สถานที่ที่ยอรึมพาฉันไปดูคล้ายกับสนามยิงปืน

ในสนามมีนักผจญภัยมากมายที่กำลังอวดอาวุธของตัวเอง

ท่ามกลางคนเหล่านั้นก็มีเสียงปืนที่ส่งเสียงดังลั่นขึ้นมา

ปัง!

ทันทีที่เราเข้าไปในสนามยิงปืน เสียงปืนก็ดังขึ้น ทำให้หูและหางของฉันตั้งชัน

ฉันยกมือขึ้นปิดหูโดยอัตโนมัติ

“ว้าว…”

เสียงดังราวกับมีคนตะโกนใส่หูฉันโดยตรง

ทำให้หูฉันอื้อและดวงตาเบิกกว้าง

“ปืนนี่…ดังไปใช่ไหม?”

ยอรึมพูดอะไรบางอย่างกับฉัน แต่ฉันฟังไม่ออกเพราะมือยังปิดหูอยู่

เสียงปืนที่ดังต่อเนื่องเจาะทะลุเข้ามาในหูของฉัน

ฉันทำได้แค่กระพริบตา ขณะที่มือยังยกขึ้นอยู่

“……”

ยอรึมมองฉันอยู่สักครู่หนึ่งก่อนที่จะเอามือมากดบริเวณรอบหูของฉันเอาไว้เหมือนพยายามป้องกันเสียง

ฉันคิดว่าตัวเองไม่ต้องการความช่วยเหลือ ฉันเลยพยายามหลบมือของเธอ แต่ฉันก็ตกใจเมื่ออยู่ ๆ เสียงปืนกลับหายไปหมด

“ฮะ?”

ทำไมตอนที่ยอรึมกดหูฉันไว้ ฉันถึงไม่ได้ยินเสียงปืนเลย?

ฉันไม่รู้ว่าทำไม แต่โลกนี้เต็มไปด้วยมานา

มันคงเป็นเทคนิคเวทมนตร์บางอย่างแน่ ๆ

เมื่อเป็นแบบนี้ ฉันก็ตัดสินใจใช้มือของยอรึมเป็นที่ปิดหู

มันน่าอายก็จริง แต่ก็ดีกว่าทรมานกับเสียงดัง

ฉันเลิกแคร์สายตาคนอื่นไปนานแล้ว

ในขณะที่มือของยอรึมยังอยู่บนหัวของฉัน ฉันก็เดินเข้าไปหาจองยูนา ที่อยู่ใกล้ ๆ

“ยูนา!”

ยอรึมตะโกนเรียกจองยูนา

ฉันไม่ได้ยินเสียงปืน แต่ฉันกลับได้ยินเสียงของยอรึม

สำหรับคนที่เคยอยู่ในโลกที่ไม่มีเวทมนตร์ นี่เป็นเรื่องที่น่าทึ่งมาก

“เฮ้…ฮะ?”

จองยูนาโบกมือทักทายเรา

ไม่รู้ว่าได้ยังไง แต่ฉันได้ยินแต่เสียงเธอไม่มีเสียงปืนเลย

เพราะฉันกับยอรึมสัมผัสกันอยู่ เสียงนั้นเลยมาถึงละมั้ง

“อ๋อ ฉันกำลังป้องกันเสียงให้คยออุลอยู่ เพราะเธอรำคาญเสียงปืนน่ะ”

“แต่เธอแค่ใช้เวทป้องกันเสียงก็ได้นี่…”

จองยูนาที่ดูเหมือนอิจฉา แกว่งไม้กายสิทธิ์ไปในอากาศ

ทันใดนั้น บาเรียโปร่งแสงก็ลอยขึ้นมารอบตัวเรา

“นี่อะไรเหรอ?”

“มันคือเวทตัดเสียง มันจะบล็อกเสียงที่ดังเกินระดับเดซิเบลที่กำหนด”

ขณะที่ยอรึมพูด เธอก็เอามือออกจากหูของฉัน

หูของฉันดีดขึ้นมาเหมือนถูกปลดปล่อยจากแรงกด

“โอ้…”

เสียงปืนตอนนี้ฟังดูอู้อี้เหมือนอยู่ใต้น้ำ

ฉันสงสัยว่าโลกนี้มีปัญหาเรื่องร้องเรียนเสียงรบกวนระหว่างชั้นหรือเปล่า

ขณะที่ฉันกำลังจมอยู่กับความคิดไร้สาระเหล่านี้ จองยูนาก็ยื่นลูกธนูมาให้ฉัน

“คยออุล อยากลองยิงดูไหม?”

