ก่อนที่โซเฟียจะเตรียมตัวเสร็จแล้วกลับมา ฉันพาเลวีนัสเข้าไปในส่วนลึกของสวนสาธารณะ

ตามกฎแล้ว สวนสาธารณะเป็นเขตห้ามดื่มแอลกอฮอล์ ยกเว้นเพียงจุดเดียวเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้ดื่มได้

ในป่าที่ลึกเข้าจนปลอดสายตาคน เป็นสถานที่ที่เหมาะสำหรับเก็บขวดเปล่ามาก

“เอาขวดพวกนี้ไปขายแล้วจะได้เงินจริง ๆ งั้นเหรอ?!”

เลวีนัสหยิบขวดเบียร์เปล่าขึ้นมา พลางขมวดคิ้วเมื่อได้กลิ่นของแอลกอฮอล์ที่ยังคงหลงเหลืออยู่

“ขวดเหล่านี้จะกลายเป็นเงินได้ยังไง?”

ฉันอธิบาย

“ถ้าเราเอาขวดเหล่านี้ไปที่ร้านสะดวกซื้อ พวกเขาก็จะให้เงินเราเป็นการแลกเปลี่ยน”

“ร้านสะดวกซื้อ! เลวีนัสรู้จัก! นั่นเป็นที่ของคนรวยเท่านั้น!”

เลวีนัสที่ตื่นเต้นสุดขีด วิ่งพุ่งไปทางร้านสะดวกซื้อด้วยความเร็วที่น่าทึ่ง ซึ่งคงเป็นเพราะสายเลือดของกระต่ายมีเขา

‘แต่ปลอกคอของเลวีนัสจะไม่เป็นไรใช่ไหม’

มันไม่ได้รัเบิดจริง ๆ แต่ถ้าหากเธอไปไกลเกินไป มันก็จะเริ่มส่งเสียงเตือน

ฉันมองไปทางร้านสะดวกซื้อด้วยความกังวล ไม่นานก็เห็นเลวีนัสวิ่งกลับมาหาฉัน

“เงิน…! เงินละ…!”

เธอร้องอย่างดีใจ ก่อนจะแบมือออก เผยให้เห็นธนบัตรหนึ่งร้อยวอนและเหรียญสิบวอนสองเหรียญ

“เธอขายไปแล้วเหรอ?”

“ใช่! นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เลวีนัสหาเงินได้เยอะขนาดนี้เลย! แต่ทำไมพวกเขาถึงให้เงินแลกกับขวดล่ะ?”

เธอดีใจจนกระโดดโลดเต้นไปมา

มันทำให้ฉันนึกถึงตอนที่ฉันขายขวดเป็นครั้งแรกในโลกนี้เลย ตอนนั้นฉันโล่งใจมากที่ฉันไม่อดตายแล้ว

“ขวดเปล่าสามารถทำความสะอาดแล้วนำกลับมาใช้ใหม่ได้ เพราะอย่างนั้นพวกเขาถึงให้เงินเป็นการแลกเปลี่ยน”

ฉันอธิบาย

สายตาของเธอเปลี่ยนไปมองชายคนหนึ่งที่กำลังดื่มกับเพื่อน ๆ ดูเหมือนเธอจะอยากขายขวดเพิ่ม

แต่ขวดเบียร์ในมือของชายคนนั้นยังเหลือมากกว่าครึ่ง

“เลวีนัสอยากขายขวดนั้นด้วย!”

“ขวดนั้นเราขายไม่ได้ มันยังมีเจ้าของอยู่ เราต้องรอจนกว่าพวกเขาจะทิ้งมัน”

ชายคนนั้นอาจเอาขวดไปคืนเองก็ได้

เราไม่จำเป็นต้องโลภของของคนอื่น

“งั้นเราขายขวดนั้นไม่ได้เหรอ?”

“ใช่ เราขายได้แค่ขวดที่ไม่มีเจ้าของแล้วเท่านั้น”

เลวีนัสดูผิดหวังที่ขายขวดนั้นไม่ได้ ไหล่ของเธอห่อลงเล็กน้อย

ในขณะนั้น ชายที่กำลังดื่มอยู่ก็กระดกเบียร์ลงคอรวดเดียว

อึก อึก—

ขวดที่เหลือครึ่งหนึ่งหมดลงในพริบตา

ในขณะที่ฉันเริ่มคิดว่าเขาอาจเป็นพิษสุราเฉียบพลัน เขาก็กลิ้งขวดเปล่า ๆ ไปที่พุ่มไม้ที่อยู่ใกล้ ๆ อย่างไม่ใส่ใจ

“แค่ก แค่ก วันนี้เหล้าลื่นคอชะมัด…”

“ในเมื่อเขาทิ้งขวดแล้ว แสดงว่าใครก็หยิบได้ใช่ไหม?”

