หรือว่าความสามารถในการเร่งการเจริญเติบโตของพืชของเลวีนัสกำลังสะกดจิตฉันอยู่?

ตลอดหลายวันที่ผ่านมา ฉันปลูกพืชไปทั่วทั้งสวนอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

พืชที่งอกขึ้นมาทันทีที่ปลูกทำให้ฉันรู้สึกสนุกเหมือนกำลังเล่นเกม

เมื่อเป็นแบบนี้แล้ว ฉันก็ตัดสินใจเปลี่ยนสวนสาธารณะให้กลายเป็นฟาร์ม

แม้งานจะหนัก แต่ความรู้สึกภาคภูมิใจก็ท่วมท้นจนฉันลืมความเหนื่อยล้าไปหมด และตั้งสมาธิกับการปลูกพืช

“…คยออุล พักหน่อยไหม?”

“ขออีกต้นเดียว…”

“ถ้ายังฝืนต่อไป เจ้าได้เป็นลมแน่ เด็กน้อย”

“เอ่อ…ฉันยังไหวอยู่”

ฉันยังมีเมล็ดพืชเหลือให้ปลูกอีกเยอะเลย

ตอนนี้ฉันยังหยุดไม่ได้

เหมือนพวกติดเกมที่บอกว่าอีกตาเดียว ฉันหยิบอุปกรณ์ทำสวนขึ้นมาแล้วมุ่งหน้าไปยังที่ว่างอีกจุด

“อา…”

หรือว่างานที่ทำมาตลอดหลายชั่วโมงกำลังเล่นงานฉัน?

ทันใดนั้น ขาของฉันก็สั่นและไร้เรี่ยวแรง

สายตาของฉันเริ่มพร่ามัว โลกที่ฉันเห็นเริ่มหมุนและเหมือนจะล้มลงทุกเมื่อ

‘อะไรน่ะ?’

ทำไมฉันถึงรู้สึกแบบนี้?

ขณะที่ฉันกำลังครุ่นคิด ร่างกายของฉันที่เสียการทรงตัวก็เริ่มล้มลงสู่พื้น

ตุบ-!

หน้าของฉันปักลงไปในดินสีน้ำตาลเข้ม

ฉันพยายามสูดลมหายใจ พลางใช้แขนยันตัวขึ้นจากพื้น แต่แขนกลับอ่อนแรงจนสั่นไปหมด

เมื่อทำอะไรไม่ได้ ฉันก็เลยได้แค่หันหน้าไปทางด้านข้าง

หันไปยังที่ที่โซเฟียอยู่

“โซเฟีย ฉันขยับตัวไม่ได้”

“โอ้ เจ้าจอมมุทะลุ หลังจากทำงานหนักขนาดนั้น เจ้ายังคิดว่าร่างกายจะยังไหวอีกเหรอ…”

“เอ่อ คือ…”

บางทีฉันอาจจะเพลิดเพลินกับการทำงานจนเกินไป เหมือนกับการเล่นเกม

ฉันมารู้ตัวอีกทีก็สายไปเสียแล้ว ความเหนื่อยล้าสะสมจนถึงขีดจำกัด

“มุฮาฮ่า! เลวีนัสโค่นราชาได้แล้ว!”

ดึ๋ง ดึ๋ง

เลวีนัสกระโดดดึ๋ง ๆ เหมือนกระต่าย วิ่งไปทางขอบสวนสาธารณะ

ดูเหมือนว่าเธอจะพยายามหนีออกจากสวนสาธารณะ แต่พอเสียงสัญญาณเตือนจากปลอกคอดังขึ้น เธอก็รีบวิ่งกลับเข้าไปในบ้านคอนเทนเนอร์

ต่างจากฉัน เธอเป็นเด็กที่กระฉับกระเฉงจริง ๆ

“…เห็นเด็กเป็นเด็กแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน”

โซเฟียเหลือบมองเลวีนัส ก่อนจะหันสายตามาทางฉัน

สีหน้าของเธอดูเหมือนมีอะไรอยากพูด แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะเงียบ

“ฉ-ฉันขอโทษ ฉันมัวแต่เพลินเลยไม่รู้ตัวว่าฝืนเกินไป”

“…ไม่เป็นไร เด็ก ๆ ก็มักจะขยับตัวโดยไม่รู้ว่าตัวเองเหนื่อย”

“อืม… นั่นสินะ…”

เธอคงหมายถึงร่างกายที่เด็กลงของฉัน

บางทีอย่างที่เธอว่า ร่างกายที่เด็กกว่าก็อาจรับรู้ความเหนื่อยล้าได้ช้ากว่า

แต่ก่อน ฉันจะรู้ตัวก่อนที่จะหมดแรงและล้มลง

“ตอนฉันเด็ก ๆ ข้าก็เคยเล่นจนเป็นลมไปเลยเหมือนกัน”

“อะ…อย่างนั้นเหรอ?”

