยกันจะดีกว่า

“อยู่นิ่ง ๆ แป๊บหนึ่งนะ เลวีนัส”

“ทำไมล่ะ?”

“มาใช้ด้วยกันเถอะ”

พวกเราคาดเข็มขัดนิรภัยเส้นเดียวกัน

มันออกแบบมาสำหรับคนเดียว แต่เพราะตัวเล็กเลยพอใช้ได้

“อะไรเนี่ย! เลวีนัสไม่ชอบให้ตัวเองอึดอัดนะ!”

“นี่เอาไว้ป้องกันตัวเวลามีอุบัติเหตุไง เวลานั่งรถต้องคาดเข็มขัดนะ”

“ฮือ…!”

พอได้ยินว่าจะเจ็บตัว เลวีนัสก็กำเข็มขัดแน่นเลย

จากนั้น พวกเราก็เดินทางไปยังสวนยอมยองอย่างเงียบ ๆ

“หือ?”

ไม่ใช่ว่าเราจะถูกพาไปที่คุกหรอกเหรอ?

ทำไมเราถึงถูกพามาที่นี่ล่ะ?

ขณะที่ฉันมองไปรอบ ๆ ด้วยความงุนงง ตำรวจชายวัยกลางคนที่นั่งอยู่บนเบาะข้างคนขับก็ลงจากรถแล้วเปิดประตูให้พวกเรา

“เอาละ เราถึงแล้ว ได้เวลาลงรถแล้ว”

“ลงรถ…?”

เขาแค่พาพวกเรากลับบ้านจริง ๆ งั้นเหรอ?

ฉันกระพริบตาปริบ ๆ อย่างไม่อยากเชื่อ ก่อนที่จะเงยหน้ามองตำรวจชายวัยกลางคน

ทันใดนั้น ยอรึมที่วิ่งตามมาตลอดทางก็หยุดลงที่หน้าฉัน

“คยออุล…!”

แรงที่เธอใช้บีบไหล่ของฉันมหาศาลมาก

ด้วยความเจ็บปวด ฉันเลยเผลอแสดงสีหน้าบิดเบี้ยวออกมา

“อึก…”

เจ็บนะ ช่วยปล่อยมือของคุณได้ไหม

ฉันมองยอรึมด้วยสายตาอ้อนวอน แต่เธอกลับจ้องตำรวจชายวัยกลางคนอยู่

“คุณตำรวจ เด็ก ๆ ของเรามีปัญหาอะไรงั้นเหรอคะ?”

“ไม่ใช่หรอก พวกเราแค่คิดว่ามันอันตรายที่จะปล่อยให้มนุษย์สัตว์เด็กอยู่ข้างนอกกันตามลำพัง เพราะงั้นเราก็เลยพาพวกเธอมาส่ง”

“อย่างนั้นเหรอคะ?”

ยอรึมดูโล่งอก ก่อนจะลูบหน้าอกตัวเองเบา ๆ

ฉันเองก็รู้สึกโล่งอกเช่นกัน

“ฉันไม่ได้ถูกจับใช่ไหม?”

“ไม่หรอก เธอไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย”

ค่อยยังชั่ว

ฉันไม่ได้ถูกจับเข้าคุกแล้ว

ฉันถอนหายใจหนัก ๆ ก่อนที่ตำรวจชายวัยกลางคนจะกระซิบอะไรบางอย่างกับยอรึม เป็นเสียงที่เบามากพอที่จะมีแค่เธอที่ได้ยิน

แต่ฉันได้ยินทั้งหมดเลย

“เธอคือฮันยอรึมจากกิลด์ยอมยองใช่ไหม?”

“ค่ะ ใช่ค่ะ”

“เด็ก ๆ พวกนี้คือเด็ก ๆ ที่อยู่ภายใต้การดูแลของกิลด์เธอใช่ไหม?”

สายตาของตำรวจเปลี่ยนไปมองฉัน โซเฟีย และเลวีนัส

มันทำให้รู้สึกว่าเขากำลังสอบปากคำยอรึมเลย

“ทำไมเด็ก ๆ ถึงมีสภาพแบบนี้? เด็ก ๆ ถึงขนาดคุ้ยถัง”

“คือว่า เด็กของเรามีมีความอิสระสูง…”

ยอรึมก้มหน้าหลบสายตาของตำรวจ

คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันเล็กน้อย

“อิสระสูง?”

“ค่ะ… เด็ก ๆ ชอบใช้ชีวิตอยู่ใกล้กับธรรมชาติ…”

“ว้าว! เธอรู้ได้ไงเนี่ย?! เลวีนัสชอบต้นไม้มาก ๆ เลย!”