เพื่อนของเขาที่ดื่มจนหมดขวดก็กลิ้งขวดไปที่พุ่มไม้เช่นเดียวกัน

ก่อนที่ขวดจะหยุดกลิ้ง เลวีนัสก็พุ่งเข้าไปและคว้าขวดขึ้นมา

“ขวด! เลวีนัสเจอสองขวด!”

“อะ ใช่ เธอโชคดีนะ”

เดี๋ยวนะ เมื่อกี้มีอะไรแปลก ๆ หรือเปล่า?

ขณะที่ฉันมองชายพวกนั้นด้วยความสงสัย โซเฟียก็เดินเข้ามาหาพวกเราพร้อมใช้ไม้เท้าค้ำ

“พวกเจ้าอยู่นี่เอง กลับกันได้แล้ว”

“อืม…”

ฉันตอบก่อนจะหันไปมองเลวีนัส คิดว่าควรทำยังไงกับเธอดี

แต่ก่อนที่ฉันจะพูดอะไร เลวีนัสก็เอ่ยขึ้นก่อน

“เลวีนัสอยากเก็บขวดเพิ่ม! เลวีนัสเลยมีเรื่องอยากขอ!”

“ขอ?”

“ใช่! ในสวนมีขวดน้อยเกินไป! เลวีนัสอยากเก็บขวดข้างนอกด้วย!”

“อ๋อ…”

เธอคงขอให้ปลดปลอกคอ เพื่อจะได้ออกไปเก็บขวดข้างนอก

เพราะฉันทำเองไม่ได้ ฉันจึงหันไปมองโซเฟีย

“กลับมาให้ทันวันนี้ก็แล้วกัน”

“เย้!”

เลวีนัสกระโดดโลดเต้นเหมือนกระต่ายมีเขาก่อนจะวิ่งจากไป

พอคิดว่าฉันได้ช่วยให้ชีวิตเธอดีขึ้น ก็รู้สึกไม่แย่เท่าไหร่

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

เลวีนัสที่ออกจากสวนมา เริ่มเดินไปทั่วเมืองเพื่อเก็บขวด

เธอใช้ประสาทรับกลิ่นอันเฉียบคมของมนุษย์สัตว์ ตามหากลิ่นแอลกอฮอล์อย่างขยันขันแข็ง

เธอหยิบขวดทีละใบ ทีละใบ เริ่มเรียนรู้ความสนุกของการหาเงิน

ในที่สุด เธอก็มาถึงถังขยะทรงกระบอก

“ขวด!”

การคุ้ยหาในถังขยะสกปรกไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเธอ เพราะเธอไม่เคยถูกสอนเรื่องความสะอาด

“วันนี้ เลวีนัสจะขายขวดให้ได้สิบใบ”

เธอฮัมเพลงที่ไม่รู้จัก พลางดันร่างส่วนบนลงไปในถังขยะที่สูงถึงระดับอก

“เหนียวหนึบเลย!”

แถมถังขยะก็ใหญ่มากอีกด้วย

พอเลวีนัสมุดลงไปมากขึ้น เท้าของเธอก็ลอยขึ้นจากพื้น

ในตอนนั้นเอง ก็มีใครบางคนสะกิดเท้าของเลวีนัส

“นี่ หนู…?”

“หืม?”

เลวีนัสแกว่งเท้าที่ลอยอยู่ไปมา

ตึก ตึก ตึก!

เพราะมองไม่เห็น เธอจึงเตะโดนใครบางคนเข้า

“รอแป๊บนะ เดี๋ยวฉันช่วยดึงออกมา…”

คนแปลกหน้าจับข้อเท้าทั้งสองข้างของเลวีนัสแล้วดึงเธอออกมา ทำให้เธอได้เห็นว่าใครเป็นคนเรียกเธอ

เป็นชายหญิงคู่หนึ่งในเครื่องแบบสีน้ำเงิน

เลวีนัสที่เพิ่งรู้ถึงการมีอยู่ของตำรวจไม่นาน จึงจำได้ทันที

“ล-เลวีนัสไม่ได้ทำอะไรผิดจนต้องโดนจับนะ…”

“เราไม่ได้จะจับเธอหรอก เราแค่สงสัยว่าทำไมหนูถึงมาคุ้ยถังขยะ”

เด็กในเสื้อผ้าสกปรกที่กำลังคุ้ยถังขยะเป็นภาพที่ตำรวจมองข้ามไม่ได้

“เลวีนัสกำลังเก็บขวดไปขาย!”

