ในขณะที่นักผจญภัยพากันออกมาจากดันเจี้ยน นักข่าวและเจ้าหน้าที่ของดันเจี้ยนก็กรูกันเข้ามาหาพวกเรา

พวกเขารุมถามเราถึงเหตุผลว่าทำไมพวกเราถึงลำบากกันมากในดันเจี้ยนระดับห้าเพียงเท่านี้ และทำไมถึงมีผู้เสียชีวิต

ท่ามกลางเสียงซักถามที่วุ่นวายจนฉันมึนงง จองยูนาก็ช่วยพาฉันหนีกลับไปที่บ้านตู้คอนเทนเนอร์

“กลับมาเหรอ?”

“อืม…”

โซเฟียยืนรอฉันอยู่ที่ทางเข้าบ้านตู้คอนเทนเนอร์

แทนที่จะถามว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน เธอกลับตบไหล่ฉันเบา ๆ เป็นเชิงรับรู้ถึงความเหนื่อยล้า

“เจ้าต้องเหนื่อยมากแน่ ๆ ตอนนี้ก็พักผ่อนก่อนเถอะ”

“อืม…”

บางทีอาจเป็นเพราะฉันใช้พลังงานไปมากเกินไป

ฉันเลยรู้สึกเหนื่อยสุด ๆ ไปเลย

ฉันล้มตัวลงบนที่นอนเหมือนโดมิโนที่ล้มลง ฝังหน้าลงไปกับมัน

‘ฉันต้องฆ่ากระต่ายมีเขาไปอย่างน้อยห้าสิบตัวแน่ ๆ ’

ถ้าขายได้สักสิบตัวก็คงจะดี

เดี๋ยวนะ ฉันยังเก็บลูกธนูคืนมาไม่ครบเลยนี่นา

ฉันค่อย ๆ หลับตาลง พลางนึกย้อนถึงเหตุการณ์ในการต่อสู้และคิดว่าคงควรพักสักหน่อยตามที่โซเฟียบอก

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

แอ๊ด—

เสียงบานพับขึ้นสนิมดังขึ้นจากความมืด

เมื่อฉันค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ก็เห็นยอรึมเดินเข้ามาทางประตู

“ขอโทษนะ พี่ทำให้คยออุลตื่นหรือเปล่า?”

“ไม่เลย ฉันกำลังจะตื่นพอดี…”

ฉันขยี้ตาเบา ๆ แล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง แล้วก็เห็นว่าท้องฟ้าเริ่มตกดินแล้ว

ฉันหลับไปนานแค่ไหนกันนะ?

ขณะที่ฉันพยายามมองนาฬิกาด้วยดวงตากึ่งเปิดกึ่งปิด ยอรึมก็นั่งลงข้างที่นอนของฉัน

“เพราะคยออุลแท้ ๆ เลย พี่ถึงยังมีชีวิตอยู่”

“พวกเราทำมันด้วยกันต่างหาก”

ขณะที่พูด ฉันก็เหลือบมองที่หน้าท้องของยอรึม

ทั้งที่เธอเคยถูกกระต่ายมีเขายักษ์เสียบทะลุ แต่ตอนนี้เธอกลับเคลื่อนไหวได้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ดูเหมือนว่าฉันไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องสภาพร่างกายของเธอแล้ว

“คยออุล อยากได้อะไรไหม?”

“ของที่อยากได้?”

“อืม ครั้งนี้คยออุลมีส่วนช่วยเคลียร์ดันเจี้ยนเยอะเลย”

จริง ๆ แล้ว มันเป็นความพยายามร่วมกันของทุกคน

ฉันกลืนคำพูดที่กำลังจะหลุดออกมา เพราะความจริงแล้วฉันมีบางอย่างที่อยากรู้

“งั้น… คุณช่วยตอบคำถามฉันตรง ๆ ได้ไหม?”

“…คยออุลอยากถามเรื่องอะไรเหรอ?”

