เพื่อนที่อยู่ในที่ไกลเกินกว่าจะพบได้

ยอรึมรู้ดีว่านั่นเป็นเพียงคำเปรียบเปรย

มันต้องหมายความว่าเพื่อนคนนั้นเสียชีวิตไปแล้ว ไม่สามารถพบกันได้อีก

มันเป็นความเจ็บปวดที่หนักหนาสำหรับเด็ก แต่ก็ไม่ชวนตกใจเท่ากับตอนที่เธอได้รู้ตัวตนที่แท้จริงของคยออุลเป็นครั้งแรก

เด็กหลายคนต้องสูญเสียเพื่อนหรือครอบครัวไปตั้งแต่อายุยังน้อย

เธอคิดว่าตราบใดที่คยออุลก้าวข้ามมันไปได้ เธอก็คงจะไม่เป็นไร

แต่เธอคิดผิด

คยออุลยังไม่ได้ก้าวข้ามการสูญเสียเพื่อนไปเลย

“ฉันไม่เป็นไร สักวันฉันจะได้พบพวกเขาแน่”

ตอนแรก ยอรึมคิดว่านั่นเป็นเพียงความไร้เดียงสาของเด็กที่พูดออกมา

เป็นความเชื่อที่สวยงามว่าพวกเขากำลังรอเธออยู่บนสวรรค์ ดังนั้นจึงไม่สำคัญหากตอนนี้ยังพบกันไม่ได้

แต่ยอรึมก็ตระหนักได้ว่าเธอเข้าใจผิด เมื่อได้ยินคำพูดต่อมาของคยออุล

“ฉันพร้อมเสมอที่จะพบพวกเขา”

เธอเตรียมใจที่จะพบเพื่อนที่สามารถพบได้เพียงผ่านความตาย

เด็กคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงสงบ ราวกับว่าไม่กลัวความตายเลยแม้แต่น้อย

ราวกับว่าเธอได้ก้าวข้ามความกลัวความตายไปแล้ว

หรือเธอกำลังสื่อถึงการฆ่าตัวตาย?

หรือหมายความว่าเธอไม่สนใจว่าจะตายเมื่อไหร่?

ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน ความคิดแบบนี้ไม่ควรอยู่ในหัวของเด็กอายุแปดขวบเลย

‘หรือว่า…?’

ยอรึมเคยคิดว่าเด็กคนนี้กล้าหาญเกินวัย

หรือเป็นเพราะว่าเธอไม่แคร์แม้แต่ความตาย?

ยอรึมยกมือขึ้นปิดปากด้วยความตกใจ

‘ฉันเคยเห็นคยออุลกลัวความตาย…’

เหมือนตอนที่พวกเธอเผชิญหน้ากับก็อบลินในพื้นที่ล่ามอนสเตอร์สำหรับมือใหม่ หรือตอนที่เข้าไปในดันเจี้ยนก็อบลินเป็นครั้งแรก

คยออุลดูหวาดกลัวเป็นพิเศษ

ถ้าไม่ใช่ความกลัวความตาย แล้วเธอกลัวอะไรกันแน่?

ยอรึมตระหนักได้ทันที

คยออุลกลัวก็อบลินเป็นพิเศษ

‘เป็นไปได้ไหมที่ก็อบลินจะเป็นคนฆ่าเพื่อนของเธอ…?’

ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ความกลัวของคยออุลก็ไม่ใช่เรื่องที่อธิบายไม่ได้

ความกลัวที่ฝังลึกในจิตวิญญาณเป็นสิ่งที่ลบเลือนได้ยาก

แม้ว่าเมื่อไม่นานมานี้ ดูเหมือนว่ามันจะค่อย ๆ เลือนหายไป

คยออุลกำลังค่อย ๆ ขจัดความกลัวสุดท้ายของเธอด้วยการล่าก็อบลิน

บางทีสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดอาจเกิดขึ้นแล้ว

‘เป็นปัญหาใหญ่เลย’

ความกลัวความตายเป็นสิ่งจำเป็นเพื่อให้เราหลีกเลี่ยงมัน

แต่เธอก็ไม่สามารถผลักดันเด็กคนนี้ไปสู่ความอันตรายได้เช่นกัน

ยอรึมลูบใบหน้าด้วยมือแห้งซ้ำ ๆ พยายามตั้งสติ

นี่ไม่ใช่ปัญหาที่สามารถแก้ไขได้ในทันที

มันเป็นเรื่องที่ต้องค่อย ๆ แก้ไปด้วยกันกับทุกคน

บางทีการให้เธอมีเป้าหมายใหม่ในชีวิตอาจเป็นทางออกที่ดี

ยอรึมกัดริมฝีปาก ก่อนจะเดินตามคยออุลเข้าไปในเต็นท์

“คยออุล กำลังทำอะไรอยู่?”

