แปะ— แปะ—

ปลาแมคเคอเรลดิ้นอย่างรุนแรงในมือของฉัน

มันหลุดมือไปครั้งหนึ่ง แต่ฉันก็จับมันได้อีกครั้งกลางอากาศด้วยปฏิกิริยาตอบสนองที่ยอดเยี่ยมของฉัน

มันยังคงดิ้นต่อไป

ฉันต้องทำอะไรบางอย่างกับมัน

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ฉันก็หยิบหินใกล้ ๆ ขึ้นมาแล้วฟาดไปที่หัวของปลาแมคเคอเรล

ตุ้บ—!

ด้วยเสียงดังรุนแรง ปลาแมคเคอเรลหยุดการเคลื่อนไหว

เลือดไหลซึมออกมาจากปากที่อ้าเล็กน้อย จนย้อมเป็นสีแดง

“…ป่าเถื่อนจริง ๆ”

“อะไร?”

“ไม่มีอะไร”

โซเฟียพิงไม้เท้าของเธอแล้วกลับเข้าไปในเต็นท์

ฉันเดินตามโซเฟียไป พร้อมกับยังจับปลาแมคเคอเรลไว้อยู่

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ผู้หญิงที่แนะนำตัวเองว่าชื่อจองยูนาก็เดินตามฉันมาด้วย

–

เธอคิดจะทำอะไรถึงเดินตามฉันมา?

ระหว่างที่แอบมองเธอ ฉันก็เผลอเอาปลาแมคเคอเรลมาถูแก้มตัวเองเหมือนตุ๊กตาหมี

ความชื้นและความลื่นของมันให้ความรู้สึกแปลกประหลาด

“โอ้พระเจ้า เจ้าตัวน้อยนี่”

โซเฟียจับมือฉันแล้วดึงออก

เมื่อปลาแมคเคอเรลไหลลงไป ของเหลวที่มีกลิ่นคาวก็เปื้อนใบหน้าของฉัน

มันเป็นกลิ่นลึกลับที่กระตุ้นความอยากอาหาร

“ใครเขากอดปลาแมคเคอเรลแบบนั้นกัน?”

“ฉัน ฉันขอโทษ…”

นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ฉันได้เห็นปลาตัวใหญ่ขนาดนี้ บางทีฉันอาจจะตื่นเต้นเกินไปหน่อย

“โอ้พระเจ้า จะจัดการกับกลิ่นคาวนี้ยังไงดี”

โซเฟียหยิบกระดาษทิชชูออกมาจากที่ไหนสักแห่งและเริ่มเช็ดหน้าฉัน

ฉันอยากจะเช็ดเอง แต่เพราะมือของฉันยุ่งอยู่กับการถือปลาแมคเคอเรล ฉันจึงไม่มีทางเลือกนอกจากยืนนิ่ง

‘นี่มันแปลกจริง ๆ ’

มันก็แค่ปลาแมคเคอเรลเท่านั้นเอง

ทำไมถึงรู้สึกว่ามันล้ำค่าขนาดนี้?

ในขณะที่ฉันจมอยู่กับความคิดที่ชวนงงนี้และจ้องมองปลาแมคเคอเรล โซเฟียก็พูดขึ้นมา

“แล้ว วันนี้เจ้าวางแผนจะทำอะไร?”

“เอ่อ ฉันคิดว่าจะไปหาหยิบเฟอร์นิเจอร์สองสามชิ้นสำหรับงานขึ้นบ้านใหม่”

“อืม… ถ้างั้นหลังจากได้เฟอร์นิเจอร์แล้ว ถ้ามีเวลาเหลือ เรามาฝึกมานากัน”

“อา…! ได้เลย…!”

การฝึกมานา

นั่นคือสิ่งที่ฉันปรารถนามาตลอดชีวิต

ฉันพยักหน้าด้วยความเร็วที่ไม่น่าเชื่อ

จนลืมไปสนิทว่าจองยูนาอยู่ข้าง ๆ

“นี่ เด็ก ๆ …?”

“อืม…?!”

เมื่อผู้หญิงคนนั้นเรียก โซเฟียและฉันก็หันหัวไปพร้อมกัน

จองยูนา ทิ้งความดุดันตามปกติของเธอ ดูเหมือนจะลังเลอย่างผิดปกติ

“เอ่อ ฉันช่วยด้วยดีไหม…?”