“ใช่ มีเรื่องที่ฉันจำเป็นต้องรู้”

ฉันมองไปที่ยอรึมด้วยสายตาจริงจังกว่าครั้งไหน ๆ

พอเธอรับรู้ถึงความผิดปกติในสีหน้าของฉัน รอยยิ้มของเธอก็ค่อย ๆ จางหายไป

“โอเค พี่จะตอบทุกอย่างเท่าที่รู้”

‘ทุกอย่างเท่าที่รู้’

นั่นแหละคือสิ่งที่ฉันอยากได้ยิน

“ฉันสงสัยว่าทำไมคุณถึงเปลี่ยนฉันให้กลายเป็นมนุษย์สัตว์”

“นั่นมัน…”

“คุณเลี่ยงที่จะพูดเรื่องนี้มาตลอด ตอนนี้ฉันจำเป็นต้องรู้เหตุผลนั้นแล้ว”

ยอรึมเป็นคนดีที่ยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยฉัน

แต่ความไม่ไว้วางใจก็ยังคงอยู่ เพราะเธอไม่ได้บอกฉันทุกอย่าง

ในฐานะคนที่อยากเชื่อใจเธออย่างเต็มที่ ฉันจำเป็นต้องรู้ความจริงทั้งหมด

“อืม… ถ้าคยออุลอยากรู้จริง ๆ พี่ก็จะบอก”

“ใช่ ฉันอยากรู้”

เมื่อเผชิญกับท่าทีหนักแน่นของฉัน ยอรึมก็ถอนหายใจลึก

เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะค่อย ๆ เอ่ยปากพูด

“ตอนนั้น มีแค่วิธีเดียวที่จะช่วยคยออุลได้”

“มันคืออะไร…?”

“ด้วยพรแห่งเทพอสรูร ร่างของคยออุลจะถูกสร้างใหม่ตั้งแต่ศูนย์”

พรแห่งเทพอสูร

ฉันไม่เห็นรู้มาก่อนเลยว่ามันจะเกี่ยวข้องกับเทพของมนุษย์สัตว์ด้วย

“เป็นเพราะพรแห่งเทพอสูรใช่ไหม ฉันเลยสามารถใช้มานาได้?”

“ใช่ แล้วก็เป็นเหตุผลที่ทำให้โพชั่นใช้ได้ผลกับคยออุลด้วย”

เธอทำทุกอย่างเพื่อช่วยฉัน

ฉันรู้สึกขอบคุณ แต่ความสงสัยของฉันยังไม่หายไปทั้งหมด

“แต่ทำไมคุณถึงไม่บอกฉันเรื่องนี้?”

“ก็…”

“ก็…?”

“มันเป็นไอเท็มที่แพงมาก… พี่ก็เลยคิดว่าคยออุลอาจจะรู้สึกหนักใจ…”

ไอเท็มราคาแพง

คำพูดนั้นทำให้ฉันขนลุก

“มันราคาเท่าไหร่…?”

“บางทีอาจจะดีกว่าถ้าไม่ต้องรู้…?”

จากท่าทีเลี่ยงตอบของยอรึม ฉันก็รู้ได้ทันทีว่ามันต้องเป็นจำนวนที่มหาศาล

“คุณช่วยบอกเป็นตัวเลขคร่าว ๆ ได้ไหม…?”

“คยออุลจำเป็นต้องรู้จริง ๆ เหรอ?”

“ใช่”

เมื่อฉันยืนยันอย่างหนักแน่น ยอรึมก็โน้มตัวเข้ามาใกล้แล้วกระซิบบอกราคา

มันเป็นจำนวนที่ฉันไม่มีวันใช้หนี้คืนได้ ต่อให้ทำงานไปทั้งชีวิตก็ตาม

“เอ่อ”

“เอ่อ?”

“อ๊าาาา…”

ฉันเคยมีความฝันที่งดงาม

ความฝันที่ว่าถ้าฉันขยันทำงาน ชีวิตของฉันจะดีขึ้น

ฉันคิดว่าฉันจะสามารถใช้ชีวิตเหมือนคนธรรมดาได้ในไม่ช้า มีรายได้มากขึ้น และพัฒนาทักษะได้อย่างรวดเร็ว

แต่แล้ว หนี้สินจำนวนมหาศาลก็พาฉันจมดิ่งสู่ความสิ้นหวัง

“อ๊าาา…”

ฉันถังแตกแล้ว

หนี้ที่ฉันไม่มีวันใช้คืนได้ ต่อให้ต้องทำงานเป็นทาสไปจนตาย

ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรจะเริ่มแก้ปัญหานี้จากตรงไหน

“คยออุลไม่ต้องใช้หนี้คืนก็ได้นะ ใจเย็น ๆ เถอะ โอเค?”

