“เลวีนัสพาตำรวจมา!”

เลวีนัสกระโดดไปมาภายในร้านเหมือนกระต่ายมีเขา

ฉันไม่อยากเชื่อว่าเลวีนัส ที่ฉันคิดว่าเรทสนิทกันแล้ว จะไปแจ้งตำรวจแบบนี้

เธอต้องแจ้งตำรวจว่าเราลักพาตัวเธอแน่ ๆ

ฉันไม่สามารถแก้ตัวอะไรได้เลย ทำได้แค่ขอโทษเท่านั้น

“ขอโทษนะ เลวีนัส…”

“ขอโทษเรื่องอะไร?!”

“เรื่องที่พาเธอมาอยู่ที่กิลด์…”

แถมยังเอาปลอกคอที่มีระเบิดปลอมไปสวมคอเธอด้วย

มันเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำกับเด็กเลย แต่เราก็ยังทำ เพราะรู้ว่าเธอเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มอันตราย

แต่จากที่คุยกันวันนี้ ทำให้ฉันเริ่มรู้แล้วว่า คนที่อันตรายจริง ๆ ไม่ใช่เลวีนัส แต่เป็นพวกคนที่อยู่กับเธอต่างหาก

“ฮืม? เลวีนัสไม่ได้แจ้งอะไรเลยนะ”

“ไม่ได้แจ้งเหรอ…?”

“ใช่! เลวีนัสไม่รู้วิธีแจ้งตำรวจ! ไม่เคยมีใครสอนเลย!”

ถ้าเธอไม่ได้แจ้ง แล้วทำไมเธอถึงมาพร้อมกับตำรวจล่ะ?

ฉันหันไปมองตำรวจทั้งสามคนในร้านด้วยความสับสน

“พวกคุณจะจับเราหรือเปล่า…?”

“เอ่อ คือว่า…”

เจ้าหน้าที่ทั้งสามลังเลและหันไปสบตากัน ราวกับกำลังสื่อสารอะไรบางอย่าง

“เด็กพวกนี้มาจากสวนยอมยองไม่ใช่เหรอ?”

“ใช่ คนที่เราได้รับแจ้งเข้ามาบ่อย ๆ ไง”

พอเจ้าหน้าที่หญิงพูดแบบนั้น เจ้าหน้าที่ที่ดูมีอายุมากที่สุดก็ค่อย ๆ เดินเข้ามาหาเรา และฉันก็ถอยหลังไปโดยอัตโนมัติ

“พวกเธอชื่ออะไร?”

“ฉันฮันคยออุล…”

“ส่วนข้าโซเฟีย”

“โซเฟียกับฮันคยออุล…”

เจ้าหน้าที่วัยกลางคนพิมพ์อะไรบางอย่างลงบนอุปกรณ์หน้าจอสัมผัสขนาดเท่าฝ่ามือ พลางพึมพำชื่อของเราเหมือนกำลังตรวจสอบประวัติ

หรือตำรวจมาที่นี่เพราะฉันจริง ๆ ?

พอเริ่มเข้าใจสถานการณ์ มือทั้งสองของฉันก็สั่น

“ขอโทษ…”

การยอมรับผิดและขอโทษเป็นทางเลือกที่ถูกต้องในการลดโทษ

แต่เพราะฉันทำผิดหลายอย่าง ฉันเลยไม่รู้ว่าควรเริ่มจากตรงไหนดี

ในที่สุด ฉันก็ตัดสินใจเริ่มจากเรื่องที่เบาที่สุดก่อน

“ขอโทษเรื่องอะไร?”

“เรื่องที่ไม่มีบัตรประชาชน…”

ในฐานะมนุษย์สัตว์ที่ไม่มีบัตรประชาชน ฉันอยู่ในสถานะที่ถึงแม้จะถูกปฏิบัติเหมือนเป็นผู้อพยพผิดกฎหมายก็ไม่สามารถเรียกร้องอะไรได้

เจ้าหน้าที่วัยกลางคนกระแอมเสียงดังหลังจากได้ยินที่ฉันพูด

“…การไม่มีบัตรประชาชนเป็นเรื่องปกติ”

การไม่มีบัตรประชาชนเป็นเรื่องปกติอย่างนั้นเหรอ?