“ขวด?”

“ใช่! เลวีนัสจะเก็บขวด แล้วกลายเป็นคนที่รวยที่สุดในโลก!”

พูดจบ เลวีนัสก็พยายามมุดกลับเข้าไปในถังขยะ แต่ตำรวจทั้งสองก็รีบหยุดเธอไว้

“นี่ หนูมีผู้ปกครองหรือใครดูแลไหม?”

“ผู้ปกครอง? ผู้ปกครองคืออะไร?”

“ผู้ปกครองก็คือคนที่อยู่กับหนูไง”

คนที่อยู่ด้วยกัน…

เลวีนัสนึกถึงคนจากหมู่บ้านมนุษย์สัตว์ของเธอ แล้วส่ายหัว

ตอนนี้เธอไม่ได้อยู่กับพวกเขาแล้ว

“เลวีนัสอยู่กับราชา!”

“ราชา?”

“ใช่! ราชาคือราชาของทุกคน! ราชาเป็นบุคคลที่สำคัญมาก แต่ว่าเลวีนัสไม่ได้อยู่ฝ่ายเดียวกับเธอ!”

“เหมือนกับบอสของเหล่าคนเร่ร่อนที่ควบคุมคนเร่ร่อนสินะ?”

แต่ว่า ในเมืองนี้มีคนเร่ร่อนด้วยเหรอ?

ตำรวจทั้งสองคนหันหน้ามามองกันด้วยความงุนงง

“ใช่ แม้แต่ฉลามน่ากลัวที่ถือไม้เท้ายังฟังคำพูดของราขา ราชาเป็นสัตว์ร้ายที่น่าเกรงขาม!”

ฉลามน่ากลัวที่ถือไม้เท้า กับราชาที่ไม่ได้อยู่ฝ่ายเดียวกัน

ตำรวจทั้งสองคนกำลังคิดว่านี่เป็นแค่คำเปรียบเทียบที่เด็กคิดขึ้นมา

“แล้วฉลามน่ากลัวกับราชาได้รังแกหนูหรือเปล่า?”

“อืม…ฉลามมีนิดหน่อย แต่ราชาไม่เคยเลย”

“จริงเหรอ? แสดงว่าราชาเป็นคนดีใช่ไหม?”

คนดี

เลวีนัสพยักหน้ารัว ๆ เมื่อนึกถึงราชาที่กำลังไปซื้อที่นอน

เลวีนัสวางแผนว่าจะนอนกับราชาต่อไป แม้จะได้เตียงใหม่ก็ตาม

“ราชาใจดีมาก! เวลานอนราชาก็กอดเลวีนัสด้วย! นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เลวีนัสเคยกอดใครสักคน!”

“จริงเหรอ…?”

“ใช่… แต่บางครั้ง เลวีนัสก็นอนถูกฉลามกอด…”

เตียงมันเล็ก ก็เลยไม่มีทางเลือก

เฮ้อ

เลวีนัสถอนหายใจลึก ๆ

“รุ่นพี่ หรือว่านี่มัน…?”

“อืม…”

ตำรวจทั้งสองกลืนน้ำลายด้วยความกังวล

มันอาจฟังดูอบอุ่น แต่จากมุมมองของตำรวจแล้ว มันไม่ใช่เรื่องปกติ

“เลวีนัส ฉลามกับราชาเป็นผู้ใหญ่ใช่ไหม?”

“ใช่ ฉลามเป็นผู้ใหญ่ ส่วนราชา… ก็น่าจะเป็นผู้ใหญ่?”

พอมาคิดดูแล้ว เธอก็ไม่รู้ว่าอายุของพวกเขาเท่าไหร่

เลวีนัสเอียงคอด้วยความสงสัย

“งั้นหนูมีความสัมพันธ์อะไรกับฉลามและราชาหรือเปล่า?”

“ไม่นะ พวกเขาไม่ใช่ครอบครัวของเลวีนัส”

“โอ้…”

ผู้ใหญ่ที่นอนกับเด็กที่ไม่มีความเกี่ยวข้องทางสายเลือด

ด้วยสัญชาตญาณของตำรวจ พวกเขารับรู้ได้ทันทีถึงกลิ่นอายของอาชญากรรมที่เลวร้าย

“ฉลามกับราชาเคยแตะต้องหนูในทางที่ไม่เหมาะสมหรือเปล่า…?”

“พอเถอะ เจ้าหน้าที่คิม”

“อะไรนะคะ?”