“ข้าเองก็ชอบกลิ่นหญ้ามากกว่าคอนกรีตเหมือนกัน”

เลวีนัสกับโซเฟียพูดเสริมขึ้นมา จากนั้นฉันก็พยักหน้าเห็นด้วย

ช่วงนี้ ฉันรู้สึกชอบธรรมชาติมากขึ้น

“อย่างนี้นี่เอง คงเป็นแค่ความเข้าใจผิดสินะ ขอโทษด้วย”

“โอ้ ไม่เป็นไรค่ะ เป็นสถานการณ์ที่เข้าใจได้ จริง ๆ แล้วฉันต้องรู้สึกขอบคุณด้วยซ้ำที่พวกคุณเป็นห่วงเด็ก ๆ น่ะค่ะ”

เฮะเฮะ

ยอรึมหัวเราะแห้ง ๆ แล้วโบกมือให้พวกเขา ตำรวจบอกว่าถ้ามีอะไรเกิดขึ้นให้ติดต่อได้ตลอดก่อนจะเดินจากไป

“เฮ้อ…”

เพราะสถานการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกระทันหันเลยทำให้เธอหมดแรงเหรอ?

ยอรึมนั่งลงบนหญ้าแถวนั้นอย่างหมดแรง

พอเห็นสภาพของเธอ ฉันก็นั่งลงข้าง ๆ อย่างระมัดระวัง เพราะรู้ว่าสาเหตุของเรื่องทั้งหมดมาจากฉันเอง

“คุณไหวไหม?”

“อืม พี่ไหวอยู่ตลอดนั่นแหละ”

เฮะเฮะ

ยอรึมยิ้มตาหยี ก่อนจะหันมามองฉัน

เธอเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้ง

“คยออุล”

“อืม?”

“ทำไมไม่ลองมาอยู่ที่กิลด์ล่ะ? คยออุลไม่ต้องกังวลเรื่องค่าใช้จ่ายหรืออะไรเลย เดี๋ยวพี่จัดการให้เอง”

“เอ่อ เรื่องนั้น…”

ฉันรู้ว่าเธออยากช่วยฉัน

แต่ฉันไม่อยากใช้ชีวิตโดยพึ่งพาความเมตตาของคนอื่น

ฉันขอบคุณข้อเสนอนั้น แต่ฉันโอเคดี

ฉันอยากจะบอกยอรึมแบบนั้น แต่เหตุการณ์ล่าสุดทำให้ฉันลังเล

เมื่อคิดได้ว่าทั้งเธอและกิลด์ยอมยองอาจถูกเข้าใจผิดเพราะฉัน มันก็ยิ่งพูดยากขึ้นไปอีก

“เอ่อ… คยออุล งั้นแบบนี้ดีไหม?”

“อะไรเหรอ?”

“ลองมาอยู่ที่กิลด์แค่สัปดาห์ละครั้งดูก่อน แบบทดลองน่ะ ว่าไง?”

ทดลองอยู่สินะ

เมื่อคิดถึงข้อเสนอให้ลองอยู่สักสองสามครั้งก่อนตัดสินใจ ฉันก็ค่อย ๆ พยักหน้าตอบรับ

ฉันรู้สึกผิดที่ทำให้เธอถูกตำรวจสงสัย

“งั้นเอาแบบนั้นก็ได้?”

“จริงเหรอ? แค่อาทิตย์ละครั้งได้ใช่ไหม?”

“อืม…”

มันก็ไม่ได้หมายความว่าฉันต้องอยู่ที่นั่นตลอดไป

แถมการได้สัมผัสกับชีวิตของคนมีฐานะก็คงไม่ใช่เรื่องแย่อะไรสำหรับฉันในตอนนี้

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

เช้าวันต่อมา ฉันเดินเข้าไปในอาคารกิลด์พร้อมกับทุกคน

เพราะสภาพของฉันกับเลวีนัสดูมอซอเป็นพิเศษ ฉันจึงรู้สึกได้ถึงสายตาของผู้คนที่มองมาในขณะที่เราเดินเข้าไป

อาคารแห่งนี้ใหญ่โตจนทำให้ฉันรู้สึกกดดันไม่ว่าเข้ามากี่ครั้งก็ตาม

แต่เลวีนัสดูไม่แยแสอะไรเลย วิ่งเล่นไปทั่วเหมือนเด็กที่มาเที่ยวสนามเด็กเล่น

“คยออุลจำได้ไหมว่าครั้งก่อนตัวเองตื่นที่ไหน?”

“จำได้…”

“ที่นั่นเป็นชั้นแรก ซึ่งเป็นที่รับรองแขก ส่วนที่พักอาศัยจริง ๆ อยู่สูงกว่านั้นมาก”

สูงเป็นสิบ ๆ ชั้นเลย

เราต้องขึ้นไปถึงข้างบนนั้นเลยเหรอ?

ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะก้าวขึ้นบันไดใกล้ ๆ

“ต้องปีนขึ้นถึงบนนั้นคงลำบากน่าดู”

“ฮืม… คยออุลยังไม่รู้จักลิฟต์เหรอ?”