“ด้วยกันเหรอ?”

“ใช่ มันอาจจะอันตรายสำหรับเด็ก ๆ ถ้าไปกันเอง แล้วเฟอร์นิเจอร์อาจจะหนักด้วย…”

“เอ่อ…”

ฉันอยากจะปฏิเสธ แต่ฉันกลัวจองยูนามากเกินกว่าจะทำได้

ขณะที่ฉันลังเลพร้อมถือปลาแมคเคอเรลไว้ในมือ ฉันเพียงแต่เล่นนิ้วไปมา และทันใดนั้นโซเฟียก็ยกไม้เท้าของเธอขึ้นสูง

“เจ้าคนหยาบคาย เจ้าเรียกใครว่าเด็กกัน?”

“ใช่แล้ว โซเฟียไม่ใช่เด็ก เธอเป็นคุณยาย…”

เยี่ยมไปเลย

ดุเธอไปอีก

ฉันส่งเสียงเชียร์ให้โซเฟียในใจ

“พั๊วะ”

โซเฟียฟาดไม้เท้าลงบนหัวของฉัน

เธอคงควบคุมแรงได้ดี เพราะฉันไม่ได้รู้สึกเจ็บเลย

“แค่ก”

หลังจากโดนฟาดที่หัว ฉันถึงนึกได้ว่าโซเฟียเคยเตือนว่าอย่าเรียกเธอว่า ‘คุณยาย’

ฉันเถียงไม่ได้เลย เพราะมันเป็นความผิดของฉันอย่างชัดเจน

สิ่งเดียวที่ฉันทำได้คือลูบหัวตัวเองด้วยความรู้สึกไม่เป็นธรรม

“ตามใจ จะตามมาก็มา”

โซเฟียบ่นพึมพำแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ใกล้ๆ

เธอดูอารมณ์เสียที่โดนเรียกว่าคุณยาย แถมยังจิ้มไม้เท้าไปที่พื้นเป็นพัก ๆ

ฉันมองเธอและตัดสินใจ

อย่างแรก ฉันต้องกินปลาแมคเคอเรลก่อน

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

ระหว่างเดินไปกับโซเฟียและจองยูนา ฉันก็เพลิดเพลินกับรสชาติของปลาแมคเคอเรลที่เพิ่งกินเข้าไป

‘ปลามันอร่อยแบบนี้มาตลอดเลยเหรอ…?’

รสชาติของปลาแมคเคอเรลที่ฉันไม่ได้กินมาเกือบแปดปีนั้นอร่อยจนน่าตกใจ

มันแค่ถูกย่างบนไฟโดยไม่ใส่เกลือหรือใช้น้ำมันเลย แต่รสชาติกลับยอดเยี่ยม

รสชาติของปลาแมคเคอเรลยังคงวนเวียนอยู่ในปากของฉัน

บางทีคงเหมือนกับการมองเห็นและการได้ยินของฉันที่พัฒนาขึ้น ความรู้สึกในรสชาติก็อาจดีขึ้นด้วย

ฉันตัดสินใจว่าจะตรวจสอบเรื่องนี้ทีหลัง ทันใดนั้นจองยูนาก็แตะไหล่ของฉัน

“ใช่ทางนี้แน่เหรอ?”

“ใช่…”

“แปลกจัง ไม่มีร้านเฟอร์นิเจอร์อยู่แถวนี้เลย”

ท่ามกลางคอมเพล็กซ์อพาร์ตเมนต์ที่มีอาคารหลายสิบหลัง จองยูนาก็มองไปรอบ ๆ

แม้ว่าจะมีเฟอร์นิเจอร์ที่ใช้ได้วางอยู่ในจุดรีไซเคิลใกล้ ๆ แต่เธอกลับไม่สังเกตเห็น

“ตรงนี้มีเฟอร์นิเจอร์อยู่เยอะเลย”

“นี่เหรอ? จุดรีไซเคิล?”

“ใช่ ทุกอย่างที่นี่ฟรี”

เพราะมันฟรี จึงมีการแข่งขันอย่างดุเดือด

ฉันรีบไปที่จุดรีไซเคิล

มีชั้นวางหนังสือที่ดูดีอยู่ใกล้ๆ แต่เพราะฉันไม่มีหนังสือ ฉันจึงตัดสินใจไม่เอามัน

กฎของจุดรีไซเคิลนี้คือวางของไว้ให้คนที่ต้องการมันจริง ๆ

“เจ้านี่มันจริง ๆ เลย…”

จิ๊

โซเฟียจิ๊ปากแล้วเดินเข้ามาหาฉัน

ดูเหมือนเธอจะมีบางอย่างจะพูด แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอกลับไม่พูดออกมา

“อะไรเหรอ?”