หรือว่าพวกเขาคิดว่าฉันเป็นผู้อยู่อาศัยผิดกฎหมาย?

บางทีตำรวจอาจจะกำลังมองหาอะไรที่มากกว่าการอยู่อย่างผิดกฎหมาย

‘…แย่แล้ว’

หรือว่าเป็นเพราะเรื่องนั้น?

ฉันเงยหน้ามองตำรวจด้วยสายตาสั่นไหว

“เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว ฉันไปที่จุดรีไซเคิล…”

“ใช่ แล้วไงต่อ?”

“ใช่ แต่มีกาต้มน้ำอันหนึ่งที่ดูใหม่เกินกว่าจะถูกทิ้งไว้ที่นั่น”

“อืม”

พูดต่อไป

เจ้าหน้าที่ตำรวจมองลงมาที่ฉัน เหมือนจะบอกให้พูดต่อ

“…ฉันอาจจะเก็บของที่ยังมีเจ้าของไป”

มันเป็นกาต้มน้ำสีเงินเงาวับเหมือนกระจก

ฉันคิดว่ามันอาจจะไม่ได้ถูกทิ้ง แต่อาจจะเป็นของที่ทำหาย

บางทีเจ้าของกาต้มน้ำอาจจะแจ้งตำรวจ

“เธอเก็บของจากจุดรีไซเคิลบ่อยไหม?”

“บ่อย ฉันไม่มีเงินมาก…”

เจ้าหน้าที่วัยกลางคนถอนหายใจลึก ดูเหมือนจะผิดหวัง

เจ้าหน้าที่หญิงที่อายุน้อยกว่าก็แสดงปฏิกิริยาแบบเดียวกัน

“ที่ยอมยองเขาไม่มอบอะไรให้เธอเลยเหรอ?”

“ให้อะไรเหรอ?”

“ก็อย่างเสื้อผ้า อาหาร หรือความช่วยเหลือเล็ก ๆ น้อย ๆ ”

ความช่วยเหลือมีอยู่มากมาย

พวกเขายกเว้นค่าธรรมเนียมในการเคลียร์ดันเจี้ยนกระต่ายมีเขา และฉันก็สามารถจับปลาในบ่อได้

พูดตามตรง ฉันรู้สึกว่าความช่วยเหลือนี้มากเกินไปด้วยซ้ำ

แต่ทำไมเจ้าหน้าที่ถึงถามเรื่องความช่วยเหลือกันล่ะ?

ฉันเงยหน้ามองเจ้าหน้าที่ทั้งสองด้วยความสับสนโดยไม่พูดอะไร แล้วพวกเขาก็เริ่มคุยกันเอง

“นี่มันน่าตกใจจริง ๆ…”

“ใช่เลยค่ะ”

อะไรที่ทำให้พวกเขาตกใจนัก?

หรือว่าพวกเขาหมายถึงประวัติอาชญากรรมของฉัน?

ฉันก้มหน้ามองพื้นด้วยความละอาย

“ขอโทษ ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว…”

เหมือนอาชญากรทั่วไป ฉันได้แต่ขอโอกาสอีกสักครั้งโดยที่ไม่กล้าเงยหน้า

ถึงจะไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง ฉันก็รู้ได้เลยว่าเขามองอาชญากรที่น่าสมเพชอย่างฉันด้วยสีหน้าแบบไหน

“เธอหมายถึงกาต้มน้ำนั่นเหรอ?”

“ใช่ ตอนนี้คิดดูแล้ว มันสะอาดเกินไป… ต่อไปฉันจะเก็บแต่ของที่สกปรกเท่านั้น…”

ของที่สะอาดมักจะมีเจ้าของ

ฉันลืมเรื่องนี้ไปเลย แม้ตอนที่เก็บที่นอนที่ดูเหมือนของใหม่มา

หรือบางทีฉันอาจจะรู้ดีอยู่แล้ว แต่เลือกที่จะเมินเฉย

“อืม…”

“เอ่อ…”

“เฮ้อ”

เจ้าหน้าที่ทั้งสามถอนหายใจพร้อมกัน

โซเฟียมองดูอยู่ห่าง ๆ อย่างเงียบ ๆ ส่วนเลวีนัสก็เดินสำรวจร้านด้วยความสนใจ

“ฉันกำลังจะถูกจับใช่ไหม?”

