เช้าวันถัดมา

ฉันค่อย ๆ ลืมตาขึ้นบนเตียงกล่อง

“หาววว”

รู้สึกเหมือนผ่านมานานแล้วที่ฉันเริ่มวันใหม่ด้วยตัวเอง

ในขณะที่ฉันกำลังจะลุกขึ้น ก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ผิดปกติ และฉันก็สังเกตเห็นบางสิ่งขยับอยู่ข้าง ๆ

“ฮะ?”

คุณย่าฉลาม ไม่สิ ฉลามสาวต่างหาก

ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เธอมานอนข้างฉัน?

ด้วยความสงสัย ฉันอดไม่ได้ที่จะจิ้มแก้มของเธอ

“อ-อืม…”

ฉลามสาวพึมพำและดึงผ้าห่มคลุมหัวของเธอ

เขาว่ากันว่าคุณย่ามักหลับไม่ลึก แต่นั่นดูเหมือนจะใช้ไม่ได้กับมนุษย์สัตว์

“นี่…”

จิ้ม จิ้ม

ฉันยังคงกดสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นแก้มของเธอใต้ผ้าห่ม

“เจ้า เจ้าทำแบบนี้ทำไม…”

“ทำไมเธอถึงมานอนที่นี่ล่ะ?”

“ข้าไม่ใช่ครูสอนของเจ้าหรอกหรือ? การอยู่ด้วยกันก็เป็นเรื่องธรรมดา…”

แค่ก

เธอหมายถึงต้องอยู่ด้วยกันจนกว่าจะสอนฉันเสร็จอย่างนั้นเหรอ?

มันน่ารำคาญอยู่ แต่ฉันจำเป็นต้องเรียนรู้เรื่องมานา

ฉันตัดสินใจที่จะไม่แสดงความไม่พอใจออกมาตรง ๆ

“เข้าใจแล้ว แต่ฉันมีธุระต้องทำตอนเช้า ขอออกไปข้างนอกแป๊บหนึ่งนะ”

“อืม… ดูแลตัวเองด้วย…”

ว่าแล้วเธอก็หลับต่ออีกครั้ง

ฉันมองเธอสักพักก่อนจะก้าวออกจากเต็นท์

พระอาทิตย์เพิ่งขึ้น และฉันรู้สึกเพลิดเพลินกับแสงแดดอ่อน ๆ ที่ส่องผ่านเข้ามา

‘ฉันพูดไว้ว่าจะเริ่มตั้งแต่เช้าตรู่’

เมื่อฉันออกมาจากพุ่มไม้ ฉันเห็นผู้หญิงหน้าตาดุดันคนหนึ่งและรถหลายคันที่บรรทุกตู้ปลาอยู่ไกล ๆ

เพียงแค่เห็นเธอ ใจของฉันก็เต้นแรง

ถึงอย่างนั้น ฉันก็ค่อย ๆ เดินไปหาเธอ

“คุณจะเอาปลาแมคเคอเรลกับปลาโลชมาไว้ในบ่อเดียวกันเหรอครับ…?”

“ค่ะ เพราะมีไอเทมที่ช่วยปรับสภาพน้ำอยู่ เลยสามารถเอาลงในบ่อเดียวกันได้ค่ะ”

ผู้หญิงคนนั้นกำลังคุยกับใครบางคนที่ดูเหมือนคนขับรถตู้ปลา

ขณะที่ฉันค่อย ๆ เดินเข้าไปใกล้พวกเขา

กร๊อบ!

ฉันเผลอเหยียบกิ่งไม้เข้า

“ฮะ?”

เสียงนั้นทำให้คนขับรถและผู้หญิงคนนั้นหันมามองฉัน

ด้วยความตกใจที่อยู่ ๆ พวกเขาก็สนใจฉัน ฉันจึงรีบหันหน้าหนี

“ปลา ปลาซิวจะโอเคไหมนะ…?”

ฉันเห็นปลาซิวตัวเล็ก ๆ ว่ายอยู่ใต้น้ำใสในบ่อ

ฉันหันหลังให้พวกเขาโดยแกล้งทำเป็นดูปลาซิว แต่แล้วเธอก็เดินเข้ามาหาฉัน

“……!”