“ฉันกำลังล้างใบจิงจู่ฉ่าย คุณอยากลองดื่มชาดูไหม…?”

“อื้ม พี่อยากลอง”

เธอดีใจที่ได้ยินแบบนั้นหรือเปล่านะ?

หางของคยออุลที่เคยตกลงอย่างหมดแรง เริ่มแกว่งไปมาเล็กน้อย

ยอรึมมองสีหน้าที่ดูเหมือนจะมีความสุขของคยออุล ก่อนจะเผยรอยยิ้มจาง ๆ

มันเป็นวันที่เต็มไปด้วยความปวดใจ ราวกับมีเข็มทิ่มแทง

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

มีหลายอย่างที่ต้องทำเพื่อจะขายชา

ฉันต้องจดทะเบียนธุรกิจและแจ้งการดำเนินกิจการต่อทางการท้องถิ่น ตามกฎหมายสุขาภิบาลอาหาร

แต่ทั้งหมดนี้เป็นไปไม่ได้เลยสำหรับฉัน ที่ไม่มีบัตรประชาชน

‘จบเห่แล้ว’

ขณะที่ฉันทิ้งตัวลงบนหญ้าด้วยความสิ้นหวัง ยอรึมก็เข้ามาพร้อมข้อเสนอที่ดี

นั่นก็คือการขายเครื่องดื่มของฉันในคาเฟ่ภายในอาคารกิลด์

ฉันเดินตามยอรึมไปที่คาเฟ่ แต่ความกังวลก็ยังไม่หายไป

“ขายชาที่ฉันทำในคาเฟ่ของกิลด์ได้จริง ๆ เหรอ?”

“ได้สิ เราแค่เพิ่มเมนูอีกสองสามอย่าง แถมคยออุลก็เป็นคนจัดหาวัตถุดิบเองทั้งหมดด้วย”

“ว้าว”

ฉันเคยสงสัยว่าจะขายชายังไงและที่ไหนดี

แต่ตอนนี้ ฉันกำลังจะขายมันในคาเฟ่ของอาคารกิลด์ ที่มีคนเดินผ่านไปมามากมาย

หางที่เคยตกลงอย่างหมดแรง เริ่มแกว่งไปมาเองด้วยความตื่นเต้น

“แต่มีเงื่อนไขอยู่อย่างหนึ่ง”

“เงื่อนไข…?”

“ใช่ เธอต้องทำความสะอาดวัตถุดิบให้ดีมาก ๆ เพราะมันเป็นของที่คนจะกินเข้าไป”

“ได้เลย ไม่มีปัญหา”

เมื่อล้างวัตถุดิบในน้ำบ่อ ผลของไอเทมจะชะล้างสิ่งสกปรกออกหมด

มันจะสะอาดพอที่จะกินได้เลย ดังนั้นไม่น่าจะเป็นปัญหา

“โอเค แล้วฉันอยากตั้งราคาเอง ได้ไหม?”

“ได้…!”

มันมีบัฟขยายพลังมานา

หนึ่งหมื่นวอนต่อแก้ว

ถ้าขายได้แค่วันละสิบแก้ว ฉันก็ไม่ขออะไรอีกแล้ว

ด้วยความหวังนั้น ฉันเดินเข้าไปในคาเฟ่ แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นป้ายประกาศ

───

ชาโฮมเมดพิเศษ

ชาดอกแดนดิไลออน: 100,000 วอน

เอฟเฟกต์ – ขยายพลังมานา

ชาจิงจู่ฉ่าย: 50,000 วอน

เอฟเฟกต์ – ต้านพิษ

-ชาพวกนี้เป็นชาพิเศษที่มีบัฟเสริมพลัง

-ประสิทธิภาพของบัฟขึ้นอยู่กับทักษะของผู้ดื่ม

-สามารถสะสมบัฟได้

───

“หนึ่งแสนวอน…?”

ถึงจะมีบัฟ แต่ราคานี้มันเกินไปหรือเปล่า?

มันไม่แพงเกินไปหน่อยเหรอ?