“ฉันทำไม่ได้…”

เป็นหนี้ก็ต้องใช้หนี้สิ

คนที่ไม่ใช้หนี้คืนก็ไม่ต่างอะไรจากสวะของสังคม

“แล้วจะทำไง? มันถูกใช้ไปแล้ว ลืม ๆ มันไปเถอะนะ ได้ไหม?”

“ไม่เป็นไร ฉันจะตั้งใจทำงานแล้วชดใช้คืนให้ได้…”

ฉันแค่ต้องการเวลาอีกสักหน่อย

ฉันประสานมือเข้าหากันเหมือนกำลังอ้อนวอน

“เฮ้อ… นี่แหละเหตุผลที่พี่ไม่อยากบอกคยออุล…”

“งั้นนี่เอง…”

ฉันเคยสงสัยว่าทำไมเธอถึงไม่บอกความจริงกับฉัน

มันไม่ใช่เพราะเจตนาร้าย แต่เป็นเพราะเธอคิดถึงฉัน

‘ฉันนี่มันแย่จริง ๆ ’

ทั้ง ๆ ที่เธอใช้เงินอย่างมหาศาลเพื่อช่วยฉัน แต่ฉันกลับสงสัยเธอ

ฉันอยากจะมุดรูหนีด้วยความอับอาย

“ฉะ-ฉันจะชดใช้เงินคืนให้แน่นอน…”

“ไม่เป็นไรจริง ๆ คยออุลไม่ต้องใช้หนี้คืนหรอก”

“ไม่เป็นไร… ฉันหาเงินได้วันละสี่หมื่นวอน…”

ฉันต้องหาเงินให้ได้วันละเท่าไหร่ ถึงจะใช้หนี้หมดก่อนตาย?

ฉันหลับตาแน่น รู้สึกสิ้นหวังขณะคำนวณตัวเลข

ต่อให้ฉันหาเงินได้มากกว่าปัจจุบันร้อยเท่า ก็ต้องใช้เวลาร้อยปีกว่าจะใช้หนี้หมด

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

เช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากตื่นนอน โซเฟียก็พบคยออุลนั่งยอง ๆ อยู่ในสวนด้วยสีหน้าหม่นหมอง

“อ๊ากกก…”

คยออุลเปล่งเสียงออกมาเบา ๆ เป็นส่วนผสมระหว่างเสียงกรีดร้องกับเสียงถอนหายใจ

ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร มันก็ดูน่าสงสาร

“คยออุล เกิดอะไรขึ้น?”

“โอ้  ไม่มีอะไร ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับฉัน…”

ไม่มีอะไรเกิดขึ้น?

ชัดเจนเลยว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น

โซเฟียมองไปรอบ ๆ เพื่อหาสาเหตุ แล้วก็สังเกตเห็นยอรึมนอนแผ่อยู่บนพื้นหญ้าด้วยสีหน้าคล้ายกัน

ยอรึมนอนแผ่ออกไปราวกับบรรลุสัจธรรมบางอย่าง

“ยอรึม”

“…คะ?”

คำตอบของเธอล่าช้าไปประมาณสามจังหวะ

เธอเหมือนถูกสาปให้เคลื่อนไหวช้า

โซเฟียรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างคยออุลกับยอรึม

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ถึงได้เป็นแบบนี้กันทั้งคู่?”

“…เมื่อคืนฉันบอกคยออุลเกี่ยวกับพรแห่งเทพอสูรค่ะ”

“พรงั้นเหรอ?”