หูและหางของฉันชูขึ้น

ถึงอย่างนั้น ฉันก็ยังแกล้งทำเป็นมองปลาซิวอย่างสงบ

ปลาซิวหนึ่งตัว ปลาซิวสองตัว ปลาซิวสามตัว

นับไปด้วยสายตาที่สั่นไหว ผู้หญิงคนนั้นก็มาหยุดอยู่ข้างหลังฉัน

“เอ่อ…”

“อืม…!”

ฉันยืนนิ่งด้วยความตกใจ ไม่สามารถหันกลับไปได้

เธอจะทำอะไรกัน ถึงได้เข้ามาใกล้ฉันขนาดนี้?

ขณะที่ฉันยืนตัวแข็งจนแทบลืมหายใจ เธอก็มาหยุดอยู่ข้าง ๆ ฉัน

“เรารู้จักกันใช่ไหม?”

“ช-ใช่…!”

ฉันเหลือบมองเธอจากหางตา โดยขยับแค่ดวงตาเพื่อสังเกตเธอ

เธอยืนอยู่ข้างฉัน มองลงไปที่บ่อน้ำ

เธอกำลังคิดอะไรอยู่นะ ถึงได้ดูเศร้าขนาดนั้น?

ขณะที่ฉันค่อย ๆ ขยับตัวออกไป เธอก็พูดขึ้นในที่สุด

“ฉันขอโทษเรื่องคราวก่อนด้วย”

“เรื่องอะไรเหรอ?”

“ทุกอย่างที่ฉันทำไป ฉันขอโทษจริง ๆ ”

ทุกอย่าง?

ฉันไม่แน่ใจว่าทุกอย่างที่ว่าหมายถึงอะไร แต่ฉันก็ตัดสินใจยอมรับคำขอโทษของเธอ

ถ้าฉันไม่ยอม อาจจะทำให้การเติมปลาลงในบ่อล่าช้าได้

ตอนนี้ ปลาสำคัญกับฉันมากกว่าเธอ

“โอเค…”

ฉันตรวจดูปลาที่กำลังปล่อยลงบ่อไปพร้อมกับเธอ

ปลาแมคเคอเรลยี่สิบตัว

ปลาสีเงินสามสิบตัว

ปลาโลชสี่ร้อยตัว และอื่น ๆ

ภาพของปลาหลายชนิดที่อยู่ร่วมกันในบ่อใหญ่ช่างน่าหลงใหล

“…บ่อนี่ใหญ่มากเลยนะ ว่าไหม?”

“ใช่…”

ฉันมองลงไปที่บ่อน้ำ ซึ่งตอนนี้เต็มไปด้วยฝูงปลา

บ่อที่ผสานปลาน้ำจืดและปลาน้ำเค็มเข้าด้วยกัน

ยังจะเรียกสิ่งนี้ว่าบ่อน้ำได้อยู่หรือเปล่า?

ฉันหลงใหลในความอัศจรรย์ของสิ่งนี้จนจ้องมองบ่ออยู่นาน กระทั่งฉลามสาวเดินมาหาฉัน

แม้ว่าพระอาทิตย์จะขึ้นแล้ว เธอก็ยังดูง่วงอยู่

“ความสมดุลของสองระบบนิเวศที่ไม่ควรจะผสมกันได้นี่ ช่างน่าทึ่งจริง ๆ ”

“ใช่ แถมยังมีปลาสเตอร์เจียนด้วย…”

ฉันหยุดพูดกลางประโยคแล้วปิดปากแน่น ทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าสาวที่อยู่ตรงหน้าฉันก็เป็น ‘ฉลาม’ เหมือนกัน

มันจะโอเคไหมที่จะเลี้ยงปลาที่คล้ายฉลาม?

แต่ปลาสเตอร์เจียนไม่ใช่ฉลามจริง ๆ ใช่ไหม?

ฉันสับสน คิดวกไปวนมาในหัว ความมั่นใจก็ลดลงอีก

ฉันได้แต่เขี่ยนิ้วไปมาที่ชายเสื้อ

“ทำไมถึงได้ดูวุ่นวายใจนักล่ะ?”

“ฉ-ฉลาม เธอ…กินไข่ปลาคาเวียร์ไหม…?”

“…ข้าไม่เคยลอง”

แน่นอนว่าเธอไม่เคย

ในมุมมองของเธอ มันคงไม่ต่างอะไรกับการกินพวกเดียวกัน

ฉันเหลือบมองเธอแล้วกระซิบอย่างระมัดระวังที่ข้างหูเธอ

“ให้ฉันบอกพวกเขาเอาปลาสเตอร์เจียนออกไหม…?”