ฉันอดไม่ได้ที่จะเงยหน้ามองยอรึม

เธอยืนอยู่ข้างหลัง ฉันเลยต้องแหงนหน้าขึ้นไปมอง

“มันไม่ใช่แค่ชาธรรมดา มันมีบัฟด้วย”

“แต่ชาหนึ่งแก้วจะราคาแสนวอนได้ยังไง…?”

“จริง ๆ แล้วมันค่อนข้างถูกเลยนะ”

“ถูกงั้นเหรอ?”

หนึ่งแสนวอนต่อชาแค่หนึ่งแก้ว

ถ้าโลกไม่แตกพรุ่งนี้ ฉันไม่มีวันจ่ายราคานี้แน่นอน

ยอรึมดูเหมือนไม่รับรู้ความรู้สึกของฉันเลย แค่ยักไหล่เบา ๆ

“นี่คือราคาที่ลดลงแล้วนะ เพราะคยออุลไม่อยากให้มันแพงเกินไป”

“ราคาที่ลดแล้วคือหนึ่งแสนวอน…?”

“ใช่ บัฟของคยออุลสามารถสะสมได้”

“บัฟสะสมได้?”

หมายความว่าบัฟสามารถทับซ้อนได้สินะ?

หางของฉันขดขึ้นเป็นรูปเครื่องหมายคำถาม

“ปกติแล้วบัฟแต่ละประเภทจะใช้ได้แค่ครั้งเดียวใช่ไหม? แต่บัฟของเธอกลับสามารถสะสมได้อย่างแปลกประหลาด”

“งั้นผลลัพธ์ก็ดีกว่าใช่ไหม?”

“ใช่ นั่นแหละทำให้ราคาหนึ่งแสนวอนถือว่าถูกแล้ว”

ถ้ายอรึมพูดแบบนั้น ก็คงเป็นอย่างที่ว่า

ฉันไม่มีอะไรจะพูดเกี่ยวกับราคาอีกแล้ว

ฉันแค่หวังว่าชาจะขายดี แล้วก็กล่าวขอบคุณพนักงานคาเฟ่

“ขอบคุณที่ช่วยขายชาที่ฉันทำ”

ฉันโค้งตัวลงอย่างนอบน้อม ประสานมือไว้เหนือหน้าท้อง

ยอรึมกับพนักงานคาเฟ่หัวเราะคิกคักกับท่าทางของฉัน ดูเหมือนจะขบขันกันมาก

“ฉันก็จะฝากตัวด้วยนะ”

“โอเค…?”

พวกเขาหัวเราะกันอยู่สักพัก หลีกเลี่ยงสายตาของฉัน ขณะที่ฉันยืนงงอยู่ตรงนั้น

‘เกิดอะไรขึ้นนะ?’

มีอะไรตลกอยู่ข้างหลังฉันรึเปล่า?

ขณะที่ฉันหันไปมองด้วยความงุนงง ยอรึมก็แตะไหล่ฉันเบา ๆ

“คยออุล พี่ยังมีงานที่ต้องทำที่คาเฟ่อีกหน่อย คยออุลช่วยไปก่อนได้ไหม?”

“ไปก่อน?”

“ใช่ คยออุลยังมีอะไรต้องทำอีกเยอะไม่ใช่เหรอ?”

“ใช่ ฉันวางแผนจะปลูกดอกแดนดิไลออนในสวน”

เพื่อขายชาดอกแดนดิไลออนให้มากขึ้น ฉันต้องปลูกมันเอง

ฉันหยิบพลั่วปลูกพืชออกมาจากกระเป๋า

“จริงเหรอ? งั้นเดี๋ยวพี่ช่วยปลูกดอกแดนดิไลออนนะ?”

“ม-ไม่เป็นไร… ฉันทำเองได้…”

“โอเค”

ทั้งหมดนี้ก็เพื่อชดใช้ให้ยอรึม

ฉันไม่สามารถขอให้เธอทำงานหนักได้

“งั้นฉันไปก่อนนะ…!”

โดยกลัวว่าเธอจะตามมา ฉันจึงโบกมือลายอรึมอย่างรวดเร็ว แล้วรีบกลับไปที่บ้านตู้คอนเทนเนอร์ของฉัน

ฉันมองไปรอบ ๆ สวน แต่ก็ไม่เห็นโซเฟียอยู่ที่นั่น

“โซเฟีย?”

