ยอรึมพบจองยูนาใกล้กับบ่อน้ำ

จองยูนามองแซนด์วิชที่แบนราบด้วยสีหน้าหม่นหมอง ใบหน้าของเธอไร้สีสันราวกับจิตวิญญาณของเธอได้จากไปแล้ว

“ยูนา”

แม้ว่าเธอจะถูกเรียกชื่ออยู่ข้าง ๆ ตัว แต่เธอก็ยังคงนิ่ง

เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่?

ยอรึมแตะไหล่ของจองยูนาเบา ๆ

“ยูนา?”

“อ๊ะ…!”

จองยูนาสะดุ้งและตัวสั่น

ในขณะเดียวกัน ดวงตาของเธอก็ค่อย ๆ กลับมามีโฟกัส เหมือนคนเพิ่งตื่นจากการหลับไหล

“ยูนา เธอได้เจอคยออุลก่อนหน้านี้หรือเปล่า?”

“อืม ใช่”

เกิดอะไรขึ้นกันแน่ที่ทำให้คยออุลเปียกโชกและยูนาดูหมดเรี่ยวแรงขนาดนี้?

ก่อนที่ยอรึมจะทันได้ถาม จองยูนาก็เริ่มพูด

“ฉันเผลอทำเด็กตกลงไปในน้ำ…”

“อะไรนะ…?”

ทำตกลงไปในน้ำงั้นเหรอ?

ถึงแม้ยูนาจะเป็นคนพูดจาขวานผ่าซาก แต่เธอไม่ใช่คนที่จะทำเด็กตกน้ำ

ยอรึมเต็มไปด้วยคำถามในใจ แต่เธอเลือกที่จะเงียบและปล่อยให้จองยูนาพูดต่อไปด้วยตัวของเธอเอง

“เราบังเอิญเจอกันที่บ่อน้ำ… เด็กตกใจที่เห็นฉันแล้วก็พลัดตกลงไปในน้ำ…”

“อา…”

การพบกันโดยบังเอิญที่นำไปสู่อุบัติเหตุที่ไม่คาดคิด

มันยากที่จะโทษจองยูนาโดยสิ้นเชิงกับสถานการณ์นี้

“ฉันยื่นมือไปช่วย แต่เด็กไม่ยอมจับมือฉันและปีนขึ้นมาเอง”

“เธอคงยังกลัวผู้คนอยู่”

“ใช่ ฉันพยายามจะขอโทษทันที แต่พอฉันเข้าไปใกล้ เด็กคนนั้นกลับนอนลงแล้วตัวสั่น เอามือปิดหูเหมือนไม่อยากได้ยินเสียงของฉันเลย…”

จองยูนาใช้มือลูบแขนของตัวเองเบาๆ

ความมั่นใจตามปกติของเธอหายไป กลายเป็นท่าทางที่ดูน่าสงสารแทน

‘เด็ก ๆ มักจะกลัวจองยูนาเป็นพิเศษ’

บางทีคยออุลอาจจะกลัวรูปลักษณ์ที่ดูดุของยูนา

เฮ้อ

หลังจากถอนหายใจยาว ยอรึก็มมองไปทางเต็นท์ที่คยออุลน่าจะอยู่

“ยูนา ทำไมเธอไม่ลองไปขอโทษล่ะ?”

“แต่ เธอก็คงจะวิ่งหนีฉันอีกใช่ไหม…?”

“อืม…”

มันก็เป็นเหตุผลที่ฟังขึ้น

การบังคับขอโทษกับเด็กที่กำลังกลัวดูเหมือนไม่ใช่สิ่งที่ควรทำ

‘ฉันควรทำยังไงดี?’

เธอจะทำให้ทั้งสองคนพบกันได้ยังไง?

ในขณะที่ยอรึมกำลังครุ่นคิด เธอก็สังเกตเห็นปลาซิวที่กำลังว่ายอยู่ในบ่อน้ำ

“อ่า ปลาไง”

“ปลา?”

“ใช่ คยออุลชอบปลามาก”

พวกเราได้ตัดสินใจว่าจะเพิ่มปลาหลายชนิดลงในบ่อน้ำ

การมอบหมายงานนี้ให้ยูนาจะช่วยให้ทั้งสองพบกันได้อย่างเป็นธรรมชาติ

หากพวกเธอพบกันผ่านความชอบในปลา อาจช่วยลดความกลัวลงได้บ้าง

“เธอกำลังแนะนำให้เข้าหาด้วยสิ่งที่เด็กชอบใช่ไหม?”