“ใช่ คยออุลถามไม่หยุด ฉันเลยไม่มีทางเลือกนอกจากบอกไป”

แย่แล้ว

เธอควรจะเก็บเรื่องพรไว้เป็นความลับ แต่สุดท้ายก็ดันหลุดปากพูดออกไปเอง

โซเฟียพอจะเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างพวกเขาโดยไม่ต้องฟังคำอธิบายทั้งหมด

“คยออุลต้องยืนกรานจะชดใช้ค่าพรแน่ ๆ ”

“ใช่ ฉันพยายามอธิบายไปเกือบร้อยครั้งว่าไม่ต้องชดใช้ แต่เธอก็ยังยืนกรานว่าจะทำให้ได้…”

“ฮืม…”

คนปกติถ้ารู้ว่าไม่ต้องชดใช้ ก็ควรจะรู้สึกขอบคุณสิ

ทำไมเด็กคนนั้นถึงยืนกรานจะชดใช้ขนาดนั้น?

โซเฟียคิดว่าบางทีคยออุลอาจมีบาดแผลในใจที่ฝังลึกอยู่

บาดแผลที่เกี่ยวข้องกับการค้างชำระหนี้จนเกิดเหตุร้ายแรงขึ้น

‘เด็กน่าสงสาร’

ชิ

เด็กดีขนาดนี้ ทำไมถึงต้องมาเจอสถานการณ์แบบนี้กันนะ?

“ฉันนึกว่าสถานการณ์ของเราจะดีขึ้นเพราะเรื่องนี้แล้วแท้ ๆ แต่กลับวนกลับไปที่เดิม”

“ตอนนี้กลายเป็นความสัมพันธ์ระหว่างเจ้าหนี้กับลูกหนี้ไปแล้ว”

“ใช่”

แม้แต่ในมิตรภาพธรรมดา ความสัมพันธ์ก็เปลี่ยนไปทันทีเมื่อเงินเข้ามาเกี่ยวข้อง

สำหรับ ‘ความสัมพันธ์พิเศษ’ อย่างของคยออุลกับยอรึม มันต้องยุ่งยากขึ้นไปอีกแน่ ๆ

“เฮ้อ!”

ตุบ! ตุบ!

ยอรึมที่นอนแผ่อยู่บนพื้นหญ้าเลิกเก็บอาการแล้วทุบพื้นด้วยหมัดของเธอ

เธอถึงกับดึงหญ้าขึ้นมาทั้งกำด้วยความหงุดหงิด

เธอรู้สึกเสียใจที่บอกเรื่องพรออกไป คิดว่าปล่อยให้ห่างกันไปเฉย ๆ ยังจะดีกว่า

ในตอนนั้นเอง คยออุลก็ค่อย ๆ เดินเข้ามาหายอรึมด้วยก้าวเล็ก ๆ

“เอ่อ ขอโทษนะ…”

“ฮืม?”

“ฉันกำลังคิดว่า…”

“คิดว่า?”

คิดเรื่องอะไร?

หรือว่าเธอจะบอกว่าไม่สามารถชดใช้หนี้ได้?

ยอรึมลุกขึ้นจากพื้นหญ้าพร้อมแววตาที่มีความหวังเล็กน้อย

“ฉันคิดว่า บางทีฉันอาจจะควรลองขายชาดู”

“ขายชา…?”

“ใช่ คุณเคยบอกว่าชาของฉันมีผลบัฟใช่ไหม? นั่นก็เท่ากับว่าฉันสามารถหาเงินจากมันได้”

มันเป็นการพูดคุยเกี่ยวกับวิธีการชดใช้หนี้

ยอรึมอยากจะอ้อนวอนให้คยออุลไม่ต้องชดใช้เงิน แต่เพราะรู้ดีถึงความดื้อรั้นของเธอ จึงทำได้แค่พยักหน้าตอบรับ

“โอเค นั่นเป็นความคิดที่ดีเลย”

ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว เธอคิดว่าควรตั้งราคาชาที่มีบัฟของคยออุลให้สูงที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

เธอรู้สึกเหมือนเป็นเจ้าหนี้ใจเหี้ยม ที่ต้องหาทุกวิถีทางเพื่อให้ได้เงินคืน

ไม่สิ ไม่ใช่แค่รู้สึก แต่มันเป็นแบบนั้นเลยต่างหาก

ยอรึมครุ่นคิดอย่างจริงจังว่าเมื่อไหร่เวรกรรมของเธอจะหมดลงสักที