ปกติเธอจะรอฉันอยู่ที่บ้าน

การที่เธอไม่อยู่ทำให้ฉันรู้สึกแปลก ๆ และหนักใจ

ฉันยืนอยู่ตรงนั้น พลางคิดอะไรไปเรื่อย จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินผ่านหญ้า

ซ่า—

เป็นเสียงก้าวเล็ก ๆ คล้ายกับของโซเฟีย

ฉันหันไปด้านข้าง แล้วพบว่ากำลังสบตากับเด็กสาวคนหนึ่งที่ซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้

“ยูนิคอร์น…?”

เธอมีเขาบนหน้าผาก เล็กกว่านิ้วก้อยของฉันเสียอีก

เธอดูตกใจกับสายตาของฉัน ก่อนจะกระแอมเบา ๆ แล้วก้าวออกมาจากพุ่มไม้

“น่าประทับใจมากที่รู้ว่าเลวีนัสซ่อนอยู่…!”

“เอ่อ ก็ใช่… ฉันหูดีน่ะ…”

แต่เมื่อกี้เธอส่งเสียงดังขนาดนั้น ใครก็คงได้ยินอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?

ฉันรู้สึกว่าถ้าทักออกไปมันคงดูแปลก ๆ ก็เลยแค่พยักหน้า

“เธอไม่ใช่คนธรรมดา อย่างที่เลวีนัสได้ยินมาจริง ๆ ด้วย…!”

เด็กสาวค่อย ๆ ถอยหลังไปเล็กน้อย ขณะที่ยังคอยจับตาดูฉัน

ฉันสงสัยในท่าทีของเด็กคนนี้

“แต่เธอเป็นใครเหรอ…?”

“ก็แค่เด็กดื้อคนหนึ่ง”

คำตอบกลับไม่ได้มาจากเด็กสาว

ฉันหันไปตามเสียงนั้น แล้วก็เห็นโซเฟียยืนอยู่พร้อมกับสีหน้าบึ้งตึง

“โซเฟีย ไปไหนมาเหรอ?”

“ข้าไปซื้อเมล็ดดอกแดนดิไลออนมา”

“โอ้”

เธอคงได้ยินที่ฉันบ่นเรื่องอยากได้เมล็ดดอกแดนดิไลออน

ฉันเดินเข้าไปหาโซเฟียด้วยความดีใจ

“แต่มีบางอย่างแปลก ๆ ”

“อะไรเหรอ?”

“สำหรับคนจากฝ่ายหัวรุนแรง เธอดูไร้เดียงสา… แทบจะเหมือนเด็กเลย”

“เด็ก?”

ฉันคิดว่าเธอเป็นผู้ใหญ่ที่ดูเด็ก เหมือนกับโซเฟียซะอีก

แต่ถ้าเธออายุน้อยกว่าฉันจริง ๆ ก็ไม่มีอะไรต้องกลัว

“ฮ่า! ไร้เดียงสางั้นเหรอ? เลวีนัสคือท่านเลวีนัสผู้ยิ่งใหญ่แห่งเผ่ากระต่ายมีเขาเชียวนะ!”

“โอ้ อย่างนั้นเองเหรอ…”

บางทีเธออาจเป็นคนที่มั่นใจในตัวเองสูง

ไม่รู้จะตอบยังไง ฉันเลยล้วงมือเข้าไปในกระเป๋า

ฉันกำลังหาพวกอุปกรณ์ปลูกดอกแดนดิไลออน

“พลั่วสำหรับปลูกพืชแล้วก็… บัวรดน้ำอันเล็ก…”

ขณะที่ฉันกำลังจะหยิบอุปกรณ์ หินมานาของบอสกระต่ายมีเขาดันขวางอยู่ ฉันเลยหยิบมันออกมาก่อน

ฉันต้องเอาอุปกรณ์ออกมาก่อน แล้วค่อยเก็บทุกอย่างกลับเข้าไป

ขณะที่ฉันคิดแบบนั้น เด็กสาวก็อ้าปากค้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นหินมานา

“ฮึก…!”

“ฮืม?”

เด็กสาวชะงักแข็งทื่อราวกับกระต่ายที่เผชิญหน้ากับนักล่า ร่างของเธอสั่นเทา

เธอแปลกจริง ๆ ด้วย

ดูเหมือนจะไม่ควรไปสนใจเธอมากนัก

ฉันตัดสินใจปล่อยเธอไว้ แล้วหันไปสนใจดูแลสวนแทน