“ใช่”

สมกับเป็นนักเวท การเข้าใจของเธอรวดเร็วมาก

ยอรึมตัดสินใจบอกจองยูนาเกี่ยวกับแผนที่จะเพิ่มปลาลงในบ่อน้ำในวันพรุ่งนี้

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

ฉันกำลังเช็ดผมเปียกของตัวเองหน้าแคมป์ไฟ โดยมีโซเฟีย ฉลามสาวช่วยซับผมฉันด้วยผ้าขนหนู

“หูของเจ้าไม่รู้สึกหนักเพราะมีน้ำอยู่เหรอ?”

“ใช่ มันหนักมากจนฉันแทบจะยกหูไม่ขึ้นเลย”

ปกติการสัมผัสของมือมนุษย์บนร่างกายของฉันมักจะกระตุ้นความเป็นศัตรูและความกลัว แต่สัมผัสที่อ่อนโยนเหมือนของคุณย่ากลับทำให้ความรู้สึกเหล่านั้นหายไป

การรู้สึกสงบสุขผ่านการสัมผัสจากมนุษย์เป็นประสบการณ์ที่หายากสำหรับฉัน

บางทีมันอาจเป็นเพราะเธอไม่ใช่มนุษย์อย่างสมบูรณ์

“ท่านผู้นำ! ท่านกำลังทำอะไรอยู่เหรอครับ?!”

มนุษย์กิ้งก่าชายเดินเข้ามาหาฉันขณะที่ฉันกำลังเช็ดผม

เสียงหนวกหูที่เคยทำให้ฉันรำคาญ แต่ตอนนี้มันกลับรู้สึกคุ้นเคย

“ฉันกำลังเช็ดผม”

“ผมเหรอครับ?!”

“ใช่ ฉันตกน้ำไปเมื่อตอนก่อนหน้านี้”

“โอ้ ไม่จริง!”

ตุบ ตุบ!

กิ้งก่าชายตบหางใหญ่ของเขาลงบนพื้นหญ้า

ร่องลึกปรากฏขึ้นบนหญ้า เผยให้เห็นดินที่อยู่ภายใน

“ท่านผู้นำ! ท่านมีน้ำเข้าหูหรือเปล่าครับ?!”

“ใช่ ตอนแรกมี แต่…”

ฉันกำลังจะบอกว่าตอนนี้ฉันสบายดีแล้ว แต่เขากลับยกฉันขึ้นจากพื้นทันที

“ถ้างั้นอาร์โก้จะเอาน้ำออกให้ท่านเองครับ!”

กิ้งก่าชายจับฉันกลับหัว

ฉันห้อยต่องแต่งอย่างช่วยตัวเองไม่ได้โดยข้อเท้าของฉันลอยอยู่กลางอากาศ

“เดี๋ยวก่อ—”

“ไม่ต้องห่วงครับ! นี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดในการเอาน้ำออกจากหูครับ!”

เขาเขย่าฉันขึ้นลงอย่างแรง

มันรุนแรงมากจนฉันรู้สึกเหมือนจะอาเจียนทุกอย่างที่กินเข้าไป

“อึ๋ย”

ในมุมมองที่กลับหัวของฉัน ฉันเห็นโซเฟียทำหน้าเหมือนปลง

โดยสัญชาตญาณ ฉันยื่นมือไปหาเธอ

“ช่ะ ช่ะ ช่วยฉันด้วย…”

“เป็นยังไงบ้างครับ ท่านผู้นำ? น้ำออกมาแล้วใช่ไหมครับ?!”

“อึ๋ย…”

สมองของฉันถูกเขย่าจนไม่สามารถคิดได้อย่างชัดเจน

สิ่งเดียวที่ฉันทำได้คือจับเสื้อที่ไหลลงมาในขณะที่ตัวฉันกลับหัว

จากนั้นโซเฟีย ฉลามสาว ก็ยกไม้เท้าของเธอขึ้น

“เจ้าคนหยาบคาย”

เพียะ!

ด้วยการฟาดเบา ๆ การเขย่าก็หยุดลง

เด็กสาวเข้าแทรกแซงแทนฉันเพื่อหยุดกิ้งก่าชายผู้บ้าคลั่ง

“ท่านผู้อาวุโส! ทำไมถึงตีผมละครับ?”

“เจ้าควรเขย่าเด็กเช่นนั้นหรือ?”

“แต่มันสนุกนะครับ?! เด็ก ๆ ในหมู่บ้านชอบกันมาก ๆ เลยครับ!”