“หยุดถามเด็กเถอะ ไปตรวจสอบโดยตรงเลยดีกว่า”

อ่า

เขากังวลว่าเด็กจะมีบาดแผลทางใจงั้นเหรอ?

ผู้หญิงที่มีชื่อว่าเจ้าหน้าที่คิมพยักหน้า

“เลวีนัส หนูรู้ไหมว่าตอนนี้ราชากับฉลามน่ากลัวอยู่ที่ไหน?”

“รู้! พวกเขาไปซื้อที่นอนที่ร้านเฟอร์นิเจอร์แถวนี้!”

ใกล้ ๆ นี้มีร้านเฟอร์นิเจอร์อยู่แค่ร้านเดียว

นักสืบชเวซุนชอลใช้วิทยุสื่อสารติดต่อกับลูกน้องที่อยู่ใกล้ ๆ ร้านเฟอร์นิเจอร์

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

ฉันกำลังดูที่นอนอยู่กับโซเฟีย

ขณะที่เรากดที่นอนลงเพื่อลองดูความนุ่ม ชายในชุดตำรวจคนหนึ่งก็เดินเข้ามาหาเรา

“ฉลามที่ถือไม้เท้า… กับราชาสัตว์ร้าย…?”

“ฮืม…?”

ชายในชุดตำรวจจ้องสำรวจโซเฟียกับฉัน

เขาสำรวจเราอยู่หลายครั้งก่อนจะหยิบวิทยุสื่อสารที่ติดอยู่บนอกเสื้อขึ้นมา

“รุ่นพี่ ผมคิดว่าผมเจอฉลามกับสัตว์ร้ายแล้ว…?”

—เร็วขนาดนั้นเลย? แน่ใจนะ?

“ครับ เป็นฉลามแน่นอนครับ ส่วนสัตว์ร้าย… ผมไม่แน่ใจ แต่ดูเหมือนจะใช่”

ฉลามต้องหมายถึงโซเฟีย ส่วนสัตว์ร้าย… คงหมายถึงฉันที่ดูเหมือนพวกแมว

ฉันรู้สึกสับสนและขยับเข้าไปใกล้โซเฟียโดยไม่รู้ตัว

—พูดเรื่องอะไรของนายกัน?

“เดี๋ยวเห็นก็คงเข้าใจเองครับ แต่พวกเธอเป็นฉลามกับสัตว์ร้ายจริง ๆ เหรอครับ…?”

—โอเค ฉันใกล้จะถึงแล้ว รอแปปหนึ่ง

“ครับ ได้ครับ”

แกร๊ก

ชายคนนั้นวางวิทยุสื่อสารลงและโน้มตัวลงมาหาฉันกัลโซเฟีย โชคดีที่เขาดูไม่ได้มีท่าทีคุกคาม

“เด็ก ๆ …?”

“อืม…?”

“รออยู่ตรงนี้สักครู่ได้ไหม?”

“ทำไมเหรอ เกิดอะไรขึ้น?”

มีอะไรเกิดขึ้นงั้นเหรอ?

ฉันอดรู้สึกตึงเครียดไม่ได้

“พวกเราแค่อยากสอบสวนอะไรนิดหน่อย”

“สอบสวน?”

“คยออุล รอก่อนเถอะ”

“ก-ก็ได้…”

พวกเขากำลังสอบสวนเรื่องอะไรกันแน่?

โซเฟียกับฉันยืนรออยู่ตรงนั้น โดยยังไม่ได้ซื้อฟูก

ประมาณห้านาทีต่อมา เจ้าหน้าที่ตำรวจสองคนก็เดินเข้ามาในร้านเฟอร์นิเจอร์

“ฉลามกับ… สัตว์ร้าย…?”

เจ้าหน้าที่ชายวัยกลางคนเบิกตากว้างขณะมองฉันกับโซเฟีย ส่วนเจ้าหน้าที่หญิงที่อายุน้อยกว่าถึงกับอ้าปากค้าง ก่อนจะหลับตาแน่น

พวกเขาเป็นอะไรของเขาน่ะ?

ขณะที่ฉันพยายามจับสังเกตปฏิกิริยาของพวกเขาด้วยความสับสน จู่ ๆ ร่างเล็ก ๆ ที่ซ่อนอยู่ด้านหลังของเจ้าหน้าที่ทั้งสองก็พุ่งออกมา

“เลวีนัสมาแล้ว!”

พอเห็นเลวีนัสที่ดูไร้เดียงสาอย่างมีความสุข ฉันก็อดคิดไม่ได้ว่า หรือว่าเธอจะเป็นคนแจ้งตำรวจเรื่องของฉันกับโซเฟีย?