“นี่คืออะไรเหรอ?”

“มันคือลูกธนูที่ฉันทำขึ้นเอง ฉันออกแบบให้เหมาะกับการใช้ของคยออุล”

ฉันรับลูกธนูจากจองยูนา

มีเพียงแค่ส่วนสีแดงของมันเท่านั้นที่แตกต่างไปจากลูกธนูธรรมดา

“นี่ ฉันเอาธนูมาให้ด้วย”

“อ่า… ขอบคุณ”

หลังจากขึ้นลูกธนูกับคันธนู ฉันก็เงยหน้ามองยอรึม

ฉันรู้สึกสงสัย หลังจากเห็นคนอื่นใช้ปืนยิง

“ฉันลองยิงปืนได้ไหม?”

“ปืนเหรอ?”

“ใช่ ฉันคิดว่ามันอาจจะสะดวกกว่าธนูในดันเจี้ยน”

“อืม… ปืนใช้ยากกว่าธนูนะ”

ยอรึมส่ายหน้าด้วยความมั่นใจ

ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมปืนที่แค่ลั่นไกถึงใช้ยากกว่า

“ทำไมเหรอ?”

“ก็ลูกธนู คยออุลสามารถถือธนูเอาไว้ก่อนยิงได้ วิธีนั้นเป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดในการเติมมานาเข้าไป”

“อ๋อ…”

แสดงว่า การเติมมานาลงไปในกระสุนที่เป็นเครื่องกลนั้นยากสินะ

ฉันพยักหน้า ยอมรับความเข้าใจใหม่นี้

“ปืนเองก็สามารถเติมมานาลงไปได้เหมือนกัน แต่ไม่ดีเท่าลูกธนู นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้ปืนถูกใช้หลัก ๆ แค่การกวาดล้างมอนสเตอร์ระดับต่ำ ๆ หรือไม่ก็เอามาใช้เพื่อผ่อนคลายแบบนี้น่ะ”

“เข้าใจแล้ว”

ฉันเข้าใจผิด ฉันคิดว่าปืนเหนือว่าธนูมาก เนื่องจากมองในมุมมองของชาวโลกที่ไม่มีมานา

เป็นความสับสนของความรู้จากสองโลกที่แตกต่างกัน

‘ถ้างั้น แล้วระเบิดล่ะ?’

ระเบิดมีประสิทธิภาพทีผ่ด้อยกว่าเวทย์มนตร์ทั่วไปของนักเวทย์หรือเปล่า?

ขณะที่ฉันคิดเรื่องนี้อยู่ในหัว ฉันก็ยิงลูกธนูที่จองยูนาให้ไปยังเป้าหมายที่อยู่ไกลออกไป

ฟิ้ว!

อาจเป็นเพราะเวทย์ตัดเสียงของจองยูนา ลูกธนูจึงพุ่งออกไปอย่างไร้เสียงและปักเข้ากลางเป้าอย่างแม่นยำ

“ฮะ?”

พลังทำลายก็ไม่ได้ต่างไปจากลูกธนูปกติที่ฉันใช้เลย

มีความจำเป็นต้องสร้างลูกธนูแบบนี้ด้วยเหรอ?

ขณะที่ฉันกำลังมองไปที่จองยูนา จู่ ๆ ลูกธนูที่ปักอยู่กลางเป้าก็ปล่อยแสงสว่างจ้าออกมา

บูม!

เสียงของมันดังมากจนทะลุผ่านเวทย์ตัดเสียง

ฉันตกใจมากจนเผลอยกส้นเท้าขึ้นจากพื้น

“……”

เป้าถูกระบิดเป็นชิ้น ๆ พร้อม ๆ กับเป้าอื่น ๆ ที่อยู่ใกล้เคียง

“เกิดอะไรขึ้น?”

“ดูเหมือนจองยูนากำลังทดลองอะไรบางอย่างอยู่อีกแล้วน่ะสิ”

พลังของการระเบิดรุนแรงมากจนทุกคนหยุดยิงและหันมามองทางเรา

ฉันเองก็มองสองสาวด้วยดวงตาที่เบิกกว้างไม่ต่างกัน

“ไม่เลวใช่ไหม?”