“…ข้าเข้าใจว่าเจ้าคิดอะไรอยู่ แต่มันไม่เป็นไรหรอก”

“จริงเหรอ?”

“ใช่ ความแตกต่างระหว่างสัตว์กับมนุษย์สัตว์ยังมีความแตกต่างมากกว่ามนุษย์กับลิงเสียอีก”

อ๋อ เข้าใจแล้ว

นั่นฟังดูมีเหตุผลดี

ฉันพยักหน้าแล้วหันกลับไปมองปลาที่ว่ายอยู่ในบ่ออีกครั้ง

“เราจับสักตัวดีไหม?”

“อุปกรณ์ก็ไม่มี แล้วเจ้าคิดจะทำยังไงล่ะ?”

“ด้วยมือ”

ฉันนอนลงตรงริมสระ ปล่อยมือห้อยลงไปในน้ำ

ปลาแมคเคอเรลตัวหนึ่งถูกดึงดูดด้วยเงาที่มือฉันสร้างขึ้น มันว่ายมาอยู่ใต้มือและเริ่มหยุดนิ่ง

‘ตอนนี้แหละ!’

ด้วยการตอบสนองที่รวดเร็ว ฉันคว้าปลาแมคเคอเรลตัวนั้น

ฉันรีบยกมันขึ้นจากน้ำและจับไว้แน่นเพื่อไม่ให้มันหนีไปได้

ฟลับ ฟลับ!

ปลาแมคเคอเรลที่มีกำลังมากกว่าปลาซิว ดิ้นอย่างรุนแรง แต่ก็ออกจากน้ำมาแล้ว

ฉันยืนขึ้นโดยอุ้มปลาแมคเคอเรลที่ดิ้นพล่านไว้ในอ้อมแขน

“เจ้าชอบปลาขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“ใช่ ฉันไม่เคยชอบมันมากขนาดนี้เลย แปลกจริง ๆ ”

“มันแปลกขนาดนั้นเลยเหรอ?”

ฉลามสาวเงยหน้าขึ้นมองไปที่หัวของฉัน

มีอะไรอยู่บนนั้น?

เมื่อฉันเงยหน้าขึ้น ก็พบว่าตัวเองจ้องตากับผู้หญิงที่มองลงมา

“โอ้โห เธอจับได้แล้วเหรอ?”

“ใช่ ฉันควรปล่อยมันไหม…?”

“ไม่ต้องหรอก จับได้แล้วจะปล่อยทำไมล่ะ?”

หึหึ

ผู้หญิงคนนั้นหัวเราะแห้ง ๆ แล้วโบกมือไปมา

เมื่อนึกถึงตอนที่เธอหัวเราะอย่างบ้าคลั่งขณะเผากระต่ายมีเขา ฉันรีบหลบไปอยู่หลังฉลามสาวทันที

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

มีโพสต์หนึ่งปรากฏขึ้นในฟอรัมชุมชนออนไลน์

มันเกี่ยวกับเด็กมนุษย์สัตว์ที่ย้ายมาอยู่ใกล้กิลด์ยอมมยอง

───

【 ใครเห็นเด็กมนุษย์สัตว์แถวสำนักงานใหญ่กิลด์ยอมมยองเมื่อวานบ้าง? 】

โพสต์: เห็นว่าตั้งเต็นท์อาศัยอยู่ข้างนอก มันยังไงกันเนี่ย???

───

[LuluNana: วันนี้ฉันก็เห็นนะ เธอตักน้ำจากบ่อหลังของกิลด์]

[└HealAddict: เด็กนั่นไปตักน้ำจากสระทำไมเนี่ย 555+]

[└LuluNana: พูดตามตรง เสื้อผ้าของนางโทรมมากเลย]

[RealReal: ฉันได้ยินมาจากเพื่อนว่ากิลด์ยอมยองอณุญาตให้เด็กคนนั้นตั้งแคมป์ตรงนั้นได้]

[└BeastkinLover: ทำไมเด็กถึงไปตั้งแคมป์ตรงนั้นล่ะ? กิลด์ยอมยองเป็นบ้าไปแล้วหรือไง??]

[RealReal: เด็กมนุษย์สัตว์ชอบอยู่กับธรรมชาติ คุณก็รู้ดีนี่]

[BeastkinLover: รู้ แต่เด็กคนนั้นยังเด็กอยู่เลยไม่ใช่หรือไง?]