“ไม่ใช่ทุกคนที่ชอบเล่นแรง ๆ ความชอบของแต่ละคนไม่เหมือนกัน”

โซเฟียถอนหายใจแล้วยื่นมือมาหาฉัน

ฉันไม่พลาดโอกาส รีบกอดเธอไว้แน่น

ผลลัพธ์คือฉันกลับหัวอยู่ในอ้อมกอดของเธอ

“อา…”

อ้อมกอดของมนุษย์

ฉันไม่ได้สัมผัสอ้อมกอดมานานหลายปี และตอนนี้ฉันอยู่ในอ้อมกอดนั้นในท่ากลับหัว

ฉันนิ่งงันอยู่ท่ามกลางความรู้สึกที่ถาโถม ทำให้ฉันขยับตัวไม่ได้ ส่งผลให้ร่างของโซเฟียเริ่มโอนเอน

“อึก!”

ฉันหนักเกินไปหรือโซเฟียไม่แข็งแรงพอกันแน่?

การทรงตัวที่โซเซของเธอดูไม่มั่นคงเลย

“ฉันจะลงเองแล้ว”

“ค-แค่รออยู่นิ่ง ๆ สักเดี๋ยว…”

แขนที่สั่นและท่าทางที่โซเซของเธอทำให้ฉันกลัวว่าเราจะล้ม

ขณะที่ฉันกังวลว่าเรากำลังจะล้ม

โซเฟียเริ่มล้มไปข้างหลัง

“อ๊ะ”

มันดูเหมือนจะหลีกเลี่ยงไม่ได้

ขณะที่เตรียมตัวรับแรงกระแทกและหลับตาลง ยอรึมก็ปรากฏตัวจากไหนไม่รู้และประคองร่างของโซเฟียไว้

“พวกเธอสองคนทำอะไรกัน…?”

ยอรึมจับร่างที่กลับหัวของฉันให้กลับมายืนตรง

ทันทีที่เท้าของฉันแตะพื้น ฉันก็ถอนหายใจออกมาโดยไม่รู้ตัว

ฉลามสาว ดูเหมือนจะรู้สึกแบบเดียวกับฉัน เธอสูดหายใจลึกและวางมือบนหน้าอก

“ขะ-ขอบใจ ข้าไม่ค่อยแข็งแรงมากนัก…”

“ใช่ เล่นกันได้ แต่ห้ามเล่นอันตรายนะ ทั้งสองคนยัง…”

ยอรึมหยุดพูดกลางคันและปิดปากเงียบ

สิ่งนี้ทำให้คิ้วของฉลามสาวขมวดเข้าหากันเล็กน้อย

“อย่ามาทำเหมือนว่าข้าเป็นเด็ก”

“ขะ-ขอโทษค่ะ ท่านดูเด็กมากเลย”

“…การตัดสินคนจากรูปลักษณ์ภายนอกเป็นปัญหาเรื้อรังในหมู่มนุษย์ จงไตร่ตรองให้ดี”

“ค่ะ ขอโทษด้วยค่ะ”

ยอรึมก้มหัวและเดินเข้ามาหาฉัน แก้มของเธอขึ้นสีด้วยความเขินอาย

“ขอโทษนะ พี่เผลอแสดงด้านที่น่าอายออกมาซะแล้ว”

“พูดเรื่องอะไร?”

“พี่ทำมันอีกแล้ว ตัดสินคนจากรูปลักษณ์ภายนอก ขอโทษจริง ๆ ”

“……?”

การตัดสินจากรูปลักษณ์ภายนอกเป็นสัญชาตญาณตามธรรมชาติของมนุษย์ไม่ใช่เหรอ?

ฉันสับสนว่าทำไมเธอถึงขอโทษฉัน จึงได้แต่เอียงหัวด้วยความงุนงง

“เฮ้อ… เมื่อไหร่พี่จะโตขึ้นสักทีนะ?”

ยอรึมเดินไปอย่างเหนื่อยล้าและนั่งลงข้างกองไฟ

ฉันเลือกที่นั่งที่ไกลออกมาเล็กน้อยอย่างระมัดระวัง เพราะผมของฉันยังไม่แห้งสนิท

“นี่ คยออุล”

“อืม?”

“พรุ่งนี้เช้า ปลาใหม่จะมาส่ง ช่วยดูให้พี่หน่อยได้ไหม?”

“มาเร็วขนาดนั้นเลยเหรอ…?”

ฉันคิดว่ามันจะใช้เวลานานกว่านี้ เพราะทั้งปลาน้ำเค็มและปลาน้ำจืดกำลังจะมาพร้อมกัน แต่มันกลับเกิดขึ้นเร็วกว่าที่คาดไว้

หางของฉันกระดิกด้วยความตื่นเต้นเมื่อคิดถึงสถานที่ตกปลาใหม่

“ใช่ แต่พรุ่งนี้ตอนเช้าพี่ติดธุระน่ะ คยออุลเลยต้องทำงานร่วมกับคนอื่น คยออุลทำได้ไหม?”