“ใช่ ฉันทำกลไกป้องกันเอาไว้ด้วย คยออุลจะได้ไม่ตกอยู่ในอันตรายจากการระเบิด”

ยอรึมและจองยูนาพูดคุยกันเองอยู่สักพัก ก่อนที่ทั้งคู่จะหันมามองฉัน

“คยออุลคิดว่าไง?”

“คยออุลไม่อยากลองใช้มันในการต่อสู้จริงดูเหรอ?”

“เอ่อ…”

ใช้มันในดันเจี้ยนก็อบลินน่ะเหรอ?

ด้วยพลังขนาดนั้น หินมานาของก็อบลินจะไม่กลายเป็นผงเหรอ?

หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง ฉันก็ตอบตกลงอย่างไม่มีทางเลือก

พูดตามตรง การยิงธนูระเบิดมันค่อนข้างน่าสนใจมาก

ฉันหวังว่าเมื่อถึงตอนนั้นเวทย์ตัดเสียงจะทำงานได้อย่างสมบูรณ์

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

หลังจากที่เข้าไปในดันเจี้ยนก็อบลินกับยอรึมและจองยูนา วันนี้พวกเราก็ต้องกลับมามือเปล่า

ก็อบลินถูกทำให้หายไปอย่างไร้ร่องรอย เพราะพลังทำลายล้างของลูกธนูระเบิด

พวกก็อบลินถูกเผาจนไม่เหลือซาก แม้กระทั้งอวัยวะภายในหรือหินมานาก็ไม่เหลืออยู่เลย

“เฮ้อ…”

ฉันเดินไปที่บ้านตู้คอนเทนเนอร์อย่างรู้สึกตื่นเต้นที่ไม่เป็นมานาน

“ลูกธนูระเบิดเป็นยังไงบ้างคยออุล?”

“สนุกมากเลย”

“อืม งั้นเหรอ”

ยอรึมพูดพลางยิ้มเจื่อน ดูเหมือนจะปิดบังอะไรบางอย่าง

“ทำไมเหรอ?”

“ก็… จริง ๆ แล้ว ลูกธนูระเบิดพวกนั้นค่อนข้างแพงเลยล่ะ”

“…จริงเหรอ?”

เธอกำลังจะบอกว่าฉันต้องจ่ายเงินค่าลูกธนูพวกนั้นงั้นเหรอ?

ความตื่นเต้นที่พลุ่งพล่านอยู่ในใจเริ่มลดลงอย่างรวดเร็ว

“แน่นอนว่า ลูกธนูที่ใช้วันนี้เป็นแค่ของทดลอง เธอไม่ต้องกังวลเรื่องค่าใช้จ่ายหรอก แต่ถ้าจะทำเพิ่มในอนาคต…”

“หมายความว่าฉันต้องซื้อเองเหรอ?”

“ไม่ต้องซื้อหรอก แค่หาเศษหินมานาที่ใช้เป็นวัตถุดิบมาก็พอ”

“อืม อันนั้นฉันทำได้แน่นอน”

บางทีอาจจะพอใจกับคำตอบของฉัน รอยยิ้มเก้อเขินของยอรึมจึงค่อย ๆ หายไป

“นอกจากระเบิดแล้ว ยังสามารถทำลูกธนูที่มีพลังน้ำแข็งหรือไฟฟ้าได้ด้วยนะ พลังทำลายก็ขึ้นอยู่กับหินมานาที่ใช้”

“ว้าว…”

ลูกธนูที่ปล่อยสายฟ้าออกมาได้

แค่คิดก็รู้สึกตื่นเต้นสุด ๆ แล้ว

หินมานามีค่าก็จริง แต่ฉันสามารถหาเศษหินมานาของก็อบลินมาได้ง่าย ๆ

ดังนั้นจึงไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ

‘ยิ่งฉันแข็งแกร่งขึ้น ก็ยิ่งหาได้มากขึ้น’

เรื่องนี้ไม่ใช่การลงทุนที่สูญเปล่าแน่นอน

ฉันเดินไปที่บ้านตู้คอนเทนเนอร์ด้วยความพอใจ

ไม่รู้ทำไม ยอรึมที่เดินอยู่ข้าง ๆ ถึงดูอารมณ์ดีเหมือนกัน แถมยังยกกำปั้นขึ้นทำท่าชัยชนะอีกด้วย

‘ยอรึมเองก็ชอบลูกธนูระเบิดเหมือนกันเหรอ?’