[SilverTigerFan: ห๊ะ?

[BeastkinLover: ยินดีต้อนรับ]

───

“ฮืม…”

กิลด์มาสเตอร์คังจินโฮเลื่อนดูสมาร์ทโฟนของเขา

เว็บไซต์ชุมชนชื่อดังเต็มไปด้วยการพูดคุยเกี่ยวกับเด็กมนุษย์สัตว์ที่อยู่หลังสวนกิลด์

การได้เห็นเด็กมนุษย์สัตว์ในสวนหลังกิลด์นั้นเป็นเรื่องหายาก จึงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะกลายเป็นหัวข้อสนทนา

หน้าที่ของคังจินโฮคือการป้องกันไม่ให้คนเหล่านี้เข้าไปใกล้เด็ก

แต่จะทำแบบนั้นได้ยังไงล่ะ?

คังจินโฮจิ๊ปากด้วยความหงุดหงิด รู้สึกไร้หนทางต่อสถานการณ์นี้

‘หรือว่าปิดสวนหลังกิลด์ให้มันจบ ๆ ไปเลยดี?’

แต่ที่นั่นเป็นสวนสาธารณะ สถานที่พักผ่อนของคนในท้องถิ่นเนี่ยสิ

การปิดสวน แม้ว่ามันจะเป็นทรัพย์สินส่วนตัว ก็ต้องถูกวิจารณ์จากสาธารณชนแน่

เขาคิดจะสร้างรั้วและติดป้าย ‘ห้ามเข้า’ ใกล้เต็นท์ของเด็ก แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจไม่ทำ

มันจะทำให้เด็กดูเหมือนลิงในสวนสัตว์

ในตอนนี้ ดูเหมือนว่าเขาควรไว้วางใจฮันยอรึมและมนุษย์สัตว์ที่มาหาเด็กคนนั้นจะดีที่สุด

คังจินโฮถอนหายใจยาวออกมาโดยไม่รู้ตัว

‘อย่างน้อยตอนนี้ก็ยังไม่มีปัญหาอะไร’

เขายังคงเลื่อนดูอินเทอร์เน็ตต่อไป

ไม่นาน เขาก็เจอโพสต์ใหม่เกี่ยวกับเด็กคนนั้น

───

【อัปเดตวันนี้เกี่ยวกับเด็กมนุษย์สัตว์】

โพสต์: BeastkinLover เพิ่งเห็นเธอจับปลากินจากบ่อ

───

[WhatThe: ทำไมเธอถึงจับปลาจากบ่อกิน… นั่นสวนสาธารณะไม่ใช่เหรอเหรอ…?]

[└BeastkinLover:] ไม่รู้อะ?? แต่พวกเขาใส่ปลาหลากชนิดลงไปในบ่อ อย่างเช่น ปลาแมคเคอเรลกับปลาซันมะ]

[└WhatThe:ทำไมถึงเอาปลาแมคเคอเรลกับปลาซันมะลงบ่อ…]

[WhatIDShouldIUse: ตอนนี้เธอกำลังถือปลาแมคเคเรลราวกับเป็นของล้ำค่าอยู่ละ]

[└BeastkinLover:] คุณก็เห็นเหรอ? 555+ บางทีเธออาจจะชอบปลาเพราะเป็นมนุษย์สัตว์แมวก็ได้ 555+]

[└WhatIDShouldIUse: น่ารักจัง 555+]

───

“ฮืม…”

โพสต์เรื่องนี้ลงออนไลน์โดยไม่ได้รับความยินยอมจากเด็ก…

คังจินโฮมองออกไปที่สวนหลังกิลด์ผ่านหน้าต่าง

เขาเห็นผู้คนแอบมองเด็กมนุษย์สัตว์ทั้งสองคน โดยหนึ่งในนั้นกอดปลาแมคเคอเรลไว้แน่นเหมือนของล้ำค่า

โชคดีที่ไม่มีใครถ่ายรูปเด็กโดยไม่ได้รับอนุญาต

‘พวกเขาเป็นห่วงเด็กหรือเปล่านะ?’

เข้าใจได้อยู่

มันต้องน่ากังวลแน่ที่เห็นเด็กตัวเล็ก ๆ ใช้ชีวิตเหมือนคนเร่ร่อน

คังจินโฮตัดสินใจว่าควรพาเด็กเข้ามาในตัวอาคารโดยเร็วที่สุด