“โอ้…”

“ถ้าคยออุลไม่สะดวกใจทำ พี่ก็จะทำมันในตอนที่พี่ว่างให้”

“ทำได้ ไม่มีปัญหาอะไร…”

มันเกี่ยวกับแหล่งอาหารอันมีค่าของฉัน บ่อน้ำนั่น

มันคงดีกว่าที่จะเริ่มงานให้เร็วที่สุด

“อืม…เป็นคนที่คยออุลรู้จัก นางเป็นคนที่ดูดุ ๆ หน่อย เป็นผู้ใช้เวทย์ไฟ”

จะใช่ผู้หญิงที่ฉันเจอเมื่อตอนนั้นหรือเปล่านะ?

ผู้หญิงที่หัวเราะอย่างมีความสุขตอนที่ฉันโดนกระต่ายมีเขาไล่ตาม

คำพูดของเธอทำให้เลือดในหน้าฉันเหือดหายไป

“หวังว่าเธอจะไม่ล้อเลียนฉันนะ…”

“ไม่ เธอจะไม่ทำแบบนั้นแน่ ๆ เธออยากขอโทษคยออุลด้วยซ้ำไป”

“ป-เป็นไปไม่ได้หรอก…”

ความคิดที่ว่าผู้หญิงที่ดุคนนั้นจะมาขอโทษฉันดูเป็นไปไม่ได้เลย

เว้นแต่ว่าโลกจะถึงกาลอวสาน มันก็เป็นเรื่องที่คิดไม่ถึง

เธอคือผู้หญิงที่อันตราย ผู้สามารถเผากระต่ายมีเขาให้เป็นเถ้าด้วยลูกไฟลุกโชติช่วงของเธอ

“มากเกินไปสินะ?”

“อ่า…”

ฉันมองยอรึมตั้งแต่หัวจรดเท้า

เธอยังคงเป็นผู้หญิงที่ฉันไม่สามารถไว้ใจได้เต็มที่ แต่ฉันก็ตัดสินใจเชื่อเธอสักครึ่งหนึ่ง

ยังไงซะนั่นก็เป็นแหล่งอาหารของฉัน ฉันจึงตัดสินลองเสี่ยงกับโอกาสห้าสิบต่อห้าสิบนี้

“ก็ได้ ฉันจะลองดู”

“จริงเหรอ?”

“ใช่”

เมื่อฉันพยักหน้า สีเลือดก็กลับมาที่ใบหน้าของผู้หญิงคนนั้น

“ฉันจะบอกเธอไม่ให้รบกวนคยออุลจนเกินไปเอง ดังนั้นไม่ต้องคิดมาก และถ้าคยออุลกลัวเกินไปก็แค่ตีเธอแล้ววิ่งหนีไป”

“โอเค…”

ตีเธอ?

นั่นคงจะจบลงด้วยการโดนเผาเหมือนกระต่ายเขาแน่ๆ

สิ่งที่ฉันทำได้คงมีแค่ยักไหล่แบบไม่ผูกมัด

‘ดูเหมือนฉันคงต้องเรียนรู้ที่จะโต้ตอบกับผู้คน ถ้าฉันต้องการอยู่รอดในเมือง’

ถึงอย่างนั้น การกลัวก็เป็นสิ่งที่ฉันห้ามไม่ได้

ดูเหมือนว่าวันนี้จะเป็นวันที่เต็มไปด้วยความกังวล

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

เย็นวันนั้นนั้น

ฉันเดินเตร่ใกล้บ่อพร้อมกับถือถ้วยไว้ในมือ กระหายน้ำจนคอแห้ง

‘ฉันลืมถามว่าจะไปเอาน้ำจากที่ไหน’

ฉันควรไปเอาน้ำจากที่ไหน?

ขณะที่ฉันครุ่นคิด ดวงตาของฉันก็สะดุดกับน้ำสะอาดในบ่อ

ด้วยความช่วยเหลือของไอเท็ม น้ำมันใสสะอาดราวกับน้ำในลำธารที่ฉันเคยอาศัยอยู่

‘ฉันดื่มน้ำนี้ได้ไหม…?’

ฉันค่อย ๆ ตักน้ำใส่ถ้วยอย่างระมัดระวัง

ด้วยสายตาที่ดีขึ้นหลายเท่าของฉัน ฉันตรวจสอบน้ำอย่างละเอียด น้ำไม่มีแม้แต่ฝุ่นผงให้เห็นเลย

บางทีฉันอาจต้มน้ำนี้แล้วดื่มได้?

ดูเหมือนว่าฉันควรไปถามผู้หญิงคนนั้น

ฉันรีบวิ่งไปที่เต็นท์พร้อมกับถือถ้วยในมือ พร้อมรู้สึกอึดอัดจากสายตาของคนรอบข้างที่มองมา