“ไม่มี ฉันจะไปดูอะไรที่มีประโยชน์ด้วยตัวเอง”

“โอเค ถ้าเจอหม้อดี ๆ ช่วยบอกฉันด้วยนะ”

“ได้เลย…”

โซเฟียเดินไปที่ท่ามกลางเฟอร์นิเจอร์

ราวกับจะเติมเต็มความว่างเปล่าของเธอ จองยูนาก็เข้ามาใกล้ฉัน

“นี่ ให้ฉันซื้อเฟอร์นิเจอร์ใหม่ให้เธอดีไหม?”

“ไม่ต้องหรอก ที่นี่มีเฟอร์นิเจอร์ที่ใช้ได้อยู่เยอะเลย ไม่จำเป็นต้องซื้อใหม่หรอก

มีเฟอร์นิเจอร์ดี ๆ กระจายอยู่ทั่วจุดรีไซเคิล แต่เธอกลับแนะนำให้ซื้อใหม่

ท่าทีแบบชนชั้นสูงของเธอไม่ได้ช่วยอะไรมากนัก

‘คนรวยก็เป็นแบบนี้แหละ’

จองยูนาคงช่วยอะไรไม่ได้มาก

ฉันทิ้งเธอไว้ข้างหลังแล้วเดินตามโซเฟียไป

ดูเหมือนว่าวันนี้จะเป็นวันสำหรับพวกเราสองคนเท่านั้น

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

จองยูนายืนอยู่ห่างออกไปเล็กน้อย คอยเฝ้ามองดูเด็กมนุษย์สัตว์สองคน

แม้เธอจะรู้ว่าคนหนึ่งเป็นผู้ใหญ่ แต่จองยูนาก็ยังมองว่าเธอเป็นเด็ก

รูปร่างเล็ก ๆ น่ารักแบบนั้นไม่ได้ดูเหมือนผู้ใหญ่เลย

แน่นอน เมื่อรู้ถึงอายุของเธอ จองยูนาตั้งใจจะปฏิบัติต่อเธอด้วยความเคารพสมกับเป็นผู้ใหญ่

‘น่าสงสารจริง ๆ ’

เด็กคนหนึ่งแต่งตัวมอซอ อีกคนก็ดูเหมือนจะเคลื่อนไหวลำบากจนต้องพึ่งไม้เท้า

ใคร ๆ ก็มองออกว่าเด็กสองคนนี้ต้องการความช่วยเหลือ ขณะกำลังเลือกซื้อของที่จุดรีไซเคิล

มันเป็นสถานการณ์ที่ทำให้คนรู้สึกสงสารได้ แม้จะไม่รู้รายละเอียดเบื้องหลัง

“แล้วตู้ลิ้นชักนี้ล่ะ? มันดูเรียบร้อยและมีลวดลายสวยด้วย”

“ประตูทำจากกระจก เลยไม่เอา มันจะแตกง่าย”

“โอ้โฮ”

จองยูนาเพียงแค่มองเด็กหญิงมนุษย์สัตว์สองคนเลือกเฟอร์นิเจอร์และครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

เธออยากช่วย แต่เพราะไม่เคยใช้ของมือสองมาก่อน เธอจึงไม่รู้ว่าอะไรดีกว่า

‘มันดูเก่าหมดเลยสำหรับฉัน…’

โต๊ะตัวหนึ่งมีขาหัก

เก้าอี้ตัวหนึ่งทั้งพนักพิงและที่วางแขนก็หักไปหมดแล้ว

เธอจะช่วยอะไรได้ในสถานการณ์แบบนี้?

แม้จะไม่รู้วิธี แต่จองยูนาก็ตัดสินใจเดินเข้าไปหาเด็กสองคน

“นี่ เด็ก ๆ …”

ทันทีที่จองยูนายื่นมือไปหาเด็กสองคน

“ว้าว!”