“ไม่ใช่ เธอไม่โดนจับเพราะเรื่องแค่นี้หรอก”

“จริงเหรอ? ถ้างั้นต้องเสียค่าปรับใช่ไหม?”

ฉันรีบควักกระเป๋าเงินออกมา

เงินส่วนใหญ่ของฉันอยู่กับยอรึม ตอนนี้ในกระเป๋ามีแค่แบงก์พันวอนสามใบกับเหรียญอีกนิดหน่อย

‘เอ่อ…’

มีเงินน้อยเกินไปสำหรับจ่ายค่าปรับ

แต่ไม่ว่าโลกไหน ก็มีแนวคิดเรื่องการจ่ายล่วงหน้า

ฉันรวบรวมเงินในมือทั้งสองข้าง แล้วยื่นให้เจ้าหน้าที่อย่างนอบน้อม แสดงให้เห็นว่าฉันเต็มใจจ่ายค่าปรับ

“เท่านี้พอไหม…?”

ฉันยื่นมือออกไปพร้อมกับเงิน โซเฟียที่ยืนดูอยู่เงียบ ๆ ก็ส่ายหัว

“ตำรวจเอาเงินจากเด็กเนี่ยนะ ตกต่ำเกินไปหรือเปล่า”

“ไม่ใช่นะ! ไม่ใช่อย่างนั้น!”

“ไม่เป็นไร! เธอไม่ต้องจ่ายอะไรทั้งนั้น!”

เจ้าหน้าที่ทำท่าตกใจอะไรบางอย่าง แล้วโบกมือปฏิเสธเงินทันที

โซเฟียหัวเราะเบา ๆ กับท่าทางลนลานของเขา

“งั้นพวกคุณมาที่นี่ทำไมล่ะ…?”

“พวกเราแค่ลาดตระเวน แล้วก็เห็นเด็กมนุษย์สัตว์ทำอะไรบางอย่าง พวกเราก็เลยสงสัยเธอกำลังอะไรอยู่”

“จริงเหรอ…?”

จริงด้วย

คงเป็นภาพที่ไม่ค่อยเห็นบ่อย ที่จะมีมนุษย์สัตว์สองคนอยู่ในร้านเฟอร์นิเจอร์

ฉันรู้สึกโล่งใจที่รู้ว่าพวกเขาไม่ได้มาจับฉัน

“เดี๋ยวพวกเจ้าหน้าที่จะพาพวกเธอกลับบ้าน เธอเลือกที่นอนได้หรือยัง?”

“ยังเลย…”

พวกเรายังไม่ได้เลือกเลย

พอฉันกำลังจะพูด จู่ ๆ ฉันก็ได้ยินเสียงดังตุ้บตั้บ เลยหันไปมอง

“เลวีนัสสนุกจัง! เดี๋ยวจะกระโดดให้สูงขึ้นอีก!”

เลวีนัสกำลังกระโดดเล่นบนที่นอนด้วยเท้าที่เปรอะเปื้อน

ถึงจะยังมีพลาสติกหุ้มอยู่ แต่ดูท่าว่าพวกเราคงต้องซื้ออันนั้นแล้ว

“เอาอันนั้น”

โซเฟียก็ดูคิดแบบเดียวกัน เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่

สุดท้ายพวกเราก็ซื้อที่นอนจนได้ และราคาของมันก็สูงถึงสี่แสนวอน

“โซเฟีย แน่ใจนะ? มันแพงมากเลยนะ”

“ไม่เป็นไร นอนบนที่นอนก็ดีกว่านอนในกล่องไม่ใช่เหรอ?”

ก็จริงของเธอ

ขณะที่ฉันเริ่มทำใจได้ เจ้าหน้าที่ทั้งสามก็ถอนหายใจออกมาพร้อมกัน

“กล่อง…”

“กิลด์ยอมยองนี่จริง ๆ เลย…”

“โหดร้ายเกินไปแล้ว”

ทำไมพวกเขาถึงถอนหายใจกัน?