“ใช่ แต่เจ้าเป็นลมเพราะทำงานหนัก ไม่ใช่เพราะเล่น…”

เป็นลมเพราะเล่นหรือทำงานหนัก มันก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอ?

ฉันเอียงคอครุ่นคิด ขณะที่โซเฟียช่วยพยุงฉันให้ลุกขึ้น

“โซเฟีย วันนี้ทำไมคนถึงน้อยจัง?”

“ทุกคนไปบุกดันเจี้ยนระดับ 7 กัน เอนเซียกับอาร์โก้ก็ไปด้วย เพื่อหวังจะได้ส่วนแบ่งน่ะ”

“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง…”

ดันเจี้ยนระดับ 7 สินะ

พวกเขากำลังคิดจะจับมังกรหรืออะไรทำนองนั้นหรือเปล่า?

ฉันอดกังวลไม่ได้ เมื่อคิดถึงตอนที่สมาชิกกิลด์เคยลำบากในดันเจี้ยนระดับ 5

โซเฟียสังเกตเห็นสีหน้าของฉันแล้วตบหลังเบา ๆ อย่างปลอบโยน

“ไม่ต้องกังวลมากหรอก กิลด์มาสเตอร์เองก็ไปด้วย”

“กิลด์มาสเตอร์เหรอ?”

“ใช่ หมอนั่นเป็นปีศาจชัด ๆ น่าจะลุยดันเจี้ยนระดับ 7 ได้คนเดียวเลยด้วยซ้ำ”

“ว้าว…”

กิลด์มาสเตอร์ยอมยองแข็งแกร่งขนาดนั้นเลยเหรอ

ขณะที่ฉันเหม่อมองไปยังชั้นบนสุดของอาคารที่หัวหน้ากิลด์อาจอยู่ โซเฟียก็ผลักฉันเบา ๆ ให้เดินต่อ

“วันนี้พักเถอะ ดูเหมือนเจ้าจะเหนื่อยมากแล้ว”

“โอเค…”

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

มังกรขนาดมหึมาเทียบเท่าภูเขาล้มลงพร้อมเสียงกระแทกดังสนั่น

ยอรึมหอบหายใจแรง หลบอยู่ในเงาของซากมังกรที่ล้มลง

“ฮ่า…”

เธอรู้สึกเหมือนจะล้มลงได้ทุกเมื่อ

ยอรึมยันตัวเองไว้โดยใช้ดาบปักลงกับพื้น

“ยอรึม”

ตึก ตึก—

มีใครบางคนแตะไหล่ของยอรึม

แค่แรงสัมผัสเล็กน้อย ร่างของเธอก็ล้มเอียงไปด้านข้าง

“อึก”

“อ๊ะ ขอโทษที”

“ไม่เป็นไร ฉันแค่เหนื่อย”

ยอรึมนอนราบไปกับพื้นดินที่เต็มไปด้วยเถ้าถ่าน ก่อนจะเงยหน้ามองคนที่แตะไหล่เธอ

เขาคือฮันซองอู สมาชิกทีมที่สามของหน่วยจู่โจมดันเจี้ยนแบล็กดราก้อน

“ฉันอยากจะขอบคุณเธอ”

“ขอบคุณฉันเหรอ?”

พวกเราทุกคนร่วมกันสู้และล้มแบล็กดราก้อนได้

มีอะไรให้ต้องขอบคุณกันล่ะ?