คยออุลอุทานออกมาด้วยความตื่นเต้น

ดวงตาของเธอเป็นประกายขณะยกกล่องใบใหญ่ตรงหน้า

มันดูเหมือนกล่องที่ใช้บรรจุตู้เย็นหรือเครื่องปรับอากาศ

ทำไมเธอถึงดีใจขนาดนี้กับแค่กล่องธรรมดา?

จองยูนากรอกตาด้วยความสับสน เมื่อคยออุลพูดบางอย่างที่น่าตกใจออกมา

“กล่องแบบนี้เหมาะมากที่จะทำเตียง”

“อ่า”

เตียงกล่อง

แม้แต่จองยูนา ที่ใช้ชีวิตหรูหรา ก็ยังเคยได้ยินเรื่องนี้

คนไร้บ้านจะใช้กล่องเป็นเตียงเพื่อป้องกันการหนาวตาย

“ไม่มีของข้าบ้างเหรอ?”

“ไม่มี มีแค่กล่องเดียว”

“…งั้นก็ยกอันนั้นให้ข้าเสีย หลังข้าไม่ดี ข้าเลยอยากนอนดี ๆ ”

โซเฟียจับขอบกล่องไว้ด้วยมือเล็ก ๆ ของเธอ

คยออุลมองลงไปที่มือของโซเฟียด้วยสีหน้างุนงง

“แต่ฉันเจอนี่ก่อน…”

“โถ่ ร่างกายของข้าปวดไปหมดแล้ว ให้ข้าใช้มันเถอะ”

“ต-แต่อันนี่น่ะว่ามันมีค่า…? มันเป็นกล่องที่ใหญ่ที่สุดในโลก…”

“โถ่ ร่างกายที่น่าสงสารของข้า…ข้าเจ็บหลังเหลือเกิน…”

เด็กมนุษย์สัตว์ทั้งสองคนแย่งชิงกล่องใบเดียวกัน

ด้วยเหตุผลที่น่าสงสาร พวกเขาต้องการเตียงที่ดีไว้นอน

“อา…”

ฉันอยากจะร้องไห้จริง ๆ

ขณะที่จองยูนากุมหัวใจของตัวเองไว้ด้วยสีหน้าเกือบร้องไห้

“แค่ก!”

มีใครบางคนกระแอมจากด้านหลัง

“ฮะ…?”

ทุกคนหันกลับไปมอง

มีชายวัยกลางคนยืนอยู่ พร้อมกับที่นอนหนาใบหนึ่งในมือ

คยออุลตกใจกับการเข้ามาของชายคนนั้น จึงถอยไปด้านข้าง ตามด้วยโซเฟียและจองยูนา

“แค่ก!”

ชายวัยกลางคนมองดูพวกเขาทั้งสามคน ก่อนจะวางที่นอนลงที่มุมหนึ่งของจุดรีไซเคิล

มันเป็นที่นอนนุ่มฟูที่ไม่อาจเทียบได้กับกล่องธรรมดา

“หือ!”

เขากำลังทิ้งมันเหรอ?!

ขณะที่คยออุลพนมมือไว้คล้ายกำลังอธิษฐาน จองยูนาก็พบสิ่งที่น่าตกใจ

ที่นอนที่ชายวัยกลางคนทิ้งไปนั้นเป็นรุ่นล่าสุดที่เพิ่งพัฒนาออกมา

จองยูนา ผู้ชื่นชอบของหรูหรา จำได้ในทันที

‘คุณลุง…!’

เขาให้ที่นอนเพราะสงสารเด็ก ๆ ที่แย่งกล่องกันใช้ไหม?

โดยไร้ซึ่งท่าทีที่หยิ่งยโสตามปกติ จองยูนาก้มหัวให้เขา

อย่างไรก็ตาม ชายวัยกลางคนเดินจากไปโดยไม่ได้ตอบสนองอะไร

‘ว้าว’

นี่แหละคือผู้ใหญ่ตัวจริง

จองยูนาคิดขณะมองดูแผ่นหลังของเขาที่เดินจากไป

หากสิ่งของนั้นถูก ‘ทิ้ง’ แทนที่จะ ‘ให้’ เด็ก ๆ อาจจะยอมรับมัน

ดูเหมือนว่าเธอควรกลับไปดูรอบ ๆ บ้านของเธอว่ามีเฟอร์นิเจอร์ที่ไม่จำเป็นแล้วบ้างหรือเปล่า