ในขณะที่คิดแบบนั้น ฉันก็สังเกตเห็นใครบางคนกำลังย่อตัวอยู่ใกล้แปลงผัก

หูยาวตั้งชันของเธอยืนยันว่าเป็นเลวีนัส

“สวนของฉัน…!”

เธอพยายามจะทำลายสวนของฉันเพื่อแก้แค้นเรื่องเมื่อเช้างั้นเหรอ?

ฉันรีบวิ่งเข้าไปหาเธอ แต่สิ่งที่เห็นกลับทำให้ฉันประหลาดใจ

ดอกแดนดิไลออนที่ควรจะยังเป็นเมล็ดอยู่ กลับบานสะพรั่งเต็มที่แล้ว

“นี่เธอ! หายไปไหนมา ทำไมเพิ่งกลับมาตอนนี้!”

เลวีนัสที่มีคราบดินเปื้อนทั้งหน้า ลุกขึ้นยืนทันที

ดอกแดนดิไลออนที่โตเร็วผิดปกติเกี่ยวอะไรกับเธอกันแน่?

ขณะที่ฉันพยายามทำความเข้าใจ ยอรึมก็ปรบมือเบา ๆ

“นี่คือเพื่อนกระต่ายคนนั้นเหรอ? ปลอกคอสวยดีนะ!”

“อึก!”

เลวีนัสสะดุ้งและก้าวถอยหลังไป

บางทีคำชมเรื่องปลอกคอที่เต็มไปด้วยระเบิดอาจฟังดูเหมือนคำขู่สำหรับเธอ

ทั้งที่จริง ๆ แล้วมันไม่มีระเบิดจริงอยู่เลย

‘ฉันคงดูเหมือนพวกน่ากลัวแน่ ๆ เลย’

ฉันรู้สึกเข้าอกเข้าใจเธอ เมื่อนึกถึงความรู้สึกของตัวเองตอนที่เจอยอรึมครั้งแรกหลังจากเปลี่ยนแปลงร่าง

ด้วยความเข้าใจที่เพิ่มขึ้น ฉันรีบเดินเข้าไปหาเลวีนัส

“เธอทำให้ดอกแดนดิไลออนโตขึ้นเองเหรอ?”

“ใช่! เจ้าสัตว์ประหลาดฉลามโง่นั่นบอกว่าจะปล่อยฉัน ถ้าฉันช่วยทำงานบ้าน…!”

“สัตว์ประหลาดฉลาม? ปล่อยตัว…?”

ยอรึมที่ยังไม่เข้าใจสถานการณ์แสดงความงุนงงออกมา

ฉันตัดสินใจว่าจะอธิบายให้ยอรึมฟังทีหลัง แล้วเดินเข้าไปหาเลวีนัสที่ยืนเท้าเอวอย่างภาคภูมิใจ

“เธอทำให้พืชชนิดอื่นโตเร็วเหมือนดอกแดนดิไลออนได้ไหม?”

“แน่นอน! เลวีนัสมาจากเผ่ากระต่ายมีเขาผู้ยิ่งใหญ่!”

“ว้าว!”

ความสามารถในการเร่งการเติบโตของพืชเป็นพรที่คาดไม่ถึงจริง ๆ

นั่นอาจหมายความว่าฉันสามารถขยายสวนให้ปลูกพืชได้มากขึ้น

ฉันจะสามารถเก็บเกี่ยวดอกแดนดิไลออนได้มากขึ้น และลดต้นทุนของชาได้

ราคาที่ถูกลงน่าจะทำให้ยอดขายเพิ่มขึ้น

ถ้าเป็นแบบนี้ ฉันจะสามารถปลดหนี้ได้ก่อนตายไหมนะ?

ขณะที่ฉันพนมมือเข้าหากันด้วยความหวัง ยอรึมก็ถอนหายใจหนัก ๆ ออกมา

“อา…”

ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเธอถึงดูไม่พอใจขึ้นมากะทันหัน