ยอรึมยักไหล่อย่างงุนงง

“ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะได้เข้าดันเจี้ยนแบล็กดราก้อน มันเป็นเพราะชาดอกแดนดิไลออนล้วน ๆ เลย แน่นอนว่าการสนับสนุนจากแนวหลังก็สำคัญเหมือนกัน”

“อ้อ… นั่นสินะ”

เงื่อนไขขั้นต่ำในการเข้าสู่ดันเจี้ยนแบล็กดราก้อนคือการมีความต้านทานเวทมนตร์

เพราะต้องใช้มานาห่อหุ้มร่างกายเพื่อป้องกันเวทมนตร์ ดังนั้นคนที่มีมานาสูงเท่านั้นถึงจะเข้าไปได้

สำหรับฮันซองอู ซึ่งแม้จะใช้สารกระตุ้นทุกอย่างแล้วก็ยังคงขาดมานาอีกเล็กน้อย การได้รับพลังเสริมจากชาดอกแดนดิไลออนคงเป็นตัวช่วยที่ดีมาก

“ขายชาที่ช่วยเพิ่มพลังได้ขนาดนี้ในราคาแค่แสนวอนมันโอเคจริง ๆ เหรอ?”

“ใช่ คยออุลอยากขายให้ถูกที่สุดเท่าที่จะทำได้”

คยออุล

ฉันเคยเจอเธอครั้งหนึ่งในดันเจี้ยนสำหรับมือใหม่

ฮันซองอูลูบคอตัวเองโดยไม่รู้ตัว

เป็นเพราะรู้สึกผิดที่เคยเมินเฉยต่อเด็กที่ต้องการความช่วยเหลือ

“ช่วงนี้เด็กคนนั้นทำอะไรเหรอ? ฉันเห็นว่ามีบ้านตู้คอนเทนเนอร์ด้วย”

“ค่อย ๆ …เรียนรู้เกี่ยวกับโลกใบนี้น่ะ”

เธอกำลังดีขึ้นทีละนิด

ยอรึมกลืนคำพูดที่เกือบหลุดออกมาไปพร้อมกับถอนหายใจ

‘คิดถึงคยออุลจัง’

ตอนนี้คยออุลจะกำลังทำอะไรอยู่นะ?

ฉันไม่ได้คุยกับเธอเลย เพราะเธอจดจ่ออยู่กับงานในฟาร์ม

เธอคงไม่ทำงานจนล้มไปอีกหรอกใช่ไหม?

ในเมื่อเราสัญญากันไว้แล้วนี่?

ด้วยความคิดเหล่านี้ ยอรึมลุกขึ้นยืน

เธอตั้งใจจะจัดการซากมังกรให้เรียบร้อย แล้วรีบกลับบ้านให้เร็วที่สุด

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

เช้าวันรุ่งขึ้น ฉันตื่นก่อนรุ่งสาง เร็วกว่าทุกคน

“อึก…”

มีอะไรบางอย่างนอนทับฉันอยู่

ฉันขยี้ตาแล้วก้มลงมอง ก็เห็นเลวีนัสนอนแผ่อยู่บนท้องของฉัน

เท้าของเธอที่เหยียดออกไปกำลังดันแก้มของโซเฟียอยู่

‘แย่แล้วสิ’

เป็นนิสัยการนอนที่ยุ่งยากจริง ๆ เลย

ฉันขยับตัวเลวีนัสให้อยู่ในท่าที่เหมาะสม แล้วค่อย ๆ ก้าวเท้าออกจากบ้านตู้คอนเทนเนอร์

“อึก…”

บางทีอาจเป็นเพราะฉันโหมงานหนักเกินไปในช่วงหลายวันที่ผ่านมา

ร่างกายของฉันปวดระบมไปหมด และขยับได้ลำบาก

แม้จะอยู่ในร่างเด็กที่มีความอึดและฟื้นตัวเร็ว แต่ดูเหมือนฉันจะฝืนเกินไปจริง ๆ

เอาเถอะ ถึงอย่างนั้นมันก็สนุกดี

ฉันไม่ได้รู้สึกเสียใจเลย

‘ไปดูต้นกะหล่ำปลีหน่อยดีไหมนะ?’

ฉันปลูกมันไว้ข้าง ๆ ต้นอาซาเลีย

ฉันลากร่างที่เหนื่อยล้าไปตรวจดูต้นกะหล่ำปลี

“กะหล่ำปลีของฉัน…?”

เมื่อฉันไปถึงแปลง กะหล่ำปลีก็ไม่เหลือสักต้น

“กะหล่ำปลี?”

กะหล่ำปลีของฉันหายไปไหนหมด?