ขณะที่ฉันสังเกตท่าทางของตำรวจ โซเฟียที่จ่ายเงินค่าที่นอนเสร็จก็เดินกลับมา

“เขาบอกว่าจะเอาที่นอนไปส่งให้ภายในวันนี้น่ะ”

“ดีเลย”

ฉันกำลังสงสัยอยู่พอดีเลยว่า ที่นอนใหญ่แบบนั้นเราจะขนกลับได้ยังไง ดีจังที่พวกเขามีบริการขนส่งให้

ขณะที่ฉันโล่งใจ ตำรวจชายวัยกลางคนก็ใช้นิ้วชี้ไปข้างนอกร้าน

“ในเมื่อเสร็จแล้ว ฉันจะส่งพวกเธอกลับบ้านเอง”

“โอเค…”

พวกเรากำลังโดนตำรวจคุ้มกันกลับบ้านเหรอ?

บางทีพวกเขาคงแค่เป็นห่วงพวกเราที่ดูเหมือนเด็กละมั้ง

มนุษย์สัตว์มีโอกาศถูกลักพาตัวสูง เนื่องจากหายาก

พวกเราเดินตามเจ้าหน้าที่ออกไปจากร้าน

แต่พอคิดว่าจะได้กลับบ้านอย่างปลอดภัยแล้ว ตำรวจที่จะไปส่งเราก็เคาะกระจกหลังของรถตำรวจ

“อยากมานั่งตรงนี้ไหม?”

“เอ๋…?”

“นั่งรถไปสบายกว่านะ”

ไม่นะ

นี่มันการจับกุมชัด ๆ เลย

ทุกอย่างเป็นแผนหลอกที่จะจับฉันอย่างงั้นเหรอ?

ฉันยืนตัวแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น มองรถตำรวจอย่างไร้สติ

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

‘อยากเจอคยออุลเร็ว ๆ จัง’

หลังจากทำธุระข้างนอกเสร็จ ยอรึมก็รีบกลับไปที่กิลด์อย่างตื่นเต้น ด้วยความรู้สึกที่อยากเจอคยออุลที่น่ารักและมนุษย์สัตว์คนอื่น ๆ

แน่นอนว่า หนึ่งในนั้นอายุมากกว่าเธออยู่หลายปี

‘แต่ทำไมโซเฟียถึงได้ดูเหมือนเด็กล่ะ?’

หรือว่าเป็นความเฉพาะตัวของมนุษย์สัตว์?

ขณะที่ยอรึมกำลังเดินพลางคิดเรื่องนี้ เธอก็ได้ยินเสียงดัง ‘ตุ้บ’

“ฮืม?”

ยอรุมหันไปทางเสียงนั้นโดยอัตโนมัติ จากนั้นดวงตาของเธอก็เบิกกว้างด้วยความตกใจ

ที่เสียงนั้น มีคยออุลที่กำลังเคาะกระจกรถด้วยกำปั้นเล็ก ๆ ของเธอ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยน้ำตาที่กำลังจะไหลริน

“คยออุล?”

ทำไมคยออุลถึงอยู่ในรถตำรวจ แถมยังทำหน้าจะร้องไห้แบบนั้นอีก?

ขณะที่ยอรึมกระพริบตาด้วยความสับสน จ้องมองคยออุลที่นั่งอยู่เบาะหลังโดยไม่เข้าใจอะไร ไฟจราจรบนถนนก็เปลี่ยนเป็นสีเขียว

วรูม—

เสียงเครื่องยนต์เบา ๆ ดังขึ้น ก่อนที่รถตำรวจที่พาคยออุลจะเริ่มเคลื่อนตัวออกไป

ในขณะเดียวกัน คยออุล มนุษย์สัตว์สายพันธุ์แมว อ้าปากกว้างจนเผยให้เห็นเขี้ยวแหลมของเธอ

เสียงของเธอเหมือนลูกแมวที่กำลังร้องหาแม่

“คยออุล…?”

ยอรึมทำได้แค่มองดูรถตำรวจแล่นออกไปอย่างช่วยอะไรไม่ได้ มันค่อย ๆ เคลื่อนห่างออกไป ก่อนจะเลี้ยวเข้าไปในซอยและหายลับไป

คยออุลและยอรึมก็ทำได้เพียงจ้องตากันโดยไม่มีคำพูดใด ๆ จนกระทั้งคู่ลับสายตากันไป