“อ๊ะ”

ลิฟต์

ฉันไม่ได้ขึ้นลิฟต์มาเกือบแปดปีแล้ว และไม่เคยนึกถึงมันเลย เพราะฉันพยายามหลีกเลี่ยงการติดอยู่ในที่แคบกับคนอื่น

แน่นอนว่าฉันไม่เคยเข้าไปในอาคารที่หรูหราพอจะมีลิฟต์ด้วย

“หมายความว่าถ้าเราขึ้นลิฟต์ก็ไม่ต้องเดินขึ้นบรรไดใช่ไหม? ลิฟต์สุดยอดสุด ๆ ไปเลยนี่นา?”

“ใช่… ลิฟต์มันสุดยอดมากเลย…”

ตอนนี้ฉันกลายเป็นคนป่าเถื่อนที่ไม่รู้จักลิฟต์ไปแล้ว ฉันรู้สึกเศร้าแต่ก็เถียงอะไรไม่ได้ เพราะมันเป็นความผิดของฉันเอง

ฉันได้แต่เดินตามทุกคนเข้าไปในลิฟต์ที่ว่างเปล่า

“เห็นตัวเลขพวกนี้ไหม? พวกเธอสามารถกดมันเพื่อไปยังชั้นที่พวกเธอต้องการได้นะ”

“ว้าว…”

แปะ แปะ แปะ

ฉันปรบมืออย่างเก้ ๆ กัง ๆ

เลวีนัสเห็นแบบนั้นก็ทำตาม เธอปรบมือด้วยดวงตาที่เป็นประกาย

“เลวีนัสไม่เคยขึ้นไปบนอะไรที่สุดยอดแบบนี้มาก่อนเลย! แล้วราชาล่ะเคยไหม?”

“ฉันเองก็เพิ่งเคยเหมือนกัน…”

นี่เป็นครั้งแรกจริง ๆ ในชีวิตนี้น่ะนะ

ไม่รู้ว่าทำไม แต่หัวใจของฉันเริ่มเต้นรัว ๆ ด้วยความตื่นเต้น

แม้แต่หางที่จะกระดิกก็ต่อเมื่อฉันดีใจก็ส่ายไปมา

“ลิฟต์เป็นสิ่งที่คนใช้เป็นประจำ เพราะฉะนั้นเราไม่ควรทำเหมือนมันเป็นเครื่องเล่นในสวนสนุกนะ โอเคไหม?”

“เข้าใจแล้ว!”

“อืม…”

เลวีนัสยกมือขึ้นอย่างกระตือรือร้นเพื่อตอบรับ

ส่วนฉันก็ตอบกลับไปอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก

เมื่อมาถึงที่พัก ยอรึมก็พาเราไปและเปิดประตูหน้าห้องให้

คนแรกที่เดินเข้าไปในห้องก็คือโซเฟียนั่นเอง

“อืม…”

โซเฟียมองไปรอบ ๆ ภายในบ้านด้วยความสนใจ หางฉลามของเธอกระดิกไปมาด้วยความตื่นเต้น

นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันเห็นโซเฟียกระดิกหาง

‘ว้าว’

นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นโซเฟียมีความสุขขนาดนี้

ถ้าฉันรู้ว่าเธอจะชอบมากขนาดนี้ ฉันคงมาที่นี่ให้เร็วกว่านี้

ฉันรู้สึกผิดที่มาช้าไปหน่อย จึงเดินตามโซเฟียไปเรื่อย ๆ อย่างไร้จุดหมาย แต่ทันใดนั้นเอง เลวีนัสที่เปียกโชกไปทั้งตัวก็วิ่งมาหาเรา

“พวกเราแย่แล้ว! แย่ตัวใหญ่เลย!”

“ฮะ?”

หรือว่าเลวีนัสจะก่อเรื่องเข้าแล้ว?

ฉันกับโซเฟียรีบหันไปทางต้นเสียงทันที

“ทั้ง ๆ ที่ไม่มีไฟ แต่น้ำกลับร้อน!”

น้ำร้อน

แค่ได้ยินคำนั้น ดวงตาของฉันก็เบิกกว้างด้วยความตกใจ

แม้แต่โซเฟียที่ปกติจะสุขุมก็ยังดูตกใจ หางของเธอลุกชันขึ้น

“มีน้ำร้อนไหลออกมา?”

“ใช่! มันไหลออกมาไม่หยุดเลย! ที่นี่ต้องเป็นที่อยู่ของเหล่าเทพแน่ ๆ !”

“ว้าว…”

ห้องนี้มีน้ำร้อนด้วย – มันน่าทึ่งมาก

ฉันประสานมือเข้าหากันราวกับกำลังสวดภาวนาด้วยความตื้นตัน ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าสำหรับบ้านทั่วไป นี่เป็นเรื่องธรรมดา

แน่นอนว่ามันไม่ได้เป็นเรื่องธรรมดาสำหรับฉันในตอนนี้

“น้ำร้อน…”

ฉันเงยหน้ามองยอรึมด้วยสายตาเปี่ยมไปด้วยความชื่นชม

เธอเพียงแค่เกาหลังใบหูเล็กน้อย แล้วมองลงมาที่พวกเรา