ฉันรีบวิ่งไปที่แปลงผักกาดหอม แต่ก็ไม่พบร่องรอยของมันเลย

“ผักกาดหอมของฉัน…!”

ฉันทำงานในสวนมาเกือบสัปดาห์โดยไม่หยุดพัก

ใครกันที่ขโมยพืชผลทั้งหมดไปในชั่วข้ามคืน?

ฉันทรุดตัวลงไปข้างหลังด้วยความสิ้นหวัง

‘ฉันถูกน้ำค้างแข็งเล่นงาน…!’

ฉันนึกถึงข่าวที่เคยเห็นบนโลก

‘น้ำค้างแข็ง’ คือกลุ่มอาชญากรน่ารังเกียจที่คอยขโมยพืชผล

บางครั้งพวกเขาก็ถึงกับขโมยพืชผลที่อยู่ระหว่างการวิจัยไป

ไม่เคยคิดเลยว่าฉันจะกลายเป็นเป้าหมายของกลุ่มแบบนั้น

‘นี่เป็นอาชญากรรมที่มีการวางแผนไว้…’

พลังส่วนใหญ่ของกิลด์อยู่ในดันเจี้ยน

พวกเขสคงฉวยโอกาสที่ไม่มีคนคอยดูแลมาแอบขโมยพืชผลไป

แถมที่ที่ฉันปลูกพืชก็อยู่ลึกเข้าไปในสวนจนพ้นสายตาผู้คน

ฉันประมาทเกินไปจนคิดว่าไม่มีใครจะมาถึงที่แบบนี้เพราะสวนกว้างมาก

“อึก”

ความพยายามตลอดหลายวันที่ผ่านมาของฉันสูญเปล่า

ขณะที่ฉันนั่งซบหน้ากับมือ เสียงฝีเท้าของใครบางคนก็ดังใกล้เข้ามา

“คยออุล ทำอะไรอยู่ที่นี่?”

“…กำลังไว้ทุกข์ให้กับของที่ถูกขโมยไป”

“ขโมย?”

“ใช่ มีคนขโมยพืชผลทั้งหมดที่ฉันปลูกไป”

ฉันอยากจะร้องไห้ แต่ก็ไม่ได้ร้องจริง ๆ

มันไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันจมอยู่ในความสิ้นหวังแบบนี้

“ทำไมถึงปลูกของไว้ไกลขนาดนี้ล่ะ?”

“ใช่ ฉันไม่ได้พักเลยตลอดหลายวันเพราะมัวแต่ปลูกพืชพวกนั้น…”

“…คยออุลไม่ได้พักเลยเหรอ? อย่าบอกนะว่าคยออุลถึงกับล้มเพราะทำงานหนัก?”

“…นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญตอนนี้”

ฉันโบกมือพัลวันไปทางยอรึม

เธอดูเหมือนมีอะไรอยากจะพูดมากมาย แต่สุดท้ายก็เห็นด้วยว่าการจับขโมยสำคัญกว่า

“ก็ได้ งั้นจับขโมยก่อนแล้วค่อยว่ากัน?”

“ช-ใช่…”

เธอหมายความว่ายังไงกันแน่ที่ว่า ‘แล้วค่อยว่ากัน?’

ฉันจ้องพื้นอย่างไร้จุดหมาย

‘แต่เราจะจับขโมยยังไงดีล่ะ?’

ฉันมีประสาทรับกลิ่นที่ดี งั้นลองดมตามรอยเหมือนหมาดีไหมนะ?

ขณะกำลังคิดอย่างจริงจัง ฉันก็สังเกตเห็นรอยเท้าของใครบางคนปรากฏอยู่บนพื้น

“นี่มันรอยเท้า…?”

“หืม? โอ้ จริงด้วย?”

“ใช่”

ฉันกับยอรึมเดินตามรอยเท้าไป

รอยเท้านำพวกเราผ่านแปลงกะหล่ำปลี แปลงผักกาดหอม แปลงหัวไชเท้า และแปลงแครอท

ในที่สุด เราก็เห็นรถตู้สีดำคันหนึ่ง

“กะหล่ำปลีของฉัน…!”

ฉันเห็นพืชผลที่ถูกกองไว้เต็มเบาะหลังของรถตู้

ฉันรีบวิ่งไล่ตามรถตู้ แต่รถคันนั้นก็ออกตัวและเร่งความเร็วหนีไป